Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Beata Lechowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 marca 2015 r. sprawy, przeciwko:

1)  P. A. s. W. i L. z domu K. ur. (...) w W.

obwinionego o to że:

w piśmie z dnia 25 sierpnia 2014r., będąc współwłaścicielem samochodu marki F. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 17 marca 2014r. ok. godz. 14.10,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

2)  A. A. (1) c. A. i W. z domu L. ur. (...) w W.

obwinionej o to, że:

w piśmie z dnia 25 sierpnia 2014r., będąc właścicielem samochodu marki F. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 17 marca 2014r. ok. godz. 14.10,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Orzeka

1)  Obwinionego P. A. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

2)  Obwinioną A. A. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.

3)  Zasądza od obwinionych po 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty , obciąża ich kosztami postępowania w sprawie w kwocie po 100 ( sto) złotych.

Sygn. akt V W 5562/14

UZASADNIENIE

A. A. (1) została obwiniona o to, że w piśmie z dnia 25 sierpnia 2014r., będąc właścicielem samochodu marki F. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 17 marca 2014r. ok. godz. 14.10, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

P. A. został obwiniony o to, że w piśmie z dnia 25 sierpnia 2014r., będąc współwłaścicielem samochodu marki F. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazał komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w dniu 17 marca 2014r. ok. godz. 14.10, tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 marca 2014 r. ok. godz. 14.10 na ul. (...) v/v nr 12 w W. strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 przez kierującego pojazdem marki F. o nr rej. (...).

Pismami datowanymi na dzień 6 kwietnia 2014 r. Straż Miejska m. st. W. III Oddział (...) wezwała współwłaścicieli pojazdu P. A. i A. A. (1), do udzielenia odpowiedzi na pytanie odnoszące się do osoby kierującej w dniu 17 marca 2014r. ok. godz. 14.10 pojazdem marki F. o nr rej. (...), w szczególności poprzez złożenie oświadczenia, czy pojazd prowadzili osobiście, ewentualnego wskazania osoby, której powierzyli pojazd do kierowania lub używania. Powyższe pisma, które zostały wysłane na adres: ul. (...), (...)-(...) W., nie zostały podjęte w terminie.

Z uwagi na powyższe Straż Miejska m. st. W. III Oddział (...) pismami datowanymi na dzień 15 sierpnia 2014 r. ponownie wezwała P. A. i A. A. (1) (w przypadku, gdyby oni użytkowali pojazd marki F. o nr rej. (...) w dniu 17 marca 2014r. ok. godz. 14.10), do osobistego stawiennictwa do Referatu Oskarżycieli Publicznych III Oddziału Terenowego Straży Miejskiej m. st. W. przy ul. (...) lok. 7 w W. w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma w celu złożenia wyjaśnień w powyższej sprawie. W przypadku zaś, gdyby pojazd został powierzony, zostali oni wezwani do podania danych osobowych kierowcy, który pojazd użytkował we wskazanym dniu i przesłania ich w terminie 7 dni na adres Straży Miejskiej m. st. W. III Oddział (...). Powyższe pisma zostały odebrane przez I. B. – matkę P. A. i zarazem teściową A. A. (1) w ich imieniu.

P. A. i A. A. (1) w dniu 25 sierpnia 2014 r. skierowali do Straży Miejskiej pisma, w których nie wskazali Straży Miejskiej m. st. W. III Oddział (...) komu powierzyli pojazd marki F. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 17 marca 2014r. ok. godz. 14.10.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej A. A. (1) /e-protokół rozprawy z dnia 24 marca 2015 r. od godz. 00:04:31 do godz. 00:04:50/, częściowych wyjaśnień obwinionego P. A. /e-protokół rozprawy z dnia 24 marca 2015 r. od godz. 00:04:51 do godz. 00:07:19/, a także notatek urzędowych /k. 1, 10, 13, 23/, dokumentacji fotograficznej /k. 2, 14/, wezwań /k. 3, 5, 15, 17/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 4, 6, 16, 18/ oraz pism /k. 7, 19/.

Obwiniona A. A. (1) przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W toku postępowania sądowego skorzystała ona z uprawnienia do odmowy składania wyjaśnień w sprawie i udzielania odpowiedzi na zadawane w sprawie pytania. /e-protokół rozprawy z dnia 24 marca 2015 r. od godz. 00:04:31 do godz. 00:04:50 wyjaśnienia obwinionej A. A. (1) /

A. A. (1) ma 38 lat. Jest zamężna, posiada dwoje dzieci na swoim utrzymaniu. Z zawodu jest specjalistką ds. żywienia. Uzyskuje dochód w wysokości ok. 10000 zł. Nie była karana. Nie była również leczona psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 24 marca 2015 r. od godz. 00:00:44 do godz. 00:02:05 wyjaśnienia obwinionej A. A. (1) /

Obwiniony P. A. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczył on, iż pismo dotarło do niego i jego żony po upływie ponad 5 miesięcy od popełnienia wykroczenia. Wskazał, iż w przypadku, gdyby pismo dotarło do niego tydzień – dwa tygodnie po popełnieniu wykroczenia, być może byłby w stanie ustalić osobę kierującą pojazdem. Przyznał on również, iż samochód użytkuje wspólnie z żoną oraz, że nie prowadzi on ewidencji użytkowania pojazdu. Oświadczył on nadto, iż nie był w stanie ustalić kto prowadził to auto. Podkreślił, iż pojazd ten zaparkowany został w uniwersalnym miejscu, dlatego też nie byli oni w stanie ustalić kto wówczas go prowadził. /e-protokół rozprawy z dnia 24 marca 2015 r. od godz. 00:04:51 do godz. 00:07:19 wyjaśnienia obwinionego P. A. /

P. A. ma 38 lat. Jest żonaty, posiada dwoje dzieci na swoim utrzymaniu. Z zawodu jest kierownikiem projektów. Uzyskuje dochód w wysokości ok. 14000 zł. Nie był karany. Nie był również leczony psychiatrycznie ani odwykowo. /e-protokół rozprawy z dnia 24 marca 2015 r. od godz. 00:02:07 do godz. 00:03:15 wyjaśnienia obwinionego P. A. /

Sąd zważył, co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone i ujawnione w sprawie dowody, Sąd stwierdził, że potwierdziły one sprawstwo i winę P. A. i A. A. (1) w popełnieniu zarzucanych im wykroczeń z art. 96 § 3 kw.

Sąd ustalając stan faktyczny, oparł się na materiale w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 10, 13, 23/, dokumentacji fotograficznej /k. 2, 14/, wezwań /k. 3, 5, 15, 17/, zwrotnych potwierdzeń odbioru /k. 4, 6, 16, 18/ oraz pism /k. 7, 19/, które zostały uznane na rozprawie za ujawnione. W ocenie Sądu, powyższe dokumenty ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

Ustalając stan faktyczny w niniejszej sprawie, Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionych P. A. i A. A. (1).

Sąd uznał złożone przez obwinioną A. A. (1) wyjaśnienia, w których przyznała się ona do popełnienia zarzucanego jej czynu, za w pełni wiarygodne. Znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Są one również logiczne oraz zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd uwzględnił także wyjaśnienia obwinionego P. A., nie dając im wiary jedynie w części, w jakiej nie przyznał się on do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia z art. 96 § 3 kw. W powyższym zakresie wyjaśnienia obwinionego pozostają w sprzeczności z przepisami art. 96 § 3 kw i art. 78 ust. 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym. Sąd uznał powyższe wyjaśnienia obwinionego za realizację linii obrony mającej na celu uniknięcie odpowiedzialności za wykroczenie.

Sąd dał z kolei wiarę pozostałej części wyjaśnień obwinionego, jako spójnym i logicznym. Znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zgromadzonym w niniejszej sprawie. Są one również zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Obwinionym P. A. i A. A. (1) zarzucone zostało popełnienie wykroczeń z art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie brak jest okoliczności, które powodowałyby możliwość uznania braku zawinienia po stronie obwinionych, w związku z niewskazaniem wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej komu obwinieni powierzyli pojazd marki F. o nr rej. (...) do kierowania lub używania w dniu 17 marca 2014r. ok. godz. 14.10.

Wskazanie przez obwinionego P. A. w złożonych przed Sądem wyjaśnieniach, iż nie jest w stanie ustalić osoby, której powierzono pojazd, nie powoduje braku wyczerpania znamion z art. 96 § 3 kw. Niewskazaniem osoby, której powierzony został pojazd do kierowania lub używania poprzez udzielenie odpowiedzi negatywnej będzie bowiem zarówno niewskazanie tej osoby, jak i stwierdzenie zobowiązanego, że nie wie on, w czyjej dyspozycji pozostawał pojazd w czasie zdarzenia (por. R.A. S., Wykroczenia drogowe. Komentarz, W. K. 2011).

Zgodnie z art. 1 § 2 kw nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu. Zgodnie zaś z art. 6 § 1 kw wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca ma zamiar popełnienia czynu zabronionego, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia na to się godzi.

W przedmiotowej sprawie na obwinionych, jako współwłaścicielach pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym takiego postępowania, by jako współwłaściciele pojazdu, mogli zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi. Oznacza to, że osoba zobowiązana wobec organu ma obowiązek posiadania danych na temat tego, kto użytkował jej pojazd (pojazd znajdujący się w jej posiadaniu) i czynić to może w sposób dla siebie dogodny i przez siebie obrany, np. poprzez zwykłe – zapamiętywanie tych faktów, bądź jeśli osoba nie przechowuje w pamięci takich danych np. poprzez powierzenie ewidencjonowania takich zdarzeń innym osobom – tak by zgodnie z ustawą efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z art. 96 § 3 kw. Właściciel, posiadacz pojazdu, który podaje, że nie może, lub nie jest w stanie pamiętać, kto prowadził pojazd, a jednocześnie nie zabezpiecza sobie danych na temat tego komu powierzył pojazd, tym samym biorąc pod uwagę istnienie ustawowego obowiązku określonego w art. 96 § 3 kw, przewidując możliwość popełnienia tego wykroczenia, godzi się na to.

Wskazać należy przy tym, iż ewentualnej niechęci obwinionych do wskazania osoby bliskiej jako użytkownika/posiadacza pojazdu w oznaczonym czasie, nie można traktować jako okoliczności powodującej brak wyczerpania znamion czynu zabronionego. Obwinieni nie występowali bowiem wobec Straży Miejskiej jako świadkowie mający wskazać kto popełnił wykroczenie, lecz jako obywatele, będący współwłaścicielami pojazdu, co powodowało powstanie po ich stronie wymienionych obowiązków ustawowych wobec uprawnionego organu w zakresie udzielania informacji – komu jako współwłaściciele powierzyli pojazd.

Zgodnie ze znowelizowanym w 2010 r. art. 17 § 3 kpw i art. 129 ustawy Prawo o ruchu drogowym straże miejskie posiadają uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach dotyczących art. 96 § 3 kw. Mogą one zatem żądać od właściciela lub posiadacza pojazdu wskazania komu powierzyli pojazd do kierowania lub używania w określonym czasie. Stanowisko to jest zgodne również z orzecznictwem Sądu Najwyższego. W postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2014 r. sygn. akt V KK 378/13, wskazano, iż (...) gminnej (miejskiej) przysługują uprawnienia oskarżyciela publicznego w sprawach o wykroczenie z art. 96 § 3 k.w., popełnione od dnia 31 grudnia 2010 r., jeśli w zakresie swojego działania, w tym w trakcie prowadzonych czynności wyjaśniających ujawniły to wykroczenie i wystąpiły z wnioskiem o ukaranie za owo wykroczenie.” Podobny pogląd Sąd Najwyższy wyjawił również w Uchwale 7 sędziów – zasada prawna z dnia 30 września 2014 r., sygn. akt I KZP 16/14. Sąd w niniejszej sprawie podziela ten pogląd.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinionych za winnych popełnienia zarzucanych im czynów, wyczerpujących znamiona wykroczenia z art. 96 § 3 kw w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym.

W chwili popełnienia czynów obwinieni byli osobami dojrzałymi życiowo, w pełni poczytalnymi, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę obwinionych.

Dokonując wymiaru kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw. Sąd brał zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynów i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionych kara grzywny w wysokości po 100 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynów obwinionych. Poprzez orzeczenie względem obwinionych wskazanych kar grzywny, w ocenie Sądu zrealizowane zostaną cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie Sąd wydał na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionych na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane koszty postępowania w wysokości po 100 zł i wymierzył im opłatę w wysokości po 30 zł.