Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2015 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Piotr Grzędziński

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Lechowicz

Oskarżyciel publiczny: S. Z.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2015 r. sprawy M. A. , c. S. i S., ur. (...) w m. S.

obwinionej o to że:

w dniu 7 czerwca 2015 roku ok. godziny 11:25 w W. na terenie Parku Im. J. P. (P. M.), od strony ulicy (...), prowadziła sprzedaż zapiekanek, hamburgerów, hot-dogów i napoi na terenie należącym do gminy poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy gminy, tj. za wykroczenie z art. 60 ³ §1 kw

orzeka

I.  Obwinioną M. A. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu, przy czym ustala, że obwiniona zarzucanego jej czynu dopuściła się po uprzednim dwukrotnym ukaraniu za podobne wykroczenia umyślne i w ciągu dwóch lat od ostatniego ukarania oraz zarzucany jej czyn kwalifikuje z art. 60 ³ § 1 kw w zw. z art. 38 kw i za to na podstawie art. 60 ³ § 1 kw w zw. z art. 38 kw wymierza jej karę 10 (dziesięciu) dni aresztu.

II.  Na podstawie art. 42 § 1 i 2 kw wykonanie wymierzonej obwinionej M. A. kary aresztu warunkowo zawiesza na okres 1 (jednego) roku próby.

III.  Zwalnia obwinioną z opłaty i pozostałych kosztów postępowania.

Sygn. akt V W 4069/15

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 czerwca 2015 roku około godziny 11:25 M. A. w W. na terenie P. im. J. P. (P. M.) od strony ulicy (...) ze stoiska handlowego – przyczepy jednoosiowej prowadziła sprzedaż zapiekanek, hamburgerów, hot-dogów i napoi. Miejsce, w którym prowadziła ona powyższą sprzedaż, jest terenem należącym do gminy (parkiem) i sprzedaż prowadzona była poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy gminy. Powyższe zdarzenie ujawnili strażnicy miejscy Z. G. i J. B., którzy pełniąc służbę w patrolu zmotoryzowanym udali się na teren P. im. J. P. (P. M.) w W. w celu dokonania kontroli prowadzonych działalności handlowych. Z uwagi na to, iż M. A. odmówiła przyjęcia mandatu karnego kredytowanego, strażnicy miejscy poinformowali ją o skierowaniu sprawy do Sądu.

M. A. była dwukrotnie ukarana za podobne wykroczenia umyślne określone w art. 60 ^{( 3)} §1 kw i w ciągu dwóch lat od ostatniego ukarania ponownie prowadziła sprzedaż produktów gastronomicznych na terenie należącym do gminy poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy gminy. Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. z dnia 18 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt (...) została uznana za winną popełnienia trzech czynów z art. 60 ^{( 3)} § 1 kw. Powyższe orzeczenie stało się prawomocne i wykonalne z dniem 5 listopada 2013 r. Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. z dnia 17 listopada 2014 r. w sprawie o sygn. akt (...) również została uznana za winną popełnienia trzech czynów z art. 60 ^{( 3)} § 1 kw. Powyższe orzeczenie stało się prawomocne i wykonalne z dniem 25 lutego 2015 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

1)  częściowych wyjaśnień obwinionej M. A. /e-protokół rozprawy z dnia 5 października 2015 r. od godz. 00:02:15 do godz. 00:05:30, k. 56/;

2)  zeznań świadka Z. G. /k. 8/;

3)  częściowych zeznań świadka Z. S. /e-protokół rozprawy z dnia 5 października 2015 r. od godz. 00:10:12 do godz. 00:19:05, k. 57/;

4)  zdjęć /k. 4-5/;

5)  kserokopii postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy –(...) w W. z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie o sygn. akt (...)

6)  kserokopii wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. z dnia 22 lutego 2013 r. w sprawie o sygn. akt (...) (...)/;

7)  kserokopii interpretacji indywidualnej /k. 26-26v/;

8)  wyciągu z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Rzeczypospolitej Polskiej /k. 27/;

9)  kserokopii zarządzenia nr (...) Prezydenta Miasta (...) W. z dnia 14 kwietnia 2014 r. /k. 31-41/;

10)  odpisu wyroku nakazowego Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. z dnia 18 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt (...) (...)

11)  odpisu wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W. z dnia 17 listopada 2014 r. w sprawie o sygn. akt (...)

Obwiniona M. A. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. W złożonych wyjaśnieniach oświadczyła, iż nie prowadziła sprzedaży, lecz jedynie świadczyła usługi gastronomiczne. Wyjaśniła, iż sprzedaż ma miejsce wówczas, gdy sprzedawane są towary nieprzetworzone, natomiast z usługami gastronomicznymi mamy do czynienia wówczas, gdy towar został przetworzony. Podkreśliła, iż zapiekanki, hot-dogi i hamburgery przygotowywała na zlecenie konkretnego konsumenta i powyższe towary nie były wystawione na widok publiczny z oznaczeniem ceny. Wyjaśniła, iż cena w/w towarów uzależniona była w zależności od rodzaju i wielkości potraw. Odnosząc się z kolei do napoi wyjaśniła, iż podawane były one w ten sposób, że po otwarciu napoju był on nalewany do kubka lub podawany z kubkiem. Obwiniona przyznała, że niektórzy klienci rezygnowali z kubka, dlatego też usługa polegała jedynie na otwarciu butelki. Obwiniona wyjaśniła nadto, iż w dacie czynu była zatrudniona przez Z. S., który jest właścicielem budki handlowej. Podkreśliła, iż jej pracodawca przedstawił jej interpretację indywidualną Prezydenta m.st. W.. Obwiniona wyjaśniła, iż mając na uwadze powyższą interpretację była przekonana, że prowadzona działalność była usługą, a nie sprzedażą. W złożonych wyjaśnieniach obwiniona przyznała, iż w 2015 roku kilkukrotnie na terenie P. M. były podejmowane wobec prowadzonej przez nią działalności interwencje Straży Miejskiej. Przyznała, iż strażnicy miejscy udzielali jej wówczas informacji, że prowadzona przez nią działalność jest niezgodna z prawem.

M. A. ma 57 lat. Jest panną, nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu. Obecnie nie pracuje, mieszka z rodzicami. Nie była leczona psychiatrycznie ani odwykowo.

Sąd zważył, co następuje:

Biorąc pod uwagę całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania dowodowego, wina i sprawstwo obwinionej M. A. w zakresie zarzucanego jej czynu nie budzi wątpliwości.

Sąd dał wiarę tym wyjaśnieniom obwinionej, w których potwierdziła ona, iż w dniu zdarzenia faktycznie przygotowywała i wydawała ze stoiska handlowego zapiekanki, hamburgery, hot-dogi i napoje butelkowane. Powołana okoliczność jest bezsporna i znalazła potwierdzenie w zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków oraz w zdjęciach wykonanych w dniu zdarzenia przez strażników miejskich.

Jako wiarygodną należało uznać także tę część jej wyjaśnień, w której wskazywała ona, iż w czasie zdarzenia w punkcie gastronomicznym faktycznie wykonywała pracę zleconą jej przez Z. S.. Powyższa okoliczność znalazła potwierdzenie w zeznaniach świadka Z. S., złożonych przez niego na rozprawie sądowej.

Sąd dał wiarę również tej części wyjaśnień obwinionej, w której potwierdziła ona, iż w trakcie prowadzonych interwencji strażnicy miejscy udzielali jej informacji, że prowadzona przez nią działalność jest niezgodna z prawem. Powołana okoliczność jest logiczna oraz zgodna z doświadczeniem życiowym.

Odnosząc się do pozostałych wyjaśnień obwinionej, w których utrzymywała ona, iż świadczyła jedynie usługi gastronomiczne, należało wskazać, iż faktycznie wytwarzane przez nią zapiekanki, hamburgery i hot-dogi przygotowywane były na zamówienie indywidualnego klienta. Wynika to jednoznacznie z właściwości wymienionych potraw. Jednakże nie ulega wątpliwości, że wymienione potrawy oraz informacje o ich cenach jednostkowych obwiniona wystawiała na widok publiczny. Powyższa okoliczność wynika jednoznacznie ze zdjęć wykonanych przez strażników miejskich w dniu zdarzenia. Na zdjęciach z k. 5 sfotografowano stoisko handlowe, z którego obwiniona prowadziła działalność gospodarczą. Na zdjęciu umieszczonym w lewym górnym rogu sfotografowano menu, z którego wynika, że ceny poszczególnych potraw przygotowywanych przez obwinioną wystawione były na widok publiczny. Z powyższej fotografii wynika również, iż ceny poszczególnych potraw były jednoznacznie określone i nie zależały one od dodatków do nich dodanych.

Odnosząc się z kolei do wydawanych przez obwinioną napojów, również w tym przypadku mamy do czynienia ze sprzedażą tych produktów. Art. 543 Kodeksu Cywilnego stanowi, iż wystawienie rzeczy w miejscu sprzedaży na widok publiczny z oznaczeniem ceny uważa się za ofertę sprzedaży. Na zdjęciach wykonanych przez strażników miejskich w trakcie interwencji widać, że na stoisku gastronomicznym obwinionej widoczne były ceny wydawanych przez nią napojów oraz, że poszczególne napoje wystawione były na widok publiczny.

Jest oczywiste nawet dla laika, również bez wdawania się w głębszą analizę prawną przepisów dotyczących natury umowy sprzedaży, że w sprawie niniejszej klienci obwinionej nie zamawiali usługi w postaci przygotowania (zrobienia) zapiekanki czy hamburgera (byłoby to nonsensowne), tylko nabywali gotową rzecz, przygotowaną do spożycia, płacąc za nią umówioną cenę.

Dlatego też w ocenie Sądu wyjaśnienia obwinionej w zakresie, w jakim utrzymywała ona, iż świadczyła jedynie usługi gastronomiczne, stanowią jedynie przyjętą przez nią linię obrony, zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności za zarzucane jej wykroczenie.

W zakresie zarzuconego obwinionej czynu, okoliczność prowadzenia przez nią sprzedaży wymienionych produktów spożywczych potwierdził w swoich zeznaniach świadek Z. G. /k. 8/ – funkcjonariusz Straży Miejskiej, który w dniu zdarzenia wraz ze strażnikiem miejskim J. B. udał się na P. M. w W. w celu dokonania kontroli prowadzonych działalności handlowych.

Oceniając zeznania świadka Z. G., Sąd doszedł do przekonania, iż są one wiarygodne, szczere i zgodne z prawdą. Świadek będący funkcjonariuszem Straży Miejskiej, należycie wykonując swoje obowiązki służbowe, zareagował na popełnione przez obwinioną wykroczenie. Była to bezpośrednia przyczyna podjętych przez niego działań, które zostały udokumentowane. Ponadto świadek nie jest zainteresowany rozstrzygnięciem, jakie mogłoby zapaść w sprawie, bowiem jest osobą postronną. Brak było zatem podstaw do uznania, że świadek ten, w celu doprowadzenia do skazania niewinnej osoby, fałszywie oskarżył M. A. o czyn, którego w rzeczywistości w/w nie popełniła.

Ustalając stan faktyczny w sprawie Sąd wziął pod uwagę również zeznania złożone przez świadka Z. S. /e-protokół rozprawy z dnia 5 października 2015 r./, dając im wiarę w zakresie, w jakim świadek ten potwierdził, iż wraz z obwinioną pomagają jego żonie w prowadzeniu działalności gospodarczej. Za wiarygodne należało uznać również te zeznania w/w świadka, w których potwierdził on, że stoisko handlowe, z którego prowadzona była przez obwinioną działalność, było stoiskiem ruchomym, które można było przestawiać w dowolne miejsce. Sąd dał również wiarę tej części zeznań świadka Z. S., w której potwierdził on, że nie posiadał stosownej zgody Prezydenta m.st. W. na prowadzenie działalności gospodarczej w miejscu zdarzenia. Zeznania świadka w tym zakresie były logiczne, spójne oraz zgodne z doświadczeniem życiowym.

Jednocześnie Sąd odmówił wiary tej części zeznań świadka Z. S., w której utrzymywał on, iż prowadzona działalność gospodarcza jest zgodna z zarządzeniem wydanym przez Prezydent m. st. W..

Powołany przez świadka dokument w postaci Zarządzenia Nr (...) Prezydenta Miasta (...) W. z dnia 14 kwietnia 2014 r. określa zasady prowadzenia obwoźnej działalności gastronomicznej ze stoisk mobilnych w parkach i skwerach na terenie m.st. W.. Na podstawie powołanego dokumentu umożliwia się prowadzenie obwoźnej działalności gastronomicznej ze stoisk mobilnych w parkach i skwerach położonych na gruntach stanowiących własność m.st. W. albo Skarbu Państwa, zarządzanych przez jednostki organizacyjne m.st. W., komórki organizacyjne (...) m.st. W.. Znajdujący się w załączniku do niniejszego zarządzenia słownik pojęć (§ 2) określa obwoźną działalność gastronomiczną jako działalność gastronomiczną prowadzoną ze stoisk mobilnych, usuwanych codziennie po zakończeniu działalności. Wskazać należy przy tym, iż powołany dokument zawiera również mapę – wykaz miejsc, na których dopuszcza się prowadzenie handlu obwoźnego na terenie m.st. W.. Z informacji uzyskanych od świadka Z. S. wynika, że nie posiadał on stosownej zgody Prezydenta m. st. W. na prowadzenie działalności gospodarczej w miejscu zdarzenia.

Sąd uznał za wiarygodne ujawnione na rozprawie dowody z dokumentów. W ocenie Sądu powyższe dowody pozaosobowe ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości co do ich wiarygodności oraz faktu, na którego okoliczność zostały sporządzone oraz ze względu na okoliczności, które same stwierdzały. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ich zgodności ze stanem faktycznym, zaś Sąd nie znalazł powodów, które podważałyby ich wiarygodność. W związku z powyższym uczynił je podstawą dokonanych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych.

W trakcie interwencji strażnicy miejscy wykonali zdjęcia stoiska handlowego, z którego obwiniona prowadziła działalność gospodarczą oraz terenu P. im. J. P. (P. M.) /k. 4-5 zdjęcia/. Na zdjęciach zamieszczonych na

odyły jednoznacznie określone i nie zależały on dodatków do nich dodanych. k. 4 akt sprawy sfotografowano regulamin P. im. J. P., z którego wynika, iż na jego terenie obowiązuje zakaz prowadzenia działalności handlowej. Powyższy regulamin umieszczono na słupie ogłoszeniowym umiejscowionym w widocznym dla osób odwiedzających powyższy park miejscu.

Obwinionej M. A. zarzucone zostało popełnienie wykroczenia z art. 60 ³ § 1 Kodeksu Wykroczeń.

Zgodnie z dyspozycją wyrażoną w przepisie art. 60 ³ § 1 Kodeksu Wykroczeń, wykroczenia tego dopuszcza się ten, kto prowadzi sprzedaż na terenie należącym do gminy lub będącym w jej zarządzie poza miejscem do tego wyznaczonym przez właściwe organy gminy.

Powyższy przepis został wprowadzony z dniem 19 listopada 2011 r. ustawą z dnia 31 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy – Kodeks wykroczeń (Dz. U. z dnia 19 października 2011 r. Dz.U.2011.224.1340). W uzasadnieniu do projektu tej ustawy wskazano, że proponowane przepisy przyczynią się do zwiększenia czystości, porządku i spokoju publicznego na ulicach polskich miast, bezpieczeństwa zdrowia i życia ludzi, ochrony środowiska naturalnego, ale też do ograniczenia procederu łamania przepisów związanych z prowadzeniem legalnej działalności gospodarczej, w tym prawa pracy, prawa podatkowego oraz ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych. Wzmocnią też wizerunek demokratycznego państwa prawnego skutecznego w egzekwowaniu powszechnie obowiązującego prawa. Nie bez znaczenia jest bowiem w tym zakresie także wizerunek państwa. Wskazano, iż w poprzednim stanie prawnym i faktycznym miano do czynienia z dewaluacją zaufania obywateli do państwa i jego prawa oraz skuteczności organów. Wprowadzenie i egzekwowanie proponowanych przepisów, miało zdaniem ustawodawcy zmienić tę sytuację i wzmocnić zaufanie obywateli do państwa oraz wiarygodność organów władzy państwowej i samorządowej.

Celem ustawodawcy, który z dniem 19 listopada 2011 r. wprowadził przepis art. 60 ³ § 1 kw, było przeciwdziałanie procederom polegającym na nielegalnej sprzedaży towarów w miejscach do tego niewyznaczonych i nieprzygotowanych. Nie ulega wątpliwości, iż prowadzona w ten sposób działalność ma wiele negatywnych skutków. Mamy w tym przypadku bowiem do czynienia z łamaniem prawa związanego z porządkiem i spokojem publicznym, ochroną środowiska i czystością w miejscach publicznych, czy wreszcie z bezpieczeństwem na drogach i ulicach. Niebagatelne znaczenie miało zdaniem ustawodawcy także i to, że taka działalność niejednokrotnie stanowi zakłócenie estetyki i harmonii przestrzeni publicznej, co jest wielce istotne w kontekście odbioru wizerunku polskich miast i całego kraju, w oczach mieszkańców, a także w ocenie turystów zagranicznych.

Zdaniem Sądu, biorąc pod uwagę powyższe, należy uznać, że wina obwinionej M. A. nie budzi wątpliwości. Działanie obwinionej polegało na prowadzeniu sprzedaży zapiekanek, hamburgerów, hot-dogów i napoi w parku im. J. P. od strony ulicy (...), czyli na terenie należącym do gminy i w miejscu, które nie było wyznaczone do prowadzenia tej sprzedaży. Okoliczność ta została potwierdzona przede wszystkim w zeznaniach świadka funkcjonariusza Straży Miejskiej Z. G., a także co do zasady potwierdzona przez samą obwinioną. Kwestią sporną podnoszoną przez M. A. była jedynie kwalifikacja wykonywanych przez nią czynności.

Należało również wskazać, iż prowadzenie określonego rodzaju sprzedaży nie legitymizuje automatycznie, iż do prowadzenia tej działalności nie będą potrzebne zezwolenia innych organów, w niniejszym przypadku – pozwolenie właściwych organów gminy na zajęcie wskazanego miejsca do prowadzenia działalności gospodarczej prowadzonej na obszarze tej gminy. W podobnym przypadku prowadziłoby to do sytuacji, w której działalność w postaci ruchomych placówek gastronomicznych mogłaby być prowadzona w dowolnym miejscu, w dowolnie wybranym czasie, bez konieczności uzyskania zgody odpowiednich władz oraz bez konieczności uzgadniania tego faktu z właścicielem lub też zarządcą danego obiektu.

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniona M. A. wypełniła swoim zachowaniem znamiona zarzuconego jej wykroczenia z art. 60 ³ § 1 Kodeksu Wykroczeń.

Wymierzając obwinionej karę, Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw, oceniając zwłaszcza stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele, jakie ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionej. Wymierzając karę Sąd miał też na względzie rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, a także właściwości, warunki osobiste obwinionej, jej stosunki rodzinne.

Przy wymiarze kary, Sąd za przesłankę łagodzącą uznał fakt, iż obwiniona wykonywała przedmiotową sprzedaż produktów: tj. hot-dogów, hamburgerów, zapiekanek i napojów, pracując na stoisku handlowym należącym do żony Z. S.. Niemniej jako osoba dorosła, sprawna umysłowo, uprzednio karana za taki sam czyn, zdawała ona sobie sprawę, iż prowadzenie sprzedaży na terenie parku w centrum W. bez posiadania odpowiedniego zezwolenia, tj. zgody zarządzającego danym obiektem, jest niedozwolone.

Sąd jako okoliczność obciążającą odpowiedzialność obwinionej przyjął fakt, iż obwiniona już dwukrotnie była karana za podobne wykroczenia umyślne, w ciągu dwóch lat od ostatniego ukarania. Pomimo orzekanych dotychczas kar nie wyciągnęła z nich żadnej nauki, bowiem nadal prowadziła ona sprzedaż produktów gastronomicznych na terenie należącym do gminy poza miejscem wyznaczonym przez właściwe organy gminy. W ocenie Sądu świadczy to o nieskuteczności dotychczas stosowanych kar wobec obwinionej. Dotychczas wymierzane kary grzywny nie odniosły skutku i nie wpłynęły na zmianę postępowania obwinionej i nie zapobiegły popełnieniu przez obwinioną kolejnego czynu zabronionego.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd uznał, że w stosunku do obwinionej M. A. zachodzą wszystkie przesłanki z art. 38 kw, przemawiające za koniecznością nadzwyczajnego obostrzenia wymierzonej jej kary. Obwiniona zarzucanego jej czynu dopuściła się po uprzednim dwukrotnym ukaraniu za podobne wykroczenia umyślne i w ciągu dwóch lat od ostatniego ukarania. Była ona bowiem ukarana prawomocnymi wyrokami tutejszego Sądu z dnia 18 października 2013 r. w sprawie o sygn. akt (...) oraz z dnia 17 listopada 2014 r. w sprawie o sygn. akt (...) za wykroczenia z art. 60 ^{( 3)} § 1 kw. W każdym z powołanych wyroków orzekano wobec niej kary grzywny. Czyn, który został przypisany obwinionej w niniejszym postępowaniu, został popełniony w okresie 2 lat od ostatniego ukarania za dwa identyczne wykroczenia umyślne. Wskazuje to jednoznacznie na nieskuteczność dotychczas orzekanych kar grzywien. Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd wymierzył obwinionej karę 10 dni aresztu. Wymierzona kara stanowić ma dla obwinionej bodziec o braku tolerancji dla ewidentnego lekceważenia prawa.

Jednocześnie Sąd zdecydował się na warunkowe zawieszenie wykonania wymierzonej obwinionej M. A. kary aresztu na okres próby wynoszący jeden rok. W ocenie Sądu istnieją podstawy do przyjęcia, że po stronie ukaranej, mimo jej wcześniejszej karalności sądowej, istnieje pozytywna prognoza uzasadniająca warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej wobec niej kary aresztu i obwiniona, choćby i w obawie przed zarządzeniem wykonania kary aresztu, będzie przestrzegała porządku prawnego.

Mając na uwadze sytuację materialną obwinionej, która nie posiada zatrudnienia i pozostaje na utrzymaniu rodziców, Sąd stosownie do przepisów art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwolnił obwinioną od opłaty oraz pozostałych kosztów sądowych, przejmując je na rzecz Skarbu Państwa.