Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca SSR Klaudia Miłek

Protokolant: Przemysław Dominik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 16 czerwca 2016 r. i 18 sierpnia 2016 r. sprawy, przeciwko J. W. c. W. i J. z domu R. ur. (...) w W.

obwinionej o to że:

W piśmie z dnia 02 stycznia 2015r., będąc posiadaczem samochodu marki R. o nr rej. (...), wbrew obowiązkowi na żądanie Straży Miejskiej nie wskazała komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w dniu 06 listopada 2014r. ok. godz. 15.45,

tj. za wykroczenie z art. 96 § 3 K.W. w zw. z art. 78 ust. 4 Ustawy z dnia 20.06.97 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. nr 108 poz. 908 z późn. zm.

Orzeka

1)  Obwinioną J. W. uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 96 par 3 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 200 ( dwieście) złotych.

2)  Zasądza od obwinionej 30 ( trzydzieści) złotych tytułem opłaty, zwalnia ją od ponoszenia kosztów postępowania w sprawie.

Sygn. akt V W 1662/16

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strażnik miejski B. T. w dniu 6 listopada 2014 r. ok. godz. 15.45 ujawnił wykroczenie drogowe polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przez kierującego pojazdem marki R. o nr rej. (...). /k. 1 notatka urzędowa, k. 2 zdjęcie/.

W związku z powyższym Straż Miejska podjęła czynności wyjaśniające, które na podstawie informacji uzyskanej od (...) S.A. z siedzibą w K. pozwoliły na ustalenie, iż użytkownikiem samochodu marki R. o nr rej. (...) w dniu 6 listopada 2014 r. ok. godz. 15.45 była J. W.. /k. 5 pismo/

Straż Miejska wezwała J. W. za pośrednictwem poczty, pismem z dnia 17 grudnia 2014 r., do udzielenia odpowiedzi na pytanie, odnoszące się do ujawnienia osoby kierującej w dniu 6 listopada 2014 r. ok. godz. 15.45 samochodem marki R. o nr rej. (...), którego była użytkownikiem, wskazując, że jeżeli to ona jest osobą, która popełniła powyższe wykroczenie, to bez konieczności osobistego stawienia się w siedzibie Straży Miejskiej, istnieje możliwość zakończenia prowadzonych czynności w sprawie o wykroczenie poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości 100 zł oraz, że za stwierdzone wykroczenie zostaną przypisane punkty karne w liczbie 1. Tym samym pismem Straż Miejska poinformowała J. W., że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia (zawartego w części A załącznika). Ponadto w treści pisma zaznaczono, że w przypadku, gdyby nie była osobą, która popełniła wskazane powyżej wykroczenie, to zgodnie z art. 78 ust. 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym spoczywa na niej obowiązek wskazania, komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie oraz, że osobę, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie należy wskazać poprzez wypełnienie i dostarczenie Straży Miejskiej części B załącznika w terminie 7 dni od otrzymania niniejszego wezwania. Straż Miejska jednocześnie poinformowała, że w przypadku, gdy nie jest ona osobą, która popełniła powyższe wykroczenie w ruchu drogowym i nie dopełni obowiązku określonego w art. 78 ust. 4, 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj. nie wskaże komu powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, popełni wykroczenie określone w art. 96 § 3 Kodeksu Wykroczeń oraz, że w związku z powyższym zakończenie prowadzonych czynności wyjaśniających w sprawie nastąpi poprzez wyrażenie zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego w wysokości: 200 zł, a także, że mandat karny kredytowany zostanie wystawiony i przesłany po uprzednim wypełnieniu, podpisaniu i odesłaniu załączonego oświadczenia (zawartego w części C załącznika). Straż Miejska ponadto wskazała w piśmie, że w przypadku niewypełnienia oświadczenia Części A, B, lub C powstaje obowiązek osobistego stawienia się z dowodem osobistym i prawem jazdy do określonej siedziby Straży Miejskiej.

J. W. osobiście odebrała powyższe pismo w dniu 30 grudnia 2014 r.., co potwierdziła własnoręcznym podpisem (k. 8).

Następnie J. W., w związku z powyższym wezwaniem, przesłała na adres Straży Miejskiej pismo datowane na dzień 2 stycznia 2015 r. zatytułowane „wniosek o umorzenie postępowania”, w którym oświadczyła, że nie wie komu powierzyła pojazd w czasie określonym w wezwaniu. /k. 9-12/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionej (k. 33, k. 71 – e-protokół z rozprawy z dnia 16 czerwca 2016 r.), a także dokumentów w postaci: n/u (k. 1, 15), zdjęcia (k. 2), wezwanie (k. 3, 6), zpo (k. 4, 8), oświadczenie (k. 5), pismo (k. 9-12, 14), które to dokumenty wobec braku przeciwdowodów i braku kwestionowania ich przez żadną stronę, Sąd ocenił jako odpowiadające prawdzie,

Sąd zważył, co następuje:

Obwiniona J. W. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu. Obwiniona wyjaśniła, że nie wywiązanie się z obowiązku wskazania osoby, której przekazała pojazd do używania, nie wynika z jej złośliwości, ale z niemożliwości bezspornego ustalenia tego faktu. Obwiniona przyznała, iż jest głównym użytkownikiem rzeczonego pojazdu, ale podkreśliła, że nie jedynym. Podała, iż często z auta korzystał jej przełożony, a także konkubent i córka.

Sąd uznał wyjaśnienia obwinionej za wiarygodne w takim zakresie, iż udostępniała ona samochód różnym osobom, nie można bowiem powyższego wykluczyć. Niemniej jednak przywoływane przez obwinioną ww. okoliczności, nie powodują braku wyczerpania znamion zarzucanego jej wykroczenia, nie mogą zatem prowadzić do wykluczenia jej odpowiedzialności. Treść wyjaśnień wskazuje, iż stanowią one rezultat braku dostatecznej refleksji nad zakresem obowiązku ciążącego na właścicielu pojazdu z mocy art. 96 § 3 kw i art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 96 § 3 kw, karze grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wykroczenie określone w art. 96 § 3 kw ma na celu zatem m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przepis ten odnosi się wprost do obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec.

W niniejszej sprawie do obwinionej J. W. skierowane zostało wezwanie, w którym została ona pouczona o treści art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym i wezwana do pisemnego wskazania danych osoby, której pojazd w oznaczonym w tych pismach czasie został powierzony do używania lub kierowania i udzielenia odpowiedzi w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. Należy zaznaczyć, iż jak słusznie podkreśla się w doktrynie sytuacja, w której osoba osobiście zobowiązana odebrała kierowane do niej pismo uprawnionego organu i nie udzieliła na nie właściwej odpowiedzi lub w ogóle jej zaniechała, przesądza o wypełnieniu przez taką osobę znamion wykroczenia stypizowanego w art. 96 § 3 kw. ( por. W. Jankowski [w:] Grzegorczyk T. (red.), Jankowski W., Zbrojewska M., Kodeks wykroczeń. Komentarz, Wolters Kluwer 2013). W takim przypadku niewskazaniem będzie przede wszystkim udzielenie odpowiedzi negatywnej, np. w przypadku, gdy osoba zobowiązana nie wskaże żadnej osoby ale co szczególnie istotne z punktu widzenia niniejszej sprawy, niewskazaniem będzie również zaniechanie udzielenia odpowiedzi na powyższe pytanie. Zdaniem Sądu, ustawodawca przewidział bowiem możliwość niewskazania wbrew obowiązkowi przez zobowiązanego osoby kierującej lub używającej dany pojazd w oznaczonym czasie jedynie pod warunkiem wykazania, że pojazd ten został użyty po pierwsze wbrew woli i wiedzy ww., po drugie przez nieznaną osobę, po trzecie ww. nie mógł temu zapobiec. Warunki te jednocześnie muszą zostać spełnione łącznie.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że obwiniona nie wywiązała się z nałożonego na nią obowiązku gdyż nie wskazała konkretnie osoby, która w czasie zdarzenia dysponowała jej pojazdem.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że w dniu 6 listopada 2014 r. ok. godz. 15:45 strażnik miejski ujawnił wykroczenie drogowe określone polegające na niezastosowaniu się do znaku drogowego B-36 „zakaz zatrzymywania się” przez kierującego pojazdem marki R. o nr rej. (...). Świadczy o tym notatka urzędowa oraz sporządzone przez strażnika miejskiego zdjęcie dokumentujące powyższe zdarzenie. Bezsporne jest również, że obwiniona został wezwana przez Straż Miejską do udzielenia informacji o osobie, której powierzony został ww. pojazd do kierowania lub używania w tym czasie i osobiście odebrała w dniu 30 grudnia 2014 r. wezwanie, które skierowane zostało pismem z dnia 17 grudnia 2014 roku. Warto podkreślić także, iż organ nie zwraca się z zapytaniem o wskazanie osoby, która popełniła wykroczenie – zwraca się wyłącznie o wskazanie osoby, której pojazd został powierzony do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Wskazanie osoby, której został powierzony pojazd do używania lub kierowania nie jest tożsame z oskarżeniem tej osoby o popełnienie czynu zabronionego. Wszakże norma prawna zawarta w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym przewiduje możliwość uchylenia się od obowiązku wskazania na żądanie uprawnionego organu komu został powierzony pojazd do używania lub kierowania w oznaczonym czasie jedynie w sytuacji, gdy pojazd został użyty wbrew woli tej osoby i jej wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mogła ta osoba zapobiec. Wyjaśnienia obwinionej obrazują jednocześnie, że nie wystąpiły w sprawie warunki, na podstawie których mogłaby się ona uchylić od obowiązku odpowiedzi na temat danych osoby, której powierzyła pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Jeszcze raz wypada zaznaczyć, że udzielenie informacji Straży Miejskiej na temat tego komu pojazd został powierzony, nie jest równoznaczne ze wskazaniem przez właściciela, że to ta osoba popełniła wykroczenie, osoba, której pojazd powierzono, może przecież na przykład bez zgody lub wiedzy właściciela powierzyć ten pojazd jeszcze komuś innemu. Organ zaś nie zwrócił się do obwinionej z zapytaniem o wskazanie osoby, która popełniła wykroczenie – lecz wyłącznie o wskazanie osoby, której pojazd został powierzony do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

W sprawie niniejszej na obwinionej, jako właścicielu pojazdu, ciążył obowiązek w zakresie uregulowanym w art. 96 § 3 kw i w art. 78 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym, by jako właściciel pojazdu, mógł zgodnie z ustawą zrealizować obowiązek udzielenia informacji organowi. Oznacza to, że osoba zobowiązana wobec organu ma obowiązek posiadania danych na temat tego, kto użytkował jej pojazd (pojazd znajdujący się w jej posiadaniu) i czynić to może w sposób dla siebie dogodny i przez siebie obrany, np. poprzez zwykłe – zapamiętywanie tych faktów, bądź jeśli osoba nie przechowuje w pamięci takich danych np. poprzez powierzenie ewidencjonowania takich zdarzeń innym osobom, tak by zgodnie z ustawą móc efektywnie wywiązać się z obowiązku wobec organu, w sytuacji zwrócenia się o takie dane przez organ zgodnie z art. 96 § 3 kw. Przypomnieć wypada, że wykroczenie (zgodnie do treści art. 6§1 kw) można popełnić nie tylko w zamiarze bezpośrednim ale także ewentualnym, tzn. przewidując możliwość popełnienia wykroczenia godzić się na to. Zatem obwiniona jako posiadaczka pojazdu, podając, że nie może i nie jest w stanie pamiętać, komu powierzyła pojazd, a jednocześnie nie zabezpieczając sobie danych na temat tego komu faktycznie pojazd przekazała, tym samym biorąc pod uwagę istnienie ustawowego obowiązku określonego w art. 96 § 3 kw, przewidywała możliwość popełnienia tego wykroczenia tzn. godziła się na jego popełnienie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał obwinioną J.
W. za winną popełnienia zarzucanego jej wykroczenia z art. 96 § 3 kw. Obwiniona jest osoba dorosłą, w pełni poczytalną, nie zachodziła żadna okoliczność wyłączająca winę J. W.. Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przy tym uprzednią niekaralność obwinionej.

Ustalając wymiar kary, Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art. 33 kw, a zatem pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 kw zagrożone jest karą grzywny. Sąd ocenił, że orzeczona wobec obwinionej kara grzywny w wysokości 200 zł jest adekwatna do przeciętnego stopnia społecznej szkodliwości czynu obwinionej, zdaniem Sądu taki wymiar kary zrealizuje cele prewencji indywidualnej, która ma za zadanie przede wszystkim przeciwdziałanie tego typu zachowaniom w przyszłości, jak i prewencji generalnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utrwalanie prawidłowych postaw wobec prawa.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 624§1 kpk w zw. z art. 119 kpw zwalniając obwinioną od ponoszenia kosztów postepowania jako, że ich poniesienie mogłoby być dla niej zbyt dotkliwe, jednocześnie zasądzając od obwinionej 30 zł tytułem opłaty od orzeczonej kary.

Z tych względów orzeczono, jak w wyroku.