Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2014 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Piotr Grzędziński

Protokolant: sekr. sąd. Justyna Wycech

w obecności Prokuratora Agnieszki Bachryj

po rozpoznaniu w dniach 15 października 2013 r., 22 listopada 2013 r. 12 marca 2014 r. i 13 maja 2014 r.

sprawy

P. K.

s. J. i M., ur. (...) w B.

oskarżonego o to, że:

1.W dniu 18 czerwca 2012 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem K. B. w łącznej kwocie 1.380 złotych, wprowadzając go w błąd co do zamiaru wywiązania się z „Umowy o udostępnienie sprzętu” w postaci klimatyzatora przenośnego C. (...) model (...)-10, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

2. W dniu 23 lipca 2012 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Centrum (...) S.C. z siedzibą w W. przy ul. (...) w kwocie 15.000 złotych, wprowadzając właściciela w/wym. spółki w błąd co do zamiaru wywiązania się z „Umowy wypożyczenia” sprzętu w postaci projektora multimedialnego N. (...) nr seryjny (...)- (...)FA, tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

3. W dniu 24 lipca 2012 r. w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem lombard T. przy ul. (...) lok. 1 w W. w kwocie 4.000 złotych, wprowadzając pracownika w/wym. lombardu w błąd co do faktycznego stanu własności zastawionego w lombardzie sprzętu w postaci projektora multimedialnego N. (...) nr seryjny (...)- (...)FA posługując się przerobioną przez siebie Fakturą (...), tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

4. W dniu 25 lipca 2012 roku w W., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić do niekorzystnego rozporządzenia mieniem Centrum (...) S.C. z siedzibą w W. przy ul. (...) w bliżej nieustalonej kwocie, wprowadzając właściciela w/wym. spółki w błąd co do zamiaru zwrotu mających być przedmiotem wypożyczenia trzech projektorów multimedialnych N. (...) oraz wpłacenia należności wynikających z tytułu wypożyczenia w/wym. projektorów, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na interwencję funkcjonariuszy policji, tj. o czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk 5. W bliżej nieustalonym okresie czasu, nie wcześniej niż od dnia 4 stycznia 2003 roku i nie później niż do dnia 25 lipca 2012 roku w W., ukrywał dokument w postaci prawa jazdy seria i nr blankietu (...) wydanego na J. J., tj. o czyn z art. 276 kk

ORZEKA:

I.  Oskarżonego P. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 286 § 1 kk skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Oskarżonego P. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 2 aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 286 § 1 kk skazuje go na karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

III.  Oskarżonego P. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 3 aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 286 § 1 kk w zb. z art. 270 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk skazuje go, zaś na podstawie art. 286 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

IV.  Oskarżonego P. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 4 aktu oskarżenia czynu i za to na podstawie art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk skazuje go, zaś na mocy art. 14 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

V.  Oskarżonego P. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu w pkt 5 aktu oskarżenia czynu.

VI.  Na podstawie art. 85 i art. 86 § 1 kk orzeczone wobec oskarżonego P. K. w punktach I – IV kary pozbawienia wolności łączy, wymierzając karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

VII.  Na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk orzeczoną wobec oskarżonego P. K. karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 4 (czterech) lat.

VIII.  Na podstawie art. 44 § 1 i 2 kk orzeka przepadek dowodów rzeczowych wyszczególnionych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...) (k. 111) pod poz. 1-3, 5, 12-17 poprzez ich pozostawienie w aktach sprawy.

IX.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. K. (2) kwotę 840 (ośmiuset czterdziestu) zł powiększoną o należną stawkę podatku VAT tytułem obrony z urzędu oskarżonego.

X.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia opłaty i pozostałych kosztów sądowych.

Sygn. akt III K 1151/12

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 czerwca 2012 roku w W. pomiędzy firmą (...) z siedzibą we W., należącą do K. B., a P. K., została zawarta „Umowa o udostępnienie sprzętu” w postaci klimatyzatora przenośnego C. (...) model (...)-10. Na skutek wprowadzenia udostępniającego w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy i nie zwrócenia sprzętu przez P. K., doszło do wyrządzenia szkody w łącznej kwocie 1.380 złotych, na co złożyła się wartość sprzętu oraz koszty wynajmu.

W dniu 23 lipca 2012 roku w W. pomiędzy Centrum (...) S.C. z/s w W. przy ul. (...) a P. K., została zawarta umowa wypożyczenia sprzętu w postaci projektora multimedialnego N. (...) nr seryjny (...)- (...)FA. Na skutek wprowadzenia wspólnika w/w spółki w błąd co do zamiaru wywiązania się z umowy i nie zwrócenia sprzętu przez P. K. (który twierdził, że ma firmę w Niemczech i obsługuje polskich klientów, organizując im spotkanie w P.), doszło do wyrządzenia szkody w łącznej kwocie 15.000 złotych, na co złożyła się wartość sprzętu oraz koszty wynajmu.

Następnego dnia, tj. w dniu 24 lipca 2012 r. w W., dysponując w/w projektorem multimedialnym, P. K. udał się do lombardu T. przy ul. (...) lok. 1 w W.. Na miejscu, przedkładając przerobioną przez siebie fakturę o numerze (...), co wprowadziło pracownika w/wym. lombardu w błąd co do faktycznego stanu własności, zastawił w lombardzie w/w sprzęt, uzyskując korzyść majątkową w kwocie 4.000 złotych.

Następnie w dniu 25 lipca 2012 roku w W. P. K., po wcześniejszym telefonicznym umówieniu się, po raz drugi udał się do Centrum (...) S.C. z siedzibą w W. przy ul. (...), gdzie usiłował doprowadzić spółkę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, chcąc wypożyczyć kolejne trzy projektory multimedialne N. (...) (podając, że powiększyło się audytorium na organizowaną imprezę i nie jest w stanie obsłużyć jej jednym projektorem), nie mając zamiaru ich zwrotu oraz wpłacenia należności wynikających z tytułu wypożyczenia. Na skutek zorientowania się przez wspólnika firmy, że wcześniej wypożyczony projektor został zastawiony w lombardzie, została zawiadomiona Policja a P. K. zatrzymano.

W okresie nie wcześniej niż od dnia 4 stycznia 2003 roku i nie później niż do dnia 25 lipca 2012 roku w W. P. K. posiadał dokument w postaci prawa jazdy (seria i nr blankietu (...)), wydanego na J. J.. J. J. zmarł w dniu 12 czerwca 2009 r. i przez okres około 20 lat był w związku konkubenckim z matką P. K. M. K. (1). Po jego śmierci dokument ten posiadał P. K., który organizował pogrzeb i załatwiał formalności z tym związane, nie oddawszy dokumentu do urzędu komunikacji.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

-

częściowe wyjaśnienia oskarżonego P. K. (k. 106v-107v, 113, 202v, 298-299)

-

zeznania świadków K. B. (k. 2 -2v, 150v), T. W. (k. 24-24v), R. P. (k. 45v-46), Z. S. (k. 74v), S. Z. (k. 81v), M. K. (2) (k. 119v), M. S. (k. 128v), D. W. (k. 142v)

-

umowę (k. 7-8, 121)

-

wydruki z internetu (k. 10-13)

-

protokół zatrzymania osoby (k. 21)

-

oświadczenie (k. 25)

-

protokół zatrzymania rzeczy wraz z załącznikami (k. 29- 38, 47-54)

-

protokół przeszukania osoby (k. 39-40)

-

protokół zatrzymania rzeczy (k. 42-44, 55-57, 116-118)

-

protokół oględzin rzeczy (k. 59-60, 95, 96-99, 100-103, 131-135, 136-140, 154-177)

-

protokół przeszukania pojazdu wraz ze spisem i załącznikami (k. 61-70)

-

protokół przeszukania pomieszczeń (k. 72-73)

-

fakturę (k. 122, 204)

-

gwarancję (k. 123)

-

ogólne warunki ubezpieczenia (k. 124-125)

-

zawiadomienia (k. 143)

-

umowę leasingu z załącznikiem (k. 144-145)

-

umowę wynajmu wraz z protokołem (k. 146-147)

-

potwierdzenie przelewu (k. 148)

-

kartę produktu (k. 151-152)

-

akt zgonu (k. 191)

-

dane z systemu PESEL (k. 313, 315, 317-318)

-

dowody wpłat (k. 364).

Oskarżony P. K. częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Wyjaśnił m.in., że z mamą stracił mieszkanie własnościowe i przeprowadzili się do mieszkania wynajmowanego. Pierwszy okres zamieszkiwania został opłacony przez bliskiego znajomego rodziny, nadto cały czas odraczana była rata za wyrównanie świadczenia sierocego po zmarłym ojcu - sprawa toczyła się w N. i trwała około 3 lat. Wyjaśnił, że w międzyczasie odezwał się właściciel mieszkania oraz osoba, która opiekowała się mieszkaniem w W. i postawiła sprawę jasno, że jeśli nie zapłacą czynszu za ostatni miesiąc i czynszu za następny miesiąc to mają się wyprowadzić w ciągu jednego dnia. Wskazał, że nie mieli żadnych możliwości pożyczenia lub uzyskania pieniędzy z banku. Wyjaśnił, że przeglądając internet przyszło mu do głowy, że można zastawić coś w lombardzie, przy czym nie posiadał żadnej wartościowej rzeczy w tamtym momencie. Podał, iż w związku z tym, iż z niemieckiego wydziału rentowego otrzymał informację, że świadczenie być może zostanie wypłacone w przeciągu najbliższych dni, pod presją ciągłych telefonów od właścicieli i rodziców właścicieli mieszkania zdecydował się wynająć projektor multimedialny i zastawić w lombardzie, a następnie po uzyskaniu świadczenia wykupić ten projektor i wywiązać się z umowy. Podkreślił, że to nie było zamierzone wyłudzenie, ponieważ wszędzie posługiwał się swoim dowodem osobistym i swoimi danymi. Wyjaśniał dalej, że jeśli chodzi o zapłatę w postaci przelewu internetowego to transakcja nie została rozliczona z powodu braku uznania na rachunku z tytułu renty. Dodał, że w związku z tym, że został wezwany do stawiennictwa w N., miał tam być dłuższy okres czasu, musiał uregulować czynsz za dłuższy okres w związku z tym, że mama nie była w stanie wywiązać się z zobowiązania. Objaśnił, że to wszystko było w ciągu. Wskazał, że jednocześnie jak chciał wywiązać się z zadłużenia, to chciał się zabezpieczyć na przyszłość i jednocześnie chciał załatwić sprawę tej renty. Odnośnie prawa jazdy J. J. wyjaśnił, że jest to osoba, która żyła z jego mamą przez około 20 lat w związku, razem mieszkali, a potem jak zmarł na raka, oskarżony zobowiązał się zorganizować pogrzeb i załatwić formalności po nim. Podał, że dowód osobisty został rozliczony przy wydaniu aktu zgonu; zmarły masy spadkowej nie posiadał a co do prawa jazdy oskarżonemu polecono, aby zapytał w wydziale komunikacji, co z tym zrobić, dlatego miał je przy sobie bo będąc w okolicy chciał się zapytać w urzędzie. Zaznaczył, iż nigdy się nie posługiwał tym dokumentem, miał go w przegródce najmniej używanej w portfelu i zapomniał o nim. Wiedział, że dowód osobisty trzeba jak najszybciej oddać, prawo jazdy wydawało mu się dokumentem mniej istotnym. Odnośnie klimatyzatora opisanego w pierwszym zarzucie oskarżony wyjaśnił, że matka cierpiała wtedy z powodu zmian hormonalnych, bardzo ciężko znosiła gorącą temperaturę i ten klimatyzator pożyczył tylko na kilka dni, jednak w momencie, gdy miał go zwrócić, nie było go w W.. Podał, że termin o tyle się wydłużył, że nie był w stanie tego spłacić. Wyjaśniał dalej, że te artykuły, które są na największą kwotę, traktował jako krótkoterminową pożyczkę, a nie próbę wyłudzenia. Wskazywał odnośnie zarzutu pierwszego, że zamierzał wywiązać się z umowy i zwrócić klimatyzator; właściciel zgodził się nawet na brak kaucji, zgodził się wystawić fakturę po zwrocie sprzętu. Wyjaśniał ponadto, że nie posiadał żadnego majątku, żadnej osoby, u której mógł zatrzymać się na krótki okres, nie posiadał pieniędzy na życie. Dalej wyjaśniał, że nie zwrócił klimatyzatora, bo nie miał pieniędzy na rozliczenie się z umowy. Właścicielowi klimatyzatora bardzo zależało na zwrocie, w telefonach i smsach był bardzo agresywny, wyzywał oskarżonego.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego P. K. należało uwzględnić w tej części, w której opisywał on przebieg przedmiotowo istotnych dla niniejszego postępowania zdarzeń, dotyczących przede wszystkim zawierania umów z pokrzywdzonymi i wejścia w posiadanie rzeczy będących przedmiotami przestępstw. Ta część wyjaśnień oskarżonego jest w sprawie w zasadzie bezsporna. Ponadto Sąd w całości obdarzył wiarą wyjaśnienia oskarżonego w części dotyczącej posiadania prawa jazdy wystawionego na dane J. J. – wyjaśnienia w tymże zakresie są spójne, jasne, przekonywujące oraz brak jest dla nich jakiegokolwiek przeciwdowodu. Wyjaśnienia oskarżonego P. K. w pozostałej części, tj. w tej, w której oskarżony nie przyznał się do winy w popełnieniu pozostałych zarzucanych mu przestępstw, zdaniem Sądu nie zasługują na obdarzenie wiarą i są ukierunkowane jedynie na chęć uniknięcia odpowiedzialności. W tej części wyjaśnienia oskarżonego Sąd uznał za nieprzekonywujące i sprzeczne z dokonanymi ustaleniami faktycznymi.

Sąd obdarzył wiarą w całości zeznania świadków K. B. , T. W. , R. P. , Z. S. , S. Z. , M. K. (2) , M. S. i D. W. . Są one logiczne, spójne i korespondują w całości ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Świadkowie w przekonujący sposób przedstawili posiadany zasób wiedzy na temat okoliczności sprawy, ponadto ich zeznania nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Przebieg zdarzeń przedstawiany przez świadków od strony przedmiotowej pokrywa się z wyjaśnieniami oskarżonego, przez co zbędnym jest odtwarzanie czy streszczanie tych zeznań w uzasadnieniu wyroku.

Świadek M. K. (1) , matka oskarżonego, na rozprawie głównej w dniu 22 listopada 2013 r. skorzystała z przysługującego jej prawa do odmowy składania zeznań (k. 307 akt).

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się także na zgromadzonych w sprawie dokumentach; Sąd nie znalazł podstaw, aby kwestionować ich autentyczność bądź wiarygodność, nie czyniły tego także strony.

Ustawowe znamię, stanowiące skutek przestępstwa oszustwa określonego w art. 286 § 1 k.k. wypełnione zostaje wtedy, gdy sprawca, działając w sposób opisany w tym przepisie, doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem, które jest niekorzystne z punktu widzenia interesów tej osoby lub innej osoby pokrzywdzonej (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 sierpnia 2000 r., OSNKW 9-10 z 2000 r., poz. 85). Podkreślić wypada, iż oszustwo, jako przestępstwo celowościowe, może być popełnione tylko w zamiarze bezpośrednim.

Z kolei przepis art. 270 § 1 kk penalizuje zachowanie polegające na podrobieniu lub przerobieniu dokumentu w celu użycia go za autentyczny, bądź też na użyciu takiego dokumentu jako autentycznego.

W ocenie Sądu powyższe wskazuje jednoznacznie na zasadność stawianych oskarżonemu P. K. w pkt 1 – 4 aktu oskarżenia zarzutów a wina oskarżonego w popełnieniu tychże czynów jest oczywista i nie budzi żadnych wątpliwości. Całość okoliczności sprawy pozwala na przyjęcie, iż oskarżony w omawianym zakresie działał w zamiarze bezpośrednim. Swoim działaniem wyczerpał on wszystkie dyspozycje art. 286 § 1 kk i art. 270 § 1 kk. Odnosząc się do strony przedmiotowej czynów wskazać należy, że oskarżony działał w ten sposób, że w dniu 18 czerwca 2012 roku w W. zawarł z K. B. umowę o udostępnienie sprzętu w postaci klimatyzatora przenośnego C. (...) model (...)-10 i pobrał ten sprzęt, ponadto w dniu 23 lipca 2012 roku w W. zawarł z Centrum (...) S.C. z siedzibą w W. przy ul. (...) umowę wypożyczenia sprzętu, który następnie pobrał, w postaci projektora multimedialnego N. (...) nr seryjny (...)- (...)FA, ponadto dniu 24 lipca 2012 r. w W. udał się do lombardu T. przy ul. (...) lok. 1 w W., gdzie przedłożył przerobioną przez siebie fakturę o numerze (...) i zastawił w lombardzie w/w projektor multimedialny, uzyskując korzyść majątkową w kwocie 4.000 złotych, ponadto w dniu 25 lipca 2012 roku w W. usiłował wypożyczyć od w/w Centrum (...) S.C. trzy projektory multimedialne N. (...), nie mając zamiaru ich zwrotu oraz płacenia należności wynikających z tytułu wypożyczenia sprzętu, przy czym zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie przez Policję. Wprowadzenie w błąd co do okoliczności zamiaru i możliwości wywiązania się z zaciągniętych zobowiązań jest tu oczywiste (oskarżony naówczas nigdzie nie pracował, nie dysponował pieniędzmi ani jakimkolwiek majątkiem większej wartości, miał wyraźne problemy finansowe – vide protokół oględzin rzeczy z k. 154 – 177 akt, nie zapłacił jakichkolwiek należnych pokrzywdzonym kwot, przedstawiał pokrzywdzonym okoliczności oczywiście nieprawdziwe, jak rzekome posiadanie firmy w N. i organizowanie polskim klientom spotkań w P.). W przypadku przestępstwa popełnionego na szkodę lombardu T., aby wzbudzić swoją wiarygodność u pracownika pokrzywdzonego, oskarżony ponadto przedłożył przerobioną przez siebie fakturę VAT stwierdzającą nieistniejące okoliczności. Przestępny zamiar obrazuje również sposób działania oskarżonego, wyrażający się w sposobie wykorzystania uprzednio wyłudzonej rzeczy, która posłużyła do popełnienia kolejnego przestępstwa, jak zastawienie w w/w lombardzie projektora multimedialnego uprzednio wyłudzonego od Centrum (...) S.C., całkowicie sprzecznie z celami zawartych z pokrzywdzonymi umów. Odnosząc się do strony podmiotowej Sąd przyjął, że oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim. Jako osoba dorosła, sprawna umysłowo, i co ważne, z racji wcześniejszego konfliktu z prawem znająca odpowiednie zapisy ustawy karnej, popełniając przestępstwa głównie w celu uzyskania pieniędzy na potrzeby osobiste, doprowadzając pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia swoim mieniem, oskarżony z pewnością miał zamiar popełnienia czynów zabronionych, to jest chciał je popełnić.

W świetle dokonanej analizy Sąd doszedł do przekonania, iż stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu jest karygodny, co skutkuje spełnieniem dyspozycji normy art. 1 § 2 kk. Zadecydowały o tym w szczególności: rodzaj naruszonych przez sprawcę prawnie chronionych dóbr (mienie i wiarygodność dokumentów), wysokość szkód (wielokrotność najniższego miesięcznego wynagrodzenia brutto) oraz przemyślane (aczkolwiek nie wyrafinowane) działanie mające na celu osiągnięcie korzyści majątkowej.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się kryteriami wymienionymi w art. 53 § 1 i 2 kk, a zatem swoim uznaniem, granicami przewidzianymi przez ustawę i uznał, iż wyważonymi, sprawiedliwymi a zarazem adekwatnymi do stopnia społecznej szkodliwości czynów będą orzeczone w pkt I - III wyroku kary jednostkowe po 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz orzeczona w pkt IV wyroku kara jednostkowa 6 miesięcy pozbawienia wolności (biorąc pod uwagę fakt, że przestępstwo te zakończyło się w formie stadialnej usiłowania). W pkt VI wyroku Sąd na mocy art. 85 kk oraz art. 86 § 1 kk orzeczone wobec P. K. kary pozbawienia wolności połączył i wymierzył łączną karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą to karę Sąd uznał za w pełni sprawiedliwą i adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynów popełnionych przez oskarżonego. W sytuacji, gdy maksymalna sankcja karna za przestępstwo z art. 286 § 1 kk wynosi 8 lat, wymierzoną oskarżonemu karę łączną trudno uznać za zbyt surową. Do okoliczności obciążających Sąd zaliczył uprzednią karalność oskarżonego (k. 360 – 362, zauważając przy tym, że dotyczy ona przestępstw podobnych). Jednocześnie do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył fakt naprawienia przez oskarżonego szkód wyrządzonych pokrzywdzonym (k. 364). Nie zwalnia to oczywiście oskarżonego w żadnej mierze od odpowiedzialności karnej, jednak nie mogło pozostać bez wpływu na wymiar kary.

Kolejnym krokiem było rozważenie, czy w przedmiotowej sprawie zachodzą przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk skutkujące możliwością warunkowego zawieszenia orzeczonej kary. Uwzględniając wszystkie dyrektywy wymiaru kary, Sąd uznał za zasadne zastosowanie dobrodziejstwa w/w instytucji. W ocenie Sądu 4 – letni okres zawieszenia pozwoli oskarżonemu przemyśleć swoje naganne zachowanie oraz zweryfikować pozytywną prognozę wystawioną w stosunku do niego. Okres próby nie mógł być krótszy z uwagi na liczbę popełnionych przestępstw i uprzednią niejednokrotną karalność oskarżonego za przestępstwa podobne, przy młodym wieku sprawcy. Takie rozstrzygnięcie sprawi, że podstawowy cel kary, tj. zapobieżenie powrotowi sprawcy do przestępstwa, zostanie osiągnięty.

W ocenie Sądu tak orzeczona kara spełni cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz zaspokoi potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Odnośnie czynu z art. 276 kk Sąd zważył, co następuje:

Przepis art. 276 kk statuuje przestępstwo polegające na niszczeniu, uszkadzaniu, czynieniu bezużytecznym, ukrywaniu lub usuwaniu dokumentu, bez prawa jego wyłącznego rozporządzania.

W ocenie Sądu nie ma żadnych wątpliwości, że zachowanie oskarżonego nie stanowiło ukrycia dokumentu. Ukrycie polega na utajnieniu miejsca przechowywania (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 19 września 2006 r., II AKa 130/06; zob. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 2000 r., (...) 208/00, w którym Sąd Najwyższy wskazał, iż ukrywanie dokumentu może polegać na zaprzeczaniu jego posiadania i przetrzymywania oraz niewydania go mimo żądania osoby uprawnionej). W niniejszej sprawie nie budzi zaś wątpliwości fakt, iż oskarżony w posiadanie przedmiotowego prawa jazdy wszedł po śmierci J. J., który zamieszkiwał wspólnie z oskarżonym i jego matką przez wiele lat, będąc konkubentem tej ostatniej. Szczerość wyjaśnień oskarżonego w tym zakresie potwierdzają dane z systemu PESEL (k. 313, 315, 317-318), zgodnie z którymi jest jasne, że trzy wyżej wymienione osoby mieszkały razem. Oskarżony przekonująco przedstawił powody, dla których posiadał przedmiotowe prawo jazdy, podkreślał przy tym spójnie, że nigdy nie posługiwał się nim. Tym samym przyjąć należy, iż działanie oskarżonego P. K. nie polegało na ukrywaniu dokumentu, bowiem nie zmierzało do przechowywania go w miejscu, do którego dostępu nie mają osoby uprawnione, co więcej, osoba uprawniona nie wiedziała o fakcie, iż dokumenty te zostały zabrane z miejsca, gdzie winny się znajdować, tym samym działanie oskarżonego nie mogło polegać na odmowie wydania dokumentu osobie uprawnionej. Podkreślić należy, iż zachowanie oskarżonego nie polegało na ukrywaniu dokumentu; jak wskazał Sąd Apelacyjny w Gdańsku „wprowadzenie przez ustawodawcę do opisu czynu zabronionego z art. 276 k.k. znamion podmiotowych charakteryzujących szczególne nastawienie sprawcy ("ukrywa", "usuwa") oznacza, iż wskazane przestępstwo może być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5 kwietnia 2000 r., sygn. II AKa 14/00). Przenosząc to na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, iż nie sposób przypisać oskarżonemu działania w zamiarze bezpośrednim, albowiem nie chciał on pozbawić dostępu do dokumentu osoby uprawnionej, przeciwnie, zamierzał go zwrócić, jednak o obowiązku tym zapomniał w czasie porządkowania spraw po zmarłym.

Biorąc powyższe pod uwagę i uznając, iż działanie oskarżonego nie wyczerpało znamion czynu zabronionego z art. 276 kk, Sąd był zobligowany do uniewinnienia oskarżonego w stosownym zakresie.

W pkt VIII wyroku orzeczono w myśl art. 44 § 1 i 2 kk.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze oraz na podstawie § 2 ust. 3, § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, zasądził na rzecz adw. K. K. (2) kwotę 840 zł tytułem nieopłaconego wynagrodzenia za obronę z urzędu oskarżonego, zastrzegając, iż kwota ta zostanie powiększona o należną stawkę podatku od towarów i usług, uwzględniając liczbę rozpraw z udziałem obrońcy.

O opłatach i kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49 z 1983 r., poz. 223 z późn. zm.) mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonego.