Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 lipca 2017 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie Wydział III Karny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Monika Tkaczyk-Turek

Protokolant – stażysta Krzysztof Arasim

Bez udziału Prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2017 r., 25 maja 2017 r., i 11 lipca 2017 r.

sprawy P. K. s. D. i B., ur. w dniu (...) w T.,

oskarżonego o to, że:

w dniu (...) r. z mieszkania przy ul. (...). (...) (...) w W. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia telewizora marki S. (...) model (...)
(...) seria (...) czym spowodował straty w wysokości 1400 zł. na szkodę A. B.-K.

tj. o czyn z art. 278§1 k.k.

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego P. K., w ramach zarzucanego mu czynu, za winnego tego, że działając umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, w dniu (...) r. z mieszkania przy ul. (...). (...) (...) w W. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej w postaci telewizora marki S. (...) model (...) seria (...) o wartości 990 zł. na szkodę A. B.-K. tj. za winnego popełnienia czynu wyczerpującego dyspozycję art. 278§1 k.k. i za czyn ten, na podstawie art. 278§1 k.k. skazuje oskarżonego, a na podstawie art. 278§1 k.k. w zw. z art. 37a k.k. wymierza mu karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując oskarżonego do pracy na cel społeczny w wymiarze po 30 (trzydzieści) godzin w stosunku miesięcznym;

II.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 456,29 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt III K 852/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

A. K. i P. K. byli w związku małżeńskim od dnia (...) r. Ze związku tego jest dwoje dzieci w wieku 3 lat i roku.

W dniu (...) r. – jeszcze przed zawarciem związku małżeńskiego z P. K.; za swoje własne pieniądze – A. K. zakupiła za kwotę 1400 zł. telewizor marki S. (...) model (...) seria (...) ( dowód: zeznania A. B.-K. k. 1-3, k. 92-94, wydruk z operacji przelewu k. 8). W dniach (...) r. A. K. i P. K. rozstali się.

W dniu (...) r. P. K. pakując swoje rzeczy, w związku z opuszczaniem wspólnie zajmowanego mieszkania, działając umyślnie z bezpośrednim zamiarem dokonania kradzieży telewizora, zabrał w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą tj. zabrał w celu przywłaszczenia telewizor należący do jego żony A. B.-K.. W dniu (...) r. P. K. przysłał żonie wiadomość na meesenger obrazującą pustą ścianę po telewizorze, na której to ścianie został tylko uchwyt od urządzenia, z podpisem: „ Chcesz wojny to ją masz” ( dowód: zeznania świadka A. B.-K. k. 1-3, 92-94, wydruk z printscrean k.15-16, wyjaśnienia oskarżonego k. 94).

A. K. zwracała się wielokrotnie do męża żądając zwrotu skradzionego jej telewizora. P. K. odmawiał zwrotu zabranej rzeczy twierdząc, iż telewizor został sprzedany, zastawiony w lombardzie. Twierdził też, że telewizor zwróci, bądź odkupi inny. W dniu (...) r. A. K. – nie doczekawszy się zwrotu skradzionej jej rzeczy – złożyła zawiadomienie o występku oraz żądanie ścigania i ukarania sprawcy tego czynu ( dowód: zeznanie świadka k. 1-3).

W dniu zdarzenia tj. (...) r. zabrany w celu przywłaszczenia telewizor miał wartość 990 zł. ( dowód: opinia biegłego d.s wyceny ruchomości H. B. ).

W dniu (...) r. A. K. odzyskała utracony telewizor ( dowód: pokwitowanie odbioru k. 27).

P. K. nie był do tej poty karany sądownie ( dowód: karta karna k. 51).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

P. K. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego ( k. 25) zaprzeczył swojemu sprawstwu i wskazał, iż zabrany przez niego telewizor stanowił jego własność bowiem pieniądze, którymi zapłacono za telewizor były jego własnością. Taką samą wersję wydarzeń oskarżony przedstawił na rozprawie głównej ( k. 54).

Wyjaśnienia oskarżonego P. K. dotyczące własności telewizora nie są wiarygodne, a stanowią jedynie linię obrony oskarżonego. P. K. przyznał, iż zabrał ze wspólnie zajmowanego mieszkania sprzęt RTV, podał natomiast, iż zakup sprzętu był sfinansowany przez niego, z jego własnych pieniędzy.

Wyjaśnienia te nie są, w ocenie Sądu Rejonowego, wiarygodne. Przeczą wyjaśnieniom tym uznane przez Sąd Rejonowy za całkowicie wiarygodne i stanowiące podstawy ustaleń stanu faktycznego zeznania świadka A. B.-K. ( k. 1-3, 92-94). Świadek ta w sposób całkowicie wiarygodny i przekonujący opisała kiedy oraz w jakich okolicznościach dokonała zakupu telewizora, precyzyjnie podała jego opis, załączyła niezbędne dokumenty (dowód przelewu, korespondencja e-mailowa). Świadek ta dwukrotnie; tj. na etapie postępowania przygotowawczego oraz na rozprawie głównej stanowczo stwierdziła, iż za telewizor zapłaciła ze swoich własnych, osobiście zarobionych pieniędzy. Z uwagi na to, iż w dniu zakupu telewizora pokrzywdzona i oskarżony nie pozostawali w związku małżeńskimi – wynagrodzenie za pracę stanowiło osobisty dochód A. B.-K., a zakupiony w ten sposób odbiornik telewizyjny stanowił własność pokrzywdzonej. Dokonując oceny zeznań tego świadka Sąd miał na uwadze to, iż strony obecnie pozostają w faktycznej separacji; niemniej jednak zeznając w tej sprawie A. K. nie wykazywała żadnego negatywnego stosunku emocjonalnego do oskarżonego – wręcz przeciwnie – w sposób jasny, rzeczowy podała okoliczności mające znaczenie w sprawie. Podała, iż pierwotnie żądała od męża po prostu zwrotu telewizora, a dopiero w sytuacji, kiedy oskarżony de facto odmawiał zwrotu bezprawnie zabranej rzeczy – dopiero złożył zawiadomienie o występku i żądanie ścigania i ukarania sprawcy czynu zabronionego. Z akt sprawy jednoznacznie wynika, iż telewizor oskarżony zabrał w celu przywłaszczenia w dniu (...) r. ( vide przesłana wiadomość z fotografią pustej ściany w mieszkaniu k. 15-16), a zawiadomienie o popełnieniu występku pokrzywdzona złożyła dopiero w dniu (...) Okoliczność ta potwierdza prawdomówność pokrzywdzonej. Ponadto – przelew za zakup odbiornika telewizyjnego został wykonany z rachunku bankowego A. B.-K.; twierdzenia oskarżonego, iż to on finansował telewizor w zestawieniu z zeznaniami pokrzywdzonej – są niewiarygodne i stanowią jedynie linię jego obrony. Oskarżony zwrócił odbiornik telewizyjny żonie oddając go dopiero na żądanie Policji – przyniósł telewizor na komisariat Policji i A. K. odbiornik telewizyjny odebrała w dniu (...) r. ( vide k. 27 pokwitowanie odbioru). Skoro oskarżony zwrócił żonie telewizor – to z pewnością nie uważał się on za jego właściciela.

Wartość odbiornika telewizyjnego Sąd Rejonowy ustalił częściowo w oparciu o zeznania pokrzywdzonej; za wiarygodne Sąd uznał to, że urządzenie to w dniu zdarzenia było sprawne, nie posiadało żadnych znaczących, widocznych uszkodzeń. W zakresie wartości utraconej przez A. B.-K. rzeczy – Sąd uznał za w pełni wiarygodną opinię biegłego do spraw wyceny ruchomości H. B. ( k. 62). Opinia ta jest jasna, pełna, oparta o specjalistyczną wiedzę z zakresu cen urządzeń (...); nie była kwestionowana przez strony tego postępowania.

Dokonując w powyższy sposób oceny zeznań pokrzywdzonej oraz oceny wyjaśnień oskarżonego, a także innych dowodów zgromadzonych w sprawie (jak wydruk z rachunku bankowego, wydruk z przesłanej wiadomości – oskarżony przyznał, iż to on przesłał żonie tę wiadomość; opinii biegłego ds. wyceny ruchomości) – Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż sprawstwo oskarżonego w popełnieniu przypisanego mu czynu z art. 278§1 k.k. zostało mu wykazane i nie budzi żadnych wątpliwości.

Także wina P. K. nie jest wątpliwa. W dniu zdarzenia oskarżony był pełnoletni, brak jest jakichkolwiek informacji, z których wynikałoby, że P. K. ma w jakimkolwiek zakresie ograniczoną bądź zniesioną poczytalność. Nie zachodziły też żadne nadzwyczajne okoliczności, które usprawiedliwiałyby działania oskarżonego.

Art. 278§1 k.k. stanowi, iż czyn ten popełnia ten, § 1. Kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. W dniu (...) r. P. K. działając umyślnie (art. 9§1 k.k.) – tj. chcąc popełnienia czynu zabronionego tj. chcąc zabrać w celu przywłaszczenia odbiornik telewizyjny, który należał do jego żony – telewizor o wartości 990 zł. ze wspólnie zajmowanego mieszkania zabrał. P. K. telewizor ten zabrał w celu jego przywłaszczenia; o takim zamiarze działania oskarżonego świadczy jego późniejsze postępowanie z zabraną cudzą rzeczą ruchomą. P. K. na żądanie pokrzywdzonej telewizora nie zwracał; zwodził A. B.-K. podając różne powody, które miałyby rzekomo uniemożliwiać zwrot urządzenia (...). Odbiornik telewizyjny został zwrócony dopiero w sytuacji, w której pokrzywdzona złożyła zawiadomienie o popełnieniu występku. Te okoliczności dowodzą tego, iż zamiarem oskarżonego było przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej.

Występek z art. 278§1 k.k. zagrożony jest karą pozbawiani wolności od 3 miesięcy do lat 5. Sąd Rejonowy – stosując art. 37a k.k. wymierzył oskarżonemu karę 4 miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując oskarżonego do wykonywania prac na cel społeczny po 30 godzin w miesiącu.

Wymierzając karę oskarżonemu P. K. – Sąd Rejonowy ważył wszelkie przesłanki wymiaru kary wskazane w treści art. 53 k.k. Wskazana norma prawna stanowi, iż Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.§ 2 powołanej normy prawnej stanowi, iż wymierzając karę, sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy,(…) , rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości.

Dobrem prawnie chronionym przez czyn z art. 278 k.k. jest cudze mienie. Oskarżony w dniu (...) r. dobro to naruszył. Jako okoliczności wpływające na surowszy wymiar kary w realiach tej sprawy – Sąd Rejonowy uwzględnił to, że oskarżony dokonał kradzieży odbiornika telewizyjnego na szkodę żony, ale też i własnych dzieci. Oskarżony w dniu zdarzenia był z pokrzywdzoną w konflikcie. Wyprowadzając się z domu dokonał kradzieży odbiornika telewizyjnego pozbawiając żonę i własne dzieci możliwości korzystania ze sprzętu (...). We współczesnym świecie odbiornik telewizyjny jest przedmiotem, który niemalże każdy człowiek posiada, i niemalże każdy człowiek z niego korzystna. Chęć zabraniania tego własnym dzieciom i żonie – w ocenie Sądu wpływa na surowszy wymiar kary.

Na surowszy wymiar kary wpłynęło także i to, że oskarżony dokonując tego czynu nie tylko działał w celu przywłaszczenia odbiornika telewizyjnego, ale też chciał swojej żonie dokuczyć.

Na karę w sposób łagodzący wpłynęło natomiast to, że oskarżony ostatecznie po upływie około 2 miesięcy od dnia zdarzenia odbiornik telewizyjny zwrócił. Mając na uwadze te okoliczności Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż zasadne jest zastosowanie wobec niekaranego wcześniej oskarżonego dobrodziejstwa art. 37a k.k. i orzeczenie kary wolnościowej. Sąd wymierzył P. K. karę 4 miesięcy ograniczenia wolności uznając, iż taka kara spełni swoje cele zarówno w zakresie prewencji generalnej, jak i indywidulanej. Oskarżony będzie miał w przyszłości na uwadze to, że kradzież rzeczy należących do żony to przestępstwo. Tak wymierzona kara będzie też miała znaczenie dla ogółu społeczeństwa dobitnie wskazując, iż za popełnione przestępstwo – nawet jeżeli szkoda została naprawiona – orzekana jest słuszna kara.

Tak wyważona kara nie przekracza tez stopnia zawinienia P. K.; oskarżony występek popełni – okoliczność ta nie budzi żadnych wątpliwości; ale nie jest zasadne wymierzanie kary pozbawienia wolności – nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Czyn popełniony przez oskarżonego jest szkodliwy społecznie w stopniu średnim – i wymierzona P. K. kara daje temu wyraz.

O kosztach orzeczono zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Mając powyższe na uwadze – orzeczono jak w wyroku.

M.