Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 7 lutego 2018 r.

Powódka D. W. pozwem z dnia 23 lipca 2015 r.(data stempla pocztowego) domagała się zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego C. Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 2 626,18 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 20 listopada 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 1 maja 2010 r. zawarła z pozwanym między umowę ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym SuperFundusz E3E. Postanowienia przedmiotowej umowy stanowiły wzorzec umowny, który został ustalony przez pozwanego jednostronnie, toteż jego treść nie została uzgodniona z powódką indywidualnie. W związku ze złożoną przez powódkę rezygnacją z umowy została ona rozwiązana z dniem 5 listopada 2014 r., a pozwany dokonał umorzenia środków zgromadzonych na rachunku bankowym przypisanym do powoda. Z umorzonych środków w wysokości 9 737,38 zł pozwany wypłacił powodowi jedynie kwotę 7 111,20 zł. W ocenie powoda postanowienia OWU, treść polisy oraz załącznika numer 1 do OWU obligująca powoda do poniesienia w związku z rozwiązaniem umowy ubezpieczenia sankcji finansowej, która skutkuje pozbawieniem powoda 27 % zgromadzonych środków jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i rażąco narusza interes konsumenta w rozumieniu art. 3851 k.c. Jednocześnie powód zaznaczył, iż kwestionowane postanowienia umowne nie stanowią świadczenia głównego stron i w związku z tym mogą zostać poddane ocenie pod kątem ich abuzywności ( pozew – k. 2-7).

Pozwany C. Towarzystwo (...) z siedzibą w W. w odpowiedzi na pozew domagał się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na swoją rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany przyznał fakt zawarcia między stronami umowy indywidualnego ubezpieczenia na życie oraz wypowiedzenia tej umowy na wniosek złożony przez powódkę. W pierwszej kolejności wskazywał on, że powódka w toku zawierania umowy była poinformowana o konsekwencjach jej wcześniejszego rozwiązania i pomimo tego ją podpisała. Jednocześnie pozwany podnosił także, że w czasie funkcjonowania przedmiotowej umowy powódka miała zagwarantowaną ochronę ubezpieczeniową, co w pewnym sensie uzasadnia pobranie opłaty. Wskazał on ponadto, że postanowienia OWU regulujące świadczenia inwestycyjne określają główne świadczenia stron i zostały sformułowane jednoznacznie w rozumieniu art. 3851§ 1 k.c. i nie mogą zatem być przedmiotem incydentalnej kontroli wzorca umowy dokonywanej przez Sąd. Jednocześnie pozwany przedstawił również charakterystykę umów ubezpieczeniowo-inwestycyjnych, wskazując na wysokie koszty ponoszone przez ubezpieczyciela, które to koszty w toku realizacji umowy są mu zwracane, w szczególności wskazał, że tytułem wynagrodzenia za doprowadzenie do zawarcia umowy ubezpieczenia wypłacił agentowi kwotę 3 816 zł. W dodatku zakwestionowane postanowienia nie stanowią klauzul niedozwolonych, gdyż nie kształtują praw i obowiązków stron w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając przy tym ich interes ( odpowiedź na pozew k. 43-58).

W dalszym toku procesu strony podtrzymały swoje stanowisko.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 1 maja 2010 r. D. W. zawarła z C. Towarzystwem (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. umowę indywidualnego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym „SuperFundusz E3E”, potwierdzoną polisą nr (...), na podstawie której wyraził zgodę na objęcie go ochroną ubezpieczeniową przez Towarzystwo zgodnie z ogólnymi warunkami ubezpieczenia. D. W. zobowiązała się do uiszczenia składek z tytułu ubezpieczenia podstawowego w wysokości 200 zł miesięcznie ( okoliczności bezsporne, polisa nr (...) k. 12).

W ramach zawartej umowy ubezpieczającą oraz ubezpieczonego obowiązywał wykorzystywany przez stronę pozwaną w ramach wykonywanej działalności ubezpieczeniowej wzorzec umowny o nazwie: „Ogólne warunki indywidualnego ubezpieczenia życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi „SuperFundusz E3E” wraz z załączonym do niego Załącznikiem (okoliczność bezsporna - OWU k. 13-17).

Zgodnie z § 22 OWU Towarzystwo pobiera z kwoty wypłacanego całkowitego wykupu lub częściowego wykupu opłatę stałą w wysokości określonej kwotowo w Załączniku nr I, Tabela opłat, pkt 6 w wysokości 20 zł. Niezależnie od opłaty stałej, w przypadku dokonywania całkowitego wykupu, Towarzystwo pobiera opłatę zmienną dotyczącą umarzanych aktywów powstałych w wyniku zainwestowania składek należnych w pierwszych dwóch latach okresu ubezpieczeniowego. Wysokość opłaty zmiennej stanowi równowartość łącznej wysokości opłat za prowadzenie rachunku, o których mowa w § 19 ust. 3 pkt I), jakie byłyby pobrane od umarzanych aktywów, o których mowa w zdaniu poprzednim, gdyby były one utrzymane na rachunku do ostatniego dnia roku trwania umowy ubezpieczenia, w którym ubezpieczony skończyłby 65 lat, nie dłużej jednak niż za 20 lat, licząc od początku okresu ubezpieczenia. Wysokość opłaty zmiennej oblicza się z uwzględnieniem Cen jednostek z dni umorzenia tych jednostek (okoliczność bezsporna - OWU k. 13-17).

Powódka nie miała możliwość negocjowania umowy w zakresie powyższych postanowień, miała wpływ jedynie na wysokość składki i częstotliwość jej wpłacania. Nie została poinformowana w sposób wyczerpujący o tym, że w razie rozwiązania umowy zostanie pobrana od niej opłata za wykup, jak również o wysokości tej opłaty ani o tym, na co przeznaczone zostaną pobrane od niej kwoty, jeśli zdecyduje się rozwiązać umowę przed terminem. ( dowód: zeznania świadka E. T. – akta I Cps 48/17, Z. S. – akta I Cps 63/16).

Pismem z dnia 18 listopada 2014 roku C. Towarzystwo (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W. poinformowało D. W., iż na podstawie złożonej rezygnacji z umowy ubezpieczenia potwierdzonej polisą nr (...) oraz OWU wyżej wskazana umowa ubezpieczenia została rozwiązana z dniem 5 listopada 2014 r. W związku z powyższym, Towarzystwo dokonało umorzenia jednostek zgromadzonych na indywidualnym rachunku jednostek uczestnictwa, w związku z czym na wskazany rachunek bankowy zostanie wypłacona kwota w wysokości 7 111,20 zł. Ponadto przedstawiono rozliczenie umowy ubezpieczenia, zgodnie z którym wartość jednostek zgromadzonych na rachunku wynosiła 9 737,38 zł, zaś wysokość opłaty z tytułu umorzenia jednostek wynosiła 2 626,18 zł ( okoliczności bezsporne, dowód: pismo pozwanego z dnia 18 listopada 2014 r. – k. 20).

W dniu 12 maja 2015 r. pełnomocnik D. W. sporządził pismo, w którym wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2 626,18 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia pobrania przez pozwanego wskazanej kwoty stanowiącej opłatę z tytułu umorzenia jednostek – w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia niniejszego pisma, wskazując iż w przypadku niedokonania płatności sprawa zostanie skierowana na drogę postępowania sądowego (okoliczności bezsporne, dowód: wezwanie do zapłaty – k. 21).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów z dokumentów, jak również zeznań świadków, a także kierując się regulacją art. 229 k.p.c. i art. 230 k.p.c.

Dokumenty zgromadzone w aktach sprawy i powoływane w treści uzasadnienia Sąd uznał za wiarygodne, zostały one sporządzone przez właściwe podmioty, w granicach przysługujących im kompetencji oraz w formie przewidzianej przez przepisy prawa. Wobec powyższego, Sąd nie znalazł żadnych podstaw do podważania ich autentyczności, czy też prawdziwości twierdzeń w nich zawartych, tym bardziej, że strony nie kwestionowały ich prawdziwości. Nie wystąpiły również żadne inne okoliczności mogące podważyć autentyczność przedłożonych do sprawy dowodów z dokumentów.

Również zeznania świadków Sąd uznał za wiarygodne, spójne i rzeczowe. Na ich podstawie Sąd ustalił okoliczności, w jakich doszło do zawarcia umowy oraz fakt, że powódka nie miała możliwości indywidualnego negocjowania warunków umowy w zakresie wysokości opłaty za wykup.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego aktuariusza. Dowód ten został zgłoszony w celu wykazania czynników kształtujących wysokość opłaty za wykup oraz tego, że kwota pobrana od powódki pozostaje w związku z kosztami ponoszonymi pozwanego i jego ryzykiem. Okoliczności te zostały zgłoszone niejako ex post, tj. dopiero kiedy doszło do sporu. W ocenie Sądu okoliczność te powinny być znane stronie zawierającej umowę ubezpieczenia z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (powódce) w momencie zawierania umowy, tak aby mając wiedzę o tym, jakie koszty będzie zobowiązany ponieść, jeśli zdecyduje się na rozwiązania umowy przed terminem, mogła rozważyć, czy chce zawrzeć umowę w takim kształcie. Ponadto Sąd uznał, że przeprowadzenie tego dowodu nie przyczyni się do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wyjaśnienie mechanizmów kształtujących wysokość kosztów całkowitego wykupu ubezpieczenia nie ma znaczenia przede wszystkim z tego powodu, że pozwany nie podnosi zarzutów, które mogły w tym dowodzie znaleźć oparcie, w szczególności zarzutu potrącenia kwoty poniesionych kosztów wykonywania umowy w jej początkowym okresie, nieznajdujących pokrycia w pobranych opłatach bieżących. Teza dowodowa nie wskazuje na dążenie przez pozwanego do przeciwstawienia roszczeniu powódki własnej wierzytelności o pokrycie kosztów rozwiązanej umowy. Nie wymaga badania kwestia ponoszenia przez pozwanego kosztów i ryzyka. Jest to istota każdej działalności gospodarczej, także ubezpieczeniowej i inwestycyjnej. W ocenie Sądu przeprowadzenie tego dowodu skutkowałoby jedynie nieusprawiedliwionym przedłużeniem postępowania. Z tych samych powodów Sąd oddalił również wniosek o przesłuchanie świadków K. D. oraz I. S..

W istocie stan faktyczny nie był w niniejszej sprawie sporny, natomiast osią sporu były jedynie zagadnienia stricte prawne, tj. czy postanowienia dotyczące opłaty za wykup stanowią klauzulę niedozwoloną w rozumieniu art. 3851 k.c., w tym czy świadczenie z tytułu wykupu jednostek było świadczeniem głównym w ramach łączącego strony stosunku prawnego.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Warunki całkowitego wykupu ubezpieczenia i opłaty związanej z wykupem zostały zawarte w uregulowaniach OWU indywidualnego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowymi funduszami kapitałowymi SuperFundusz oraz w załączniku nr 1 do OWU. Przepis art. 3851 § 1 k. c. stanowi, że postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeśli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Sankcją określoną w tym przepisie jest więc częściowa bezskuteczność kontraktu, polegająca na tym, że postanowienie umowne uznane za niedozwolone staje się bezskuteczne – nie wiąże konsumenta. Nie upada natomiast cała umowa. Za uzgodnione indywidualnie postanowienia można przyjąć jedynie te warunki umowy, na które konsument miał rzeczywisty wpływ.

Nie ulegało wątpliwości, że w chwili zawierania i w trakcie wykonywania przedmiotowej umowy D. W. była konsumentem. Okoliczność ta pozostawała poza sporem w niniejszym postępowaniu. W dodatku zgodnie art. 808 § 5 k.c. jeżeli umowa ubezpieczenia nie wiąże się bezpośrednio z działalnością gospodarczą lub zawodową ubezpieczonej osoby fizycznej, art. 3851-3853 stosuje się odpowiednio w zakresie, w jakim umowa dotyczy praw i obowiązków ubezpieczonego.

Oczywiste jest również, że postanowienia dotyczące opłaty od wykupu stanowiły element ustalonych przez stronę pozwaną OWU i tym samym nie zostały uzgodnione z powódką indywidualnie. Nie budzi przy tym wątpliwości, że postanowienia OWU stanowią wzorzec umowy, opracowany przed zawarciem umowy, zaproponowany konsumentowi przez kontrahenta. W tym miejscu należy również wskazać na stanowisko judykatury, zgodnie z którym użyte w art. 3851 § 1 k.c. określenie "postanowienie umowy" obejmuje zarówno postanowienie umowy w ścisłym znaczeniu tego terminu, jak i postanowienie wzorców, które wprawdzie "postanowieniami umowy" w ścisłym znaczeniu nie są, ale kształtują, obok nich treść stosunku zobowiązaniowego (wyrok SA w Katowicach z dnia 29.11.2011 r., V ACa 546/11, LEX Nr 1120399). W tym miejscu wypada również podkreślić, że strona pozwana nie wykazała, że postanowienia dotyczące pobierania opłaty za wykup zostały z powódka uzgodnione indywidualnie, a mając na uwadze przepis art. 3851 § 4 ciężar dowodu w tym zakresie spoczywał na pozwanym.

W ocenie Sądu opłata związana z wykupem stanowi główne świadczenie strony, lecz na gruncie przedmiotowego postępowania kontrola uregulowań zawartych w OWU pod kątem ich niedozwolonego charakteru jest dopuszczalna, albowiem zapisy umowy dotyczące opłaty za wykup zostały sformułowane w sposób niejednoznaczny. Zgodnie z art. 385 § 2 k.c. wzorzec umowy powinien być sformułowany jednoznacznie i w sposób zrozumiały. Postanowienia niejednoznaczne tłumaczy się na korzyść konsumenta. Art. 12 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o działalności ubezpieczeniowej stanowi natomiast, że ogólne warunki ubezpieczenia oraz umowa ubezpieczenia powinny być formułowane jednoznacznie i w sposób zrozumiały, a postanowienia sformułowane niejednoznacznie interpretuje się na korzyść ubezpieczającego, ubezpieczonego, uposażonego lub uprawnionego z umowy ubezpieczenia. Postanowienie dotyczące opłaty za wykup zawarte są w OWU oraz załączniku nr 1 do OWU. Na podstawie wskazanego zapisu nie było możliwe ustalenie wysokości kosztów związanych z wypowiedzeniem umowy, albowiem ostateczna opłata była zależna od wartości jednostek uczestnictwa, które były wyceniane dopiero po rozwiązaniu umowy. Należy więc wskazać, iż pozwany ustalał wysokość opłaty za wypowiedzenie dopiero po złożeniu przez ubezpieczonego odpowiedniego oświadczenia woli. Konsument w momencie zawierania umowy nie był w stanie w sposób całościowy przeanalizować wszystkich aspektów zawieranej umowy i w związku z tym kwestionowane przez powódkę postanowienia umowne należało uznać za sformułowane w sposób niejednoznaczny także w zakresie świadczenia głównego.

Kolejną przesłanką niedozwolonego charakteru postanowień umowy jest kształtowanie przez postanowienia OWU praw i obowiązków konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszający jego interesy. W orzecznictwie podnosi się, że podstawowy elementem przyjętych w obrocie gospodarczym „dobrych obyczajów” jest zasada lojalności, uczciwości i szacunku wobec kontrahenta. Tym samym sprzeczne z dobrymi obyczajami są takie działania, które zmierzają do niedoinformowania, dezinformacji, wykorzystania naiwności lub niewiedzy klienta, wprowadzenia go w błąd co do realnych obciążeń i ryzyk związanych z umową oraz co do tego, jakie świadczenia na swoją rzecz zastrzegł przedsiębiorca. Z kolei „interes konsumenta” należy rozumieć szeroko, a to jako elementy ekonomiczne - przede wszystkim związane z zachowaniem ekwiwalentności świadczeń oraz proporcjonalności obciążeń nałożonych na konsumenta do realnych kosztów związanych z umową i wartości świadczeń uzyskanych przez konsumenta, jak również pozaekonomiczne, takie jak pewność obrotu, zaufanie, czas poświęcony na realizację swoich uprawnień, przekonanie o rzetelnym potraktowaniu przez drugą stronę umowy. Ustawodawca wymaga, by naruszenie interesów konsumenta przez klauzulę niedozwoloną nastąpiło w stopniu „rażącym”, a zatem musi być to naruszenie znaczne, polegające na drastycznym odejściu od zasad uczciwego obrotu, lojalności, szacunku dla drugiej strony umowy. Działanie wbrew „dobrym obyczajom” w rozumieniu art. 3851 § 1 k.c. w zakresie kształtowania treści stosunku obligacyjnego wyraża się w tworzeniu przez partnera konsumenta takich klauzul umownych, które godzą w równowagę kontraktową tego stosunku ( tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 13.09.2012 r., VI ACa 461/12, Lex nr 1223500).

W przedmiotowej sprawie pozwany pobrał opłatę za wykup odpowiadającą blisko 27 % wartości środków zgromadzonych na rachunku powoda. Co więcej postanowienia OWU nie określają, na pokrycie jakich kosztów przeznaczona jest ta kwota. Nie zostało wskazane, za jakie czynności ubezpieczyciela zostanie ona pobrana. Dopiero w odpowiedzi na pozew pozwany podniósł, że w związku z rozwiązaniem umowy przed terminem, na jaki była zawarta, poniósł koszty, na które składają się między innymi: opłaty marketingowe, opłaty wiązane z funduszem, z wypłatą prowizji pośrednikom, z administrowaniem funduszem, opłaty manipulacyjne, jak również sam zysk ubezpieczyciela. Co więcej zastosowanie przez pozwanego mechanizmu, mającego na celu odciągnięcie ubezpieczonego od zamiaru rozwiązania umowy należy traktować jako swoistą karę umowną zastrzeżoną na wypadek przedwczesnego rozwiązania umowy przez konsumenta. Należy podkreślić, że umowa ubezpieczenia na życie z funduszem inwestycyjnym pod względem prawnym pozostaje przede wszystkim umową ubezpieczenia na życie. Wobec tego konsument, ubezpieczający lub ubezpieczony, może rozwiązać taką umowę w każdym czasie zgodnie z dyspozycja art. 830 k.c., a ubezpieczyciel nie może temu zapobiec. Dlatego kształtowanie ogólnych warunków umów ubezpieczenia na życie w sposób ograniczający lub niweczący to płynące z art. 830 k.c. prawo ubezpieczającego lub ubezpieczonego należy oceniać jako godzące w interesy konsumenta. Stanowi to przerzucenie na konsumenta ryzyka prowadzenia działalności gospodarczej przez ubezpieczyciela wynikającego z otoczenia prawnego, w jakim działają przedsiębiorcy na danym rynku. Pozwani w sprawach jak niniejsza podnoszą, że nie mogą prowadzić działalności ze stratą, dlatego obciążają konsumentów opłatami za wykup ubezpieczenia w krótkim czasie po zawarciu umowy. To jednak na przedsiębiorcy jako podmiocie profesjonalnym spoczywa obowiązek prowadzenia działalności w sposób uwzględniający uwarunkowania ekonomiczne i prawne, aby nie dochodziło do obciążania konsumenta ryzykiem typowym dla przedsiębiorcy.

Nie można nie zauważyć, że czynniki składające się na opłatę za wykup zostały określone i wskazane przez pozwanego ex post, a zatem dopiero w sytuacji zaistnienia sporu. Niezamieszczenie informacji o tym, na co pobrana opłata zostanie przeznaczona jest niedoinformowaniem, czy wręcz dezinformacją powoda. W ocenie Sądu, skoro na podstawie tak skonstruowanego postanowienia powódka utraciła 27 % zainwestowanych środków, które inwestowała przez blisko 4 lata i w związku z tym powinny być jej szczegółowo i dokładnie wyjaśnione w ogólnych warunkach ubezpieczenia na co ich pieniądze zostaną przeznaczone, jeśli rozwiąże umowę przed terminem. Mając taką wiedzę mogłaby realnie ocenić wszystkie aspekty umowy ubezpieczenia i podjąć decyzję, czy podejmuje ryzyko i wyraża zgodę na pokrycie wszystkich kosztów wskazanych szczegółowo w odpowiedzi na pozew na wypadek wcześniejszego rozwiązania umowy, czego przecież nie da się przewidzieć w sytuacji, gdy umowa jest zawierana na kilka czy kilkanaście lat.

W konsekwencji powyższego uznać należy, że świadczenie spełnione przez powódkę tytułem pobranej opłaty za wykup stanowi świadczenie nienależne. Skoro bowiem postanowienie dotyczące wyżej wskazanej opłaty stanowiło niedozwolone postanowienie umowne w rozumieniu art. 3851 § 1 i § 2 k.c. i z racji tego nie wiązało powódki, to tym samym spełnienie na jego podstawie świadczenia nastąpiło bez podstawy prawnej, a w związku z tym było ono świadczeniem nienależnym podlegającym zwrotowi na podstawie art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c.. Zgodnie bowiem z treścią przywołanego przepisu świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił, nie był w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia.

Kierując się przedstawioną argumentacją i przytoczonymi regulacjami prawnymi, uznając podniesione przez pozwanego zarzuty za niezasadne, Sąd orzekł jak w pkt I sentencji wyroku.

W przedmiocie odsetek za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Opóźnienie się w spełnieniu świadczenia powstaje, jeżeli dłużnik nie spełnia go w czasie właściwym. Zauważyć należy, że kwestię wymagalności roszczenia reguluje przepis art. 455 k.c., zgodnie z którym, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie winno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania świadczenia. Na gruncie niniejszego postępowania świadczenie nienależne zostało pobrane od powódki w momencie rozwiązania umowy, tj. w dniu 5 listopada 2014 r. Z kolei zgodnie z § 21 ust. 7 OWU wynika, że najpóźniej w ciągu 10 dni roboczych od dnia umorzenia jednostek pozwany dokona wypłaty kwoty całkowitego wykupu. Mając na uwadze powyższe należało przyjąć więc, iż sformułowane w treści pozwu żądanie odsetek od dnia 20 listopada 2014 r. podlega uwzględnieniu w całości i w związku z tym orzeczono jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Wobec uwzględnienia powództwa w całości o kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Sąd obciążył kosztami poniesionymi przez powódkę w całości pozwanego, jako stronę przegrywającą sprawę. Na koszty poniesione przez D. W. złożyły się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 132 zł, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego adwokatem w kwocie 600 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 3 rozporządzenia Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu w brzmieniu z dnia wniesienia powództwa oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, tj. łącznie

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji.

S. P. ł S.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi pozwanego,

2.  wezwa ć pełnomocnika powódki do usunięcia braków formalnych wniosku o doręczenie odpisu wyroku z uzasadnieniem przez podpisanie wniosku w terminie 7 dni pod rygorem zwrotu wniosku.