Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

19 grudnia 2023 roku

Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w W. w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: asesor sądowy Mateusz Janicki

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 19 grudnia 2023 roku w W.

sprawy z powództwa D. Ś.

przeciwko (...) Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej 5 417 zł (pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

I. Stanowiska stron

D. Ś. wniósł o zasądzenie od (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. 52 957,63 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od 11 maja 2019 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazał, że dochodzi hipotetycznych (nieponiesionych) kosztów naprawy samochodu uszkodzonego z winy sprawcy ubezpieczonego w ramach ubezpieczenia OC u pozwanej (pozew k. 1-8).

Pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Podniosła, że ubezpieczony przez nią uczestnik kolizji nie ponosi odpowiedzialności za szkodę, bowiem ta nastąpiła z winy powoda, a ponadto, że powodowi nie przysługuje roszczenie o zapłatę kosztów naprawy samochodu, bowiem przekraczają one wartość pojazdu (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 62-67).

II. Ustalenia faktyczne

26 stycznia 2019 r. powód nabył od A. T. C., rok produkcji 2002, nr rej. (...) w zamian za N. E. (zamiana) (zeznania świadka A. S., e-protokół rozprawy z 26.01.2023 r., 00:21:46-00:41:13). W sporządzonej umowie cenę ustalono na 20 000 zł (umowa k. 311). Wcześniej 24 lutego 2018 r. A. S. nabył ją za 10 000 zł (umowa k. 220).

7 lutego 2019 r. miała miejsce kolizja z udziałem powoda kierującego ww. T. (...) i M. D. kierującego C. (...) (ubezpieczonego w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanej). Obydwaj kierowcy kierowali wyjątkowo brawurowo, naruszali przepisy ruchu drogowego, gwałtownie zmieniali pasy ruchu, znacznie przekraczali dopuszczalną prędkość (dopuszczalna prędkość wynosiła 50 km/h, a kierowcy jechali ok. 90-100 km/h), wykonywali niebezpieczne manewry hamowania. Ostatecznie M. D. nie zdołał wyhamować z prędkości ok. 90-100 km/h przed powodem, który gwałtownie zahamował w związku z czerwonym światłem na skrzyżowaniu. M. D. bezpośrednio spowodował kolizję, natomiast zachowanie powoda (brawurowa jazda, znaczne przekroczenie prędkości, wynikający z tego manewr gwałtownego hamowania powodujący w świetle art. 19 ust. 2 pkt 2 p.o.r.d. zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym) przyczyniło się do niej w 25% (nagranie k. 56, opinia biegłego k. 324-360, opinia uzupełniająca biegłego k. 389-394, ostatecznie niezakwestionowana przez strony, materiały postępowania RDw- (...) dołączone do akt sprawy, zeznania świadka P. R., e-protokół rozprawy z 13.10.2022 r., 00:15:59-00:54:02, zeznania świadka D. O., e-protokół rozprawy z 13.10.2022 r., 00:54:42-01:34:01, częściowo zeznania świadka M. D., e-protokół rozprawy z 6.12.2022 r., 00:02:00-00:28:59, zeznania powoda, e-protokół rozprawy z 6.12.2022 r., 00:32:54-01:11:11, zeznania świadka J. J., e-protokół rozprawy z 26.01.2023 r., 00:05:06-00:20:40).

Koszty przywrócenia T. (...) do stanu sprzed szkody wynosiłyby 52 957,63 zł (okoliczność bezsporna między stronami – vide k. 7, 65, 262). Powód nie naprawił samochodu (k. 309v).

Wartość rynkowa ww. T. (...) na dzień szkody wynosiła 32 400 zł (sporządzona po oględzinach opinia biegłego k. 324-360, opinia uzupełniająca biegłego k. 389-394, ostatecznie niezakwestionowana przez strony).

III. Ocena dowod ów

Najistotniejszymi dowodami w sprawie było nagranie obrazujące zachowanie obydwu kierujących bezpośrednio przed kolizją, opinia biegłego w sposób fachowy rekonstruująca zdarzenie, a także wyceniająca wartość pojazdu. Opinia ta ostatecznie, po uzupełnieniu, nie została przez żadną ze stron zakwestionowana, nie wniesiono też o jej dalsze uzupełnienie. Ponadto sąd oparł się na zeznaniach świadków i powoda oraz złożonych dokumentach i aktach postępowania w przedmiocie wykroczenia i likwidacyjnego. Rozbieżności w zeznaniach świadków i powoda co do szczegółów zdarzenia były nieistotne, wobec dysponowania obiektywnym nagraniem, na podstawie którego biegły wyliczył w szczególności prędkość, z jaką poruszali się obydwaj kierowcy, jak również wobec tego, że te drobne rozbieżności nie zmieniają oceny, że tak powód jak i kierujący C. (...) wykazali się daleko idącą brawurą.

IV. Ocena prawna

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód dochodził kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Zgodnie z art. 363 § 1 zd. 2 k.c. w sytuacji, gdy naprawa jest nadmiernie kosztowna (nieuzasadniona ekonomicznie), poszkodowany nie może żądać tej naprawy (również jej kosztów). Powszechnie się przyjmuje, że naprawa jest ekonomicznie nieuzasadniona, jeśli jej koszty przekraczają wartość nieuszkodzonego pojazdu (obydwie wartości liczone na dzień szkody). W niniejszej sprawie koszty naprawy stanowią ponad 150% wartości nieuszkodzonego pojazdu, tym samym naprawa z całą pewnością jest nadmiernie kosztowna w rozumieniu art. 363 § 1 zd. 2 k.c. i powodowi nie przysługuje roszczenie o zapłatę jej kosztów.

Ponieważ sąd jest związany granicami powództwa (art. 321 § 1 k.p.c.), co oznacza związanie również podstawą faktyczną, nie może zasądzić odszkodowania wyliczonego metodą dyferencyjną w miejsce dochodzonego roszczenia o zwrot hipotetycznych kosztów naprawy, bez narażenia się na zarzut rażącego naruszenia art. 321 § 1 k.p.c.

Gdyby powód chciał dochodzić odszkodowania w postaci różnicy między pojazdem w stanie uszkodzonym a nieuszkodzonym, musiałby w pozwie (w ramach okoliczności uzasadniających żądanie) wskazać wartość uszkodzonego pojazdu, a w razie kwestionowania przez stronę pozwaną, dodatkowo twierdzenie swoje udowodnić. A przede wszystkim musiałby wskazać, że dochodzi różnicy między uszkodzonym a nieuszkodzonym pojazdem jako odszkodowania wyliczonego metodą dyferencyjną.

Jedynie czysto hipotetycznie można wskazać, że gdyby powód (za pozwaną) podał wartość wraku jako 2 500 zł (k. 46), a pozwana w postępowaniu sądowym nie zakwestionowałaby tej wartości, i powód w ramach wywiedzionego powództwa dochodził różnicy między pojazdem uszkodzonym a nieuszkodzonym, to różnica ta wynosiłaby 29 900 zł. Na zasadzie art. 362 k.c. kwota należna powodowi powinna być pomniejszona o 25%, jako że należy go uznać, w świetle poczynionych ustaleń, za przyczyniającego się do kolizji w 25%, tym samym powodowi należne by było 22 425 zł. Kwoty tej może dochodzić w osobnym powództwie (vide art. 383 k.p.c.), bowiem ostatnią szansą na zmianę powództwa w ramach niniejszego procesu było zabranie głosu w trybie art. 224 § 3 k.p.c., z czego jednak strona powodowa nie skorzystała (k. 400), mimo zwięzłego i niezmiennego przez cały proces stanowiska pozwanej (k. 62-67), które jako 1 z 2 zarzutów wskazywało właśnie na niezasadność roszczenia z uwagi na art. 363 § 1 zd. 2 k.p.c. (w nomenklaturze ubezpieczeniowej: „kwalifikację szkody jako całkowitej”).

V. Koszty procesu

O kosztach sąd orzekł na podstawie odpowiedzialności za wynik procesu stosownie do art. 98 § 1 i 3 k.c. Powód jako przegrywający obowiązany jest zwrócić poniesione przez pozwaną koszty, na które złożyły się: opłata skarbowa od złożonego dokumentu pełnomocnictwa (17 zł) i wynagrodzenie radcy prawnego stosownie do § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych (5 400 zł).

Z. ądzenia:

- odnotować uzasadnienie;

- odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda adw. K. Ł. i pełnomocnikowi pozwanej r. pr. R. K. przez umieszczenie w portalu informacyjnym.

W., 16 stycznia 2024 roku asesor sądowy Mateusz Janicki