Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W dniu 03 grudnia 2017 r. około godz. (...) patrol Straży Miejskiej, w składzie (...), ujawnili wykroczenie polegające na zatrzymaniu pojazdu marki S. oznaczonego tablicami rejestracyjnymi (...) na chodniku z dala od krawędzi jezdni.

W bazie (...) ustalono, iż właścicielem pojazdu jest M. D. i w związku z powyższym w dniu 16 grudnia 2017 r. skierowane zostało do niej wezwanie do wskazania w terminie 7 dni użytkownika pojazdu, któremu powierzyła 03 grudnia 2017 r. pojazd do kierowania lub używania. W/w pismo zostało odebrane dnia 27 grudnia 2017 r.

Wobec braku wskazania użytkownika pojazdu w dniu 15 października 2018 r. do M. D. skierowane zostało wezwanie do osobistego stawiennictwa w celu złożenia wyjaśnień. Ponadto Straż Miejska (...) W. na podstawie art. 54 §7 k.p.w. pouczyła ją o przysługującym prawie złożenia wyjaśnień w terminie 7 dni oraz poinformowała, że po upływie tego terminu skieruje wniosek o ukaranie do Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa. Wezwanie to było dwukrotnie awizowane (k. 4a) i nie zostało odebrane.

Wobec M. D. zostały również wystawione mandaty karne o numerach (...) i (...) dotyczące odrębnych postępowań.

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie: notatki urzędowej ze zdjęciami (k. 1-1a), notatki urzędowej (k. 2), wezwania do wskazania użytkownika pojazdu wraz z potwierdzeniem odbioru (k. 3), pisma Straży Miejskiej (k. 28-32).

Sąd zważył, co następuje:

Zgromadzany materiał dostarczył podstawy uznania obwinionej winną popełnienia zarzucanego jej czynu.

W postępowaniu wyjaśniającym obwiniona pouczona o możliwości złożenia wyjaśnień nie uczyniła tego, wobec Sad uznał, że skorzystała z prawa odmowy składania wyjaśnień. W postępowaniu przed Sądem, obwiniona nie składała wyjaśnień, bowiem nie stawiła się mimo prawidłowego zawiadomienia o terminie rozprawy. Wobec nieusprawiedliwionej nieobecności obwinionej, na podstawie art. 71 § 4 k.p.w. rozprawę prowadzono zaocznie.

Po wydaniu wyroku nakazowego w sprawie obwiniona w wyjaśnieniach zawartych w sprzeciwie (k. 17) podniosła, że wyrok nakazowy jest bezpodstawny, albowiem zapłaciła już dwa mandaty w tej sprawie, tj. (...) i (...).

Odnosząc się do stanowiska obwinionej, wskazać należy, że w/w mandaty dotyczyły zupełnie innych postępowań, co wprost wynika z dokumentacji nadesłanej przez Straż Miejską (...) W. (k. 26-32). Mandaty te dotyczyły postępowań o sygnaturach: SM-OT2- (...)- (...) oraz SM-OT2- (...)- (...), a niniejsze postepowanie prowadzone było pod sygnaturą SM-OT2- (...)- (...). Wobec tego mandaty karne, które obwiniona opłaciła dotyczyły wykroczeń nieobjętych niniejszym postępowaniem.

Z samego faktu bycia właścicielem lub posiadaczem pojazdu mechanicznego związany jest szereg obowiązków wynikających z przepisów prawa np. obowiązek posiadania ubezpieczenia OC, utrzymywania sprawności technicznej pojazdu, wymaganego prawem wyposażenia pojazdu, itp. Realizacja tych obowiązków wymuszana jest sankcją, którą ponosi się w sytuacji niewykonania obowiązku – niepodjęcia skutecznych działań mających na celu wypełnienie zobowiązania wynikającego z mocy prawa.

Jednym z takich obowiązków jest nałożony na właściciela (posiadacza) pojazdu obowiązek wynikający z art. 78 ust. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym, zgodnie z którym właściciel lub posiadacz pojazdu jest obowiązany wskazać na żądanie uprawnionego organu komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie, chyba że pojazd został użyty wbrew jego woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu nie mógł zapobiec. Niewypełnienie tego obowiązku, zgodnie z treścią art. 96 § 3 k.w., stanowi wykroczenie zagrożone karą grzywny do 5000 złotych. Niewskazanie polega na odmowie udzielenia informacji o osobie, której został powierzony pojazd do kierowania lub używania, jak też zaniechaniu udzielenia odpowiedzi. Wykroczenie wskazane w art. 96 § 3 k.w. ma na celu m.in. ustalenie kierującego pojazdem w razie popełnienia przestępstwa lub popełnienia wykroczenia z udziałem tego pojazdu. Przedmiotem ochrony wykroczenia określonego w art. 96 § 3 k.w. jest porządek ruchu drogowego. Wskazane wykroczenie ma charakter indywidualny oraz skutkowy, co oznacza, iż może je popełnić jedynie właściciel lub posiadacz pojazdu przez działanie lub jego zaniechanie, w sposób zarówno umyślny, jak i nieumyślny, poprzez niewskazanie wbrew obowiązkowi na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie.

W niniejszej sprawie obwiniona nie wykazała, aby spełnione zostały przesłanki określone w treści art. 78 ust. 4 ustawy prawo o ruchu drogowym wyłączające jej odpowiedzialność, tj. użycia pojazdu wbrew jej woli i wiedzy przez nieznaną osobę, czemu obwiniona nie mogła zapobiec, wobec tego popełniła wykroczenie określone w art. 96 § 3 k.w.

Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które wyłączałyby możliwość przypisania obwinionej winy. Jest ona osobą pełnoletnią, dojrzałą, poczytalną, o określonym doświadczeniu życiowym. Jej postępowania nie usprawiedliwiają żadne okoliczności ekstremalne.

Wymierzając karę, Sąd rozważył przesłanki z art. 33 § 1 i 2 k.w., a mianowicie ustawowe granice kary za wykroczenie, stopień społecznej szkodliwości czynu, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze jakie kara ma osiągnąć wobec obwinionej. W szczególności, przy wymiarze kary, sąd bierze pod uwagę rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej wykroczeniem, stopień winy, pobudki i sposób działania obwinionej, stosunek do pokrzywdzonego (o ile takowy występuje), warunki osobiste i majątkowe obwinionej, jej stosunki rodzinne, sposób życia przed popełnieniem wykroczenia i zachowanie po jego popełnieniu. Zgodnie z art. 47 § 6 k.w. przy ocenie społecznej szkodliwości wykroczenia bierze się pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków jak również postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Obwiniona, jako właściciel pojazdu, którym naruszono przepisy dotyczące parkowania pojazdów, pomimo ustawowego obowiązku nie wskazała Straży Miejskiej (...) W. komu powierzyła swój pojazd w określonym czasie i miejscu. Wobec powyższego oceniając stopień winy obwinionej – Sąd uznał, iż przypisanego jej czynu dopuściła się umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Wykroczenie z art. 96 § 3 k.w. zagrożone jest jedynie karą grzywny. Dostosowując zatem wymiar kary do stopnia winy obwinionej i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez nią czynu, Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia jej zawinienia będzie kara grzywny w wysokości 300 złotych ( punkt I sentencji wyroku). Wymierzona obwinionej kara mieści się w ustawowych granicach zagrożenia. Orzekając karę w takim wymiarze Sąd baczył także na społeczne oddziaływanie kary i konieczność jej oddziaływania wychowawczego na obwinioną. Zdaniem Sądu kara grzywny w orzeczonym wymiarze jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy obwinionej, spełni też swoje cele w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Nałożony obowiązek finansowy w postaci konieczności uiszczenia kary grzywny będzie realną, odczuwalną dla niej dolegliwością i przez swoją finansową dolegliwość sprawi, że w przyszłości będzie przestrzegała porządku prawnego. Zdaniem Sądu kara w takim wymiarze jest właściwą reakcją na czyn popełniony przez obwinioną.

Na podstawie art. 119 § 1 k.p.w w zw. z art. 118 § 1 i 2 k.p.w Sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania przed sądem ustaloną na podstawie § 3 pkt 1 rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. (Dz.U. z 2017 r. poz. 2467) oraz kwotę 30 złotych tytułem opłaty (art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, Dz.U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), a nadto na rzecz (...) W. kwotę 20 zł tytułem zryczałtowanych wydatków ponoszonych w toku czynności wyjaśniających ustaloną na podstawie § 2 ww. rozporządzenia ( punkt II sentencji wyroku).