Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 05 lutego 2020 roku.

Sędzia Sądu Rejonowego dla W. M. w W., I Wydział Cywilny - A. K. (1)

po rozpoznaniu w dniu 05 lutego 2020 roku w Warszawie, na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej (...) S. w W.

przeciwko A. K. (2) i K. K.

o zapłatę

na podstawie art. 203 § 1, 3 i 4 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 i 2 k.p.c.

postanawia:

I.  umorzyć postępowanie;

II.  nakazać Skarbowi Państwa – Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie zwrócić powodowi Wspólnocie Mieszkaniowej (...) S. w W. kwotę 2,00 (dwa, 00/100) złotych tytułem uiszczonej opłaty od pozwu;

III.  nakazać Skarbowi Państwa – Sąd Rejonowy dla Warszawy M. w W. zwrócić powodowi Wspólnocie Mieszkaniowej (...) S. w W. kwotę 94,00 (dziewięćdziesiąt cztery) złotych tytułem uiszczonej opłaty od pozwu;

IV.  oddalić wniosek powoda w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 13 marca 2019 roku złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód Wspólnota Mieszkaniowa (...) S. w W. wniosła o zasądzenie od pozwanych A. K. (2) i K. K. kwoty 2.500,73 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty od kwoty 3.181,91 zł oraz o zasądzenie kosztów postepowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego ( pozew k. 1-7).

W piśmie procesowym z dnia 29 października 2019 roku (data nadania w placówce pocztowej) powód cofnął powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w całości tj. co do należności głównej wraz z odsetkami, jednocześnie wnosząc o zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego ( pismo procesowe powoda k. 15-17).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Postępowanie w sprawie podlega umorzeniu.

Stosownie do treści art. 203 § 1 k.p.c. pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Paragraf 2 tego artykułu stanowi, że pozew cofnięty nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa.

Cofnięcie pozwu w niniejszej sprawie nastąpiło ze zrzeczeniem się roszczenia, przed wyznaczeniem terminu rozprawy. Ponadto okoliczności niniejszej sprawy nie wskazują, aby cofnięcie pozwu było sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa, a zatem, zdaniem Sądu brak było podstaw do uznania, że jest ono niedopuszczalne na podstawie art. 203 § 4 k.p.c.

Zgodnie z art. 355 § 1 ab initio k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew. W świetle powyższego Sąd na podstawie art. 355 § 1 i 2 k.p.c. orzekł jak w punkcie I. sentencji postanowienia.

Ustosunkowując się do wniosku o zwrot opłaty sądowej od pozwu należy wskazać na treść art. 79 ust. 1 pkt 1 lit. b i pkt 3 lit. a ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zgodnie z którymi Sąd zwraca stronie całą opłatę od pisma cofniętego, jeżeli cofnięcie nastąpiło przez wysłaniem pisma innym stronom, a połowę uiszczonej opłaty, jeżeli cofnięcie nastąpiło przed rozpoczęciem posiedzenia, na które sprawa została skierowana, po potraceniu opłaty minimalnej – co wynika wprost z art. 79 ust 3 cytowanej powyżej ustawy.

Sąd podziela pogląd, iż w razie cofnięcia pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym po przekazaniu sprawy do sądu właściwości ogólnej (art. 505 ³³ § 1 k.p.c.), a przed wysłaniem pozwanemu odpisu pozwu, zwrot uiszczonej opłaty sądowej od pozwu następuje na podstawie art. 79 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (podobnie uchwała Sądu Najwyższego z dnia 8 grudnia 2016 r., III CZP 80/16). Badanie warunków dopuszczalności wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym następuje na posiedzeniu niejawnym, które ze względu na szczególne uregulowania, nie jest tym, o którym mowa w art. 79 ustawy. W przypadku stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty, sąd przekazuje sprawę sądowi według właściwości ogólnej, bez doręczenia pozwanemu odpisu pozwu oraz postanowienia o przekazaniu sprawy. Postanowienie o przekazaniu sprawy doręcza się tylko powodowi.

Reasumując, wobec faktu, iż w niniejszej sprawie nie doszło do wysłania pisma innym stronom, a do cofnięcia doszło przed rozpoczęciem posiedzenia, jak również przed wyznaczeniem posiedzenia, Sąd w punkcie II. i III. sentencji postanowienia orzekł o zwrocie opłaty sądowej od pozwu. Punkt II. sentencji orzeczenia uzasadniony jest faktem, iż opłata 32 zł wniesiona została do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie.

W pkt IV. orzeczenia Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 102 k.p.c. w zw. z art. 5 k.c. Co do zasady - jak wskazał Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 12 kwietnia 2012 r., sygn. akt II CZ 208/11 zasadą jest (art. 203 § 2 k.p.c.), że w wypadku cofnięcia pozwu obowiązek zwrotu kosztów procesu na rzecz pozwanego, na jego żądanie, obciąża powoda bez względu na przyczynę cofnięcia. Jednakże dopuszczalne jest odstępstwo od tej zasady w sytuacji, gdy powód wykaże, że wystąpienie z powództwem było niezbędne dla celowego dochodzenia praw lub celowej obrony, z uwzględnieniem okoliczności istniejących w dacie wytoczenia pozwu. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, gdy cofnięcie pozwu jest konsekwencją zaspokojenia przez pozwanego wymagalnego w chwili wytoczenia powództwa roszczenia powoda. W rozumieniu przepisów o kosztach procesu (art. 98 k.p.c.) pozwanego należy uznać wówczas za stronę przegrywającą sprawę. Jednakże na podstawie art. 102 k.p.c. Sąd ma możliwość odstąpienia od obciążania strony przegrywającej kosztami postepowania w całości lub w części. Odstąpienie od obciążenia strony kosztami postępowania na podstawie art. 102 k.p.c. uzależnione jest od dyskrecjonalnej oceny Sądu. Podważenie tej oceny możliwe jest w zasadzie jedynie w wypadku, gdy nie zawiera uzasadnienia, albo gdy ocena ta jest rażąco niesprawiedliwa (wyrok SA w Warszawie z 31 stycznia 2013 r. VI ACa 1083/12, LEX nr 1299017, postanowienie SN z 12 października 2012 r. IV CZ 69/12, LEX nr 1232622, postanowienie SN z 26 września 2012 r. II CZ 100/12, LEX nr 1232760, postanowienie SN z 26 września 2012 r. II CZ 95/12, LEX nr 1232771, postanowienie SN z 23 maja 2012 r. III CZ 25/12, LEX nr 1214589).

Zauważyć należy, że powództwo w niniejszej sprawie zostało wniesione w dniu 13 marca 2019 roku i rozpoczęło elektroniczne postępowanie upominawcze, które ostatecznie zakończyło się w dniu 8 maja 2019 roku postanowieniem o przekazaniu sprawy do tut. Sądu. Sama spłata przez pozwanych żądnego roszczenia nastąpiła w dniu 21 marca 2019 roku i 10 kwietnia 2019 roku, a więc jeszcze na etapie trwania elektronicznego postępowania upominawczego w sprawie. Skoro zatem, uiszczenie żądanego roszczenia miało miejsce zaraz po wytoczeniu powództwa (w tym samym miesiącu) i do zaspokojenia całego roszczenia doszło jeszcze na etapie elektronicznego postępowania upominawczego zakończonego w maju 2019 roku, Sąd stoi na stanowisku, iż strona powoda, jako zainteresowana, winna zarejestrować wpływ żądanej sumy wcześniej aniżeli dopiero w dacie 29 października 2019 roku (data nadania pisma w placówce pocztowej pisma o cofnięciu powództwa). Co prawda to do strony procesu należy podejmowanie czynności procesowych w zakresie i terminach dla niej właściwych, jednakże musi mieć ona również na względzie zasady współżycia społecznego oraz zasady rzetelności. Mając na względzie datę uiszczenia żądanego roszczenia oraz datę cofnięcia powództwa zauważyć należy, że powód o spełnieniu roszczenia wiedział od 6 miesięcy (kwiecień - październik). W takim przypadku, zdaniem Sądu, działanie strony powodowej przybrało charakter nakierowanego na uzyskanie jak największej korzyści kosztem pozwanych i złożenie pisma procesowego, w którym uzupełnione zostały braki powództwa oraz cofnięty został pozew w całości celem uzyskania wyższych kosztów za zastępstwo procesowe. Posiadając wiedzę o zadośćuczynieniu roszczenia w całości, strona powoda czekała na rozpoczęcie się postepowania przed sądem właściwości ogólnej. Takie działanie strony, w przeświadczeniu Sądu, nie zasługuje na ochronę prawną i jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, gdyż wytwarza one koszty dla strony przeciwnej, która pomimo wcześniejszego zalegania z płatnościami, uiściła koszty w terminie najszybszym jaki był dla niej możliwy.

Nie można również pominąć faktu, że wydanie przez Sąd postanowienia o braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym nie eliminuje skuteczności wniesienia pozwu przez powoda. Po przekazaniu sprawy do sądu właściwości ogólnej pojawia się jedynie konieczność uzupełnienia warunków formalnych pozwu koniecznych do nadania biegu sprawie po jej przekazaniu. Przyjęcie zasady pełnej kontynuacji postępowania po stwierdzeniu braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym oraz uzupełnienia tych braków na etapie postępowania przed sądem właściwości ogólnej pozwanych sprawia, że zwrot kosztów postępowania należy oceniać poprzez pryzmat przepisów odnosząc się właśnie do postępowania toczącego się przed sądem do przekazaniu sprawy.

Uwzględniając więc całokształt okoliczności niniejszej sprawy, Sąd zakwalifikował powyższej opisaną sytuację jako „szczególnie uzasadnioną” i odstąpił od obciążenia pozwanych kosztami zastępstwa procesowego za postępowanie przed sadem właściwości ogólnej pozwanych.

Z tych powodów, Sąd orzekł jak w orzeczeniu.

ZARZĄDZENIE

1. odpis postanowienia doręczyć pełnomocnikowi powoda (bez pouczenia) i pozwanym z pouczeniem o sposobie i terminie wniesienia zażalenia z odpisem pisma o cofnięciu pozwu;

2. po uprawomocnieniu się postanowienia odpis postanowienia przesłać do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie celem dokonania zwrotu opłaty sądowej.

05-02-2020