Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Sygn. akt I C 1630/24

Uzasadnienie wyroku z dnia 7 lutego 2025 r.

Powód P. (...) z siedzibą we W. w pozwie wniesionym w dniu 18 stycznia 2024 r. żądał zasądzenia na swoją rzecz od pozwanego J. R. kwoty 6 747,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wywiedzione roszczenie wynika z umowy kredytu zawartej w dniu 30 marca 2018 r. pomiędzy (...) Bankiem S.A. a pozwanym, z której to umowy pozwany się nie wywiązał, a ponadto z umowy cesji zawartej w dniu 19 września 2023 r. pomiędzy tym bankiem a powodem.

W dniu 14 maja 2024 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla W. M. w W., nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym, uwzględnił powództwo.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w dniu 19 czerwca 2024 r. pozwany zaskarżył nakaz w całości. W uzasadnieniu pozwany kwestionował skuteczność wypowiedzenia umowy kredytu oraz wymagalność roszczenia. Ponadto kwestionował wysokość roszczenia i podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Żądał ponadto zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

Za podstawę wyroku Sąd Rejonowy przyjął następujące ustalenia:

W dniu 30 marca 2018 r. pozwany J. R. jako kredytobiorca zawarł z (...) Bankiem S.A. umowę kredytu w wysokości 13 888,00 zł.

Zgodnie z umową kredytu z dnia 30 marca 2018 r. bank ten udzielił kredytobiorcy J. R. kredytu w kwocie 13 888,00 zł na okres od dnia 30 marca 2018 r. do dnia 12 marca 2024 r., z przeznaczeniem kwoty 12 500,51 zł na cel konsumpcyjny oraz kwoty 1 387,41 zł na pokrycie prowizji za udzielenie kredytu.

Całkowity koszt kredytu w dniu zawarcia umowy wynosił 6 008,73 zł i obejmował: przewidywane odsetki kapitałowe umowne w kwocie 4 621,32 zł oraz prowizję za udzielenie kredytu w kwocie 1 387,41 zł. Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę na dzień zawarcia umowy wynosiła 18 509,32 zł.

Kredytu był oprocentowana według zmiennej stopy procentowej ustalanej na podstawie zmiennej stopy referencyjnej NBP oraz stałej w całym okresie obowiązywania umowy marży banku w wysokości 8,5%. W dniu zawarcia umowy oprocentowanie kredytu wynosiło 10% w stosunku rocznym. Zmiany stopy referencyjnej NBP powodować miały zmianę wysokości oprocentowania kredytu i nie wymagały zmiany postanowień umowy. Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 15,14%.

Kwota kredytu miała być spłacana wraz z odsetkami w 72 równych miesięcznych ratach kapitałowo - odsetkowych. Wysokość miesięcznej raty wynosiła 257,16 zł. Należności banku z tytułu udzielonej kredytu miały być rozliczane w ciężar rachunku nr (...). Spłaty zaliczane były w pierwszej kolejności na odsetki, a następnie na kapitał.

Kredytobiorca mógł odstąpić od umowy bez podania przyczyny przed upływem 14. dnia od momentu jej zawarcia poprzez złożenie oświadczenia o odstąpieniu.

Bank nie pobierał prowizji za wcześniejszą spłatę kredytu w części lub całości.

Bank miał prawo wypowiedzieć umowę, jeśli kredytobiorca naruszył postanowienia umowy. Okres wypowiedzenia wynosił 30 dni. Do końca ostatniego dnia okresu wypowiedzenia kredytobiorca zobowiązany był do spłaty całości zadłużenia.

Wysokość stopy oprocentowania zadłużenia przeterminowanego odpowiadała wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie stanowiącej dwukrotność stopy referencyjnej NBP oraz 5,5 punktów procentowych w stosunku rocznym.

(okoliczność niesporna, a ponadto dowód: umowa kredytu z dnia 30 marca 2018 r. k. 25 i nast. oraz k. 107 i nast.; harmonogram spłaty k. 104)

W dniu 30 marca 2018 r. w wykonaniu zawartej umowy kredytu pozwanemu kredytobiorcy J. R. wypłacona została kwota 12 500,51 zł w drodze przelewu na wspomniany rachunek nr (...).

(okoliczność niesporna)

W dniu 16 sierpnia 2022 r. (...) Bank S.A. wezwał pozwanego kredytobiorcę J. R. do spłaty przeterminowanego zadłużenia w kwocie 638,68 zł w terminie do dnia 6 września 2022 r. ze wskazaniem, że niewykonanie przez pozwanego zobowiązania spowoduje wypowiedzenie umowy kredytu i postawienie całości niespłaconej należności w kwocie 5 290,50 zł w stan wymagalności. W wezwaniu tym poinformowano także pozwanego o możliwości, sposobie i terminie złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Wezwanie datowane na dzień 16 sierpnia 2022 r. przesłano w dniu 18 sierpnia 2022 r. listem poleconym na adres pozwanego.

(dowód: wezwanie wraz z potwierdzeniem nadania – k. 105 i nast.)

W dniu 27 września 2022 r. (...) Bank S.A. wypowiedział pozwanemu kredytobiorcy J. R. umowę kredytu z dnia 30 marca 2018 r., ze względu na brak spłaty przeterminowanego zadłużenia, z zachowaniem terminu 30 dni od otrzymania wypowiedzenia ze wskazaniem, że upływ terminu wypowiedzenia spowoduje postawienie całości niespłaconej należności w stan wymagalności. Suma zadłużenia całkowitego wynosiła zaś 5 386,48 zł. Wypowiedzenie datowane na dzień 27 września 2022 r. przesłano w dniu 29 września 2022 r. listem poleconym na adres pozwanego.

(dowód: wypowiedzenie wraz z potwierdzeniem nadania – k. 102 i nast.)

W dniu 19 września 2023 r. (...) Bank S.A. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której powód nabył całość wierzytelności przysługujących względem pozwanego J. R. z umowy kredytu z dnia 30 marca 2018 r.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z pełnomocnictwami i odpisami z KRS, oświadczeniem o zapłacie ceny i wyciągiem z listy nabywanych wierzytelności – k. 12 i nast. oraz k. 76 i nast.; wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej – k. 11)

Podstawę powyższych ustaleń stanowiły twierdzenia stron o faktach pozostających poza sporem oraz przedstawione dowody z dokumentów, których wiarygodność nie budziła wątpliwości Sądu Rejonowego oraz nie była kwestionowana przez strony postępowania.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Dokumenty załączone do pozwu stanowiły wystarczającą podstawę do przyjęcia, że powodowi przysługiwało wobec pozwanego roszczenie objęte żądaniem pozwu.

Legitymacja powoda względem żądania o zwrot niespłaconego kapitału kredytu wraz z umownymi odsetkami kapitałowymi oraz umownymi odsetkami za opóźnienie – łącznie w kwocie 6 747,08 zł nie budziła wątpliwości, zważywszy na zawartą w dniu 19 września 2023 r. umowę przelewu wierzytelności. Skuteczność dokonanego przelewu nie budziła wątpliwości w świetle art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, według którego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W sprawie niniejszej żaden z wyjątków przewidzianych w tym przepisie nie zachodził.

Przedstawione przez powoda dokumenty obejmujące pełnomocnictwa stanowiły wystarczającą podstawę do przyjęcia, że umowa przelewu wierzytelności z dnia 19 września 2023 r. została zawarta przez osoby należycie ku temu umocowane.

Ponadto z przedstawionych przez powoda dokumentów wynikała istotna dla rozstrzygnięcia sprawy niniejszej treść stosunku prawnego powstałego na skutek zawarcia umowy przelewu wierzytelności z dnia 19 września 2023 r., nie pozwalająca wątpić w prawdziwość tej umowy, zwłaszcza że nie ujawniła się żadna okoliczność, która wskazywałaby, iż ktokolwiek inny, niż powód, kierował względem pozwanego J. R. pretensje w związku z umową kredytu z dnia 30 marca 2018 r.

W myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W sprawie niniejszej tego rodzaju przepis szczególny nie znajdował zastosowania ani tego rodzaju postanowienie umowne nie zostało przewidziane w umowie przelewu wierzytelności.

Według art. 509 § 2 Kodeksu cywilnego wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Natomiast na podstawie art. 513 § 1 Kodeksu cywilnego dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

Z przedstawionych przez powoda dowodów z dokumentów wynikało, że w dniu 30 marca 2018 r. (...) Bank S.A. zawarł z pozwanym J. R. umowę kredytu w wysokości 13 888,00 zł, na okres od dnia 30 marca 2018 r. do dnia 12 marca 2024 r., z przeznaczeniem kwoty 12 500,51 zł na cel konsumpcyjny oraz kwoty 1 387,41 zł na pokrycie prowizji za udzielenie kredytu. Okoliczność ta nie była kwestionowana przez strony.

Poza sporem pozostawała okoliczność, że w wykonaniu powyższej umowy (...) Bank S.A. udostępnił pozwanemu umówioną kwotę kredytu, wypłacając kwotę 12 500,51 zł w drodze przelewu na pozostający w dyspozycji pozwanego wspomniany rachunek nr (...) oraz pokrywając wzajemną wierzytelność o zapłatę kwoty 1 387,41 zł tytułem prowizji za udzielenie kredytu.

Sporem objęta skuteczność wypowiedzenia umowy kredytu oraz wymagalność roszczenia.

Zgodnie z art. 75c ust. 1 i 2 Prawa bankowego jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych, a w wezwaniu bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Wskazać należy, że powód, w celu wykazania spełnienia w stosunku do pozwanego wymagań z art. 75c ust. 1 i 2 Prawa bankowego, przedstawił wezwanie do zapłaty datowane na dzień 16 sierpnia 2022 r., przesłane pozwanemu na podany przez niego adres, w którego treści określono podstawę zobowiązania, wysokość wymagalnego zadłużenia, w tym kapitał przeterminowany, wezwano pozwanego do spłaty należności w terminie 14 dni roboczych od otrzymania wezwania – do dnia 6 września 2022 r. i wskazano, że niedotrzymanie przez pozwanego jako kredytobiorcy warunków umowy upoważni Bank do wypowiedzenia umowy kredytu i postawienia całości niespłaconej należności w stan wymagalności. W wezwaniu tym poinformowano także pozwanego o możliwości, sposobie i terminie złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia (istotne w tym zakresie informacje zawarte zostały w dokumencie na k. 105-105v.).

Wobec powyższego spełnienie w stosunku do pozwanego wymagań z art. 75c ust. 1 i 2 Prawa bankowego nie budziło wątpliwości.

Jak wspomniano, wezwanie datowane na dzień 16 sierpnia 2022 r. przesłano listem poleconym na adres pozwanego. Skuteczność jej doręczenia nie budziła więc wątpliwości w myśl art. 61 § 1 Kodeksu cywilnego, według którego oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Podobnie, jak wspomniano, wypowiedzenie umowy kredytu, datowane na dzień 27 września 2022 r. przesłano listem poleconym na adres pozwanego. Okazuje się to zatem również prawidłowe. Skuteczność jej doręczenia także nie budziła wątpliwości w myśl art. 61 § 1 Kodeksu cywilnego, według którego, jak wspomniano, oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią.

Wskazany w piśmie z dnia 27 września 2022 r. termin wypowiedzenia, wynoszący 30 dni, nie budził wątpliwości w świetle postanowień umowy kredytu z dnia 30 marca 2018 r., przewidujących właśnie taki termin wypowiedzenia umowy na wypadek niedotrzymania przez pozwanego warunków umowy i nie spłacenia w terminie określonym w umowie pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, pomimo wezwania kredytobiorcy do spłaty zaległości w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania.

Z kolei kwota zadłużenia przeterminowanego wskazana zarówno w wezwaniu datowanym na dzień 16 sierpnia 2022 r. (638,68 zł), jak i w wypowiedzeniu datowanym na dzień 27 września 2022 r. (789,10 zł), niewątpliwie przekraczała wysokość pełnych rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, skoro zgodnie z postanowieniami umowy wysokość miesięcznej raty kapitałowo-odsetkowej wynosiła 257,16 zł.

Wobec powyższego skuteczność wypowiedzenia umowy kredytu została przez powoda udowodniona, a w konsekwencji nie budziła wątpliwości wymagalność z dniem 17 listopada 2022 r. roszczenia względem pozwanego o zwrot wykorzystanego kapitału kredytu (z upływem 30. dniowego terminu wypowiedzenia, liczonego od doręczenia pozwanemu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 17 października 2022 r.).

W okolicznościach sprawy niniejszej, wobec braku dowodu przeciwnego, należało przyjąć, że zadłużenie pozwanego wynikające z umowy kredytu w objętej żądaniem pozwu kwocie 6 747,08 zł, nie zostało spłacone. Ciężar dowodu w zakresie okoliczności przeciwnej spoczywał na pozwanym w myśl art. 6 Kodeksu cywilnego, według którego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z tej okoliczności bowiem pozwany mógłby wywodzić nieistnienie roszczenia o zwrot wykorzystanego kapitału kredytu wraz z umownymi odsetkami kapitałowymi oraz umownymi odsetkami za opóźnienie we wspomnianej kwocie.

Powód nie przeczył twierdzeniom pozwanego co do tego, że wierzytelności pozwanego wynikające z umowy kredytu zostały częściowo spłacone. Powód przedstawił nawet zestawienie spłat dokonanych przez pozwanego, uwzględnionych przy ustalaniu zadłużenia pozwanego objętego żądaniem pozwu. Jeśli pozwany rzeczywiście dokonał kolejnych spłat, powinien był je udowodnić.

Podstawę prawną roszczeń powoda względem pozwanego stanowił art. 69 ust. 1 Prawa bankowego, według którego przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550,00 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Według ust. 2 pkt 2 cytowanego przepisu za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego. Natomiast w myśl art. 29 ust. 1 wspomnianej ustawy z dnia 12 maja 2011 r., umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Podobnie według art. 69 ust. 2 Prawa bankowego umowa kredytu powinna być zawarta na piśmie.

Zachowanie formy pisemnej umowy kredytu w sprawie niniejszej nie budziło wątpliwości w świetle przedstawionych przez powoda dokumentów.

Nie budziło wątpliwości sformułowanie klauzuli zmiennego oprocentowania kredytu. Posłużenie się odesłaniem do stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego było bowiem w pełni dopuszczalne. Stopa referencyjna Narodowego Banku Polskiego jest ogłaszana przez ten bank centralny, jej wysokość stanowi okoliczność powszechnie znaną i nie musi być komunikowana każdemu kredytobiorcy osobno na trwałym nośniku. Postanowienia umowy przewidywały zaś obniżenie albo podwyższenie oprocentowania kredytu na wypadek spadku albo wzrostu stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego. Zmiana wysokości oprocentowania mogła natomiast nastąpić tylko o wartość zmiany tej stopy referencyjnej i zgodnie z kierunkiem zmiany tej stopy referencyjnej. Dowolność w ustalaniu zmiany oprocentowania kredytu po stronie pozwanego nie wchodziła zatem w rachubę.

Roszczenie o zapłatę umownych odsetek kapitałowych nie naruszało art. 359 § 2 i 2 ¹ Kodeksu cywilnego, według których maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 3,5 punktów procentowych.

Podstawę uwzględnienia roszczenia o zapłatę odsetek umownych za opóźnienie stanowił art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego, według którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Roszczenie o zapłatę odsetek umownych za opóźnienie nie naruszało art. 481 § 2 i 2 ¹ Kodeksu cywilnego, według których maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych.

Stan opóźnienia z dniem 18 stycznia 2024 r., objętym żądaniem pozwu, nie budził wątpliwości, zważywszy na przyjętą w sprawie niniejszej wymagalność z dniem 17 listopada 2022 r. roszczenia względem pozwanego o zwrot wykorzystanego kapitału kredytu (jak wspomniano, z upływem 30. dniowego terminu wypowiedzenia, liczonego od doręczenia pozwanemu wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 17 października 2022 r.).

Zgodnie z art. 482 § 1 Kodeksu cywilnego od zaległych odsetek można było żądać odsetek za opóźnienie od chwili wytoczenia o nie powództwa.

Brak było podstaw do uwzględnienia przedawnienia roszczenia.

Na podstawie art. 117 § 2 ¹ Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym z dniem 9 lipca 2018 r. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Status pozwanego jako konsumenta nie budził wątpliwości w świetle art. 22 ¹ Kodeksu cywilnego, według którego za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.

Termin przedawnienia roszczenia wynikającego z czynności bankowej polegającej na udzieleniu kredytu, przysługującego podmiotowi legitymującemu się statusem banku, określa art. 118 Kodeksu cywilnego.

Przepisy Prawa bankowego nie przewidują bowiem szczególnego terminu przedawnienia roszczeń z umowy kredytu stanowiącej czynność bankową.

Na podstawie art. 118 Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym z dniem 9 lipca 2018 r. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata.

Uwzględniając okoliczność, że roszczenia z umowy kredytu przysługujące podmiotowi legitymującemu się statusem banku związane są z prowadzoną przez taki podmiot działalnością gospodarczą (art. 5 ust. 4 Prawa bankowego), na podstawie art. 118 Kodeksu cywilnego należało przyjąć, że termin przedawnienia takiego roszczenia wynosił trzy lata.

Zważywszy na przyjętą w sprawie niniejszej wymagalność roszczenia o zwrot wykorzystanego kapitału kredytu z dniem 17 listopada 2022 r., bieg trzyletniego terminu przedawnienia roszczenia względem pozwanego nie upłynął przed wniesieniem pozwu w sprawie niniejszej w dniu 18 stycznia 2024 r.

Nietrafny okazał się ponadto zarzut niedozwolonego w myśl art. 385 ¹ § 1 Kodeksu cywilnego charakter postanowienia umownego przewidującego prowizję za udzielenie kredytu, ocenianego z punktu widzenia sprzeczności z dobrymi obyczajami oraz rażącego naruszenia interesów konsumenta – kredytobiorcy ze względu na nadmierną wysokość tego rodzaju kosztów. Znamienne było bowiem, że bank udzielił kredytobiorcy kredytu w kwocie 13 888,00 zł, a prowizja za udzielenie kredytu ustalona została w kwocie 1 387,41 zł, odpowiadającej 9,99% kwoty kredytu. Nie zachodziło zatem ani rażące naruszenie interesów konsumenta, ani naruszenie dobrych obyczajów.

Podstawę orzeczenia o kosztach procesu stanowiły art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 Kodeksu postępowania cywilnego, według których przegrywający sprawę powinien zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, w tym wynagrodzenie pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym.

Na celowe koszty procesu zasądzone od pozwanego jako przegrywającego sprawę na rzecz powoda jako wygrywającego składały się: opłata sądowa uiszczona od pozwu w kwocie 400 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 1 800 zł ustalonej według § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa uiszczona od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Podstawę zasądzenia odsetek ustawowych od kosztów procesu stanowił art. 98 § 1 ¹ Kodeksu postępowania cywilnego, według którego od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

Z tych względów Sąd Rejonowy orzekł jak w sentencji.

sędzia Robert Bełczącki

Z. (...)

sędzia Robert Bełczącki