Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 28 grudnia 2022 r. (data stempla pocztowego) powód (...) Instytut (...) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) z siedzibą w W. na jego rzecz kwoty 14 921,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi:



od kwoty 851,00 zł od dnia 19 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 296,00 zł od dnia 31 grudnia 219 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 362,00 zł od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 130,00 zł od dnia 3 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 571,00 zł od dnia 4 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 671,00 zł od dnia 4 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 260,00 zł od dnia 11 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 132,00 zł od dnia 18 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 426,00 zł od dnia 22 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 290,00 zł od dnia 23 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 350,00 zł od dnia 24 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 103,00 zł od dnia 12 lutego 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 852,00 zł od dnia 8 lipca 2020 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 2.950,00 zł od dnia 4 października 2022 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 6.324,00 zł od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty,



od kwoty 353,00 zł od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia zapłaty.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że posiada status państwowego instytutu badawczego, a pozwany prowadzi działalność gospodarczą. W ramach prowadzonej działalności powód wykonał na rzecz pozwanego w okresie od 2019 do 2022 r. usługi polegające na wykonywaniu badań diagnostycznych i z tego tytułu powód wystawił pozwanemu faktury VAT:

1.  (...) na kwotę 1170,00 zł z terminem płatności na dzień 18 grudnia 2019 r.,

2.  Nr (...) na kwotę 296,00 zł z terminem płatności na dzień 30 grudnia 2019 r.,

3.  Nr (...) na kwotę 362,00 zł z terminem płatności na dzień 31 grudnia 2019 r.,

4.  Nr (...) na kwotę 296,00 zł z terminem płatności na dzień 2 stycznia 2020 r.,

5.  Nr (...) na kwotę 571,00 zł z terminem płatności na dzień 3 stycznia 2020 r.,

6.  Nr (...) na kwotę 671,00 zł z terminem płatności na dzień 4 stycznia 2020 r.,

7.  Nr (...) na kwotę 260,00 zł z terminem płatności na dzień 11 stycznia 2020 r.,

8.  (...) na kwotę 132,00 zł z terminem płatności na dzień 17 stycznia 2020 r.,

9.  (...) na kwotę 426,00 zł z terminem płatności na dzień 21 stycznia 2020 r.,

10.  (...) na kwotę 290,00 zł z terminem płatności na dzień 22 stycznia 2020 r.,

11.  (...)na kwotę 350,00 zł z terminem płatności na dzień 23 stycznia 2020 r.,

12.  (...) na kwotę 103,00 zł z terminem płatności na dzień 11 lutego 2020 r.,

13.  (...)na kwotę 852,00 zł z terminem płatności na dzień 7 lipca 2020 r.,

14.  (...)na kwotę 2950,00 zł z terminem płatności na dzień 3 października 2022 r.,

15.  (...) na kwotę 6324,00 zł z terminem płatności na dzień 30 listopada 2022 r.,

16.  (...)na kwotę 353,00 zł z terminem płatności na dzień 30 listopada 2022 r.

Pozwany nie uregulował należności z ww. faktur VAT, poza częściowa płatnością kwoty 319 zł na poczet faktury nr (...). Powód wskazał, że pismami z dnia 25 lutego 2020 r., 7 grudnia 2020 r., 18 marca 2021 r. 5 listopada 2021 r., 19 kwietnia 2022 r. oraz 7 grudnia 2022 r. wzywał pozwanego do zapłaty zaległych należności zakreślając 5-dniowy termin. Powód zaznaczył, że pozwany nie zgłaszał żadnych roszczeń wzajemnych czy niezgodności co do kwoty wynagrodzenia. Na podstawie art. 7 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych powód dochodzi odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych za okres od dnia wymagalności świadczenia do dnia zapłaty (pozew k.3-7).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 7 lutego 2023 r., sygn. II Nc 519/23 Referendarza sądowy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (nakaz zapłaty k. 67).

Pozwany zaskarżył nakaz zapłaty w całości i wniósł o oddalenie powództwa w całości. Wniósł też o zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że zaspokoił dochodzone przez powoda roszczenie w całości. Jednocześnie z ostrożności procesowej podniósł zarzut przedawnienia należności stwierdzonych fakturami wynikających wskazanymi w pozwie w pozycjach od 1 do 13 na podstawie art. 751 pkt 1 k.c. (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 71-72).

W piśmie procesowym z dnia 18 grudnia 2023 r. powód cofnął powództwo w części:

⚫

w zakresie dochodzenia należności z faktury nr (...) wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie należności głównej, jednocześnie wnosząc o zasądzenie odsetek ustawowych od transakcji handlowych od kwoty 6 324 zł za okres od 1 do 7 grudnia 2022 r.,

⚫

w zakresie dochodzenia należności z faktury nr (...) wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie należności głównej, jednocześnie wnosząc o zasądzenie odsetek ustawowych od transakcji handlowych od kwoty 2 950 zł za okres od 4 października do 19 grudnia 2022 r.

⚫

w zakresie dochodzenia należności z faktury nr (...) wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w całości

W pozostałym zakresie powód podtrzymał swoje stanowisko podnosząc, że dochodzone pozwem roszczenie nie zostało zaspokojenie oraz nie nastąpiło ich przedawnienie (pismo powoda z dnia 18 grudnia 2023 r. k. 111-112).

Pismem z dnia 8 stycznia 2024 r. pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Nadto wskazał, że dokonując płatności przekazywał powodowi specyfikację do zrealizowanych przelewów (tj. na jakie faktury vat jest realizowana wpłata), zatem powód nie mógł w sposób dowolny dokonać zaliczenia zrealizowanych wpłat (pismo pozwanego z dnia 8 stycznia 2024 r. k. 122-122v.).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

W ramach prowadzonej działalności powód - (...) Instytut (...) w W. wykonywał na rzecz pozwanego (...) z siedzibą w W. usługi polegające na wykonywaniu badań diagnostycznych w okresie od 2019 r. do 2022 r. (bezsporne).

(...) Instytut (...) w W. za wykonane badania diagnostyczne wystawił pozwanemu następujące faktury VAT:

1.  (...) na kwotę 1170,00 zł z terminem płatności na dzień 18 grudnia 2019 r.,

2.  Nr (...) na kwotę 296,00 zł z terminem płatności na dzień 30 grudnia 2019 r.,

3.  Nr (...) na kwotę 362,00 zł z terminem płatności na dzień 31 grudnia 2019 r.,

4.  Nr (...) na kwotę 296,00 zł z terminem płatności na dzień 2 stycznia 2020 r.,

5.  Nr (...) na kwotę 571,00 zł z terminem płatności na dzień 3 stycznia 2020 r.,

6.  Nr (...) na kwotę 671,00 zł z terminem płatności na dzień 3 stycznia 2020 r.,

7.  Nr (...) na kwotę 260,00 zł z terminem płatności na dzień 11 stycznia 2020 r.,

8.  (...) na kwotę 132,00 zł z terminem płatności na dzień 17 stycznia 2020 r.,

9.  (...) na kwotę 426,00 zł z terminem płatności na dzień 21 stycznia 2020 r.,

10.  (...) na kwotę 290,00 zł z terminem płatności na dzień 22 stycznia 2020 r.,

11.  Nr (...) na kwotę 350,00 zł z terminem płatności na dzień 23 stycznia 2020 r.,

12.  Nr (...) na kwotę 103,00 zł z terminem płatności na dzień 11 lutego 2020 r.,

13.  Nr (...) na kwotę 852,00 zł z terminem płatności na dzień 7 lipca 2020 r.,

14.  Nr (...) na kwotę 2950,00 zł z terminem płatności na dzień 3 października 2022 r.,

15.  Nr (...) na kwotę 6324,00 zł z terminem płatności na dzień 30 listopada 2022 r.,

16.  Nr (...) na kwotę 353,00 zł z terminem płatności na dzień 30 listopada 2022 r. (bezsporne, nadto: faktury k. 35-50).

Pozwany dokonał następujących wpłat na rzecz powoda:

1.  w dniu 27 lutego 2020 r. w kwocie 17 209,81 zł, w tym m.in.:

a.  w kwocie 1 170,00 zł tytułem (...),

b.  w kwocie 296,00 zł tytułem (...),

c.  w kwocie 362,00 zł tytułem (...),

d.  w kwocie 130,00 zł tytułem (...),

e.  w kwocie 571,00 zł tytułem (...),

f.  w kwocie 671,00 zł tytułem (...),

g.  w kwocie 260,00 zł tytułem (...),

h.  w kwocie 132,00 zł tytułem(...),

i.  w kwocie 426,00 zł tytułem (...),

j.  w kwocie 290,00 zł tytułem (...),

k.  w kwocie 350,00 zł tytułem (...),

l.  w kwocie 103,00 zł tytułem (...),

m.  w kwocie 163,81 zł tytułem noty odsetkowej.

2.  w dniu 16 grudnia 2022 r. w kwocie 2 950,00 zł tytułem (...),

3.  w dniu 7 grudnia 2022 r. w kwocie 6 324,00 zł tytułem (...),

4.  w dniu 30 listopada 2022 r. w kwocie 353,00 zł tytułem (...),

5.  w dniu 9 września 2020 r. w kwocie 852,00 zł tytułem (...)

(lista przelewów k. 73-73v., potwierdzenie transakcji k.74-7, korespondencja mailowa między stronami k. 113-118v.; zeznania świadka A. W. – protokół rozprawy k. 119-121).

Pozwany dokonując płatności na rzecz powoda wskazywał, na które faktury vat dokonuje wpłaty. Pracownik pozwanego przekazywał powodowi specyfikację do zrealizowanych przelewów. ( okoliczności bezsporne gdyż niezaprzeczone, nadto korespondencja mailowa między stronami k. 113-118v; zeznania świadka A. W. – protokół rozprawy k. 119-121.).

Powód przesyłał pozwanemu pisma zawierające wezwania do zapłaty zaległych należności w dniach 25 lutego 2020 r., 17 grudnia 2020 r.,18 marca 2021 r.,5 listopada 2021 r., 19 kwietnia 2022 r. oraz 17 grudnia 2022 r. (wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniami odbioru k. 51-57v.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wskazanych powyżej dokumentów złożonych przez strony postępowania oraz na podstawie zeznań świadka A. W.. W ocenie Sądu dowody te, w zakresie w jakim stanowiły podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych, tworzą spójny i niebudzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to zasługujący na wiarę materiał dowodowy. Stwierdzić należy, że żadna ze stron, co do zasady, nie poddawała w wątpliwość ich wiarygodności i mocy dowodowej, a również i Sąd nie dopatrzył się w nich niczego, co uzasadniałoby powzięcie wątpliwości w tym zakresie z urzędu.

Nadmienić należy także, iż okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów zgodnie z treścią art. 229 - 230 k.p.c., albowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie przywołanych przepisów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w nieznacznej części.

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł zarzut spełnienia świadczenia oraz przedawnienia części roszczeń powoda.

W toku procesu powód cofnął powództwo wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w części, tj. w zakresie należności głównej z faktury nr (...), w zakresie należności głównej oraz odsetek z faktury nr (...) oraz w zakresie należności głównej z faktury nr (...) z uwagi na wpłaty pozwanego w grudniu 2022 r.

Stosownie do art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku. Okoliczności nie wskazują, by wymieniona czynność byłą sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierzała do obejścia prawa, dlatego brak było podstaw do uznania jej niedopuszczalności na zasadzie art. 203 § 4 k.p.c. W myśl art. 355 k.p.c., Sąd umorzy postępowanie, jeżeli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew.

Wobec spełnienia świadczenia przez pozwanego w toku procesu i w związku z tym cofnięcia roszczenia przez powoda co do kwot: 6 324 zł, 353 zł wraz z dochodzonymi od tej kwoty odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych oraz 2 950 zł, Sąd w punkcie I wyroku postępowanie w powyższym zakresie umorzył na podstawie art. 355 k.p.c.

Bezspornym było, że strony łączyła umowa świadczenia usług, w której powód świadczył na rzecz pozwanego usługi polegające na wykonywaniu badań diagnostycznych.

W niniejszej sprawie powód domagał się zapłaty należności wynikającej z przedłożonych przez niego do akt faktur VAT za usługi wykonane na rzecz pozwanego.

Zgodnie z art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Stosownie do art. 750 k.c., przepisy tytułu o zleceniu stosuje się odpowiednio do umów oświadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami (tzw. zlecenie w szerokim znaczeniu).

Zgodnie z art. 734 § 1 k.c. przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Natomiast zgodnie z art. 735 § 1 k.c. jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonywać je bez wynagrodzenia, za wykonanie zlecenia należy się wygrodzenie.

To na stronie powodowej spoczywał ciężar udowodnienia istnienia dochodzonego roszczenia. Niemniej, pozwany powinien wykazać ewentualne nieistnienie zobowiązania (że nigdy nie istniało lub wygasło, na przykład wskutek zapłaty czy skutecznego potrącenia, lub też, że istnieje w kwocie niższej niż dochodzona).

W pierwszej kolejności należało dokonać oceny podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczeń wynikających z faktur: nr (...) z terminem płatności na dzień 18 grudnia 2019 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 30 grudnia 2019 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 31 grudnia 2019 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 2 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 3 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 3 stycznia 2020 r., nr (...) na kwotę 260,00 zł z terminem płatności na dzień 11 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 17 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 21 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 22 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 23 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 11 lutego 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 7 lipca 2020 r.

Podniesiony w niniejsze sprawie zarzut przedawnienia roszczenia powoda okazał się zasadny w części.

Zarzut przedawnienia wywiedziony wobec roszczenia strony powodowej podlegał badaniu z uwzględnieniem przepisów o zleceniu, w szczególności zaś - treści art. 751 k.c.

Zgodnie z art. 751 pkt 1 k.c. z upływem lat dwóch przedawniają się roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujące osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami samego rodzaju; to samo dotyczy roszczeń z tytułu zaliczek udzielonych tym osobom. W myśl zaś art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż 2 lata.

Sąd stoi na stanowisku, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie 2-letni termin przedawnienia z art. 751 pkt 1 k. c. z uwzględnieniem zdania drugiego art. 118 k.c. Strony łączyła umowa zlecenia. Niewątpliwie przedmiotowe wierzytelności powstały w związku z prowadzeniem przez strony działalności gospodarczej, jednakże z okoliczności sprawy wynika także, że powód stale trudni się czynnościami, za wykonanie których dochodzi w niniejszej sprawie wynagrodzenia. W grupie podmiotów, do których roszczeń ma zastosowanie art. 751 pkt 1 k.c., wyróżnia się osoby stale trudniące się czynnościami danego rodzaju. Jak wskazuje się w orzecznictwie, stałe trudnienie się przez określoną osobę czynnościami danego rodzaju dotyczy czynności o charakterze powtarzalnym, których wykonywanie stanowi stałe zajęcie tej osoby, chociażby na przestrzeni ściśle określonego czasu, i przynosi stały (niekoniecznie wyłączny dochód). Przeciwieństwem stałego trudnienia się określonymi czynnościami (usługami), o których mowa w art. 751 pkt 1 k.c., jest wykonywanie czynności danego rodzaju sporadycznie, dorywczo, nieregularnie (wyr. SN z 8.3.2012 r., V CSK 90/11, L.). Zatem powód wykonujący stale w ramach zlecania badania diagnostyczne na rzecz innych podmiotów, jest w grupie podmiotów objętych zakresem art. 751 pkt 1 k.c. Art. 751 k.c. jest przepisem szczególnym, który ma pierwszeństwo przed przepisami ogólnymi w zakresie przedawnienia roszczeń, a zatem należy przyjąć 2-letni termin przedawnienia. Jednocześnie mając na uwadze treść zdania drugiego art. 118 k.c., którego stosowania art. 751 k.c. nie wyłącza, termin przedawnienia, o ile nie jest krótszy niż 2 lata, przypada dopiero na koniec roku kalendarzowego. Oznacza to, że wszystkie terminy przedawnienia liczące 2 lata lub dłużej zakończą się z dniem 31 grudnia danego roku.

Strona powodowa wniosła pozew w dniu 28 grudnia 2022 r. Zatem przedawnieniu uległy roszczenia powoda wynikające z faktur: nr (...) z terminem płatności na dzień 18 grudnia 2019 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 30 grudnia 2019 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 31 grudnia 2019 r.

Natomiast roszczenia powoda wynikające z faktur nr (...) z terminem płatności na dzień 2 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 3 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 3 stycznia 2020 r., nr (...) na kwotę 260,00 zł z terminem płatności na dzień 11 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 17 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 21 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 22 stycznia 2020 r., nr(...) z terminem płatności na dzień 23 stycznia 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 11 lutego 2020 r., nr (...) z terminem płatności na dzień 7 lipca 2020 r. uległoby przedawnieniu odpowiednio w dniu 31 grudnia 2022 r. Mając jednak na uwadze, że pozew został wniesiony w niniejszej sprawie w dniu 28 grudnia 2022 r., bieg terminu przedawnienia w stosunku do powyższych roszczeń został skutecznie przerwany.

W dalszej kolejności należało dokonać oceny podniesionego przez pozwanego zarzutu spełnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 451 § 1 k.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Jednakże to, co przypada na poczet danego długu, wierzyciel może przede wszystkim zaliczyć na związane z tym długiem zaległe należności uboczne oraz na zalegające świadczenia główne. Natomiast zgodnie z § 2 tego przepisu jeżeli dłużnik nie wskazał, który z kilku długów chce zaspokoić, a przyjął pokwitowanie, w którym wierzyciel zaliczył otrzymane świadczenie na poczet jednego z tych długów, dłużnik nie może już żądać zaliczenia na poczet innego długu.

Strona pozwana wykazała za pomocą załączonych potwierdzeń przelewów, listy przelewów (zestawienia płatności) oraz korespondencji mailowej między stronami, że dokonując wpłat na rzecz powoda wskazywał na jakie należności dokonuje wpłat. Natomiast strona powodowa nie zawnioskowała żadnych dowodów na okoliczność wykazania, że pozwany nie przesyłał specyfikacji do zrealizowanych przelewów, a co za tym idzie, że mógł w sposób dowolny dokonać zaliczeń wpłat pozwanego. Co więcej przesłanie przez pozwanego specyfikacji wynikało z materiału dowodowego przedstawionego przez powoda. Zapłata dokonana ze wskazaniem przez dłużnika, jaki dług płaci, wiąże wierzyciela, który zgodnie z art. 451 § 1 k.c. może zaliczyć to świadczenie w pierwszej kolejności na poczet należności ubocznych od oznaczonego przez dłużnika długu. Nie może natomiast dokonać zaliczenia na poczet innego długu.

Jak wynika z treści znajdujących się w aktach sprawy dokumentów (potwierdzeń transakcji oraz listy przelewów) wszystkie wskazane przez powoda w pozwie faktury zostały opłacone, jednakże faktury nr (...) po terminie płatności.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności procesu cywilnego wyrażoną w art. 6 k.c., strony zobowiązane są do przedstawiania okoliczności związanych z toczącym się postępowaniem oraz dowodów na ich poparcie. Przy czym strony muszą mieć świadomość, że w razie niesprostania ciężarowi dowodu to na nich spadają wszelkie negatywne konsekwencje, związane w szczególności z uznaniem lub oddaleniem powództwa oraz obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania stronie przeciwnej. Stosownie do treści art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne. Reguła ta została również powtórzona w art. 232 k.p.c., który to stanowi, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Należy zatem przyjąć, że strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego. Powiązanie tej regulacji z art. 6 k.c. prowadzi do wniosku, że ciężar udowodnienia twierdzenia o istnieniu określonego faktu spoczywa na tej stronie, która podnosi takie twierdzenia, a nie na tej, która im zaprzecza. Tak ukształtowana instytucja ciężaru dowodu spełnia dwie funkcje: dynamizuje postępowanie dowodowe oparte na zasadzie kontradyktoryjności oraz określa wynik merytoryczny sprawy, w sytuacji gdy strona nie udowodni faktów istotnych dla korzystnego dla niej rozstrzygnięcia. Wiąże się ona również z obowiązkiem twierdzenia i obowiązkiem dowodzenia tych wszystkich okoliczności, które mogą być stosownie do art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu. Zatem, gdy twierdzenia istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie zostaną udowodnione, to o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy decyduje rozkład ciężaru dowodu. Pozwany wykazał, że spełnił świadczenie wobec powoda niemalże w całości - opłacił wszystkie faktury. Powód natomiast nie przedstawił żadnego dowodu wskazującego, że pozwany tego obowiązku jednak nie wykonał.

Ponieważ faktury nr (...) zostały opłacone po terminie płatności stronie powodowej należały się odsetki za okres, w którym pozwany pozostawał w opóźnieniu. Faktura nr (...) została opłacona w dniu 7 grudnia 2022 r. (termin płatności minął w dniu 30 listopada 2022 r.), nr BP/2/9/2022 została opłacona w dniu 16 grudnia 2022 r. (termin płatności minął w dniu 3 października 2022 r.), nr(...) została opłacona w dniu 9 września 2022 r. (termin płatności minął w dniu 7 lipca 2022 r.).

Zgodnie z art. 7 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2013 r. poz. 403 ze zm.) w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych.

Mając na względzie powyższe, w ocenie Sądu, na uwzględnienie zasługiwało żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych liczone od kwot: 852 zł od dnia 8 lipca 2020 r. do dnia 9 września 2020 r., 2 950 zł od dnia 4 października 2022 r. do dnia 16 grudnia 2022 r. oraz 6 324 zł od dnia 1 grudnia 2022 r. do dnia 7 grudnia 2022 r. W pozostałym zaś zakresie powództwo musiało zostać oddalone.

O kosztach procesu Sąd orzekł na postawie art. 98 k.p.c. i art. 100 k.p.c. stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik procesu. Sąd zasądził na rzecz powoda całość kosztów procesu z uwagi na to, że pozwany przegrał proces w nieznacznym stopniu, tj. w zakresie odsetek. Na poniesione przez pozwanego koszty procesu składa się kwota 3600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego powoda (reprezentowanego w niniejszej sprawie przez adwokata), których wysokość została ustalona na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz kwota 17 złotych tytułem opłaty skarbowej pełnomocnictwa. Ponadto, zgodnie z art. 98 § 1 ¹ k.p.c. od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu, Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie liczone od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Janiak

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda bez pouczenia

sędzia Katarzyna Janiak

W., 20.05.2024 r.