Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W odpowiedzi na pozew złożonej w sprawie o naruszenie posiadania toczącej się pod sygnaturą I C 3707/16 przed tutejszym Sądem z powództwa A. L., pozwany P. U. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł powództwo wzajemne. W sprawie o naruszenie posiadania powództwo wzajemne jest niedopuszczalne na podstawie art. 479 kpc i zostało wyłączone do niniejszego postępowania.

Zgodnie z żądaniem pozwu P. U. wniósł o przywrócenie posiadania miejsca postojowego nr 47 znajdującego się w lokalu garażowym przy ul. (...) w W. poprzez usunięcie pojazdów rowerowych znajdujących się bezpośrednio przy miejscu postojowym nr 47 oraz o zakazanie pozwanemu A. L. dokonywania naruszeń posiadania powoda miejsca postojowego nr 47 i 48 znajdujących się w lokalu garażowym przy ul. (...) w W., w szczególności poprzez utrudnianie dostępu do tych miejsc, w tym poprzez parkowanie na którymkolwiek z tych miejsc oraz w bezpośrednim pobliżu pojazdów.

Nadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest właścicielem lokalu nr (...) położonego przy ul. (...) w W. i przysługuje mu prawo do wyłącznego korzystania z części nieruchomości stanowiącej miejsca postojowe nr 47 i 48. Tymczasem A. L., mimo że przysługuje mu miejsce parkingowe nr 58, od lipca 2016 roku zajmuje miejsca parkingowe należące do powoda, a także część wspólną w bezpośrednim sąsiedztwie tych miejsc poprzez parkowanie tam rowerów. To z kolei utrudnia powodowi korzystanie z miejsca postojowego. Parkowanie w ten sposób rowerów jest również sprzeczne z regulaminem wspólnoty mieszkaniowej. Powód podniósł nadto, że wobec tego, że pozwany parkował rowery przy jego miejscu postojowym, zdecydował się zaparkować swój samochód na miejscu postojowym pozwanego A. L.. Powód nie mógł następnie przestawić swojego pojazdu, ponieważ jego miejsca parkingowe zajął pozwany parkując tam swój samochód marki A..

(pozew – k. 1-5)

W odpowiedzi na pozew z dnia 30 stycznia 2018 roku (data prezentaty) pozwany A. L. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podniósł, że regulamin, na który powołuje się powód, nie ma zastosowania do miejsc postojowych wewnątrz lokalu garażowego oraz że powód nie ma wyłącznego prawa do korzystania z części wspólnej garażu bezpośrednio sąsiadującej z jego miejscami postojowymi. Nadto pozwany wskazał, że uwzględnienie roszczenia powoda byłoby sprzeczne z art. 346 k.c.

(odpowiedź na pozew – k. 73-76)

W toku sprawy strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska procesowe.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. U. jest właścicielem lokalu nr (...) położonego w budynku nr (...) przy ul. (...) w W. w obrębie osiedla (...). Przysługuje mu prawo do wyłącznego korzystania z miejsc postojowych nr 47 i 48 w lokalu garażowym pod budynkiem nr (...) przy ul. (...) w W., dla którego Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. prowadzi księgę wieczystą nr KW (...).

(bezsporne, wydruk treści księgi wieczystej – k. 19-40)

A. L. jest właścicielem lokalu nr (...) położonego w tym samym budynku nr (...) przy ul. (...) w W.. Przysługuje mu prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego nr 58 znajdującego się w garażu zlokalizowanym pod budynkiem nr (...) przy ul. (...) w W..

(bezsporne, wydruk treści księgi wieczystej – k. 19-40)

W 2016 roku A. L. zaczął parkować należące do niego rowery w garażu podziemnym pod budynkiem nr (...) przy ul. (...) w W. na powierzchni podłogowej bezpośrednio przy miejscu parkingowym nr 47, do którego uprawniony jest i z którego korzysta P. U.. Jeżeli P. U. parkuje swój samochód na miejscu parkingowym nr 47 nie jest w stanie ani wsiąść do tego samochodu ani wysiąść z niego, bo możliwość otwarcia drzwi kierowcy blokują rowery pozostawione przez A. L..

(dokumentacja zdjęciowa dołączona do pozwu – k. 7-9, dokumentacja zdjęciowa dołączona do odpowiedzi na pozew - k. 84 -85, korespondencja mailowa – k. 16-18, zeznania świadka K. J. – k. 124v.-125v., dowód z przesłuchania powoda P. U. – k. 125, dowód z przesłuchania pozwanego A. L. – k. 125-125v)

Administracja osiedla (...) wystąpiła do A. L. z propozycją, aby przechowywał swoje rowery w pomieszczeniu technicznym znajdującym się przy wejściu do klatki, w której mieszka, jednak A. L. nie chciał z tej propozycji skorzystać.

(zeznania świadka K. J. – k. 124v.-125v., dowód z przesłuchania pozwanego A. L. – k. 125-125v.)

W dniach od 17 do 22 sierpnia 2016 roku P. U. parkował swój samochód na miejscu parkingowym nr 58 należącym do A. L., ponieważ nie mógł korzystać ze swojego miejsca parkingowego nr 47, gdyż rowery A. L. uniemożliwiały mu swobodne wysiadanie i wsiadanie do samochodu.

W odpowiedzi na powyższe zachowania P. U., A. L. zajął przypisane do P. U. miejsca postojowe o nr 47 i 48, parkując swój samochód w poprzek obu miejsc parkingowych.

Po tym jak P. U. za pomocą holownika usunął ze swoich miejsc postojowych pojazd A. L., zwolnił miejsce postojowe o nr 58.

(bezsporne, kopia wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W. z dnia 10 maja 2017 roku w sprawie I C 3707/16 – k. 57 wraz z uzasadnieniem – k. 58-65)

Na terenie Osiedla (...) obowiązuje Regulamin Wspólnoty Mieszkaniowej (...), podjęty przez Wspólnotę Mieszkaniową w drodze uchwały z dnia 6 września 2007 roku.

Zgodnie z § 3 ust. 5 regulaminu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w W. jako „nieruchomość” należy rozumieć nieruchomość położoną w W. i usytuowaną na działce gruntu o numerze ewidencyjnym (...), dla której utworzono księgę wieczystą o numerze (...) prowadzoną przez Sad Rejonowy dla Warszawy – M. oraz działka gruntu o numerze ewidencyjnym (...).

Zgodnie z § 14 ust. 5 regulaminu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w W. znajdującym się w części zatytułowanej „zasady dostępu do osiedla”, parkowanie na terenie Osiedla (...) dla właścicieli (i osób przez nich upoważnionych) miejsc parkingowych i parkingowo-garażowych dopuszczalne jest na przypisanych im i przeznaczonych do wyłącznego korzystania miejscach parkingowych i/lub parkingowo-garażowych oznaczonych numerami oraz na wyznaczonych pasach pobocza na ulicach wewnętrznych.

(regulamin Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w W. – k. 10-15, 99-101, pismo Wspólnoty Mieszkaniowej (...) – k. 98)

Wyrokiem z dnia 10 maja 2017 roku w sprawie o sygn. I C 3707/16 z powództwa A. L. Sąd Rejonowy dla Warszawy – Mokotowa w W. zakazał P. U. dalszych naruszeń posiadania przez A. L. miejsca postojowego nr 58 w lokalu garażowym pod budynkiem przy ul. (...) w W., polegających na parkowaniu pojazdów na tym miejscu postojowym.

(kopia wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W. z dnia 10 maja 2017 roku w sprawie I C 3707/16 – k. 57).

Do daty zamknięcia rozprawy P. U. nie mógł korzystać z miejsca parkingowego nr 47 zgodnie z jego przeznaczeniem, ponieważ dostęp do tego miejsca w celu skorzystania z samochodu uniemożliwiały mu rowery A. L. zaparkowane przez pozwanego bezpośrednio przy miejscu parkingowym nr 47.

Powyższy stan faktyczny był między stronami co do zasady niesporny. Sporna natomiast była ocena prawna zachowania pozwanego, który parkował swoje rowery w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca parkingowego powoda.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, ponieważ zarówno autentyczność, jak i treść przedmiotowych dokumentów nie budziły wątpliwości Sądu, a zarazem nie były kwestionowane przez strony.

Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął również zeznania świadka K. J. oraz zeznania powoda P. U., złożone w charakterze strony. Przedmiotowe zeznania Sąd ocenił jako wiarygodne, ponieważ są zgodne i wzajemnie się uzupełniają. Nadto znajdują potwierdzenie w dokumentacji mailowej.

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania pozwanego w charakterze strony w zakresie, w którym pozwany przyznał, że parkuje swoje rowery w bezpośredniej bliskości miejsca parkingowego powoda.

Za niewiarygodne należało natomiast należało uznać zeznania pozwanego w zakresie, w jakim twierdził, że parkowanie rowerów w żaden sposób nie zakłóca posiadania miejsca parkingowego nr 47 przez powoda. Przeczy temu złożona przez powoda dokumentacja zdjęciowa i zeznania powoda, które należy uznać za wiarygodne, także dlatego że doświadczenie życiowe uczy, iż zaparkowanie roweru w bezpośredniej bliskości miejsca parkingowego utrudnia wsiadanie i wysiadanie z zaparkowanego samochodu.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę roszczenia powoda stanowi art. 344 § 1 k.c., zgodnie z którym przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. Stosownie do § 2 roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia.

Biorąc pod uwagę, że pozwany parkował rowery w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca postojowego nr 47 od sierpnia 2016 roku, a pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 31 stycznia 2017 roku, roczny termin na dochodzenie roszczeń z tytułu naruszenia posiadania został zachowany.

Zgodnie z art. 342 k.c. nie wolno samowolnie naruszać posiadania, chociażby posiadacz był w złej wierze. Samowolnym naruszeniem posiadania jest każde obiektywnie bezprawne, niezależne od dobrej lub złej woli naruszyciela, wkroczenie w sferę faktycznego władztwa posiadacza. Naruszenie posiadania pozbawione jest cech samowoli, gdy istnieje podstawa usprawiedliwiająca to naruszenie, w szczególności zgoda posiadacza, współdziałanie odpowiedniego organu państwowego, upoważnienie wynikające z ustawy. Naruszenie posiadania najczęściej przejawia się w postaci fizycznego wtargnięcia w sferę władztwa posiadacza przez całkowite lub częściowe pozbawienie posiadania albo jego zakłócenie.

Zgodnie z art. 336 k.c. posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Jest w sprawie bezspornym, że powód P. U. jest właścicielem lokalu mieszkalnego w budynku przy ul. (...) w W., w związku z czym przysługuje mu prawo do wyłącznego korzystania z miejsc postojowych nr 47 i 48 położonych w garażu podziemnym w budynku. Powód P. U. parkuje swoje samochody na wskazanych wyżej miejscach parkingowych, a zatem niewątpliwie jest posiadaczem samoistnym miejsc parkingowych nr 47 i 48 zlokalizowanych w garażu w budynku przy ul. (...) w W..

Legitymację bierną w procesie posesoryjnym ma natomiast ten, kto dopuścił się naruszenia posiadania oraz osoba, na której rzecz naruszenie nastąpiło (tak wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1962 r. sygn. akt IV CR 246/62, OSNC 1963/6/131, LEX nr 75958). W świetle ustaleń faktycznych w sprawie nie budzi wątpliwości, że pozwany A. L. parkuje swoje rowery na powierzchni wspólnej garażu, ale w bezpośrednim sąsiedztwie miejsca parkingowego nr 47, którego posiadaczem samoistnym jest powód. Okoliczność ta była między stronami bezsporna. Potwierdził ją nadto świadek K. J., który stwierdził na rozprawie, że rower stał w odległości około 15 cm od miejsca postojowego powoda (k. 124v.). Niewątpliwie taka przestrzeń nie pozwala na swobodne otwarcie drzwi samochodu i wejście do niego albo opuszczenie go bez obaw o uszkodzenie pojazdu.

W ocenie Sądu z uwagi na tak niewielką odległość pozostawionych rowerów od granic miejsca postojowego, wiarygodne były twierdzenia powoda o tym, że działanie pozwanego uniemożliwia mu swobodne wsiadanie i wysiadanie z parkowanego na miejscu nr 47 samochodu osobowego. Należy przy tym przyznać powodowi rację, że przestrzeń znajdująca się bezpośrednio obok granic miejsca postojowego funkcjonalnie służy właśnie do swobodnego opuszczania i wsiadania do zaparkowanego pojazdu.

Opisane wyżej działanie pozwanego A. L. polegające na utrudnianiu powodowi korzystania z miejsca postojowego nr 47 należy zatem kwalifikować jako samowolne naruszenie posiadania powoda. Trzeba przy tym podkreślić, że naruszeniem posiadania jest nie tylko fizyczna ingerencja w sferę cudzego władztwa polegająca na całkowitym czy częściowym pozbawieniu możliwości władania rzeczą, ale także zakłócenie władania rzeczą.

W tym kontekście za aktualny należy uznać pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 kwietnia 1963 roku w sprawie o sygn. akt I CR 225/63 (LEX nr 1673055), zgodnie z którym „o naruszeniu posiadania można mówić nie tylko w przypadku samowoli polegającej na fizycznej ingerencji w sferę władztwa posiadacza, ale także wtedy, gdy określona osoba narusza spokój posiadacza, w szczególności przez kierowanie do niego takich czy innych gróźb z racji wykonywanego posiadania. Prawo bowiem chroniąc posiadanie, zapewnia posiadaczowi możność wykonywania jego władztwa w warunkach normalnych, a atmosfera groźby lub innego zakłócenia spokoju posiadacza takim warunkom nie odpowiada. Dlatego w razie opisanego zakłócenia posiadania posiadaczowi przysługuje roszczenie o ochronę jego posiadania.”

Skoro parkowanie przez pozwanego rowerów uniemożliwiało powodowi swobodny dostęp do miejsca postojowego nr 47 i możliwość nieskrępowanego wsiadania i wysiadania z pojazdu, bez obaw o możliwość jego uszkodzenia, tym samym uznać należy, że pozwany zakłócał posiadanie miejsca postojowego przez powoda, tj. naruszył jego posiadanie w rozumieniu art. 342 i 344 § 1 k.c.

Nie można przy tym podzielić argumentacji pozwanego, zgodnie z którą regulamin Wspólnoty Mieszkaniowej (...), na który powołuje się powód nie ma zastosowania do lokalu garażowego z uwagi na brzmienie § 3 ust. 5 regulaminu. Okoliczność, że w regulaminie nadano terminowi nieruchomość określone znaczenie właśnie poprzez § 3 ust. 5 regulaminu nie oznacza, że przedmiotowy regulamin ma wyłączne zastosowanie do nieruchomości tam określonej. Należy zwrócić uwagę, że z samej treści § 14 ust. 5 regulaminu Wspólnoty Mieszkaniowej (...) w W. znajdującym się w części zatytułowanej „zasady dostępu do osiedla”, wynika, że przedmiotowe regulacje odnoszą się do osiedla (...), a nie tylko do nieruchomości określonej w § 3 ust. 5 regulaminu. Przywołany § 14 ust. 5 odnosi się wprost do miejsc parkingowych i parkingowo-garażowych i dopuszcza parkowanie na przypisanych właścicielom i przeznaczonych do wyłącznego korzystania miejscach parkingowych i/lub parkingowo-garażowych oznaczonych numerami oraz na wyznaczonych pasach pobocza na ulicach wewnętrznych. Regulacja ta ma zatem zastosowanie do lokalu garażowego znajdującego się w obrębie Osiedla (...), bowiem w regulaminie brak normy zawężającej zastosowanie przywołanych tam przepisów porządkowych jedynie do obrębu nieruchomości w rozumieniu § 3 ust. 5 regulaminu. Za takim rozumieniem zakresu obowiązywania norm regulaminu przekonuje także stanowisko Wspólnoty Mieszkaniowej (...) (pismo – k. 98). Ostatecznie więc, pozostawiając rowery w miejscu do tego nieprzeznaczonym, tj. poza swoim miejscem parkingowym pozwany naruszył obowiązujący go regulamin Wspólnoty Mieszkaniowej.

Nie można zgodzić się także z pozwanym w zakresie, w jakim twierdzi, że orzeczenie uwzględniające żądanie powoda stanowić będzie obejście przepisu art. 346 k.c. i umożliwienie powodowi „jednostronnego podziału quoad usum” przedmiotowego lokalu garażowego.

Zgodnie z art. 346 k.c. roszczenie o ochronę posiadania nie przysługuje w stosunkach pomiędzy współposiadaczami tej samej rzeczy, jeżeli nie da się ustalić zakresu współposiadania. Przede wszystkim wskazać należy, że wbrew twierdzeniom pozwanego A. L., powód nie dąży do ochrony współposiadania części wspólnych garażu, ale domaga się ochrony posiadania przydzielonego mu do wyłącznego korzystania miejsca postojowego o nr 47, które pozwany narusza swoim samowolnym parkowaniem rowerów w części wspólnej garażu w miejscu do tego nieprzeznaczonym.

Ponadto przepis art. 346 k.c. nie dotyczy sytuacji, gdy wprawdzie wszyscy współposiadacze korzystają z całej rzeczy (części rzeczy, np. pomieszczenia), ale w ten sposób, że każdy z nich korzysta z tej rzeczy niezależnie od innych (współposiadanie niezależne). Uznaje się bowiem, że zakres tego posiadania da się ustalić, a orzeczenie posesoryjne będzie mogło być wykonane. Jest tak w przypadku wspólnego posiadania takich obiektów, jak np. wspólna studnia, wspólna droga, wspólny korytarz, wspólny plac parkingowy (zob. Joanna Kozińska, Komentarz do art. 346 k.c. w: Kodeks cywilny. Komentarz. Tom II. Własność i inne prawa rzeczowe (art. 126-352), Wolters Kluwer Polska, 2018). Argumentacja pozwanego w tym zakresie była zatem bezzasadna.

Należy mieć na uwadze, że stosownie do art. 206 k.c. każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Przepis ten ma charakter względnie obowiązujący. Może go wyłączyć umowa, o której mowa w art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali i art. 220 k.c. lub podział do użytkowania (quad usum). Żadna taka umowa nie została jednak zawarta w stanie faktycznym sprawy niniejszej, a więc tym bardziej jako nieuprawnione należy ocenić zachowanie pozwanego, który poprzez parkowanie rowerów uniemożliwiał powodowi korzystanie z części nieruchomości garażowej przeznaczonej do jego wyłącznego władania.

Na zakończenie należy zaznaczyć, że bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie pozostawały okoliczności związane z wzajemnymi naruszeniami posiadania przez powoda i pozwanego przynależnych im miejsc postojowych, skoro zgodnie z art. 478 k.p.c. w sprawach o naruszenie posiadania sąd bada jedynie ostatni stan posiadania i fakt jego naruszenia, nie rozpoznając samego prawa ani dobrej wiary pozwanego.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 344 § 1 k.c. Sąd nakazał pozwanemu A. L., aby przywrócił powodowi posiadanie miejsca postojowego nr 47, znajdującego się w lokalu garażowym przy ul. (...) w W. poprzez usunięcie wszystkich rowerów znajdujących się pomiędzy ścianą garażu, a miejscem parkingowym numer 47. Ponadto Sąd zakazał pozwanemu A. L. dalszego naruszania samoistnego posiadania przez powoda P. U. miejsca postojowego nr 47, poprzez parkowanie rowerów pomiędzy ścianą garażu, a miejscem parkingowym nr 47. Podstawę tego ostatniego orzeczenia stanowił również art. 344 § 1 k.c.

W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu.

Powód żądał bowiem także zakazania A. L. naruszenia posiadania przez powoda miejsca postojowego nr 48, w szczególności poprzez utrudnianie dostępu do tego miejsca oraz parkowanie pojazdów w bezpośredniej bliskości tego miejsca. Wskazać jednak należy, że w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 k.p.c.) pozwany nie naruszał już w jakikolwiek sposób posiadania przez powoda miejsca parkingowego nr 48. Taka sytuacja miała charakter jednorazowy, kiedy pozwany zaparkował swój samochód w poprzek miejsc postojowych powoda nr 47 i 48. Jednak w dacie zamknięcia rozprawy powód mógł już swobodnie korzystać z miejsca postojowego nr 48, ponieważ pozwany zaprzestał naruszania samoistnego posiadania tego miejsca przez powoda.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwany jako przegrany w niniejszej sprawie obowiązany był zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu. Złożyły się na nie poniesione przez powoda: opłata od pozwu w kwocie 200 zł, wynagrodzenie fachowego pełnomocnika procesowego w osobie adwokata w wysokości kwocie 320 zł stosownie do § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia pozwu i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Łącznie daje to kwotę 537 zł, którą należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda. Wskutek błędu rachunkowego Sąd zasadził w wyroku kwotę 487 zł, co należało sprostować na podstawie art. 350 § 1 i 2 kpc.

Zgodnie z art. 333 § 2 k.p.c. Sąd może nadać wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli uwzględnia powództwo o naruszenie posiadania. Na tej podstawie prawnej Sąd nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w zakresie punktu pierwszego. Sąd doszedł do przekonania, że wobec istnienia między stronami konfliktu zachodzi potrzeba natychmiastowego uregulowania stanu posiadania, w celu zapobieżenia eskalacji konfliktu i przywrócenia między powodem, a pozwanym zwyczajowych i standardowych relacji sąsiedzkich. Wobec postawy powoda i pozwanego, którzy działają w myśl zasady „wet za wet” i nieuchronnego angażowania w ten konflikt Wspólnoty Mieszkaniowej Sąd doszedł do przekonania, że konieczne jest natychmiastowe przywrócenie powodowi samoistnego posiadania miejsca parkingowego nr 47 i zakończenie stanu bezprawnego naruszenia tego posiadania przez pozwanego. Sąd ma też nadzieję, że zastosowanie się pozwanego do rygoru natychmiastowej wykonalności spowoduje ostateczne zakończenie konfliktu istniejącego między powodem a pozwanym.

Wobec powyższego, Sąd orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis proszę doręczyć pełnomocnikom stron.