Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 grudnia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny – Odwoławczy, w składzie:

Przewodniczący

Sędzia Grzegorz Chmiel

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 15 grudnia 2023 r. w Warszawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w B.

przeciwko S. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego w Pruszkowie z dnia 24 listopada 2021 r. sygn. akt I C 728/21

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo w całości oddala i zasądza od powoda (...) S.A. w B. na rzecz pozwanego S. W. kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania przed sądem I instancji;

2.  zasądza od powoda (...) S.A. w B. na rzecz pozwanego S. W. kwotę 2.200 zł (dwa tysiące dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

XXVII Ca 1918/22

UZASADNIENIE

W myśl art. 505 ¹³ §2 k.p.c. jako że sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku ogranicza się do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

[1]  Wyrokiem z dnia 24 listopada 2021 roku Sąd Rejonowy w Pruszkowie zasądził od pozwanego S. W. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. kwotę 5.171,00 zł (pięć tysięcy sto siedemdziesiąt jeden złotych) z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowy ch za opóźnienie od dnia 30 kwietnia 2021 r. do dnia zapłaty; w pozostałym zakresie oddalił powództwo, oraz zasądził od powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w B. na rzecz pozwanego S. W. kwotę 399,70 zł (trzysta dziewięćdziesiąt dziewięć złotych siedemdziesiąt groszy) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

[2]  Apelację od wydanego orzeczenia wniósł pozwany zaskarżając je w części tj. w pkt 1 i 3 - wnosząc o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie w ten sposób, że oddala się powództwo w całości, oraz zasadza od powoda na rzez pozwanego koszty procesu wedle norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu za instancję odwoławczą wedle norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie od uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

[3]  Pod adresem zaskarżonego orzeczenia sformułowano cały szereg zarzutów, w tym zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji:

1)  Art. 5 i art. 48 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 101, art. 102 i art. 104 Prawa wekslowego poprzez ich niezastosowanie i art. 481, art. 482 i art. 359 k.c. z uwagi na bezzasadne orzeczenie o odsetkach umownych za opóźnienie w równowartości dwukrotności odsetek ustawowych, chociaż weksel i deklaracja wekslowa takiego zastrzeżenia nie zawierały.

2)  Art. 10 w zw. z art. 101, art. 102 i art. 104 Prawa wekslowego, art. 720 i art. 359 k.c. w zw. z art. 3, art. 54 ust. 2 i art. 47 ustawy o kredycie konsumenckim, art. 58 § 1, 2 i 3 i art. 353 ¹ w zw. z art. 385 ¹ i art. 385 ² k.c., art. 353 i art. 354 w zw. z art. 720 k.c. oraz art. 316 § 1 k.p.c. z uwagi na: (1) błędne pominięcie i nierozważenie roszczenia formułowanego w oparciu o-weksel, mimo że powód dochodził zapłaty z uzupełnionego weksla in blanco o charakterze gwarancyjnym oraz treści deklaracji wekslowej, (2) błędne przyjęcie, że powód uzupełnił weksel zgodnie z deklaracją wekslową co do zasądzonego roszczenia, podczas gdy: (a) odsetki umowne i in. koszty są nienależne, (b)zasądzenie powództwa z uwagi na wypowiedzenie umowy pożyczki chociaż jest ono nieskuteczne, (c) pominięcie treści deklaracji wekslowej, wezwania do zapłaty i wypowiedzenia oraz daty wymagalności roszczenia wekslowego (płatności weksla), (d) pominięcie sumy wpłat pozwanego i przyjęcie, że miał zadłużenie w chwili wezwania do zapłaty (i wypowiedzenia umowy).

3)  Art. 3, art. 5 pkt 7 i 12, art. 25 ust. 1 pkt 1, art. 54 ust. 1 i 2, art. 30 ust. 1 pkt 6 i 7, art. 47 w zw. z art. 45 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim w zw. z art. 353 ¹ i art. 353 ² k.c. w zw. z art. 720, art. 395 i art. 481 § 1 i 2 k.c., art. 385 ¹ - art. 385 ² k.c., art. 210 § 2 i art. 316 § 1 k.p.c. poprzez ich niezastosowanie z urzędu, mimo że umowa pożyczki w pkt 1.1, 1.2 i 1.4 obejmuje naliczanie odsetek od kredytowanych kosztów pożyczki i przyjęcie za zasadne zadłużenia podawanego przez powoda w zakresie odsetek i ich rozliczenia, a także pominięcie oświadczenia o kredycie darmowym.

4)  Art. 385 ¹ i art. 385 ² k.c. w zw. z art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim i art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim poprzez przyjęcie, że opłata przygotowawcza jest należna do wysokości poniesionych kosztów i nie wynika z klauzul abuzywnych oraz że klauzula abuzywna może być modyfikowana przez sąd.

5)  Na skutek obrazy ww. przepisów prawa błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nieustaleniu: (1) treści umowy pożyczki (pkt 1.1, 1.2 i 1.4) w zakresie naliczenia odsetek od kredytowanych kosztów, (2) treści deklaracji wekslowej w zakresie przyczyn uzupełnienia weksla i treści umowy w zakresie przyczyn wypowiedzenia (pkt 8), (3) treści wypowiedzenia umowy pożyczki, z którego wynikało, że w jego dacie weksel był już uzupełniony, (4) wysokości spłat pozwanego na rzecz powoda na datę wezwania do zapłaty umowy pożyczki, (5) ilości i wysokości rat pożyczki wymagalnych na chwilę wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy pożyczki, (6) kwoty zadłużenia wskazanej w wezwaniu do zapłaty i wskazanych w nim rat zdaniem powoda nieuregulowanych oraz ich wysokości, (7) terminu płatności weksla przedstawionego w nin. sprawie, (8) złożenia oświadczenia o kredycie darmowym i wysokości zadłużenia na skutek oświadczenia o kredycie darmowym.

6)  Art. 100 k.p.c. z zw. z art. 98§1 ¹ k.p.c. poprzez obciążenie pozwanego kosztami procesu, podczas gdy koszami należy obciążyć w całości powoda.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje

[4]  Jako podstawę rozstrzygnięcia Sąd Rejonowy przyjął przepis art. 101 prawa wekslowego, art. 720 § 1 k.c., oraz uznał abuzywność klauzul dotyczące wynagrodzenia za (...) oraz wynagrodzenia prowizyjnego są niedozwolone, kształtując obowiązki pozwanego w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszając jego interesy, a zatem w świetle art. 385 ¹ k.c. nie wiążą go.

[5]  Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił, iż sprawa niniejsza ma charakter sprawy o zapłatę sumy wekslowej, gdyż to tę właśnie podstawę prawną swego roszczenia wybrał Powód. Konsekwentnie rozkład ciężaru dowodu w tej sprawie był następujący:

- na Powodzie spoczywał ciężar wykazania wyłącznie faktu posiadania weksla należycie (formalnie) wypełnionego, któremu to ciężarowi powód w całości sprostał. Nie spoczywał natomiast na nim ciężar wykazania, iż suma wpisana przez niego na wekslu jest mu należna w świetle łączącego strony stosunku podstawowego.

- na Pozwanym spoczywał ciężar wykazania prawdziwości ewentualnych zarzutów co do tego, iż weksel nie został wypełniony zgodnie z treścią zawartego porozumienia co do sposobu wypełnienia weksla wręczonego jako niezupełny, a co za tym idzie iż zobowiązanie wekslowe nie powstało co do całości lub części sumy wekslowej;

- na Sądzie spoczywał ciężar zbadania z urzędu czy umowa stron kreująca stosunek podstawowy nie zawierała postanowień niedozwolonych w rozumieniu art. 385 ¹ k.c. i ustalenia w ten sposób treści stosunku podstawowego, który to obowiązek (Wyrok TSUE z 7 listopada 2019 r., w połączonych sprawach C-419/18 i C-483/18 (...) S.A.)

Sąd Rejonowy dokonując z urzędu oceny umowy pożyczki stanowiącej źródło stosunku podstawowego wobec zobowiązania wekslowego pod kątem obecności w niej niedozwolonych postanowień umownych uznał za nieuczciwe uznał za nieuczciwe i nie wiążące Pozwanego jako konsumenta dwa postanowienia umowne, tj:

1.  postanowienie przewidujące zapłatę wynagrodzenia za usługę dodatkową o nazwie (...), z uwagi na rażącą nieadekwatność świadczenia pożyczkodawcy w stosunku do pobieranej za nie opłaty;

2.  postanowienie przewidujące pobieranie prowizji za udzielenie pożyczki w kwocie 7.771 zł przy kwocie pożyczki równej 9.000 zł jako rażąco wygórowanej

Postanowienia te Sąd Rejonowy uznał dodatkowo za nieważne w świetle art. 58 §1 k.c. jako służące obejściu przepisów art. 359 §2 ¹ k.c. W konsekwencji uznał, iż pozwanego nie obciążają koszty w wysokości 8.871 zł, co oznacza, iż pozostała do spłaty należność wynosi 5.171 zł i tę kwotę zasądził od pozwanego, wraz z odsetkami w wysokości dwukrotności stopy odsetek ustawowych za opóźnienie naliczanymi od dnia następującego po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu.

W zakresie apelacji Pozwanego:

[6]  Odnośnie zarzutu 1

Zasadny jest zarzut pozwanego, iż Sąd Rejonowy bezpodstawnie orzekł co do odsetek zasądzając je w wysokości równej dwukrotności stopy odsetek ustawowych. Orzeczenie to było jednakże, prócz naruszenia przywołanych przez apelującego postanowień Prawa Wekslowego, także orzeczeniem ponad żądanie w rozumieniu art. 321 §1 k.p.c. Powód, w piśmie z dnia 17 lutego 2021 r. (k. 13) wskazuje bowiem jednoznacznie, iż domaga się zasądzenia należności głównej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie – nie zaś jak orzekł Sąd Rejonowy z odsetkami w wysokości dwukrotności odsetek za opóźnienie. Orzeczenie wymagałoby zatem zmiany w tym zakresie.

[7]  Odnośnie zarzutu 2

Drugi z zarzutów sformułowany jest niejasno, autor apelacji przytoczył szereg przepisów, które miały zostać naruszone oraz szereg luźno powiązanych ze sobą zarzutów, nie przedstawiając jednakże jasnego jego uzasadnienia. Z konieczności Sąd musiał zatem dokonać wykładni tego stanowiska i spróbować doszukać się w jego treści, jak i w uzasadnieniu jakie zastrzeżenia apelujący zgłasza pod adresem rozstrzygnięcia.

Pozwany wydaje się zarzucać Sądowi I instancji nie ustalenie treści umowy i nie rozważenie należycie kwestii wysokości wymagalnego zadłużenia na moment wypełnienia weksla, a co za tym idzie kwestii istnienia zobowiązania wekslowego. Niedostatek ten musiał więc zostać naprawiony w postępowaniu odwoławczym.

Uznając za zasadne – jak wskazano już wyżej – stanowisko Sądu Rejonowego iż postanowienia umowne przewidujące pobieranie prowizji kredytowej oraz opłaty za (...) są niedozwolone stwierdzić należało, iż pozwany jako kredytobiorca był związany umową z pominięciem tych postanowień. Oznaczało to, iż kwota udzielonego mu kredytu wynosiła nie 18.000 zł (9000 zł + 7771 zł prowizji + 129 zł opłaty przygotowawczej + 1100 zł (...)) lecz 9.129 zł. Miało to oczywiście wpływ na harmonogram spłat pożyczki, który wyglądałby następująco:

Numer raty	Część kapitałowa raty	Część odsetkowa raty	Wysokość raty
1.	219.08	74.71	293.79
2.	220.89	72.91	293.80
3.	222.68	71.11	293.79
4.	224.52	69.28	293.80
5.	226.35	67.45	293.80
6.	228.20	65.59	293.79
7.	230.07	63.73	293.80
8.	231.96	61.84	293.80
9.	233.85	59.94	293.79
10.	235.77	58.03	293.80
11.	237.69	56.10	293.79
12.	239.64	54.16	293.80
13.	241.60	52.20	293.80
14.	243.57	50.22	293.79
15.	245.57	48.23	293.80
16.	247.58	46.22	293.80
17.	249.60	44.19	293.79
18.	251.65	42.15	293.80
19.	253.70	40.09	293.79
20.	255.79	38.01	293.80
21.	257.88	35.92	293.80
22.	259.98	33.81	293.79
23.	262.12	31.68	293.80
24.	264.26	29.54	293.80
25.	266.42	27.37	293.79
26.	268.61	25.19	293.80
27.	270.80	22.99	293.79
28.	273.02	20.78	293.80
29.	275.26	18.54	293.80
30.	277.50	16.29	293.79
31.	279.78	14.02	293.80
32.	282.07	11.73	293.80
33.	284.37	9.42	293.79
34.	286.70	7.10	293.80
35.	289.04	4.75	293.79
36.	291.43	2.38	293.81
SUMA	9129.00	1447.67	10576.67

Suma wszystkich należnych Powodowi rat kapitałowo – odsetkowych wynosiła zatem 10.576,67 zł, przy założeniu iż pożyczka byłaby spłacana terminowo.

Powód przedstawił sądowi rozliczenie, z którego wynika, iż pozwany na poczet pożyczki wpłacił łącznie kwotę 6.230 zł [k. 64]. Powód przyznał także, iż pozwany dokonał spłaty dalszych 800 zł i w tym zakresie cofnął powództwo. Oznaczałoby to, iż wysokość zobowiązania pozwanego na moment zamknięcia rozprawy, bez uwzględnienia ewentualnych odsetek za opóźnienie w zapłacie rat wynosiła 3.546,67 zł.

Jak zasadnie wskazał natomiast Pozwany kluczowym w tym przypadku było w jakiej wysokości wymagalne zobowiązanie istniało w momencie wypełnienia weksla. Zgodnie bowiem z treścią porozumienia wekslowego [k. 4] weksel może być wypełniony „na sumę odpowiadającą zadłużeniu” i tylko wówczas, gdy opóźnienie w płatności jednej pełnej raty przekroczy 30 dni po uprzednim wezwaniu do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

miesiąc	Rata należna	Kwota wpłacona	saldo
styczeń 2020	293,79	580	-286,21
luty 2020	293,80	600	-592,41
marzec 2020.	293,79	580	-878,62
Kwiecień 2020	293,80	580	-1 164,82
Maj 2020	293,80	580	-1 451,02
Czerwiec 2020	293,79	580	-1 737,23
Lipiec 2020	293,80	580	-2 023,43
Sierpień 2020.	293,80	510	-2 239,63
Wrzesień 2020	293,79	560	-2 505,84
Październik 2020	293,80	280	-2 492,04
Listopad 2020	293,79	0	-2 198,25
Grudzień 2020	293,80	0	-1 904,45

Powyższe rozliczenie jednoznacznie wskazuje, iż Pozwany w dniu 1 grudnia 2020 r. nie tylko nie był zadłużony wobec Powoda, ale i miał nadpłatę w kwocie 1.904,45 zł. W dniu wypełnienia weksla nie istniało zatem wymagalne zobowiązanie, które mogłoby stanowić podstawę wypełnienia weksla.

[8]  Odnośnie zarzutu 3

Trzeci z zarzutów apelacyjnych opiera się tezę, iż niedopuszczalne jest pobieranie odsetek od kredytowanych kosztów pożyczki. Owa absurdalna teza nie ma żadnego oparcia w prawidłowo wykładanych przepisach prawa jak również jest oczywiście sprzeczna ze zdrowym rozsądkiem. Nie ma bowiem żadnego powodu by konsument miał otrzymać za darmo pieniądze na pokrycie obciążającego go zobowiązania (zaś prowizja kredytowa jest takim właśnie zobowiązaniem) wyłącznie dlatego, że jego wierzycielem jest pożyczkodawca.

Argumentacja na poparcie tezy, iż kredyt w części udzielanej na pokrycie pozaodsetkowych kosztów kredytu jest darmowy opiera się zwykle na tezie iż skoro rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO) definiowana jest w art. 5 pkt 12 Ustawy o kredycie konsumenckim jako „ całkowity koszt kredytu ponoszony przez konsumenta, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym”, zaś całkowita kwota kredytu w rozumieniu art. 5 pkt 7 Ustawy to „ maksymalna kwota wszystkich środków pieniężnych nieobejmujących kredytowanych kosztów kredytu, które kredytodawca udostępnia konsumentowi na podstawie umowy o kredyt” to oznacza to, że oprocentowanie może być naliczane tylko od całkowitej kwoty kredytu, a więc nie może być naliczane od kredytowanych kosztów.

Błąd w tymże rozumowaniu polega na niezrozumieniu czym jest Rzeczywista Roczna Stopa Oprocentowania w rozumieniu Ustawy o kredycie konsumenckim, a w szczególności na bezpodstawnym utożsamianiu tego pojęcia ze stopą oprocentowania kredytu. O tym, że są to dwa różne pojęcia świadczy zaś sam fakt, iż Ustawa o kredycie konsumenckim posługuje się nimi równolegle, wyraźnie je odróżniając np.:

Art. 7. [Reklamy]

1. Kredytodawca lub pośrednik kredytowy w reklamach dotyczących
kredytu konsumenckiego zawierających dane dotyczące kosztu
kredytu konsumenckiego, w szczególności stopę oprocentowania, podaje konsumentowi w sposób jednoznaczny, zrozumiały i widoczny:

1) stopę oprocentowania kredytu ; […]

3) rzeczywistą roczną stopę oprocentowania .

Art. 13. [Informacje przedkontraktowe]

1. Kredytodawca lub pośrednik kredytowy przed zawarciem umowy o kredyt konsumencki jest zobowiązany podać konsumentowi, na trwałym nośniku, w czasie umożliwiającym zapoznanie się z tymi informacjami: […]

4) stopę oprocentowania kredytu , warunki stosowania tej stopy oprocentowania […]

7a) rzeczywistą roczną stopę oprocentowania przedstawioną za pomocą reprezentatywnego przykładu […]

Art. 30. [T reść dokumentu umowy]

1. Umowa o kredyt konsumencki, z zastrzeżeniem art. 31-33, powinna określać: […]

6) stopę oprocentowania kredytu , warunki stosowania tej stopy,[…]

7) rzeczywistą roczną stopę oprocentowania […];

Powyższe w sposób oczywisty wskazuje, iż Rzeczywista Roczna Stopa Oprocentowania nie jest tożsama ze stopą oprocentowania kredytu, jak również nie stanowi elementu stosunku prawnego nawiązanego umową pożyczki . Wysokość oprocentowania kredytu określana jest bowiem przez wysokość stopy oprocentowania kredytu wskazaną w umowie kredytowej zgodnie z art. 30 ust 1 pkt 6 Ustawy o kredycie konsumenckim, nie zaś przez wysokość RRSO, której podania wymaga art. 30 ust. 1 pkt 7 tejże Ustawy. Ani wysokość RRSO, ani też sposób jej obliczania nie wpływa zatem w żaden sposób na zakres wzajemnych zobowiązań stron. Konsekwentnie zatem to, że RRSO obliczane jest z pominięciem części kwoty kredytu przeznaczonej na pokrycie kosztów jego udzielenia nie oznacza, że kredyt w tej części jest nieoprocentowany.

To, że przy obliczaniu RRSO uwzględniana jest tylko kwota faktycznie udostępniona konsumentowi (jak wskazał dobitnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku C-377/14) wynika z tego jaki jest cel stworzenia i wprowadzenia tego wskaźnika. Ma on bowiem na celu ułatwienie konsumentowi porównywania ofert kredytowych. Wyliczanie RRSO przy przyjęciu za podstawę obliczeń wyłącznie kwoty faktycznie udostępnionej konsumentowi eliminuje przy porównaniu ofert zmienną w postaci pozaodsetkowych kosztów kredytu. Konsument pragnący pożyczyć np. 5000 zł może dzięki temu łatwo porównać oferty różniące się nie tylko stopą oprocentowania, ale i wysokością kredytowanej prowizji i innych pozaodsetkowych kosztów kredytu. Przy obliczaniu RRSO owe pozaodsetkowe koszty zostaną bowiem „doliczone” do oprocentowania, ujawniając np. iż pozornie tańszy kredyt (o niższej stopie oprocentowania) jest w rzeczywistości droższy z uwagi na wyższe koszty pozaodsetkowe. Nie zmienia to jednak faktu, iż kredyt ów jest oprocentowany wyłącznie według wskazanej w umowie stopy oprocentowania, zaś obliczone dla umowy RRSO nie ma żadnego znaczenia dla zakresu wzajemnych zobowiązań stron.

Równie chybiona jest argumentacja odwołująca się do treści przepisu art. 54 ust 1 i 2 Ustawy o kredycie konsumenckim, jak również wykładni tego przepisu zawartej w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2019 r. sygn. akt I NSK 9/18. Przepis ten dotyczy bowiem przypadku odstąpienia przez konsumenta od umowy, i jego obowiązków wynikających z tego faktu. Określone w tym przepisie zasady zwrotu przez konsumenta wypłaconej mu kwoty mają zatem zastosowanie tylko w wypadku odstąpienia umowy i – zgodnie z zasadą exceptiones non sunt extendendae - nie mogą być stosowane do umów, które są wykonywane zgodnie z ich postanowieniami.

Konsekwentnie zatem brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów Pozwanego w tym zakresie. Jako że Powód ma pełne prawo domagać się zgodnie z postanowieniami umowy odsetek od kwoty pożyczonej Pozwanemu na zapłacenie przez niego prowizji kredytowej brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania postanowień umownych z których wynika obowiązek ich zapłaty za sprzeczne z prawem bądź niedozwolone w rozumieniu art 385 ¹ §1 k.c. Jedynie na marginesie wskazać można, że przywołany w tym miejscu w apelacji przepis art. 30 ust 1 pkt 10 Ustawy o kredycie konsumenckim nie dotyczy odsetek, a kosztów pozaodsetkowych. Przywoływanie go w argumentacji odnoszącej się do odsetek jest zatem całkowicie chybione, podobnie jak oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego oparte o rzekome naruszenie tego przepisu.

Wskazać przy tym należy, iż zastosowanie sankcji kredytu darmowego, w świetle wykładni Dyrektywy 2008/48 dokonanej w wyroku TSUE z dnia 9 listopada 2016 r. sygn. akt C-42/15 dopuszczalne jest wyłącznie w wypadku nie zawarcia w umowie kredytu konsumenckiego postanowień wymaganych art. 30 ust 1 pkt 7, 8, 13 i 14 Ustawy o kredycie konsumenckim. Konsekwentnie zatem jakiekolwiek zarzuty odnoszące się do nieprawidłowego wyliczenia RRSO nie mogą stanowić podstawy zastosowania sankcji kredytu darmowego. Zastosowanie tej sankcji, i zwolnienie kredytobiorcy z obowiązku zapłaty kosztów kredytu stanowi bowiem wyjątek w stosunku do generalnej zasady, iż pożyczka jest umową odpłatną, wyjątki zaś, zgodnie z zasadą exceptiones non sunt extendendae, nie mogą być interpretowane roszerzająco.

[9]  Odnośnie zarzutu 4

Czwarty z zarzutów odnosi się do rozstrzygnięcia Sadu Rejonowego iż postanowienie umowne dotyczące opłaty przygotowawczej nie ma charakteru niedozwolonego, gdyż opłata ta, pobrana w kwocie 129 złotych nie jest zawyżona w stosunku do stawek rynkowych, przez co nie narusza dobrych obyczajów ani też interesów konsumenta. Pozwany w apelacji kwestionował poprawność tego rozstrzygnięcia, nie przedstawiając jednakże żadnej argumentacji na poparcie tego stanowiska, poza wskazaniem iż „można domniemywać, że taka opłata może być wygórowana”. W ocenie sądu jednakże domniemywać tego nie można, co czyni zarzut całkowicie bezzasadnym.

[10]  Podsumowując Sąd Okręgowy uznał, że w dniu wypełnienie weksla strona pozwana nie miała zaległy wpłat w zakresie przedmiotowej umowy w stosunku do powoda. Z uwagi na to zobowiązanie wekslowe nie powstało. Wobec tego należało uznać, że wypowiedzenie umowy było bezzasadne i tym samym nieskuteczne, ponieważ pozwany nie zalegał z jakąkolwiek wpłatą rat- pkt 8 umowy.

[11]  Mając na uwadze powyższe okoliczności apelację pozwanego należało uznać za zasadną, i zmienić zaskarżony wyrok w ten sposób, że powództwo w całości oddala i zasądzić od powoda (...) S.A. w B. na rzecz pozwanego S. W. kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania przed sądem I-instancji

[12]  Konsekwencją uwzględnienia apelacji było także obciążenie na podstawie art. 98 k.p.c. strony powodowej kosztami postępowania w instancji odwoławczej.