Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny-Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca	SSO Małgorzata Sławińska
Protokolant:	sekr. sądowy Agnieszka Gromek

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2017r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa W. S.

przeciwko (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 8 lutego 2017 r., sygn. akt II C 3138/16

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od W. S. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 135 (sto trzydzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Małgorzata Sławińska

Sygn. akt XXVII Ca 1635/17

UZASADNIENIE

* * * * * * początek tekstu
[ Przewodniczący 00 :00:01.109]
Apelacja powoda i podniesione w niej zarzuty nie zasługują na uwzględnienie. Na podstawie artykułu 381 kodeksu postępowania cywilnego w związku z artykułem 13 paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego Sąd Okręgowy oddalił jako spóźniony wniosek o przeprowadzenie dowodów w postaci biletu lotniczego. Zgodnie z artykułem 217 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego cenzurę zgłaszania wniosków dowodowych stanowi zamknięcie rozprawy I instancji. Takie uregulowanie ma na celu zapewnienie, że Sąd I instancji będzie orzekał na podstawie pełnego materiału, jaki w sprawie winien być zgromadzony. Stąd przepis artykułu 381 Kodeksu postępowania cywilnego przewiduje, że Sąd II instancji może pominąć nowe dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed Sądem I instancji, chyba że potrzeba ich powołania powstała dopiero później. W ocenie Sądu II instancji nie było żadnych przeszkód, aby bilet zakupiony w lipcu 2016 roku przedstawić wraz z pozwem z listopada 2016 roku. Niestaranność pełnomocnika, jak i niekorzystne dla powoda orzeczenie Sądu I instancji nie usprawiedliwia powołania tego dowodu dopiero na obecnym etapie postępowania. Natomiast wnioski o dopuszczenie osobowych źródeł dowodowych Sąd Okręgowy oddalił zgodnie z artykułem 505(11) paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego. Zarzut rozpoznania sprawy w niewłaściwym trybie jest również bezzasadny. Roszczenia wynikające z umów w rozumieniu artykułu 505(1) Kodeksu postępowania cywilnego to roszczenia, które wynikają z umów w tym sensie, że mają w nich swą przyczynę. Chodzi więc o sytuacje, w których umowa, a nie na przykład ustawa czy czyn niedozwolony lub inne zdarzenie jest normatywnym podłożem dochodzonego roszczenia, przy czym nie chodzi wyłącznie o roszczenia mające źródło w samej umowie w jej treści, ale także o roszczenia wynikające z reżimu ustanowionego przez ustawę. Toteż sprawa o odszkodowanie z tytułu niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania umownego także podlega rozpoznaniu w postępowaniu uproszczonym, chyba że wartość przedmiotu sporu przekracza kwotę określoną w artykule 505(1) punkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego. Pozostałe zarzuty naruszenia prawa procesowego także są chybione. Nie ulega wątpliwości, że dowód z przesłuchania strony ma charakter jedynie posiłkowy i zdaniem Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie materiał dowodowy zgromadzony w sprawie pozwalał na ocenę istotnych w sprawie faktów. Zarówno z dowodów w postaci biletu osoby trzeciej na lot numer (...) złożony wraz z pozwem jak i z dokumentów innych związanych z postępowaniem reklamacyjnym także tej osoby trzeciej nie wynikało, by powód był osobą uprawnioną do odbycia tego lotu w dniu 8 lipca 2016 roku. W kwestii naruszenia zasady swobodnej oceny dowodu wskazać trzeba, że nie jest wystarczającym uzasadnienie zarzutu naruszenia normy z artykułu 233 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego przedstawienie przez stronę skarżącą własnej oceny dowodów i wyrażenie dezaprobaty dla oceny prezentowanej przez Sąd I instancji. Strona skarżąca ma obowiązek wykazania naruszenia przez Sąd paradygmatu oceny wynikającego z artykułu 233 paragraf 1 Kodeksu postępowania cywilnego, a zatem wykazania, że Sąd wywiódł z materiału procesowego wnioski sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, względnie pominął w swojej ocenie istotne dla rozstrzygnięcia wnioski wynikające z konkretnych dowodów. Tymczasem zarzuty skarżącego ograniczają się zasadniczo do prezentowania własnych - korzystnych dla niego ustaleń stanu faktycznego dokonanych na podstawie własnej, także korzystnej dla niego oceny dowodów w postaci dokumentów dotyczących postępowania reklamacyjnego, w tym także pełnomocnictwa udzielonego podczas gdy z treści tego wynika, że to osoba trzecia a nie powód reklamował odbyty przez siebie lot numer (...). Stąd też wszystkie dywagacje na temat uznania przez pozwanego reklamacji nie mają dla niniejszej sprawy znaczenia. Pominięcie przez Sąd I instancji powyższych dowodów było więc zasadne, gdyż byłyby to dowody nie tyle spóźnione, ale nieistotne dla rozstrzygnięcia na tamtym etapie ówcześnie tej sprawy i zmierzałby niewątpliwie do jej przedłużenia. Należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, że to powód zgodnie z artykułem 6 Kodeksu cywilnego, w związku z artykułem 232 Kodeksu postępowania cywilnego powinien wykazać, że był pasażerem opóźnionego lotu. Jak już wyjaśniono, zaoferowane przez powoda dokumenty były niezdatne nie tylko do wykazania, że był na pokładzie opóźnionego lotu, ale także że był osobą uprawnioną do przewozu. Toteż próba przerzucenia na pozwanego ciężaru dowodu poprzez żądanie przedstawienia listy pasażerów, do której posiadania, jak wynika z artykułu 202a ustęp 1, 2 i 4 Ustawy z 3 lipca 2002 Prawo lotnicze, pozwany nie był obowiązany byłą nieuzasadniona. Oprócz tego brak posiadania takich list został przez pozwanego potwierdzony w odpowiedzi na apelację. Nie sposób również uznać, by Sąd I instancji błędnie nie zastosował artykułu 14 rozporządzenia nr 261 2004. W świetle powyższych okoliczności pozwany nie miał obowiązku informacyjnego wobec powoda, gdyż ma go on jedynie wobec pasażerów opóźnionego lotu. Toteż zarzut naruszenia artykułu 5 Kodeksu cywilnego nie może się ostać, nie służy on bowiem zmianie rozkładu ciężaru dowodu określonego w artykule 6 Kodeksu cywilnego w związku z artykułem 232 k.p.c. Nie można uzasadnić przeniesienia ciężaru dowodu na przewoźnika tylko z tego względu, że jest on przedsiębiorcą, a powód konsumentem. W ocenie Sądu Okręgowego zwrócenie się również do Trybunału Sprawiedliwości z pytaniem prejudycjalnym w tej sytuacji było absolutnie nieuzasadnione, nie znajdowało, nie było ono przede wszystkim istotne dla rozstrzygnięcia tej sprawy. Z tych też względów Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 385 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z artykułem 13 paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego oddalił apelację jako bezzasadną, przy czym zgodnie z artykułem 505(13) paragraf 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku ogranicza się tutaj do wyjaśnienia podstawy wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Rozstrzygnięcie o kosztach Sąd II instancji oparł na podstawie artykułu 98 Kodeksu postępowania cywilnego wyrażającego zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, a wysokość wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego w kwocie 135 złotych ustalono na podstawie paragrafu 2 punkt 2 w związku z paragrafem 10 ustęp 1 punkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015.
[ K. tekstu 00:07:39.846]