Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia (del.) Alicja Sieczych-Drzewiecka

Protokolant: Sebastian Sosnowski

po rozpoznaniu w dniu 9 czerwca 2025 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) GmbH z siedzibą w B. (N.)

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie z dnia 13 listopada 2023 r., sygn. I C 1033/23

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXVII Ca 604/24

UZASADNIENIE

Z uwagi, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej okazała się niezasadna.

Sąd Okręgowy w całości podzielił ustalenia faktyczne, dokonane w sprawie przez Sąd Rejonowy, czyniąc je jednocześnie podstawą swojego rozstrzygnięcia.

Sąd I instancji, w wyniku prawidłowo przeprowadzonego postępowania dowodowego, ustalił wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, które znajdowały odzwierciedlenie w całokształcie zaoferowanego przez strony materiału dowodowego.

Na podstawie tak przeprowadzonych ustaleń Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny roszczenia powoda, zasadnie przyjmując, że w sprawie nie zaszły nadzwyczajne okoliczności, a zatem pozwany nie mógł zwolnić się od odpowiedzialności odszkodowawczej za opóźnienie skarżonego lotu.

Sąd Okręgowy nie miał wątpliwości co do prawidłowości przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego, jak również treści ustalonych na jego podstawie faktów. Ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny sprawy znajduje odzwierciedlenie w zgromadzonych w aktach postępowania dowodach i jako taki został przez Sąd odwoławczy przyjęty również za podstawę własnego orzeczenia. Na wstępie należy wskazać, że zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c. został sformułowany nieprawidłowo. Zgodnie z tym przepisem, sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Taka ocena dokonywana jest na podstawie przekonań sądu, jego wiedzy i doświadczenia życiowego. Powinna uwzględniać wymagania prawa procesowego, wskazania wiedzy naukowej, reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny ma obowiązek rozważyć materiał dowodowy jako całość, dokonując wyboru określonych środków dowodowych i – ważąc ich wiarygodność oraz moc – odnieść je do pozostałego materiału dowodowego. Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, czy też wskazaniom wiedzy naukowej. Jedynie uchybienie im może być bowiem przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Zasadne podniesienie zarzutu naruszenia tego przepisu nie może więc polegać na samym wyrażeniu przez stronę odmiennego od przedstawionego przez sąd przekonania o wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Obraza przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. może polegać albo na przekroczeniu granic swobody oceny wyznaczonej logiką, doświadczeniem, czy zasadami nauki, albo na niedokonaniu przez sąd wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego sprawy. W tym drugim przypadku wyciągnięte przez sąd wnioski mogą być logiczne i zgodne z doświadczeniem życiowym, jednakże poczynione są w oparciu tylko o część materiału dowodowego, z pominięciem pozostałej części tego materiału, która pozwoliłaby na wyciągnięcie innych wniosków (por. wyrok SA w Katowicach z 5 lipca 2024 r., V AGa 553/21, publ. Legalis).

W niniejszej sprawie pozwany upatrywał naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w tym, że prawidłowo ustaliwszy, iż opóźnienie wynikało z restrykcji slotowych wywołanych wojną na Ukrainie, sąd nieprawidłowo uznał, że nie doszło do zaistnienia nadzwyczajnych okoliczności zwalniających z wypłaty odszkodowania. Podpunkty a, b i c zarzutu 4 oraz zarzut 2 apelacji sprowadzają się do błędnej kwalifikacji czy nieuznania za zdarzenie nadzwyczajne. Już samo brzmienie tych zarzutów wskazuje, że w istocie dotyczą one oceny prawnej, a nie ustaleń faktycznych. Jedynie zarzut 4 d można kwalifikować jako zarzut dotyczący ustaleń faktycznych, przy czym zarzutu tego Sąd Okręgowy nie podziela, gdyż Sąd Rejonowy szczegółowo wyjaśnił po pierwsze, że zdarzenie w postaci ograniczenia w slocie nie jest okolicznością nadzwyczajną, a po drugie wskazał (w przypadku przyjęcia odmiennej oceny) jakimi środkami pozwana dysponowała w celu uniknięcia opóźnienia – było to w szczególności takie planowanie siatki połączeń, że pasażerowi uniemożliwia się zakup biletu pozwalającego na połączenie lotów, których lądowanie i start oddzielone są jedynie o 55 minut.

Niezasadnie pozwana zarzuca Sądowi Rejonowemu pominięcie zeznań świadka. Świadek został zgłoszony na okoliczności, które wynikają (lub powinny wynikać) wprost z dokumentów, zatem jego przesłuchanie w niniejszej sprawie nie było celowe.

Jednocześnie Sąd II instancji podzielił dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę tak ustalonych faktów. W przekonaniu Sądu odwoławczego, w niniejszej sprawie Sąd I instancji dokonał prawidłowo zastosował art. 7 ust. 1 lit. a rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 (dalej: „Rozporządzenie”), przyjmując, że w okolicznościach odwołania spornego lotu nie zaistniały okoliczności nadzwyczajne, zwalniające pozwanego z odpowiedzialności odszkodowawczej za opóźniony lot.

W sprawie niniejszej sporne pozostawało to, czy restrykcje kontroli ruchu lotniczego nakładane z powodu kryzysu na Ukrainie są okolicznościami nadzwyczajnymi. Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu Rejonowego, że 4 miesiące od wybuchu pełnoskalowej wojny na Ukrainie okoliczność ta nie może być uznana za nadzwyczajną. Restrykcje w ruchu lotniczym z powodu np. wzmożonego ruchu w wakacje, chmur czy stałych zagrożeń na określonych terytoriach są zdarzeniem normalnym i wpisującym się w zwykłe funkcjonowanie przedsiębiorcy świadczącego usługi z zakresu transportu lotniczego. Sam fakt, że pozwany nie ma wpływu na określoną okoliczność nie czyni jej okolicznością nadzwyczajną.

Wskazać należy, że kreując kształt relewantnych przepisów Rozporządzenia, ustawodawcy unijnemu przyświecało założenie, że odpowiedzialność majątkowa przewoźników lotniczych za zdarzenia objęte regulacją tego aktu prawnego, ma mieć charakter ochronny, gwarantujący poziom świadczonych usług i zmierzający do ograniczenia tak dużych opóźnień, że przekraczają one 3 godziny. Zważywszy na powyższe, Sąd Okręgowy uznaje za prawidłową konkluzję Sądu Rejonowego, że w niniejszej sprawie zapewnienie skuteczności prawa unijnego sprzeciwia się możliwości uznania, że doszło do okoliczności nadzwyczajnych, które zwalniałyby przewoźnika z konieczności wypłaty odszkodowania.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił apelację na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Biorąc pod uwagę, że postępowanie to zostało w całości przegrane przez stronę pozwaną, to właśnie od niej na rzecz pozwanego należało zasądzić zwrot kosztów procesu. Środki te obejmowały koszty zastępstwa procesowego powoda w wysokości 135 zł, ustalonej na podstawie § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie. O odsetkach od zasądzonych kosztów Sąd Okręgowy orzekł z urzędu na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.