Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2022 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny - Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Edyta Bronowicka

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2022 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa E. J. i P. K.

przeciwko (...) w D. działającemu przez (...) spółkę z o.o. Oddział w P. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w Warszawie z dnia 5 września 2021 r. sygn. akt XVI C 4453/19;

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od E. J. i P. K. na rzecz (...) w D. działającemu przez (...) spółkę z o.o. Oddział w P. z siedzibą w W. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w instancji odwoławczej.

Sygn. akt XXVII Ca 326/22

UZASADNIENIE

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku
do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja strony powodowej podlegała oddaleniu, bowiem pozbawiona jest uzasadnionych podstaw prawnych.

W ocenie Sądu Okręgowego zaskarżone orzeczenie należało uznać za prawidłowe i stanowiące wynik właściwej w przeważającej mierze oceny zebranego materiału dowodowego. Sąd Okręgowy podziela poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia, a w konsekwencji przyjmuje je za własne. W przedmiotowej sprawie stan faktyczny został ustalony przez Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, która wymaga, aby sąd oceniał materiał dowodowy w sposób logiczny, spójny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Ocena dowodów, o którym stanowi zasada wyrażona w nadmienionym przepisie, jest oparta na własnym przekonaniu Sądu orzekającego w danej sprawie, która to dokonywana jest na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. W utrwalonym i jednoznacznym stanowisku judykatury podkreśla się, że ocena ta ma także odpowiadać regułom logicznego myślenia wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać winna zasady doświadczenia życiowego będące wyznacznikiem granic dopuszczalnych wniosków i stopnia prawdopodobieństwa ich przydatności w konkretnej sytuacji. W konsekwencji oznacza to, że wyprowadzanie z materiału dowodowego wniosków poprawnych logicznie i zgodnych z zasadami doświadczenia życiowego stanowi o zachowaniu zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 k.p.c., choćby nawet dowiedzione zostało przez skarżącego, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne. Tylko w przypadku wykazania, że brak jest powiązania, w świetle kryteriów wyżej wzmiankowanych, przyjętych wniosków z zebranym materiałem dowodowym, możliwe jest skuteczne podważenie oceny dowodów dokonanej przez sąd; nie jest tu wystarczająca sama polemika prowadząca do wniosków odmiennych, lecz wymagane jest wskazanie, w czym wyraża się brak logiki lub uchybienie regułom doświadczenia życiowego w przyjęciu wniosków kwestionowanych ( por. wyr. SN z 27.9.2002 r., IV CKN 1316/00, Legalis; wyr. SN z 27.9.2002 r., II CKN 817/00, Legalis; wyr. SA w Krakowie z 12.9.2017 r., I ACa 347/17, Legalis).

Zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 5, 6 i 7 rozporządzenia nr 261/2004 jest chybiony.

Pomimo podniesienia w zarzucie naruszenia zarówno przepisów prawa procesowego jak i materialnego stwierdzić należy, że sprowadzał się on w istocie do próby podważenia oceny dowodu z Raportu Analityka Operacji Lotniczych oraz wydruku ze strony internetowej (...)

Wskazać ponadto należy, że z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że podstawą ustaleń Sądu I instancji były wszystkie przedłożone do akt sprawy dowody – zarówno te przedstawione przez stronę powodową jak i stronę pozwaną. Dokonując ustaleń faktycznych Sąd I instancji poczynił ustalenia zarówno na podstawie przedłożonych do akt sprawy „Raportu Analityka Operacji Lotniczych”, jak również z wydruku ze strony internetowej (...).

W konsekwencji zarzut ten sprowadzał się do zarzucenia Sądowi I instancji nieprawidłowej oceny dowodów, a w konsekwencji naruszenia art. 233 § 1 k.p.c..

Słusznie Sąd Rejonowy wskazał na wytyczne interpretacyjne Komisji dotyczących rozporządzenia WE nr 261/2004, według których, celem wykazania nadzwyczajnych okoliczności przewoźnicy mogą dostarczyć jako dowód wewnętrzne wyciągi z dzienników pokładowych lub sprawozdań dotyczących incydentów lub zewnętrzne dokumenty i oświadczenia. W związku z powyższym słusznie Sąd I instancji określił raport analityka operacji lotniczych jako pełnoprawny materiał dowodowy. Analiza stanu faktycznego i dowodów w sprawie wskazuje na spójność i wiarygodność twierdzeń pozwanej.

W ocenie Sądu Okręgowego, przedłożone wydruki z portalu internetowego złożone przez stronę powodową, nie mogły stanowić o zawinieniu pozwanego przewoźnika w organizacji skarżonego rejsu, wskazać bowiem należy, iż w/w wydruki wskazywały na odbywanie się rejsów samolotów z M. w tym samym dniu i o zbliżonych godzinach w stosunku do lotu nr (...), były to przeloty na innych trasach o innej destynacji. Skoro nie były to tożsame trasy i mogły je różnić warunki atmosferyczne przede wszystkim intensywność występowania chmur burzowych, to zarzuty strony powodowej opierane na tym dokumencie nie można było uznać za zasadne.

W niniejszej sprawie powodowie odbyli podróż lotem nr (...) w dniu 1 lipca 2019 r. z M. we F. do K.. Lot odbył się z opóźnieniem wynoszącym ponad trzy godziny.

Podkreślenia następnie wymaga, że opóźnienie w przylocie nie kreuje po stronie pasażerów prawa do odszkodowania, jeżeli przewoźnik lotniczy jest w stanie dowieść, że odwołanie lub duże opóźnienie lotu zostało spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków (art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów (dalej jako: rozporządzenie), to jest okoliczności, które pozostają poza zakresem skutecznej kontroli przewoźnika lotniczego (vide: ETS w wyroku z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawach połączonych C-402/07 i C 432/07).

Wobec powyższego przewoźnik lotniczy jest zwolniony z obowiązku wypłaty pasażerom odszkodowania na podstawie art. 5 ust. 1 lit. c i art. 7 rozporządzenia nr 261/2004, wówczas gdy dowiedzie, że odwołanie lub opóźnienie lotu wynika z nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków.

Jak wynika z treści wyroków TSUE: z dnia 22 grudnia 2008 r., C 549/07; z dnia 31 stycznia 2013 r., C 12/11; z dnia 17 września 2015 r., C 257/14 za nadzwyczajne okoliczności w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 można uznać zdarzenia, które ze względu na swój charakter lub swoje źródło nie wpisują się w ramy normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego i nie pozwalają na skuteczne nad nim panowanie. Za nadzwyczajne okoliczności uznać należy zdarzenie, które spełnia trzy warunki: jest nieprzewidywalne, jest niemożliwe do uniknięcia oraz jest zewnętrzne. Nie ulega wątpliwości zatem, że poza kontrolą przewoźnika są występujące na lotnisku warunki pogodowe uniemożliwiające bezpieczne wykonanie lotu.

W tym miejscu podkreślić należy, iż motyw pierwszy rozporządzenia nr 261/2004 przewiduje, iż działanie Wspólnoty w dziedzinie transportu lotniczego powinno mieć na celu, między innymi, zapewnienie wysokiego poziomu ochrony pasażerów. Ponadto powinno się w pełni zwracać uwagę na ogólne wymogi ochrony konsumentów.

Zdaniem Sądu Okręgowego powyższe oznacza, iż nie należy przedkładać zachowania punktualności i terminowości lotów nad bezpieczeństwem pasażerów, a właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie, bowiem nie można oczekiwać bezwzględnej punktualności lotów w sytuacji złych warunków atmosferycznych. Jak zostało wykazane w niniejszej sprawie z uwagi na burzę, która zagrażała bezpieczeństwu lotu, konieczne było zastosowanie środków znacznie ograniczających liczbę lotów. Samolot mógł powrócić do swojego lotniska docelowego dopiero po polepszeniu warunków atmosferycznych i następnie kontynuować dalsze zaplanowane loty, w tym lot (...). Zgodzić się przy tym należy z Sądem Rejonowym, iż w niniejszej sprawie bardzo duże znaczenie miał fakt przyznania przez (...) slotu dla konkretnego lotu, wskazując, że okoliczność ta nie jest zależna od przewoźnika ale od instytucji zarządzającej ruchem lotniczym. Nawet w sytuacji kiedy przewoźnik podstawiłby dodatkowy samolot celem odbycia lotu (...), nie byłoby możliwości jego wykonania bez uzyskania slotu dla przedmiotowego lotu. Analizując powyższe rozważania uznać należy, iż zarzut podniesiony przez powoda, polegający na naruszeniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 należało uznać za bezzasadny.

W celu zwolnienia się z wypłaty rekompensaty pozwany ma obowiązek wykazania nie tylko tego, że opóźnienie lotu zostało spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, ale również wykazanie tego, że opóźnienia nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków. W ocenie Sądu Okręgowego pozwany przewoźnik dostatecznie wykazał, iż nie mógł podjąć żadnych działań zaradczych, bowiem start samolotu, jak już wcześniej wskazano, był uzależniony od przyznania slotu, o czym decydował (...) mając na względzie restrykcje kontroli ruchu lotniczego wynikające ze złych warunków atmosferycznych oraz wymogi oddzielenia samolotów w przestrzeni powietrznej.

Mając na uwadze całokształt przedstawionych wyżej okoliczności, Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Rejonowego, że strona pozwana wykazała istnienie przesłanek do wyłączenia jej odpowiedzialności wynikającej z regulacji zawartych w Rozporządzeniu WE 261/2004 i w związku z tym oddalił apelację powoda na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł o kosztach na podstawie przepisu art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokacie.