Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 sierpnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Piotr Wojtysiak

po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2025 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. G., S. G. (1) i E. G. (1)

przeciwko (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie

z dnia 12 października 2023 r., sygn. akt II C 1019/23

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od A. G., S. G. (2) i E. G. (2) na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwoty po 135 zł(sto trzydzieści pięć złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej wraz z odsetkami, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas liczony od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty.

Sygn. akt XXVII Ca 274/24

UZASADNIENIE

Niniejsza sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym i do uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego stosuje się art. 505 ¹³ § 2 k.p.c., zgodnie z którym, jeżeli Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

apelacja strony powodowej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Istota sprawy sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy strona powodowa wykazała legitymację czynną do występowania w niniejszej sprawie, a więc faktu posiadania „rezerwacji” na lot w rozumieniu Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów. Istota zarzutów apelacyjnych koncentrowała na próbie wywiedzenia, że w przypadku, gdy pasażer został poinformowany przez biuro podróży, z którym zawarli umowę o udział w imprezie turystycznej, o godzinie przelotu, a następnie został przez biuro podróży poinformowany o innej godzinie lotu, przysługuje mu odszkodowanie w oparciu o przepisy Rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 roku ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów.

Kwestia powyższa była przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) w wyroku z dnia 21 grudnia 2021 r. w sprawach połączonych C-146/20, C-188/20, C-196/20 i C-270/20, na które powołała się strona pozwana w pisemnym uzasadnieniu wywiedzionej apelacji. Przełożenie treści ww. orzeczenia oraz wniosków z niego płynących na grunt niniejszej sprawy było jednakże wadliwe.

W powołanym wyroku Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że artykuł 3 ust. 2 lit. a) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91 należy interpretować w ten sposób, że pasażer posiada „potwierdzoną rezerwację” w rozumieniu tego przepisu, jeżeli organizator wycieczek przekazuje temu pasażerowi, z którym jest związany umową, „inny dowód” w rozumieniu art. 2 lit. g) tego rozporządzenia, który zawiera przyrzeczenie przewozu tego pasażera określonym lotem, zidentyfikowanym poprzez wskazanie miejsca i czasu odlotu i przylotu oraz numeru lotu, nawet jeżeli ten organizator wycieczek nie otrzymał od danego przewoźnika lotniczego potwierdzenia czasu odlotu i przylotu dotyczących tego lotu.

W powołanym orzeczeniu Trybunał zwrócił uwagę, że:

rozporządzenie nr 261/2004 nie definiuje pojęcia „potwierdzonej rezerwacji”. Jednakże pojęcie „rezerwacji” zostało zdefiniowane w art. 2 lit. g) tego rozporządzenia jako „fakt posiadania przez pasażera biletu lub innego dowodu potwierdzającego, że rezerwacja została przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego lub organizatora wycieczek”. Z definicji tej wynika, że rezerwację może stanowić „inny dowód” wskazujący, że rezerwacja została zaakceptowana i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego albo przez organizatora wycieczek. Wynika z tego, że rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez organizatora wycieczek ma tę samą wartość co rezerwacja przyjęta i zarejestrowana przez przewoźnika lotniczego.

W konsekwencji, jeżeli pasażer lotniczy dysponuje „innym dowodem” w rozumieniu art. 2 lit. g) rozporządzenia nr 261/2004 wydanym przez organizatora wycieczek, ten inny dowód jest równoznaczny z „rezerwacją” w rozumieniu tego przepisu. W niniejszym przypadku sąd odsyłający wychodzi z założenia, że w sprawach C‑188/20 i C‑196/20 zgłoszenia podróży przekazane przez organizatora wycieczek pasażerom w postępowaniach głównych stanowią „inny dowód” w rozumieniu art. 2 lit. g) rozporządzenia nr 261/2004. Należy jednak zauważyć, w szczególności w ramach sytuacji rozpatrywanej w sprawie C‑188/20, że zgłoszenie to wyraźnie wskazuje tymczasowy charakter informacji o godzinach lotów. W tych okolicznościach do tego sądu należy ustalenie, czy wspomniane zgłoszenia stanowią rzeczywiście przyjętą i zarejestrowaną rezerwację w rozumieniu owego art. 2 lit. g)..

Należy ponadto wskazać, że ustawa z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2361 ze zm.) wprost przewiduje i dopuszcza sytuacje, w których umowa z klientem nie będzie precyzować ściśle godzin przejazdów, a wskazywać je z przybliżeniem. Nadto spełniając wszystkie warunki określone w ustawie, organizator imprezy ma przyznane prawo do nieznacznych modyfikacji umowy z klientem. Jeżeli organizator podał w umowie godziny przelotów, na ogół może dokonać ich modyfikacji. W tym miejscu należy wskazać chociażby na treść przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych – przed rozpoczęciem imprezy turystycznej organizator dostarcza podróżnemu vouchery i bilety oraz informacje o planowanym czasie wyjazdu i – w stosownych przypadkach – terminie odprawy, a także o planowanych godzinach przystanków pośrednich, połączeń transportowych i przyjazdu.

Zatem, wskazane w rezerwacji godziny przelotu mogą ulec zmianie, co jest okolicznością powszechnie znaną. Istotne jest bowiem, iż linie lotnicze na bieżąco modyfikują siatkę swoich połączeń, natomiast umowy z biurem podróży zawierane są zazwyczaj ze znacznym wyprzedzeniem od mającej się odbyć imprezy turystycznej. Z tych względów biura podróży zawierając umowę z klientem, w tym także na przelot, zastrzegają możliwość modyfikacji godzin wylotu wskazanych w umowach.

Przedkładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów prezentowanych przez powoda w apelacji.

Analiza zebranego w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosku, że zawarta między podróżnymi, a biurem podróży umowa (k. 38 a.s.) nie stanowi „potwierdzonej rezerwacji” na lot. Zawarta w dniu 22 maja 2022 r. umowa o udział w imprezie turystycznej między (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, a uczestnikami S. G. (1), E. G. (1) i A. G. wskazuje, że podane godziny odlotu i przylotu na lotów 29 maja 2022 r. z C., G. ( (...)) do L. (...) w W. ( (...)) o numerze (...) były przybliżone. Umowa wprost wskazywała na przedział czasowy i informowała o potrzebie zweryfikowania godzin lotu na 24 godziny przed planowanym wylotem pod adresem strony internetowej organizatora podróży. Brak rezerwacji na lot potwierdza również dostrzeżona przez Sąd I instancji rozbieżność między informacjami zawartymi na umowie, a informacjami wskazanymi na kartach pokładowych (k. 8 a.s.) z których wynika, że ostatecznie lot (...) ( (...)) zaplanowany był na 30 maja 2022 r. o godzinie 3:00. W tym stanie rzeczy nie ulega wątpliwości, że ww. umowa nie stanowi „potwierdzonej rezerwacji” na lot, gdyż nie zawiera przyrzeczenia przewozu tego pasażera określonym lotem, mimo, że jest on identyfikowalny co do numeru lotu i dnia.

Mając na względzie powyższe okoliczności podniesione w apelacji zarzuty nie zasługiwały na uwzględnienie, gdyż albo były one bezzasadne (zarzuty naruszenia art. 2 lit. h, art. 5 ust. 1 lit. c pkt iii oraz art. 7 ust. 1 i 2 Rozporządzenia (WE nr 261/2004), art. 2 lit. g oraz art. 3 ust. 2 lit. a Rozporządzenia (WE) nr 146/20, art. 233 § 1 k.p.c.), albo nie posiadały one doniosłości prawnej a w konsekwencji nie miały wpływu na treść rozstrzygnięcia (zarzuty naruszenia art. 205c ust. 6 ustawy prawo lotnicze, art. 327 ¹ § 1 k.p.c., art. 235 ² § 2 k.p.c. w zw. z art. 243 ² k.p.c.).

Sąd odwoławczy nie dostrzegł również podstaw do odstąpienia od obciążania powodów kosztami procesu (zarzut naruszenia art. 102 k.p.c.). Choć Sąd odwoławczy nie podziela uwag pozwanego w zakresie skutków prawnych „odrębności” podmiotów (...) i (...) Sp. z o.o. (którego jedynym wspólnikiem jest pierwsza z wymienionych spółek), brak odpowiedzi na reklamację zasadniczo nie wpływa na treść rozstrzygnięcia. Powodowie posiadali bowiem wystarczające informacje pozwalające im na ocenę zasadności wywodzonego powództwa w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze powyższe, apelacja powodów podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c., o czym Sąd Okręgowy orzekł w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł w punkcie drugim sentencji wyroku, zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c., obciążając powodów w całości obowiązkiem zwrotu kosztów postępowania. Koszty postępowania obejmowały koszty zastępstwa procesowego pełnomocnika pozwanego w wysokości przewidzianej w § 2 pkt 2 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. O odsetkach należnych od zasądzonych kosztów orzeczono z urzędu na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.