Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 24 marca 2021 r.

A. M. pozwem z dnia 4 września 2017 r. (data prezentaty – k. 2), zmodyfikowanym następnie pismem procesowym z dnia 22 kwietnia 2020 r. (data nadania w placówce pocztowej – k. 562) skierowanym przeciwko Bankowi (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz :

1.  kwoty 1.292.697,51 USD, wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia 17 czerwca 2015 r. do dnia zapłaty;

2.  odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia kwoty 2.020,08 USD z okres od dnia 17 czerwca 2015 r. do dnia 28 stycznia 2020 r.

Dodatkowo powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu według zestawienia, przedstawionego na ostatniej rozprawie, a w przypadku jego niezłożenia według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż w dniu 8 czerwca 2015 r. dokonano przelewu z rachunku bankowego powoda na rachunek prowadzony w pozwanym banku na sumę 1.294.717,59 dolarów amerykańskich. Dane odbiorcy przelewu nie były zgodne z numerem rachunku bankowego prowadzonego w pozwanym banku. Właścicielem rachunku bankowego prowadzonego przez pozwanego była obywatelka (...) E. B., która w dniu 8 kwietnia 2015 r. zawarła umowy o prowadzenie trzech rachunków bankowych, w tym rachunku walutowego USD na który ww. kwota została przelana. W ocenie powoda, do przelewu doszło w wyniku działania przestępczego nieznanych osób, które wprowadziły powoda w błąd. W dniach 9-10 czerwca 2015 r., z rachunku USD należącego do E. B.zostało wykonanych pięć przelewów zagranicznych w znacznych kwotach, pomiędzy 100 tys. a 543 tys. USD każdy, na rzecz trzech (...) spółek lakonicznym tytułem zapłaty za usługi i towary. Przelewy te opiewały łącznie na niemal całą przelaną przez powoda kwotę. Zaznaczone zostało, że pozwany ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą względem powoda z tytułu nieprawidłowej organizacji procesu przelewów w ramach świadczonych usług bankowych. Bank nie stworzył odpowiedniego mechanizmu weryfikacji przelewów pozwalającego na sprawne i bezpieczne ich dokonywanie, nie powziął podejrzeń, że dokonywany przelew ma charakter podejrzany oraz nie zmienił kategorii ryzyka posiadacza rachunku na wyższą mimo, iż R.została uznana przez pozwanego za kraj wysokiego ryzyka. Wszystkie wyżej wymienione zaniechania pozwanego świadczą w ocenie powoda o naruszeniu standardu należytej staranności co uzasadnia żądanie powoda w zakresie zwrotu utraconej kwoty, pomniejszonej o 2020,08 USD zwróconej powodowi przez pozwanego (pozew – k. 2-35, pismo stanowiące modyfikację powództwa z 22.04.2020 r. – k. 555-557).

W odpowiedzi na pozew i w piśmie procesowym z dnia 17 marca 2021 r. Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów sądowych, wraz z kosztami zastępstwa procesowego, według norma przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powoda i pozwanego nie łączną żadne relacje umowne, zatem roszczenie powoda nie może być oparte na niewłaściwym wykonaniu zobowiązania kontraktowego, ale na odpowiedzialności deliktowej. Powód nie wykazał jednak naruszenia norm prawnych przez pozwanego wywołujących szkodę, gdyż z pozwany w niniejszej sprawie działał zgodnie z przepisami prawa, należytą starannością i jednolitą praktyką na rynku bankowym. Pozwany powołując się na wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie (sygn. akt I ACa 84/19) wskazał, że brak jest technicznej możliwości weryfikacji nazwy beneficjenta rachunku. Podany w zleceniu płatniczym numer rachunku bankowego odbiorcy był zgodny z numerem rachunku bankowego prowadzonego przez pozwanego. Pozwany wykonał zlecenie płatnicze zgodnie z unikatowym identyfikatorem, a zatem trzeba uznać, że zostało ono wykonane na rzecz właściwego odbiorcy (odpowiedź na pozew – k. 162-183, pismo pozwanego z 17.03.2021 r. – k. 691-694).

Na rozprawie w dniu 3 marca 2021 r. strony postępowania podtrzymały dotychczasowe stanowiska (protokół rozprawy z dnia 03.03.2021 r., godz. 01:55:54, 01:57:15 – k. 689).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. M. jest obywatelem W.. W 2015 r. zamieszkując w L. zaciągnął kredyt hipoteczny na zakup nieruchomości i budowę domu na wyspie A. w archipelagu W., celem zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Czynności związane z zakupem nieruchomości prowadzone były przez prawnika powoda N. F.. W sobotę 6 czerwca 2015 r. powód otrzymał z zhakowanego e-maila prawnika wiadomość zawierającą dane do przelewu środków celem nabycia nieruchomości, które pozostawały sprzeczne z e-mailem otrzymanym od niego kilka dni wcześniej. Z treści e-maila wynikało, iż podany rachunek bankowy prowadzony jest przez pozwany bank. Z uwagi na znajomość sprzedawcy nieruchomości i jego żony, których pochodzenie było (...), powoda nie zdziwiło, iż wskazany w wiadomości rachunek bankowy znajduje się w banku w P.. W tym czasie powód wymienił jeszcze kilka wiadomości z zhakowanym kontem N. F., kontrolowanym przez nieustalonych sprawców organizacji przestępczej, nie dokonał jednak weryfikacji telefonicznej. Otrzymane wiadomości sporządzone w sposób profesjonalny nie wzbudziły podejrzeń powoda wobec czego przekazał bankowi (...), w którym posiadał rachunek, dyspozycję przelewu środków na wskazany w e-mailu rachunek bankowy (d: zeznania powoda A. M. – protokół rozprawy z 3 marca 2021 r., godz. 00:10:14-00:35:36 - k. 687-687v., uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawie o sygn. akt VIII K 39/18 – k. 428-439).

W dniu 8 czerwca 2015 r. dokonano przelewu na sumę 1.294.717,59 USD z rachunku bankowego numer (...), którego właścicielem był A. M. prowadzonego przez (...) na rachunek bankowy numer (...) prowadzony przez Bank (...) S.A. Jako odbiorcę przelewu wskazano kancelarię (...) LTD ((...)”), a tytułem przelewu było nabycie dwóch nieruchomości na wyspie (...)((...)( d: wyciąg z rachunku bankowego wraz z tłumaczeniem z języka (...) – k. 50-51, zeznania powoda A. M. – protokół rozprawy z 3 marca 2021 r., godz. 00:35:36 – k. 687v.).

Posiadaczem rachunku numer (...) była obywatelka (...) E. B., która w dniu 8 kwietnia 2015 r. osobiście udała się oddziału pozwanego banku w celu założenia kont bankowych w (...) i obcej walucie, służących wyłącznie do popełnienia przestępstwa oszustwa bankowego. Tego dnia E. B. zawarła z pozwanym bankiem umowę o prowadzenie 3 rachunków bankowych wśród których znajdował się rachunek na który dokonano przelewu środków z rachunku bankowego powoda.

Przelane w dniu 8 czerwca 2018 r. środki zostały zaksięgowane na powyższym rachunku przez pozwany Bank (d: okoliczności bezsporne, uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawie o sygn. akt VIII K 39/18 – k. 428-439, umowa (...) walutowe z dnia 08.04.2015 r. – k. 580-584, karta klienta banku – k. 585-586, lista operacji z rachunku (...) za okres od 08.04.2015 r. do 14.08.2015 r. – k. 588-589).

W dniu 17 czerwca 2015 r. powód powziął przekonanie, że padł ofiarą oszustwa, o czym w tym samym dniu, za pośrednictwem (...), został poinformowany pozwany, któremu nakazano natychmiastową blokadę środków i odesłanie ich z powodu oszukańczej płatności. Tego samego dnia pozwany poinformował (...) o wypłacie środków, podjętych czynnościach i wszczętych procedurach oraz braku możliwości ujawnienia informacji z uwagi na tajemnicę bankową (d: zeznania powoda A. M. – protokół rozprawy z 3 marca 2021 r., godz. 00:35:36 – k. 687v., komunikaty swift z (...) do pozwanego wraz z tłumaczeniem z języka (...) – k. 57-60, k. 65-70, komunikaty swift z Banku (...) S.A. do (...) wraz z tłumaczeniem z języka (...) – k. 72-74, k. 76-85).

W dniu 18 czerwca 2015 r. A. M. został poinformowany przez pracownika banku (...) o wypłacie środków z rachunku bankowego, na którego dokonano przelewu (d: wiadomość email wraz z tłumaczeniem z języka (...) – k. 62-64).

W dniach 9-10 czerwca 2015 r., z rachunku bankowego numer (...) należącego do E. B.zostało wykonanych pięć przelewów zagranicznych: w dniu 9 czerwca 2015 r. przelewy w kwocie 200.000 i 300.000 USD na konto (...) LTD o numerze (...) prowadzone przez Bank (...)z siedzibą w C., w dniu 10 czerwca 2015 r. przelewy w kwocie 543.000 USD na konto (...) LTD o numerze (...) prowadzone przez Bank (...) z siedzibą w C., 100.000 USD na konto (...) LIMITED o numerze (...) prowadzone przez Bank (...) z siedzibą C. oraz 149.000 USD na konto (...) LTD o numerze (...) prowadzone przez (...) Bank z siedzibą w C. ( d: okoliczności bezsporne, e-mail prawników powoda wraz z tłumaczeniem z języka (...) – k. 299-304, lista operacji z rachunku (...) za okres od 08.04.2015 r. do 14.08.2015 r. – k. 588-589, uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawie o sygn. akt VIII K 39/18 – k. 428-439).

W dniu 14 sierpnia 2015 r. pozwany z uwagi na stwierdzenie przestępczego działania dokonał zamknięcia rachunku bankowego nr (...), na którym znajdowała się kwota 2020,08 USD (d: uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie w sprawie o sygn. akt VIII K 39/18 – k. 428-439).

W celu odzyskania utraconej kwoty powód rozpoczął współpracę w kancelarią prawną z L., która skontaktowała się ambasadą (...) w L. oraz władzami C., celem poinformowania o popełnionym przestępstwie. Poinformowane zostały również spółki, które otrzymały z rachunku E. B. kwoty z przelanej przez powoda sumy. Zabiegi powoda celem odzyskania straconych pieniędzy okazały się bezskuteczne (d: zeznania powoda A. M. – protokół rozprawy z 3 marca 2021 r., godz. 00:54:02-00:57:49 - k. 688, e-mail prawników powoda wraz z tłumaczeniem z języka (...) – k. 299-304, e-mail do powoda wraz z tłumaczeniem z języka (...) – k. 306-307).

Wyrokiem z dnia 27 czerwca 2018 r. (sygn. akt VIII K 39/18) Sąd Okręgowy w Warszawie uznał winną E. B., tego że w okresie od dnia 8 kwietnia 2015 roku do dnia 10 czerwca 2015 roku w W. przy ul. Al. (...), działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z nieustalonymi osobami doprowadziła A. M. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem własnym w postaci pieniędzy w kwocie 1,294.717,59 USD, stanowiących na dzień 8 czerwca 2015 roku równowartość 4.783,852,02 PLN, będącym mieniem wielkiej wartości, poprzez wprowadzenie w błąd pokrzywdzonego co do właściciela rachunku bankowego o nr PL (...), na który w dniu 8 czerwca 2015 r. zostały przelane wyżej wymienione środki pieniężne, które przyjęła na swój rachunek bankowy nr PL (...) w banku (...) SA, prowadzony na podstawie umowy prowadzenia rachunku bankowego, którą podpisała w dniu 8 kwietnia 2015 roku z bankiem (...) SA z siedzibą w W., a następnie tak przejęte środki przekazała w dniach 9-10 czerwca 2015 r. na rachunki banków w C.; tj. czynu wyczerpującego dyspozycje art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. - i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 33 § 2 i § 3 k.k. wymierzył jej karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę 100 stawek dziennych, określając wysokość jednej stawki na kwotę 30 zł. Dodatkowo na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec E. B.obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez wpłacenie na rzecz A. M. kwoty 1,294.717,59 USD. Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 6 czerwca 2019 r. (sygn. akt II AKa 491/18) utrzymał zaskarżony przez oskarżoną wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie w mocy (d: wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 27.06.2018 r. w sprawie o sygn. akt VIII K 39/18 – k. 350-375, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17.06.2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 491/18 – k. 443-444).

W dniu 30 stycznia 2020 r. pozwany wobec wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie (sygn. akt II AKa 491/18) dokonał zwrotu powodowi kwoty 2020,08 USD, która pozostawała na rachunku bankowym nr (...) i które posłużyło do popełnienia przestępstwa (d: komunikat (...) z 30.01.2020 r. – k. 647 , email do powoda wraz z tłumaczeniem z języka (...) – k. 559-561).

Pismem z dnia 6 marca 2017 r. powód wezwał pozwany bank do zapłaty kwoty 1.294.717,59 USD tytułem naprawienia szkody spowodowanej nienależytym wykonaniem przez Bank rozliczenia pieniężnego i naruszeniem podstawowych obowiązków wynikających z przepisów o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy. W odpowiedzi na powyższe pismo, Bank oświadczył, że nie podziela opinii powoda i stwierdza, że twierdzenia przedstawione ww. piśmie uznaje za bezprzedmiotowe (d: wezwanie do zapłaty – k. 93-106, pismo banku z 26.04.2017 r. – k. 109).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów.

Sąd uznał za wiarygodne obiektywne dowody z wymienionych dokumentów, jako że nie budziły one wątpliwości co do ich autentyczności i nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania. Dokumenty urzędowe zgromadzone w aktach niniejszego postępowania, a wskazane wyżej w niniejszym uzasadnieniu uznano za wiarygodne w całości. Zostały sporządzone w odpowiedniej formie przez uprawnione do tego organy i w ramach ich kompetencji. Zgodnie z treścią art. 244 § 1 k.p.c. dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Autentyczność dokumentów urzędowych, jak również prawdziwość treści dokumentów urzędowych nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania w oparciu o treść art. 232 k.p.c. w zw. art. 252 k.p.c., również Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby uczynić to z urzędu.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda A. M., w których powód przedstawił szczegółowo informacje dotyczące okoliczności poprzedzających dokonanie przez niego przelewu, działania oszustów oraz ciąg zdarzeń mających miejsce po dokonanej przez niego transakcji. Zeznania w zakresie okoliczności dotyczących wykrycia nieprawdziwego zlecenia przelewu również cechowały się dużą szczegółowością. W ocenie Sądu zeznania powoda były szczere i spontaniczne, a przy tym znajdowały potwierdzenie w dowodach z dokumentów, które Sąd uznał za pełnowartościowy dowód w sprawie.

Nie budziły również wątpliwości zeznania świadków M. N., M. O., B. S., A. S. oraz S. S., w których świadkowie przekazali ogólne zasady dotyczące zawierania umów w pozwanym banku o prowadzenie rachunków bankowych z obywatelami obcych państw, procedur towarzyszących procesowi tworzenia nowego rachunku bankowego, działania infolinii pozwanego banku, analiz transakcji międzybankowych oraz czynności banku podjętych po wykryciu nieprawidłowości związanych z przedmiotowymi przelewami. Z uwagi na powyższe Sąd uznał zeznania powyższych świadków za w pełni wiarygodne, gdyż były one zgodne z dowodami z przedstawionych dokumentów, a nie zostały przedstawione dowody wykazujące odmienny stan faktyczny w tym zakresie.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należało, iż powód nie był klientem pozwanego Banku (...) S.A. A. M. korzystał z rachunku bankowego numer (...) prowadzonego przez bank (...)i to temu bankowi zlecił zrealizowanie spornego przelewu. Przelew został zrealizowany zgodnie ze zleceniem, bowiem jak wynika z przedstawionego potwierdzenia przelewu (k.50) jako nazwę beneficjenta wskazano kancelarię (...) LTD ((...)”), a tytułem przelewu było nabycie dwóch nieruchomości na wyspie (...) ((...)”). Pozwany wobec tak ukształtowanego polecenia przelewu nie miał prawa ani możliwości weryfikowania jakie relacje łączą powoda (zlecającego przelew) z (...) LTD oraz jakie było wyszczególnienie spornej transakcji. Realizując przelew zgodnie z poleceniem (...) S.A. z siedzibą w W. nie miała obowiązku weryfikacji zgodności numeru rachunku bankowego z danymi beneficjenta przelewu. Należy również dodać, iż samo zlecenie przelewu nie wzbudziło podejrzeń banku, którego powód był klientem czyli banku (...), a to ten bank realizował przelew. Wobec powyższego powoda i pozwanego nie łączył stosunek umowny dotyczący dokonywania czynności bankowych przez pozwanego na rzecz powoda. Dochodzone pozwem roszczenie odszkodowawcze swoją podstawę prawną znajdować mogło zatem potencjalnie w odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych (deliktowej).

Zgodnie z art. 416 k.c., osoba prawna jest odpowiedzialna za szkodę wyrządzoną
z winy jej organu. Za szkodę odpowiada osoba, której zawinione działanie jest źródłem jej powstania. Przesłankami odpowiedzialności deliktowej, wynikającymi z ogólnego przepisu regulującego tę kwestię, tj. art. 415 k.c., są: powstanie szkody, zdarzenie, z którym ustawa łączy obowiązek odszkodowawczy oznaczonego podmiotu (czyn niedozwolony) oraz związek przyczynowy między owym zdarzeniem a szkodą. Przepis ten statuuje zasadę winy jako naczelną zasadę odpowiedzialności odszkodowawczej. Zawiniony czyn sprawcy, pociągający za sobą odpowiedzialność cywilną, musi wykazywać znamiona niewłaściwości postępowania zarówno od strony przedmiotowej, co określa się mianem bezprawności czynu, jak i od strony podmiotowej, co określa się jako winę w znaczeniu subiektywnym. Bezprawność – jako przedmiotowa cecha sprawcy czynu – jest ujmowana jako sprzeczność z obowiązującym porządkiem prawnym, przez który rozumie się nakazy i zakazy wynikające nie tylko z norm prawnych (z zakresu prawa cywilnego, karnego, administracyjnego, pracy, finansowego, itp.), lecz także wynikające z norm moralnych i obyczajowych określane jako „zasady współżycia społecznego” lub „dobre obyczaje”. Bezprawność zaniechania występuje wówczas, gdy istniał nakaz działania, zakaz zaniechania, czy też zakaz sprowadzenia skutku, jaki przez zaniechanie może nastąpić. (por. Gerard Bieniek, w: Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom 2, Warszawa 2005, s. 235-236; orz. SN z dnia 19 lipca 2003 r., V CKN 1681/00, LEX nr 121742). Wina w znaczeniu subiektywnym odnosi się natomiast do sfery zjawisk psychicznych człowieka i rozumie się ją jako naganną decyzję odnoszącą się do podjętego przez niego bezprawnego czynu, z tym że w przypadku osób prawnych kwalifikacja ta odnosić będzie się do członków organu uprawnionego do reprezentacji osoby prawnej. Zatem na gruncie prawa cywilnego winę można przypisać podmiotowi prawa, kiedy istnieją podstawy do negatywnej oceny jego zachowania zarówno z punktu widzenia obiektywnego, jak i subiektywnego – tzw. zarzucalność postępowania ( tak: SN w orz. z dnia 26 września 2003 r., IV CK 32/02, LEX nr 146462).

Powód upatrywał podstawy odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego
w zaniechaniu weryfikacji danych beneficjenta przelewu z dnia 8 czerwca 2015 r. skierowanego na rachunek bankowy prowadzony w pozwanym Banku. Przelana suma 1.294.717,59 USD została zaksięgowana przez Bank na wskazanym w przelewie rachunku, mimo że podane w przelewie dane beneficjenta (nazwa beneficjenta) nie zgadzały się z nazwą posiadacza rachunku bankowego.

Polecenie przelewu stanowi jedną z postaci rozliczeń pieniężnych o charakterze bezgotówkowym przeprowadzanych za pośrednictwem banków. W sytuacji gdy zlecający przelew i beneficjent przelewu mają rachunki w różnych bankach, do rozliczenia polecenia przelewu dochodzi w cyklu rozliczeniowym. Zgodnie z treścią art. 64 ust. 1 prawa bankowego, jeżeli polecenie przeprowadzenia rozliczenia pieniężnego złożone przez posiadacza rachunku bankowego jest wykonywane przez kilka banków, każdy z tych banków ponosi wraz z pozostałymi solidarną odpowiedzialność wobec posiadacza rachunku za szkody spowodowane niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem polecenia. W art. 64 ust. 1 prawa bankowego przyjęto rozwiązanie polegające na wprowadzeniu solidarnej odpowiedzialności wszystkich banków uczestniczących w rozliczeniu za szkodę wyrządzoną stronie rozliczenia w wyniku wadliwego przebiegu cyklu. Należy zaznaczyć, że art. 64 ust. 1 prawa bankowego, w którym to powód upatruje podstawy swojego roszczenia, nie stanowi źródła dodatkowego obowiązku sprawdzenia zgodności numeru rachunku beneficjenta przelewu z jego nazwą wskazaną w poleceniu przelewu. Niewątpliwie ten przepis nie określa treści i zakresu obowiązków banków uczestniczących w procesie rozliczeniowym, a tym samym nie przesądza o tym jakie zachowanie należy uznać za sankcjonowane niewykonanie i nienależyte wykonanie polecenia (tak: Sąd Apelacyjny w Warszawie w orz. z dnia 20 września 2019 r., I ACa 84/19, LEX 2736594).

Jak wynika z ustaleń poczynionych w niniejszej sprawie, sprawdzenie zgodności numeru rachunku bankowego z danymi osobowymi jego odbiorcy jest w wypadku banku przyjmującego zlecenie technicznie niemożliwe, o ile rachunek odbiorcy, tak jak miało miejsce to w niniejszej sprawie, znajduje się w innym banku, zaś w wypadku banku, w którym znajduje się rachunek odbiorcy, technicznie utrudnione, wymagające ręcznego sprawdzenia tych danych. Wskazać należy, że realizacja bankowych rozliczeń pieniężnych jest procesem masowym i wystandaryzowanym, który odbywa się w dużym stopniu w sposób automatyczny w oparciu o walidację wskazywanych przez zleceniodawców numerów rachunków. Względy techniczne związane z automatyzacją przelewów (księgowanie przelewanych środków pieniężnych na rachunkach przez system informatyczny) sprawiają, że nie sposób wymagać od banków weryfikacji danych osobowych odbiorców przelewów przez pracowników banków, w realiach intensywności aktualnego obrotu finansowego przy wykorzystaniu przelewów bankowych i wymagań prawnych co do terminów wykonania transakcji płatniczych. Skoro podany w przedmiotowym zleceniu płatniczym numer rachunku odbiorcy był zgodny z numerem rachunku prowadzonym przez pozwany Bank, to wykonując zlecenie płatnicze zgodnie z unikatowym identyfikatorem pozwany postąpił prawidłowo, w zgodzie z obowiązującymi go regulacjami. W rezultacie pozwany nie ponosi odpowiedzialności odszkodowawczej deliktowej względem powoda wobec braku spełnienia przesłanek tej odpowiedzialności. Przyczyną szkody po stronie powoda zaistniałej na skutek przekazania środków pieniężnych na rachunek bankowy niewłaściwego podmiotu nie było zawinione zachowanie pozwanego Banku wynikające z nieprawidłowej organizacji procesu przelewów w ramach świadczonych usług bankowych, co zarzucił pozwanemu powód, lecz niewłaściwa organizacja przez powoda procesu rozliczenia. Dlatego powództwo nie mogło być uwzględnione.

Mając to wszystko na uwadze Sąd w pkt. I sentencji wyroku oddalił powództwo na podstawie powołanych przepisów.

Orzekając o kosztach postępowania w pkt. II sentencji wyroku Sąd kierował się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. Powód, jako przegrywający sprawę, obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty postępowania niezbędne do celowej obrony, których szczegółowe wyliczenie Sąd pozostawił referendarzowi sądowemu po uprawomocnieniu się orzeczenia.