Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXV Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Edyta Bryzgalska

Protokolant: sekretarz sądowy Weronika Kutyła

po rozpoznaniu w dniu 30 września 2021 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w W.

przeciwko M. Ż., E. W. i N. Ż.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
z siedzibą w W. na rzecz M. Ż., E. W. i N. Ż. kwotę 5.417 zł (słownie: pięć tysięcy czterysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt XXV C 1657/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 kwietnia 2020 r. (data nadania k.45) (...) sp.
z o.o. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od B. Ż., a po jego śmierci, która nastąpiła w toku procesu, od jego następców prawnych M. Ż., E. W. i N. Ż. kwoty (...) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

- (...) zł od dnia 9 stycznia 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 lutego 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 7 marca 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 7 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 9 maja 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 7 lipca 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 sierpnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 7 września 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 6 października 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 listopada 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 7 grudnia 2017 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 9 stycznia 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 lutego 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 21 lutego 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 marca 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 9 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 19 kwietnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 9 maja 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 23 maja 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 7 czerwca 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 6 lipca 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 sierpnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 7 września 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 października 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 15 października 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 listopada 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 7 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 9 stycznia 2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 7 lutego 2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 marca2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 9 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 9 maja 2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 9 września 2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 8 października 2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 23 października 2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 7 listopada 2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 22 listopada 2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 9 grudnia 2019 r. do dnia zapłaty,

- (...) zł od dnia 9 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty.

Ponadto wniosła o zasądzenie od pozwanych na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje roszczenie powodowa spółka wskazała, że łączyły ją z B. Ż. umowy zlecenia, na podstawie których B. Ż. świadczył usługi związane
z transportem wartości pieniężnych, obsługą i serwisem urządzeń bankowych oraz wypełnianiem innych obowiązków określonych w umowie. Za wykonaną pracę otrzymywał wynagrodzenie zależne od nakładu pracy i rodzaju wykonywanych czynności. Było ono wypłacane według cen umownych z zastrzeżeniem, że za czynności związane z transportem wartości była określona stawka za roboczogodzinę. W kwietniu 2019 r. B. Ż. złożył pozew przeciwko swojemu pracodawcy (...) sp. z o.o. o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych wskazując, że wszystkie godziny realizacji umów zlecenia na rzecz (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. traktuje jako pracę
w godzinach nadliczbowych na rzecz (...) sp. z o.o., a umowę zlecenia
z powodową spółką traktuje jako zawartą dla pozoru. Powódka wskazała, że czynność prawna zawarta dla pozoru jest nieważna. Wobec powyższego skoro pozwany w postępowaniu przed sądem pracy twierdzi, że umowa zlecenia była pozorna, wypłacone jemu wynagrodzenie na podstawie umowy zlecenie było nienależne i podlega zwrotowi.

W odpowiedzi na pozew B. Ż. wniósł o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie na jego rzecz od powódki kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według spisu, który zostanie złożony w późniejszym czasie (k.54-68).

Pozwany podniósł, że brak jest przesłanek do uznania umów zlecenia za nieważne oraz podstaw do stwierdzenia, że doszło po jego stronie do bezpodstawnego wzbogacenia kosztem powódki. W ocenie pozwanego wypłacone mu wynagrodzenie nie stanowi świadczenia nienależnego w rozumieniu art. 410 § 2 k.c. i nie może podlegać zwrotowi. Ponadto pozwany zgłosił zarzut bezproduktywnego zużycia środków otrzymanych od powódki (art. 409 k.c.) oraz zarzut przedawnienia roszczeń. Pozwany wskazał, że podnoszony przez niego w sprawie pracowniczej zarzut pozorności nie dotyczy pozorności umów w sensie prawnym, a strony zlecenia pozostawały w spornym okresie w przekonaniu, że realizują umowę zlecenia.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska
w sprawie.

W związku ze śmiercią pozwanego B. Ż., postanowieniem z dnia 7 czerwca 2021 r. Sąd na mocy art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. zawiesił postepowanie, po czym podjął postepowanie z udziałem jego następców prawnych M. Ż., E. W. i N. Ż. (postanowienie k.200).

Na rozprawie w dniu 30 września 2021 r., na której zamknięto rozprawę strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. jest następcą prawnym (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dowód: odpis KRS k.40-43).

B. Ż. od 01-01-2013 r. był zatrudniony na umowę o pracę w (...) Sp. z o.o. w W. (obecnie (...) sp. z o.o.) na czas nieokreślony na stanowisku pracownika (...) (dowód: umowa o pracę k.91-91v akt VII P458/19).

W trakcie tego zatrudnienia w dniu 1 stycznia 2017 r. zawarł z poprzednikiem prawnym powodowej spółki – (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. jako zleceniodawcą umowę zlecenia nr (...) na czas określony od 01-01-2017 r. do 31-12-2018 r. Na podstawie tej umowy B. Ż. zobowiązał się do wykonywania na rzecz zleceniodawcy usług polegających na czynnościach związanych z transportem wartości pieniężnych oraz konwojowanym transportem wartości pieniężnych, obsłudze i serwisowaniu bankomatów i innych urządzeń bankowych, obsłudze korespondencji, dokonywaniu czynności zdawczo-odbiorczych oraz innych obowiązków wynikających z umów z klientami spółki. Kolejne umowy określające tożsamy zakres obowiązków zleceniobiorcy zostały zawarte pomiędzy stronami w dniu 1 stycznia 2019 r. – umowa nr (...) na czas określony do 31-12-2020 r. oraz w dniu 21 sierpnia 2019 r. – umowa nr (...) na czas określony do 31- 07-2021 r.

dowód: umowy zlecenia k.7, 8, 9

(...) Sp. z o.o. w W. i jego następca prawny (...) sp.
z o.o. oraz (...) Sp. z o.o. w W. i jego następca prawny (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wchodzą w skład Grupy (...) świadczącej szeroko pojęte usługi z zakresu ochrony osób i mienia, monitoringu, obsługi gotówki itp. (okoliczności bezsporne). W skład organów zarządzających obu spółek wchodziły te same osoby. W ramach grupy praktyką było równoległe zawieranie z tymi samymi osobami umów o pracę i umów zlecenia na rzecz różnych spółek. Standardowo wraz z podjęciem zatrudnienia w (...) Sp. z o.o. w W. na podstawie umowy o pracę pracownicy zawierali umowę cywilnoprawną z inną spółką wchodzącą w skład grupy. W ramach obu umów – umowy o pracę i umowy zlecenia – pracownicy ochrony – konwojenci wykonywali te same czynności, zlecane przez tego samego dyspozytora. Pracownik pobierał broń z magazynu broni i amunicji spółki, dla której miał realizować zadania, dokonując pokwitowania w książce wydania broni. Każda ze spółek miała własny magazyn broni. Niedopuszczalna była sytuacja, aby B. Ż. realizując zadanie na rzecz jednej spółki posługiwał się bronią należącą do innej spółki. Poza tym praca na rzecz obu spółek była wykonywana w tej samej odzieży roboczej i przy użyciu tych samych pojazdów. Za godzinę rozpoczęcia pracy uważano 15 minut przed pobraniem przez pracownika broni z magazynu broni i amunicji, a za godzinę zakończenia pracy 15 minut po zdaniu przez pracownika broni z magazynu broni i amunicji.

dowód: zeznania P. M. w charakterze strony pozwanej k.34-340v, uchwała k.28 akt VII P458/19, książki pobrania broni w aktach VII P458/19

Z tytułu umów zlecenia B. Ż. w okresie od 9 stycznia 2017 r. do 9 stycznia 2020 r. otrzymał wynagrodzenie w łącznej kwocie (...) zł (dowód: roczne karty wynagrodzenia za lata 2017-2020 k.10-13, zestawienie płatności k.14).

Środki zarobione z tytułu powyższych umów zlecenia B. Ż. wykorzystał na pokrycie bieżących potrzeb swoich i rodziny. B. Ż. na utrzymaniu miał dwoje dzieci. Nie poczynił żadnych inwestycji z kwot uzyskanych od powodowej spółki.

dowód: zeznania M. Ż. k.340v-341

W 2017 r. B. Ż. osiągnął dochód w wysokości (...) zł z (...) i (...) zł z (...), a jego żona (...) zł. Łącznie po odliczeniach osiągnęli dochód (...) zł.

dowód: PIT k.218-223, 224-229, 230-232, 233-236

W 2018 r. B. Ż. osiągnął dochód w wysokości (...) zł z (...) i (...) zł z (...), a jego żona (...) zł. Łącznie po odliczeniach osiągnęli dochód (...) zł.

dowód: PIT k.237-238, 239-242, 243-245, 246-249, 250-252

W 2019 r. B. Ż. osiągnął dochód w wysokości (...) zł z (...) sp. z o.o., (...) zł z (...) sp. z o.o., (...) zł z (...) i (...) zł z (...) sp. z o.o., a jego żona (...) zł. Łącznie po odliczeniach osiągnęli dochód (...) zł.

dowód: PIT k.253-256, 257-260, 261-264, 265-267, 268-271

W 2020 r. B. Ż. z żoną łącznie po odliczeniach osiągnęli dochód w wysokości (...) zł (dowód: PIT k.272-275, 276-278, 279-282, 283-286).

W dniu 18 kwietnia 2019 r. B. Ż. wniósł do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Żoliborza w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych pozew przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. (obecnie (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.) o zapłatę kwoty (...) zł z tytułu niewypłaconego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych za okres od 11 maja 2016 r. do 11 kwietnia 2019 r. (pozew k.3-27 akt VII P 458/19). W uzasadnieniu pozwu podniósł, że (...) sp. z .o.o. wykorzystując pozorne umowy zlecenia łączące powodów z inna spółką, realizując z góry powzięty zamiar, w sposób stały w stosunku do B. Ż. stosowała praktykę mającą na celu ukrycie pracy w godzinach nadliczbowych. W czasie wykonywania czynności nie sposób było odróżnić czy pracownik wykonuje pracę czy umowę zlecenia. Zakres obowiązków i sposób ich wykonywania w każdym przypadku odpowiadał obwiązkom wskazanym w stanowiskowej karcie pracy. Pracownik codziennie przed przystąpieniem do pracy otrzymywał kartę zadań z poleceniami na dany dzień ze wskazaniem godzin, w których praca ma zostać wykonana. Godziny te oscylowały każdorazowo pomiędzy 7:00 a 23:00.

Pismem z dnia 8 listopada 2019 r. (...) sp. z o.o. wezwał B. Ż. do zapłaty kwoty (...) zł tytułem zwrotu nienależnie otrzymanego od spółki wynagrodzenia z tytułu umowy zlecenia w okresie listopad 2016 – kwiecień 2019 r.
w terminie 7 dni od otrzymania wezwania (dowód: wezwanie do zapłaty k.39).

B. Ż. zmarł w dniu (...) r. Jego spadkobiercami i następcami prawnymi są M. Ż., E. W. i N. W. (dowód: odpis aktu poświadczenia dziedziczenia k.144-146).

Dokumenty na podstawie, których poczyniono ustalenia faktyczne nie budziły w ocenie Sądu wątpliwości co do ich autentyczności i wiarygodności, jak również nie były kwestionowane przez strony. Zostały one sporządzone we właściwej formie, przewidzianej dla tego typu dokumentów.

Sąd nie znalazł podstaw by zakwestionować prawdziwość zeznań P. M. w charakterze powoda oraz pozwanej M. Ż.. Ich zeznania były spójne, jasne i logiczne.

Pozwana E. W. nie miała wiedzy na temat okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sporu.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dowód z wyroków innych sądów oraz protokołu rozprawy z innej sprawy. Dokumenty te stanowią wyłącznie materiał poglądowy, wzmacniający stanowisko strony, która dokument przedłożyła, a nie dowód w rozumieniu art. 227 k.p.c. Zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są bowiem jedynie fakty, a nie kwestie prawne.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu w całości jako bezzasadne.

Powódka wywodzi swoje roszczenie z art. 410 k.c. w zw. z art. 405 k.c.

Zgodnie z art. 405 k.c. kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Stosownie do art. 410 § 1 k.c. przepis ten stosuje się w szczególności do świadczenia nienależnego. Świadczenie jest nienależne, jeżeli ten, kto je spełnił nie był
w ogóle zobowiązany lub nie był zobowiązany względem osoby, której świadczył, albo jeżeli podstawa świadczenia odpadła lub zamierzony cel świadczenia nie został osiągnięty, albo jeżeli czynność prawna zobowiązująca do świadczenia była nieważna i nie stała się ważna po spełnieniu świadczenia (art. 410 § 2 k.c.). Przesłanki roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia stanowią zatem: wzbogacenie pozwanego i odpowiadające mu zubożenie strony powodowej oraz brak podstawy prawnej do takiego przesunięcia majątkowego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 20 września 2013 r. sygn. akt I ACa 826/13, Legalis nr 1157636).

Nienależne świadczenie odróżnia się od pozostałych przypadków bezpodstawnego wzbogacenia źródłem powstania. Do zaistnienia tego zobowiązania dochodzi bowiem
w wyniku spełnienia świadczenia przez zubożonego, a nie poprzez jakiekolwiek inne przesunięcia majątkowe, niebędące świadczeniem. Jednocześnie zachodzi brak podstawy prawnej do świadczenia. W kodeksie cywilnym nienależne świadczenie jest tylko szczególnym przypadkiem niesłusznego wzbogacenia (art. 410 k.c.), co ma istotne znaczenie, bowiem przyczyną powstania roszczenia z tytułu nienależnego świadczenia pozostaje bezpodstawność („bez podstawy prawnej”) przesunięcia majątkowego, a zatem jego „niesłuszność”. W konsekwencji, istotą bezpodstawnego wzbogacenia, a tym samym nienależnego świadczenia, jest to, aby doszło do przesunięcia majątkowego pomiędzy spełniającym nienależne świadczenie a beneficjentem tego świadczenia. Wynikiem tego przesunięcia winno być z jednej strony zubożenie spełniającego świadczenia, zaś z drugiej – przysporzenie po stronie przyjmującego świadczenie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 21 listopada 1966 r., sygn. II PR 512/66, LEX nr 6075)

Zgodnie z dominującym stanowiskiem, na powodzie spoczywa ciężar dowodu
w zakresie jego zubożenia, wzbogacenia pozwanego i związku między zubożeniem
a wzbogaceniem. Natomiast na pozwanym ciąży dowód tego, że uzyskane przez niego wzbogacenie miało swoją podstawę prawną. W doktrynie wskazuje się, że jeżeli wzbogacenie nastąpiło bez woli powoda, to pozwany musi udowodnić, że przesunięcie miało podstawę prawną, gdyż co do zasady nie wolno nikomu rozporządzać cudzymi przedmiotami majątkowymi bez zgody uprawnionego. Jeżeli natomiast wzbogacenie nastąpiło zgodnie
z wolą powoda, a zwłaszcza na podstawie czynności prawnej, to powód musi wykazać okoliczności świadczące o tym, że przesunięcie majątkowe jest nieuzasadnione, np. z powodu wadliwości czynności prawnej (Ohanowicz, „Niesłuszne wzbogacenie” 1956, s. 909, czy E. Łętowska, „Bezpodstawne wzbogacenie”, Warszawa 2000, s. 153).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie reguła rozkładu ciężaru dowodu w procesie określona w art. 6 k.c. wskazuje, że to na powodowej spółce ciążył obowiązek wykazania, że doszło do spełnienia przesłanek bezpodstawnego wzbogacenia. W ocenie Sądu powódka nie sprostała temu obowiązkowi, a w sprawie nie doszło do spełnienia przesłanek z art. 410 § 2 k.c., które uzasadniałyby jej roszczenie. Zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do stwierdzenia nieważności umów zlecenia. Stanowiły one źródło stosunku obligacyjnego między stronami. W okresie realizacji tych umów obie strony pozostawały w przekonaniu, że realizują ważne umowy, zresztą zdaniem powodowej spółki umowy te są ważne i były wykonywane przez strony. Pozwany spełniał świadczenie, zaś powodowa spółka regularnie wypłacała mu z tego tytułu wynagrodzenie. Z akt sprawy nie wynika też, by powódka miała jakieś zastrzeżenia do sposobu wykonania zlecenia przez B. Ż.. Potwierdza to także fakt, że były podpisywane kolejne umowy zlecenia, co również, zdaniem Sądu, świadczy o woli istnienia między nimi tego rodzaju stosunku prawnego. Co więcej, jedna z takich umów została podpisana w dniu 21 sierpnia 2019 r. – umowa nr (...) na czas określony do 31- 07-2021 r. , a zatem już po wytoczeniu powództwa przez B. Ż. przed sądem pracy przeciwko (...) sp. z o.o. Zauważyć też należy, że nawet gdyby przyjąć, że B. Ż. w istocie świadczył pracę na rzecz (...) sp. z o.o., a nie na rzecz pozwanego, to w ramach umowy o świadczenie usług nie jest zakazane ich wykonywanie na rzecz innego podmiotu za zgodę zleceniodawcy. Nie jest też zakazane zawarcie umowy zlecenia z jednym podmiotem i równoległe świadczenie pracy na rzecz innego podmiotu. Czynności takie nie naruszają zakazów lub nakazów ustawowych.

Brak jest zatem podstaw do stwierdzenia, że odpadła podstawa prawna świadczenia, co uzasadniałoby zastosowanie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. Powódka świadomie spełniała świadczenie wypłacając wynagrodzenie B. Ż.. W ocenie Sądu nie doszło też do zubożenia po stronie powodowej spółki. Pozwany w okresie obowiązywania przedmiotowych umów spełnił świadczenie na rzecz powódki w postaci zleconych mu czynności, a powódka spełniła świadczenie wypłacając środki pieniężne, będąc również zobowiązaną względem pozwanego, na rzecz którego świadczyła.

Niezależnie od powyższego strona pozwana nie jest już wzbogacona. Zgodnie z art. 409 k.c. obowiązek wydania korzyści lub zwrotu jej wartości wygasa, jeżeli ten, kto korzyść uzyskał, zużył ją lub utracił w taki sposób, że nie jest już wzbogacony, chyba, że wyzbywając się korzyści lub zużywając ją powinien był liczyć się z obowiązkiem zwrotu. O zakresie zwrotu decyduje więc powinność przewidywania obowiązku zwrotu. „Powinność” oznacza zarówno sytuację, w której zobowiązany do zwrotu wiedział, że korzyść mu się nie należy, jak również sytuację, gdy co prawda był subiektywnie przekonany, że korzyść mu się należy, lecz na podstawie okoliczności sprawy obiektywnie powinien się liczyć z możliwością obowiązku zwrotu (por. J. Pietrzykowski (w:) Komentarz 1972, s. 966; K. Pietrzykowski (w:): Kodeks cywilny. Komentarz. Tom I, 2008, s. 1190; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2010 r., I PK 246/09). Należy podkreślić, że chwilą, w której bada się powinność przewidywania obowiązku zwrotu, nie jest chwila uzyskania korzyści, lecz chwila jej wyzbywania się lub zużycia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2012 r., II CSK 670/11).

Odnosząc się do tego zarzutu strony pozwanej należy wskazać, że chodzi w nim o takie sytuacje kiedy zużycie wzbogacenia nastąpiło bezproduktywnie, a więc bez uzyskania jakiegokolwiek ekwiwalentu czy też innej korzyści dla majątku wzbogaconego. W ocenie Sądu strona pozwana wykazała, że całość wynagrodzenia, zarówno od (...) sp. z o.o. jak i od powodowej spółki B. Ż. przeznaczał na bieżące potrzeby swoje i swojej rodziny. Nie poczynił z nich żadnych inwestycji ani nie spłacił istniejących zobowiązań.

Zdaniem Sądu z ustaleń faktycznych sprawy wynika, że B. Ż., zużywając środki otrzymywane od powódki w ramach umów zlecenia, nie miał podstaw do przypuszczeń, że będzie musiał liczyć się z obowiązkiem ich zwrotu. Przemawia za tym zarówno regularność otrzymywanych co miesiąc wypłat za realizowane zlecenia, jak i podpisywane kolejne umowy. Stąd też Sąd uznał podniesiony zarzut o bezproduktywnym zużyciu otrzymanego świadczenia za udowodniony, aczkolwiek nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy wobec uznania, że łączące strony umowy zlecenia były ważne.

Z powyższych względów żądanie pozwu oddalono.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 k.p.c., który powódka przegrała w całości. Wobec tego (...) sp. z o.o. jest zobowiązana zwrócić na rzecz strony pozwanej koszty zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265, z późn. zm.) oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa procesowego – 17 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

25.10.2021 r.