Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 27 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący – SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

po rozpoznaniu 27 kwietnia 2018 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

z udziałem (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G.

o prawo wglądu

postanawia:

1.  umorzyć postępowanie w sprawie,

2.  polecić Skarbowi Państwa - kasie Sądu Okręgowego w Warszawie wypłatę (...) sp. z o.o. w W. kwoty 25 zł (dwadzieścia pięć złotych) tytułem połowy opłaty od cofniętego zażalenia,

3.  zasądzić od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  zasądzić od (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz (...)
S. A. z siedzibą w G. kwotę 737 zł (siedemset trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrot kosztów procesu.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka

UZASADNIENIE

Pismem z 17 kwietnia 2018 r., (...) sp. z o.o. w W., skarżący postanowienie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 28 września 2017 r. znak (...), cofnął zażalenie wniesione w sprawie i wnosił o zwrot połowy opłaty od zażalenia, zaś w zakresie kosztów procesu domagał się zastosowania art. 102 K.P.C., w ten sposób, aby nie obciążać powoda kosztami procesu (pismo powoda k. 54-55a).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W myśl art. 203 §1 i 4 KPC pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy. Sąd może uznać za niedopuszczalne cofniecie pozwu tylko wtedy gdy okoliczności sprawy wskazują, że czynność ta jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego lub zmierzają do obejścia prawa. Zgodnie z art. 355 §1 KPC Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania jeśli powód ze skutkiem prawnym cofnął pozew.

W przedmiotowym postepowaniu powód wprawdzie nie wskazał przyczyn cofnięcia pozwu, jednakże po zbadaniu akt sprawy sąd doszedł do przekonania, że nie zachodzą przesłanki negatywne określone w art. 203 §4 KPC, w związku z czym umorzy postępowanie, o czym orzekł jak w sentencji w punkcie 1.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 pkt 3 lit a UKSC Sąd z urzędu zwraca stronie połowę opłaty uiszczonej od pisma cofniętego przed rozpoczęciem posiedzenia, na które sprawa została skierowana. W przedmiotowej sprawie skarżący uiścił opłatę w wysokości 50 zł (k.18), zaś termin rozprawy nie został jeszcze wyznaczony. W związku z powyższym należało zwrócić powodowie połowę uiszczonej opłaty, o czym orzeczono jak w punkcie 2 sentencji.

Strona pozwana oraz zainteresowany w odpowiedziach na zażalenie z 9 i 2 stycznia 2018 r. wnosili o zasądzenie kosztów procesu na ich rzecz. Powód zaś, cofając pozew, wnosił o zastosowanie dobrodziejstwa art. 102 KPC. Argumentował to faktem, iż w sprawie nakład pracy pełnomocników strony pozwanej był niższy niż przeciętnie, ograniczył się jedynie do złożenia odpowiedzi na zażalenie. Ponadto wskazał, że z wniosku strony powodowej toczy się w tutejszym Sądzie sześć analogicznych postępowań, zatem argumentacja przedstawiana w sprawach jest jednorodna i powtarzalna.

Zgodnie z treścią art. 102 KPC w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Oznacza to, iż ustawodawca pozostawił sądom pewną swobodę w zasądzaniu zwrotu kosztów procesu, stanowiąc tym samym odstępstwo od generalnej zasady odpowiedzialności za wynik postępowania, opisanej w art. 98 KPC.

Przepis art. 102 k.p.c. będąc rozwiązaniem szczególnym, wymaga do swego zastosowania wystąpienia wyjątkowych okoliczności danej sprawy, wskazujących, że w danym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne i niesprawiedliwe.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne wyrażone w orzecznictwie Sądu Najwyższego okoliczności, powodujące możliwość zastosowania art. 102 KPC, takie jak np. nieuwzględnienie roszczenia z powodu prekluzji (por. wyr. SN z 05.12.1967 r. sygn. akt III PRN 78/67), wygórowanie żądania o zadośćuczynienie, którego określenie zależy od oceny sądu a powodowie są subiektywnie przekonani o jego zasadności (por. post. SN z 09.10.1967 r. sygn. akt I CR 81/67), wyjątkowo ciężką sytuację strony przegrywającej (por. wyr. SN z 17.11.1972 r. sygn. akt I PR 423/72), oddalenie roszczeń powoda na podstawie art. 5 KC, istotna zmiana linii orzeczniczej.

Fakt, że toczy się kilka podobnych postępowań, wywołanych zażaleniami powoda obciąża jedynie jego samego. Powód, będąc procesjonalnym uczestnikiem obrotu gospodarczego powinien się liczyć z faktem, iż wszczynając szereg procesów będzie musiał w przypadku przegranej – a za przegrywającego uznaje się powoda, gdy cofa powództwo - ponieść ich koszty. Sama zaś okoliczność, że argumentacja w odpowiedziach na zażalenie jest podobna, nie świadczy o tym, że nakład pracy pełnomocników jest istotnie mniejszy od przeciętnego, w tego typu sprawach.

Wobec braku przesłanek zastosowania art. 102 KPC Sąd zasądził od przegrywającego powoda, na zasadzie art. 98 §1 i 3 KPC po 720 zł obliczone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia MS z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych,
w brzmieniu obowiązującym na dzień wniesienia zażalenia tj., zmienionym rozporządzeniem MS z 12 października 2016 r. Na rzecz pełnomocnika uczestnika zasądzono także kwotę 17 zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, o czym orzeczono w punktach 3 i 4 sentencji.

SSO Małgorzata Perdion – Kalicka

ZARZĄDZENIE

(...)

SSO Małgorzata Perdion - Kalicka