Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2021 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) spółki z o.o. z siedzibą w O.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej

z dnia 14 grudnia 2018 r. nr (...)

1.  Oddala odwołanie,

2.  Zasądza od (...) spółki z o.o. z siedzibą w O. na rzecz Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmT 115/19

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej (Prezes UKE, organ, pozwany) decyzją z dnia 14 grudnia 2018 r. nr (...) na podstawie art. 210 ust. 1-3 oraz art. 209 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t. j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1907 ze zm., dalej: Pt) w związku z art. 29 ust. 2 ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t. j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2062 z późn. zm., dalej: ustawa o wruist) oraz na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1257, dalej: k.p.a.) w zw. z art. 206 ust. 1 Pt, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kar pieniężnych w związku z niewypełnieniem obowiązku udzielenia informacji, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist za lata sprawozdawcze 2014-2017 nałożył na (...) sp. z o.o. z siedzibą w O. (Spółka, powód, skarżący) kary pieniężne za nieprzekazanie Prezesowi UKE danych przewidzianych w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, tj. informacji dotyczącej posiadanej infrastruktury telekomunikacyjnej, publicznych sieci telekomunikacyjnych, budynków umożliwiających kolokację, świadczonych usług telefonicznych, usług transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usług rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych:

- według stanu na dzień 31 grudnia 2014 r. w wysokości 2 250 zł,

- według stanu na dzień 31 grudnia 2015 r. w wysokości 2 250 zł,

- według stanu na dzień 31 grudnia 2016 r. w wysokości 2 250 zł,

- według stanu na dzień 31 grudnia 2017 r. w wysokości 2 250 zł.

(...) sp. z o.o. w złożonym odwołaniu wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji Prezesa UKE w całości ewentualnie o zmniejszenie wysokości kary do wysokości proporcjonalnej do wielkości rzekomej szkody wyrządzonej Prezesowi UKE, czyli do kwoty 5,20 zł (koszt listu poleconego).

Powód wskazał, że kilka lat temu poinformował pisemnie Prezesa UKE, iż nie posiada jakiejkolwiek infrastruktury telekomunikacyjnej. Dnia 31 sierpnia 2018 r. wykonał zrzuty z ekranu, które potwierdzają występowanie problemu technicznego z systemem SIIS. Oświadczenie o braku infrastruktury drogą elektroniczną powód złożył dopiero z pomocą kodów, które otrzymał z informacją o wszczęciu postępowania. Podniósł, że zgodnie z art. 29 ustawy o wruist przedsiębiorcy telekomunikacyjni przekazują dane o posiadanej infrastrukturze stosownie do potrzeb wykonania przez Prezesa UKE inwentaryzacji. W przepisach nie ma jednak nakazu przekazywania informacji o infrastrukturze nieposiadanej. Na tej podstawie powód stwierdził, że nie naruszył żadnych przepisów prawa. Stwierdził, że przesłanie pisma z informacją o braku posiadania przez Spółkę infrastruktury było przejawem nadgorliwości, do której nie był zobowiązany. W ocenie powoda Prezes UKE nie miał prawa rozpatrywać rzekomych naruszeń polegających na czterokrotnym nieprzekazaniu danych, ponieważ zgodnie z art. 29 ustawy o wruist przedsiębiorcy telekomunikacyjni nie mają obowiązku przekazywania co rok danych a jedynie są obowiązani do aktualizowania tych danych. Podkreślił, iż dane przekazane w 2014 r. były aktualne i nie było konieczność ich aktualizacji. Powód ponownie stwierdził, że nie złamał żadnego przepisu prawa. Zarzucił, iż pozwany nieprawidłowo odmówił dokładnego ustalenia okoliczności dotyczących przekazania przez Spółkę danych w 2014 r. Zdaniem skarżącego dokonanie tych ustaleń było istotne dla oceny, czy w kolejnych latach Spółka miała obowiązek przedstawienia danych, czy jedynie ich aktualizacji wobec braku zmian w tym zakresie. Powód stwierdził ponadto, że nawet w przypadku odmiennej interpretacji przepisu art. 29 ustawy o wruist, wobec znikomej wagi naruszenia Prezes UKE, na podstawie art. 189f § 1 k.p.a. miał obowiązek umorzyć postępowanie. Nie zgodził się z przedstawionym w decyzji uzasadnieniem oceny wagi naruszenia w powiązaniu z realizacją obowiązków ustawowych Prezesa UKE. Zarzucił pozwanemu zignorowanie informacji zawartej w rejestrze przedsiębiorców telekomunikacyjnych, że Spółka jest podmiotem sprzedającym usługi świadczone przez innego dostawcę i nie posiada żadnej infrastruktury. Skarżący zarzucił, iż przed ustaleniem wymiaru kary Prezes UKE nie zbadał możliwości finansowych Spółki. Pozwany wezwał jedynie powoda do przedstawienia danych o wysokości przychodu mimo, iż nie pozwalają one na dokonanie ustaleń w zakresie sytuacji finansowej. Powód wskazał, że Spółka przekazywała regularnie Prezesowi UKE informacje o wysokości przychodu z pomocą formularza F00. Mimo posiadania z urzędu tych informacji, Prezes UKE w zaskarżonej decyzji nieprawidłowo stwierdził, że Spółka nie przedstawiła danych o przychodzie. Zdaniem powoda w wydanej decyzji pozwany, wbrew zasadzie określonej w art. 31 ustawy Prawo przedsiębiorców, zarzucił powodowi, że nie przedstawił danych o poziomie przychodu i pod tym pretekstem ustalił wymiaru kary w sposób szacunkowy. Ponownie stwierdził, iż dane o wysokości przychodu zostały przekazane na formularzu F00. Ponadto wskazał, że pozwany miał dostęp do wielu danych obrazujących sytuacje finansową Spółki, przekazanych we wnioskach powoda o umorzenie niesprawiedliwych należności. Zarzucił pozwanemu, że powołał się na wcześniejsze niesprawiedliwe ukaranie Spółki oraz pominął okoliczność rzetelnego wywiązywania się przez Spółkę w następnych latach ze wszystkich obowiązków. Przedstawił również zarzuty dotyczące naruszenia w toku prowadzonego postępowania przez Prezesa UKE przepisów postępowania administracyjnego oraz art. 12 ustawy Prawo przedsiębiorców.

Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej w odpowiedzi wniósł o oddalenie odwołania w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwany odniósł się do wniosku o uchylenie decyzji wskazał, iż zgodnie z ze stanowiskiem przyjętym w orzecznictwie Sądu Najwyższego postępowanie przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK), jako toczące się w pierwszej instancji, polega na merytorycznym rozpoznaniu sprawy od początku, a jego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego. W prowadzonym na skutek wniesienia odwołania postępowaniu SOKiK na nowo rozpoznaje sprawę na podstawie zebranego materiału dowodowego, według reguł obowiązujących w kontradyktoryjnym postępowaniu cywilnym i może wyeliminować decyzję z obrotu prawnego jedynie w razie stwierdzenia braku podstawy prawnej do jej wydania. Pozwany wskazał, iż w odwołaniu powód powinien wykazać, że brak było normy prawa materialnego, która mogła mieć zastosowanie w przypadku wydania zaskarżonej decyzji. Wobec niewykazania tej okoliczności w odwołaniu i prowadzonym na jego podstawie postępowaniu sądowym uchylenie zaskarżonej decyzji jest niemożliwe. Zdaniem Prezesa UKE z zebranego w sprawie materiału dowodowego bezspornie wynika, że powód nie wykonał w terminie obowiązku, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist za rok 2014, 2015, 2016 i 2017. Nie można uznać, że brak było podstaw do wydania zaskarżonej decyzji. Wniosek o uchylenie decyzji nie zasługuje na uwzględnienie a odwołanie powinno zostać oddalone. Pozwany przedstawił swoje stanowisko w odniesieniu do poszczególnych zarzutów odwołania.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą w O. jest podmiotem wpisanym od dnia 9 grudnia 2011 r. do prowadzonego przez Prezesa UKE rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych pod nr (...) (k. 33 akt adm. okoliczność bezsporna)

Powód nie przekazał Prezesowi UKE do Systemu Informacji o Infrastrukturze Szerokopasmowej (SIIS) w ustawowym terminie, przewidzianych w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist informacji dotyczących posiadanej infrastruktury telekomunikacyjnej, publicznych sieci telekomunikacyjnych, budynków umożliwiających kolokację, świadczonych usług telefonicznych, usług transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usług rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych, za lata sprawozdawcze 2014, 2015, 2016 i 2017 (okoliczność bezsporna).

Pismem z dnia 29 sierpnia 2018 r. Prezes UKE zawiadomił Spółkę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nałożenia kary pieniężnej w związku z niewypełnieniem obowiązku udzielenia informacji, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist za lata 2014-2017 i wezwał do przekazania danych dotyczących wielkości przychodu osiągniętego w 2017 r., niezbędnych do określenia podstawy wymiaru kary, w terminie 30 dni od daty otrzymania zawiadomienia oraz przedstawienia stanowiska w sprawie. W piśmie wskazano, że przychodem w rozumieniu art. 210 ust. 1 Pt jest suma wszystkich przychodów przedsiębiorcy, ustalana na podstawie przepisów podatkowych i nie ogranicza się do przychodów z działalności telekomunikacyjnej. Zgodnie z art. 73 k.p.a. w zw. z art. 10 k.p.a. Spółka została również poinformowana o możliwości przeglądania akt sprawy, sporządzania z nich notatek i odpisów w każdym stadium postępowania oraz ostatecznego wypowiedzenia się przed wydaniem decyzji co do zebranych materiałów i dowodów oraz o możliwości przedłożenia zaległych informacji o posiadanej infrastrukturze telekomunikacyjnej z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego pod podanym w piśmie adresem, z pomocą podanego loginu i hasła do systemu - w terminie 30 dni od daty otrzymania tego pisma. Ponadto powiadomiono Spółkę o włączeniu do materiału dowodowego decyzji Prezes UKE z 29 grudnia 2015 r. o nałożeniu kary pieniężnej w zw. z niewywiązaniem się z obowiązku, o którym mowa w art. 7 ust. 2 Pt za rok 2014 i informacji z KRS. (k. 1 akt adm.). Zawiadomienie zostało doręczone Spółce w dniu 13 września 2018 r. (k. 38 akt adm.)

W odpowiedzi złożonej w piśmie z dnia 13 września 2018 r. powód poinformował, że złożył stosowne oświadczenie po zalogowaniu na stronie oznaczonej internetowej i wniósł o umorzenie postępowania. Wskazał, że kilka lat temu, w zw. z problemem z zalogowaniem złożył pisemne oświadczenie, że nie posiada i nie będzie w przyszłości posiadał żadnej infrastruktury. Zauważył, że działalność Spółka polega wyłącznie na sprzedaży usług świadczonych przez inne podmioty i nie posiada żadnej infrastruktury. Wniósł o dopuszczenie wskazanych dowodów z dokumentów i przesłuchania świadka, pracownika UKE w celu wykazania wymienionych we wniosku okoliczności. Podkreślił, że nadal ma problemy z zalogowaniem. (k. 39 akt adm.)

Postanowieniem z dnia 12 października 2018 r. Prezes UKE odmówił przeprowadzenia wnioskowanych przez powoda dowodów z dokumentów i przesłuchania świadka. (k. 48 akt adm.)

Postanowienie doręczone zostało Spółce w dniu 25 października 2018 r. (k. 50a i 51 akt adm.)

Pismem z dnia 24 października 2018 r. znak (...) (k. 54 akt adm.) Prezes UKE zawiadomił Spółkę o włączeniu do akt sprawy pisma Prezesa UKE z dnia 2 stycznia 2014 r., pisemnego oświadczenia (...) sp. z o.o., które wpłynęło do Prezesa UKE w dniu 22 kwietnia 2014 r. (oświadczenie powoda, że nie posiada i nie planuje posiadania infrastruktury telekomunikacyjnej k. 62 akt adm.) oraz pisma UKE z dnia 14 maja 2015 r. (w którym poinformowano powoda, że przyczyną problemów z rejestracją w SIIS było wpisywanie niepoprawnego numeru RPT k. 60 akt adm.) Pismo doręczono Spółce w dniu 25 października 2018 r. (k. 65a i 66 akt adm)

W dniu 13 września 2018 r. powód, za pośrednictwem SIIS przekazał dane dotyczące infrastruktury telekomunikacyjnej za lata 2014 – 2017.

Do dnia wydania zaskarżonej decyzji powód nie skorzystał z przysługującego mu na podstawie art. 10 § 1 k.p.a. uprawnienia do wypowiedzenia się na temat zebranych materiałów i dowodów.

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane i w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o wruist Prezes UKE sporządza dla terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i na bieżąco, nie rzadziej niż raz na rok, weryfikuje i aktualizuje, w formie elektronicznej, inwentaryzację przedstawiającą informacje o usługach telefonicznych, usługach transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usługach rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych, świadczonych w oparciu o infrastrukturę telekomunikacyjną i publiczne sieci telekomunikacyjne zapewniające szerokopasmowy dostęp do Internetu oraz pokrycie istniejącą infrastrukturą telekomunikacyjną i publicznymi sieciami telekomunikacyjnymi zapewniającymi lub umożliwiającymi zapewnienie szerokopasmowego dostępu do Internetu, z odrębnym zaznaczeniem łączy światłowodowych i sieci bezprzewodowych, oraz budynkami umożliwiającymi kolokację. W myśl art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, w celu wykonania powyższego obowiązku państwowe i samorządowe jednostki organizacyjne, podmioty wykonujące zadania z zakresu użyteczności publicznej oraz przedsiębiorcy telekomunikacyjni przekazują aktualne, zgodne ze stanem faktycznym, kompletne oraz adekwatne do potrzeb wykonania powyższego obowiązku informacyjnego, dane o posiadanej infrastrukturze telekomunikacyjnej, publicznych sieciach telekomunikacyjnych, budynkach umożliwiających kolokację, świadczonych usługach telefonicznych, usługach transmisji danych zapewniających szerokopasmowy dostęp do Internetu i usługach rozprowadzania programów radiowych i telewizyjnych oraz aktualizują je corocznie w terminie do dnia 31 marca, według stanu na dzień 31 grudnia poprzedniego roku.

W definicji zawartej w art. 2 pkt 27 Pt ustawodawca ustalił, że przedsiębiorcą telekomunikacyjnym jest przedsiębiorca lub inny podmiot uprawniony do wykonywania działalności gospodarczej na podstawie odrębnych przepisów, który wykonuje działalność gospodarczą polegającą na dostarczaniu sieci telekomunikacyjnych, świadczeniu usług towarzyszących lub świadczeniu usług telekomunikacyjnych.

Zgodnie z art. 209 ust. 1 pkt 1 Pt w brzmieniu obowiązującym na dzień wydania zaskarżonej decyzji, kto nie wypełnia obowiązku udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewidzianych ustawą Pt lub ustawą o wruist lub udziela informacji niepełnych lub nieprawdziwych lub dostarcza dokumenty zawierające informacje niepełne lub nieprawdziwe podlega karze pieniężnej. Przepisy ustawy nie nakładają na Prezesa UKE obowiązku informowania przedsiębiorców telekomunikacyjnych o ciążących na nich obowiązkach oraz zbliżającym się terminie ich wykonania. Podnoszony w odwołaniu zarzut, iż powód nie został zawiadomiony o ciążącym na nim obowiązku oraz o nieprawidłowościach w składanych na podstawie art. 7 Pt sprawozdaniach należało uznać za niezasadny. Wobec ustalenia, że powód nie wykonał wynikającego z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist obowiązku za lata 2014-2017, Prezes UKE na podstawie art. 209 ust.1 pkt 1 Pt zobowiązany był do nałożenia na powoda kary pieniężnej.

Z regulacji zawartej w art. 210 ust. 1 Pt wynika, że wysokość nakładanej przez Prezesa UKE kary pieniężnej nie może przekroczyć 3% przychodu ukaranego podmiotu, osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym. Zgodnie z art. 210 ust. 2 Pt przy ustalaniu wysokości nakładanej kary pieniężnej Prezes UKE zobowiązany jest do uwzględnienia zakresu naruszenia, dotychczasowej działalność podmiotu oraz jego możliwości finansowe.

Oceniając prawidłowość uwzględnienia przez Prezesa UKE przy ustalaniu wymiaru kary wymienionych w art. 210 ust. 2 Pt przesłanek wskazać należy, iż na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o wruist Prezes UKE zobowiązany jest do sporządzenia na bieżąco, nie rzadziej niż raz na rok dla terytorium Rzeczypospolitej Polskiej inwentaryzacji przedstawiającej wymienione w tym przepisie informacje. Inwentaryzacje przedstawiające aktualne pokrycie terytorium kraju infrastrukturą szerokopasmową są podstawowym narzędziem służącym jako punkt wyjścia do wszelkich interwencji publicznych w sektorze telekomunikacyjnym, w szczególności umożliwiającym zlokalizowanie tzw. obszarów białych, szarych i czarnych, a w konsekwencji przyczyniającym się do zapewnienia użytkownikom końcowym na terenie Rzeczypospolitej Polskiej usług telekomunikacyjnych na najwyższym poziomie. Zdaniem Sądu fakt, że powód nie złożył wymienionych w art. 29 ustawy o wruist danych przez cztery kolejne lata miał negatywny wpływ na planowanie rozwoju infrastruktury telekomunikacyjnej w skali całego kraju. Niewykonanie w czteroletnim okresie czasu obowiązku sprawozdawczego wynikającego z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist przyczyniło się do zniekształcenia rzeczywistego obrazu analizowanego rynku. W ten sposób powód utrudnił Prezesowi UKE prawidłowe wykonanie ciążącego na nim obowiązku, jako regulatora rynku, typowanie obszarów, na których istnieje zapotrzebowanie na inwestycje w rozwój sieci telekomunikacyjnych oraz realizację programów rządowych, mających zapewnić równomierny dostęp do sieci usług szerokopasmowych. Niewykonanie przez powoda obowiązku sprawozdawczego stworzyło ryzyko nieuzasadnionego przyznania środków publicznych poprzez udzielenie wsparcia finansowego na obszarze zgłoszonym jako biała plama, na którym faktycznie istnieje już sieć telekomunikacyjna. Trzeba podkreślić, iż wynikający z art. 29 ust. 2 ustawy o wruist obowiązek dotyczy w równym stopniu wszystkich przedsiębiorców telekomunikacyjnych. Przekazywane przez wszystkich przedsiębiorców telekomunikacyjnych dane składają się na całkowity obraz krajowego rynku telekomunikacyjnego. Z tego względu tak istotne jest systematyczne i terminowe przedstawianie tych danych. Zakres naruszenia należało zatem uznać za znaczny, mogący wywołać wysoce niepożądane skutki z perspektywy interesu obywateli.

Przedstawiona w odwołaniu interpretacja treści art. 29 ust. 2 ustawy o wruist, zgodnie z którą wobec braku przepisu nakazującego przekazywanie informacji o infrastrukturze nieposiadanej powód nie naruszył żadnego przepisu prawa nie jest prawidłowa. Należy odróżnić przekazywanie informacji o infrastrukturze nieposiadanej, które z zasady nie jest wykonalne, od przekazania informacji o braku posiadania infrastruktury telekomunikacyjnej. Dyspozycję art. 29 ust. 2 ustawy o wruist należy interpretować w ten sposób, że jeżeli przedsiębiorca nie posiada infrastruktury, to przekazuje do SIIS informację o braku posiadania infrastruktury, a nie zachowuje milczenie. Zgodnie z powyższym coroczne przekazanie przez podmiot wpisany do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych informacji o braku posiadania infrastruktury telekomunikacyjnej według stanu na 31 grudnia roku poprzedniego jest rozumiane jako prawidłowe wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist. Coroczna bezczynność przedsiębiorcy stanowi naruszenie wynikającego w ww. przepisu obowiązku sprawozdawczego. Dodać wypada, że coroczne przekazanie informacji o braku posiadania infrastruktury telekomunikacyjnej stanowi potwierdzenie, że informacja z roku poprzedniego jest nadal aktualna, jest więc aktualizacją danych dotychczasowych, o której mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist. Wbrew stanowisku odwołania na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy o wruist powód miał obowiązek corocznego aktualizowania danych, które podał w 2014 r. W świetle przepisów Prawa telekomunikacyjnego w brzmieniu obowiązującym w odniesieniu do stanu faktycznego w rozpoznawanej sprawie nawet, gdy stan posiadania infrastruktury nie uległ w ciągu minionego roku zmianie oraz, jak w przypadku powoda, przedsiębiorca nadal nie ma żadnej infrastruktury telekomunikacyjnej i nie będzie jej posiadał w przyszłości, obowiązany jest do przekazania do SIIS informacji o tym stanie posiadania. Wobec niewykonania przez powoda tego obowiązku przez okres kolejnych czterech lat nie można również zgodzić się z zarzutem odwołania, że Prezes UKE nieprawidłowo odmówił dokładnego ustalenia wszystkich okoliczności związanych z przekazaniem danych w 2014 r. Wobec nałożenia na wszystkich przedsiębiorców telekomunikacyjnych obowiązku corocznego przekazania tych danych w sposób określony w rozporządzeniu Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 24 lutego 2014 r. w sprawie inwentaryzacji infrastruktury i usługo telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2014, poz. 276, dalej: Rozporządzenie) fakt, że powód przekazał w roku 2014 dane w sposób niezgodny z przepisami ww. Rozporządzenia nie dawał podstaw do uznania, że stan posiadania infrastruktury przez Spółkę nie uległ zmianie i wobec tego powód nie ma obowiązku corocznej aktualizacji tej informacji w sposób ustalony w przepisach Rozporządzenia z 2014 r. za pośrednictwem SIIS. Wskazane okoliczności nie miały więc znaczenia dla oceny, czy w kolejnych latach powód miał obowiązek przedstawienia danych czy tylko ich aktualizacji w przypadku wystąpienia zmian. Dodać wypada, że z uwagi na ukształtowany na gruncie przepisów ustawy Prawo telekomunikacyjne obiektywny charakter odpowiedzialności nałożenie kary pieniężnej nie jest uzależnione od ustalenia przez Prezesa UKE winy podmiotu zobowiązanego. Z tego względu okoliczność, iż powód nie miał świadomości i wiedzy o ciążącym na nim obowiązku corocznego przekazywania danych, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist oraz, że jest to inny obowiązek, niż wynikający z art. 7 Pt obowiązek sprawozdawczy, ewentualnie dokonał błędnej oceny treści przepisu, lub z innych przyczyn, np. trudności technicznych nie wykonał obowiązku ustawowego nie może mieć wpływu na obiektywną ocenę, że dopuścił się stwierdzonego naruszenia.

Druga z przesłanek wymiaru kary, którą organ miał obowiązek wziąć pod uwagę w postaci dotychczasowej działalności podmiotu, wobec faktu, iż powód był już raz karany z tytułu niewykonania obowiązku sprawozdawczego, została przez Prezesa UKE uwzględniona i miała wpływ na podniesienie wymiaru nałożonych zaskarżoną decyzją kar pieniężnych. Bez wpływu na powyższą okoliczność jest subiektywna ocena powoda, iż nałożenie kary pieniężnej decyzją z dnia 29 grudnia 2015 r. było niesprawiedliwe. Poprzednia decyzja Prezesa UKE nie była przedmiotem oceny w nin. postępowaniu, jednak fakt jej wydania i nałożenia już raz na powoda kary pieniężnej z tytułu niewykonania obowiązku sprawozdawczego jest niezaprzeczalny. Wobec tego Prezes UKE, zgodnie z dyspozycją art. 210 ust. 2 Pt zobowiązany był do uwzględnienia tej okoliczności przy ustalaniu wymiaru nakładanej zaskarżoną decyzją kary pieniężnej.

W toku postępowania administracyjnego oraz w złożonym odwołaniu powód nie przedstawił żądanych przez Prezesa UKE informacji dotyczących wielkości przychodu osiągniętego w roku 2017. Należy odnotować, że Sąd oceniając zaskarżoną decyzję administracyjną, co do zasady, powinien mieć na uwadze stan faktyczny i prawny istniejące w dacie wydania decyzji. Zgodnie z art. 210 ust. 1 Pt podstawą do ustalenia wymiaru kary jest wysokość całkowitego przychodu przedsiębiorcy osiągniętego w poprzednim roku kalendarzowym a nie przychodu z działalności telekomunikacyjnej. Skoro w toku postępowania, po otrzymaniu pisma z dnia 29 sierpnia 2018 r. powód w odpowiedzi z dnia 13 września 2018 r. nie przekazał Prezesowi UKE informacji o wysokości przychodu osiągniętego w 2017 r. brak podstaw do uznania, że Prezes UKE nie przenalizował danych na temat możliwości finansowych Spółki. W piśmie z dnia 13 września 2018 r. powód nie poinformował Prezesa UKE, że przekazywane za pomocą formularza F00 informacje o przychodach Spółki z działalności telekomunikacyjnej są jedynymi przychodami Spółki, w rozumieniu art. 210 ust. 2 Pt jako suma wszystkich przychodów ustalana na podstawie przepisów podatkowych, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, zgodnie z wyjaśnieniem zawartym w zawiadomieniu z dnia 29 sierpnia 2018 r. W tej sytuacji brak podstaw do uznania za zasadny zarzutu powoda, że Prezes UKE miał dostęp do informacji o przychodach powoda z działalności telekomunikacyjnej przekazanych na formularzu F00 oraz do innych danych obrazujących prawdziwe możliwości finansowe Spółki, przekazanych przy okazji składania innych wniosków. Należy wskazać, że Prezes UKE celowo wzywa podmioty, których dotyczy postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej, do podania wysokości przychodu w rozumieniu przepisów podatkowych, aby spełnić wymóg określony w art. 210 ust. 1 Pt ustalenia kary w wysokości nieprzekraczającej 3% przychodu ukaranego podmiotu w poprzednim roku kalendarzowym. Taka informacja, pochodząca od samego podmiotu jest jasna, konkretna i najbardziej precyzyjna. W świetle przepisu art. 210 ust. 1 Pt Prezes UKE nie jest uprawniony do ustalania przychodu ukaranego podmiotu w inny sposób, np. na podstawie innych danych przekazanych przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego w ramach wykonywania innych obowiązków ustawowych. Obowiązek wezwania podmiotu do podania wysokości uzyskanego przychodu został nałożony na Prezesa UKE przez ustawodawcę. Działanie pozwanego w sposób wskazany przez powoda w odwołaniu jest niedopuszczalne i mogłoby stanowić podstawę do uchylenia decyzji o nałożeniu kary pod zarzutem ustalenia wymiaru kary w sposób nieprawidłowy, w błędnej wysokości i sprzecznie z ustawą. Wobec tego wskazywane przez powoda okoliczności nie stanowiły pretekstu do ustalenia podstawy wymiaru kary w sposób szacunkowy. Podnoszone w odwołaniu zarzuty dotyczące ustalenia wymiaru kary w sposób szacunkowy były niezasadne. Ze względu na nieprzedstawienie przez powoda informacji o wysokości osiągniętego w 2017 r. przychodu Prezes UKE, na podstawie art. 210 ust. 3 pkt 2 Pt upoważniony był do przyjęcia za podstawę wymiaru kary kwoty 500 tysięcy złotych.

Zgodnie z przepisem art. 189f § 1 k.p.a. organ administracji publicznej, w drodze decyzji, odstępuje od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i poprzestaje na pouczeniu, jeżeli waga naruszenia prawa jest znikoma, a strona zaprzestała naruszania prawa lub została już za to samo naruszenie ukarana. Wobec stwierdzenia znacznego zakresu naruszenia brak podstaw do przyjęcia, że waga naruszenia prawa była znikoma. Przedstawione w odwołaniu twierdzenie powoda, że w sytuacji, gdy Spółka nie posiada żadnej infrastruktury, złożenie oświadczenia w niewłaściwej formie nie mogło spowodować żadnych zaburzeń i postępowanie w sprawie powinno być umorzone, nie zasługiwało więc na uwzględnienie. Należy ponownie podkreślić, że obowiązek, o którym mowa w art. 29 ust. 2 ustawy o wruist dotyczy w równym stopniu wszystkich przedsiębiorców telekomunikacyjnych, również tych, którzy prowadzą działalność gospodarczą w taki sposób, jak powód. Brak podstaw do odmiennego traktowania przedsiębiorców ze względu na rozmiar prowadzonej przez nich działalności gospodarczej lub znikomy udział w rynku. Przyjęcie innego rozwiązania i dopuszczanie wyjątków na zasadzie ogólnych przesłanek lub jednostronnej oceny samych przedsiębiorców byłoby pozbawione podstaw prawnych. Brak więc podstaw do uznania, że w zw. z dokonanymi ustaleniami Prezes UKE miał obowiązek umorzyć postepowanie w sprawie na podstawie art. 189f § 1 k.p.a.

Dodać wypada, że na powodzie, jako podmiocie prowadzącym w sposób profesjonalny koncesjonowaną działalność gospodarczą ciąży wynikający z art. 355 § 2 k.c. obowiązek dołożenia należytej staranności przy wykonywaniu tej działalności. Dołożenie należytej staranności polega m.in. na prawidłowej znajomości przez przedsiębiorców prowadzących działalność koncesjonowaną przepisów prawa nakładających nich określone obowiązki. Wobec tego, iż mimo skutecznego doręczenia powiadomienia powód nie uczestniczył w prowadzonym postępowaniu, dotyczącym nałożenia kary pieniężnej, Prezes UKE, badając możliwości finansowe skarżącego, w związku z nieprzekazaniem przez powoda danych o wielkości przychodu osiągniętego w 2017 r., przy braku innych miarodajnych informacji, na zasadzie wynikającej z art. 210 ust. 3 pkt 2 Pt, uprawniony był do określenia podstawy wymierzenia kary pieniężnej w sposób szacunkowy, w wysokości nie mniejszej niż 500 000 zł.

W ocenie Sądu przy ustalaniu wysokości nałożonych decyzją kar pieniężnych Prezes UKE prawidłowo uwzględnił ustawowe przesłanki wymiaru kary. Zgodzić się należy z pozwanym, że wysokość nakładanej kary musi umożliwiać spełnienie przewidzianych jej funkcji represyjnej i prewencyjnej w odniesieniu zarówno do podmiotu ukaranego jak i do innych uczestników danego rynku. Wysokość nałożonej kary powinna przeciwdziałać ponownemu naruszeniu przez powoda nałożonych na niego w ustawie obowiązków. W tym stanie zarzuty dotyczące wysokości nałożonych zaskarżoną decyzją kar pieniężnych również nie zasługiwały na uwzględnienie i nie mogły stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Odnośnie podniesionych w odwołaniu zarzutów naruszenia przepisów postępowania administracyjnego wskazać należało, iż zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SOKiK) jest sądem cywilnym i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego. W prowadzonym postępowaniu odwoławczym SOKiK nie ogranicza się wyłącznie do badania legalności decyzji administracyjnej, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. SOKiK zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu obowiązujących w postępowaniu cywilnym zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązków stron w postępowaniu dowodowym. W świetle powyższego nawet gdyby przyjąć, iż w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to, o ile nie stanowią one podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji, nie mogą prowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji i nie mogą być przedmiotem postępowania sądowego, mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r. sygn. akt III CRN 120/91 OSNC 1992 nr 5, poz. 87; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r. sygn. akt I CKN 265/98 OSP 2000 nr 5 poz. 68; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r. sygn. akt 351/99 OSNC 2000 nr 3 poz. 47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r. sygn. akt I CKN 1036/98 LEX nr 52708; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 r., sygn. akt III SZP 2/05 OSNP 2006/19-20/312).

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia podniesionych przez powoda zarzutów, oddalił odwołanie jako bezzasadne – art. 479 ⁶⁴ § 1 k.p.c.

Po zapoznaniu się ze stanowiskami stron, Sąd uznając, że w świetle przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, na podstawie art.148 ¹ § 1 k.p.c. rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.