Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2021 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia (del.) Jolanta Stasińska

Protokolant: sekretarz sądowy Wioleta Banaszek

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2021 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G.

przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej

z udziałem zainteresowanych (...) z siedzibą w W., (...)z siedzibą w W.

o ustalenie warunków dostępu

na skutek odwołania (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej z dnia 11 września 2018 roku, Nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej kwotę 1.080,00 zł (jeden tysiąc osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym,

3.  zasądza od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz(...) z siedzibą w W. kwotę 737,00 zł (siedemset trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

4.  nakazuje pobrać od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Warszawie kwotę 200,00 zł (dwieście złotych) tytułem opłaty od zażalenia, od której pozwany był zwolniony.

Sędzia (del.) Jolanta Stasińska

Sygn. akt XVII AmT 1/19

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej decyzją z dnia 11 września 2018 roku, (...), na podstawie art. 18 ust. 3 w związku z art. 17 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2062 ze zm., dalej „ustawa o wspieraniu rozwoju") i art. 206 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1907 ze zm., dalej „Pt") oraz art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257 ze zm., dalej „kpa"), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego wszczętego z urzędu w dniu 6 grudnia 2017 r. w przedmiocie określenia warunków zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej Operatora w zakresie kanalizacji kablowej oraz kanalizacji telekomunikacyjnej budynku (dalej „Warunki Dostępu"), orzekł:

I.  określam Warunki Dostępu do infrastruktury technicznej Operatora w zakresie kanalizacji kablowej, w brzmieniu określonym w Załączniku nr 1 do decyzji, stanowiącym jej integralną część,

II.  określam Warunki Dostępu do infrastruktury technicznej Operatora w zakresie kanalizacji telekomunikacyjnej budynku, w brzmieniu określonym w Załączniku nr 2 do decyzji, stanowiącym jej integralną część,

III.  Operator zapewni gotowość do zawierania Umów Ramowych i Umów Szczegółowych, a także rozpatrywania Zapytań o dostęp do infrastruktury technicznej zgodnie z postanowieniami Warunków Dostępu określonymi w Załączniku nr 1 i Załączniku nr 2 do decyzji, najpóźniej do dnia 15 marca 2019 r.; do czasu wdrożenia ww. funkcjonalności Operator jest zobowiązany do udostępniania infrastruktury technicznej w zakresie kanalizacji kablowej i kanalizacji telekomunikacyjnej budynku na dotychczasowych zasadach, stosowanych w ramach przedsiębiorstwa Operatora,

IV.  na podstawie art. 206 ust. 2aa Pt w związku z art. 206 ust. 2 pkt 6 decyzja podlega natychmiastowemu wykonaniu.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł powód (...) S.A. z siedzibą w G.. Zaskarżył decyzję w całości.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

1.  naruszenie art. 18 ust. 3 w związku z art. 17 w zw. z art. 23 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 2062 ze zm., dalej „ustawa o wruist") w zw. z art. 15 pkt 4 pt w zw. z art. 18 ust. 1 Pt poprzez nieprzeprowadzenie postępowania konsolidacyjnego (brak notyfikacji projektu komisji Europejskiej), które było w niniejszej sprawie obligatoryjne,

2.  naruszenie art. 22 ust. 1 i 2 w zw. art. 34 ust. 1, art. 36, art. 37 ust. 1, art. 40 ust. 1 oraz art. 42 ust. 1 Pt poprzez wydanie decyzji, której przedmiotem jest nałożenie obowiązków regulacyjnych w zakresie dostępu, niedyskryminacji, przejrzystości, kontroli cenowej oraz stosowania oferty ramowej pomimo braku uprzedniej analizy rynkowej,

3.  naruszenie art. 18 ust. 3 w zw. z art. 17 ustawy o wspieraniu rozwoju w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez wydanie wobec spółki środka o charakterze nieproporcjonalnym,

4.  naruszenie art. 18 ust. 3 w zw. z art. 17 w zw. z art. 22 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju poprzez ustalenie wysokości opłat niepozwalającej na odzyskanie kosztów ponoszonych przez Spółkę,

5.  naruszenie art. 18 ust. 3 w zw. z art. 17 ustawy o wspieraniu rozwoju w zw. z art. 2 Konstytucji RP poprzez dyskryminacyjną politykę regulacyjną polegającą w szczególności na wydaniu decyzji wobec Spółki przy jednoczesnym zaniechaniu podjęcia analogicznych środków wobec innych podmiotów, w szczególności przedsiębiorstw energetycznych posiadających znaczące zasoby infrastruktury technicznej, których udostępnienie przyczyniłoby się do realizacji celów ustawa o wspieraniu rozwoju.

W oparciu o powyższe wniósł o:

1.  uchylenie zaskarżonej decyzji,

2.  zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, z uwzględnieniem, nakładu pracy pełnomocnika spółki.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej podtrzymał stanowisko zawarte w treści decyzji, wnosząc o:

1.  oddalenie odwołania w całości,

2.  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstw procesowego w wysokości poczwórnej stawki minimalnej z uwagi na zawiłość sprawy i znaczny nakład pracy pełnomocnika związany z jej prowadzeniem.

W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie pozwany wskazał, że ustalając w zaskarżonej decyzji warunki zapewniania dostępu do KK i KTB operatorów miał na względzie, że warunki powinny zostać określone w sposób proporcjonalny i niedyskryminujący. Przyjęta w sentencji decyzji uniwersalna procedura określająca warunki dostępu przyczyni się do ograniczenia kosztów pozyskiwania infrastruktury przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych korzystających z dostępu do infrastruktury technicznej oraz pozwoli na szerszy dostęp do KK i KTB. Pozwany nie zgodził się ze stanowiskiem powoda co do konieczności przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego w niniejszej sprawie. Zaznaczył bowiem, że dostęp do infrastruktury technicznej nie jest usługą o charakterze transgranicznym. Wskazał też, ze przepisy ustawy o wspieraniu, w oparciu o którą została wydana decyzja, w szczególności art. 18 ust. 3, w przypadku określenia warunków dostępu do infrastruktury – nie wymagają w tym zakresie przeprowadzenia uprzedniej analizy rynku. Pozwany zaznaczył, że uprawnienia pozwanego do: zatwierdzenia oferty ramowej (PT) oraz do określenia warunków zapewnienia dostępu (ustawa o wspieraniu) są odrębnymi uprawnieniami Prezesa UKE znajdującymi oparcia w dwóch zupełnie odmiennych podstawach prawnych i porównanie ich – w sensie poszukiwania analogii – nie znajduje jakiegokolwiek uzasadnienia. Pozwany wskazał również, że postępowanie w trybie art. 18 ust. 3 ustawy o wspieraniu nie jest w ogóle związane ze znaczącą pozycją PT na danym rynku, jak również nie wymaga uprzednio oznaczenia rynku właściwego. Pozwany w odniesieniu do zarzutu objęcia regulacjami jedynie wybranych podmiotów wskazał, że zdecydował się na ustalenia warunków dostępu do KK i do KTB dla 7 przedsiębiorców telekomunikacyjnych, gdyż są to podmioty posiadające największy udział w rynku KK, co z kolei wynika, z danych z systemu Inwentaryzacji Infrastruktury Szerokopasmowej.

W piśmie procesowym z dnia 27 marca 2019 roku złożył odpowiedź na odwołanie zainteresowany (...) z siedzibą w W. (zwany dalej: (...)). Zaintersowany podzielił zarzut powoda co do braku przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego. Zainteresowany wskazał również, że rodzaj i zakres obowiązków wynikających z decyzji i oferty ramowej ROI są niemal identyczne. Ponadto, Prezes UKE sam wskazał, że określając warunki dostępu wzorował się na ofercie ramowej ROI. W związku z tym zainteresowany podniósł, że w jego ocenie, Prezes UKE sam uznaje, że środki regulacyjne, które w swoim przedmiocie odnoszą się do obowiązków w zakresie dostępu do KK, oddziałują na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi. Zainteresowany wskazał przy tym również na fakt wydania jeszcze 6 decyzji na tej samej podstawie – art. 18 ust. 3 ustawy o wspieraniu, ustalających warunki dostępu do infrastruktury technicznej, a zakres wszystkich decyzji dostępowych operatorów, w tym (...) potwierdza konieczność i zasadność przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego w odniesieniu do wszystkich decyzji dostępowych. Zainteresowany zarzucił również, że pozwany wydając decyzję opartą o art. 18 ust. 3 ustawy o wspieraniu nie był uprawniony do szczegółowego określenia treści umów o dostępie do infrastruktury technicznej, co do nałożenia obowiązku zawierania umów ramowych i szczegółowych.

W piśmie z dnia 7 listopada 2019 roku zainteresowany (...) wniósł o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na rozprawie w dniu 26 października 2020 roku zainteresowany (...) z siedzibą w W. (dalej: (...)) wniósł o oddalenie odwołania, wskazał, że przyłącza się do stanowiska pozwanego. Wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W toku rozprawy, strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 grudnia 2017 r. Prezes Urzędu komunikacji Elektronicznej wszczął postępowanie administracyjne w przedmiocie określenia warunków zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej (...) S.A. z siedzibą w G. w zakresie Kanalizacji kablowej oraz KTB. /k. 1 akt adm./

Pismem z dnia 20 grudnia 2017 r. Operator przedstawił uzasadnienie wysokości opłat za udostępnienie Kanalizacji kablowej i KTB. /k. 14-15 akt adm./

Pismem datowanym na dzień 21 grudnia 2017 r. (...) z siedzibą w W. wniosła o dopuszczenie do udziału w postępowaniu na prawach strony ./k. 19-32 akt adm./

Pismem z dnia 17 stycznia 2018 r. (...)z siedzibą w W. wniosła o dopuszczenie do udziału w postępowaniu na prawach strony ./k. 8-13 akt adm./

Postanowieniami z dnia 7 lutego 2018 r. Prezes UKE dopuścił (...) oraz (...) do udziału w postępowaniu na prawach strony ./k. 34-36, 40-41 akt adm./

Pismem z dnia 5 marca 2018 r. Prezes UKE zawiadomił Operatora, (...) oraz (...) o włączeniu do materiału dowodowego następujących dokumentów:

1. Warunki dostępu do infrastruktury technicznej następujących przedsiębiorców telekomunikacyjnych (dalej „PT"), przekazane w związku z wezwaniem Prezesa UKE z dnia 10 maja 2017 r.:

a. Operatora, pismo datowane na dzień 12 i 16 czerwca 2017 r.,

b. (...) sp. z o. o. z siedzibą w B., pismo z dnia 26 maja 2017 r.,

d. (...) sp. z o. o. sp. j. z siedzibą w W. (dalej (...)), pismo z dnia 9 czerwca 2017 r.,

e. (...) S.A. z siedzibą w P. (dalej (...)), pismo z dnia 12 czerwca 2017 r.,

f. (...) S.A. z siedzibą w W., pismo z dnia 13 czerwca 2017 r.,

g. (...) sp. z o. o. z siedzibą w Ł., pismo z dnia 14 czerwca 2017 r.,

h.(...), pismo z dnia 14 czerwca 2017 r.,

i. Grupy (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej (...)), pismo z dnia

30 czerwca 2017 r. (dalej „(...)"),

j. (...) sp. z o. o. z siedzibą w W., pismo z dnia 30 czerwca 2017 r. (dalej (...)),

k. (...) S.A. z siedzibą w W., pismo z dnia 30 czerwca 2017 r.

(dalej łącznie (...)),

2.Pismo (...) z dnia 5 lipca 2017 r. - Korekta informacji w sprawie warunków zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej, o których mowa w art. 17 ustawy o wspieraniu rozwoju, w zakresie kanalizacji kablowej (opłaty za nadzory),

3.  Ekspertyza (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (...) spółka komandytowa z siedzibą w W. (dalej (...)) z lipca 2017 r. pt. „Analiza zasad współpracy przedsiębiorców telekomunikacyjnych w zakresie dostępu do instalacji telekomunikacyjnej budynku oraz przyłącza telekomunikacyjnego do budynku (w szczególności do kabli telekomunikacyjnych, kanalizacji kablowej, szachtów kablowych oraz urządzeń telekomunikacyjnych, w tym punktu styku) uwzględniająca kwestie finansowe, usługowe i techniczne oraz prawne oraz przedstawienie rekomendacji" (dalej „Analiza (...) dotycząca instalacji telekomunikacyjnej budynku"),

4.  Ekspertyza (...) z października 2016 r. pt. „Analiza aktualnej sytuacji na rynku telekomunikacyjnym w zakresie udostępniania przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych posiadanej kanalizacji kablowej oraz przedstawienie rekomendacji dotyczących opracowania uniwersalnej procedury udostępniania kanalizacji kablowej" (dalej „Analiza (...) dotycząca kanalizacji kablowej"),

5.  „Ekspertyza dotycząca kalkulacji kosztów i możliwości modernizacji budynków w zakresie instalacji telekomunikacyjnej" grudzień 2015 r., (...) dla Ministerstwa Administracji i Cyfryzacji (dalej „Ekspertyza"),

6.  Interpretacja Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego w sprawie przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane,

7.  Stanowiska zgłoszone po warsztatach przeprowadzonych przez Prezesa UKE w dniach 6 sierpnia 2017 r. - 20 września 2017 r.:

a)  Stanowisko (...) po warsztatach (pismo z dnia 29 września 2017 r.),

b)  Stanowisko (...) po warsztatach (pismo z dnia 9 października 2017 r.),

c)  Stanowisko (...) po warsztatach (pismo z dnia 29 września 2017 r.),

8.  Pismo (...) z dnia 12 stycznia 2018 r. - Modyfikacja informacji ws. warunków zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej na podstawie art. 17 i nast. ustawy o wspieraniu rozwoju,

9.  Raport (...) z dnia 19 kwietnia 2017 r. pt. „Best practice for passive infrastructure access",

10.  Decyzja Prezesa UKE z dnia 23 listopada 2012 r. nr (...) zatwierdzająca „Ramową Ofertę TP o dostępie telekomunikacyjnym w części infrastruktura telekomunikacyjna w zakresie kanalizacji kablowej" (dalej „Oferta ROI"),

11.  Decyzja Prezesa UKE z dnia 29 września 2010 r. nr (...) zatwierdzająca „Ofertę ramową określającą ramowe warunki dostępu telekomunikacyjnego w zakresie rozpoczynania i zakańczania połączeń, hurtowego dostępu do sieci (...), dostępu do łączy abonenckich w sposób zapewniający dostęp pełny lub współdzielony oraz dostępu do łączy abonenckich poprzez węzły sieci telekomunikacyjnej na potrzeby sprzedaży usług szerokopasmowej transmisji danych" (dalej „Oferta SOR") zmieniona następnie decyzjami Prezesa UKE,

12.  Pismo (...) z dnia 26 lutego 2018 r.

/k. 50-51 akt adm., płyta CD zawierająca tajemnicę przedsiębiorstwa – w nieponumerowanej kopercie zatytułowanej „tajemnica przedsiębiorstwa” znajdującej się na początku akt administracyjnych/

W dniach 8 marca 2018 r. - 7 kwietnia 2018 r. Prezes UKE przeprowadził postępowanie konsultacyjne dotyczące projektu decyzji Prezesa UKE w sprawie. W ramach postępowania konsultacyjnego do Prezesa UKE wpłynęły stanowiska złożone przez:

1. Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, pismem z dnia 23 marca 2018 r.,

2. (...) S.A., pismem z dnia 4 kwietnia 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne(...)"),

3. Związek (...), pismem z dnia 4 kwietnia 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...)"),

4. (...), pismem z dnia 6 kwietnia 2018 r. (kanalizacja kablowa), (dalej „stanowisko konsultacyjne (...) 1"),

5. (...), pismem z dnia 6 kwietnia 2018 r. (kanalizacja telekomunikacyjna budynku), (dalej „stanowisko konsultacyjne (...) 2"),

(dalej łącznie ze stanowiskiem konsultacyjnym (...) 1 „stanowisko konsultacyjne (...)"),

6. Operatora, pismem z dnia 9 kwietnia 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...)"),

7. (...), pismem z dnia 9 kwietnia 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...)"),

8. (...), pismem z dnia 9 kwietnia 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...) ")

./k. 64-160, 174-186 akt adm./

Postanowieniem z dnia 12 marca 2018 r. Prezes UKE ograniczył stronom wgląd do materiału dowodowego, w zakresie informacji objętych klauzulą tajemnica przedsiębiorstwa ./k. 56-59 akt adm./

Pismem z dnia 25 kwietnia 2018 r. Operator przedstawił stanowisko w sprawie. /k. 161-173 akt adm./

Prezes UKE, w dniach 3 lipca 2018 r. - 2 sierpnia 2018 r. przeprowadził ponowne postępowanie konsultacyjne projektu decyzji.

W ramach ponownego postępowania konsultacyjnego do Prezesa UKE wpłynęły stanowiska złożone przez:

1.(...) S.A., pismem z dnia 20 lipca 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...)"),

2. Związek (...), pismem z dnia 24 lipca 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...)"),

3. Związek (...), pismem z dnia 30 lipca 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...)"),

4. Operatora, pismem z dnia 2 sierpnia 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...)"),

5. (...), pismem z dnia 2 sierpnia 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...)"),

6. (...), pismem z dnia 2 sierpnia 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...)"),

7. (...), pismem z dnia 2 sierpnia 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...) ||")

8. (...), pismem z dnia 2 sierpnia 2018 r. (dalej „stanowisko konsultacyjne (...) ").

/k. 188-271, 287-313, 316-330 akt adm./

Pismem z dnia 4 lipca 2018 r. Prezes UKE zawiadomił Operatora, (...) i (...) o włączeniu do materiału dowodowego następujących dokumentów:

1. Stanowiska konsultacyjnego (...) z dnia 9 kwietnia 2018 r. przedłożonego w sprawie(...),

2. Stanowiska konsultacyjnego (...) z dnia 9 kwietnia 2018 r. przedłożonego w sprawie (...),

3. Stanowiska konsultacyjnego (...) z dnia 6 kwietnia 2018 r. przedłożonego w sprawie (...),

4. Stanowiska konsultacyjnego (...) z dnia 9 kwietnia 2018 r. przedłożonego w sprawie (...),

5. Stanowiska konsultacyjnego (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej (...)) z dnia 5 kwietnia 2018 r. przedłożonego w sprawie (...),

6. Stanowiska konsultacyjnego (...) z dnia 9 kwietnia 2018 r. przedłożonego w sprawie (...),

7. Stanowiska konsultacyjnego (...) z dnia 9 kwietnia 2018 r. przedłożonego w sprawie (...),

8. Stanowiska (...) z dnia 5 czerwca 2018 r. przedłożonego w sprawie (...),

9. Stanowiska (...) z dnia 6 czerwca 2018 r. przedłożonego w sprawie (...),

10. Stanowiska (...) z dnia 25 czerwca 2018 r. przedłożonego w sprawie (...). /k.272 akt adm., płyta CD zawierająca tajemnicę przedsiębiorstwa – w nieponumerowanej kopercie zatytułowanej „tajemnica przedsiębiorstwa” znajdującej się na początku akt administracyjnych/

Postanowieniem z dnia 5 lipca 2018 r. Prezes UKE ograniczył stronom wgląd do materiału dowodowego, w zakresie informacji objętych klauzulą tajemnica przedsiębiorstwa ./k. 281-283 akt adm./

Pismem z dnia 9 sierpnia 2018 r. Prezes UKE poinformował Strony, iż zgodnie z art. 10 § 1 kpa mogą zapoznać się z materiałem zgromadzonym w sprawie, a także wypowiedzieć się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań./ k. 314 akt adm./

Pismem z dnia 31 sierpnia 2018 r. (...) przedstawiła stanowisko w sprawie ./k.331-339 akt adm./

W dniu 11 września 2018 roku Prezes UKE wydał decyzję nr (...)

(...) S.A. z siedzibą w G. dokonywała zawierania umów o dostęp do KK i KTB zarówno przed i jaki i po wydaniu powyższej decyzji. Nie było żadnego wniosku od podmiotu, który miałby siedzibę poza Polską. / zeznania świadka (...) k. 492-493/

Powyżej opisany stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, których prawdziwość, wiarygodność i moc dowodowa nie była podważana w postępowaniu sądowym, jak również w ocenie Sądu nie budziła wątpliwości.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. W., z uwagi na ich spójność.

Postanowieniem z dnia 27 stycznia 2021 roku Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął wniosek powoda o zobowiązanie Prezesa UKE do przedstawienia danych dotyczących zasobów kanalizacji kablowej oraz kanalizacji teletechnicznej budynku spółki oraz tych podmiotów, które posiadają takie zasoby i nie zostały objęte analogiczną sytuacją. Przeprowadzenie tego dowodu było nieistotne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne.

W ocenie Sądu, sformułowane w odwołaniu zarzuty i twierdzenia nie zasługiwały na uwzględnienie, gdyż stanowiły one jedynie niepopartą dowodami polemikę z rozstrzygnięciem organu regulacyjnego i nie mogły prowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Należy tu przede wszystkim zauważyć, że mając na względzie charakter postępowania przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, postępowanie niniejsze tj., z odwołania od decyzji Prezes UKE ma charakter postępowania rozpoznawczego, pierwszoinstancyjnego i kontradyktoryjnego. Z tych względów, mając na względzie wymogi odwołania przyjęte przez ustawodawcę, odwołanie odpowiada konstrukcji pozwu w ogólnym postępowaniu cywilnym, bowiem wymagania odnoszące się do odwołania (art. 479 ⁶⁰ k.p.c.) są zbliżone do wymagań pozwu (art. 187 k.p.c.), a ponadto odwołanie, podobnie jak pozew, uruchamia postępowanie sądowe w pierwszej instancji. W świetle powyższego przyjąć należało, że zastosowanie znajdą również reguły dowodzenia w procesie cywilnym. W konsekwencji, obowiązek przedstawienia dowodów w niniejszym postępowaniu również spoczywał na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywał na tej stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne. Skoro zatem odwołanie łączy w sobie cechy nie tylko środka zaskarżenia, ale też powództwa, strony przede wszystkim w ramach realizacji zasady kontradyktoryjności mogą przedstawiać dowody.

Powód w niniejszej sprawie zakwestionował decyzję Prezes UKE określającą warunki dostępu do infrastruktury technicznej powoda poprzez ustalenie wysokości opłat niepozwalającej na odzyskanie kosztów ponoszonych przez Spółkę.

Zgodnie z treścią art.18 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 roku o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. z 2017 poz. 2062 ze zm., dalej: „ustawa o wruist”) warunki dostępu do infrastruktury technicznej, w tym techniczne, eksploatacyjne i finansowe warunki współpracy, strony ustalają w umowie o dostępie do infrastruktury technicznej, zawartej na piśmie pod rygorem nieważności. Zgodnie z ust. 2 Prezes UKE może wezwać operatora sieci do przedstawienia informacji w sprawie warunków zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej. Według zaś ust. 3, po przedstawieniu przez operatora sieci informacji w sprawie warunków zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej Prezes UKE, kierując się kryteriami określonymi w art. 22 ust. 1 i 2, może, w drodze decyzji, określić warunki zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej. Przepis art. 22 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Jak wynika natomiast z art. 22 ust. 1 ustawy o wruist Prezes UKE wydaje decyzję w sprawie dostępu do infrastruktury technicznej w terminie 60 dni od dnia złożenia wniosku o jej wydanie, biorąc pod uwagę w szczególności konieczność zapewnienia niedyskryminacyjnych i proporcjonalnych warunków dostępu. Zgodnie z ust. 2, Prezes UKE, wydając decyzję w sprawie dostępu do infrastruktury technicznej przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, bierze pod uwagę, aby opłaty z tego tytułu umożliwiały zwrot poniesionych przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego kosztów, w szczególności bierze pod uwagę cele określone w art. 8 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz. Urz. UE L 108 z 24.04.2002, str. 33, z późn. zm.) oraz wpływ dostępu do infrastruktury technicznej na plan biznesowy tego przedsiębiorcy telekomunikacyjnego, w szczególności na realizowane przez niego inwestycje dotyczące szybkich sieci telekomunikacyjnych.

Z treści decyzji i odpowiedzi na odwołanie, jednoznacznie wynika, że strona pozwana dokonała szczegółowej analizy w powyższym zakresie. Przedstawiła bowiem określone działania podjęte w celu ustalenia wysokości przedmiotowych opłat, wskazane w treści cytowanego wyżej art. 18 ust. 2 ustawy o wruist, pozyskując stosowną dokumentację dotyczącą metodologii ustalenia wysokości opłat. Pozwany ustalając wysokość opłat w decyzji, działając w ramach uznania administracyjnego dokonał wyboru określonej metodologii ich ustalenia. Powód nie wykazał zaś w niniejszym postępowaniu żadnych nieprawidłowości w procesie wydania tej decyzji. Pozwany działał bowiem w granicach uznania, jakie ustanowił ustawodawca w ramach przepisu art. 22 ust. 2 ustawy o wruist. Z uzasadnienia decyzji wynika bowiem, że ustalając wysokość tych opłat uwzględnił w szczególności treść umów o dostępie do KK, opłaty przedstawione przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych w odpowiedzi na wezwania z dnia 10 maja 2017 roku, przeprowadził postępowania konsultacyjne. Zaznaczyć tu należy, że z treści powołanego przez ustawodawcę art. 8 dyrektywy 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa) (Dz. Urz. UE L 108 z 24.04.2002, str. 33, z późn. zm.) nie wynika, aby przedmiotowe stawki miały być ustalone na jednakowym poziomie. W treści art. 8 ust. 1 powyższej dyrektywy wskazano bowiem, że Państwa Członkowskie zapewnią, by krajowe organy regulacyjne, wypełniając swoje zadania wynikające z postanowień niniejszej dyrektywy lub dyrektyw szczegółowych, podejmowały stosowne środki zmierzające do realizacji celów określonych w ust. 2, 3 oraz 4. Takie środki winny być proporcjonalne do celów, jakie mają zostać osiągnięte. Nadto w ust. 5 pkt b wskazano, że w dążeniu do osiągnięcia założeń polityki, o których mowa w ust. 2, 3 i 4, krajowe organy regulacyjne stosują obiektywne, przejrzyste, niedyskryminacyjne i proporcjonalne zasady regulacyjne, w tym celu między innymi: zapewniając, aby w podobnych okolicznościach nie występowała dyskryminacja w traktowaniu przedsiębiorstw udostępniających sieci i usługi łączności elektronicznej. Z powyższego wynika, iż w oparciu o treści art. 22 ust. 2 ustawy o wruist Prezes UKE wydając przedmiotową decyzję, tj. ustalając przedmiotowe opłaty miał wręcz obowiązek ustalić je na takim poziomie, aby w podobnych okolicznościach nie występowała dyskryminacja w traktowaniu przedsiębiorstw udostępniających. Mimo, że powód konsekwentnie zarzucał Prezesowi UKE zaniżenie przedmiotowych opłat, w tym opłaty za nadzór, czy też braku uwzględnienia niektórych opłat, nie wniósł o przeprowadzenie jakiegokolwiek dowodu umożliwiającego weryfikację wysokości opłat wskazanych w zaskarżonej decyzji oraz weryfikację kwestionowanej przez powoda, jak i zainteresowanego (...), metodologii ustalenia ich wysokości. Powód poprzestał jedynie na twierdzeniach, że opłaty ustalone przez pozwanego są dalekie od rzeczywistości. Niemiarodajnie z oczywistych względów było wskazywanie jedynie przykładów wysokości opłat, twierdzeń dotyczących metodologii ich ustalenia, czy też „błędów metodycznych u samej podstawy wyliczeń (k. 403-413, 314 – tajemnica przedsiębiorstwa). Należy tu podkreślić, że pozwany przedstawił metodologię ustalenia opłat, a powód nie wykazał okoliczności przeciwnej. Nie sposób również pominąć okoliczności, że powód nie przedstawił Prezesowi UKE danych dotyczących poniesionych przez niego kosztów. Z tych względów pozwany, opierając się na informacjach od innych przedsiębiorców telekomunikacyjnych, dokonał ustalenia wysokości uzasadnionych opłat. Pozwany wskazał też, dlaczego nie zgodził się z zarzutami powoda co do ofert operatorów regionalnych sieci szerokopasmowych. Wskazał mianowicie, że stawki określone w tych ofertach są stawkami maksymalnymi. Reasumując powyższe, stwierdzenie powoda, że: „(…) nałożone na Spółkę obowiązki regulacyjne powodują w istocie, że Spółka pozbawiona jest możliwości odzyskania kosztów inwestycji w kanalizację kablową czy kanalizację techniczną budynku, a opłaty na rzecz spółki ograniczone są do „kosztów” utrzymania infrastruktury, przy czym owe koszty zostały wyliczone w sposób nie uwzględniający rzeczywistych kwot wydatkowanych przez Spółkę.” – pozostało nieudowodnione.

Powód zarzucił również pozwanemu naruszenie zasady proporcjonalności wskazując, że interwencja regulacyjna jest dopuszczalna jedynie wtedy, gdy występują określone problemy rynkowe, które przy nieistotnej pozycji rynkowej nie mają szansy zaistnieć. W przekonaniu powoda analiza decyzji nie wskazuje ani na pozycję rynkową spółki ani na występowanie jakichkolwiek problemów. Spółka nie jest adresatem wystąpień dotyczących kanalizacji kablowej, a zatem nie można uznać, aby obowiązki regulacyjne wynikające z zaskarżonej decyzji były proporcjonalne. Wbrew powyższemu przekonaniu powoda należy tu ponownie przypomnieć, że redakcja przepisu art. 18 ust. 3 ustawy o wruist jest następująca: „ Po przedstawieniu przez operatora sieci informacji w sprawie warunków zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej Prezes UKE, kierując się kryteriami określonymi w art. 22 ust. 1 i 2, może, w drodze decyzji, określić warunki zapewnienia dostępu do infrastruktury technicznej. Przepis art. 22 ust. 4 stosuje się odpowiednio.” Z powyższego nie wynika w żaden sposób, aby Prezes UKE miał kompetencje do wydania przedmiotowej decyzji jedynie w razie zaistnienia sporu czy w zależności od liczby wystąpień lub ilości posiadanej infrastruktury oraz, że nie miał możliwości wydania tej decyzji regulującej warunki dostępu we wskazanym w decyzji zakresie. Nieistotny był zatem dla rozstrzygnięcia tej sprawy dowód w postaci pozyskania danych od Prezesa UKE dotyczących zasobów kanalizacji kablowej oraz kanalizacji teletechnicznej budynku spółki oraz tych podmiotów, które posiadają takie zasoby i nie zostały objęte analogiczną sytuacją i z tego względu dowód ten został pominięty postanowieniem Sądu z dnia 27 stycznia 2021 roku. Ponadto, pozwany wyjaśnił w uzasadnieniu decyzji, że podejmując rozstrzygnięcie w sprawie wziął pod uwagę cele oraz kierunki rozwoju rynku telekomunikacyjnego, takie jak: promowanie wspólnych inwestycji, wspieranie budowy i współkorzystania z infrastruktury, efektywna współpraca międzyoperatorska. Zgodzić się należy z pozwanym, że przedmiotowe rozstrzygnięcie stoi w zgodzie z celami postawionymi w Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/61/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie środków mających na celu zmniejszenie kosztów realizacji szybkich sieci (Dz. U. UE L 155/1, dalej „Dyrektywa o redukcji kosztów"), której postanowienia zostały zaimplementowane do ustawy o wspieraniu rozwoju. Należy też zgodzić się z pozwanym, że postępowanie i wydanie decyzji na podstawie art. 18 ust. 3 ustawy o wruist, czyli o dostęp do infrastruktury technicznej nie jest związane ze znacząca pozycją rynkową przedsiębiorcy telekomunikacyjnego na danym rynku. Z tego względu przyjąć należało, że ustalenie warunków dostępu w oparciu o art. 18 ust. 3 ustawy o wruist nie stanowiło nałożenia obowiązku regulacyjnego, ani też nie odpowiada definicji obowiązków regulacyjnych zawartej w treści art. 22 ust. 2 ustawy – Prawo telekomunikacyjne. W treści tego przepisu ustawodawca wskazał, że przez obowiązek regulacyjny rozumie się obowiązek, o którym mowa w art. 34, art. 36-40, art. 42, art. 44, art. 44b, art. 45, art. 46 lub art. 72 ust. 3, a zatem dokonał wyszczególnienia w sposób enumeratywny. Sąd podziela pogląd pozwanego o braku podstaw prawnych do czynienia analogii do uprawienia Prezesa UKE do zatwierdzenia oferty ramowej – o czym mowa w ustawie – Prawo telekomunikacyjne. Zasadnie Prezes UKE odróżnia powyższe od jego uprawienia do określenia warunków dostępu w trybie ustawy o wspieraniu rozwoju. Tym samym oczywistym jest, że nie jest możliwie stosowanie mechanizmów przewidzianych dla trybu zatwierdzenia oferty ramowej. Ponadto, w uzasadnieniu decyzji pozwany wskazał, że zdecydował się na ustalenie warunków dostępu do KK i KTB dla 7 przedsiębiorców telekomunikacyjnych, gdyż są to podmioty posiadające największy udział w rynku KK. Właśnie w tej części uzasadnienia decyzji pozwany wskazał, że powyższe wynika z danych Sytemu Inwentaryzacji Infrastruktury Szerokopasmowej. Niewątpliwie zatem pozwany dysponował tymi danymi, co w konsekwencji doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, w ramach pełnienia roli regulatora rynku i zastosowania art. 18 ust. 3 ustawy o wruist w sposób prawidłowy.

Niezasadny był zarzut naruszenia art. 23 ustawy o wruist, dotyczący tego, że pozwany nie przeprowadził postepowania konsolidacyjnego.

Zgodnie z treścią art. 23 ustawy o wruist, do decyzji w sprawie dostępu do infrastruktury technicznej stosuje się odpowiednio przepisy działu I rozdziału 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne. Zgodnie natomiast z treścią art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne. (Dz.U.2017.1907 j.t. z póź. zm.), jeżeli rozstrzygnięcia, o których mowa w art. 15, mogą mieć wpływ na stosunki handlowe między państwami członkowskimi, Prezes UKE, niezwłocznie po zakończeniu postępowania konsultacyjnego i rozpatrzeniu stanowisk uczestników tego postępowania, rozpoczyna postępowanie konsolidacyjne, przesyłając Komisji Europejskiej, Organowi Europejskich Regulatorów Łączności Elektronicznej, zwanemu dalej "BEREC", i organom regulacyjnym innych państw członkowskich projekty rozstrzygnięć wraz z ich uzasadnieniem. Jak wskazuje się w doktrynie: „Zagadnieniom konsolidacji wewnętrznego rynku w zakresie łączności elektronicznej jest poświęcony art. 7 dyrektywy 2002/21/WE. Zgodnie z art. 7 ust. 1 dyrektywy 2002/21/WE, krajowe organy regulacyjne w jak największym stopniu powinny uwzględniać cele określone w art. 8 dyrektywy 2002/21/WE w zakresie, w jakim dotyczą one funkcjonowania rynku wewnętrznego.” (M. Rogalski, komentarz do art. do art.18 ustawy - Prawo telekomunikacyjne [w:] M. Rogalski M. (red.), K. Kawałek, Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, LEX, 2010, Lex nr 8408). Wskazuje się również, że obszary konsolidacji i koordynacji działań władz regulacyjnych oraz KE zostały określone szeroko, a obejmują one sprawy definiowania i analizy rynków telekomunikacyjnych wymuszania połączeń sieci telekomunikacyjnych, dostępu do niektórych uzgodnień towarzyszących lub elementów sieci, ustalania warunków tego dostępu, ustanawiania i znoszenia wymogów dotyczących przejrzystości, niedyskryminacji, systemów rachunkowości regulacyjnej i kontroli opłat za dostęp, kontroli cen w sieciach telefonii stacjonarnej, wyboru operatora, linii dzierżawionych. (S. Piątek, Prawo Telekomunikacyjne. Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2005, str. 209). Z treści powołanego wyżej art. 18 ustawy – Prawo telekomunikacyjne wynika też wprost, że nawet gdy przedmiot rozstrzygnięcia jest objęty art. 15 ustawy – Prawo telekomunikacyjne, obowiązek postępowania konsolidacyjnego zachodzi jedynie wówczas, gdy rozstrzygnięcie może „mieć wpływ na stosunki handlowe między państwami członkowskimi”. W niniejszej sprawie równie istotne jest zatem ustalenie, czy przedmiotowa decyzja spełnia ten warunek. Zdaniem doktryny: „Środki, które mogą oddziaływać na wymianę handlową pomiędzy państwami członkowskimi, to środki, które mogą mieć wpływ, pośredni albo bezpośredni, rzeczywisty lub potencjalny, na strukturę wymiany handlowej pomiędzy państwami członkowskimi w taki sposób, że będzie to za sobą pociągało bariery w funkcjonowaniu jednolitego rynku. Są to środki, które mają znaczący wpływ na operatorów i użytkowników w innych państwach, w tym m.in. środki wpływające na cenę dla użytkowników w innych państwach członkowskich, środki, które oddziałują na zdolność świadczenia usług w zakresie łączności elektronicznej przedsiębiorstwa mającego siedzibę w innym państwie członkowskim oraz w szczególności środki, które oddziałują na zdolność świadczenia usług transgranicznych oraz na strukturę i dostęp do rynku ze skutkiem dla przedsiębiorstw w innych państwach członkowskich.” (M. Rogalski, komentarz do art. do art.18 ustawy - Prawo telekomunikacyjne [w:] M. Rogalski M. (red.), K. Kawałek, Prawo telekomunikacyjne. Komentarz, LEX, 2010, Lex nr 8408). W orzecznictwie wskazuje się, że obowiązek przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego nie aktualizuje się tylko wtedy, gdy dany środek regulacyjny w istotnym stopniu wpływa (może wpłynąć) na stosunki handlowe między państwami członkowskimi, lecz gdy wpływ taki można uznać za większy niż "nieznaczny" (postanowienie Sądu Najwyższego z 6 listopada 2013 r., III SK 59/12, LEX nr 1402645). Jak zasadnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 sierpnia 2013 roku, sygn. akt III SK 57/12: „Wpływ decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej na wymianę handlową między państwami członkowskimi ocenia się, uwzględniając w szczególności treść środka regulacyjnego zawartego w projekcie decyzji, jego cele, zakres zastosowania, charakter usług objętych środkiem, pozycję rynkową przedsiębiorców telekomunikacyjnych, których dotyczy decyzja oraz kontekst prawno-gospodarczy, w jakim dany środek regulacyjny miałby znaleźć zastosowanie.”(Lex nr 1474943).

W przekonaniu Sądu, w niniejszym postępowaniu organ regulacyjny przedstawił argumentację uzasadniającą przyjęcie, że zaskarżona decyzja nie będzie wpływać na stosunki handlowe między państwami członkowskim. Przede wszystkim zasadnie podniósł pozwany, że nie można przyjąć, iż poprzez zaskarżoną decyzję, która dotyczy warunków dostępu do KK i KTB, dochodzi do uregulowania całościowo stosunków między powodem a przedsiębiorcą telekomunikacyjnym wnioskującym odstęp do infrastruktury technicznej. Istotnie bowiem pozostawiono stronom swobodę co do ustalenia zasad współpracy oraz nie oznacza to, że została wykluczona możliwość prowadzenia negocjacji. Wykonując zaskarżoną decyzję, powód powinien samodzielnie opracować wzór umowy ramowej, który musi zawierać wszystkie minimalne wymogi dostępu zawarte w warunkach dostępu do KK i KTB. Jak już wskazano, zasadnie zaznaczył przy tym pozwany, że mając na względzie wskazany wyżej przedmiot decyzji, brak jest analogii do Oferty ROI do ustalonych zaskarżoną decyzją warunków dostępu do infrastruktury technicznej. Nie w każdym postępowaniu, w którym dochodzi do wydania decyzji z ustawy o wspieraniu rozwoju zachodzi obowiązek przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego. Jak już wspominano, w myśl 23 ustawy o wruist, do decyzji w sprawie dostępu do infrastruktury technicznej stosuje się jedynie odpowiednio przepisy działu I rozdziału 3 ustawy – Prawo telekomunikacyjne. Brak jest podstaw do przyjęcia, jak chciałby powód, aby decyzja miała nawet potencjalny wpływ na strukturę wymiany handlowej pomiędzy państwami członkowskimi w sposób stwarzający bariery w funkcjonowaniu jednolitego rynku i wpływ na dostęp do rynku ze skutkiem dla przedsiębiorstw innych państw. Sąd podziela pogląd pozwanego, że dostęp do infrastruktury technicznej nie jest usługą o charakterze transgranicznym. Istotnie, jeżeli z dostępu skorzysta przedsiębiorca zagraniczny, skorzysta z niego z uwagi na specyfikę tego dostępu, wyłącznie na terenie państwa polskiego, bez wpływu na świadczenie usług za granicą – w tym w jego państwie członkowskim. Na brak nawet potencjalnego wpływu na strukturę wymiany handlowej pomiędzy państwami członkowskimi wskazuje również treść zeznań świadka w niniejszej sprawie, który zeznał, że nie było żadnego wniosku o dostęp od podmiotu, który miałby siedzibę poza Polską. W przekonaniu Sądu argumentacja przedstawiona przez pozwanego Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, nie pomijając przy tym konkretnego przedmiotu tej decyzji, czyli określenia warunków zapewnienia do infrastruktury technicznej powoda w zakresie KK i KTB, pozwala na przyjęcie, że pozwany w sposób wystarczający wykazał, że zaskarżona decyzja nie wpływa na stosunki handlowe między państwami członkowskimi w tym, bezpośrednio lub pośrednio, rzeczywiście lub potencjalnie oraz, że gdyby taki wpływ wystąpił, byłby to wpływ co najwyżej w stopniu nieznacznym, o czym mowa piśmie pozwanego z dnia 4 listopada 2019 roku, powołującego się na wydruk danych przekazanych przez powoda (k. 372- tajemnica przedsiębiorstwa). Tym samym rację miał powód, że złożona przez pozwanego korespondencja elektroniczna złożona przy piśmie z dnia 4 listopada 2019 roku (k. 360-371) niewiele wniosła do sprawy. Dodać tu należy, że jak wskazuje się w orzecznictwie: „Wpływ na stosunki handlowe jest przesłanką prawną, warunkuje zastosowanie art. 18 p.t. Nie jest to okoliczność faktyczna, która wymaga dowodzenia (w rozumieniu art. 6 k.c.)” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2015 roku, sygn. akt VI ACa 137/14, Lex nr 1793899). W świetle powyższego przyjąć należało, że w niniejszej sprawie nie doszło do aktualizacji po stronie Prezesa UKE obowiązku przeprowadzenia postępowania konsolidacyjnego.

Reasumując powyższe, Sąd Okręgowy oddalił odwołanie, jako niezasadne.

O kosztach procesu rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, przyjmując, że powód, jako strona przegrywająca sprawę, zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu oraz zainteresowanemu (...) kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, koszt zastępstwa pozwanego w postępowaniu zażaleniowym w wysokości 360,00 zł, a w przypadku zainteresowanego również oraz opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł. Wskazać tu należy, iż pozwany nie wykazał, aby w niniejszej sprawie zaistniały przesłanki, o których mowa w § 15 ust. 3 powyższego rozporządzenia, do ustalenia wynagrodzenia pełnomocnika pozwanego w wysokości przewyższającej stawkę minimalną tj. w wysokości poczwórnej stawki minimalnej. Zgodnie z treścią art. 113 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, zgodnie z wynikiem procesu nakazano pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa kwotę 200,00 zł tytułem opłaty od zażalenia, od której pozwany był zwolniony.

Sędzia SO Jolanta Stasińska