Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodniczący -	Sędzia SO Bogdan Gierzyński
Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Preizner

po rozpoznaniu w dniu 16 i 23 grudnia 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania M. Ż. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 24 października 2017 r., Nr (...)

I.  zmienia decyzję Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 24 października 2017 r., Nr (...) w ten sposób, że obniża nałożoną na M. Ż. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...)
z siedzibą w W. karę pieniężną do wysokości 1.000 zł (jeden tysiąc złotych);

II.  w pozostałym zakresie oddala odwołanie.

Sędzia SO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 380/17

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 24 października 2017 r., Nr (...), na podstawie przepisu art. 168 pkt 11 i art. 170 ust. 4 pkt 1 oraz art. 169 ust 1 pkt 1 w zw. z art. 9 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1148) oraz na podstawie art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2017 r., poz. 1257), w zw. z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 220 z późn. zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej Przedsiębiorcy M. Ż. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w W. orzekł, że:

1.  że Przedsiębiorca - M. Ż. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W. przy ul. (...) - naruszył art. 9 ust. 1 pkt 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii, w ten sposób, iż nie przedłożył Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki w terminie 30 dni od zakończenia pierwszego kwartału 2017 r. sprawozdania kwartalnego, zawierającego informacje wymienione w art. 9 ust. 1 pkt 5 ustawy o odnawialnych źródłach energii - za pierwszy kwartał 2017 r.;

2.  za działanie opisane w pkt 1 wymierzył Przedsiębiorcy - M. Ż., prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W. karę pieniężną w wysokości 10.000 zł.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył M. Ż. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W. zaskarżając je w całości, wnosząc o jej uchylenie w całości, zmianę decyzji w ten sposób, że na podstawie art. 174 ust. 2 organ odstąpi od wymierzenia kary.

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji:

1.  naruszenie art. 174 ust. 2 ustawy o odnawialnych źródłach energii poprzez jego niezastosowanie w sprawie i błędne przyjęcie, że zakres naruszenia nie jest znikomy oraz że podmiot obowiązany zrealizował ciążący na nim obowiązek dopiero po powzięciu przez Prezesa URE wiadomości o braku złożenia sprawozdania,

2.  naruszenie art. 7, art. 75, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu materiału dowodowego, niedokonaniu wnikliwej oceny przedstawionych przez stronę dokumentów, uznaniu iż przedstawione w toku postępowania dokumenty nie czynią zadość obowiązkowi wynikającemu z art. 9 ust. 1 pkt 5 i 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii, niedostateczne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy i nielogicznej ocenie zebranego materiału dowodowego.

W uzasadnieniu odwołania powód podniósł kwestię realizacji umowy pomiędzy nim a (...), w szczególności tych jej części, które odnoszą się do kwestii dostarczania danych produkcyjnych. Podniósł także okoliczność realizacji obowiązku dokonywania odczytów danych z licznika przez powoda, podczas gdy (...) płacił (...) w oparciu o swoje odczyty produktu (...), w oparciu o które (...) mogła sporządzać sprawozdania kwartalne.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorca M. Ż. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w W. został wpisany do rejestru wytwórców energii elektrycznej w małej instalacji decyzją z dnia 7 maja 2015 r. pod numerem (...). /k. 4v akt adm./

Wytwórca energii elektrycznej w małej instalacji odnawialnego źródła energii zgodnie z art. 9 ust 1 pkt 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii ma obowiązek przedłożenia Prezesowi URE sprawozdania kwartalnego, zawierającego wskazane informacje w terminie 30 dni od zakończenia kwartału. /okoliczność bezsporna/

Termin do złożenia przez Przedsiębiorcę ww. sprawozdania za pierwszy kwartał 2017 r. upływał w dniu 30 kwietnia 2017 r. /okoliczność bezsporna/

We wskazanym terminie Przedsiębiorca nie wywiązał się z powyższego obowiązku do dnia rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy. /okoliczność bezsporna/

W związku z tym Prezes URE pismem z dnia 16 maja 2017 r. zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej, a także poinformował go o stawianym zarzucie i wezwał do przesłania wyjaśnień i uwierzytelnionych dokumentów. /k. 1-1v akt adm./

Przedsiębiorca nie udzielił żądanych informacji i nie wypowiedział się w sprawie. /k. 8 akt adm./

Przed zawiadomieniem, powód prowadził korespondencję z Prezesem URE w sprawie realizacji umowy pomiędzy powodem i (...) oraz braku możliwości składania sprawozdań kwartalnych wobec braku współpracy z (...). /k. 9-15v, k. 19-21, k. 38-43 akt adm./

W piśmie wyjaśniającym z dnia 18 września 2017 r. (...) podniósł, że strony umowy nie określiły zasad przekazywania sobie wzajemnych danych pomiarowych w okresach kwartalnych, w tym przekazywania danych pomiarowych na potrzeby wypełnienia przez wytwórcę (powoda) obowiązków raportowania do Prezesa URE. Realizacja obowiązków przez powoda może nastąpić na podstawie danych z zainstalowanego u wytwórcy licznika energii elektrycznej, bądź pozyskanie danych od Operatora Systemu Dystrybucyjnego, do którego sieci dystrybucyjnej urządzenia wytwarzające energię elektryczną są przyłączone. /k. 26 akt adm./

W piśmie z dnia 19 października 2017 r. powód przyznał, że dane pomiarowe nie zostały określone w umowie z (...) w okresach kwartalnych, albowiem (...) dostosowała się do propozycji operatora (...), w wyniku czego doszło do opóźnienia w raportowaniu kwartalnym. /k. 47 akt adm./

Pismem z dnia 1 sierpnia 2017r. powód złożył (...) S.A. wypowiedzenie umowy sprzedaży energii elektrycznej zawartej 9 lutego 20015 r. /k. 21, k. 43 akt adm./

Powyższy stan faktyczny jest w sprawie bezsporny i został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym i sądowym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje.

Odwołanie co do zasady nie zasługuje na uwzględnienie, jednakże zmiana decyzji w zakresie wysokości kary pieniężnej nastąpiła z innych przyczyn niż wskazanych w odwołaniu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że powód nie zakwestionował faktu, że nie złożył w terminie 30 dni od zakończenia I kwartału 2017 r. sprawozdania kwartalnego zawierającego informacje wymienione w art. 9 ust. 1 pkt 5 ustawy o odnawialnych źródłach energii, kwestią sporną była w zasadzie jedynie wysokość nałożonej kary.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 pkt 5 ustawy o odnawialnych źródłach energii (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1148), wytwórca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie małych instalacji jest obowiązany prowadzić dokumentację dotyczącą: łącznej ilości energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii w małej instalacji, energii elektrycznej sprzedanej sprzedawcy zobowiązanemu, o którym mowa w art. 40 ust. 1 tej ustawy, która została wytworzona z odnawialnych źródeł energii w małej instalacji i wprowadzona do sieci dystrybucyjnej, zużytych paliw do wytwarzania energii elektrycznej w małej instalacji oraz rodzaju tych paliw, a także ilości energii elektrycznej sprzedanej odbiorcom końcowym.

Zgodnie zaś z art. 9 ust. 1 pkt 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii, wytwórca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie małych instalacji ma obowiązek przedłożenia Prezesowi URE sprawozdania kwartalnego, zawierającego wskazane informacje - w terminie 30 dni od zakończenia kwartału.

Ponieważ przedsiębiorca został w dniu 7 maja 2015 r. wpisany przez Prezesa Urzędu regulacji Energetyki do rejestru wytwórców energii w małej instalacji, tj. rejestru o którym mowa w art. 7 ustawy o odnawialnych źródłach energii, albowiem prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej z małej instalacji odnawialnego źródła energii, posiadał powyższy obowiązek.

Powód przyznał, że wywiązał się z obowiązku terminowo. W konsekwencji Prezes URE pismem z dnia 16 maja 2017 r. zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej.

W tym miejscu należy podkreślić, odnosząc się do treści uzasadnienia odwołania, że powód jako podmiot wpisany do rejestru wytwórców energii w małej instalacji prowadzonego przez Prezesa URE, podlega obowiązkowi działania zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa odnoszącymi się do powyższego zakresu działalności. W związku z tym nie może powoływać się na okoliczność braku dostarczania mu przez odbiorcę danych z licznika w systemie kwartalnym, albowiem jak sam przyznał w piśmie z 19 października 2017 r. (k. 47 akt adm.) zasady nie zostały określone w okresach kwartalnych z uwagi na to, że (...) dostosowała się do propozycji operatora (...), co spowodowało opóźnienia w raportowaniu. W związku z tym powód, jako wytwórca, mający świadomość ciążących na nim obowiązków m.in. sprawozdawczych, ponosi odpowiedzialność za niewywiązywanie się z nich.

Powód prowadząc działalność gospodarczą, zdaje sobie bowiem sprawę z odpowiedzialności z podejmowania przez siebie decyzji, w tym wypadku zaakceptowania propozycji (...) odnośnie terminów przekazywania danych z licznika energii dostarczonej odbiorcy. Również jako podmiot energetyczny, w związku z tym podlega obowiązkom wynikającym z ustawy o odnawialnych źródłach energii. Pozwany ma zatem m.in. obowiązek gromadzenia informacji dotyczących ilości wytwarzanej energii elektrycznej, niezbędnych do rozliczenia finansowego (pomocy publicznej) stosowanego systemu wsparcia. Sprawozdania takie mają istotne znaczenie, tym bardziej, iż ustawodawca nałożył obowiązek ich składania w wymiarze kwartalnym. Na ich podstawie Prezes URE sporządza zbiorczy raport roczny, który przekazuje ministrowi właściwemu do spraw energii, co wynika z art. 17 ustawy o odnawialnych źródłach energii. Brak terminowej sprawozdawczości po stronie podmiotów energetycznych, poprzez niedopełnienie przez nie obowiązków sprawozdawczych, rzutuje w konsekwencji na rzetelność i kompletność zbiorczego raportu rocznego, albowiem pozbawia Prezesa URE wszystkich informacji, które nie zostaną uwzględnione w raporcie rocznym. W tym wypadku brak prawidłowego, odpowiadającemu stanowi rzeczywistemu sprawozdania miał wpływ na treść raportu – w myśl art. 17 ustawy o OZE. W konsekwencji udzielenie przez powoda niezbędnych i prawidłowych informacji z opóźnieniem, niewątpliwie mogło mieć wpływ na treść raportu organu. Zakresu naruszenia, nie można zatem uznać za znikomy, albowiem w ostateczności późniejsze złożenie sprawozdania mogło wpłynąć na raport końcowy, w przypadku gdy przedsiębiorca w sposób prawidłowy złożył sprawozdanie z opóźnieniem. Bezspornym jest zatem w niniejszej sprawie, że powód nie przedłożył Prezesowi URE sprawozdania kwartalnego w terminie 30 dni od zakończenia I kwartału 2017 r.

Ze względu na fakt, że przepis art. 9 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 20 lutego 20015 r. o odnawialnych źródłach energii ma charakter materialnoprawny. Zawarty w powołanym przepisie termin wynika z ustawy, nie podlega on zatem ani skróceniu, ani przedłużeniu, a o jego długości decyduje przepis prawa, a nie wola organu czy uczestnika postępowania. Uchybienie zatem terminowi materialnemu wywołuje skutek prawny w postaci wygaśnięcia praw i obowiązków o charakterze materialnym. Przywrócenie terminu prawa materialnego jest natomiast dopuszczalne tylko wówczas, gdy taką możliwość przewidują przepisy określające dany termin.

Niewątpliwie zatem, zgodnie z treścią powołanego wyżej przepisu powód był obowiązany przekazać Prezesowi URE sprawozdanie kwartalne zawierające informacje, o których mowa w pkt 5, w terminie 30 dni od dnia zakończenia kwartału.

Bezsprzecznie powód nie złożył wymaganych informacji we wskazanym terminie, skutkiem czego było zainicjowanie przez organ regulacyjny przedmiotowego postępowania.

W tym miejscu należy wskazać, że istotą nakładania kar pieniężnych za naruszenia warunków koncesji jest zapobieganie w przyszłości naruszania przez podmioty prawa przez podmioty obowiązane, kara ma działać prewencyjnie i wychowawczo na podmiot, który nie działa zgodnie z przepisami prawa.

Zgodnie z art. 168 pkt 11 ustawy o odnawialnych źródłach energii, karze podlega ten kto nie przedkłada w terminie Prezesowi URE sprawozdania, o którym mowa w art. 9 ust. 1 pkt 7, lub podaje w tym sprawozdaniu nieprawdziwe informacje.

Z kolei w myśl art. 169 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, karę pieniężną, o której mowa w art. 168 wymierza Prezes URE.

Na podstawie art. 170 ust. 4 pkt 1 tej ustawy (obowiązującej w dacie wydania zaskarżonej decyzji) wysokość kary pieniężnej wymierzonej w przypadkach określonych w art. 168 pkt 11 wynosiła 10.000 zł.

Wobec powyższego, w ocenie Sądu Prezes URE prawidłowo ustalił stan faktyczny i zastosował art. 168 pkt. 11 ustawy o OZE. Warto wspomnieć, że nałożenie kary w konkretnej wysokości za uchybienie wskazane w tym przepisie ma charakter obligatoryjny, wobec czego przy braku przesłanek do odstąpienia kary, Prezes URE zobowiązany był nałożyć na powoda karę w kwocie 10.000 zł.

Prezes URE prawidłowo zatem nałożył karę pieniężną w wysokości 10.000 zł, tj. w wysokości która obowiązywała w dacie wydania przedmiotowej decyzji i była wysokością ściśle określoną kwotowo w przepisie art. 174 ust. 4 pkt 1 ustawy o OZE. Wysokość kary pieniężnej, co należy podkreślić, nie była wówczas uzależniona ani od stanu finansowego podmiotu, ani też nie była ustalana na zasadzie miarkowania.

Sąd stwierdza natomiast, że przepis art. 170 ust. 4 pkt 2 OZE został zmieniony przez art. 1 pkt 59 lit a tiret pierwsze ustawy z dnia 7 czerwca 2018 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 1276), zmieniającej m.in. ustawę z dniem 14 lipca 2018 r. Ustęp 4 pkt 2 tego przepisu po zmianie brzmi: „wysokość kary pieniężnej wymierzonej w przypadkach określonych w art. 168 pkt 11, 11b, 12, 14, 16 i 18, wynosi 1.000 zł.

Ze względu na to, że regulacje administracyjne podlegają regułom prawa karnego, Sąd w przedmiotowej sprawie zastosował zatem sankcję względniejszą dla ukaranego podmiotu, tj. przepis względniejszy mając na względzie brzmienie art. 4 § 2 k.k., w myśl którego jeżeli według nowej ustawy za czyn objęty wyrokiem nie można orzec kary w wysokości kary orzeczonej, wymierzoną karę obniża się do wysokości najsurowszej kary możliwej do orzeczenia na podstawie nowej ustawy. Do pozytywnych aspektów bezpośredniego działania nowej ustawy (w tym przypadku o OZE) najczęściej zalicza się to, że w stosunku do wszystkich podmiotów mają zastosowanie te same nowe przepisy prawa, które przynajmniej z założenia powinny lepiej odzwierciedlać aktualne stosunki prawne.

Jeżeli natomiast zarówno przed zmianą stanu prawnego, jak i po niej z danym czynem wiąże się administracyjna kara pieniężna, to stosuje się co do zasady ustawę nową, chyba że poprzednio obowiązujące regulacje są względniejsze dla strony (tak m.in.: Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 listopada 2017 roku, sygn. akt: III GSK 143/16). (…) Do sankcji administracyjnych znajdzie zatem zastosowanie zasada lex mitior retro agit, dopuszczająca działanie prawa wstecz celem zastosowania ustawy względniejszej dla strony. Wspomniana weryfikacja „względności" powinna jednak być dokonywana przy uwzględnieniu wszystkich konsekwencji, jakie wynikają z danych ustaw, w całokształcie okoliczności danej sprawy (Paweł Majczak, Uwagi na tle kodeksowej regulacji kar administracyjnych, Acta Universitatis Wratislaviensis No 3798PRAWO CCCXXIII Wrocław 2017).

Przy rozpoznawaniu odwołania w niniejszej sprawie należało jednakże mieć na uwadze, iż zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c. sąd wydając wyrok, bierze za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Stan rzeczy oznacza także prawo obowiązujące w chwili zamknięcia rozprawy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2016r., sygn. akt II PK 238/15).

W dniu 14 lipca 2018 r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 7 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 1276).

W art. 1 pkt 59a ustawy o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw ustawodawca zmienił treść art. 170 ust. 4 pkt 2 uoze.

Zgodnie z art. 170 ust. 4 pkt 2 uoze w brzmieniu obowiązującym od dnia 14 lipca 2018 r. kara pieniężna z tytułu naruszenia, o którym mowa w art. 168 pkt 11 uoze wynosi 1.000 zł., a nie jak uprzednio 10.000 zł.

Pomimo bezzasadności odwołania co do zasady, wysokość wymierzonej kary podlegała obniżeniu ze względu na nowelizację przepisu art. 170 ust. 4 pkt. 2 uoze. Wspomniana nowelizacja nie zawiera jednak odpowiedniego przepisu intertemporalnego, dlatego Sąd, mając na uwadze konieczność zastosowania zasad intertemporalnych prawa represyjnego (karnego) do administracyjnych kar pieniężnych, a więc przepisów względniejszych dla sprawcy w dacie orzekania, działając na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 zmienił zaskarżoną decyzję w zakresie wysokości nałożonej kary pieniężnej obniżając ją do kwoty 1.000 zł. Rozwiązanie takie jest ponadto zgodne z zaleceniami Rekomendacji Nr 91(1) Komitetu Ministrów dla Państw Członkowskich w sprawie kar administracyjnych, w zakresie stosowania sankcji mniej uciążliwej obowiązującej w czasie od daty zdarzenia do zastosowania sankcji.

Na marginesie jedynie, w odniesieniu do zarzutu odwołującego naruszenia przez pozwanego przepisów postępowania administracyjnego Sąd stwierdza, że ewentualne naruszenie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w toku prowadzonego postępowania administracyjnego nie jest przedmiotem postępowania przed tutejszym Sądem, jak również nie stanowi samoistnej podstawy uchylenia decyzji w tym postępowaniu, albowiem nie ma ono wpływu na ocenę prawidłowości zaskarżonej decyzji. Wniesienie odwołania od decyzji administracyjnej wszczyna bowiem postępowanie sądowe, w którym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rozpoznaje sprawę od nowa, w zakresie przedmiotu sprawy. Należy również stwierdzić, że specyficzny tryb postępowania, z jakim mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, zasadza się na założeniu, że organ w toku postępowania administracyjnego gromadzi dowody na poparcie swoich twierdzeń, zaś strona odwołująca się czyli powód, w procesie zwalcza te dowody przedstawiając sądowi inne dowody, które zmierzają do obalenia twierdzeń organu. Sąd na nowo przeprowadza zatem postępowanie dowodowe, gromadząc materiał dowodowy w postępowaniu sądowym, z tego też względu przebieg postępowania administracyjnego nie ma wpływu na ostateczną decyzję podejmowaną przez Sąd. Do powoda należy zatem wykazanie, że zaprezentowane przez organ dowody nie pozwalają na konkluzję taką jak w decyzji, zaś rzeczą Sądu nie jest zastąpienie organu i przeprowadzenie postępowania od początku, a jedynie ocena legalności decyzji i w zależności od przewidzianych prawem możliwości bądź zmiana decyzji bądź jej uchylenie. Na podstawie tak zebranego materiału dowodowego Sąd dokonuje ustaleń faktycznych oraz dokonuje subsumcji przepisów do ustalonego stanu faktycznego, czego skutkiem jest wydanie rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r., sygn. akt III CRN 120/91, Lex nr 3724; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r., sygn. akt I CKN 265/98, Lex nr 35385; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 r., sygn. akt I CKN 351 /99, Lex nr 38556; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 r., sygn. akt I CKN 1036/98, Lex nr 52708) Sąd Ochrony konkurencji i Konsumentów nie może ograniczyć rozpoznania sprawy wynikającej z odwołania od decyzji tylko do funkcji sprawdzającej prawidłowość postępowania administracyjnego, które poprzedza postępowania sądowe. Przekazanie przez Prezesa URE odwołania wszczyna kontradyktoryjne postępowanie cywilne, którego celem nie jest przeprowadzenie kontroli postępowania administracyjnego ale merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy.

Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów, według zasad obowiązujących w postępowaniu odrębnym w sprawach gospodarczych. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zobowiązany jest do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 23 lutego 2007 r., sygn. akt VI ACa 952/06).

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów na podstawie art. 479 ⁵³ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji. W pozostałym zakresie odwołanie podlegało oddaleniu jako bezzasadne na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

Skoro nałożenie na powoda kary było uzasadnione, a zmiana decyzji co do wysokości kary wynikała jedynie ze zmiany treści przepisu prawa, za stronę przegrywającą niniejszy proces należało uznać stronę powodową.

Sędzia SO Bogdan Gierzyński