Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 lutego 2019 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSR (del.) Jolanta Stasińska

Protokolant: protokolant sądowy Magdalena Żabińska

po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2019 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. P.H.U. (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania Z. P.H.U. (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 29 maja 2018 roku, Nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od Z. P.H.U. (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720,00 zł (siedemset dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

SSR (del.) Jolanta Stasińska

Sygn. akt XVII AmE 324/18

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 29 maja 2018 r., znak: (...), na postawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2, ust. 3, 4 i 6 w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. z 2018 r. poz. 755 z późn. zm.) oraz w związku z art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r .poz. 1257 z późn. zm.) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej Z. P.H.U (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. w związku z ujawnieniem w prowadzonej przez ww. przedsiębiorcę koncesjonowanej działalności gospodarczej nieprawidłowości polegających na naruszeniu warunku 2.4.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 24 października 2014 r. nr (...) z późn. zm., dotyczącego obowiązku informowania Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (zwanego dalej „Prezesem URE”) o istotnych zmianach w prowadzonej działalności gospodarczej, co stanowi wypełnienie dyspozycji art. 56 ust. 1pkt 12 ustawy – Prawo energetyczne, orzekł, że:

1. Z. P.H.U. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B., naruszyła warunek 2.4.1. udzielonej przez Prezesa URE koncesji na obrót paliwami ciekłymi decyzją z dnia 24 października 2014 r. nr (...) z późn. zm., w ten sposób, iż nie poinformowała Prezesa URE o zmianach w prowadzonej działalności gospodarczej, dotyczących miejsca jej wykonywania, co stanowi wypełnienie dyspozycji art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy – Prawo energetyczne.

2. za działania opisane w punkcie 1 wymierzył Z. P.H.U. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. karę pieniężną w wysokości 15 000 zł.

Od powyższej decyzji odwołanie złożyła Z. P.H.U. (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B., zaskarżając ją w całości.

Zaskarżonej decyzji powódka zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego i procedury administracyjnej, w szczególności:

1. 105 § 1 k.p.a. oraz art. 56 ust. 6a Prawa Energetycznego poprzez nie uznanie znikomej szkodliwości czynu i w konsekwencji nie odstąpienie od wymierzenia kary,

2. art. 56 ust. 2 Prawa Energetycznego poprzez nałożenie nadmiernej kary pieniężnej w stosunku do stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia oraz dotychczasowego zachowania podmiotu i jego możliwości finansowych.

Powód wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i odstąpienie od wymierzenia kary finansowej, ewentualnie o uchylenie decyzji w całości, oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania sądowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w trakcie postępowania o zmianę koncesji, (zakończone wydaniem decyzji z dnia 14 kwietnia 2017 r.) Spółka zawiadomiła Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o zaprzestaniu przez nią prowadzenia obrotu paliwami ciekłymi na stacji paliw w B. przy ul. (...). Powód zaznaczył, że spełnione zostały wszystkie warunki do wydania koncesji. Dodał, że po dziesięciu miesiącach została powiadomiona o wszczęciu przez Organ postępowania w zakresie nieprzestrzegania obowiązków wymienionych w koncesji. Podkreślił też, że zawsze z wyłączeniem jednego niepoinformowania o zaprzestaniu działalności na stacji, przestrzegał wszystkich warunków wymaganych prawem, a niniejszy wyjątek wynikał z nieświadomego przeoczenia przedmiotowego obowiązku. Powód wskazał, że stacja de facto nie funkcjonowała, z uwagi na prace budowlane prowadzane na sąsiadujących działkach. To, zdaniem powoda w znaczący sposób ograniczyło możliwość prowadzenia działalności koncesjonowanej. Zaznaczył jednocześnie, że zawiadomił Urząd Dozoru Technicznego o zaprzestaniu prowadzenia działalności. W ocenie powoda, nie naraził klientów oraz organów Państwa na uszczerbek, dlatego nałożona kara jest zbyt wysoka. Stopień szkodliwości czynu jest według powoda znikomy. Wskazał również, że działał w sposób nieświadomy, a przedmiotowe niezawiadomienie wynikało z omyłki.

W odpowiedzi na odwołanie Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

1. oddalenie odwołania,

2. zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Pozwany podtrzymał stanowisko zawarte w treści decyzji. Wskazał, że zaniechanie jakiego dopuściła się Powódka poprzez niepoinformowanie Prezesa URE o zaprzestaniu prowadzenia obrotu paliwami ciekłymi na stacji gazu płynnego stanowi uchybienie warunku nr 2.4.1 posiadanej koncesji. Przedsiębiorca, będący podmiotem koncesjonowanym jest zobowiązany do wykonywania działalności gospodarczej z należytą starannością, co wyraża się głównie w wykonywaniu jej zgodnie z treścią koncesji. Wobec tego, w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej. Obowiązek, jaki ciążył na powódce został zrealizowany po upływie dwóch lat od wystąpienia zmian.

Powódka poinformowała o zaprzestaniu prowadzenia obrotu gazem płynnym (...) na stacji gazu w B. przy ul. (...), po wezwaniu Prezesa URE do przedłożenia szczegółowego opisu prowadzonej działalności w powyższym zakresie. Pozwany wskazał, że wobec powyższego nie jest możliwe przyjęcie, iż działanie powódki wynikało z nieświadomości, pomyłki.

Na rozprawie w dniu 13 lutego 2019 r. pełnomocnik powoda wniósł jak w odwołaniu oraz o zasadzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 24 października 2014 r. nr (...) (...), zmienioną decyzją z dnia 14 kwietnia 2017 r. nr (...), udzielono Z. P.H.U. (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. koncesji na obrót paliwami ciekłymi z okresem obowiązywania od 11 grudnia 2014 r. do 31 grudnia 2030 r. Na podstawie warunku 2.4.1 koncesji z dnia 24 października 2014 r. koncesjonariusz był zobowiązany do poinformowania Prezesa URE o zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej koncesją nie później niż 14 dni od dnia ich powstania. /k. 24 – 30, 9-15 akt adm./ Przedmiotem wniosku o udzielenie w/w koncesji oraz oceny w postępowaniu koncesyjnym były stacje paliw w B., H., T., a także stacja gazu płynnego w B../ okoliczności bezsporne/

Pismem z dnia 10 stycznia 2017 r., Przedsiębiorca zwrócił się do Prezesa URE o dokonanie zmiany koncesji w związku z art. 16 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw przewidującym obowiązek dostosowania koncesji na obrót paliwami ciekłymi do nowej definicji paliw. W założonym w powyższym zakresie wniosku Przedsiębiorca poinformował, że od dnia 1 marca 2015 r. nie prowadzi koncesjonowanej działalności gospodarczej przy użyciu stacji gazu płynnego znajdującej się w B. przy ul. (...). / k. 1 akt. adm., okoliczności bezsporne/

Powyższe przedsiębiorca oświadczył również w piśmie z dnia 10 marca 2017 roku. Zaprzestanie działalności na powyższej stacji spowodowane było znacznym spadkiem dochodowości prowadzonej tam działalności. W 2015 r. Przedsiębiorca prowadził również działalność koncesjonowaną na stacji w H., T., B. ./ k. 3-8 akt adm., zeznania G. L. w charakterze strony powodowej – k. 47-48/

Prezes URE pismem z dnia 27 lutego 2018 r. zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z ujawnieniem nieprawidłowości polegającej na naruszeniu warunku 2.4.1. decyzji koncesyjnej z dnia 24 października 2014 r. W piśmie powyższym Przedsiębiorca został wezwany do przedstawienia przyczyn niewykonania obowiązku zawartego w ww. warunku koncesyjnym w zakresie powiadomienia Prezesa URE o zmianach w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi, tj. zaprzestania prowadzenia obrotu paliwami ciekłymi na stacji paliw w B. przy ul. (...). Pomimo, iż wspomniany wyżej warunek wprost przewidywał taki obowiązek także w odniesieniu do ograniczenia prowadzenia działalności koncesjonowanej. /k. 31 -33 akt adm./

W odpowiedzi na niniejsze wezwanie, Przedsiębiorca wskazał, że niepoinformowanie nastąpiło na skutek przeoczenia. Dodał, że nie działał w sposób świadomy. Wniósł jednocześnie o odstąpienie od wymierzenia kary. /k. 36 -37akt adm./

Pismem z dnia 27 kwietnia 2018 r. Prezes URE zawiadomił przedsiębiorcę o zakończeniu postępowania dowodowego w przedmiotowej sprawie oraz o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym celem ewentualnego wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłaszanych żądań w terminie do dnia 14 maja 2018 r. Jednocześnie, pouczono Przedsiębiorcę, że niezapoznanie się z aktami sprawy w wyznaczonym terminie zostanie uznane za rezygnację z możliwości wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego. /k. 52 akt. adm./

Powyższe pismo zostało skutecznie doręczone w dniu 2 maja 2018 r. /k. 49 akt. adm./

Przedsiębiorca nie skorzystał z przysługującego mu w tym zakresie uprawnienia.

Przedsiębiorca w roku podatkowym 2017 z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej koncesjonowanej osiągnął przychód w wysokości (...) zł. / k. 38 akt adm./

W dniu 29 maja 2018 roku Prezes URE wydał decyzję Nr (...). / k. 52-62 akt. adm./

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach postępowania administracyjnego, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości. Sąd dał wiarę zeznaniom powoda z uwagi na ich spójność.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Powyższe oznacza, że naruszenie jednego z warunków koncesji jest wystarczającą przesłanką do nałożenia na przedsiębiorcę przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kary pieniężnej przy czym nie jest wymagane wykazanie zawinionego działania przedsiębiorcy. Wymierzenie na tej podstawie kary pieniężnej ma ponadto charakter obligatoryjny. Wskazuje on na odpowiedzialność za nieprzestrzeganie różnego rodzaju obowiązków koncesyjnych. Odpowiedzialność określona w przywołanym przepisie ma charakter obiektywny, ponieważ dla stwierdzenia naruszenia przez koncesjonariusza ciążących na nim obowiązków wystarczające jest ustalenie, że dany podmiot zachował się w sposób sprzeczny z wiążącym go nakazem lub zakazem. Odpowiedzialność ta jest niezależna od możliwości przypisania podmiotowi winy, czy też od stopnia jego winy w danym przypadku. Zarzucalność czynu związana jest bowiem z samym faktem popełnienia czynu o znamionach określonych we wskazanym przepisie prawa.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie jest, że powód związany był obowiązkiem wynikającym 2.4.1. koncesji ( w brzmieniu obowiązującym w okresie czynu), zgodnie z którym koncesjonariusz był zobowiązany do poinformowania Prezesa URE o zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej koncesją, w tym w szczególności firmy, siedziby adresu, numeru w rejestrze przedsiębiorców, numeru identyfikacji podatkowej, rozszerzenia bądź ograniczenia tej działalności, nie później niż 14 dni od dnia ich powstania. Wskazać przy tym należy, iż powyższy obowiązek wynikał również z treści art. 49 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U.2013.672 j.t. ze zm.), który określał wymogi wniosku o udzielnie koncesji, w tym wskazanie firmy przedsiębiorcy, oznaczenie jego siedziby i adresu albo miejsca zamieszkania i adresu oraz adresu głównego miejsca wykonywania działalności gospodarczej; numer w rejestrze przedsiębiorców lub w ewidencji oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP); określenie rodzaju i zakresu wykonywania działalności gospodarczej, na którą ma być udzielona koncesja. W myśl zaś art. 59 usdg, przedsiębiorca był obowiązany zgłaszać organowi koncesyjnemu wszelkie zmiany danych, o których mowa w art. 49, w terminie 14 dni od dnia ich powstania.

Bezsporny był również fakt, że powód naruszył warunek 2.4.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej przez Prezesa URE na obrót paliwami ciekłymi decyzją z dnia 24 października 2014 r. nr (...) z późn. zm., w ten sposób, że nie poinformował Prezesa URE o zmianach w prowadzonej działalności gospodarczej, dotyczących miejsca jej wykonywania, tj. zaprzestania prowadzenia obrotu paliwami ciekłymi na stacji paliw w B. przy ul. (...), pomimo, że zobowiązany był do zawiadomienia prezesa o powyższej zmianie nie później niż 14 dnia od dnia jej powstania - czym naruszył przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne.

Powód, zaskarżając decyzję w całości, podniósł zarzuty dotyczące nałożonej na powoda kary pieniężnej. Powód wskazał, że zawsze, z wyłączeniem jednego niepoinformowania o zaprzestaniu działalności na stacji, przestrzegał wszystkich warunków wymaganych prawem, a niniejszy wyjątek wynikał z nieświadomego przeoczenia przedmiotowego obowiązku. W ocenie powoda, skoro nie naraził klientów oraz organów Państwa na uszczerbek, nałożona kara w wysokości 15.000,00 zł jest zbyt wysoka

W tym miejscu należy wskazać, że powód jako podmiot profesjonalny, na podstawie udzielonej mu koncesji miał obowiązek jej wypełniania w sposób zgodny z prawem. Odnośnie działania profesjonalnego przez podmiot stanowi przepis art. 355 § 2 k.c., który wymaga od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą przy uwzględnieniu ich zawodowego charakteru, staranności szczególnego rodzaju. Przedsiębiorca obowiązany jest, na jego podstawie, do zwiększonej skrupulatności, rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania, jak również uzasadnione jest oczekiwanie od niego wiedzy na temat zasad prowadzenia działalności dotyczącej obrotu paliwami ciekłymi i związanymi z tym wiedzą w zakresie obowiązujących przepisów prawa. W istotę działalności gospodarczej wpisane jest bowiem posiadanie specjalistycznej wiedzy nie tylko obejmującej czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone standardy wymagań. Powód powyższych kryteriów nie spełnił, nie organizując prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej koncesjonowanej w sposób wykluczający możliwość przedmiotowego „przeoczenia”. Wymóg zachowania przez tego rodzaju podmiot należytej staranności uzasadnia ponadto zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, rzetelności, zapobiegliwości, zdolności przewidywania, jak również znajomości obowiązujących przepisów prawa oraz konsekwencji wynikających z niego dla wykonywanej działalności gospodarczej. Ocena przedmiotowej staranności jest surowsza z uwagi na to, że w istotę działalności regulowanej wkomponowane jest wymaganie posiadania niezbędnej wiedzy specjalistycznej, obejmującej nie tylko czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone zwyczajowo standardy wymagań. Powód jako przedsiębiorca zobligowany jest zatem do wypełniania obowiązków, wynikających z obowiązujących przepisów prawa oraz udzielonej mu koncesji, powinien być również świadomy następstw, jakie wiążą się z uchybieniem tym obowiązkom, w szczególności naruszenia warunku koncesji.

W niniejszej sprawie strona powodowa nie zdołała wykazać, iż zaistniały przesłanki do zmniejszenia nałożonej kary. Z treści zaskarżonej decyzji wynika bowiem, iż pozwany przy wymiarze kary uwzględnił wszystkie przesłanki, o których mowa w treści cytowanego wyżej art. 56 ust. 6 ustawy – Prawo energetyczne.

Zgodnie z treścią 56 ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne (w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji) wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 pkt 1-38, nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. Zgodnie natomiast z ust. 6 ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Jeśli chodzi o miarkowanie kary, stwierdzić należy że strona powodowa nie wykazała żadnych przesłanek, które wskazywałyby, że należy zmienić karę pieniężną, poprzez niewskazanie żadnych okoliczności, które mogłyby wpłynąć na jej zmniejszenie. Całkowity przychód powoda osiągnięty w roku podatkowym 2017 z tytułu koncesjonowanej działalności gospodarczej wyniósł (...) zł. W przypadku powoda, biorąc pod uwagę dwuletni okres opóźnienia w dopełnieniu powyższego obowiązku zgodnie z warunkami koncesji, Prezes URE nałożył za to przewinienie karę pieniężną w kwocie 15.000,00 zł, co stanowi(...)% przychodu osiągniętego z działalności gospodarczej objętej koncesją na obrót paliwami ciekłymi w 2017 roku. Reasumując, nałożona na powoda kara pieniężna nie przekraczała 15 % przychodu powoda osiągniętego z działalności gospodarczej objętej koncesją na obrót paliwami ciekłymi w 2017 roku. Wymierzona kara pieniężna mieści się zatem w najniższych granicach maksymalnego wymiaru kary.

Jeśli chodzi natomiast o analizę zaskarżonej decyzji i analizę przesłanek, które były wzięte pod uwagę, to wskazać należy że zostały one wskazane prawidłowo i zaskarżona decyzja stanowi zindywidualizowany akt administracyjny w nawiązaniu do wszystkich okoliczności, które powinny być wzięte pod uwagę, jeżeli chodzi o dyrektywy wymiaru kary. Pozwany ustalając wysokość kary w sposób prawidłowy uwzględnił stopień szkodliwości czynu, usunięcie stanu niezgodnego z prawem, wcześniejszą niekaralność powoda oraz możliwości finansowe Przedsiębiorcy.

Wbrew twierdzeniom strony powodowej, wzięto pod uwagę dotychczasowe zachowanie powoda, jednakże stopień szkodliwości zaniedbań, których dopuścił się powód był wyższy niż znikomy. Powód powołał się na fakt wcześniejszego prowadzenia działalność w sposób zgodny z prawem. Jak już wyżej wskazano, pozwany uwzględnił fakt, że powód nie był dotychczas karany za działanie lub zaniechanie określone w przepisie art. 56 ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne (k. 8v). Ponadto, jak zasadnie wskazał pozwany, o znacznym stopniu szkodliwości wyższym niż znikomy świadczył charakter czynu, mając na względzie, iż powyższe zaniechanie oddziaływało negatywnie na wypełnianie obowiązków pozwanego. Prezes URE jako organ regulacyjny jest bowiem zobowiązany do podejmowania działań, które będą gwarantować wypełnianie przez przedsiębiorstwa energetyczne obowiązków wynikających z faktu posiadania koncesji. Powód zatem zaniedbał wykonanie ciążącego na nim obowiązku i tym samym naruszył miernik podwyższonej staranności, który ciąży na podmiotach profesjonalnych, o czy była mowa wyżej. Wskazać przy tym należy, iż powód nie wykazał w niniejszym postępowaniu żadnej szczególnej okoliczności związanej z czynem, która stanowiłaby przyczynę zaniechania przez powoda wypełnienia przedmiotowego obowiązku przez okres 2 lat.

Wskazać przy tym należy, iż zasadnie wskazał pozwany w treści decyzji, że uznanie szkodliwości czynu powoda w stopniu wyższym niż znikomy, uniemożliwiało odstąpienie od nałożenia na powoda kary na podstawie powołanego wyżej art. 56 ust. 6a ustawy – Prawo energetyczne.

W odniesieniu do wysokości nałożonej na powoda kary przyjąć zatem należało, wbrew twierdzeniom powoda, iż została ona ustalona w granicach swobodnego uznania administracyjnego. Wskazać tu należy, iż kara administracyjna nie stanowi odpłaty za popełniony czyn, lecz ma charakter środka przymusu służącego zapewnieniu realizacji wykonawczo – zarządzających zadań administracji agregowanych przez pojęcie interesu publicznego (wyrok TK z dnia 31 marca 2008r., SK 75/06, OTK-A 2008, Nr 2, poz. 30). Powód w toku niniejszego postępowania nie wykazał, aby nałożona kara zachwiała jego płynność finansową. Wskazać przy tym należy, iż kara w nałożonej wysokości, relatywnie niska i zarazem adekwatna do zakresu stwierdzonego naruszenia, będzie również odpowiednio odczuwalna, na tyle dolegliwa, aby spełniła swoje funkcje. Należało zatem przyjąć, iż kara w wysokości nałożonej decyzją z dnia 29 maja 2018 roku, będzie na tyle odczuwalna dla powoda, aby spełniła swoje funkcje represyjną i zapobiegawczą sprawiając, że powód, jako podmiot ukarany będzie stosował się do obowiązującego porządku prawnego, a także wychowawczą oddziałując zniechęcająco na innych przedsiębiorców do podejmowania działań niezgodnych z prawem.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy w Warszawie, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie stwierdzając brak podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że na koszty należne Prezesowi URE, jako wygrywającemu przedmiotowy spór, złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

SSR (del.) Jolanta Stasińska