Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 marca 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Wydział XVII Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Bogdan Gierzyński

po rozpoznaniu w dniu 29 marca 2021 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia z dnia 29 maja 2019 r., znak: (...) (...)

I.  oddala odwołanie;

II.  zasądza od powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) z tytułu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Bogdan Gierzyński

Sygn. akt XVII AmE 232/19

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 29 maja 2019 r., znak: (...) (...), na podstawie art. 56 ust. 2 w zw. z art. 56 ust. 1 pkt 12, art. 56 ust. 6 i 6a ustawy z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2019 r., poz. 755 i 730) oraz art. 104 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm.) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, którego stroną był podmiot (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., w sprawie wymierzenia kary pieniężnej orzekł, że:

1.  Przedsiębiorca nie dochował obowiązku określonego w punkcie 2.4.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z 18 grudnia 2008 r. nr (...) ze zm., poprzez niezawiadomienie Prezesa URE w terminie nie dłuższym niż 14 dni o istotnych zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej powyższą koncesją, polegających na rozszerzeniu zakresu działalności koncesjonowanej o stację paliw zlokalizowaną pod adresem: (...),(...)-(...) N..

2.  Za działanie określone w pkt 1 wymierzam karę pieniężną w kwocie 30.000 zł (trzydzieści tysięcy złotych zero groszy).

Od powyższej decyzji odwołanie złożył (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. wnosząc o jej uchylenie w całości.

Odwołujący zarzucił zaskarżonej decyzji:

-

przedawnienie karalności (tj. możliwości zastosowania kary administracyjnej) - naruszenie art 56 ust 7a prawa energetycznego w związku z art 70 par 1 ordynacji podatkowej i w związku z art 189g kodeksu postępowania administracyjnego,

-

złamanie przez Prezesa URE zakazu wykładni per non est pkt. 2.4.1 koncesji nr (...) z 18 grudnia 2018 roku w związku z pkt 1 tej koncesji.

W uzasadnieniu odwołania powód podniósł zarzut przedawnienia, przedstawiając obszerne stanowisko uwzględniające zmiany przepisów w zakresie przedawniania kar, wymierzanych na podstawie ustawy - Prawo energetyczne, odnosząc się w tym zakresie do zasad zawartych w ustawie – Ordynacja podatkowa. Stwierdził ponadto, iż Sądy administracyjne stosowały do przedawnienia kar pieniężnych z prawa energetycznego przepisy działu III Ordynacji podatkowej jeszcze przed wejściem w życie art. 56 ust. 7a prawa energetycznego. Jako że Ordynacja podatkowa zawiera liczne konstrukcje materialnoprawne nieznane innym ustawom, zasadne jest wykorzystanie części lub całości jej postanowień do przedawnienia jak najszerszej grupy budżetowych i pozabudżetowych należności pieniężnych. Wskazał, że Ordynacja podatkowa przewiduje przedawnienie prawa do ustalenia zobowiązania podatkowego (art. 68 ordynacji podatkowej) oraz przedawnienie zobowiązania podatkowego (art. 70 ordynacji podatkowej). Dodał w dalszej części, że mimo że kary pieniężne nie są klasycznym zobowiązaniem podatkowym, to w konstrukcji zobowiązań podatkowych, które powstają w momencie doręczenia decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe oraz w konstrukcji kar pieniężnych można zauważyć liczne podobieństwa. Zarówno w przypadku zobowiązań podatkowych z art. 21 § 1 pkt 2 ordynacji podatkowej, jak i kar pieniężnych konieczne jest zaistnienia pewnego zdarzenia, w następstwie którego wydawana jest decyzja określająca należność, która musi zostać uiszczona na rzecz budżetu państwa. W ocenie powoda wymierzenie mu kary jest w przedmiotowej sprawie niemożliwe z uwagi na upływ terminu przedawnienia. Jak przyznał powód, działalność na stacji paliw w G. rozpoczął on we wrześniu 2010 r., zatem „reakcja” pozwanego powinna nastąpić przed upływem terminu przedawnienia liczonego od tej daty.

Odwołujący stwierdził zatem, że w sytuacji przedawnienia prawa do ustalenia zobowiązania podatkowego (w obszarze prawa energetycznego - nałożenia kary pieniężnej decyzją Prezesa URE) nie powstanie zobowiązanie do zapłaty podatku (w obszarze prawa energetycznego - zapłaty kary pieniężnej). Skoro momentem powstania zobowiązania podatkowego jest dzień doręczenia decyzji konkretyzującej obowiązek podatkowy dla indywidualnego podmiotu, to momentem powstania tego nietypowego obowiązku podatkowego, jakim jest uiszczenie kary pieniężnej, jest dzień doręczenia decyzji nakładającej karę pieniężną, niezależnie czy jest ona wykonalna i ostateczna. Konsekwencją przyjęcia momentu doręczenia decyzji nakładającej karę pieniężną za moment powstania zobowiązania do jej uiszczenia jest to, iż jeżeli doręczenie nastąpiło przed upływem terminu przedawnienia, to upływ terminu przedawnienia pozostanie bez znaczenia, nawet jeżeli termin zapłaty kary przypada już po upływie terminu przedawnienia. Przedawnienie prawa do ustalenia zobowiązania do zapłaty kary pieniężnej w okresie pierwszym następowało w terminie przewidzianym dla przedawnienia prawa do ustalenia zobowiązania podatkowego, czyli w terminie 3 lat, licząc od końca roku, w którym powstał obowiązek podatkowy. Innymi słowy, prawo do nałożenia kary pieniężnej przedawniało się z momentem upływu trzech lat od końca roku, w którym nastąpiło zdarzenie aktywujące kompetencję Prezesa URE do nałożenia kary, czyli naruszenie prawa. Drugi z określonych w Ordynacji podatkowej rodzajów przedawnienia, tj. przedawnienie zobowiązania podatkowego (art. 70 § 1 ordynacji podatkowej) to – w analizowanym zakresie - instytucja przedawnienia wykonalności kary pieniężnej. Zobowiązanie do zapłaty kary pieniężnej przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności kary pieniężnej. Oznacza to, że po upływie powyższego okresu Prezes URE nie może już dochodzić uiszczenia nałożonej kary pieniężnej ani też egzekwować jej w drodze egzekucji administracyjnej. Z powyższego wynika, że przepisy działu III Ordynacji podatkowej znajdowały zastosowanie wprost do przedawnienia kar pieniężnych w prawie energetycznym w pierwszym okresie, czyli do 30 października 2015 r. W związku z tym Prezes URE nie mógł nałożyć na przedsiębiorcę kary pieniężnej, jeżeli upłynęły trzy lata od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do naruszenia art. 56 prawa energetycznego. Nie mógł też egzekwować już nałożonej kary, jeżeli upłynęło 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym kara została nałożona.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o:

1)  oddalenie odwołania,

2)  dopuszczenie oraz przeprowadzenie dowodu z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, przesłanych Sądowi na podstawie art. 479 ⁴⁸ § 1 k.p.c. przy piśmie z dnia 6 sierpnia 2019 r., znak: (...) (...) - na okoliczność zasadności wymierzenia powodowi kary pieniężnej,

3)  zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzją z dnia 18 grudnia 2008 r. udzielił powodowi koncesji na obrót paliwami ciekłymi znak: (...), obowiązującej od dnia 20 grudnia 2008 r. do dnia 20 grudnia 2025 r.

W pkt 2.4.1. tej koncesji zawarty został warunek o treści: „Koncesjonariusz jest obowiązany zawiadomić Prezesa URE o istotnych zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją (w tym w szczególności nazwy, siedziby, numeru w rejestrze przedsiębiorców, numeru identyfikacji podatkowej, rozszerzenia bądź ograniczenia zakresu tej działalności) nie później niż 14 dni od dnia ich powstania” .

W dacie wydania decyzji udzielającej powodowi koncesji opc Prezes URE posiadał informację o eksploatowaniu przez powoda stacji paliw zlokalizowanej w miejscowości R. oraz o obrocie kartami paliwowymi.

W dniu 16 stycznia 2017 r. powód złożył Prezesowi URE wniosek (z dnia 13 stycznia 2017 r.) o zmianę koncesji opc, przez dostosowanie posiadanej koncesji na opc do wymagań wskazanych w art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 1162 z późn. zm.).

Powód od września 2010 r. wykonuje działalność koncesjonowaną także na stacji paliw zlokalizowanej pod adresem: (...), (...)-(...) N..

Informacja ta nie była wcześniej zgłaszana Prezesowi URE, powód rozpoczął eksploatację stacji paliw w (...) bez wcześniejszego dochowania obowiązku informacyjnego wynikającego z pkt 2.4.1. zawartego w warunkach koncesji opc.

Powód nie dochował obowiązku wynikającego ze wskazanej wyżej ustawy zmieniającej i złożył przedmiotowy wniosek w dniu 16 stycznia 2017 r. w zakresie dostosowania zapisów koncesji do wymogów określonych w przepisach, który uwzględniał okoliczność wykonywania działalności także na stacji paliw w G..

Zmieniona koncesja opc powoda (decyzją Prezesa URE z dnia 7 stycznia 2019 r. znak: (...). (...) (...) uwzględnia w pkt 1 „Przedmiot i zakres działalności” stacje paliw w G. i R. oraz obrót kartami paliwowymi.

Pozwany wiedzę o rozszerzeniu zakresu działalności powziął dopiero w dniu 16 stycznia 2017 r., tj. w dacie wpływu powyższego wniosku.

Przedsiębiorca oświadczył, że jego przychód uzyskany w 2018 r. z tytułu obrotu paliwami ciekłymi wyniósł (...) zł ((...)). Z całej prowadzonej działalności gospodarczej Przedsiębiorca osiągnął przychód w wysokości (...) zł ((...)), a całkowity dochód Przedsiębiorcy wyniósł (...) ((...)). Dochód z działalności koncesjonowanej dotyczył kwoty (...) zł ((...)).

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył co następuje.

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz.U. z 2012 r., poz. 1059 ze zm.) – obowiązującej w dacie wydania zaskarżonej decyzji, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Treść powołanego wyżej przepisu wskazuje, że już samo naruszenie jednego z warunków koncesji jest wystarczającą przesłanką do zastosowania przepisów z art. 56 ust. 1 i 2 Prawa energetycznego oraz wymierzenia na tej podstawie przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kary pieniężnej. W ocenie Sądu, brzmienie powołanych wyżej przepisów przesądza o obligatoryjnym charakterze kary za naruszenie określonych w koncesji warunków wykonywania działalności gospodarczej, przewidując bezwzględny obowiązek ukarania danego przedsiębiorcy w sytuacji spełnienia hipotezy przedmiotowej normy prawnej.

Przepis art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy – Prawo energetyczne stanowi zatem samodzielną podstawę do wymierzenia kary przedsiębiorcy za niedochowanie obowiązków udzielonej koncesji i nie wymaga wykazania zawinionego działania przedsiębiorcy. Stąd też nawet niezawinione działanie przedsiębiorcy uprawnia organ regulacyjny do nałożenia kary pieniężnej przy wystąpieniu naruszenia warunków koncesji.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego należy uznać, iż zachodzą podstawy do nałożenia na odwołującego kary pieniężnej za działanie określone w art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy – Prawo energetyczne. Przez zaakceptowanie warunków udzielonej koncesji, odwołujący zaakceptował również obowiązek ujęty w jej punkcie 2.4.1., zgodnie z którym Koncesjonariusz jest obowiązany zawiadomić Prezesa URE o istotnych zmianach dotyczących wykonywanej działalności objętej niniejszą koncesją (w tym w szczególności nazwy, siedziby, numeru w rejestrze przedsiębiorców, numeru identyfikacji podatkowej, rozszerzenia bądź ograniczenia zakresu tej działalności) nie później niż 14 dni od dnia ich powstania. Należy podkreślić, że warunek ten jednoznacznie zobowiązuje koncesjonariusza do zawiadomienie organu w razie zmiany zakresu działalności.

Istotnym jest zatem, iż wymagania koncesji nakazywały przedsiębiorcy podjąć wszelkie niezbędne działania w konkretnym terminie – 14 dni, aby zawiadomić o zmianie zakresu, w tym rozszerzeniu działalności z działalności koncesjonowanej wykonywanej dotychczasowo w miejscowości R., na prowadzoną od września 2010 r. działalność także na stacji paliw zlokalizowanej pod adresem: (...), (...)-(...) N., która dopiero na skutek wniosku powoda o zmianę koncesji w dniu 16 stycznia 2017 r. w zakresie dostosowania zapisów koncesji do wymogów określonych w przepisach, który uwzględniał okoliczność wykonywania działalności także na stacji paliw w G..

Bezsprzecznie bowiem wykonywanie działalności powoda również w tym zakresie podlegało zgłoszeniu tego faktu organowi regulacyjnemu, zgodnie z wymogami koncesji z punktu 2.4.1. w terminie 14 dni, powód natomiast uczynił to w terminie dużo późniejszym, albowiem po około siedmiu latach.

Przedsiębiorca jako profesjonalista miał obowiązek przestrzegania warunków koncesji, na które się zgodził i o co wnioskował składając wniosek o udzielenie koncesji dla prowadzenia zaplanowanej przez siebie działalności gospodarczej.

Dodać w tym miejscu należy, że profesjonalizm przedsiębiorcy powinien przejawiać się w dwóch podstawowych cechach jego zachowania: postępowaniu zgodnym z regułami fachowej wiedzy oraz sumienności. Wzorzec należytej staranności musi uwzględnić zwiększone oczekiwania co do zawodowych kwalifikacji koncesjonariusza-specjalisty, co do jego wiedzy i praktycznych umiejętności skorzystania z niej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2005 r., IV CK 100/05, Legalis 92763).

Przepis art. 355 § 2 k.c. wymaga od podmiotów prowadzących działalność gospodarczą przy uwzględnieniu ich zawodowego charakteru, staranności szczególnego rodzaju. To przemawia za tym, że przedsiębiorca obowiązany jest do zwiększonej skrupulatności, rzetelności, zapobiegliwości i zdolności przewidywania, jak również uzasadnione jest oczekiwanie od niego wiedzy na temat sposobu wykonywania koncesjonowanej działalności. W istotę działalności gospodarczej wpisane jest również posiadanie specjalistycznej wiedzy nie tylko obejmującej czysto formalne kwalifikacje, lecz także doświadczenie wynikające z praktyki zawodowej i ustalone standardy wymagań. Powód powyższych kryteriów nie spełnił.

W ocenie Sądu powód nie wykazał, że prowadzenie działalności w miejscowości W. nie naruszało warunków koncesji.

Naruszając warunki koncesji we wskazanym wyżej punkcie, powód wypełnił przesłanki z art. 56 ust. 1 pkt 12 prawa energetycznego.

W przedmiotowej sprawie podkreślenia wymaga, iż kwestia winy nie ma znaczenia, albowiem z punktu widzenia przepisów ustawy – Prawo energetyczne, w szczególności treści art. 56 ust. 1 pkt 12 ww. ustawy, istotny jest sam fakt jego naruszenia, poprzez naruszenie warunków koncesji, bez konieczności wykazywania zawinionego działania przedsiębiorcy.

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne, postępowanie w sprawie odwołania od decyzji Prezesa URE toczy się według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu w sprawach z zakresu regulacji energetyki.

Postępowanie sądowe przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest postępowaniem kontradyktoryjnym, w którym uwzględnia się materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym, co nie pozbawia jednak stron możliwości podnoszenia nowych twierdzeń faktycznych i nowych dowodów. Z kolei w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że powód nie złożył wniosków dowodowych, zaś kwestie poruszone w odwołaniu stanowią powtórzenie stanowiska wyrażonego w postępowaniu administracyjnym, jak również stanowią jedynie polemikę z treścią zaskarżonej decyzji.

Zdaniem Sądu decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ocena dokonana przez Prezesa URE, co do charakteru i rozmiaru naruszenia obowiązków wynikających z przepisów ustawy – Prawo energetyczne i udzielonej koncesji. Sąd stanął na stanowisku, że wysokość nałożonej na odwołującego kary pieniężnej znajduje uzasadnienie w świetle obowiązujących przepisów prawa.

Ponad wszelką wątpliwość został stwierdzony fakt naruszenia warunku koncesji w punkcie 2.4.1., a tym samym naruszenia bezwzględnie obowiązujących przepisów prawnych.

Przechodząc w tym miejscu do kwestii wymiaru nałożonej na odwołującego kary pieniężnej należy wskazać, że na podstawie art. 56 ust. 3 – ustawy Prawo energetyczne, wysokość kary pieniężnej, o której mowa w ust. 1 , nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może przekroczyć 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Przychód Przedsiębiorcy z prowadzonej działalności koncesjonowanej wyniósł w roku 2018 - (...) zł ((...)), zaś z całej prowadzonej działalności gospodarczej Przedsiębiorca osiągnął przychód w wysokości(...) zł ((...)). Z kolei całkowity dochód Przedsiębiorcy wyniósł (...) ((...)), przy czym dochód z działalności koncesjonowanej dotyczył kwoty (...) zł ((...)).

W myśl art. 56 ust. 6 ustawy – Prawo energetyczne, ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe.

Sąd uznał poczynione przez Prezesa URE ustalenia za prawidłowe, w szczególności ustalono, iż w dniu 16 stycznia 2017 r. powód złożył Prezesowi URE wniosek (z dnia 13 stycznia 2017 r.) o zmianę koncesji opc, przez dostosowanie posiadanej koncesji na opc do wymagań wskazanych w art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy - Prawo energetyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 1162 z późn. zm.), natomiast już od września 2010 r. wykonuje on działalność także na stacji paliw zlokalizowanej pod adresem: (...), (...)-(...) N.. Informacja ta nie była wcześniej zgłaszana Prezesowi URE, powód rozpoczął eksploatację stacji paliw w (...) bez wcześniejszego dochowania obowiązku informacyjnego wynikającego z pkt 2.4.1. zawartego w warunkach koncesji opc. W związku z czym przedsiębiorca przez blisko siedem lat prowadził działalność nie zgłoszoną do organu regulacyjnego w zakreślonym przez przepisy terminie, co dodatkowo prowadziło do zniekształcenia wiedzy organu posiadającego uprawnienia do monitorowania działalności podmiotów, które uzyskały koncesję, a zatem dobro reglamentowane przez państwo.

W związku z tym stopień zawinienia przedsiębiorcy jest duży, wobec braku zgłoszenia rozszerzenia działalności gospodarczej dla miejscowości (...), (...)-(...) N..

Brak dołożenia po stronie przedsiębiorcy należytej staranności w prowadzeniu działalności koncesjonowanej i naruszenia jej postanowień, regulowanej przez Państwo, świadczy natomiast o dużej szkodliwości czynu powoda.

Uwzględniając natomiast możliwości finansowe Przedsiębiorcy Sąd uznał, że wymierzona przez Prezesa URE kara pieniężna w wysokości 30.000 zł nie jest zbyt surowa. Przedsiębiorca osiągnął on w roku 2018 r. z tytułu obrotu paliwami ciekłymi (...) zł ((...)), co ustalono na podstawie oświadczeń złożonych przez Przedsiębiorcę w toku niniejszego postępowania. Kwotę wyjściową kary pieniężnej, standardowo przyjmowanej w analogicznych przypadkach, wynosi 1.000 zł za każdy tydzień opóźnienia, nie więcej jednak niż 30.000 zł. Biorąc pod uwagę powyższe, nałożono na Przedsiębiorcę karę pieniężną stanowiącą (...) % przychodu osiągniętego w 2018 r. z działalności gospodarczej objętej koncesją na obrót paliwami ciekłymi, co dało kwotę (...) zł ((...)) w sytuacji, kiedy maksymalny wymiar kary mógł wynieść 15 % tego przychodu tj. (...) zł ((...)).

Z tego też względu Sąd uznał, że kwota 30.000 zł nie jest karą zbyt surową w stosunku do stopnia zawinienia, jak również szkodliwości czynu. Sąd ustalając wysokość kary pieniężnej jakkolwiek określa ją w sposób ocenny, jednakże nie dowolny. Przy wymiarze kary pieniężnej należy wziąć pod uwagę szereg kryteriów mając na względzie stan faktyczny sprawy.

W przedmiotowej sprawie, wartość procentowa ustalona została na minimalnym poziomie, albowiem górna granica kary wynosi 15%, także naruszenie przepisów po raz pierwszy wpłynął na ustalenie poziomu kary w dolnych granicach. Ważnym aspektem w określeniu wysokości kary jest fakt, iż przedsiębiorca jak sam stwierdził zarówno w toku postępowania administracyjnego, jak również w odwołaniu, że stan nie zgłoszenia zmiany zakresu działalności gospodarczej dla miejscowości W. trwał przez kilka lat, był zatem długotrwały.

Zdaniem Sądu wysokość nałożonej na przedsiębiorcę kary stanowić będzie karę adekwatną, a zatem wystarczającą dla realizacji w jej celów w tym aspekcie.

Dodać należy, iż zachowanie przedsiębiorcy wywołuje skutki negatywne dla stabilności rynku paliwa w wymiarze lokalnym, który kontrolowany jest przez państwo, dlatego też szkodliwość czynu jest większa niż znikoma, tym bardziej że stan niezgodności z przepisami prawa i koncesją utrzymywał się przez blisko siedem lat.

Niewątpliwie powód nie dopełnił należycie swych obowiązków poprzez zaniechanie zgłoszenia zmiany zakresu prowadzonej działalności gospodarczej do urzędu regulacyjnego do czego obliguje treść koncesji, co w dalszej kolejności wpływa niekorzystnie na brak przejrzystości dla organu regulacyjnego jeśli chodzi o rzeczywisty stan na rynku paliw. Podkreślenia wymaga przy tym, że przedsiębiorca który uzyskał koncesję od państwa powinien w rzetelny sposób wywiązywać się z nałożonych na niego obowiązków.

Uznanie, że szkodliwość czynu dokonanego przez przedsiębiorcę była większa niż znikoma uniemożliwia odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej. Organ regulacyjny nie ma obowiązku w myśl art. 56 ust. 6a ustawy – Prawo energetyczne do odstąpienia od wymierzenia podmiotowi kary.

Reasumując, w ocenie Sądu, kara pieniężna we wskazanej wyżej wysokości będzie pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a zatem będzie zarówno realną, jak i odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu oraz wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, zapobiegającym powtarzaniu nagannych zachowań. W ocenie Sądu sytuacja finansowa odwołującego przedsiębiorcy pozwala na uiszczenie kary w wysokości 30.000 zł bez uszczerbku dla aktywów przedsiębiorstwa, co jednak nie będzie stanowić nadmiernego obciążenia finansowego dla powoda.

W tym miejscy należy odnieść się do zarzutu powoda dotyczącego w jego ocenie zaistnienia przedawnienia. Zdaniem Sądu jest to zarzut całkowicie chybiony, podzielając stanowisko pozwanego w tym zakresie. Nie można bowiem zgodzić się z zarzutem powoda, że termin przedawnienia możliwości nałożenia kary pieniężnej przez Prezesa URE upłynął 31 grudnia 2013 r. czy też 28 września 2015 r., albowiem naruszenie obowiązku określonego w punkcie 2.4.1. koncesji opc ujawnione zostało dopiero w dniu 16 stycznia 2017 r., kiedy powód złożył informację o rozszerzeniu działalności. Zatem to od tej daty można by rozpocząć bieg pięcioletni termin przedawnienia możliwości nałożenia kary pieniężnej, który upłynie dnia 16 stycznia 2022 r. Podkreślenia wymaga, że to do przedsiębiorcy należy obowiązek informowania organu regulacyjnego o wszelkich zmianach udzielonej koncesji w związku z wykonywaniem działalności. W tym wypadku dopiero na skutek zmian przepisów i wniosku powoda w tym zakresie doprowadził organ regulacyjny do wniosku, że powód prowadzi działalność w rozszerzonym zakresie, jak się okazało w toku postępowania administracyjnego już od roku 2010.

Podkreślenia wymaga, iż zawarte w pkt 2.4.1 koncesji opc sformułowanie „w tym w szczególności (...) rozszerzenia bądź ograniczenia zakresu tej działalności” expressis verbis nakazuje powodowi poinformowanie Prezesa URE o rozszerzeniu działalności koncesjonowanej w określonym czasie. Nie ma tu przy tym znaczenia brzmienie punktu 1 koncesji, bowiem w przedmiotowej sprawie kara wymierzona powodowi nie dotyczyła prowadzenia działalności niezgodnie z przedmiotem i zakresem udzielonej koncesji, lecz niedochowania obowiązku informacyjnego nałożonego na powoda wprost w warunku 2.4.1. udzielonej powodowi koncesji opc. Zgodzić również należy się z pozwanym , który stwierdził iż niezależnie od sposobu określenia przedmiotu i zakresu działalności w warunkach koncesji podjęcie takiej działalności na kolejnej (drugiej) stacji paliw jest istotną zmianą zakresu wykonywanej działalności.

W związku z tym Odnosząc się do zarzutu dotyczącego złamania przez Prezesa URE zakazu wykładni per non est pkt 2.4.1 koncesji nr (...) z 18 grudnia 2018 r. w związku z pkt 1 tej koncesji , należy wskazać, że jest on bezzasadny.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wobec braku podstaw do jego uwzględnienia.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu w niniejszej sprawie. Na koszty postępowania złożyło się: wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2018 r., poz. 265).

Sędzia SO Bogdan Gierzyński