Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 kwietnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia Sądu Okręgowego Ewa Malinowska
Protokolant –	Sekretarz sądowy Joanna Nande

po rozpoznaniu 9 kwietnia 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa T. K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 19 maja 2022 r. znak: (...)

1) oddala odwołanie;

2) zasądza od powoda T. K. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego .

SSO Ewa Malinowska

Sygn. akt XVII AmE 218/22

UZASADNIENIE

Decyzją z 19 maja 2022 r. (znak: (...)) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki - działając na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12b w związku z art. 56 ust. 2, ust. 2h pkt 4, ust. 6 i 6a ustawy z 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (dalej: PE) oraz w związku z art. 104 k.p.a. i art. 30 ust. 1 PE - po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy (...) w związku z niezachowaniem terminu na złożenie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące: od lutego 2020 r. do października 2020 r. do Prezesa URE, orzekł:

1.  że Przedsiębiorca nie zachował terminu na złożenie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące od lutego 2020 r. do października 2020 r. do Prezesa URE,

2.  za działanie opisane w pkt 1 wymierzył Przedsiębiorcy karę pieniężną w łącznej wysokości 90.000 zł, w tym:

a)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania za miesiąc luty 2020 r.,

b)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania za miesiąc marzec 2020r.,

c)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania za miesiąc kwiecień 2020 r.,

d)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania za miesiąc maj 2020 r.,

e)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania za miesiąc czerwiec 2020 r.,

f)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania za miesiąc lipiec 2020 r.,

g)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania za miesiąc sierpień 2020 r.,

h)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania za miesiąc wrzesień 2020 r.,

i)  10.000 zł za niezłożenie w terminie sprawozdania za miesiąc październik 2020 r.

( decyzja, k. 6-9)

Ukarany przedsiębiorca odwołał się od powyższej decyzji do tutejszego Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zaskarżając to orzeczenie w całości i zarzucając mu:

1)  naruszenie przepisu prawa materialnego art. 56 ust. 6a ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne przez jego niezastosowanie polegające przekroczeniu zasady uznania administracyjnego i zaniechaniu odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej w zakresie niewykonania obowiązku sprawozdawczego za miesiące od lutego do października 2020 r. mimo ziszczenia się w sprawie przesłanek to uzasadniających, a w szczególności przez błędne przyjęcie, iż stopień szkodliwości zachowania powoda, w ustalonych okolicznościach sprawy, nie był znikomy, a także poprzez błędne przyjęcie, że podmiot nie zaprzestał naruszania prawa ani nie zrealizował obowiązku, podczas gdy powód wykonał obowiązek dobrowolnie przed podjęciem jakiegokolwiek działania ze strony Prezesa URE;

2)  naruszenie przepisów postępowania to jest: art. 7, 77 § 1, 78 § 1 i 80 k.p.a. poprzez nie dokonanie wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego skutkującego bezzasadnym przyjęciem przez organ:

- błędnej kwalifikacji stopnia szkodliwości czynu (zaniechania) jako zwiększonej podczas gdy okres bezprawnego zachowania adresata kary nie był nadmierny, osiem z dziewięciu sprawozdań było „zerowych”, ilość sprowadzonych substancji w kwietniu 2020 r. była niewielka, adresat z własnej inicjatywy podjął działania zmierzające do wykonania obowiązków, w szczególności dosłał brakujące sprawozdania i wyraził czynny żal, a zatem stopień szkodliwości czynu w przedmiotowej sprawie należy uznać za znikomy,

- błędnej kwalifikacji stopnia zawinienia powoda jako znaczący podczas gdy nieterminowe złożenie sprawozdań wynikało jedynie z braku świadomości prawnej, nie było działaniem celowym i umyślnym, wynikło z incydentalnego sprowadzania smarów w kwietniu 2020 r. w nieznacznej ilości, co winno znaleźć odzwierciedlenie skorzystaniu przez organ z uznania administracyjnego w kierunku skorzystania z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary, podczas gdy wymierzona kara jest niewspółmiernie wysoka do stopnia naruszenia,

- ograniczenie się do ustalenia niezrealizowania przez powoda obowiązku, o którym mowa w art. 43 d ust. 1 p.e. przy jednoczesnym nie wzięciu pod uwagę okoliczności, że powód z własnej inicjatywy nie poprzedzonej żadnym działaniem Prezesa URE zaprzestał naruszania prawa i zrealizował obowiązek co potwierdziło zaistnienie jednej z przesłanek zastosowania art. 56 ust. 6a p.e.

3) naruszenie przepisu prawa materialnego art. 115 § 2 kodeksu karnego poprzez jego niezastosowanie przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, w szczególności nie uwzględnienia przy ocenie stopnia szkodliwości rozmiaru wyrządzonej szkody, postaci zamiaru, motywacji, które to przesłanki wskazują na znikomą szkodliwość czynu.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powód wniósł o:

1)  zmianę pkt 2) decyzji w całości i ze względu na znikomy stopień szkodliwości ww. czynu oraz z uwagi na realizację obowiązku przez powoda (względnie zaprzestanie naruszenia prawa) odstąpienie od wymierzenia powodowi kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące tj.: luty, marzec, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2020 r.

ewentualnie o

2)  zmianę pkt 2 decyzji w części poprzez:

a)  wymierzenie za działanie opisane w pkt 1 a dotyczące sprawozdania za miesiąc kwiecień 2020 r. kary pieniężnej w wysokości 10 000 zł;

b)  i ze względu na znikomy stopień szkodliwości ww. czynu oraz z uwagi na realizację obowiązku przez powoda (względnie zaprzestanie naruszenia prawa), odstąpienie od wymierzenia powodowi kary pieniężnej na podstawie art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne za niezłożenie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za pozostałe miesiące tj.: luty, marzec, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień i październik 2020 r.

Nadto, strona wniosła o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. ( odwołanie, k. 11-17).

Pozwany Prezes URE wniósł o oddalenie odwołania i o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Po dokonaniu ponownej analizy akt sprawy organ stwierdził, że brak jest podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji, wobec czego podtrzymał zawarte w niej stanowisko. ( odpowiedź na odwołanie, k. 73-77).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

W okresie od 13 lutego 2020 r. do 23 marca 2022 r. przedsiębiorca T. K., wykonujący działalność gospodarczą pod firma (...), był wpisany do rejestru podmiotów przywożących, prowadzonego przez Prezesa Urzędu Regulacji, pod numerem (...) (dowód: fakty niesporne).

Zgodnie z art. 43d ust. 1 PE, przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych lub koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, a także podmiot przywożący stosownie do swojej działalności przekazuje Prezesowi URE, Prezesowi Agencji Rezerw Materiałowych, ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych oraz ministrowi właściwemu do spraw energii miesięczne sprawozdanie o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu (dalej: sprawozdanie) - w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy sprawozdanie.

Stosownie zaś do treści przepisów art. 62d pkt 4 PE oraz art. 62da pkt 4 PE, w okresie od 1 stycznia 2020 r. do 30 czerwca 2023 r. przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych lub koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, a także podmiot przywożący stosownie do swojej działalności przekazuje tylko Prezesowi URE miesięczne sprawozdanie o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu – w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy to sprawozdanie.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że powodowy przedsiębiorca był podmiotem przywożącym w rozumieniu art. 3 pkt 12c PE, zgodnie z którym podmiotem tym jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która samodzielnie lub za pośrednictwem innego podmiotu dokonuje przywozu paliw ciekłych. Na stronie powodowej spoczywał zatem - zgodnie z wymogiem przewidzianym w art. art. 43d ust. 1 PE - obowiązek złożenia Prezesowi URE do 20 marca 2020 r. miesięcznego sprawozdania za luty 2020 r., do 20 kwietnia 2020 r. miesięcznego sprawozdania za marzec 2020 r., do 20 maja miesięcznego sprawozdania za kwiecień 2020 r., do 20 czerwca miesięcznego sprawozdania za maj 2020 r., do 20 lipca miesięcznego sprawozdania za czerwiec 2020 r., do 20 sierpnia miesięcznego sprawozdania za lipiec 2020 r., do 20 września miesięcznego sprawozdania za sierpień 2020 r., do 20 października miesięcznego sprawozdania za wrzesień 2020 r., do 20 listopada miesięcznego sprawozdania za październik 2020 r. Bezspornym między stronami niniejszej sprawy był fakt, że sprawozdania te zostały przesłane organowi regulacyjnemu dopiero 24 sierpnia 2021 r. (data stempla pocztowego, k. 14 akt adm.; sprawozdania, k. 5-13 akt adm.), zatem w przypadku sprawozdania za luty 2020 r. – z opóźnieniem wynoszącym rok i 5 miesięcy, a w zakresie sprawozdania za październik 2020 r. – z opóźnieniem wynoszącym 9 miesięcy.

Stosownie do treści art. 56 ust. 1 pkt 12b PE , karze pieniężnej podlega ten, kto nie przekazuje w terminie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d. Wysokość tej została określona w art. 56 ust. 2h pkt 4 PE i wynosi 10.000 zł.

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, zgromadzonych w toku postępowania administracyjnego, jak i w oparciu o niezaprzeczone twierdzenia stron. Sąd przyznał moc dowodową wszystkim zebranym w sprawie dokumentom, które nie były kwestionowane przez strony, a i Sąd nie znalazł podstaw, aby odmówić im mocy dowodowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c., Sąd oddalił wniosek powoda o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron, gdyż fakty, jakie miały być wykazane tym dowodem były bezsporne (okoliczności zaniechania wykonania przez powoda obowiązków sprawozdawczych w 2020 r., działania podjęte przez powoda w celu zaprzestania naruszenie prawa i realizacji obowiązków sprawozdawczych, sytuacja ekonomiczna powoda). Natomiast kwestia wagi naruszonych obowiązków, dotyczy oceny prawnej, dokonywanej przez Prezesa URE, a następnie Sąd.

W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że strona powodowa podlegała obowiązkowi informacyjnemu, wynikającemu z art. 43d ust. 1 PE. Nie wywiązanie się zaś przez stronę z tego obowiązku oznacza, że podlega ona karze pieniężnej przewidzianej w art. 56 ust. 2h pkt 4 PE.

Co istotne, fakt dopuszczenia się przez powoda powyższego deliktu administracyjnego, nie był sporny między stronami. Spór w sprawie sprowadzał się natomiast do kwestii zasadności wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej za ten delikt - w tym zakresie powód w szczególności zarzucił nieskorzystanie przez organ regulacyjny z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary, wadliwą ocenę stopnia zawinienia i stopnia szkodliwości stwierdzonego naruszenia.

Zgodnie z art. 56 ust. 6a PE, Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. Istotne jest przy tym, że obie wymienione przesłanki muszą zostać spełnione łącznie. Nadto, skorzystanie z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary nie ma charakteru obligatoryjnego, gdyż decyzję o jej zastosowaniu pozostawiono uznaniu administracyjnemu Prezesa URE.

W niniejszej sprawie pozwany uznał, że nie zachodziły przesłanki odstąpienia od wymierzenia powodowi kary pieniężnej z uwagi na wysoki stopień szkodliwości czynu, a także brak realizacji obowiązku z art. 43d ust. 1 PE, gdyż zdaniem organu, złożenie sprawozdania po terminie nie stanowi realizacji obowiązku określonego w tym przepisie.

Sąd Okręgowy uznał, że zaprezentowana przez Prezesa URE argumentacja odnośnie do oceny powyższych przesłanek, jest trafna i Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni ją podziela. Wbrew stanowisku prezentowanemu w odwołaniu, przy ocenie przesłanki stopnia szkodliwości czynu organ uwzględnił rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych obowiązków, postać zamiaru, motywację przedsiębiorcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień naruszenia (str. 5-7 decyzji).

Nie można się zgodzić z twierdzeniem powoda, że o znikomym stopniu szkodliwości czynu w niniejszej sprawie świadczy fakt, iż tylko jedno z zaległych sprawozdań wykazywało przywóz smarów w stosunkowo niedużej ilości, a sprawozdania z pozostałych ośmiu miesięcy były w całości „zerowe”, zaś brak danych na temat działalności powoda wobec braku jego aktywności w tych ośmiu miesiącach nie miał negatywnego wpływu zwłaszcza na sprawozdania kwartalne Prezesa URE ani inne funkcje i zadania, które ten organ wykonuje.

W kontekście art. 56 ust. 1 pkt 12b PE, dobrem prawnie chronionym jest bowiem terminowe składanie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d PE, a wyrządzona szkoda jest tym większa, im większe opóźnienie w jego złożeniu. Natomiast w analizowanym przypadku, sprawozdania za okres od lutego do października 2020 r. zostały wysłane przez powoda do URE dopiero 24 sierpnia 2021 r., a więc z najdłuższym opóźnieniem wynoszącym rok i 5 miesięcy i z najkrótszym opóźnieniem wynoszącym 9 miesięcy. Zdaniem Sądu, jest to długi okres, który uniemożliwia przyjęcie znikomej szkodliwości czynu powoda. Oceny tej nie zmienia także fakt, że strona dopełniła tego obowiązku z własnej inicjatywy. Okres zachowania, podlegającego sankcjonowaniu w postaci kary pieniężnej, jest ściśle związany w pojęciem społecznej szkodliwości czynu. W orzecznictwie trafnie wskazuje się, że przypadku, gdy okres ten jest długi, istnieje korelacja z okresem bezprawnego zachowania adresata kary, a przez to zwiększona jest w danej sytuacji społeczna szkodliwość czynu. Nieterminowe przekazanie sprawozdania pozbawiło zaś Prezesa URE informacji niezbędnych do wykonywania jego zadań ustawowych i z tego powodu nie można mówić o znikomej szkodliwości czynu powoda. Dostęp do informacji na temat ilości produktów paliwowych wprowadzonych na rynek przez przedsiębiorców ma istotne znaczenie, między innymi, z punktu widzenia nadzoru i kontroli rynku paliw, w tym zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego, zapobiegania ewentualnym nadużyciom (zwłaszcza tzw. „szarej strefy”), czy ochrony interesu fiskalnego państwa. Przedkładane sprawozdanie stanowi podstawę do opracowania przez Prezesa URE raportu kwartalnego (art. 43d ust. 4 PE), jak również jest źródłem bieżących informacji o funkcjonowaniu poszczególnych przedsiębiorców na rynku paliw ciekłych, pozwala na weryfikację zgodności wykonywanej działalności z uprawnieniami wynikającymi z koncesji lub wpisu do rejestru podmiotów przywożących, umożliwiając szybką reakcję w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek nieprawidłowości w tym zakresie, jak i służą przeprowadzeniu kontroli, o której mowa w art. 23r ust. 1 PE.

Co do oceny stopnia szkodliwości czynu, w aspekcie rodzaju naruszonych reguł ostrożności oraz stopnia ich naruszenia przez przedsiębiorcę należy zauważyć, że powód jest profesjonalistą, a zatem obowiązują go podwyższone standardy w zakresie wymaganej staranności, także co do konieczności śledzenia obowiązującego aktualnie stanu prawnego oraz wszelkich zachodzących w nim zmian, chociażby poprzez sprawdzanie informacji pojawiających się na stronie internetowej Prezesa URE, na której podano przedsiębiorcom informację w zakresie obowiązku sprawozdawczego, przewidzianego w art. 43d PE. Zgodnie z zasadą ignorantia iuris nocet, funkcjonowanie prawa opiera się na założeniu, że adresaci normy prawnej znają jej treść i nikt nie może uchylić się od ujemnych skutków jej naruszenia z tego względu, że normy tej nie znał, lub jej nie zrozumiał. W analizowanym przypadku powód nie dochował wymaganej należytej staranności. Stąd nie mogło odnieść zamierzonego skutku tłumaczenie powoda, iż zaniechanie w wykonaniu obowiązku informacyjnego nie było umyślne, a jego przyczyną był brak wykonywania przywozu oraz brak świadomości prawnej istnienia obowiązku sprawozdawczego z uwagi na niewielki rozmiar prowadzonej działalności. Tym bardziej, że ostatecznie powód uzyskał wiedzę o spoczywającym na nim obowiązku i przesłał Prezesowi URE brakujące sprawozdania, wyrażając jednocześnie czynny żal (zawiadomienie powoda o popełnieniu czynu zabronionego, k. 4 akt adm.). Powoda, jako profesjonalistę, dotyczą podwyższone reguły staranności i zwiększone oczekiwania co do umiejętności, wiedzy, rzetelności, zapobiegliwości, zdolności przewidywania, jak również znajomości obowiązujących przepisów prawa oraz konsekwencji wynikających z niego dla wykonywanej działalności gospodarczej. Powinien on zatem w taki sposób prowadzić działalność, aby nie naruszać przepisów prawa i to jego obciążają ewentualne zaniedbania i nieprawidłowości w tym zakresie oraz ich konsekwencje.

Nietrafny jest argument podniesiony w odwołaniu, jakoby o znikomym stopniu szkodliwości czynu świadczyło to, że w odniesieniu do naruszenia obowiązku sprawozdawczego za okres 8 miesięcy, powód ogóle nie wykonywał przywozów paliwa z zagranicy, gdyż sprawozdania w tym zakresie były „zerowe”. Obowiązek przewidziany w art. 43d ust. 1 PE obejmuje bowiem wszystkie podmioty przywożące wpisane do rejestru podmiotów przywożących i nie przewiduje się w tym zakresie żadnych ilościowych ograniczeń. Podmiotem przywożącym jest się stale, przez cały okres figurowania w rejestrze, a nie jedynie w okresie faktycznego wykonywania danego rodzaju działalności. Oznacza to istnienie obowiązku raportowania Prezesowi URE o każdej ilości przywiezionych paliw ciekłych, nawet gdy ilość ta nie jest wielka, bądź nawet zerowa. Należy zauważyć, że także sprawozdanie, w którym wykazano wielkości zerowe, ma walor informacyjny, gdyż odzwierciedla rzeczywiste dane o rynku paliw i jest w równym stopniu przydatne regulatorowi przy opracowywaniu raportu kwartalnego. I, co istotne, Prezes URE nie ma podstaw prawnych do tego, by przyjmować, że niezłożenie przez podmiot przywożący wymaganego sprawozdania wynika z tego, że w danym okresie sprawozdawczym nie wykonywał on przywozu paliw. Zatem, również informacje dotyczące niewielkich ilości, a także ilości zerowych, przywiezionego paliwa są istotne z punktu widzenia całego rynku paliw, bo gdyby przedsiębiorcy przywożący niewielkie ilości paliwa lub wcale go nie przywożący, masowo nie przedstawiali sprawozdań, Prezes URE miałyby niepełny obraz tego rynku, co uznać należy za zagrażające jego bezpieczeństwu. Rozmiaru szkody należy zatem w danym przypadku upatrywać nie w ilości przywożonych paliw, lecz w chronionych wartościach, co odnosi się przede wszystkim do zwalczania szarej strefy w zakresie paliw ciekłych i uzyskiwania na bieżąco informacji o rynku tych paliw.

W analizowanym przypadku powód dopełnił ciążącego na nim obowiązku wprawdzie z własnej inicjatywy, jednak nastąpiło to z tak dużym opóźnieniem, że stanowi to kolejną okoliczność przemawiającą za trafnością decyzji pozwanego o nieskorzystaniu z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary. Nadto, jak już zauważono, w przypadku obowiązku przewidzianego w art. 43d ust. 1 PE istotne jest nie tylko jego zrealizowanie, lecz – na co wyraźnie wskazuje treść art. art. 56 ust. 1 pkt 12b PE - jego terminowe zrealizowanie.

Należy również mieć na uwadze, że przewidziana w art. 56 ust. 6a PE kompetencja do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej nie zobowiązuje Prezesa do zastosowania tej instytucji, lecz tylko przyznaje mu takie uprawnienie, z którego organ może, lecz nie musi skorzystać. Nawet w przypadku wystąpienia przesłanek odstąpienia od wymierzenia kary, organ może bowiem uznać, że jej wymierzenie będzie zasadne, na przykład z punktu widzenia realizacji celów przepisów prawa energetycznego. Natomiast w rozpatrywanej sprawie, w ocenie Sądu, decyzja Prezesa URE o nieskorzystaniu z danej instytucji mieści się w graniach uznania administracyjnego. W tej sytuacji brak było postaw do zmiany zaskarżonej decyzji, zgodnie z wnioskiem odwołania, gdyż decyzja ta odpowiada prawu.

Wysokość kary przewidzianej za naruszenie obowiązku informacyjnego z art. 43d PE, została ściśle określona przez ustawodawcę w przepisie art. 56 ust. 2h pkt 4 PE. Wynosi ona 10.000 zł za każdy przypadek nie przekazania w terminie sprawozdania, o którym mowa w art. 43d PE. Takie sztywne określenie wysokości kary w ustawie wyklucza możliwość jej miarkowania przez Prezesa URE, co w konsekwencji wyłącza konieczność rozważania przesłanki wymiaru kary w postaci możliwości finansowych podmiotu, na który kara jest nakładana.

Z tych wszystkich względów, brak było postaw do zmiany zaskarżonej decyzji, zgodnie z wnioskami odwołania, gdyż zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Wobec tego, na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c., Sąd oddalił odwołanie.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto, zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c., zasadą odpowiedzialności za wynik procesu przyjmując, że powód - jako przegrywający sprawę – zobowiązany jest do zwrotu Prezesowi URE kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w wysokości 720 zł, ustalone w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Ewa Malinowska