Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 czerwca 2019 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: SSO Witold Rękosiewicz	SSO Witold Rękosiewicz
Protokolant: protokolant sądowy Magdalena Żabińska

po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2019 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania Z. M. prowadzącego działalność gospodarczą

pod firmą PHU (...) w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o ustalenie opłaty z tytułu koncesji

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 28 listopada 2016 r. nr (...)

I.  oddala odwołanie,

II.  zasądza Z. M. prowadzącego działalność gospodarcza pod firmą PHU (...) w K. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 167/17

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej: Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 28 listopada 2016r. nr (...) na podstawie art. 34 ust. 1 w związku z art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059, z późn. zm., dalej: Pe) oraz w związku z § 4 ust 3 i § 6 ust. 4 w związku z ust. 1-3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. z 1998 r. Nr 60, poz. 387, z późn. zm., dalej: Rozporządzenie w sprawie opłat) oraz w związku z art. 2 § 2 i 3 oraz art. 21 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2015, poz. 613, z późn. zm.), ustalił dla Z. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą PHU (...) w K. (dalej: Przedsiębiorca, powód), opłatę należną z tytułu koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi w tym gazem płynnym - (...), udzielonej decyzją Prezesa URE z dnia 13 czerwca 2011 r. znak: (...)na kwotę 3 200 zł.

Przedsiębiorca Z. M. wniósł od powyższej decyzji Prezesa URE odwołanie. Powód zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie art. 32 ust 1 i 3 Pe w zw. z §1 i §4 ust.1-3 Rozporządzenia w sprawie opłat poprzez bezpodstawne przyjęcie, że z tytułu udzielenia koncesji skarżący zobowiązany jest do dwukrotnego wniesienia opłaty koncesyjnej. Na podstawie podniesionego zarzutu powód wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

Zdaniem powoda dwukrotne wnoszenie w ciągu roku opłaty z tytułu koncesji nie ma uzasadnienia w obowiązujących przepisach. Powód wniósł coroczną opłatę z tytułu udzielenia koncesji za 2011 r. Wskazał, iż z treści art. 34 ust. 1 Pe oraz z brzmienia tytułu Rozporządzenia w sprawie opłat wynika, że opłaty koncesyjne mają charakter opłat corocznych wnoszonych raz w roku. Świadczy o tym wprost wykładnia językowa art. 34 ust. 1 Pe, który jest przepisem rangi ustawowej. Przepisy Rozporządzenia w sprawie opłat, mające charakter wykonawczy, nie mogą stanowić samodzielnej podstawy do kreowania nowego nieznanego ustawie przedmiotu opłaty koncesyjnej. Powód stwierdził, że § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat jest przepisem o charakterze technicznym, określającym termin do wniesienia opłaty w przypadku nowo udzielonej koncesji w stosunku do przedsiębiorcy, który jest nowym podmiotem. Brak tego przepisu prowadziłby do pominięcia jednej opłaty, tj. opłaty za pierwszy rok prowadzenia działalności koncesjonowanej. Powód wskazał, że jest przedsiębiorcą, który kontynuuje prowadzenie działalności koncesjonowanej i wnosi corocznie opłatę z tytułu posiadania koncesji. Zdaniem powoda przyjęta przez Prezesa URE wykładnia przepisów jest sprzeczna z ich literalnym brzmieniem i celem wprowadzenia.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Prezes URE wskazał, że okoliczność udzielenia powodowi na jego wniosek koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi oraz fakt, że powód nie wniósł pierwszej opłaty w terminie 30 dni od wydania koncesji są w sprawie bezsporne. W ocenie pozwanego samo uzyskanie i posiadanie ważnej koncesji obliguje do uiszczenia opłaty koncesyjnej i wnoszenia corocznych opłat koncesyjnych. Prezes URE stwierdził, że zgodnie z przepisami Rozporządzenia w sprawie opłat podmiot, który posiadał koncesję w danym roku (1 stycznia danego roku) zobowiązany jest uiścić całą opłatę koncesyjną za ten rok w wysokości wynikającej z § 1 ust. 1 Rozporządzenia, niezależnie od faktu, że koncesja w tym samym roku wygasła. Udzielona Przedsiębiorcy w dniu 13 czerwca 2011 r. kolejna koncesja stanowiła samodzielny tytuł prawny do żądania przez organ wniesienia opłaty koncesyjnej za rok 2011 r. w ciągu 30 dni od uzyskania koncesji. Jednocześnie Prezes URE uznał za bezsporne, że Powód uiścił opłatę z tytułu koncesji za rok 2011 r., jednak opłata ta dotyczyła poprzedniej koncesji nr (...), która wygasła w dniu 15 maja 2011 r. Powód był zobligowany do uiszczenia opłaty koncesyjnej od tej koncesji do 31 marca 2011 r. Prezes URE wskazał również, że powód nie złożył wniosku o przedłużenie dotychczasowej koncesji na mocy art. 39 Pe, co mógł zrobić nie później niż na 18 miesięcy przed wygaśnięciem dotychczasowej koncesji. Powód złożył wniosek o wydanie nowej koncesji i w związku z jej uzyskaniem był zobowiązany do wniesienia pierwszej opłaty koncesyjnej w ciągu 30 dni od jej wydania. Pozwany podniósł, że powód jako profesjonalista powinien był znać powołane regulacje prawne dotyczące opłat koncesyjnych. Zdaniem Prezesa URE z wykładni językowej i celowościowej wynika, że opłatę koncesyjną, o której mowa w § 4 ust. 1 Rozporządzenia należy wnosić do 31 marca roku następującego po roku udzielenia koncesji, a opłata wymagana na podstawie § 4 ust. 3 Rozporządzenia stanowi pierwszą opłatę, należną w związku z wnioskiem o udzielenie koncesji, bezpośrednio po jej udzieleniu. Prezes URE wskazał, że są to dwie różne opłaty, a obowiązek ich uiszczenia wynika z różnych tytułów prawnych. Stwierdził, że wobec nieuiszczenia przez Przedsiębiorcę w ciągu 30 po uzyskaniu nowej koncesji opłaty, o której mowa w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat, na podstawie § 6 tego Rozporządzenia był zobowiązany do obliczenia tej opłaty i wydania decyzji.

Zarzuty odwołania uznał pozwany za chybione. Stwierdził, że obowiązek wnoszenia opłat koncesyjnych wynika wprost z przepisów ustawy tj. z art. 34 ust. 1Pe. Powołany przepis określa podstawowe (istotne) elementy konstrukcyjne daniny publicznej jaką jest obowiązek wnoszenia opłat koncesyjnych tj. podmioty do tego zobowiązane jak i przedmiot opłat. Prezes URE wskazał, że art. 217 Konstytucji RP, nie ustanawia "absolutnej" wyłączności regulacji ustawy i jej zupełności w obszarze prawa podatkowego. Zastrzega tę wyłączność tylko w zakresie, w jakim odnosi się ona do istotnych elementów stosunku daninowego. W odniesieniu do tych innych elementów, na warunkach wynikających z art. 92 Konstytucji RP pozostawiono prawodawcy pewną swobodę regulacyjną wyrażającą się w przyzwoleniu na ujęcie bardziej szczegółowych kwestii w akcie prawnym o niższej mocy prawnej niż ustawa, tj. w rozporządzeniu. Szczegółowe kwestie związane z opłatami koncesyjnymi, w tym obowiązek wnoszenia pierwszej opłaty w terminie 30 dni od dnia wydania koncesji na wniosek, reguluje powołane powyżej Rozporządzenie w sprawie opłat, które zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 34 ust. 3 Pe. Nie jest więc zasadne Twierdzenie powoda, że przepisy Rozporządzenia w sprawie opłat nie mogą stanowić podstawy do nałożenia obowiązku zapłaty opłaty koncesyjnej uznał za niezasadne. Stwierdził, że obowiązek jej uiszczenia wynika wprost z przepisu rangi ustawowej, tj. z art. 34 ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne, natomiast przepisy rozporządzenia stanowią jego uszczegółowienie.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Z. M. działający pod firmą (...) prowadził działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na podstawie udzielonej przez Prezesa URE w dniu 9 maja 2001 r. koncesji nr (...), obowiązujacej do 15 maja 2011 r. W związku z udzieloną koncesją Przedsiębiorca wnosił corocznie opłatę koncesyjną w wysokości ustalanej na podstawie przychodu uzyskanego w roku poprzednim. W dniu 31 marca 2011 r. Przedsiębiorca dokonał wpłaty w wysokości 3 200 zł tytułem opłaty koncesyjnej za rok 2011 (k. 7 akt adm.). W formularzu zawierającym informacje koncesjonariusza o wysokości opłaty koncesyjnej Przedsiębiorca podał, że wnoszona opłata dotyczy koncesji wydanej w 2001 r. (k. 7 akt adm.)

W dniu 23 marca 2011 r. wpłynął do Prezesa URE wniosek powoda o udzielenie kolejnej koncesji. Decyzją z dnia 13 czerwca 2011 r. nr (...) Prezes URE udzielił Przedsiębiorcy nowej koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi na okres od 13 czerwca 2011 r. do 31 grudnia 2030 r. (k. 28 akt sąd.).

Pismem z dnia 31 maja 2016 r. Prezes URE poinformował Przedsiębiorcę, że w zw. z koncesją udzieloną na jego wniosek w dniu 13 czerwca 2011 r. decyzją nr (...) , na podstawie § 4 ust. 2 i 3 Rozporządzenia w sprawie opłat obowiązany był do wniesienia w terminie do 13 lipca 2011 r. opłaty z tytułu koncesji w terminie 30 dni od wydania koncesji. Wobec niewniesienia tej opłaty w wymienionym terminie Prezes URE wezwał Przedsiębiorcę do jej uiszczenia wraz z odsetkami od dnia 24 lipca 2011 r. w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania (k. 1 akt adm.).

W odpowiedzi na wezwanie Przedsiębiorca pismem z dnia 16 czerwca 2016 r. (k. 4 akt adm.) poinformował, że 31 marca 2011 r. uiścił całoroczną opłatę za 2011r., która dotyczyła koncesji (...). Wniósł o zaksięgowanie wpłaconej kwoty 3 200 zł przelanej w dniu 31 marca 2016 r. zgodnie ze złożonymi formularzami.

Pismem z 4 sierpnia 2016 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie obliczenia opłaty z tytułu koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi udzielonej decyzją Prezesa URE z dnia 13 czerwca 2011 r. nr (...), która nie została przez Przedsiębiorcę wniesiona w terminie do 30 dni od dnia wydania koncesji. Jednocześnie wezwał Przedsiębiorcę do złożenia stosownych wyjaśnień i nadesłania dokumentów, tj. wypełnionego formularza dotyczącego wyliczenia opłaty koncesyjnej przekazanego Przedsiębiorcy z wezwaniem do wniesienia opłaty koncesyjnej, oraz potwierdzenia uiszczenia przedmiotowej opłaty na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki. Prezes URE poinformował, że znane są mu z urzędu informacje o wysokości przychodów osiągniętych przez Przedsiębiorcę w roku poprzedzającym udzielenie mu w dniu 13 czerwca 2011 r. koncesji na wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi (k.9 akt adm.)

Pismem z dnia 9 listopada 2016 r. (k. 11 akt adm.), na podstawie art. 10 § 1 w związku z art. 73 k.p.a. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zakończeniu prowadzonego postępowania i przysługującym mu prawie do zapoznania się z całością zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz wypowiedzenia się, co do zebranych dowodów i materiałów, jak również o prawie do złożenia dodatkowych uwag i wyjaśnień. Przedsiębiorca w wyznaczonym terminie nie skorzystał z przysługującego mu uprawnienia.

Przedsiębiorca w 2010 roku, tj. w roku poprzedzającym udzielenie koncesji, uzyskał przychody w zakresie działalności objętej koncesją w wysokości (...) zł - Formularz opłaty koncesyjnej. (k.10 akt adm.)

W tym stanie faktycznym Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe przedsiębiorstwo energetyczne, któremu została udzielona koncesja, wnosi coroczną opłatę do budżetu państwa, obciążającą koszty jego działalności. Z przepisu art. 34 ust. 1 Pe wynika, że przewidziany w nim obowiązek obejmuje wszystkich przedsiębiorców energetycznych, którym została udzielona koncesja. Przepis ten nie przewiduje żadnych zwolnień od spełnienia określonego w nim obowiązku. Dotyczy koncesjonariuszy, którym udzielono koncesji po raz pierwszy jak i tych, którym udzielono następnej koncesji i odnosi się zarówno do pierwszej opłaty z tytułu udzielenia każdej koncesji jak i kolejnych opłat, wnoszonych w każdym roku kalendarzowym. W świetle art. 34 ust. 1 Pe nie ma więc znaczenia, czy koncesji udzielono przedsiębiorcy po raz pierwszy, czy też na jego wniosek Prezes URE udzielił przedsiębiorcy kolejnej koncesji i w związku z tym ma on obowiązek wniesienia pierwszej opłaty od nowej koncesji. Okoliczność, że przedsiębiorca energetyczny uiścił już w danym roku opłatę koncesyjną nie wyklucza więc możliwości, że w określonych okolicznościach przedsiębiorca ten będzie zobowiązany do wniesienia w tym samym roku jeszcze jednej opłaty z tytułu udzielenia koncesji. Podniesiony w odwołaniu zarzut naruszenia art. 34 ust. 1 Pe w zw. z § 1 i § 4 ust. 1-3 Rozporządzenia w sprawie opłat poprzez bezpodstawne przyjęcie, że z tytułu udzielenia koncesji Przedsiębiorca obowiązany jest do dwukrotnego wniesienia opłaty koncesyjnej należało uznać za nietrafny.

Na podstawie delegacji ustawowej, zawartej w art. 34 ust. 3 Pe wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 5 maja 1998 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki corocznych opłat wnoszonych przez przedsiębiorstwa energetyczne, którym została udzielona koncesja (Dz. U. nr 60 poz. 387, z późn. zm.). Podstawą do nałożenia na koncesjonariuszy obowiązku wnoszenia opłaty koncesyjnej jest art. 34 ust. 1 Pe a nie przepisy Rozporządzenia w sprawie opłat mającego, jak trafnie wskazano w odwołaniu, charakter wykonawczy w stosunku do przepisów ustawy Prawo energetyczne. Rozporządzenie określa jedynie zasady, wysokość i sposób obliczania opłaty koncesyjnej. Skoro więc obowiązek wnoszenia opłat wynika wprost z przepisów ustawy, a nie z przepisów Rozporządzenia wykonawczego, nie stanowi ono samodzielnej podstawy prawnej do kreowania obowiązków publicznoprawnych.

Opłata koncesyjna ma być wnoszona tylko raz w roku. Jednak należy pamiętać, że każda opłata dotyczy tylko jednej koncesji. Jeśli więc w ciągu danego roku Prezes URE udzieli przedsiębiorcy następnej koncesji, to pierwszą opłatę od tej nowej koncesji ma on wnieść w terminie określonym w § 4 ust. 3 Rozporządzenia, tj. w ciągu 30 dni od daty wydania koncesji. Dla istnienia obowiązku wniesienia przez przedsiębiorcę pierwszej opłaty od nowej koncesji nie ma znaczenia, że uiścił już w tym roku opłatę koncesyjną z tytułu posiadania wcześniej wydanej koncesji, która na skutek upływu terminu jej obowiązywania wygasła. Sam fakt udzielenia nowej koncesji nakłada na przedsiębiorcę obowiązek wniesienia pierwszej opłaty od tej koncesji w terminie 30 dni od jej wydania. W tym miejscu wskazać należy, że koncesjonariusz, który chce kontynuować dotychczasową działalność gospodarczą, może na podstawie art. 39 Pe złożyć w określonym ustawowo terminie wniosek o przedłużenie ważności posiadanej koncesji. Każdy przedsiębiorca prowadzący działalność gospodarczą z należytą starannością, planujący działalność gospodarczą na następne lata i przewidujący konieczność podejmowania czynności z wyprzedzeniem, ma na podstawie art. 39 Pe możliwość wyboru korzystniejszego rozwiązania, które pozwoli mu uniknąć obowiązku ponoszenia zbędnych opłat obciążających jego działalność gospodarczą. Ustawodawca stworzył więc w ustawie możliwość uniknięcia obowiązku wnoszenia przez przedsiębiorcę w tym samym roku kalendarzowym pierwszej opłaty od następnej koncesji, mimo poniesienia już opłaty od poprzedniej koncesji. Skorzystanie z tej możliwości jest zależne jedynie od woli i inicjatywy samego koncesjonariusza. Brak więc podstaw do uznania zarzutu powoda, że przepisy Rozporządzenia w sprawie opłat są sprzeczne z ustawą Prawo energetyczne oraz Konstytucją RP i prowadzą do nierównego traktowania przedsiębiorców energetycznych i obciążania daniną publiczną nie przewidzianą w ustawie.

Zgodnie ze stanowiskiem doktryny opłata koncesyjna ma charakter opłaty administracyjnej i każde przedsiębiorstwo energetyczne, któremu udzielono koncesji jest obowiązane do jej uiszczenia. Obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej wynika z samego faktu uzyskania i posiadania ważnej koncesji. Opłaty koncesyjne są wnoszone na rachunek Urzędu Regulacji Energetyki i stanowią dochód budżetu państwa. Należą one do tzw. niepodatkowych należności budżetu państwa. Zakwalifikowanie opłat koncesyjnych w taki sposób skutkuje tym, iż zgodnie z art. 2 § 2 ordynacji podatkowej do opłat tych stosuje się przepisy działu III Ordynacji podatkowej „Zobowiązania podatkowe”. Wobec powyższego do realizacji przez Prezesa URE zadań wynikających z konieczności egzekwowania realizacji obowiązku sformułowanego w art. 34 Pe stosuje się przepisy Ordynacji podatkowej w takim zakresie jak: powstanie zobowiązania oraz jego wygaśnięcie, naliczanie odsetek za zwłokę, jak również ulg w spłacie opłaty koncesyjnej, przedawnienia zobowiązania wynikającego z art. 34 Pe, nadpłaty opłaty koncesyjnej oraz praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształconych. [tak: Muras Zdzisław (red.), Swora Mariusz (red.), Prawo energetyczne. Tom II. Komentarz do art. 12-72, wyd. II Opublikowano: WK 2016].

W analizowanej sprawie powód będący przedsiębiorstwem energetycznym spełnił przesłanki wymienione w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat. Wystąpił bowiem do Prezesa URE z wnioskiem o wydanie kolejnej koncesji na obrót paliwami ciekłymi i w dniu 5 kwietnia 2011 r. uzyskał nowa koncesję na prowadzenie wnioskowanej działalności gospodarczej. W związku z tym, zgodnie z art. 34 ust. 1 Pe obowiązany był do wniesienia w terminie 30 dni pierwszej opłaty od nowej koncesji. Prezes URE po stwierdzeniu, że koncesjonariusz nie wykonał ciążącego na nim obowiązku, zgodnie z art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, uprawniony był do wydania decyzji, w której na podstawie § 6 Rozporządzenia określił wysokość należnej opłaty koncesyjnej. Wobec tego również zarzuty powoda dotyczące naruszenia art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej oraz przepisów § 4 ust. 3 i § 6 Rozporządzenia w sprawie opłat nie zasługiwały na uznanie.

Podkreślenia wymaga, że wbrew twierdzeniom powoda z literalnej treści § 4 ust. 2 i 3 Rozporządzenia nie wynika, że mowa w nich wyłącznie o przypadkach istnienia obowiązku koncesjonariusza wniesienia w ogóle pierwszej opłaty. Zdaniem Sądu powołane przepisy precyzują obowiązek wniesienia po raz pierwszy opłaty również od udzielonej przedsiębiorcy każdej następnej koncesji i w żadnym wypadku nie nakładają na przedsiębiorców ponoszenia w danym roku zdublowanej opłaty od tej samej koncesji.

W ocenie Sądu, w świetle treści powołanych przepisów uznać należy, że w związku z udzieleniem powodowi decyzją z dnia 13 czerwca 2011 r. nr (...) koncesji na obrót paliwami ciekłymi na okres do 31 grudnia 2030 r . na powodzie jednoznacznie ciążył obowiązek wniesienia opłaty koncesyjnej w terminie 30 dni ord wydania decyzji tj. do dnia 13 lipca 2011 r. Powód spełnił przesłanki określone w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat, tj. złożył wniosek o udzielenie mu koncesji, uzyskał decyzję o udzieleniu mu koncesji, prowadził przed wydaniem przedmiotowej decyzji działalność w zakresie obrotu paliwami ciekłymi oraz uzyskał z tej działalności przychód, który stanowił podstawę obliczenia opłaty koncesyjnej. Z obowiązku tego nie zwalniało powoda uiszczenie w dniu 31 marca 2011 r. opłaty od koncesji udzielonej decyzją z 9 maja 2001 r. nr (...), obowiązującej do 15 maja 2011 r.

Wbrew stanowisku powoda w sprawie nie mamy do czynienia z obowiązkiem dwukrotnego wniesienia opłaty koncesyjnej. Obowiązek wnoszenia corocznych opłat przez przedsiębiorców, którym została udzielona koncesja, wynika z art. 34 ust. 1 Pe. Obowiązek wniesienia każdej z opłat wynikał z zaistnienia innych okoliczności faktycznych. Opłata wniesiona przez powoda w dniu 31 marca 2011 r. dotyczyła koncesji wydanej w dniu 9 maja 2001 r., co znajduje potwierdzenie w treści wypełnionego przez Przedsiębiorcę formularza (k. 7 i 10 akt adm.). Po udzieleniu Przedsiębiorcy w dniu 13 czerwca 2011 r. na jego wniosek nowej koncesji na powodzie spoczął obowiązek wniesienia po raz pierwszy opłaty koncesyjnej od nowej koncesji w terminie 30 dni od tej daty, wynikającym z § 4 ust. 2 Rozporządzenia w sprawie opłat.

Prezes URE za bezsporne uznał, że powód uiścił w 2011 r. opłatę z tytułu koncesji udzielonej w roku 2001. Pozwany prawidłowo jednak ustalił, iż powód nie uiścił w terminie określonym w § 4 pkt 2 Rozporządzenia w sprawie opłat opłaty z tytułu udzielenia koncesji z dnia 13 czerwca 2011 r. nr (...). Powód błędnie uznał, że skoro wniósł w dniu 31 marca 2011 r. coroczną opłatę od koncesji udzielonej decyzją z dnia 9 maja 2001 r. nr (...), nie ciąży już na nim obowiązek wniesienia opłaty przewidzianej w § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat. Podniesiony w odwołaniu zarzut naruszenia art. 34 ust. 1 Pe i § 4 ust. 3 Rozporządzenia w sprawie opłat był bezzasadny.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do uwzględnienia oddalił odwołanie, jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c. stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym po 27 października 2016 r.

SSO Witold Rękosiewicz.