Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 października 2021 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Witold Rękosiewicz

po rozpoznaniu dnia 12 października 2021 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z odwołania (...) sp. z o.o.

z siedzibą w S.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 19 marca 2018 r. znak: (...)

1)  oddala odwołanie,

2)  zasądza od (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. na rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia) tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.

Sygn. akt XVII AmE 133/19

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (Prezes URE, pozwany) decyzją z dnia 19 marca 2018 r., znak (...), na podstawie art. 35 ust. 1 pkt 1 i art. 36 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2015 r. poz. 2167 ze zm., dalej: Ustawa o efektywności) w zw. z art. 53 ust. 1 ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o efektywności energetycznej (Dz. U. z 2016 r. poz. 831) oraz art. 30 ust. 1 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz.U. z 2017 r. poz. 220 ze zm. dalej: Pe) oraz art. 104 k.p.a., po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej orzekł, że:

1.  (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. (powód, Przedsiębiorca, skarżący), nie wywiązał się z określonego w art. 12 ust. 1 Ustawy o efektywności z 15 kwietnia 2011 r. obowiązku uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej, o którym mowa w art. 21 ust. 1 Ustawy w terminie określonym w art. 27 ust. 3 Ustawy lub uiszczenia opłaty zastępczej w terminie określonym w art. 12 ust. 6 Ustawy, obliczonym w sposób określony w art. 12 ust. 5 Ustawy o efektywności.

2.  za działania opisane w pkt 1 wymierzył przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 8 948,26 zł, co stanowi (...) przychodu Przedsiębiorcy osiągniętego w 2016 r.

(...) sp. z o.o. z siedzibą w S. w złożonym odwołaniu zaskarżyło powyższą decyzję Prezesa URE w całości. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego:

1.  art. 35 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 1 lit. a) oraz ust.2 pkt 1 Ustawy o efektywności z 15 kwietnia 2011 r. w zw. z art. 8, 9 i 11 k.p.a. oraz w zw. z art. 10 a ust. 2 ustawy z 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2017 r. poz. 2168) poprzez jego błędną wykładnię i uznanie, iż na powodzie spoczywał obowiązek uiszczenia opłaty zastępczej lub przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej od przychodów ze sprzedaży ciepła do odbiorców nieprzyłączonych do sieci.

2.  art. 36 Ustawy o efektywności z 15 kwietnia 2011 r. w zw. z art. 8, 9, 11 k.p.a. oraz w zw. z art. 10a ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2017 r. poz. 2168) poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i nieuwzględnienie stopnia oraz okoliczności naruszenia przepisów ustawy.

3.  art. 35 Ustawy o efektywności w zw. z art. 10 k.p.a. poprzez niewłaściwe zastosowanie i określenie podstawy wymiaru kary bez ustalenia wysokości przychodu powoda w roku podatkowym poprzedzającym nałożenie kary.

Na podstawie podniesionych zarzutów powód wniósł o:

1)  uchylenie zaskarżonej decyzji w całości,

2)  zasądzenie od Prezesa URE na rzecz powoda kosztów postępowania.

Powód wskazał, że art. 12 ust. 2 pkt 1 Ustawy o efektywności nakłada na przedsiębiorstwo energetyczne obowiązek uzyskania i przedstawienia Prezesowi URE do umorzenia świadectwa efektywności energetycznej wyłącznie w stosunku do sprzedaży ciepła do odbiorców końcowych przyłączonych do sieci. Na podstawie treści powołanego przepisu za nieuprawnioną uznał powód interpretację uznającą, że podstawą do ustalenia poziomu obowiązku jest całkowita sprzedaż do odbiorców końcowych bez względu na to, czy są oni przyłączeni do sieci, czy korzystają z zaopatrzenia w ciepło bez pośrednictwa sieci. Taki zakres wynika wprost z art. 12 ust. 2 pkt 1 Ustawy. Zdaniem powoda, wobec ograniczenia w art. 12 ust. 2 pkt 1 Ustawy o efektywności obowiązku wyłącznie do sprzedaży ciepła do odbiorców końcowych przyłączonych do sieci nie można zastosować interpretacji rozszerzającej zakres dyspozycji do działalności, która nie wynika z tego przepisu. Powód wskazał, że taka regulacja został utrzymana również w art. 10 ust. 2 pkt 1 obecnej ustawy o efektywności energetycznej 20 maja 2016 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 831). Stwierdził, że Prezes URE przy ocenie stopnia i okoliczności naruszenia przepisów prawa pominął całkowicie okoliczności:

1)  że Przedsiębiorca od rozpoczęcia działalności zrealizował projekty zwiększające efektywność produkcji i zużycia energii cieplnej, prowadząc działania modernizacyjne w zakresie źródła ciepła oraz działania przebudowy systemu ciepłowniczego poprzez likwidację nieefektywnych węzłów grupowych i instalację węzłów indywidualnych,

2)  realizował przedsięwzięcia w oparciu o ustawę o efektywności energetycznej, brał udział w przetargu organizowanym przez Prezesa URE i uzyskał prawo do świadectw efektywności energetycznej,

3)  że w odpowiedzi na pytanie powoda, czy wielkość przychodu ze sprzedaży ciepła stanowiąca podstawę do ustalenia obowiązku obejmuje wyłącznie odbiorców odbierających ciepło za pośrednictwem sieci ciepłowniczej, w piśmie z dnia 5 marca 2013 r. Prezes URE wskazał z powołaniem się na art. 12 ust. 2 pkt 1 Ustawy o efektywności, że obowiązek wykonują przedsiębiorstwa energetyczne sprzedające energię elektryczną, ciepło lub gaz ziemny odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Prezes URE nie wskazał, że obowiązek ten powinien być realizowany w stosunku do odbiorców końcowych nie przyłączonych do sieci. W świetle zasad wynikających z art. 8 i 11 k.p.a. powód na podstawie odpowiedzi Prezesa URE uznał za potwierdzenie nieistnienia obowiązku. W ocenie powoda przedstawione stanowisko może być uznane za interpretację w świetle art. 10 ust. 1 ustawy o swobodzie gospodarczej, mającą charakter wiążący.

4)  całkowity brak interesu faktycznego w unikaniu uiszczenia opłaty zastępczej z uwagi na możliwość uzyskania przychodów w tym zakresie ze strony odbiorców ciepła w ramach ustalonych cen i stawek opłat oraz fakt nieuwzględnienia przez Prezesa URE tego obowiązku w toku postępowania o zatwierdzenie taryfy, który zgodnie z udzieloną interpretacja stał wówczas na stanowisku braku obowiązku.

W sytuacji, gdy Przedsiębiorca nie ma interesu faktycznego w unikaniu realizacji obowiązków, powód nie uznał za zasadne osiąganie w stosunku do niego szczególnego celu prewencyjnego i represyjnego. Ponadto powód wskazał, że od zakończenia w dniu 26 maja 2017 r. postępowania dowodowego Prezes URE nie wystąpił do Przedsiębiorcy o przekazanie informacji o poziomie przychodu w celu ustalenia podstawy wymiaru kary. Dodał, że Prezes URE miał informacje o wysokości przychodów powoda na podstawie sprawozdania C1 składanego do 28 lutego roku następnego. W tym stanie faktycznym szczególny sposób ustalenia podstawy wymiaru kary uznał powód za nieuzasadniony.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i zasadzenie od powoda kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o efektywności energetycznej oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 września 2012 r. w sprawie sposobu obliczania ilości energii pierwotnej odpowiadającej wartości świadectwa efektywności energetycznej oraz wysokości jednostkowej opłaty zastępczej (Dz.U. z 2012 r. poz. 1039, dalej: Rozporządzenie) obowiązującego do 30 września 2016 r. Prezes URE wskazał, że obowiązek uzyskania i przedstawienia Prezesowi URE do umorzenia świadectwa efektywności energetycznej odnosi się do sprzedaży energii elektrycznej, ciepła lub gazu ziemnego do odbiorców końcowych, a nie do odbiorców końcowych przyłączonych do sieci na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zauważył, że zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia jednym z elementów koniecznych do obliczenia wartości świadectwa efektywności, które ma obowiązek uzyskać i przedstawić do umorzenia przedsiębiorstwo energetyczne jest kwota przychodu ze sprzedaży energii elektrycznej, ciepła lub gazu ziemnego odbiorcom końcowym, pomniejszona o wartości, o których mowa w art. 12 ust. 4 Ustawy o efektywności. Pozwany oświadczył, że taką samą interpretację przepisów Ustawy przedstawił w opublikowanej 20 marca 2014 r. na stronie Urzędu Informacji w sprawie zasad realizacji obowiązku pozyskania i umorzenia świadectw efektywności energetycznej lub wniesienia opłaty zastępczej za rok 2013. Zaprzeczył, iż w powołanym w odwołaniu piśmie z dnia 5 marca 2013 r. potwierdził stanowisko Przedsiębiorcy, że przychody ze sprzedaży ciepła odbiorcom końcowym nieprzyłączonym do sieci nie są wliczane do podstawy wypełnienia obowiązku przez przedsiębiorstwo energetyczne sprzedające również ciepło odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci na terenie Rzeczpospolitej Polskiej. Twierdzenie odwołania o błędnym poinformowaniu powoda uznał pozwany za nadinterpretację treści pisma z dnia 5 marca 2013 r. Prezes URE wskazał, że art. 12 ust. 2 pkt 21 Ustawy o efektywności określa zakres podmiotowy obowiązku, który został nałożony na przedsiębiorców sprzedających ciepło do odbiorców końcowych przyłączonych do sieci. Obowiązek nie dotyczy przedsiębiorców, którzy nie sprzedają ciepła odbiorcom przyłączonym do sieci. Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy, określającym zakres przedmiotowy obowiązku wysokość obowiązku obliczana jest w odniesieniu do kwoty przychodu uzyskanego ze sprzedaży energii elektrycznej, ciepła lub gazu ziemnego odbiorcom końcowym. Prezes URE zauważył, że powód jest przedsiębiorcą, który sprzedaje ciepło odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci, o którym mowa w art. 12 ust. 2 pkt 1 Ustawy. Wobec tego całość uzyskiwanych przez powoda przychodów ze sprzedaży ciepła stanowi podstawę do obliczenia wysokości należnej opłaty lub ilości umorzonych świadectw efektywności.

Odnośnie zarzutu nieuwzględnienia wymienionych w art. 36 Ustawy o efektywności przesłanek ustalenia wysokości nałożonej decyzją kary pozwany podkreślił, iż na powodzie jako profesjonaliście, ciąży obowiązek dołożenia należytej staranności w prowadzeniu działalności polegającej na wytwarzaniu ciepła. Dodał, iż termin określony w art. 27 ust. 3 Ustawy ma charakter materialny. Czynność wykonana po jego upływie jest z mocy prawa bezskuteczna. Ciążący na powodzie obowiązek powinien być wykonany do 31 marca 2014 r. Działania powoda po upływie tego terminu są bezskuteczne. Wniesienie opłaty zastępczej po upływie terminu ustawowego nie znosi bezprawności zaniechania w postaci braku realizacji obowiązku. Przedstawił okoliczności, jakie wpłynęły na wymiar nałożonej na Przedsiębiorcę kary pieniężnej. Wskazał na wysokość kary i wysokość nieuiszczonej przez powoda opłaty zastępczej, oraz fakt, że poinformował Przedsiębiorcę o możliwości wystąpienia do (...) o zwrot wpłaconej w dniu 31 marca 2017 r. kwoty 10 581 zł lub jej zaliczenie na kolejne lata.

W odniesieniu do zarzutu dotyczącego wymierzenia kary na podstawie przychodu powoda z roku 2016 pozwany zauważył, że wysokość kary mieści się w granicach 10% określonych w art. 35 ust. 1 pkt 1 Ustawy. Oświadczył, że przyczyny nałożenia kary przedstawił w zaskarżonej decyzji. Zauważył, iż w odwołaniu powód nie twierdził, że wysokość nałożonej kary przekracza wartość 10% przychodu uzyskanego przez Przedsiębiorcę w roku poprzedzającym rok nałożenia kary. Wskazał na wysokość przychodów powoda uzyskanych w roku 2017 i stwierdził, że wysokość nałożonej decyzją kary pieniężnej stanowi(...) tych przychodów.

Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Prezes URE, w zw. z koniecznością zbadania realizacji za rok 2013 obowiązku określonego w art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej, pismem z dnia 11 września 2014 r. zwrócił się do (...) sp. z o.o. w S. o informacje dotyczące dokonanej w okresie od 1 stycznia 2013 r. do 31 grudnia 2013 r. sprzedaży energii elektrycznej, ciepła i gazu ziemnego. (k. 1 akt adm.)

W piśmie z dnia 22 października 2014 r. Przedsiębiorca przekazał informacje dotyczące zrealizowanej we wskazanym okresie sprzedaży ciepła. Oświadczył, że w zw. z informacją uzyskaną od Prezesa URE w piśmie z dnia 5 marca 2013 r. zrealizował obowiązek wyłącznie w odniesieniu do sprzedaży ciepła odbiorcom przyłączonym do sieci. (k. 16 akt adm.)

Ze złożonych informacji wynikało, że w 2013 r. Przedsiębiorca dokonał sprzedaży ciepła na rzecz odbiorców końcowych przyłączonych i nieprzyłączonych do sieci w ilości 74 608,74 GJ, osiągając z tego tytułu przychód w wysokości (...) zł.

Na podstawie uzyskanej informacji Prezes URE stwierdził, że Przedsiębiorca nie wykonał ciążącego na nim obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o efektywności energetycznej. W zw. z zrealizowaną sprzedażą Przedsiębiorca był zobowiązany do uzyskania i przedstawienia w terminie do 31 marca 2014 r. do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej w ilości 21,8228 ton oleju ekwiwalentnego (toe) lub uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości 21 827,96 zł. Przedsiębiorca w terminie do 31 marca 2014 r. nie przedstawił Prezesowi URE świadectw efektywności energetycznej. Do dnia 31 marca 2014 r. uiścił na rachunek Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej ( (...)) opłatę zastępczą w kwocie 13 504 zł co odpowiada 13,504 toe.

Pismem z dnia 16 marca 2017 r. Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w zw. z możliwością nieprzestrzegania w roku 2013 obowiązku określonego w art. 12 ust. 1 Ustawy, wezwał do przedstawienia wyjaśnień i dokumentów, które mogą mieć wpływ na rozstrzygnięcie oraz bilansu i rachunku zysków i strat za ostatni rok obrachunkowy i oświadczenia o wysokości przychodu osiągniętego w 2016 r. (k. 29 akt adm.)

Przedsiębiorca w odpowiedzi w piśmie z dnia 6 kwietnia 2017 r. oświadczył, że zrealizował obowiązek uiszczenia opłaty zastępczej w stosunku do sprzedaży ciepła dla odbiorców końcowych przyłączonych do sieci. Ze sprzedaży ciepła dla odbiorców przyłączonych uzyskał przychód w wysokości (...) zł i co skutkowało obowiązkiem w rozmiarze 13,504 toe, tj. koniecznością uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości 13 504 zł. Oświadczył, że dodatkowo w przed udzieleniem odpowiedzi w nin. piśmie, dokonał wpłaty z tytułu opłaty zastępczej w kwocie 8 460 zł z odsetkami od 31 marca 2014 r. w wysokości 2 121 zł, co łącznie wyniosło 10 581 zł. Ponadto poinformował, że zgodnie ze wstępnymi informacjami dotyczącymi sprawozdania finansowego wynika, iż w 2016 r. osiągnął przychód w wysokości (...)zł. (k. 32-35 akt adm.)

Pismem z 26 maja 2017 Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o zgromadzeniu materiału dowodowego, możliwości zapoznania i wypowiedzenia na temat zebranego materiału, złożenia ewentualnych wyjaśnień oraz przesłanie informacji o wysokości przychodu osiągniętego w roku 2016. (k. 65 akt adm.)

W piśmie z dnia 8 czerwca 2017 r. Przedsiębiorca oświadczył, że w 2016 r. osiągnął łączny przychód w wysokości (...) zł oraz przedstawił bilans i rachunek zysków i strat na dzień 31 grudnia 2016 r. (k. 67-71 akt adm.)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron postępowania.

Na podstawie dokonanych ustaleń Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powód jest przedsiębiorcą sprzedającym ciepło do odbiorców końcowych przyłączonych do sieci, o którym mowa w art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy o efektywności energetycznej. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy obowiązany był do uzyskania i przedstawienia do umorzenia Prezesowi URE świadectwa efektywności energetycznej, lub uiszczenia w terminie do 31 marca każdego roku opłaty zastępczej w wysokości obliczonej w sposób określony w art. 12 ust. 5 Ustawy o efektywności za poprzedni rok kalendarzowy. Z akt sprawy wynika, że w roku 2013 powód dokonanej sprzedaży ciepła na rzecz odbiorców, przyłączonych i nieprzyłączonych do sieci w ilości 74 608,74 GJ. Z tego tytułu powód uzyskał przychód w wysokości (...) zł. W związku z tym powód, jako przedsiębiorca energetyczny, któremu została udzielona koncesja na wytwarzanie ciepła, zobowiązany był do uzyskania i przedstawienia Prezesowi URE do dnia 31 marca 2014 r. do umorzenia świadectwa efektywności energetycznej w ilości 21,828 toe lub uiszczenia opłaty zastępczej w wysokości 21 827,96 zł na rzecz (...). W sprawie bezsporne jest, że powód w terminie do 31 marca 2014 r. wniósł tytułem opłaty zastępczej kwotę 13 504 zł, co odpowiada 13,504 toe. Następnie w dniu 31 marca 2017 r. powód wniósł na rachunek (...) kwotę 10 581 zł, na która składała się brakująca opłata w wysokości 8 460 zł z odsetkami od 31 marca 2014 r. w wysokości 2 121 zł. Z powyższego wynika, że w roku 2014 r. powód nie wykonał prawidłowo obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy o efektywności. Nie przedstawił do umorzenia w terminie ustawowym świadectw efektywności energetycznej oraz nie uiścił opłaty zastępczej w kwocie, która wynikała z wysokości uzyskanego przez niego w 2013 r. przychodu ze sprzedaży ciepła na rzecz odbiorców, przyłączonych i nieprzyłączonych do sieci.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 Ustawy, jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne, o którym mowa w art. 12 ust. 2 Ustawy, nie dopełniło obowiązku wynikającego z art. 12 ust. 1 Ustawy o efektywności, Prezes URE nakłada na to przedsiębiorstwo energetyczne karę pieniężną w wysokości do 10% przychodu osiągniętego w roku podatkowym poprzedzającym rok nałożenia kary.

Wobec ustalenia, że Przedsiębiorca nie wykonał w 2014 r. prawidłowo ciążącego na nim obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy, w myśl art. 35 ust. 1 pkt 1 tej ustawy Prezes URE zobligowany był do nałożenia na powoda w drodze decyzji kary pieniężnej.

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 4 września 2012 r. w sprawie sposobu obliczania ilości energii pierwotnej odpowiadającej wartości świadectwa efektywności energetycznej oraz wysokości jednostkowej opłaty zastępczej, które obowiązywało do dnia 30 września 2016 r. podstawą do obliczenia wartości świadectwa, które przedsiębiorstwo energetyczne ma obowiązek uzyskać w celu przedstawienia do umorzenia jest m.in. kwota przychodu ze sprzedaży energii elektrycznej, ciepła lub gazu ziemnego dla odbiorców końcowych w danym roku rozliczeniowym. Również w art. 12 ust. ust. 1 pkt 1 lit a) Ustawy, dotyczącym przedmiotowego zakresu obowiązku, ustawodawca wskazał na kwotę przychodu uzyskiwanego ze sprzedaży odbiorcom końcowym. Mając powyższe na uwadze zgodzić się należy z Prezesem URE, że podstawą obliczenia wartości obowiązku jest kwota uzyskana ze sprzedaży ciepła dla każdego odbiorcy końcowego, a nie tylko dla odbiorcy końcowego przyłączonego do sieci. W tym stanie podniesiony w odwołaniu zarzut błędnej wykładni art. 35 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 1 lit. a) oraz ust 2 pkt 1 Ustawy przez uznanie, że ciążący na powodzie obowiązek dotyczył uiszczenia opłaty zastępczej lub przedstawienia do umorzenia świadectwa efektywności o wartości obliczonej na podstawie przychodów obejmujących sprzedaż ciepła zarówno do odbiorców końcowych przyłączonych jak i nieprzyłączonych do sieci należało uznać za nietrafny. Ze względu na to, że w art. 12 ust. 1 pkt 1 lit. a) Ustawy jest mowa o odbiorcach końcowych bez dodatkowego określenia zawartego w ust. 2 pkt 1 Ustawy (przyłączony do sieci), przedstawiona przez powoda w odwołaniu interpretacja tych przepisów, jako błędna i wynikająca z nieprawidłowego odczytania pisma pozwanego z dnia 5 marca 2013 r. do powoda oraz Informacji opublikowanej przez Prezesa URE w dniu 20 marca 2014 r. nie zasługiwała na uwzględnienie. Jak trafnie w odpowiedzi na odwołanie wskazał pozwany, przedmiotowy zakres obowiązku został określony w art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy. Na podstawie treści tego przepisu powód powinien więc dokonać interpretacji obowiązku, o którym mowa w tym przepisie. W ocenie Sądu w sprawie brak również podstaw do uznania, że przyjęta przez pozwanego interpretacja art. 12 ust. 1 pkt 1 ma charakter rozszerzający. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji i w odpowiedzi na odwołanie oraz w piśmie z dnia 5 marca 2013 r. do powoda i Interpretacji z 20 marca 2014 r. Prezes URE wskazał, że zakresem podmiotowym przepisu art. 12 ust. 2 pkt 1 Ustawy nie są objęte przedsiębiorstwa zajmujące się wytwarzaniem ciepła i jego sprzedażą do przedsiębiorstw sieciowych i obrotowych oraz podmioty wytwarzające i sprzedające ciepło bezpośrednio odbiorcom końcowym np. kotłownie należące do spółdzielni mieszkaniowych. Wobec tego twierdzenie odwołania, że Prezes URE w odpowiedzi na pytanie, w piśmie z dnia 5 marca 2013 r. błędnie poinformował powoda o przychodzie stanowiącym podstawę do ustalenia obowiązku było nieuzasadnione.

Wskazać należy, że celem wprowadzenia obowiązku przedstawiania do umorzenia świadectw efektywności energetycznej lub wnoszenia opłaty zastępczej jest ochrona środowiska w interesie społecznym. Niewykonanie lub nieprawidłowe wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 12 ust. 1 Ustawy o efektywności prowadzi do naruszenia interesu społecznego. Skoro więc zachowanie powoda mogło wywołać zagrożenie lub naruszenie interesu społecznego, stopień naruszenia należało uznać za znaczny. Podkreślenia wymaga, że na powodzie jako podmiocie prowadzącym działalność gospodarczą na podstawie udzielonej koncesji, zgodnie z art. 355 § 2 k.c. spoczywa obowiązek wykonywania tej działalności z należytą starannością. Powód jako profesjonalista, na powinien posiadać odpowiednią wiedzę i doświadczenie wymaganą do prawidłowej interpretacji przepisów obowiązującego prawa, lub korzystać z fachowej obsługi prawnej, aby uniknąć nieprawidłowego wykonywania działalności koncesjonowanej. W przeciwnym razie powód naraża się na ryzyko ponoszenia odpowiedzialności z tytułu niewykonania ciążących na nim z mocy ustawy obowiązków. Z okoliczności sprawy wynika, iż przyczyną nieprawidłowego wykonania obowiązku była niewłaściwa interpretacja przez Przedsiębiorcę przepisów Ustawy oraz treści pisma Prezesa URE z dnia 5 marca 2013 r. skierowanego do powoda. Mając na uwadze, że nałożona decyzją kara pieniężna stanowi zaledwie 0,197 % przychodu osiągniętego przez powoda w 2016 r., uznać należało, że przy ustalaniu wymiaru kary Prezes URE w prawidłowy sposób uwzględnił zarówno stopień szkodliwości oraz okoliczności naruszenia. Podkreślenia wymaga, że ze względu na obiektywny model ukształtowanej na gruncie przepisów ustawy Prawo energetyczne odpowiedzialności, do nałożenia kary pieniężnej nie jest konieczne wykazanie przez Prezes URE zawinionego działania przedsiębiorcy. Stopień zawinienia może mieć jedynie wpływ na wymiar nałożonej decyzją kary pieniężnej. Wobec ustalenia kary na poziomie znacznie niższym do granicy ustawowej nie można zgodzić się z powodem, że przy ustalaniu wymiaru kary Prezes URE nie uwzględnił wskazanych w odwołaniu okoliczności. Twierdzenia powoda o pominięciu tych okoliczności przy ustalaniu wymiaru kary, jako nie poparte żadnymi dowodami należało uznać za bezpodstawne.

Ponadto mając na uwadze, iż wysokość nałożonej decyzją kary nie była wygórowana, nie zagrażała płynności finansowej powoda oraz mieściła się w granicach ustawowych, uznać należało, że zarzut dotyczący naruszenia art. 35 ust. 1 Ustawy w zw. z art. 10 k.p.a. nie zasługiwał również na uwzględnienie i nie mógł stanowić podstawy do uchylenia zaskarżonej decyzji. W odwołaniu powód nie wskazał, jaka była wysokość przychodu uzyskanego w 2017 r. Natomiast w odpowiedzi na odwołanie pozwany wskazał, że w roku 2017 powód uzyskał przychód w wysokości (...) zł. Zdaniem Sądu nawet, gdyby za podstawę do ustalenia wymiaru kary Prezes URE przyjął poziom przychodu osiągniętego przez Przedsiębiorcę w roku 2017, wysokość nałożonej w zaskarżonej decyzji kary pieniężnej mogłaby pozostać na analogicznym poziomie. W sytuacji, gdy przy ustalaniu wymiaru kary Prezes URE uwzględnił wymienione w art. 36 Ustawy przesłanki, sama okoliczność ustalenia wymiaru kary na podstawie poziomu przychodu z roku 2016 nie może stanowić podstawy do uwzględnienia żądania odwołania i uchylenia zaskarżonej decyzji w całości.

Po zapoznaniu się ze stanowiskami stron, Sąd uznając, że w świetle przytoczonych przez strony twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych przeprowadzenie rozprawy nie było konieczne, na podstawie art.148 ¹ § 1 k.p.c. rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności Sąd Okręgowy, wobec braku podstaw do jego uwzględnienia, oddalił odwołanie jako bezzasadne - art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono na zasadzie art. 98 k.p.c., stosownie do wyniku sporu, ustalając wysokość należnych pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 720 zł, na podstawie § 14 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia odwołania.

Sędzia SO Witold Rękosiewicz.