Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

I.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

W składzie:

Przewodniczący: SSO Bogdan Gierzyński

Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Naróg

po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 2013r.w Warszawie na rozprawie

sprawy z odwołania R. N. (1)

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o nałożenie kary pieniężnej

na skutek odwołania R. N. (1) od Decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 30 maja 2011 roku Nr (...) (...) (...)

1.  Uchyla zaskarżoną decyzję.

2.  Zasądza od Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki na rzecz R. N. (1) kwotę 360 zł (trzysta sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Bogdan Gierzyński

XVII AmE 128/11

UZASADNIENIE

Decyzja z dnia 30 maja 2011 r. pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki orzekł, że powód – R. N. (2) prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą P.H.U. (...) naruszył warunki 1 i 2.1.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi udzielonej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w dniu 8 grudnia 2000 r.(Nr (...) (...) zmienionej decyzją z dnia 12 lutego 2009 r. (Nr (...) (...)/ (...)) i w związku z tym nałożył na powoda karę pieniężną w wysokości 60.000 zł.

Od powyższej decyzji powód wniósł odwołanie, wnosząc o jej uchylenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, zarzucając naruszenie:

- art.80 k.p.a. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w następstwie błędów logicznego rozumowania i pominięcie dowodów prowadzących do przyjęcia odmiennych wniosków, a w konsekwencji uznanie, że powód naruszył warunki koncesji;

- art.56 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U Nr 89 z 2006 r., poz 625 z późn. zm.) poprzez jego nieuprawnione zastosowanie.

Pozwany wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił co następuje:

Bezspornym jest, że powód – R. N. (2) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą P.H.U. (...) polegająca na obrocie paliwami ciekłymi. Działalność tę prowadzi na podstawie koncesji udzielonej mu przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki decyzjami z dnia 8 grudnia 2000 r.(Nr (...) (...) i z dnia 12 lutego 2009 r. (Nr (...) /1 /1 /2009/ (...)).

Zgodnie z udzieloną koncesją przedmiot działalności nia objętej stanowiła „działalność gospodarcza w zakresie obrotu następującymi paliwami ciekłymi:

1.  benzynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze,

2.  olejami napędowymi,

3.  gazem płynnym,

przy wykorzystaniu stacji paliw zlokalizowanej w miejscowości J. (...) (...)-(...) M. oraz konfekcjonowanym gazem płynnym.”(pkt 1 koncesji).

Ponadto „Koncesjonariusz jest zobowiązany do spełniania określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej, a w szczególności warunków określonych w ustawie Prawo energetyczne i wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych.”

Bezspornym jest również, że w 2009 r. powód sprzedawał na swojej stacji produkt (...) (...) o nazwie „olej napędowy grzewczy eksterm plus”.

W tym stanie faktycznym Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Istota sprawy sprowadza się do rozstrzygnięcia kwestii, czy sprzedaż „oleju napędowego grzewczego (...) wyprodukowanego przez (...) S.A. mieściło się w granicach udzielonej powodowi koncesji.

Koncesja ta, co jest bezsporne, zawierała warunek 1 określający przedmiot działalności jako „działalność gospodarcza w zakresie obrotu następującymi paliwami ciekłymi: 1.bezynami silnikowymi innymi niż benzyny lotnicze, 2. olejami napędowymi, 3.gazem płynnym.”.

W ocenie Sądu treść koncesji nie pozostawiała wątpliwości, że zezwala ona na obrót wszelkimi olejami napędowymi, natomiast wyłączona jest działalność w zakresie obrotu olejem opałowym.

Wyprodukowany przez (...) S.A. produkt o nazwie „olej napędowy grzewczy (...) zawiera w sobie określenie „olej napędowy” i wbrew stanowisku pozwanego nie można tego uznać za zabieg marketingowy, a o zakwalifikowaniu produktu do kategorii olejów napędowych nie decyduje jego przeznaczenie. Polskim systemie prawa ustawodawca posługuje się kategorią „olejów napędowych o kodach CN od 2710 19 41 do 2710 19 49 przeznaczonych na cele opałowe” (§ 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra finansów z dnia 20 sierpnia 2010 w sprawie znakowania i barwienia wyrobów energetycznych (dz. U. Nr 157, poz.1054)

Wobec braku wyłączenia z zakresu udzielonej koncesji olejów napędowych przeznaczonych na cele opałowe, uznać należało, że obrót takimi olejami mieścił się w jej granicach.

Zważyć ponadto należało, że do decyzji nakładającej kare pieniężną obowiązuje wyższy standard ochrony praw przedsiębiorcy ze względu na konieczność zapewnienia skuteczności w polskim porządku prawnym przepisom Europejskiej konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wartości w zakresie w jaki Europejski Trybunał Praw Człowieka przyjmuje gdy dochodzi do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej, zasady sądowej weryfikacji prawidłowości orzeczenia organu regulacji w tym zakresie, powinny odpowiadać wymogom analogicznym do tych, które obowiązują sad orzekający w sprawie karnej (vide Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.09.2010 r. sygn. III Sk 8/10 niepubl. i Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 12.01.2011 r. syn VI Ca 782/10 niepubl.). Z tego też względu pozwany winien wykazać, że sprzedawane przez powoda paliwo nie było olejem napędowym przeznaczonym na cele opałowe lecz olejem opałowym. W niniejszej sprawie okoliczność ta nie została wykazana przez pozwanego.

Z tych względów zaskarżoną Decyzję należało uchylić wobec braku podstaw do jej wydania (art.479 ⁵³ § 2 k.p.c.).

O kosztach postępowania orzeczono stosownie do wyniku sporu, zasądzając na rzecz pozwanego koszty zastępstwa procesowego według norm przepisanych (art.98 k.p.c.)

SSO Bogdan Gierzyński