Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący –	Sędzia SO Dariusz Dąbrowski

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2023 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa P. B. i J. B.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powodów od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 9 października 2020 roku, numer (...)

1.  oddala odwołanie;

2.  zasądza solidarnie od P. B. i J. B. rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Dariusz Dąbrowski

Sygn. akt XVII AmE 68/21

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, decyzją z 9 października 2020 r., (...), na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12b, art. 56 ust. 2 i 3, art. 56 ust. 2h pkt 4 w związku z art. 56 ust. 6 i 6a, art. 43d ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2020 r. poz. 833 z późn. zm.) oraz w związku z art. 104 oraz art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 z późn. zm.) i art. 30 ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej Przedsiębiorcom: Panu P. B. oraz Panu J. B., prowadzącym wspólnie działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej pod nazwą: (...) S.C. P. B., J. B. z siedzibą w miejscowości Z., poczta S., o nr identyfikacji podatkowej (NIP): (...), w związku z nieprzekazaniem w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące: lipiec, sierpień oraz wrzesień 2017 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, orzekł:

1.  że Przedsiębiorcy nie zachowali terminu na przekazanie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu (dalej „sprawozdanie") za miesiące: lipiec, sierpień oraz wrzesień 2017 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,

2.  za działanie opisane w pkt. 1 wymierzył Przedsiębiorcom karę pieniężną w łącznej wysokości 20.000,00 zł, w tym:

a.  10.000,00 zł za nieprzekazanie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc sierpień 2017 r.

b.  10.000,00 zł za nieprzekazanie w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiąc wrzesień 2017 r.

3.  umorzył postępowanie administracyjne w sprawie wymierzenia kary pieniężnej, polegające na nieprzekazaniu w terminie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące lipiec 2017 r. do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.

Strona powodowa zaskarżyła ww. decyzję w części, tj. w zakresie pkt 1 i 2. Powodowie zarzucili zaskarżonej decyzji:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że w okresie objętym obowiązkiem sprawozdawczym, przedsiębiorcy byli podmiotem przywożącym w rozumieniu art. 3 pkt 12c ustawy - Prawo energetyczne,

2.  błędną wykładnię przepisów art. art. 3 pkt 12c, art. 32c oraz art. 43d ustawy - Prawo energetyczne, polegającą na przyjęciu, że obowiązek składania sprawozdań o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, powstaje również w sytuacji, gdy przedsiębiorcy nigdy nie rozpoczęli dokonywania przywozu i wywozu paliw ciekłych, a ich wpis do rejestru podmiotów przywożących był rezultatem błędu, co do zakresu obowiązków przedsiębiorców,

3.  naruszenie zasady zaufania do władzy publicznej tj. art. 8 § 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego w zw. z art. 30 ust. 1 Prawa energetycznego, co polegało na umorzeniu postępowania w zakresie dotyczącym sprawozdania za lipiec 2017 r. a nie umorzeniu postępowania w zakresie dotyczącym sprawozdań za sierpień i wrzesień 2017 r., mimo że ww. sprawozdania nie zostały złożone w 2017 r. z tożsamych powodów tj. z powodu tego, że skarżący nigdy nie był podmiotem przywożącym, a wpis do rejestru podmiotów przywożących nigdy nie potwierdzał rzeczywistego stanu faktycznego i prawnego, ewentualnie

4.  naruszenie prawa materialnego poprzez niezastosowanie art. 56 ust. 6a Prawa energetycznego, pomimo zaistnienia przesłanek uprawniających Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki do zastosowania odstąpienia od wymierzenia kary, z uwagi na znikomy stopień szkodliwości czynu,

5.  błąd w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że zachowanie cechowała znaczna szkodliwość czynu,

Mając powyższe na uwadze, strona powodowa wniosła o uchylenie decyzji w zaskarżonej części, tj. w pkt 1 i 2.

Pozwany Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wniósł o oddalenie odwołania i zasądzenie od Powodów na rzecz Pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Przedsiębiorcy, w okresie od 30 stycznia 2017 r. do 18 września 2017 r., figurowali w prowadzonym przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, rejestrze podmiotów przywożących, pod numerem (...).

Dowód: Wniosek o wpis do rejestru podmiotów przywożących – k. 30 akt adm., Decyzja z 30 stycznia 2017 r. – k. 39 akt adm., Wniosek o wykreślenie z rejestru podmiotów przywożących – k .13 akt adm., Decyzja Prezesa URE z 18 września 2017 r. – k. 36 akt adm.

Wobec nieprzekazania w terminie sprawozdań, o których mowa w art. 43d ust. 1 ustawy - Prawo energetyczne, za miesiące: lipiec, sierpień oraz wrzesień 2017 r. do Prezesa URE, organ ten wszczął z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej. Jednocześnie, Prezes URE wezwał Przedsiębiorców do nadesłania wyjaśnień na temat przyczyn niezłożenia ww. sprawozdań oraz kopii wszelkich dokumentów potwierdzających aktualną sytuację finansową przedsiębiorstwa.

Dowód: Zawiadomienie o wszczęciu postępowania z 9 marca 2020 r., k. 1 akt adm.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie, Przedsiębiorcy zajęli stanowisko w sprawie. Poinformowali, że wprowadzone przepisy nie są precyzyjne, dlatego, jako Spółka świadcząca usługi transportowe w przewozie paliw, wystąpiła o wpis do rejestru. Spółka wyjaśniła, iż ze względu na brak posiadania koncesji na wytwarzanie i obrót paliwami ciekłymi z zagranicą oraz nie będąca podmiotem przywożącym, złożyła wniosek o wykreślenie z rejestru podmiotów przywożących. Ponadto w okresie figurowania w rejestrze podmiotów przywożących Spółka nie dokonała żadnego przywozu, gdyż nie dotyczyło to ich działalności. Wobec powyższego Przedsiębiorcy wnieśli o odstąpienie od wymierzenia kary ze względu na wprowadzenie Spółki w błąd.

Dowód: Pismo Spółki z 19 marca 2020 r., k. 42 akt adm.

Prezes URE wezwał Przedsiębiorców do przedłożenia zaległych sprawozdań, tj. za miesiące: lipiec, sierpień i wrzesień 2017 r., oraz przedłożenia dokumentów finansowych, potwierdzających aktualną sytuację finansową Przedsiębiorstwa za rok 2019.

Dowód: Pismo z 9 czerwca 2020 r., k. 43 akt adm.

Spółka wyjaśniła, iż wpis do rejestru podmiotów przywożących był spowodowany błędnym zrozumieniem obowiązujących przepisów. W przedmiotowym piśmie Podmiot wniósł o umorzenie wszczętego postępowania. Do pisma dołączono sprawozdanie za lipiec, sierpień oraz wrzesień 2017 r. wraz z zestawieniem rocznym za rok 2019.

Dowód: Pismo z 26 czerwca 2020 r., k. 47 akt adm.

Przedsiębiorcy zostali zawiadomieni o zakończeniu postępowania dowodowego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej za niezachowanie terminu na złożenie sprawozdania o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu za miesiące: lipiec, sierpień oraz wrzesień 2017 r. Przedsiębiorcy zostali również poinformowani o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Dowód: Zawiadomienie o zakończeniu postępowania z 20 lipca 2020 r., k. 53 akt adm.

W dniu 9 października 2020 r. Prezes URE wydał decyzję zaskarżoną w niniejszym postępowaniu.

Dowód: Decyzja z 9 października 2020 r., k. 6 akt sąd.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody z dokumentów, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a Sąd także nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Zaskarżona decyzja odpowiada prawu, a podniesione przez Powoda w odwołaniu zarzuty nie mogą skutkować odstąpieniem od wymierzenia kary lub zmniejszeniem jej wysokości.

Omawiany obowiązek sprawozdawczy wynikał wprost z treści art. 43d ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne (dalej: ustawa P.e) stanowiącego, że Przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na wytwarzanie paliw ciekłych lub koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, a także podmiot przywożący, stosownie do swojej działalności, przekazuje Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki, Prezesowi Agencji Rezerw Materiałowych, ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych oraz ministrowi właściwemu do spraw energii miesięczne sprawozdanie o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych, a także ich przeznaczeniu - w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy sprawozdanie.

Według art. 62d pkt 4 ustawy - Prawo energetyczne, dodanym ustawą z dnia 31 lipca 2019 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ograniczenia obciążeń regulacyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1495 z późn. zm.), który wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2020 r. „od dnia 1 stycznia 2020 r. do dnia 30 czerwca 2021 r., przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesje na wytwarzanie paliw ciekłych lub koncesję na obrót paliwami ciekłymi z zagranicą, a także podmiot przywożący stosownie do swojej działalności przekazuje Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki miesięczne sprawozdanie o rodzajach oraz ilości wytworzonych, przywiezionych i wywiezionych paliw ciekłych a także ich przeznaczeniu - w terminie 20 dni od dnia zakończenia miesiąca, którego dotyczy sprawozdanie”

Podmiotem przywożącym, w myśl definicji zawartej w art. 3 pkt 12c p.e. jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która samodzielnie lub za pośrednictwem innego podmiotu dokonuje przywozu paliw ciekłych, z wyłączeniem przywozu paliw ciekłych:

a)  w ramach wykonywania działalności polegającej na obrocie paliwami ciekłymi z zagranicą wymagającej uzyskania koncesji, o której mowa w art. 32 ust. 1 pkt 4, lub

b)  przeznaczonych do użycia podczas transportu i przywożonych w standardowych zbiornikach, o których mowa w art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2022 r. poz. 143).

Natomiast przywóz paliw ciekłych, to zgodnie z definicją ustawową, zawartą w art. 3 pkt 12d p.e. sprowadzenie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej paliw ciekłych w ramach nabycia wewnątrzwspólnotowego lub importu.

Podmiot przywożący może dokonywać przywozu paliw ciekłych po wpisaniu do rejestru podmiotów przywożących. Wpisu do tego rejestru dokonuje na wniosek podmiotu przywożącego Prezes URE w drodze decyzji (art. 32c p.e.). W prowadzonym w postaci elektronicznej przez Prezesa URE jawnym rejestrze podmiotów przywożących umieszcza się takie informacje jak: oznaczenie podmiotu przywożącego, rodzaje paliw ciekłych będące przedmiotem przywozu, rodzaje i lokalizację infrastruktury paliw ciekłych wykorzystywanej przez podmiot przywożący, przeznaczenie przywożonego paliwa ciekłego, planowana daty rozpoczęcia działalności polegającej na przywozie paliw ciekłych (art. 32a p.e.).

Zmiana wpisu lub wykreślenie z rejestru podmiotów przywożących następują na wniosek podmiotu przywożącego lub z urzędu (art. 32d p.e.). Przy czym Prezes URE z urzędu, w drodze decyzji, wykreśla z rejestru podmiot przywożący, który w okresie kolejnych 6 miesięcy nie dokonał przywozu paliw ciekłych lub zaistniały okoliczności, o których mowa w art. 32b p.e.

Czyniąc wstęp do dalszych rozważań, w pierwszej kolejności należy wskazać, że w okresie objętym obowiązkiem sprawozdawczym, Przedsiębiorcy byli podmiotem przywożącym w rozumieniu art. 3 pkt 12c ustawy - Prawo energetyczne. Figurowali bowiem w rejestrze podmiotów przywożących, prowadzonym przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w okresie od dnia 30 stycznia 2017 r. do dnia 18 września 2017 r. pod numerem (...)

W ocenie Sądu, błędne jest zapatrywanie Powodów, jakoby za podmiot przywożący, należało uznać wyłącznie Przedsiębiorcę, który dokonuje przywozu paliw ciekłych. Sąd nie podzielił również argumentacji Powodów, którzy powoływali się na błąd polegający na umieszczeniu Spółki w rejestrze.

Sąd stanął na stanowisku, że niezależnie od tego, jakimi pobudkami kierował się przedsiębiorca składając wniosek o wpis do rejestru, czy były to wątpliwości dotyczące interpretacji przepisów ustawy prawo energetyczne, w szczególności rozumienia pojęcia przywozu paliw i podmiotu przywożącego, czy też było to spowodowane faktyczną wolą dokonywania w niedalekiej przyszłości przywozu paliwa, o jakim mowa w art. 3 pkt 12d p.e., dokonanie wpisu w rejestrze jest jednoznaczne z uzyskaniem statusu podmiotu przywożącego, który uprawnia przedsiębiorcę do dokonywania przewozu paliw.

Konsekwencją zaś wpisania do rejestru podmiotów przywożących, jest obowiązek sprawozdawczy wynikający z art. 43d ust. 1 p.e. Obowiązek ten istnieje nawet wówczas jeśli przedsiębiorca w danym okresie sprawozdawczym (w danym miesiącu) nie dokonał przywozu żadnego paliwa. Nawet fakt niedokonania przywozu w danym okresie sprawozdawczym ma istotną wartość informacyjną dla regulatora rynku energetycznego i może podlegać takiej samej weryfikacji jak przywóz paliwa w wielkości większej niż 0.

Tak też, warto powtórzyć, za Prezesem URE, że Przedsiębiorcy występujący o wpis do rejestru podmiotów przywożących, powinni liczyć się z tym, iż w przypadku uzyskania decyzji o wpisie będą zobowiązani do spełniania obowiązków wynikających z przepisów prawa, bez względu na ilość przywiezionych paliw ciekłych.

W związku z tym, nie było możliwe uwzględnienie zarówno pierwszego, jak i drugiego zarzutu sformułowanego w odwołaniu.

W świetle powołanych już na wstępie przepisów prawa, ustalony w sprawie stan faktyczny, umożliwiał jednoznaczne stwierdzenie, że po stronie Spółki istniał obowiązek sprawozdawczy, o jakim mowa w art. 43d ust. 1 p.e. Jak zatem ustalono, Przedsiębiorcy złożyli sprawozdania za miesiące: sierpień oraz wrzesień 2017 r. dopiero w dniu 26 czerwca 2020 r., tj. 1010 i 980 dni po ustawowym terminie.

Choć Powodowie nie zaskarżyli punktu trzeciego decyzji, to ze względu na treść kolejnego zarzutu, Sąd postanowił odnieść się do zasadności postanowienia Prezesa URE w przedmiocie umorzenia postępowania, co do sprawozdania za lipiec 2017 r. Trzeba zatem wyjaśnić, że sprawozdanie za miesiąc lipiec 2017 r. - w przeciwieństwie do sprawozdania za sierpień i wrzesień 2017 r. - zostało złożone do Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki w ustawowym terminie. W związku z tym, decyzja Pozwanego w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia Powodom kary za ten miesiąc, była uzasadniona.

Warunkiem uwzględnienia kolejnego zarzutu odwołania było zaistnienie przesłanek uzasadniających odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej o których mowa w art. 56 ust. 6a p.e. Stosownie do treści przepisu art. 56 ust. 6a ustawy p.e., Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

Należy jednak podkreślić, iż ustawodawca nie obliguje organu do jego zastosowania. Poprzez sformułowanie „może odstąpić” przewiduje jedynie takie uprawnienie. Prowadzi to do wniosku, że nawet w przypadku łącznego wystąpienia obu przesłanek wskazanych przez ustawodawcę w przepisie art. 56 ust. 6a ustawy – Prawo energetyczne, Prezes URE może, ale nie musi skorzystać z tej kompetencji.

Sąd stanął na stanowisku, że nie jest możliwe uznanie, jakoby stopień społecznej szkodliwości czynu był znikomy a tym samym aby zaistniały niezbędne przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary. Jak już wyżej wskazano, warunkiem jego zastosowania jest zaistnienie łącznie obu przesłanek w nim wymienionych, a więc zarówno stopień szkodliwości czynu jest znikomy, jak i podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek. W przedmiotowej sprawie, naruszenie prawa w istocie polegało na niezłożeniu sprawozdań, a zatem złożenie tego sprawozdania nawet w terminie późniejszym powoduje, że dochodzi do zaprzestania naruszenia przez stronę prawa. Ostatecznie, choć po terminie określonym w ustawie, Powodowie złożyli sprawozdania, jednakże nie można uznać, że stopień szkodliwości czynu jest znikomy. Prawidłowo zatem uznał Pozwany, że nie zachodziły okoliczności uzasadniające skorzystanie z dobrodziejstwa przepisu art. 56 ust. 6a P.e., z uwagi na brak spełnienia przesłanki „znikomej szkodliwości czynu”.

Dostęp wszystkich czterech organów, wymienionych w art. 43d Prawa energetycznego, do informacji na temat ilości produktów paliwowych wprowadzonych na rynek przez przedsiębiorców ma istotne znaczenie, między innymi, z punktu widzenia nadzoru i kontroli rynku paliw, w tym zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego, zapobiegania ewentualnym nadużyciom, czy ochrony interesu fiskalnego państwa. Brak stosowanych sprawozdań w terminie powoduje, że organy te nie mogą realizować swoich ustawowych obowiązków. Ponadto, Powodowie są przedsiębiorcami, wobec tego z uwagi na profesjonalny charaktery wykonywanej przez nich działalności, powinni mieć świadomość spoczywających na nich obowiązkach - w tym, sprawozdawczych - i powinni realizować je ze starannością wymaganą od profesjonalistów. „Staranność” ta obejmuje również znajomość obowiązujących przepisów prawa oraz następstw z niego wynikających w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Co więcej, jak słusznie zauważył Pozwany, brak realizacji obowiązku sprawozdawczego przez Powodów, doprowadził do naruszenia chronionego ustawą dobra, jakim jest terminowość składania sprawozdań i pozbawiło nie tylko pozwanego, ale również inne ustawowo określone organy państwowe informacji niezbędnych do wykonywania nadzoru nad rynkiem paliw ciekłych. Celem obowiązku sprawozdawczego nie jest jedynie sporządzenie przez Prezesa URE kwartalnego raportu, służy również jako narzędzie kontroli oraz podstawowe źródło informacji o funkcjonowaniu konkretnych podmiotów na rynku paliw ciekłych w zakresie prowadzonych przez Przedsiębiorców działalności. Oznacza to tym samym, że terminowość w składaniu sprawozdań jest dobrem podlegającym w tym przypadku ochronie.

Sąd orzekający w niniejszym składzie w pełni podziela i przyjmuje za swój pogląd Sądu Najwyższego, który w uzasadnieniu wyroku z 27 listopada 2019 r. w sprawie toczącej się pod sygn. akt I NSK 95/18 wskazał, że to Prezes URE kształtuje politykę wymiaru kar wobec przedsiębiorców popełniających delikty administracyjne określone w ustawie - Prawo energetyczne. W pewnych przypadkach sąd może co prawda zastosować art. 56 ust. 6a p.e., jednakże wpierw Powód powinien wykazać, że pozwany przekroczył zasady uznania administracyjnego oraz że stopień szkodliwości czynu był znikomy, a przedsiębiorca zaprzestał naruszenia prawa lub zrealizował obowiązek. Sąd Najwyższy trafnie wskazywał, że artykuł 56 ust. 6a p.e. należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasady równowagi i podziału władzy. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki dysponuje więc pewnym luzem decyzyjnym przy interpretacji przesłanki znikomości szkodliwości społecznej czynu, a w razie ziszczenia się wspomnianej przesłanki - uznaniem administracyjnym przy wyborze wariantu rozstrzygnięcia: odstąpienia od kary pieniężnej bądź nieodstąpienia od tej kary. (Wyrok SN z 27.11.2019 r., I NSK 95/18, LEX nr 2817533)

Sąd Okręgowy uznał, iż błędne jest przekonanie Powodów o naruszeniu przepisu art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne. Brak zastosowania względem Powodów instytucji odstąpienia od wymierzenia kary wynikał z tego, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wymagane łącznie treścią art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne, nie zaś z tego, że Pozwany przekroczył granice uznania administracyjnego bądź dokonał błędnej wykładni przepisów prawa energetycznego. Dlatego też, w przekonaniu Sądu, zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie.

Wobec braku przedmiotowych sprawozdań w terminie, za 2 miesiące Prezes URE nałożył kary za niezłożenie każdego z nich po 10.000,00 zł, tj. za uchybienie obowiązkowi sprawozdawczemu za każdy miesiąc, których łączna suma wyniosła 20.000,00 zł.

W myśl art. 56 ust. 1 pkt 12b i 12c ustawy – Prawo energetyczne, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przekazuje w terminie sprawozdań o których mowa w art. 43d tej ustawy lub przekazuje sprawozdania zawierające nieprawdziwe dane. Zgodnie natomiast z treścią art. 56 ust. 2h pkt 4 i 5 P.e. wysokość kar, o których mowa powyżej, wynosi odpowiednio: 10 000 zł (za nieprzedstawienie w terminie ww. sprawozdań) oraz od 10 000 zł do 50 000 zł (za przedstawienie ww. sprawozdań zawierających nieprawdziwe dane.

Powodowie nie zrealizowali ciążącego na nich obowiązku sprawozdawczego, co w oparciu o przepisy prawa energetycznego, słusznie zostało przez Pozwanego uznane za podstawę do nałożenia kary pieniężnej. Kwalifikacja czynu Powoda, dokonana przez Prezesa URE jest słuszna, niewątpliwie bowiem naruszenie będące przedmiotem zaskarżonej decyzji nie stanowi czynu o znikomej społecznej szkodliwości. Jak również wspomniano wyżej, Sąd nie stwierdził, jakoby Prezes URE przekroczył granice uznania administracyjnego wymierzając karę pieniężną. Wysokość nałożonej na powoda kary finansowej wynika zatem wprost z przepisów prawa. Ustawodawca wyłączył możliwość jej miarkowania.

Odnosząc się jeszcze do postanowionego przez Powodów zarzutu naruszenia art. 8 § 1 i 2 k.p.a., Sąd w pierwszej kolejności wyjaśnia, że Prezes URE w sposób wszechstronny i wyczerpujący przeanalizował zebrany materiał dowodowy przedstawiając istotne dla rozstrzygnięcia sprawy fakty i wyjaśniając przyczyny ich uwzględnienia bądź pominięcia.

Powołując się natomiast na utrwalone w doktrynie stanowisko, należy przyjąć, że nawet gdyby w postępowaniu administracyjnym doszło do naruszenia powyższych przepisów przez Prezesa URE, okoliczność ta nie mogłaby to stanowić wyłącznej podstawy uchylenia decyzji, ponieważ Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, jako sąd pierwszej instancji, na skutek wniesionego odwołania, rozpoznaje sprawę merytorycznie od początku. Wydanie przez organ administracji zaskarżonej decyzji jest jedynie warunkiem rozpoznania sprawy przez sąd, a nie jego skutkiem. SOKiK jest sądem cywilnym a nie sądem legalności decyzji administracyjnej i prowadzi sprawę cywilną, wszczętą w wyniku wniesienia odwołania od decyzji Prezesa Urzędu, w tym wypadku Urzędu Regulacji Energetyki, według reguł kontradyktoryjnego postępowania cywilnego, jak to czynią sądy administracyjne w postępowaniu sądowo-administracyjnym. W świetle powyższego nawet gdyby przyjąć, iż w postępowaniu administracyjnym doszło do uchybień proceduralnych to, o ile nie stanowią one podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji, nie mogą one prowadzić do uchylenia decyzji i nie mogą być przedmiotem postępowania sądowego mającego na celu merytoryczne rozstrzygnięcie sporu. Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest zobowiązany do wszechstronnego zbadania wszystkich istotnych okoliczności sprawy, przy uwzględnieniu zasad rozkładu ciężaru dowodu i obowiązku stron w postępowaniu dowodowym. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 1991 r. sygn. akt III CRN 120/91 OSNC 1992 nr 5, poz. 87; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 1998 r. sygn. akt I CKN 265/98 OSP 2000 nr 5 poz. 68; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 1999 roku sygn. akt 351/99 OSNC 2000 nr 3 poz. 47; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2001 roku sygn. akt I CKN 1036/98 LEX nr 52708; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 września 2005 roku, sygn. akt III SZP 2/05 OSNP 2006/19-20/312).

W związku z tym, że strony nie złożyły wniosku o przeprowadzenie rozprawy, a stanowisko stron zostało jednoznacznie wyjaśnione w złożonych pismach procesowych, Sąd na podstawie art. 148 ¹§1 k.p.c. wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił wniesione przez Powodów odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³§ 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na oddalenie odwołania, należało uznać Powodów za stronę, która przegrała proces i zasądzić od nich (solidarnie) na rzecz Pozwanego zwrot kosztów procesu, które w sprawie niniejszej obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w minimalnej stawce 720,00 zł, ustalonej w oparciu § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Dariusz Dąbrowski