Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 stycznia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w składzie:

Przewodniczący:	SSR del. Danuta Brejtkopf
Protokolant:	sekretarz sądowy Irmina Bartochowska

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania S. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...) z siedzibą w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania S. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...) z siedzibą w K. od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 04 grudnia 2012r. r. Nr (...)

I.  zmienia decyzję w punkcie 2 w ten sposób, że wymienioną w nim karę pieniężną w kwocie 10.000 zł ( słownie: dziesięć tysięcy zł ) obniża do kwoty 9 009,78 zł ( słownie: dziewięć tysięcy dziewięć zł 78/100) co stanowi (...) przychodów z działalności koncesjonowanej uzyskanych przez w/w przedsiębiorcę w 2011 r.,

II.  oddala odwołanie w pozostałej części,

III.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu.

SSR del. Danuta Brejtkopf

Sygn. akt XVII AmE 42/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4.12.2012 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 12 w związku z art. 56 ust. 2 pkt 1, ust. 3 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej P. S. B. prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) z siedzibą w miejscowości K., orzekł:

1. że P. S. B. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe (...) z siedzibą w miejscowości K., naruszył warunek 2.1.1. koncesji na obrót paliwami ciekłymi, udzielonej P. decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z 8 kwietnia 2002 r. zmienioną decyzją z 9 marca 2012 r. w ten sposób, że wykonywał działalność objętą koncesją na stacji (...) zlokalizowanej w P., nie posiadając wymaganego przepisami prawa pozwolenia na użytkowanie tej stacji

2. za działania opisane w pkt 1 wymierzył P. S. B. karę pieniężną w wysokości 10 000 zł |, co stanowi 0,02 % przychodów z działalności koncesjonowanej uzyskanych przez ww. P. w 2011 r.

Pozwany stwierdził, iż w toku prowadzonego postępowania administracyjnego w sprawie przedłużenia terminu obowiązywania koncesji na obrót paliwami ciekłymi wydanej Koncesjonariuszowi 8 kwietnia 2002 r. , stwierdzono, że Koncesjonariusz nie posiada pozwolenia na użytkowanie stacji autogazu zlokalizowanej w P., gm. C., na której Koncesjonariusz prowadził działalność gospodarczą objętą koncesją.

Mając powyższe na uwadze Pozwany uznał, iż zachodzą przesłanki do stwierdzenia, że Koncesjonariusz dopuścił się naruszenia warunku 2.1.1. posiadanej koncesji na obrót paliwami ciekłymi, a zgodnie z treścią art. 56 ust. 1 pkt 12 ustawy - Prawo energetyczne, karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków wynikających z koncesji.

Zdaniem Pozwanego wymierzona kara pieniężna w kwocie 10 000 zł stanowiąca jedynie 0,02 % przychodów osiągniętych przez Koncesjonariusza z działalności koncesjonowanej w 2011 roku nie pogorszy sytuacji finansowej i nie wpłynie negatywnie na płynność finansową Koncesjonariusza. Jednocześnie jest ona adekwatna do zawinienia i stopnia szkodliwości popełnionego czynu oraz powinna zadziałać wychowawczo na ukarany podmiot na tyle, aby uchybienia tego rodzaju nie powtarzały się w przyszłości.

Odwołanie od decyzji złożył S. B., zaskarżając decyzję w całości, zarzucając decyzji naruszenie:

1.  przepisów prawa materialnego, tj. art. 56 ust. 1 pkt. 12 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne w zw. z pkt. 2.1.1. koncesji na obrót paliwami z dnia 8 kwietnia 2002 r., przez błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji kiedy ww. przepis nie powinien stanowić podstawy do nakładania kar pieniężnych za uchybienie przepisom ustawy z dnia 7 lutego 1994 r. Prawo budowalne poprzez nieuzyskanie pozwolenia na użytkowanie obiektu budowalnego.

2.  przepisów prawa materialnego, tj. art. 56 ust. 6a ustawy prawo energetyczne, poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji nieodstąpienie od wymierzania kary dla powoda, w sytuacji znikomej społecznej szkodliwości czynu oraz zaprzestania prowadzenia działalności na stacji (...) zlokalizowanej w P..

3.  przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 6, 7, 77 § 1 k.p.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a., poprzez błędne ustalenie kary pieniężnej wysokości 10.000 zł, podczas, kiedy prawidłowa wysokość kary powinna wynosić 9.009, 78 zł co stanowi 0,02 % przychodów z działalności koncesjonowanej uzyskanych przez powoda w 2011 r.

Powód wniósł o uchylenie decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i umorzenie postępowania, ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji i w pkt. 2 odstąpienie od wymierzenia kary pieniężnej, ewentualnie o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie kary pieniężnej w wysokości: 9009, 78zł.

Powód stwierdził, iż podstawą do nałożenia kary pieniężnej nie jest naruszenie jakiekolwiek przepisu prawa związanego z wykonywaną przez koncesjonariusza działalnością gospodarczą, lecz naruszenie tylko tych obowiązków, które mają wynikać z udzielonej koncesji. W treści udzielonej koncesji brak jest jakichkolwiek odniesień do innych (poza szeroko rozumianym prawem energetycznym) norm prawnych, które powód ma obowiązek przestrzegać. Dlatego też, w jego ocenie skoro nie został naruszony żaden obowiązek wynikający z udzielonej koncesji, to zachowanie polegające na nieuzyskaniu pozwolenia na użytkowanie nie powinno zostać zakwalifikowane jako wypełniające dyspozycję przepisu art. 56 ust. 1 pkt. 12 ustawy Prawo energetyczne.

Powód przyznał, że nie posiadał pozwolenia na użytkowanie stacji (...) w P., pomimo spełnienia wymaganych prawem budowlanym wymogów do uzyskania tegoż pozwolenia. Dlatego zachowanie powoda należy zakwalifikować jako czyn o znikomej społecznej szkodliwości.

Zdaniem Powoda można przyjąć, że powód otrzymałby pozwolenie na użytkowanie stacji (...), gdyby tylko dopełnił wszystkich formalności. Zatem, skoro powód zakończył wykonywanie działalności na stacji (...) w P. ,zaraz po stwierdzeniu w toku postępowania administracyjnego ww. uchybienia w postaci braku pozwolenia, to w jego ocenie została wypełniona dyspozycja przepisu art. 56 ust. 6 a ustawy Prawo energetyczne. do odstąpienia od wymierzenia kary.

Powód podniósł, iż została mu wymierzona kara pieniężna w wysokości 10.000 zł , co ma stanowić 0,02 % przychodów z działalności koncesjonowanej uzyskanych w 2011 r.. Do obliczenia ww. kary przyjęto przychody z działalności koncesjonowanej w wysokości (...) zł, dlatego też ww. kara pieniężna (...)% x (...) zł) powinna wynosić 9.009, 78 zł.

Pozwany wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił i zważył co następuje:

Odwołanie częściowo zasługuje na uwzględnienie w zakresie żądania ewentualnego o zmianę zaskarżonej decyzji i orzeczenie kary pieniężnej w wysokości 9009,78 zł.

Bezsporne jest, iż Powód eksploatował stację auto-gazu w P. bez wymaganej przepisami ustawy - Prawo budowlane (Dz.U.2013.1409) decyzji administracyjnej udzielającej pozwolenia na jej użytkowanie, a zatem nie spełnił określonego przepisami prawa warunku upoważniającego do wykonywania działalności na przedmiotowej stacji. Zgodnie bowiem z art. 55 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym w dacie zakończenia budowy stacji auto-gazu, przed przystąpieniem do użytkowania obiektu budowlanego należało uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, jeżeli właściwy organ nałożył taki obowiązek w wydanym pozwoleniu na budowę. W okolicznościach niniejszej sprawy przedmiotowy obowiązek nałożony został na Powoda prawomocną decyzją Starosty (...) z 19 października 2000 r..

Zdaniem Sądu powyższe działanie Powoda naruszało obowiązek określony w punkcie 2.1.1. posiadanej przez niego koncesji na obrót paliwami ciekłymi.

Powód akceptując warunki udzielonej mu koncesji na obrót paliwami ciekłymi, zaakceptował również warunek określony w punkcie 2.1.1., zgodnie z którym Koncesjonariusz jest zobowiązany do spełniania określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej oraz do wykonywania działalności objętej koncesją na zasadach określonych w ustawie - Prawo energetyczne oraz wydanych na jej podstawie przepisach wykonawczych.

Brak jest podstaw do stwierdzenia, iż w udzielonej Powodowi koncesji nie ma odniesień do „innych poza szeroko rozumianym prawem energetycznym" przepisów prawa.

W myśl art. 33 ust. 1 pkt 3 ustawy - Prawo energetyczne koncesja Prezesa URE jest udzielana wnioskodawcy, który ma możliwości techniczne gwarantujące prawidłowe wykonywanie działalności, co oznacza m.in. konieczność uzyskania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu służącego do wykonywania działalności koncesjonowanej w przypadku gdy decyzja ta jest wymagana przepisami Prawa budowlanego.

Koncesja zobowiązuje przedsiębiorcę do spełnienia określonych przepisami prawa warunków wykonywania działalności gospodarczej, w zgodzie nie tylko z przepisami Prawa energetycznego ale również innych ustaw, szczególnie w zgodzie z przepisami Prawa budowlanego.

Żądanie zatem uchylenia decyzji i umorzenia postępowania uznać należy za bezzasadne.

Nie zasługuje na uwzględnienie wniosek o odstąpienie od wymierzenia kary na podstawie przepisu art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne.

Powód w wyniku prowadzenia koncesjonowanej działalności gospodarczej bez dochowania należytej staranności, nie dochował ciążącego na nim obowiązku w zakresie uzyskania pozwolenia na użytkowanie stacji auto-gazu zlokalizowanej w P. czym wykazał lekceważący stosunek do normy prawnej, z której powyższy obowiązek wynikał, tym samym stopień szkodliwości czynu Powoda uznać należy za znaczny.

Za zasadne uznać należy natomiast żądanie ewentualne powoda co do zmiany decyzji i wymierzenie kary pieniężnej w wysokości 9009,78 zł.

Przyjmując, iż przychody z działalności koncesjonowanej Powoda wynosiły (...)zł, (v. strona 8 decyzji) wskazane w decyzji (...)przychodów przedsiębiorcy daje kwotę 9009,78 zł tj. o prawie tysiąc złotych niższą niż ta, którą wskazano w decyzji tym samym tak sformułowana decyzja nie może ostać się w obrocie prawnym.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji ( art. 479 ⁵³ § 2 kpc).

O kosztach orzeczono stosownie do wyniku sporu ( art. 98, 99 i 100 kpc).