Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Dariusz Dąbrowski

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Iwona Hutnik

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2024 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania powoda od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki

z dnia 13 października 2022 roku nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 zł (siedemset dwadzieścia złotych) z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Dariusz Dąbrowski

XVII AmE 32/23

UZASADNIENIE

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki decyzja z dnia 13 października 2022 r. ((...)) na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 45 w związku z art. 56 ust 2, ust. 3 i ust 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2022 r. poz. 1385, ze zm.), oraz w związku z art 104 k.p.a. po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia kary pieniężnej przedsiębiorcy - (...) sp. z o.o. w P., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...), orzekł, że przedsiębiorca ten naruszył art 43a ust 1 ustawy - Prawo energetyczne, w ten sposób, że dokonywał sprzedaży paliw ciekłych podmiotowi wykonującemu działalność gospodarczą w zakresie obrotu paliwami ciekłymi bez wymaganej koncesji na obrót paliwami ciekłymi i za to wymierzył temu przedsiębiorcy karę pieniężną w wysokości 75 000 złotych.

Od powyższej decyzji odwołał się przedsiębiorca (...) sp. z o.o. w P.. Skarżonej decyzji zarzucił naruszenie:

- art. 56 ust. 6a prawa energetycznego (dalej: „Pe”) poprzez uznanie, że stopień szkodliwości czynu Przedsiębiorcy nie był znikomy i w konsekwencji niezastosowanie tego przepisu, tzn. nieodstąpienie od wymierzenia kary,

- art. 56 ust. 6 Pe polegające na dokonaniu błędnej oceny przesłanek wymiaru kary, w szczególności stopnia szkodliwości czynu, stopnia zawinienia oraz możliwości finansowych Przedsiębiorcy, co w konsekwencji doprowadziło do wymierzenia kary w wysokości nieproporcjonalnej do czynów Przedsiębiorcy,

- z daleko posuniętej ostrożności, obrazę przepisów prawa materialnego a to art. 56 ust. 1 pkt 45 Pe w zw. z art. 84 k.c. względnie w zw. z art. 86 k.c. poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisu, a to polegające na uznaniu, że powód naruszył obowiązki koncesyjne w sposób świadomy co w konsekwencji doprowadziło do nałożenia na powoda kary pieniężnej, podczas gdy należyte zgromadzenie materiału dowodowego, prawidłowa ocena rzeczonych dowodów przy uwzględnieniu doświadczenia życiowego, zawodowego etc. w zakresie zaistnienia okoliczności ekskulpujacych powodowej spółki w przedmiotowym okresie doprowadza do wysnucia wniosków zgoła odmiennych od zaprezentowanych w uzasadnieniu decyzji, a co za tym idzie winna wpłynąć na odmowę nałożenia kary na powoda,

- z daleko posuniętej ostrożności, obrazę przepisów prawa materialnego a to art. 56 ust. 6a Pe, poprzez odstąpienie od wymierzenia kary powodowi podczas gdy z okoliczności niniejszej sprawy można wysnuć słuszny wniosek, iż oceniając całokształt okoliczności faktycznych ległych u podstaw skarżonej decyzji, zastosowanie winien mieć rzeczony artykuł albowiem ustawodawca wprowadzając go do ustawy prawo energetyczne, miał na celu objęcie nim zachowań analogicznych, indywidualnie ustalanych w toku postępowania.

Mając powyższe na uwadze powód wniósł o:

- uchylenie zaskarżonej decyzji w części tj. pkt 2) obejmującej zasądzenie kary pieniężnej w kwocie 75.000,00 zł,

- względnie o odstąpienie od wymierzenia powodowi kary

- oraz zasądzenie od Pozwanego na rzecz Powoda kosztów postępowania odwoławczego z uwzględnieniem uiszczonego wpisu sądowego w kwocie 1000,00 zł, opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł oraz kosztów zastępstwa adwokackiego wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

Decyzją z dnia 20 stycznia 2011 r. Nr (...), z późn. zm., została udzielona przedsiębiorcy - (...) sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości P., posiadającemu numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...) (zwanemu dalej: „Przedsiębiorcą"), koncesja na obrót paliwami ciekłymi na okres od dnia 24 stycznia 2011 roku do dnia 31 grudnia 2030 roku. (bezsporne)

Z informacji uzyskanej przez Prezesa URE od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej wynikało, że (...) sp. z o.o. wynikało, że Powód figurował jako nadawca paliw ciekłych (gazu płynnego LPG) na rzecz przedsiębiorcy - (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., posiadającego numer identyfikacji podatkowej (NIP): (...) w 19 operacjach nadając paliwa ciekłe o sumarycznej ilości ponad 81 000 litrów, przy czym jako miejsce dostawy została wskazana lokalizacja: miejscowość C., ul. (...). (dowód: pismo szefa KAS – k. 2-4 akt admin.)

W dniu 22 grudnia 2021 r., kontrolerzy Urzędu Regulacji Energetyki przeprowadzili kontrolę pod adresem: C., ul. (...). W toku przedmiotowej kontroli ustalono, iż pod wskazanym adresem znajduje się funkcjonująca stacja paliw ciekłych na terenie której oferowane są do obrotu paliwa ciekłe, tj.: gaz płynny LPG, w tym konfekcjonowany gaz płynny LPG, benzyny silnikowe oraz oleje napędowe. (dowód: protokół kontroli, k. 5-8 akt admin.)

(...) Sp. z o.o. nie posiada i nie posiadał koncesji na obrót paliwami ciekłymi. (bezsporne)

Pismem z dnia 4 kwietnia 2022 r. Prezes URE wezwał Powoda do nadesłania dokumentów oraz wyjaśnień dotyczących dostaw gazu płynnego LPG na rzecz (...) sp. z o.o. (dowód: pismo Prezesa URE, k. 9-10 akt admin.)

Pismem z dnia 14 kwietnia 2022 roku, Przedsiębiorca przesłał Organowi uwierzytelnione kopie dowodów sprzedaży gazu płynnego LPG dla (...) Sp. z o.o. (dowód, k. 11-21 akt admin.)

Pismem z dnia 5 maja 2022 r. Prezes URE wezwał Przedsiębiorcę do złożenia szczegółowych wyjaśnień w zakresie wskazanych dostaw paliw ciekłych. (dowód, k. 22-24)

Wezwanie pozostało bez dodatkowych wyjaśnień, Powód nadesłał ponownie to samo pismo co dnia 14 kwietnia 2022 r. (dowód, k. 25-32 akt admin.)

Pismem z dnia 10 sierpnia 2022 r. Nr (...)Prezes URE zawiadomił Przedsiębiorcę o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie wymierzenia kary pieniężnej w związku z możliwością naruszenia przez Przedsiębiorcę art. 43a ust. 1 Pe. (dowód, pismo z dnia 10 sierpnia 2022 r. k. 45-47 akt admin.)

Z uwagi na brak odpowiedzi, na podstawie art. 28 ust. 1 Pe, pismem z dnia 8 września 2022 r. Przedsiębiorca ponownie został wezwany do nadesłania dokumentów i informacji wskazanych w piśmie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 10 sierpnia 2022 r. (dowód, k. 49-50)

W odpowiedzi z dnia 12 września 2022 roku (błędnie oznaczonym datą 12 maja 2022 roku), Przedsiębiorca nadesłał jedynie informacje o ogólnej sytuacji finansowej przedsiębiorstwa energetycznego oraz sprawozdanie finansowe za rok 2021. Przedsiębiorca nie złożył również jakichkolwiek wyjaśnień w przedmiocie wszczętego postępowania administracyjnego. (dowód, k. 52-58 akt admin.)

Pismem z dnia 20 września 2022 r. Przedsiębiorca zawiadomiony został o zakończeniu postępowania dowodowego w niniejszej sprawie, zawartości materiału dowodowego oraz o możliwości zapoznania się ze zgromadzonym w niniejszej sprawie materiałem dowodowym w terminie 7 dni licząc od dnia otrzymania niniejszego zawiadomienia. W wyznaczonym terminie Przedsiębiorca nie skorzystał z przysługujących mu uprawnień. (dowód, k. 60 akt admin.)

Przedsiębiorca w 2021 r. osiągnął przychody z działalności koncesjonowanej w zakresie obrotu paliwami ciekłymi w wysokości (...) złotych. (bezsporne)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w postępowaniu administracyjnym, które nie były przez żadną ze stron niniejszego postępowania kwestionowane, jak również w ocenie Sądu nie budziły wątpliwości.

Sąd Okręgowy w Warszawie, Sąd ochrony Konkurencji i Konsumentów, zważył co następuje.

Odwołanie złożone przez Przedsiębiorcę jest bezzasadne.

Zgodnie zaś z treścią art. 43a ust. 1 Pe działalność gospodarcza w zakresie obrotu paliwami ciekłymi może być prowadzona wyłącznie pomiędzy przedsiębiorstwami energetycznymi posiadającymi wymagane koncesje, o których mowa wart. 32 ust. 1 pkt 1-4, w zakresie wytwarzania i obrotu paliwami ciekłymi, z wyłączeniem sprzedaż dla odbiorcy końcowego. Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika jednoznacznie, iż Powód dokonał dostaw paliw ciekłych na rzecz podmiotu nieposiadającego wymaganej prawem koncesji na obrót paliwami ciekłymi w okresie od dnia 25 czerwca 2021 roku do dnia 8 października 2021 roku. Należy przy tym wskazać, że Powód faktu nie posiadania koncesji przez odbiorcę paliw nie kwestionował. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostają oświadczenia Powoda, że dokonał oględzin przedmiotowej stacji paliw ciekłych, do której miał dostarczać paliwo. Nie ma to znaczenia, albowiem posiadanie tego typu urządzeń nie stanowi o posiadaniu koncesji. Na marginesie można jedynie zauważyć, że ze złożonego w dniu 14 kwietnia 2022 roku do Prezesa URE pisma wynika, że Powód nie potrafił określić i wskazać urządzeń technicznych, do których odbywał się rozładunek gazu płynnego LPG. Ma przy tym rację Pozwany, wskazując że weryfikacja tego czy kontrahent posiada koncesje, nie stwarza jakichkolwiek problemów, albowiem zgodnie z art. 43b ust. 1 Pe Prezes URE prowadzi rejestr przedsiębiorstw energetycznych posiadających koncesję. Jak wynika natomiast z ust. 3 tego samego artykułu rejestr ten jest jawny i udostępniany w Biuletynie Informacji Publicznej URE. Tym samym, twierdzenia powoda, że (...) sp. z o.o. wprowadził go w błąd co do tego, że posiadał wszelkie zezwolenia i atesty są bezpodstawne, albowiem powód wykonując działalność koncesjonowaną powinien zachowywać ponadprzeciętny poziom staranności oraz znać przepisy regulujące prowadzenie tej działalności, w tym przepisy ustawy Pe. Powód nie powinien więc poprzestawać na zapewnieniach kontrahenta, ale powinien dołożyć należytej staranności poprzez sprawdzenie faktu czy (...) sp. z o.o. posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi na stronie internetowej Urzędu Regulacji Energetyki https://rejestry.ure.gov.pl. W rejestrze tym zamieszczana jest informacja o udzielanych koncesjach dla paliw ciekłych, a rejestry te aktualizowane są na bieżąco w dniach roboczych w godzinach 23.00-23.59. Zaniechanie takiej weryfikacji stanowiło naruszenie staranności, do której Powód jest obowiązany na podstawie art. 355§2 k.c., co wielokrotnie podkreślane było w orzecznictwie tak Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, a potwierdzane tak przez Sąd Apelacyjny w Warszawie, jak i przez Sąd Najwyższy (wyrok z dnia 22 września 2005 r., sygn. akt IV CK 100/05). W tej sytuacji brak było podstaw do przesłuchania zgłoszonych przez Powoda świadków, prowadziłoby to jedynie do przedłużenia postępowania, wobec ustalenia stanu faktycznego, brak było również podstaw do dopuszczenia dowodu z zeznań stron.

Sąd nie znalazł przy tym żadnych podstaw do uwzględnienia zarzutów odwołującego, które w zasadzie zmierzały jedynie do zmiany punktu 2 skarżonej decyzji, poprzez jej uchylenie lub ewentualnie zmianę i odstąpienie od wymierzenia kary.

Zgodnie z treścią art. 56 ust. 6a Pe odstąpienie od wymierzenia kary przez Prezesa URE jest możliwe, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 31 maja 2017 r. (sygn. akt III SK 27/16) wskazał, że, w świetle systematyki ustawy - Prawo energetyczne, zasadą jest nakładanie kar pieniężnych za enumeratywnie wyliczone w art 56 ust. 1 tej ustawy naruszenia. W tej sytuacji, jak wskazywano wcześniej w orzecznictwie Sądu Najwyższego w sprawach z zakresu regulacji energetyki (zob. wyrok z dnia 25 kwietnia 2007 r., sygn. akt III SK 1/07), odstąpienie od nałożenia kary jest wyjątkiem a i tak w przepisie art. 56 ust. 6a Pe przyznano Prezesowi URE uznaniową kompetencję do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej. Sąd w pełni przy tym podziela rozważania Sądu Najwyższego zawarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 listopada 2019 r. (sygn. akt I NSK 95/18), w którym Sąd ten w kontekście dokonywania oceny zastosowania art. 56 ust. 6a Pe przez organ regulacyjny podkreślił specyfikę zakresu władzy organu regulacyjnego, którą jest dyskrecjonalność. Przejawia się ona w szeroko zakreślonej swobodzie decyzyjnej w wykładni przepisów zawierających pojęcia nieostre, jak również wyborze adekwatnego do konkretnej sytuacji rozstrzygnięcia, co jest określane mianem uznania regulacyjnego. Jak wskazał dalej Sąd Najwyższy: „Organ regulacyjny, z uwagi na posiadaną wyspecjalizowaną kadrę, unikalną pamięć instytucjonalną oraz bezpośrednią styczność z realiami rynkowymi, jest co do zasady lepiej przygotowany niż sędzia do oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu przedsiębiorcy z punktu widzenia standardów obowiązujących na rynku regulowanym. Interpretacja przepisów prawnych należy do istoty władzy wykonawczej, która jak wskazuje sama jej nazwa, odpowiada za egzekwowanie prawa. Jeżeli określony sposób interpretacji przepisu ma racjonalne uzasadnienie i jest ugruntowany w praktyce organu, sąd nie powinien zastępować go własną interpretacją. Interwencja sądu w treść decyzji organu regulacyjnego powinna następować dopiero wtedy, gdy nosi ona znamiona dowolności: opiera się na arbitralnych przesłankach, zawiera zdawkowe i ogólnikowe uzasadnienie, odwołuje się do nieudowodnionych informacji".

Jak słusznie podniósł Pozwany w niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że zachowanie powoda cechowało się wyższym stopniem szkodliwości niż znikomy co zostało szczegółowo wyjaśnione w zaskarżonej decyzji, a Sąd w pełni te rozważania podziela. Sąd w pełni podziela stanowisko Prezesa URE, który wskazał, że w zaskarżonej decyzji na ocenę stopnia szkodliwości czynu miały wpływ następujące okoliczności:

1) dokonanie przez przedsiębiorcę dziewiętnastu dostaw paliw ciekłych na rzecz podmiotu nieposiadającego wymaganej prawem koncesji na obrót paliwami ciekłymi, w ramach których dostarczył on ponad 81 000 litrów gazu płynnego LPG, przy czym z nadesłanych dokumentów oraz okoliczności zarejestrowania przewozów w systemie SENT wynika, iż nie był to gaz przeznaczony na cele grzewcze, czego przedsiębiorca miał świadomość jako podmiot wystawiający faktury sprzedażowe oraz rejestrujący przewozy w systemie SENT,

2) (...) Sp. z o.o. na rzecz którego powód dokonywał obrotu paliwami ciekłymi nigdy nie posiadał wymaganej koncesji na obrót paliwami ciekłymi,

3) pomimo dokonania dziewiętnastu dostaw w okresie około 4 miesięcy przedsiębiorca nie podjął jakichkolwiek działań weryfikacyjnych w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej przez kontrahenta,

4) przedmiotowe dostawy odbywały się na obiekt bezsprzecznie przeznaczony do dystrybucji paliw ciekłych - stację paliw ciekłych zlokalizowaną w C. przy ul. (...).

Ponadto przy ocenie stopnia szkodliwości czynu pozwany słusznie wziął pod uwagę dobro prawne, w które godził czyn popełniony przez Powoda tj. m.in. bezpieczeństwo energetyczne, ochronę konkurencji między przedsiębiorstwami energetycznymi, zapewnienie skutecznej ochrony środowiska oraz zrównoważenie interesów przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców paliw ciekłych. Należy w szczególności zaznaczyć, iż ze względu na nieposiadanie stosownej koncesji na obrót paliwami ciekłymi, Prezes Urzędu Regulacji Energetyki nie miał możliwości zweryfikowania czy odbiorcy paliw ciekłych spełniają określone w ustawie - Prawo energetyczne, warunki wykonywania tej działalności, w szczególności zaś, czy nie zachodzą przesłanki negatywne uniemożliwiające im uzyskanie tego rodzaju koncesji. Jednocześnie działania przedsiębiorcy niewątpliwie przyczyniły się do uszczuplenia dochodu budżetu państwa (podmiot nieposiadający koncesji na obrót paliwami ciekłymi nie ma obowiązku odprowadzania opłat koncesyjnych z tytułu prowadzonej działalności podlegającej koncesjonowaniu).

Sąd Okręgowy uznał, iż błędne jest przekonanie Powoda o naruszeniu przepisu art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne. Brak zastosowania względem Przedsiębiorcy instytucji odstąpienia od wymierzenia kary wynikał z tego, że nie zostały spełnione wszystkie przesłanki wymagane łącznie treścią art. 56 ust. 6a ustawy - Prawo energetyczne, nie zaś z tego, że Pozwany przekroczył granice uznania administracyjnego, bądź dokonał błędnej wykładni przepisów prawa energetycznego. Dlatego też, w przekonaniu Sądu, zarzut ten nie zasługiwał na uwzględnienie.

Podobnie brak jest podstaw do uznania za zasadny zarzut naruszenia art. 56 ust. 6 Pe. Zgodnie z tym przepisem ustalając wysokość kary pieniężnej, Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. Zdaniem Sądu kara pieniężna została wymierzona w wysokości adekwatnej do naruszenia, a wymierzając ją Prezes URE wziął pod uwagę przesłanki określone w tym przepisie. Należy podkreślić, że wszystkie aspekty sprawy zostały poddane szczegółowej analizie w uzasadnieniu decyzji, a Sąd w pełni podziela rozważania Organu w tym zakresie. Należy przy tym stwierdzić, że Przedsiębiorca w odwołaniu nie wskazał konkretnie, która z przesłanek wymiaru kary została przez Pozwanego naruszona. Wyżej wykazano na jakiej podstawie Organ, a także Sąd doszedł do przekonania, że naruszenie prawa dokonane przez Powoda charakteryzowało się wysokim stopniem szkodliwości. Na wymiar kary pieniężnej wpływ miała również dotychczasowa działalność Powoda. Przedsiębiorca był już prawomocnie karany za analogiczne naruszenia, gdyż prawomocną decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 7 stycznia 2021 r., znak: (...)został on ukarany na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 45 Pe (powód powyższego nie zanegował). Ponadto Przedsiębiorca, czego również nie zanegował był już wcześniej wielokrotnie karany za inne naruszenia (warunków koncesyjnych oraz przepisów ustawy - Prawo energetyczne) przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki.

Odnosząc się zaś do orzeczonej kwoty wymierzonej kary pieniężnej należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 56 ust. 2h pkt. 7 Pe, wysokość kary w przypadkach określonych w ust. 1 pkt 45 wynosi od 50 000 złotych do 250 000 złotych. Wymierzona Przedsiębiorcy kara pieniężna w wysokości 75 000 złotych pozostaje zatem w dolnej granicy zakresu ustalonego ustawą i stanowi jedynie około (...) z przychodów przedsiębiorcy osiągniętych w 2021 roku z działalności koncesjonowanej polegającej na obrocie paliwami ciekłymi. Równocześnie jest znacząco niższa niż dochód przedsiębiorcy osiągnięty w roku 2021 z całości prowadzonej działalności gospodarczej. Powód nie wykazał w żaden sposób, aby nałożona kara mogła spowodować zagrożenia dla działalności koncesjonariusza. Nadto nałożona kara osiągnie tak prewencyjnego jak i wychowawczego celu kary, której oddziaływanie ma mieć charakter powszechny, nie nastawiony wyłącznie na bezpośredniego sprawcę lecz na wszystkie podmioty prowadzące podobną działalność gospodarczą.

Jak wielokrotnie podkreślał w orzecznictwie Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, a potwierdzał Sąd Apelacyjny w Warszawie kara pieniężna ma pełnić funkcję prewencji szczególnej i ogólnej, a więc być zarówno realną, odczuwalną dolegliwością dla ukaranego podmiotu, będącą reakcją na naruszenie przepisów, ale także wyraźnym ostrzeżeniem na przyszłość, zapobiegającym powtarzaniu nagannych zachowań, co ma zmotywować powoda do przestrzegania reguł prawnych wynikających z prowadzenia koncesjonowanej działalności gospodarczej, nie niosąc ze sobą jednocześnie ryzyka wyeliminowania go z obrotu gospodarczego. Natomiast zmniejszenie jej wysokości stałoby w sprzeczności z jej celami prewencyjnymi, jak również represyjno - wychowawczymi, zmierzającymi do wymuszenia na ukaranym przedsiębiorcy przestrzegania reguł prawnych w przyszłości (np. wyrok SOKIK z 27 maja 2013 r., XVII AmE 54/11). Jednocześnie Powód nie przedstawił jakichkolwiek dokumentów, które mogłyby uzasadniać naruszenia art. 56 ust. 6 Pe w zakresie oceny jego możliwości finansowych. W rezultacie niezasadne są zarzuty naruszenia art. 56 ust. 6 Pe.

Niezrozumiały jest natomiast zarzut naruszenia przez Prezesa URE art. 56 ust. 1 pkt 45 Pe w zw. z art. 84 k.c. wobec, jak wynika z treści odwołania, nie negowania przez Przedsiębiorcę dopuszczenia się deliktu polegającego na sprzedaży paliwa ciekłego podmiotowi, który nie posiadał stosowanej koncesji. Nie ma tu znaczenia, czy kontrahent wprowadził Powoda w błąd (czego nie wykazano wobec jawności rejestru przedsiębiorstw energetycznych posiadających koncesję). Wobec stwierdzenia popełnienia deliktu z art. 56 ust. 1 pkt 45 Pe czego powód nie kwestionuje, wszelkie kwestie związane z zawinieniem nie mają wpływu na przypisanie tej odpowiedzialności Powodowi.

Mając powyższe na uwadze, Sąd oddalił wniesione przez Powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³§ 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na oddalenie odwołania, należało uznać Powodów za stronę, która przegrała proces i zasądzić od nich (solidarnie) na rzecz Pozwanego zwrot kosztów procesu, które w sprawie niniejszej obejmowały wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w minimalnej stawce 720,00 zł, ustalonej w oparciu § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

SSO Dariusz Dąbrowski