Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XVII Wydział Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów
w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Wiliński

Protokolant – sekretarz sądowy Magdalena Ratajczyk

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z odwołania (...) S.A. z siedzibą w K.

przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki

o wymierzenie kary pieniężnej

na skutek odwołania od decyzji Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 29 grudnia 2023 r. znak: (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w K. rzecz Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki kwotę 720 (siedemset dwadzieścia) złotych z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Małgorzata Wiliński

Sygn. akt XVII AmE 26/24

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 grudnia 2024 r.

Decyzją z 29 grudnia 2023 r. nr (...) (...) Prezes Urzędu Regulacji Energetyki (dalej pozwany, Prezes URE) na podstawie art. 56 ust. 1 pkt 15 w związku z art. 56 ust. 2, ust. 3 pkt 1 i ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (Dz. U. z 2022 r., poz. 1385 ze zm.) (dalej p.e.) oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r., poz. 775 ze zm.) (dalej k.p.a.) w związku z art. 30 ust. 1 prawa energetycznego , po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia przedsiębiorstwu energetycznemu działającemu pod firmą: (...) S.A. z siedzibą w K. (dalej powód) kary pieniężnej w związku z niepoinformowaniem Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o odmowach zawarcia umów o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej podmiotów dokonanych w roku 2021, orzekł, że:

1.  (...) S.A. nie powiadomił Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o 2 odmowach zawarcia umów o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej dokonanych w roku 2021;

2.  za działanie opisane w pkt 1 wymierzył (...) S.A. karę pieniężną w łącznej wysokości 10 000,00 (słownie: dziesięć tysięcy złotych).

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła spółka, zaskarżając ją w całości. Wniosła przy tym o uchylenie zaskarżonej decyzji, a na wypadek nieuwzględnienia tego wniosku, o jej zmianę poprzez odstąpienie od wymierzenie kary pieniężnej, a w każdym wypadku o zasądzenie od strony pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono do dnia zapłaty.

Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie:

1)  rażące naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 15 Prawa energetycznego poprzez jego błędne zastosowanie polegające na przyjęciu zasad odpowiedzialności na gruncie tego przepisu wykluczających możliwość zwolnienia się od niej w jakikolwiek sposób, co skutkowało nieuprawnionym nałożeniem na kary pieniężnej pomimo niespełnienia przesłanek zastosowania tego przepisu;

2)  rażące naruszenie art. 56 ust. 6 Prawa energetycznego poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na powierzchownej oraz arbitralnej ocenie stopnia szkodliwości czynu, w szczególności nieuwzględnienie przy tej ocenie rozmiaru wyrządzonej i grożącej szkody oraz motywacji sprawcy, chociaż materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie dawał podstaw do dokonania takiej oceny przez organ;

3)  rażące naruszenie art. 7 w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a. poprzez ich błędne zastosowanie, polegające na:

a) niedokonaniu wszechstronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i nie odniesieniu się do wszystkich podnoszonych przez stronę argumentów, co skutkowało nieuwzględnieniem wszystkich elementów oceny stopnia szkodliwości czynu i stopnia zawinienia, o których mowa w art. 56 ust. 6 Prawa energicznego bezzasadnym przyjęciem przez Prezesa URE:

- błędnej kwalifikacji stopnia szkodliwości czynu jako znacznego, podczas gdy zdarzenie będące przedmiotem postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia (...) kary pieniężnej w związku z niepoinformowaniem Prezesa URE o odmowach zawarcia umów o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej podmiotów dokonanych w roku 2021, miało charakter incydentalny i marginalny w skali wszystkich odmów, powód niezwłocznie spełnił obowiązek, a żadna faktyczna szkoda nie wystąpiła, co jednoznacznie wskazuje na znikomą szkodliwość społeczną czynu;

- błędnej kwalifikacji stopnia zawinienia powoda poprzez przyjęcie, że powód ponosi winę nieumyślną w postaci niedbalstwa, podczas gdy powód zapewnia niezawodnie wysoką jakość świadczonych usług i dochowuje należytej staranności w prowadzonej przez siebie działalności, a niepoinformowanie Prezesa URE o odmowach przyłączenia do sieci wynikało z nadzwyczajnych okoliczności spowodowanych panującą pandemią koronawirusa;

b) błędnej, bo dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów, polegającej na: braku uwzględnienia w toku wydawania Decyzji konkretnych okoliczności sprawy, powielaniu uzasadnienia z innej nieprawomocnej decyzji administracyjnej na zasadzie „kopiuj-wklej" z pominięciem ustaleń faktycznych i wyjaśnień poczynionych w toku postępowania administracyjnego przez powoda oraz oparciu się w ustaleniu stanu faktycznego i dokonanej ocenie stopnia szkodliwości czynu na nieprawomocnej decyzji o nałożeniu kary pieniężnej na powoda z dnia 31 sierpnia 2022 r. (znak: (...)), chociaż decyzja ta została przez powoda zaskarżona, na co zresztą wskazuje sam pozwany w uzasadnieniu, a na dzień wydawania Decyzji jak i na dzień wnoszenia niniejszego odwołania, odwołanie nie zostało rozpatrzone, a nawet nie zostało przez pozwanego przekazane do Sądu, co wskazuje na prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania jego uczestników do władzy publicznej oraz narusza zasadę proporcjonalności i równego traktowania, co w konsekwencji doprowadziło także do nierozpoznania sprawy co do istoty,

a w konsekwencji spowodowało nałożenie na powoda kary pieniężnej pomimo, że w trakcie postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia (...) kary pieniężnej w związku z niepoinformowaniem Prezesa URE o odmowach zawarcia umów o przyłączenie do sieci elektroenergetycznej podmiotów dokonanych w roku 2021, powód wskazywał na okoliczności, które potwierdzały jednoznacznie brak zawinienia i znikomą szkodliwość społeczną czynu;

4) rażące naruszenie art. 56 ust. 6a Prawa energicznego poprzez jego niezastosowanie w wyniku przekroczenia zasad uznania administracyjnego przez Prezesa URE, pomimo znikomej szkodliwości czynu oraz faktu zrealizowania obowiązku przez powoda, a w konsekwencji nieodstąpienie od wymierzenia kary pomimo spełnienia przesłanek wskazanych w tym przepisie;

5) rażące naruszenie art. 107 § 3 w zw. z art. 8 § 1 k.p.a. poprzez:

a) brak sporządzenia należytego uzasadnienia faktycznego, jak i prawnego rozstrzygnięcia, w szczególności w zakresie stopnia szkodliwości czynu zarzucanego powodowi w kontekście stanu faktycznego sprawy, a poprzestanie na wywodach czysto teoretycznych bez ich odniesienia do konkretnego stanu faktycznego sprawy;

b) oparcie się przez Prezesa URE w swojej ocenie na nieprawomocnej decyzji administracyjnej o nałożeniu kary pieniężnej na powoda z dnia 31 sierpnia 2022 r. (znak: (...)) zaskarżonej przez powoda odwołaniem oraz poprzez bezrefleksyjne powielanie uzasadnienia z innej nieprawomocnej decyzji administracyjnej na zasadzie „kopiuj-wklej" z pominięciem ustaleń faktycznych i wyjaśnień poczynionych w toku postępowania administracyjnego przez powoda, co wskazuje na prowadzenie postępowania w sposób automatyczny, niebudzący zaufania jego uczestników do władzy publicznej oraz naruszający zasadę proporcjonalności i równego traktowania i co w konsekwencji doprowadziło do nierozpoznania istoty sprawy.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, pominięcie na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 5 k.p.c. wniosków dowodowych powoda, jak również o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź na odwołanie k. 283- 292 akt sąd.)

W replice z dnia 24 maja 2024 r. spółka podtrzymał wnioski i argumentację przedstawioną w odwołaniu.

(pismo powoda z 24 maja 2024 r. k. 313- 318 akt sąd.)

W piśmie procesowym z dnia 1 lipca 2024 r. pozwany podtrzymał dotychczasowe oświadczenia, twierdzenia i wnioski zawarte w odpowiedzi na odwołanie, przedstawiając dalsze merytoryczne stanowisko.

(pismo pozwanego z 1 lipca 2024 r. k. 325- 328 akt sąd.)

Sąd Okręgowy w Warszawie – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów ustalił następujący stan faktyczny:

(...) S.A. z siedzibą w K. prowadzi koncesjonowaną działalność gospodarczą polegającą m.in. na dystrybucji energii elektrycznej na podstawie koncesji udzielonej decyzją Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 16 listopada 1998 r. nr (...) (z późn. zm.). Na mocy decyzji Prezesa URE z dnia 31 grudnia 2008 r. nr (...), (...) S.A. został wyznaczony Operatorem Systemu Dystrybucyjnego Elektroenergetycznego na okres od 1 stycznia 2009 r. do 31 grudnia 2025 r. (okoliczności niesporne).

(...) S.A. w 2011 r. w 492 przypadkach odmówił przyłączenia do sieci elektroenergetycznej.

dowód: pismo powoda z 14 października 2022 r. k. 6 akt adm.

W dniu 18 maja 2021 r. (...) S.A. odmówił wydania warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej spółce (...) sp. z o.o. Pismo w tym przedmiocie zostało przesłane do Urzędu Regulacji Energetyki 2 września 2022 r.

dowód: odmowa wydania warunków przyłączenia k. 40 akt adm.,

wydruk z systemu poświadczający wysyłkę k. 41 akt adm

W dniu 19 listopada 2021 r. (...) S.A. odmówił wydania warunków przyłączenia do sieci elektroenergetycznej spółce (...) sp. z o.o. Pismo w tym przedmiocie zostało przesłane do Urzędu Regulacji Energetyki 7 października 2022 r.

dowód: odmowa wydania warunków przyłączenia k. 40 akt adm.,

wydruk z systemu poświadczający wysyłkę k. 41 akt adm.

Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, wykonując swoje prerogatywy określone w art. 23 ust. 2 pkt 20 lit. c) i g) Prawa energicznego uprawniające do monitorowania funkcjonowania zarządzanego przez (...) S.A systemu dystrybucyjnego elektroenergetycznego w zakresie warunków przyłączania podmiotów do sieci oraz wypełniania przez operatorów systemów przesyłowych i dystrybucyjnych ich zadań oraz działając na podstawie art. 28 ustawy, pismem z dnia 25 stycznia 2022 r. wezwał (...) S.A. m.in. do przedstawienia informacji dotyczących liczby wydanych odmów przyłączenia do sieci elektroenergetycznej w roku 2021 r.

okoliczności niesporne

(...) S.A w piśmie z dnia 2 marca 2022 r. poinformował, że w roku 2021 „liczba wydanych odmów przyłączenia z uwagi na brak warunków technicznych: 491 szt.”

okoliczności niesporne

Analiza otrzymanych danych od (...) S.A oraz posiadanych przez (...) wykazywała na różnice w związku z czym Prezes URE, pismem z dnia 15 września 2022 r., wezwał spółkę do złożenia wyjaśnień.

Pismem z dnia 14 października 2022 r. (...) S.A. udzielił odpowiedzi i wskazał, że w roku 2021 wydał 492 odmowy przyłączenia do sieci elektroenergetycznej, z tego o 468 przypadkach poinformowano Prezesa URE w 2021 r, a o 18 przypadkach w styczniu 2022 r. Jednocześnie wskazano, że w piśmie z 2 marca 2022 r. nie ujęto w ogólnej jednej odmowy przyłączenia do sieci z uwagi na fakt, że nie była ona wprowadzona przez pracowników jednego z oddziałów (...) S.A. do centralnego rejestru.

dowód: pismo powoda z 14 października 2022 r. k. 6- 11 akt adm.

Mając powyższe na uwadze, Prezes URE pismem z dnia 28 września 2023 r. zawiadomił (...) S.A. o wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego w sprawie wymierzenia mu kary pieniężnej w związku z ujawnieniem naruszeń kwalifikowanych z art. 56 ust. 1 pkt 15 p.e. Ponadto wezwał (...) S.A. do nadesłania szczegółowych wyjaśnień oraz wskazania działań naprawczych eliminujących stwierdzone naruszenia oraz informacji dotyczących jego sytuacji finansowej.

dowód: zawiadomienie o wszczęciu postępowania k. 1-3 akt adm.

Odpowiadając na powyższe wezwanie, w piśmie z dnia 6 listopada 2023 r. (...) S.A. złożył szczegółowe wyjaśnienia dotyczące stwierdzonych naruszeń, a także działań, które zostały podjęte w celu uniknięcia w przyszłości takiej sytuacji. Jednocześnie przedstawił informacje dotyczące ogólnej sytuacji finansowej firmy oraz przedłożył kopię sprawozdania finansowego za rok 2022 dla działalności związanej z dystrybucją energii elektrycznej oraz informację wskazującą na wysokość przychodów z dystrybucji energii elektrycznej osiągniętych w roku 2022.

W odniesieniu do odmów wydania warunków przyłączenia w stosunku do (...) Sp. z o.o. i (...) sp. z o.o., (...) S.A. wskazał: „Stan epidemii znacząco wpłynął na możliwość realizacji ciążących na (...) S.A. obowiązków, w tym obowiązków informacyjnych względem Prezesa URE, których realizacja możliwa była przecież jedynie przy fizycznym udziale pracowników Przedsiębiorstwa. Szczególne warunki pracy, zarówno te, wywołane obawą pracowników o zdrowie, okresem absencji spowodowanej chorobą, przejęciem części obowiązków nadawczych przez pracowników w zastępstwie, jak i koniecznymi obostrzeniami wprowadzonymi (…) zasługują na uwzględnienie przy ocenie nieprawidłowości, bowiem przypadki te, nie dość, że incydentalne, wynikały z niedopatrzeń pracowników, nie zaś z celowego działania (...) S.A. (…) Co więcej, rok 2021 był rokiem precedensu także dlatego, że liczba wydanych odmów przyłączenia do sieci dystrybucyjnej wzrosła kilkukrotnie względem lat ubiegłych, co przy nadzwyczajnych warunkach, w jakich były one wydawane, należy uznać za okoliczność dodatkowo utrudniającą przeprowadzenie wszystkich postępowań przyłączeniowych w sposób bezbłędny”.

Ponadto (...) S.A. wskazał, że w ramach podjętych działań naprawczych od września 2021 r. wdrożono nową metodykę wysyłki powiadomień kierowanych do Prezesa URE w zakresie odmów wydania warunków przyłączenia. Dla zwiększenia nadzoru działania zostały skoncentrowane na szczeblu centrali spółki.

dowód: pismo powoda z 6 listopada 2023 r. k. 23- 81 akt adm.

Pismem z dnia 27 listopada 2023 r. (...) S.A. został powiadomiony o zakończeniu postępowania dowodowego w niniejszej sprawie oraz poinformowany o możliwości zapoznania się - w terminie 10 dni, licząc od dnia otrzymania zawiadomienia - z materiałem dowodowym zebranym w ramach przedmiotowego postępowania i złożenia ewentualnych dodatkowych uwag i wyjaśnień.

dowód: zawiadomienie o zakończeniu postępowania dowodowego k. 82 akt adm.

W dniu 29 grudnia 2023 r. Prezes URE wydał zaskarżoną Decyzję

Decyzja k. 84-90 akt adm.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o powołane wyżej dowody z dokumentów, które nie były podważane przez żadną ze stron, a Sąd także nie znalazł podstaw by odmówić im wiarygodności, jak też w oparciu o niekwestionowane twierdzenia stron.

Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Podniesione przez spółkę w odwołaniu zarzuty nie mogą skutkować ani uchyleniem decyzji, ani jej zmianą.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Prawa energetycznego – w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 grudnia 2022 r. - przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją paliw gazowych lub energii jest obowiązane do zawarcia umowy o przyłączenie do sieci z podmiotami ubiegającymi się o przyłączenie do sieci, na zasadzie równoprawnego traktowania i przyłączania, w pierwszej kolejności, instalacji odnawialnego źródła energii, jeżeli istnieją techniczne i ekonomiczne warunki przyłączenia do sieci i dostarczania tych paliw lub energii, a żądający zawarcia umowy spełnia warunki przyłączenia do sieci i odbioru. Jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne odmówi zawarcia umowy o przyłączenie do sieci lub przyłączenia w pierwszej kolejności instalacji odnawialnego źródła energii, jest obowiązane niezwłocznie pisemnie powiadomić o odmowie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i zainteresowany podmiot, podając przyczyny odmowy.

Obecnie uregulowanie zawarte w cytowanym zdaniu drugim art. 7 ust. 1 ustawy, formułujące obowiązek niezwłocznego pisemnego powiadomienia o odmowie przyłączenia do sieci Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki wraz z podaniem przyczyny odmowy, zostało zamieszczone w art. 7 ust. 1 ¹ ustawy.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że odwołująca spółka podlegała obowiązkowi wynikającemu z ww. przepisu, oraz że nie wypełniła tegoż obowiązku niezwłocznie w dwóch przypadkach, tj. odmowy wydania warunków przyłączenia wydanych w dniu 18 maja 2021 r. spółce (...) sp. z o.o. oraz w dniu 19 listopada 2021 r. spółce (...) sp. z o.o. W odniesieniu do pierwszej z wymienionych odmów pismo w tym przedmiocie zostało przesłane do Urzędu Regulacji Energetyki w dniu 02 września 2022 r. (a więc niemal po 16 miesiącach), a odniesieniu do drugiej w dniu 07 października 2022 r. (a więc po 11 miesiącach).

Z uwagi na niewywiązanie się z ustawowego obowiązku zawiadomienia Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki o tych przypadkach odmów, zastosowanie znalazł zatem art. 56 ust. 1 pkt 15 ustawy. Stosownie do treści powołanego przepisu karze pieniężnej podlega ten, kto z nieuzasadnionych powodów zwleka z powiadomieniem Prezesa URE lub zainteresowanego podmiotu o odmowie zawarcia umów, o których mowa w art. 4g ust. 1 lub art. 7 ust. 1 ¹, czyli również umów o przyłączenie do sieci. W takim przypadku kara nie może być niższa niż 10 000 zł i wyższa niż 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym, a jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może być niższa niż 10 000 zł i nie może być wyższa niż 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym.

Zgodnie z utrwalonym poglądem orzecznictwa, podzielanym także przez Sąd orzekający w niniejszym składzie, odpowiedzialność ponoszona na podstawie przepisu art. 56 ust. 1 ustawy ma charakter obiektywny i wynika z samego faktu naruszenia określonych norm prawnych – w tym przypadku norm prawa energetycznego (tak np. Sąd Najwyższy w uzasadnieniach wyroków z 4.11.2010 r., sygn. akt III SK 21/10, System Informacji Prawnej LEX nr 737390 oraz z 1.06.2010 r., sygn. akt III SK 5/10, System Informacji Prawnej LEX nr 622205). Z tego też względu, odpowiedzialność ta istnieje w oderwaniu od winy, tj. dla ustalenia tej odpowiedzialności nie jest konieczne wykazanie zawinionego zachowania przedsiębiorcy, lecz wystarcza stwierdzenie faktu zaistnienia określonego naruszenia prawa, czyli bezprawności. W związku z tym, przepis art. 56 ust. 1 Prawa energetycznego stanowi samodzielną podstawę do wymierzenia przedsiębiorcy kary pieniężnej. Natomiast stopień zawinienia podmiotu, który naruszył warunki koncesji uwzględnia się - stosownie do art. 56 ust. 6 ustawy – dopiero przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej. Wina nie stanowi więc przesłanki decydującej o samej zasadzie odpowiedzialności administracyjnej.

Sąd przychyla się przy tym do przywołanego w odwołaniu poglądu, że nie jest wykluczona możliwości uniknięcia kary, jeżeli zostanie wykazane, że obiektywne okoliczności danej sprawy uniemożliwiają przypisanie naruszenia przepisów ustawy z uwagi na podjęte przez przedsiębiorstwo działania o charakterze ostrożonościowo – prewencyjnym ( k. 24 akt sądowych z powołaniem na wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 stycznia 201 r. sygn. akt VI ACa 566/13, opubl. Lex nr 1425598).

Słuszne jest założenie, że z konstrukcji odpowiedzialności za naruszenie przepisów Prawa energetycznego jako odpowiedzialności o charakterze obiektywnym wynika, iż na przedsiębiorstwo energetyczne nie można nałożyć kary pieniężnej, jeżeli naruszenie obowiązków wynikających z prawa nie stanowi rezultatu jego zachowania (polegającego na działaniu bądź zaniechaniu), lecz jest sutkiem niezależnych od niego, a więc pozostających poza jego kontrolą okoliczności o charakterze zewnętrznym, uniemożliwiających nie tyle przypisanie takiemu przedsiębiorstwu winy (umyślnej lub nieumyślnej), co nie pozwalających na zbudowanie rozsądnego łańcucha przyczynowo - sutkowego pomiędzy zachowaniem przedsiębiorstwa energetycznego a stwierdzeniem stanu odpowiadającego hipotezie normy sankcjonowanej karą pieniężną, określonej w art. 56 ust. 1 Prawa energetycznego (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 listopada 2010 r., III SK 21/10, Legalis nr 414134, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie - VII Wydział Gospodarczy z dnia 27 marca 2018 r. VII AGa 761/18 nr 1808337).

W świetle odpowiedzialności na gruncie art. 56 ustawy można zatem badać, czy niedopełnieniu obowiązków ustawowych towarzyszyły okoliczności, które wyłączałyby odpowiedzialność przedsiębiorcy.

W odwołaniu skarżące decyzję przedsiębiorstwo wskazało, że ustalone zaniedbanie było wynikiem nadzwyczajnych zdarzeń i okoliczności tj. przejściowego zaburzenie przebiegu procesów powiadamiania kancelaryjnego wynikającego ze stanu epidemii covid-19 i zastosowanych obostrzeń, pomimo wdrożenia odpowiednich procedur i dochowania należytej staranności w zorganizowaniu przedsiębiorstwa ( k. 24 akt sądowych). Na dowód powyższego twierdzenia strona przywołała znajdujące się w aktach administracyjnych pismo datowane na 06 listopada 2023 r., w którym zostały złożone obszerne wyjaśnienia mające związek z ujawnionym naruszeniem ( k. 25 akt sądowych, k. 23-25 akt administracyjnych). W wyjaśnieniach tych spółka przede wszystkim skoncentrowana się na ogłoszonym w kraju stanie epidemii oraz wprowadzonych od dnia 31 marca 2020 r. ograniczeniach i nakazach w miejscach pracy. Argumentacja ta w większości została powielona w odwołaniu. Wskazano nadto, że w organizacji strony powodowej wprowadzono środki mające na celu ograniczenie rozprzestrzeniania się wirusa wśród pracowników, w tym pracę zdalną lub hybrydową, które wyrażone zostały w zarządzeniu Prezesa zarządu spółki z marca 2020 r. „Zasady realizacji zadań w ramach obsługi urządzeń w miejscach nieobjętych izolacją, kwarantanną i nadzorem epidemiologicznym podczas stanu epidemii koronawirusa” oraz poleceniu służbowym nr (...) r. z dnia 20 marca 2020 r. z późniejszymi zmianami.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii z dnia 20 marca 2020 r. (Dz.U. z 2020 r. poz. 491) stan ten ogłoszony został w okresie od 20 marca 2020 r., a jego odwołanie nastąpiło dopiero rozporządzeniem Ministra Zdrowia w sprawie odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii z dnia 12 maja 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 1027). Nie ulega zatem wątpliwości, że odmowy przyłączenia, które powinny zostać zakomunikowane Prezesowi Urzędu, nastąpiły w okresie stanu epidemii, który – co jest faktem notoryjnym – wpływał na funkcjonowanie i organizację pracy. Racją jest, że nagłe wprowadzenie stanu epidemii miało nadzwyczajny charakter i skutkowało nowymi regulacjami oraz rozwiązaniami, które musiały być powszechnie przyswojone. Odnosząc to do okoliczności faktycznych sprawy, to oczywiście sytuacja ta mogła mieć przełożenie na opóźnienie w złożeniu informacji o odmowie skierowanej do (...) sp. z o.o., która nastąpiła w dniu 18 maja 2021 r. Zwrócić jednak należy uwagę na zaistniały okres opóźnienia, jako że zawiadomienie o tej odmowie zostało skierowane do Prezesa Urzędu dopiero pismem z dnia 31 sierpnia 2022 r., a więc po przeszło roku, i do tego kilka miesięcy po odwołaniu stanu epidemii. Natomiast jeżeli chodzi o odmowę skierowaną do (...) sp. z o.o., to ta miała miejsce także po kilku miesiącach od wprowadzenia stanu epidemii tj. 19 listopada 2011 r., a zawiadomienie o tym Prezesa Urzędu nastąpiło niemal po roku, i do tego po pięciu miesiącach od ustania stanu epidemii. Zauważyć nadto należy, że ostateczne zawiadomienie Prezesa Urzędu o tej odmowie nastąpiło już po wezwaniu spółki pismem z dnia 14 września 2022 r. do złożenia wyjaśnień odnoszących się do dostrzeżonych równic pomiędzy wskazaną przez (...) S.A. liczbą odmów przyłączenia, a danymi Urzędu. Trudno zatem przyjąć argumentację strony, że wielomiesięczne opóźnienie wiązało się z przejściowymi zaburzeniami w realizacji standardowych zadań, które swe źródło miało z obowiązującym stanem epidemii.

Nie może mieć przy tym przełożenia na wyłączenie odpowiedzialności strony wdrożenie systemu naprawczego, w którym działania dotyczące sposobu wysyłki powiadomień do Prezesa URE skupione zostały na szczeblu centrali spółki ( k. 22 akt sądowych, punkt 22 odwołania). Są to okoliczności, które wystąpiły już po naruszeniu obowiązków publicznoprawnych.

Sąd nie przychyla się także do pozostałej argumentacji odwołania, związanej z zarzutem naruszenia art. 56 ust. 1 pkt 15 Prawa energetycznego .

Strona podkreśliła, że ustawodawca w przepisie tym użył sformułowania „zwleka” oraz „z nieuzasadnionych powodów”, co oznaczać ma, że odpowiedzialność z tytułu naruszenia tego przepisu wiąże z przyczynami leżącymi po stronie zobowiązanego podmiotu. Należy dodać, że w odniesieniu do przywołanego przepisu przyjmuje się, że to w gestii Prezesa URE pozostawiono orzekanie w zakresie oceny, czy powód zwłoki był uzasadniony, czy nie, oraz jaki czas zwłoki uprawnia do wymierzenia kary ( zob. PrEnerg red. Czarnecka/Ogłódek 2023, wyd. 2 Prawo energetyczne. Efektywność energetyczna. Tom I. Komentarz red. dr hab. Marzena Czarnecka, Tomasz Ogłódek 2023).

Konstrukcja przepisu art. 56 ust. 1 pkt 15 Prawa energetycznego przede wszystkim wiąże się z regulacją art. 7 ustawy, która stanowi, że jeżeli przedsiębiorstwo energetyczne odmówi zawarcia umowy o przyłączenie do sieci lub przyłączenia w pierwszej kolejności instalacji odnawialnego źródła energii, jest obowiązane niezwłocznie powiadomić o odmowie Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i zainteresowany podmiot, podając przyczyny odmowy. W przepisie tym użyto zatem sfomułowania „niezwłocznie”, które jest pojęciem nieostrym, podlegającego interpretacji. Należy je zawsze odnosić do konkretnego stanu faktycznego, co pozwala na różną ocenę prawną pojęcia "niezwłoczności" w danej sprawie. Pojęcie to odnosi się do działania bez zbędnej włoki, czyli tak szybko, jak to jest możliwe w danych okolicznościach, z uwzględnieniem realiów konkretnej sprawy. Dlatego też przyjmuje się, że „niezwłocznie” oznacza dokonanie danej czynności w czasie właściwym dla danej sytuacji faktycznej i prawnej.

Użyte w Prawie energetycznym pojęcie "niezwłocznie" można także interpretować w myśl stanowiska Komisji Europejskiej, wyrażonego w związku z procesem implementacji dyrektywy 98/30/WE – dotyczącej wspólnych zasad w odniesieniu do rynku wewnętrznego gazu ziemnego – zgodnie z którym "niezwłocznie" oznacza nie później niż w ciągu jednego tygodnia od odmowy dostępu do infrastruktury ( tak PrEnerg red. Kuliński 2017, wyd. 1 Prawo energetyczne. Komentarz red. dr Michał Kuliński, 2017, opubl. Legalis).

Dlatego też przypisanie odpowiedzialności za naruszenie przepisu art. 7 ustawy Prawo energetyczne wymaga ustalenia, po pierwsze czy zaniechano niezwłocznego zawiadomienia Prezesa Urzędu o wydanej odmowie, a więc zwlekano z takim zawiadomieniem. Po drugie należy ustalić, czy zwłoka ta w określonych okolicznościach faktycznych nastąpiła z nieuzasadnionych powodów. W tym sensie faktycznie odpowiedzialność z tytułu naruszenia przywołanego przepisu wiąże się z przyczynami leżącymi po stronie zobowiązanego podmiotu. Wprowadzenie takich elementów stwierdzenia deliktu administracyjnego nie oznacza jednak, że w omawianym wypadku odpowiedzialność administracyjna nie ma obiektywnego charakteru. Niezależnie bowiem od tego, odpowiedzialność za naruszenia przepisów Prawe energetycznego jest odpowiedzialnością o charakterze obiektywnym, której podmiot, przeciwko któremu toczy się postępowanie o nałożenie kary pieniężnej może uniknąć, jeżeli wykaże, że obiektywne (niezależne od jego zachowania) okoliczności sprawy uniemożliwiają przypisanie mu odpowiedzialności za naruszenie przepisów ustawy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z 30 września 2011 r., sygn. akt III SK 10/11, opubl. LEX nr 1101332). Jeśli istniały powody uzasadniające brak zawiadomienia (co powinno wykazać przedsiębiorstwo energetyczne), to kara nie może zostać wymierzona. Przesłanki „nieuzasadnionych powodów” nie można jednak utożsamiać z zawinionym zachowaniem ( zob. wyrok Sądu A w Warszawie z dnia 28 października 2009 r., sygn. akt VI ACa 453/09, opubl. LEX nr 1120265). Nadto jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2007 r., sygn. akt III SK 1/07 ( opubl. Lex), zgodnie z przepisem art. 56 ust. 2 Prawa energetycznego "karze podlega ten kto...", a zatem Prezes URE jest obowiązany, a nie uprawniony do nałożenia kary w razie stwierdzenia okoliczności podlegających karze.

Podkreślić przy tym należy, że w żadnym wypadku zwłoki w zawiadomieniu Prezesa Urzędu o odmowie przyłączania nie można utożsamiać z pojęciem zwłoki, jakie prezentowane jest na gruncie prawa cywilnego. Nie bada się tu, czy zwlekanie z zawiadomieniem Prezesa Urzędu było skutkiem okoliczności, za które przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność, a jedynie czy nastąpiło ono z nieuzasadnionych powodów.

Kolejny zarzuty odwołania – zarzut nr 2 i 3, odnosiły się do regulacji art. 56 ust. 6 ustawy, który stanowi, że ustalając wysokość kary pieniężnej Prezes URE uwzględnia stopień szkodliwości czynu, stopień zawinienia oraz dotychczasowe zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowe. W tym zakresie w odwołaniu zostały przytoczone obszerne wywody odnoszące się do wskazanych przesłanek wymiaru kary, z którymi tut. Sąd co do zasady się zgadza. Jednakowoż w niniejszej sprawie nie mogły one odnieść skutku wyrażonego w żądaniu odwołania tj. uchylenia wydanej decyzji.

Jak wskazano we wstępnej części uzasadnienia, stwierdzenie deliktu określonego w art. 56 ust. 1 pkt 15 ustawy wiąże się z nałożeniem kary w granicach określonych w art. 56 ust. 3 ustawy tj. jeżeli kara pieniężna związana jest z działalnością prowadzoną na podstawie koncesji, wysokość kary nie może być niższa niż 10 000 zł i nie może być wyższa niż 15% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. W tak określonych granicach powinna być wymierzona kara przy uwzględnieniu wytycznych, o których mowa w art. 56 ust. 6 ustawy Inaczej ujmując Prezes Urzędu Regulacji Energetyki, a także Sąd, władni są miarkować karę administracyjną, ale jedynie w granicach jej minimalnej i maksymalnej wysokości określonej na podstawie przywołanych przepisów. Ani pozwany Prezes, ani Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, nie mają więc możliwości miarkowania wysokości kary poniżej pułapu określonego w przepisach (por. wyrok Sądu Okręgowego - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 4 kwietnia 2017 r. sygn. akt XVII AmE 91/16, opubl. Legalis nr 1751987). Analogiczne stanowisko zaprezentował Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11.09.2023 r. sygn. akt VII Aga 200/23 ( niepubl.) wskazując, że przepis art. 56 ust. 3 Prawa energetycznego ma na celu ograniczać wysokość kary pieniężnej, ale nie prowadzić do jej zniesienia.

W sprawie niniejszej spółce nałożona została kara minimalna, która kształtuje się na poziomie 10.000,00 zł i taka też kara została wymierzona. Ocena stopnia szkodliwości czynu, zawinienia oraz dotychczasowego zachowanie podmiotu i jego możliwości finansowych w żaden sposób nie mogła wpłynąć na jej dalsze miarkowanie. Prezes Urzędu uwzględnił te przesłanki określając wysokość kary, uznając że przemawiają one za jej wymierzeniem na minimalnym poziomie. Dalsze jej obniżenie było wykluczone.

Ustawodawca przewidział jednak w art. 56 ust. 6a Prawa energetycznego , iż Prezes URE może odstąpić od wymierzenia kary, jeżeli stopień szkodliwości czynu jest znikomy, a podmiot zaprzestał naruszania prawa lub zrealizował obowiązek.

Przedsiębiorca powołał się w swoim odwołaniu na linię orzecznictwa prezentowaną w wyroku Sądu Najwyższego z 5 lutego 2015 r. III SK 36/14 ( Legalis), w którym wskazano, że przedsiębiorstwo energetyczne może uniknąć kary, gdy wykaże, że obiektywne okoliczności danej sprawy uniemożliwiają mu przypisanie odpowiedzialności za naruszenia przepisów ustawy, z uwagi na podjęte przez to przedsiębiorstwo działania o charakterze ostrożnościowo-prewencyjnym.

Tymczasem w niniejszej sprawie, na co wskazano już we wcześniejszej części uzasadnienia, spółka nie podjęła działań o takim charakterze. Jak wynika z materiału sprawy działania naprawcze w postaci wdrożenia nowej metodyki wysyłki powiadomień kierowanych do Prezesa URE w zakresie odmów przyłączenia i skoncentrowania nadzoru na szczeblu centrali spółki powód podjął po fakcie niezwłocznego niezłożenia powiadomień o odmowie wydania tych warunków Prezesowi URE, a zatem zostały podjęte zbyt późno, nie mogły więc zapobiec naruszeniu obowiązku informacyjnego. Z kolei wdrożone procedury w związku z pandemią koronawirusa dotyczyły organizacji pracy w przedsiębiorstwie i bezpiecznej pracy jego pracowników na okoliczność pandemii. Nie były to zatem stricte działania, które miały przeciwdziałać popełnieniu naruszenia. Uzupełniająco należy również zauważyć, że sama pandemia nie może być uznana za powód wyłączający odpowiedzialność. Przede wszystkim bowiem informowanie o odmowach przyłączenia następowało w warunkach bezkontaktowych. Jednocześnie na 492 odmów w 2011 r. powód nie powiadomił organu w zaledwie 2 przypadkach, tak więc powiadamianie organu w warunkach pandemii nie zostało zakłócone. Poza tym ocena danych 2 przypadków niezłożenia powiadomienia nie wskazuje aby powód nie zdążył z niezwłocznym powiadomieniem organu ze względu na pandemię, gdyż informacja o ww. 2 wydanych odmowach została pozyskana przez organ na skutek prowadzonego monitoringu działań przedsiębiorcy, około roku po wydanych przez powoda odmowach wydania warunków przyłączenia.

Nie było także podstaw do odstąpienia od wymierzenia powodowi kary z uwagi na pozostałe przesłanki wyrażone w art. 56 ust. 6 ustawy. Mimo bowiem, że powód ostatecznie zrealizował obowiązek, przedkładając organowi 2 zaległe powiadomienia o odmowach wydania warunków przyłączenia to stopień szkodliwości czynu nie jest znikomy, podczas gdy dla możliwości skorzystania z instytucji odstąpienia od wymierzenia kary obydwie przesłanki - w postaci znikomego stopnia szkodliwości czynu, a także zaprzestania naruszania prawa lub zrealizowania obowiązku - musiałyby wystąpić łącznie.

Ustawa Prawo energetyczne nie sprecyzowała w jaki sposób należy oceniać stopień szkodliwości czynu, jednak uczyniło to orzecznictwo sądowe. I tak Sąd Najwyższy w wyroku z 15 października 2014 r., w sprawie III SK 47/13 uznał, że przy ocenie szkodliwości czynu zasadne jest odwołanie się do sposobu weryfikacji jego stopnia wypracowanego w prawie karnym, skoro prawodawca posłużył się w art. 56 ust. 6a Prawa energetycznego instytucją prawa karnego, z uwagi na represyjny charakter kar pieniężnych przewidzianych w art. 56 prawa energetycznego.

Konieczne jest więc odwołanie się do art. 115 § 2 kodeksu karnego, który zawiera zamknięty katalog kryteriów oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu i który nakazuje przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu brać pod uwagę:

1) rodzaj i charakter naruszonego dobra,

2) rozmiary wyrządzonej szkody,

3) sposób i okoliczności popełnienia czynu,

4) wagę naruszonych obowiązków,

5) postać zamiaru,

6) motywację sprawcy,

7) rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.

Odnosząc się do powyższego trzeba wskazać, że naruszenie obowiązku z art. 7 ust. 1 ¹ ustawy pozbawia Prezesa URE informacji o odmowach przyłączenia do sieci. Tymczasem ustawodawca uznał, że taka informacja ma znaczenie dla Prezesa URE, który reguluje działalność przedsiębiorstw energetycznych zgodnie z ustawą i polityką energetyczną państwa, zmierzając do równoważenia interesów przedsiębiorstw energetycznych i odbiorców paliw i energii. Jednocześnie więc ustawodawca uznał, że istotne jest, aby przedsiębiorstwo powiadomiło o tym fakcie organ niezwłocznie, przyjmując, że tego typu informacja jest organowi pilnie potrzebna.

W tym kontekście doniosłe znaczenie dla realizacji przedmiotowego zadania ma oczywiście terminowość przekazywania informacji, która pozwala na ewentualne szybkie, a przez to odpowiednie reagowanie w bieżącej sytuacji oraz daje od razu możliwość uzyskania prawidłowego obrazu rynku i działalności przedsiębiorstwa bez potrzeby jej weryfikacji po czasie.

Uwzględniając powyższe nie można stwierdzić, że stopień szkodliwości czynu spółki w zakresie niepowiadomienia organu o odmowach wydania warunków przyłączenia był znikomy. Przedsiębiorca przekazał bowiem wprawdzie stosowne informacje, ale po zbyt długim czasie – po około roku – przy czym nastąpiło to dopiero w reakcji na prowadzony przez organ monitoring działalności przedsiębiorstwa powoda a nie z własnej inicjatywy powoda. W tym okresie Prezes URE nie miał zatem rzetelnej informacji na temat działalności powoda w zakresie odmów przyłączenia do sieci i faktycznych przypadków odmów przyłączenia do sieci.

Wprawdzie do nieprzekazania odmów doszło jedynie w 2 przypadkach, aczkolwiek należy zauważyć, że strona jest profesjonalistą w sektorze energetycznym, natomiast z zawodowym charakterem prowadzonej działalności gospodarczej wiąże się obowiązek podwyższonej staranności, której w tych wypadkach nie dochował.

Powyższe wyklucza, według Sądu, możliwość odstąpienia od wymierzenia kary, implikując jej wymierzenie nawet wobec faktu, iż nieprzekazanie informacji nastąpiło w okresie pandemii oraz wobec braku określenia wymiernej szkody spowodowanej zaniechaniem powoda.

W tym kontekście należy jednocześnie zauważyć, iż art. 56 ust. 6a Prawa energetycznego ma charakter fakultatywny, zatem odstąpienie od wymierzenia kary nie tylko zależy od spełnienia przesłanki o charakterze ocennym, w postaci znikomej szkodliwości czynu, ale zależy od uznania organu, które wszakże nie może być dowolne i wynikać musi z merytorycznych przesłanek, ale z pewnością nie stanowi ono obowiązku organu do zastosowania powołanej regulacji w każdych warunkach ( podobnie Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z 24 sierpnia 2012 roku, sygn. akt VI ACa 389/12).

W tym zakresie Sąd Okręgowy w Warszawie podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, że „ art. 56 ust. 6a p.e. należy interpretować z uwzględnieniem zasady sprawności i rzetelności działania instytucji publicznych, a także zasady równowagi i podziału władzy. W ocenie Sądu Najwyższego […] Prezes Urzędu Regulacji Energetyki dysponuje więc pewnym luzem decyzyjnym przy interpretacji przesłanki znikomości szkodliwości społecznej czynu, a w razie ziszczenia się wspomnianej przesłanki - uznaniem administracyjnym przy wyborze wariantu rozstrzygnięcia: odstąpienia od kary pieniężnej bądź nieodstąpienia od tej kary. […] Organ regulacyjny, z uwagi na posiadaną wyspecjalizowaną kadrę, unikalną pamięć instytucjonalną oraz bezpośrednią styczność z realiami rynkowymi, jest co do zasady lepiej przygotowany niż sędzia do oceny stopnia szkodliwości społecznej czynu przedsiębiorcy z punktu widzenia standardów obowiązujących na rynku regulowanym. Interpretacja przepisów prawnych należy do istoty władzy wykonawczej, która jak wskazuje sama jej nazwa, odpowiada za egzekwowanie prawa. Jeżeli określony sposób interpretacji przepisu ma racjonalne uzasadnienie i jest ugruntowany w praktyce organu, sąd nie powinien zastępować go własną interpretacją. Interwencja sądu w treść decyzji organu regulacyjnego powinna następować dopiero wtedy, gdy nosi ona znamiona dowolności: opiera się na arbitralnych przesłankach, zawiera zdawkowe i ogólnikowe uzasadnienie, odwołuje się do nieudowodnionych informacji.” (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych z 27 listopada 2019 r., sygn. akt I NSK 95/18, Legalis nr 2294222).

Tymczasem, według Sądu, decyzja organu regulacyjnego w zakresie nieodstąpienia od wymierzenia kary za nieprzekazanie informacji o odmowach zawarcia umów o przyłączenie nie nosi znamion dowolności, zawiera poprawne uzasadnienie, jest wyrazem logicznego i prawidłowego stanowiska organu, a zatem Sąd nie powinien w nią ingerować, zwłaszcza, iż nie widzi ku temu podstaw.

Odnośnie zarzutu naruszenia przez Prezesa Urzędu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego zaznaczyć trzeba, iż nie mógł on odnieść skutku w postępowaniu przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów, albowiem do kognicji tego Sądu nie należy kontrola prawidłowości postępowania prowadzonego przed Prezesem Urzędu ( tak Sąd Najwyższy w uzasadnieniu do wyroku z 13 maja 2004 r., sygn. akt III SK 44/04, Lex nr 137437), gdyż przed Sądem tym toczy się postępowanie sądowe pierwszoinstancyjne, w którym strona może przedstawić wszystkie okoliczności faktyczne i dowody na potwierdzenie zasadności swojego stanowiska, tak więc co do zasady ewentualne uchybienia postępowania administracyjnego nie miały znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy. Tym niemniej Sąd uznał, że Prezes Urzędu nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień.

W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy w Warszawie - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie znajdując podstaw do jego uwzględnienia, oddalił wniesione przez powoda odwołanie na podstawie art. 479 ⁵³ § 1 k.p.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Z uwagi na oddalenie odwołania, powoda należało uznać za stronę, która przegrała proces i zasądzić od niego na rzecz pozwanego zwrot kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 720,00 zł ustalone w oparciu o § 14 ust. 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz.U. 2018 r., poz. 265 ze zm.).

13.01.2025 r.

SSO Małgorzata Wiliński

Sygn. akt XVII AmE 26/24

ZARZĄDZENIE

(...)

13.01.2024 r.

SSO Małgorzata Wiliński