Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2010 r. Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wydał decyzję znak (...) w której, po rozpatrzeniu wniosku (...) S.A. w P. w sprawie rozstrzygnięcia sporu dotyczącego odmowy zawarcia umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej przez (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. orzekł zawarcie umowy o świadczenie usługi dystrybucji energii elektrycznej pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w P. a (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., wg projektu umowy nr (...) o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej, przedstawionego przez (...) sp. z o.o.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia Prezes URE wskazał, że w niniejszej sprawie zastosowanie mają w szczególności przepisy ustawy z 10 kwietnia 1997 r.- Prawo energetyczne, przepisy Rozporządzenia Ministra Gospodarki z 4 maja 2007 r. w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego (Dz. U. z 2007 r. Nr 93, poz. 623 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Gospodarki z 2 lipca 2007 w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elektryczną.

Podstawą do zawarcia umowy o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej między (...) S.A. a (...) jest projekt umowy nr (...) o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej przedstawiony przez (...).

Na podstawie zgromadzonego w postępowaniu administracyjnym materiału dowodowego, w szczególności umowy nr (...)sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych, warunków przyłączenia wydanych 15 maja 2003 r. znak: (...)oraz umowy o przyłączenie do sieci nr (...), Prezes URE uznał 4 linie kablowe łączące sieć elektroenergetyczną (...)z siecią (...)za 4 przyłącza. W ocenie Prezesa potwierdza to również definicja przyłącza wskazana w § 2 pkt 15 rozporządzenia systemowego, z której wynika, że przyłączem jest odcinek lub element sieci, który służy do połączenia jego urządzeń, instalacji lub sieci z siecią (...) S.A.. W tym przypadku mamy do czynienia z 4 niezależnymi odcinkami sieci (...)(liniami kablowymi), które łączą się z siecią (...)w poszczególnych polach (...). Prezes podkreślił, że od momentu przedstawienia (...)propozycji projektu umowy nr (...)o świadczenie usług dystrybucji energii elektrycznej, nie miały miejsca żadne okoliczności zarówno natury technicznej jak i prawnej, które uzasadniałyby odmienne ujęcie kwestii przyłączy. Nie zmienił się techniczny sposób zasilania jego obiektu, ani też nie uległa zmianie obowiązująca umowa nr (...)sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych, w której każda z linii kablowych (...)jest wskazana jako odrębne przyłącze. W związku z powyższym brak podstaw do uznania 4 niezależnych ciągów liniowych za jedno przyłącze.

W odniesieniu do wniosku (...) o zmianę sposobu rozliczania mocy pobranej poprzez ustalenie rozliczania mocy umownej przy zastosowaniu odpowiedniego układu sumująco –rozliczeniowego, Prezes URE wskazał, że zgodnie z pkt 4.2.1. obowiązującej „Taryfy dla usług dystrybucji energii elektrycznej (...) sp. z o.o.", „(...). Moc umowna zamawiana jest przez odbiorcę dla każdego miejsca dostarczania odrębnie(...)”, natomiast pkt 4.2.7. Taryfy stanowi, że „Jeżeli dostarczanie energii elektrycznej odbywa się z kilku niezależnych miejsc jej dostarczania, opłatę za przekroczenie mocy umownej oblicza się oddzielnie dla każdego miejsca, w którym nastąpiło przekroczenie tej mocy. Za niezależne nie można uznać miejsc dostarczania, za którymi występuje naturalne sumowanie pobranej mocy lub w których zgodnie z umową, moc pobrana jest kontrolowana za pomocą układu pomiarowo rozliczeniowego sumującego.” Postanowienia pkt 4.2.7. Taryfy wynikają wprost z przepisów § 42 ust. 3 rozporządzenia taryfowego. Powyższe zapisy oznaczają, że w przypadku zasilania odbiorcy z kilku miejsc dostarczania, gdy występuje sumator mocy lub naturalne sumowanie mocy, moc umowna może być zamawiana jako łączna moc dla wszystkich miejsc dostarczania. Zatem przepisy rozporządzenia taryfowego oraz wynikające z nich zapisy w taryfie dopuszczają stosowanie sumatorów, niemniej jednak w tej kwestii wymagana jest zbieżność stanowisk stron umowy, potwierdzona stosownymi zapisami umowy. Dlatego istotne dla rozstrzygnięcia toczącego się sporu był dla Prezesa URE brak takich zapisów w dotychczas obowiązującej umowie nr (...) sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych zawartej 20 lipca 2004 r., co dodatkowo potwierdza deklaracja (...) „(...) sumator akceptujemy jako urządzenie służące wyłącznie do rozliczeń energii elektrycznej z wyłączeniem mocy pobranej i celowo nie jest on umieszczany w umowach jako urządzenie służące do pomiaru mocy pobranej.” Zarówno przepisy ustawy - Prawo energetyczne, jak również przepisy rozporządzenia taryfowego nie wskazują, że stosowanie sumatorów jest obowiązkiem przedsiębiorstwa energetycznego, wobec powyższego w ocenie Prezesa brak jest podstaw do narzucenia (...) obowiązku zastosowania sumatora w rozpatrywanym przypadku.

Od powyższego rozstrzygnięcia odwołanie wniósł (...) S.A. w P.. Zaskarżonej decyzji powód zarzucił naruszenie przepisów §42 ust.3 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18.07.2007 r. (Dz.U.2007.128.895) oraz przepisu §2 pkt.15 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 04.05.2007 r. (Dz. U. 2007.93.623) - poprzez nie wydanie decyzji ustalającej, że cztery linie kablowe zasilające fabrykę odwołującego się w energię elektryczną, stanowiące własność (...) SA, łączące sieć elektroenergetyczną przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P., stanowią łącznie jedno przyłącze energetyczne dla zamawiania i rozliczania energii elektrycznej, łącznie z rozliczaniem mocy pobranej przy zastosowaniu odpowiedniego układu sumująco - rozliczeniowego.

Wobec powyższych zarzutów powód wniósł o zmianę zaskarżonego orzeczenia w całości, poprzez uznanie, że cztery linie zasilające fabrykę odwołującego się w P. w energię elektryczną stanowiące własność (...) SA, łączące sieć elektroenergetyczną zakładu ze stacją transformatorową (...)8-110/6 kV, będącą własnością operatora (...) Sp. z o.o. z siedzibą w P. - stanowią jedno przyłącze energetyczne dla zamawiania i rozliczania energii elektrycznej łącznie z rozliczaniem mocy pobranej przy zastosowaniu odpowiedniego układu sumująco-rozliczeniowego w rozumieniu §2. pkt 15. rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 04. maja 2007 r. (Dz. U. 07.93.623), w związku z art. 42, ust. 3. rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 18.lipca 2007 r. (Dz. U. 2007.128.895)

Ponadto powód wniósł o zasądzenie od (...) Sp. z o.o. na rzecz (...) SA z/s w P. - kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu odwołania powód wskazał, że Prezes URE uznał, że na podstawie umowy nr (...) sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych, warunków przyłączenia wydanych dnia 15.05.2003 r. (znak: (...)) oraz umowy o przyłączenie do sieci nr (...) należy uznać cztery linie kablowe łączące sieć elektroenergetyczną powoda z siecią pozwanego za cztery przyłącza. W ocenie powoda, takie rozumowanie narusza art. 8 ust. 1 w zw. z art. 23 ust. 2 pkt 12 ustawy Pe poprzez wydanie orzeczenia w oparciu wyłącznie o treść istniejącej jak i projektowanej umowy o dystrybucję energii elektrycznej, a nie w oparciu o przepisy prawa, natomiast Prezes URE, jako centralny urząd administracji rządowej, zobowiązany jest stosować w ramach swojego zakresu kompetencji przepisy prawa obowiązującego – czego w rozpatrywanym przypadku nie uczynił.

Jednocześnie powód zarzucił Prezesowi URE niewłaściwą interpretację przepisów prawa. Przytaczając definicję przyłącza z §2 pkt 15 rozporządzenia systemowego (rozp. Ministra Gospodarki z dnia 04.05.2007 r. (Dz. U. 07.93.623) Prezes URE podaje, że przyłączem jest odcinek lub element sieci, który służy do połączenia jego urządzeń, instalacji lub sieci z siecią Przedsiębiorstwa, a w przedmiotowym przypadku występują cztery niezależne odcinki sieci powoda (linie kablowe), które łączą się z siecią przedsiębiorstwa w poszczególnych polach (...). Tymczasem powód jest odbiorcą energii elektrycznej zasilanym z (...)110/6 kV, będącego jedynym punktem zasilania sieci dystrybucyjnej (rozdzielczej 110 kV) stanowiącej własność i znajdującą się w nadzorze przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o.z siedzibą w P., które to jest jedynym dostawcą (sprzedawcą) energii elektrycznej dla powoda. Układ przyłącza elektroenergetycznego dla powoda stanowi wycinek sieci średniego napięcia 6 kV (cztery kable zasilania podstawowego - pola: (...), (...), (...), (...)). Rozdzielnie 6 kV: (...), (...)i (...)znajdują się na terenie administrowanym przez powoda oraz kable 6 kV łączące rozdzielnię 6 kV (...)z rozdzielniami: (...), (...)i (...)są własnością i podlegają konserwacji przez powoda. Granicą własności i odpowiedzialności są zaciski mocowania żył kabli w rozdzielni 6 kV (...). Powód, na żądanie (...) Sp. z o.o.własnym staraniem i na własny koszt musiał wykonać układ pomiarowy sumujący zużycie energii elektrycznej. Zużycie to uprzednio było naliczane w poszczególnych rozdzielniach (...), (...)i (...). Jako uzasadnienie (...) Sp. z o.o.podał, że jeden odbiorca może mieć jedną tylko taryfę i jedno przyłącze, gdyż miejscem dostarczania energii elektrycznej do sieci średniego napięcia 6 kV odbiorcy jest rozdzielnia 6 kV w (...)

W ocenie powoda należy uznać, że istniejące przyłącze, nie jest przyłączem w rozumieniu §2 ust. 8 rozporządzenia MG z dnia 04.05.2007 r., gdyż kable 6 kV łączące (...)z rozdzielniami 6 kV powoda należy zaliczyć do jego, jako odbiorcy, instalacji (sieci), ponieważ on jest ich właścicielem. Ustalone umownie miejsce graniczne własności jednoznacznie określa punkt dostawy energii elektrycznej przez (...) S.A.dla odbiorcy, którym jest powód. Zasada rozbijania mocy umownej na poszczególne kable była starą zasadą, która obowiązywała, gdy odbiorca miał wiele punktów pomiarowych, bo był zasilany z wielu punktów sieci ((...)). W przedmiotowym przypadku mamy jednak do czynienia z jednym punktem zasilania z sieci i z jednym systemem rozliczeniowym. Kable 6 kV istniejące pomiędzy(...) a rozdzielniami powoda należy traktować jako rozwiązanie zwiększające pewność zasilania wewnątrz sieci odbiorcy.

Powód twierdził ponadto, że dotychczasowa praktyka naruszała przepisy prawa i składając wniosek do Prezesa o wydanie decyzji, miał na celu doprowadzenie stosunku umownego pomiędzy nim a pozwanym, do stanu zgodności z przepisami prawa powszechnie obowiązującymi.

Odnosząc się do kwestii sposobu rozliczania mocy pobranej poprzez ustalenie rozliczania mocy umownej przy zastosowaniu odpowiedniego układu sumująco – rozliczeniowego, powód wskazał, że Prezes URE w uzasadnieniu decyzji przyznaje, że w przypadku zasilania odbiorcy z kilku miejsc dostarczania, gdy występuje sumator mocy lub naturalne sumowanie mocy, moc umowna może być zamawiana jako łączna moc dla wszystkich miejsc dostarczania. Istnieje zatem możliwość stosowania sumatorów. Możliwość ta jednak, zdaniem Prezesa URE, winna wynikać ze zbieżności stanowisk stron w tym zakresie i być potwierdzona stosownymi zapisami umownymi. W ocenie powoda stanowisko Prezesa jest błędne, ponieważ winien on w niniejszej sprawie dokonać rozstrzygnięcia zgodnego z przepisami prawa powszechnie obowiązującymi .

W odpowiedzi na odwołanie Prezes URE wniósł o jego oddalenie i zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że po ponownej analizie sprawy nie znajduje argumentów przemawiających za zmianą wydanej uprzednio decyzji.

Odpierając zarzuty powoda pozwany podniósł, że podstawę prawną wydanej decyzji stanowią przepisy ustawy Prawo energetyczne, rozporządzenia systemowego oraz rozporządzenia taryfowego. Dokonując rozstrzygnięcia Prezes uwzględnił przepisy definiujące m. in. pojęcia przyłącza, miejsca rozgraniczenia, miejsca dostarczania energii elektrycznej mocy umownej. Prezes nie naruszył przepisu §2 pkt 15 rozporządzenia systemowego. Pozwany podkreśla, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, a w szczególności obowiązująca strony umowa nr (...)sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych, warunki przyłączenia wydane 15 maja 2003 r. znak: (...)oraz umowa o przyłączenie do sieci nr (...), pozwalają bezspornie na przyjęcie i uznanie 4 linii kablowych łączących sieć elektroenergetyczną powoda z siecią zainteresowanego za 4 przyłącza w rozumieniu definicji przyłącza, o której mowa w § 2 pkt 15 rozporządzenia systemowego. W myśl tej definicji, przyłączem jest odcinek lub element sieci powoda, który służy do połączenia jego urządzeń, instalacji lub sieci z siecią zainteresowanego. W niniejszej sprawie, wbrew twierdzeniu powoda, mamy do czynienia z 4 niezależnymi odcinkami sieci powoda (liniami kablowymi), które łączą się z siecią zainteresowanego w poszczególnych polach (...). Powyższe okoliczności faktyczne na dzień wydania zaskarżonej decyzji nie uległy zmianie, w tym nie zmienił się techniczny sposób zasilania obiektu powoda, ani też nie uległa zmianie obowiązująca umowa nr (...)sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych, w której każda z linii kablowych powoda jest wskazana jako odrębne przyłącze. W związku z powyższym, pozwany podtrzymuje stanowisko, że brak jest podstaw faktycznych i prawnych do uznania 4 niezależnych ciągów liniowych za jedno przyłącze – jak błędnie wywodzi powód.

Pozwany uznał także za nieuzasadniony wniosek powoda dotyczący zmiany sposobu rozliczania mocy pobranej poprzez ustalenie rozliczania mocy umownej przez zastosowaniu odpowiedniego układu sumująco – rozliczeniowego. W opinii powoda w przypadku zasilania odbiorcy z kilku miejsc dostarczania, gdy występuje sumator mocy lub naturalne sumowanie mocy, moc umowna może być zamawiana jako łączna moc dla wszystkich miejsc dostarczania. Pozwany wskazuje, że przepisy rozporządzenia taryfowego oraz wynikające z niego zapisy w taryfie dopuszczają stosowanie sumatorów, jednakże w kwestii ich stosowania wymagana jest zgoda stron co do ich stosowania, odzwierciedlona w treści umowy. Prezes podkreślił, że łącząca strony umowa o sprzedaży energii elektrycznej i świadczeniu usług przesyłowych z dnia 20 lipca 2004 r. nie zawiera zapisów dotyczących sumatorów a przepisy ustawy Pe oraz rozporządzenia taryfowego nie nakładają na zainteresowanego obowiązku stosowania sumatorów. Brak wobec tego podstaw do nałożenia na zainteresowanego obowiązku stosowania sumatora.

W odpowiedzi na pozew zainteresowany wniósł o oddalenie odwołania w całości i zasadzenie na swoją rzecz od powoda kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje stanowisko zainteresowany podniósł, że nie jest uzasadniony zarzut naruszenia przez Prezesa URE §42 ust. 3 rozporządzenia taryfowego. Powodowi energia dostarczana jest przy pomocy czterech niezależnych linii kablowych podłączonych do czterech osobnych pól linowych w stacji transformatorowej należącej do zainteresowanego. Tym samym na podstawie zasady wyrażonej w §42 ust. 3 zd. 1 rozporządzenia taryfowego, w przypadku zaistnienia przekroczenia mocy, powód jest obligowany do uiszczenia dodatkowych opłat oddzielnie dla każdego ciągu zasilania. Jednocześnie w przypadku powoda nie zachodzi żaden z wyjątków od powyższej reguły przewidziany w §42 ust. 3 zd. 2 rozporządzenia taryfowego. Jednocześnie zainteresowany stoi na takim samym stanowisku jak Prezes URE w swojej decyzji, że skoro umowa dystrybucyjna nie przewiduje stosowania układu sumująco – rozliczeniowego, nie można nałożyć na zainteresowanego obowiązku stosowania takiego układu w drodze decyzji administracyjnej.

Zainteresowany nie zgadza się także z zarzutem naruszenia §2 pkt 15 rozporządzenia systemowego. Z zawartej w powyższym przepisie definicji przyłącza powód wywodzi, że cztery osobne ciągi zasilania (linie kablowe 6 kV) powinny być w istocie uznane za jedno przyłącze w rozumieniu Prawa energetycznego. W szczególności Powód wskazuje, że jedynym punkiem zasilania sieci jest (...)110/6 kV., do którego podłączone są przedmiotowe linie kablowe. Argumentacja powoda jest jednak nieprawidłowa. (...)((...)) nic jest pojedynczym punktem w sieci, lecz stanowi pewien obszar (z reguły o obszarze kilkudziesięciu lub kilkuset metrów kwadratowych), na którym umiejscowiona jest stacja transformatorowa wraz z całością związanych z nią urządzeń i instalacji sieciowych. Miejscem przyłączenia do sieci nie jest ogólnie wskazana stacja transformatorowa ((...)), tylko określone pola liniowe w tej stacji, do których wprowadzone zostają poszczególne przyłącza. W przypadku powoda, należący do niego obiekt, jest zasilany poprzez cztery osobne linie kablowe 6kV, których połączenie z siecią elektroenergetyczną (...)następuje poprzez cztery osobne pola liniowe (pola nr (...). (...). (...)i (...)) znajdujące się (...). To wyżej wskazane pola (a konkretnie: zaciski prądowe głowicy kablowej na kablu (...)w danym polu liniowym) stanowią miejsce dostarczania i odbioru energii elektrycznej, a zarazem miejsce przyłączenia i granicę własności urządzeń. W tej sytuacji nie może ulegać wątpliwości, że powód dysponuje czterema osobnymi ciągami zasilania (odrębnie załączonymi do sieci liniami kablowym), stanowiącymi odrębne przyłącza w rozumieniu przepisów Prawa energetycznego. Żądanie powoda, aby oddzielne linie kablowe podłączone do różnych pól liniowych uznać za jedno, rozliczane wspólnie przy przekroczeniach mocy, przyłącze nie znajduje podstaw prawnych.

W piśmie procesowym, które wpłynęło do Sądu w dniu 18 kwietnia 2013 r. powód podniósł dodatkowo, że zawarte dotychczas przez zainteresowanego z powodem umowy dystrybucyjne były mu przez zainteresowanego – jako monopolistę narzucone. W związku z powyższym w ocenie powoda winien znaleźć zastosowanie art. 9 ust. 3 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, który wskazuje, że skutkiem dokonania czynności prawnej będącej przejawem nadużycia pozycji dominującej jest jej nieważność z mocy prawa. Sąd w niniejszej sprawie winien z urzędu wziąć pod uwagę nieważność czynności prawnych, dotyczących dotychczas zawartych umów przyłączeniowych oraz obejmujących dystrybucję energii elektrycznej, w części, jakiej obejmują ustanowienie czterech odrębnych przyłączy zamiast jednego oraz nieważność zapisów umowy dystrybucyjnej, której dotyczy niniejsze postępowanie, w części ustalającej trzy przyłącza a nie jedno.

Strony i zainteresowany podtrzymali swoje stanowiska do końca procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód (...) S.A. jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność produkcyjną w P. przy ul. (...).

Zakład produkcyjny powoda jest podłączony do sieci elektroenergetycznej (...)za pomocą czterech przyłączy: jednego o mocy 4000 kW, jednego o mocy 2100 kW i dwóch o mocy 1700 kW. Każde z przyłączy stanowi linię kablową o mocy 6 kV podłączoną do pola liniowego w stacji transformatorowej (...) należącej do (...).

W dniu 20 lipca 2004 r. powód zawarł z (...)S.A. w P. umowę nr (...)sprzedaży energii elektrycznej i świadczenia usług przesyłowych (umowa k 143 akt administracyjnych). Załącznik nr (...)do powyższej umowy określał odrębnie dla każdego z przyłączy warunki techniczne dostarczania i odbioru energii (załącznik k. 151). Kolejnymi aneksami zmieniano w zasadzie jedynie warunki techniczne dotyczące poszczególnych przyłączy.

W dniu 2 marca 2009 r. (...) S.A.w P.zawarła z (...) S.A.w P.umowę sprzedaży energii elektrycznej nr (...). Umowa ta przewidywała sprzedaż energii elektrycznej z wykorzystaniem czterech przyłączy posiadających odrębne układy pomiarowo – rozliczeniowe. Zgodnie z §10 pkt. 4 rozpoczęcie sprzedaży energii elektrycznej miało nastąpić ze stanem wskazań układu pomiarowo – rozliczeniowego podanym przez operatora systemu dystrybucyjnego, po przyjęciu do realizacji umowy przez tego operatora, wówczas miały przestać obowiązywać postanowienia umowy kompleksowej nr (...)z dnia 20 lipca 2004 r.

W związku z zawarciem powyższej umowy powód zwrócił się do (...)o zawarcie z nim umowy świadczenia usług dystrybucji. (...)zaproponował zawarcie umowy w oparciu o standardowy wzór sporządzony w oparciu obowiązującą Taryfę oraz Instrukcję (...).

W ocenie powoda zaproponowane przez zainteresowanego warunki określone w projekcie umowy o dystrybucję były rażąco dla niego niekorzystne, gdyż (...)odmówił uznania czterech linii kablowych łączących stację transformatorową (...) z siecią elektroenergetyczną powoda za jedno przyłącze, co oznacza dla powoda konieczność zamawiania energii elektrycznej odrębnie dla każdej linii kablowej, oraz rozliczanie energii elektrycznej zarówno w odniesieniu do mocy zamówionej, jak i do mocy pobranej oddzielnie dla każdego kabla.

Wobec powyższego (...) S.A. złożył do Prezesa URE wniosek o wydanie decyzji, w której Prezes ustali, że cztery kablowe linie zasilające jego fabrykę w P. stanowią jedno przyłącze energetyczne dla zamawiania i rozliczania energii elektrycznej łącznie z rozliczaniem mocy pobranej przy zastosowaniu odpowiedniego układu sumująco – rozliczeniowego.

W następstwie powyższego wniosku Prezes URE wydał decyzję z dnia 3 listopada 2010 r. nr (...), odwołanie od której jest przedmiotem niniejszego postępowania. W decyzji tej

Prezes orzekł zawarcie umowy o świadczenia usługi dystrybucji energii elektrycznej między stronami według projektu przedstawionego przez (...) sp. z.o.o.

Powyższy stan faktyczny był bezsporny między stronami i Sąd ustalił go w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzone w toku postępowania administracyjnego oraz zgodna oświadczenia stron. Spór w sprawie niniejszej sprowadzał się jedynie do kwestii ilości przyłączy elektrycznych, jakimi ma być dostarczana do powoda energia elektryczna.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę wydania decyzji w sprawie niniejszej przez Prezesa URE stanowił przepis kompetencyjny art. 8 prawa energetycznego, który upoważnia Prezesa URE do wydawania decyzji w sprawach spornych, miedzy innymi w przypadku odmowy zawarcia umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji paliw lub energii. Przy czym uprawnienie Prezesa URE do ukształtowanie w drodze decyzji administracyjnej warunków umowy odnosi się do umów jeszcze nie zawartych, ale nie ogranicza się tylko do sytuacji kwestionowania obowiązku zawarcia umowy, bowiem uprawnienie to rozciąga się również na sytuacje, w których strony nie mogą uzgodnić treści przyszłej umowy (zob. wyrok SOKiK z dnia 23.11.2007 r., XVII AmE 80/07).

Z kolei obowiązek zawarcia tego typu umów przez przedsiębiorstwo energetyczne wynika z art. 4 ust. 2. ustawy prawo energetyczne. Przepis ten nakłada na przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją energii obowiązek zapewnienia wszystkim odbiorcom oraz przedsiębiorstwom zajmującym się sprzedażą energii, na zasadzie równoprawnego traktowania, świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji energii, na zasadach i w zakresie określonym w ustawie; świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji energii odbywa się na podstawie umowy o świadczenie tych usług..

Skoro wiec na przedsiębiorstwie energetycznym ciążyła powinność zawarcia określonego kontraktu z powodem, to Prezes URE posiadał kompetencję do ingerencji w sferę stosunków cywilnoprawnych, w sytuacji, gdy przedsiębiorstwo energetyczne odmawiało zawarcia umowy na określonych warunkach.

W sprawie niniejszej przedsiębiorstwo energetyczne nie kwestionowało istnienia obowiązku zawarcia umowy, lecz proponowało warunki na jakich umowa miałaby być zawarta, których powód nie akceptował, w szczególności dotyczyło to ilości przyłączy energetycznych jakie miały służyć do połączenia instalacji powoda z siecią pozwanego przedsiębiorstwa.

Definicję przyłącza zawierają przepisy rozporządzenia Ministra Gospodarki z 4 maja 2007r w sprawie szczegółowych warunków funkcjonowania systemu elektroenergetycznego (rozporządzenie systemowe) w myśl których przyłącze to odcinek lub element sieci służący do połączenia urządzeń, instalacji lub sieci podmiotu, o wymaganej przez niego mocy przyłączeniowej, z pozostałą częścią sieci przedsiębiorstwa energetycznego świadczącego na rzecz podmiotu przyłączanego usługę przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej (§2 pkt 15 rozporządzenia).

Istotne w sprawie jest to, że powód nie wypowiedział dotychczasowej usługi kompleksowej, a zatem faktycznie, bo zgodnie z obowiązującą go umową istnieją cztery oddzielne ciągi zasilania łączące sieć elektroenergetyczną powoda ze stacją transformatorową. Istnienie czterech przyłączy wynika z faktu, że powód występując w kolejnych latach o warunki przyłączenia w związku ze zwiększonym zapotrzebowaniem na energię, występował kolejno o wykonanie następnego przyłącza a nie zwiększenie mocy przyłącza już istniejącego.

Tymczasem, jak wynika z Instrukcji (...)pozwanego, procedura przyłączenia do sieci dystrybucyjnej wymaga od podmiotu ubiegającego się o przyłączenie do sieci złożenia wniosku o określenie warunków przyłączenia (pkt II.1.3 (...)stanowiącej załącznik do kary 263 akt administracyjnych, str. 12). Wymóg ten stosuje się również w przypadku zwiększenia przez podmiot przyłączany zapotrzebowania na moc przyłączeniową lub zmiany dotychczasowych warunków i parametrów technicznych pracy urządzeń, instalacji i sieci przyłączanego podmiotu.

W sprawie niniejszej oznacza to, że o ile powód chciałby zmienić warunki na jakich była dotychczas świadczona usługa dystrybucji tj zamiast dostarczania energii za pomocą 4 przyłączy osiągnąć stan dostarczania energii za pomocą jednego przyłącza musiałby wówczas wystąpić do pozwanego operatora z wnioskiem o określenie nowych lub zmianę dotychczasowych warunków przyłączenia. Skoro jednak tego nie uczynił to oczywistym jest, że umowa może się opierać na dotychczasowych warunkach przyłączenia a te, o czy mowa wyżej, wskazywały na 4 przyłącza. Skoro więc w sprawie nie zaszły żadne okoliczności natury faktycznej lub prawnej, które pozwalałyby na zastąpienie 4 przyłączy jednym przyłączem to nie jest możliwe aktualnie odmienne od dotychczasowego ujęcie kwestii przyłączy Reasumując należy stwierdzić, że samo tylko oddzielenie umowy sprzedaży energii elektrycznej od umowy świadczenia usług dystrybucji energii nie może mieć wpływu na zasady świadczenia usług dystrybucji o ile podmiot ubiegający się o zawarcie takiej umowy nie uzyskał innych niż dotychczas warunków przyłączenia. Zatem nie może nastąpić automatyczna zmiana dotychczasowych czterech przyłączy na jedno przyłącze.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 479 ⁵³§ 1. k.p.c. oddalił odwołanie powoda od decyzji Prezesa Urzędu oraz na zasadzie art. 98 k.p.c. zasądził na rzecz strony wygrywającej proces poniesione koszty postępowania tj, koszty zastępstwa procesowego.

SSO Małgorzata Perdion-Kalicka