Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Patrycja Czyżewska

Protokolant: stażysta Dominika Potyńska

po rozpoznaniu w dniu 20 marca 2024 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w K.    

przeciwko Polskiemu Funduszowi Rozwoju Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w K. na rzecz pozwanego Polskiego Funduszu Rozwoju Spółki Akcyjnej w W. kwotę 10 817 złotych (dziesięć tysięcy osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 10 800 złotych (dziesięć tysięcy osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Patrycja Czyżewska

Sygn. akt XVI GC 920/22

UZASADNIENIE

Pozwem z 29 grudnia 2021 r. (data wpływu do Sądu) powód (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w K. wniósł o zasądzenie od pozwanego Polskiego Funduszu Rozwoju S.A. z siedzibą w W. (dalej: PFR) kwoty 324 000,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od 2 marca 2021 r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu według norm przepisanych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany jest podmiotem, któremu Rada Ministrów powierzyła realizację programu „Tarcza finansowa 2.0 Polskiego Funduszu Rozwoju dla Mikro, Małych i Średnich firm”. Powód wystąpił do pozwanego o udzielenie subwencji finansowej z ww. programu. Pozwany w dniu 1 marca 2021 r. wydał negatywną decyzję w sprawie subwencji. Powód wniósł do pozwanego pismo z 2 marca 2021 r., w którym podniósł okoliczności, iż spełnia warunki do uzyskania przedmiotowej subwencji zgodnie z Regulaminem ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza finansowa 2.0 Polskiego Funduszu Rozwoju dla Mikro, Małych i Średnich firm” w brzmieniu obowiązującym od dnia 5 lutego 2021 r. Pozwany nie zmienił swojej decyzji. W ocenie powoda, decyzja pozwanego jest pozbawiona podstaw faktycznych i prawnych, powód spełnił warunki określone regulaminem. Kwota objęta żądaniem została wyliczona jako maksymalna kwota subwencji, którą powód mógł uzyskać, mając na uwadze, że na jedną zatrudnioną osobę przypada kwota 36 000,00 zł, a powód zatrudniał (...) pracowników ( pozew k. 3-8v).

W odpowiedzi na pozew, pozwany PFR wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

Uzasadniając swoje stanowisko, pozwany przyznał, że zawarł z powodem warunkową umowę subwencji finansowej oraz że powodowi została przekazana decyzja o odmowie wypłaty subwencji. Pozwany podkreślił, że sam fakt złożenia wniosku określonej treści, skutkujący wygenerowaniem dokumentu umowy subwencji finansowej (odzwierciedlającego niezweryfikowane na tym etapie dane podane przez przedsiębiorcę) nie prowadzi do powstania po stronie PFR zobowiązania do wypłaty jakichkolwiek kwot, tym bardziej w świetle podjętej przez pozwanego decyzji odmownej. Zgodnie z § 11 ust. 11 Regulaminu, PFR mógł odmówić wypłaty subwencji w przypadku, w którym posiadał uzasadnione podejrzenie wystąpienia jakiegokolwiek rodzaju nieprawidłowości lub nadużyć – taka też była podstawa decyzji pozwanego, związana z negatywną rekomendacją ze strony CBA. Negatywna decyzja skutkowała wygaśnięciem umowy. Kolejną przeszkodą do uwzględnienia powództwa jest, w ocenie pozwanego, zakończenie czasu trwania programu, który został oznaczony do 30 czerwca 2021 r. Ponadto powód miał nie wykazać wysokości roszczenia – subwencja finansowa ma charakter warunkowo bezzwrotny i wypłata subwencji jest dopiero początkiem obsługi jej spłaty. Zdaniem pozwanego, roszczenie dochodzone pozwem jest też niewymagalne ( odpowiedź na pozew k. 212-223).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. sp. k. jest przedsiębiorcą, którego przeważająca działalność określona jest kodem PKD 56.30.Z – przygotowywanie i podawanie napojów ( okoliczność bezsporna, nadto dowód: wydruk z rejestru przedsiębiorców KRS k. 13-15v).

Całkowity obrót netto (...) sp. z o.o. sp. k. wyniósł:

1)  (...) zł w okresie od 1 października 2019 r. do 31 grudnia 2019 r.,

2)  (...)zł w okresie od 1 października 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. ( dowody: rejestry sprzedaży k. 162-167).

W związku z Komunikatem Komisji Europejskiej określającym Tymczasowe ramy środków pomocy państwa w celu wsparcia gospodarki w kontekście trwającej epidemii COVID-19 ( Dz. U. UE.C.2020.91I.1 z 20 marca 2020 r.), Polska podjęła działania legislacyjne zmierzające do uregulowania zasad udzielania pomocy. Zgodnie z art. 21a, dodanym do ustawy z 4 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju ( Dz.U. z 2020 r. poz. 2011 ze zm.), Rada Ministrów, w związku ze skutkami COVID-19, mogła powierzyć Polskiemu Funduszowi Rozwoju realizację rządowego programu udzielania przedsiębiorcom wsparcia finansowego, w szczególności w formach, o których mowa w art. 13 ust. 1, lub w formach bezzwrotnych. (art. 21a ust. 1). Program rządowy określał w szczególności warunki i okres udzielania przedsiębiorcom lub innym podmiotom wsparcia finansowego, o którym mowa w ust. 1, sposób przygotowania i elementy rocznych planów udzielania tego finansowania oraz sprawozdawczości z ich realizacji (art. 21a ust. 2).

Na podstawie wskazanego art. 21a ustawy o systemie instytucji rozwoju, Rada Ministrów podjęła 27 kwietnia 2020 r. uchwałę nr 50/2020 w sprawie programu rządowego „Tarcza finansowa Polskiego Funduszu Rozwoju dla małych i średnich firm” ( fakty znane z urzędu – treść powołanych aktów prawnych).

23 grudnia 2020 r. Komisja Europejska wydała decyzję, w ramach której powierzono PFR realizację opisanego wyżej Programu rządowego. Zgodnie z treścią decyzji, wnioski można było składać do dnia 28 lutego 2021 r., przy czym Polska mogła wydłużyć ten okres do 30 czerwca 2021 r. ( dowód: treść decyzji Komisji Europejskiej w języku angielskim k. 253-269).

14 stycznia 2021 r. PFR przyjął Regulamin ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza finansowa 2.0 Polskiego Funduszu Rozwoju dla Mikro, Małych i Średnich Firm”. Zmiany Regulaminu zostały przyjęte przez PFR w dniu 3 lutego 2021 r., a następnie weszły w życie 5 lutego 2021 r.

Zgodnie z § 11 ust. 11 Regulaminu, PFR był uprawniony do odmowy wypłaty Subwencji Finansowej na rzecz Beneficjenta w przypadku, w którym PFR posiadał uzasadnione podejrzenie wystąpienia nieprawidłowości lub nadużyć.

Zgodnie z § 13 ust. 9 pkt e) ppkt i) Regulaminu, Beneficjent nie mógł złożyć odwołania od decyzji negatywnej – w takim wypadku należało złożyć ponowny wniosek ( dowód: Regulamin k. 31-72).

Proces składania wniosków był uznaniowy. Beneficjenci składali wnioski za pośrednictwem bankowości elektronicznej. PFR po dokonaniu weryfikacji wniosku mógł przyznać subwencję całość żądanej kwoty subwencji, część żądanej kwoty albo wydać decyzję odmowną, co skutkowało wygaśnięciem umowy o subwencję ( dowód: zeznania świadka K. K. k. 283-283v).

Według stanu na dzień 17 lutego 2021 r., (...) sp. z o.o. sp. k. nie posiadał zaległości w opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne ani zaległości w podatkach ( dowody: zaświadczenia k. 73 i 83-85, deklaracje podatkowe k. 86-102).

Według stanu na dzień 26 lutego 2021 r. (...) sp. z o.o. sp. k. zatrudniał (...) osób ( dowody: informacja z ZUS k. 74-75, dane osób ubezpieczonych k. 76-82).

26 lutego 2021 r. (...) sp. z o.o. sp. k. złożył wniosek do PFR o przyznanie subwencji.

Powyższe skutkowało zawarciem w dniu 26 lutego 2021 r. umowy subwencji finansowej nr (...).

Po zawarciu umowy, PFR zobowiązany był do zweryfikowania na podstawie informacji uzyskanych z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Ministerstwa Finansów danych przedstawionych przez przedsiębiorcę i złożonych oświadczeń oraz podjęcia decyzji o: wypłacie subwencji finansowej w wysokości wnioskowanej, wypłacie subwencji finansowej w wysokości mniejszej niż wnioskowana lub odmowie wypłaty subwencji finansowej - § 3 ust. 2 pkt a) ( dowody: wniosek k. 234-236, umowa subwencji finansowej k. 237-247, załącznik k. 248-252).

W piśmie z 1 marca 2021 r. skierowanym do (...) sp. z o.o. sp. k., PFR informował, że:

- podjął decyzję negatywną skutkującą odmową wypłaty wnioskowanej przez Beneficjenta kwoty Subwencji Finansowej,

- umowa pomiędzy PFR i Beneficjentem wygasa,

- Beneficjentowi przysługuje prawo do złożenia nowego Wniosku o Subwencję Finansową wyłącznie za pośrednictwem (tego samego) Banku zgodnie z postanowieniami regulaminu,

- wniosek został zweryfikowany negatywnie, PFR weryfikuje wnioski na podstawie danych zawartych w rejestrach publicznych, udostępnionych przez organy państwa. Z tego powodu może zdarzyć się sytuacja, w której przedsiębiorca otrzyma z PFR decyzję odmowy przyznania subwencji bez podania przyczyny ( dowód: decyzja w sprawie subwencji finansowej k. 27).

(...) sp. z o.o. sp. k. wysłał do PFR pismo z 2 marca 2021 r. zatytułowane „Zgłoszenie wyjaśniające do wniosku o subwencję Tarczy Finansowej PFR”, w którym wnosił o wyjaśnienie negatywnej decyzji odnośnie wniosku z 26 lutego 2021 r. W piśmie argumentowano, że spółka spełniła wszystkie warunki programowe pozwalające na otrzymanie subwencji z Tarczy Finansowej 2.0, tj.:

1.  (...) sp. z o.o. sp. k. na dzień składania wniosku posiadała status mikrofirmy,

2.  Przedsiębiorca na dzień składania wniosku był przedsiębiorcą w rozumieniu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy Prawo Przedsiębiorców, wpisanym do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego,

3.  Przedsiębiorca na dzień składania wniosku oraz na dzień 31 grudnia 2019 r. prowadził działalność gospodarczą,

4.  Przedsiębiorca na dzień składania wniosku nie otworzył likwidacji, nie złożył wniosku o wykreślenie z CEiDG, wobec niego nie zostało otwarte postępowanie upadłościowe lub restrukturyzacyjne,

5.  Przedsiębiorca posiada rezydencję podatkową na terenie Europejskiego Obszaru Gospodarczego oraz którego główny Beneficjent Rzeczywisty nie posiada rezydencji podatkowej w tzw. „rajach podatkowych”,

6.  Przedsiębiorca na dzień składania wniosku nie zalegał z płatnościami podatków oraz płatnościami składek na ubezpieczenie społeczne,

7.  Przedsiębiorca na dzień 31 grudnia 2019 r., 1 listopada 2020 r. oraz na dzień złożenia wniosku prowadził działalność gospodarczą w ramach kodu PKD 56.30.Z,

8.  Przedsiębiorca odnotował(...) spadek obrotów w okresie od 1 października 2020 r. do 31 grudnia 2020 r. w porównaniu do okresu trwającego od 1 października 2019 r. do 31 grudnia 2019 r.,

9.  Liczba zatrudnionych na dzień 30 września 2020 r. wynosiła (...), co sugerowało kwotę subwencji w wysokości 324 000,00 zł i o taką kwotę przedsiębiorca wnioskował,

10.  Przedsiębiorca złożył przez Osobę Upoważnioną w formularzu wniosku wszystkie wymagane oświadczenia.

W związku z powyższym, (...) sp. z o.o. sp. k. wnosił o ponowne rozpatrzenie wniosku i przyznanie subwencji w wysokości 324 000,00 zł ( dowód: zgłoszenie wyjaśniające k. 28-29, dane dotyczące pisma k. 187).

W odpowiedzi na zgłoszenie, datowanej na 9 marca 2021 r., PFR wskazał, że odmawia wypłaty subwencji finansowej na podstawie § 11 ust. 11 Regulaminu ubiegania się o udział w programie rządowym „Tarcza finansowa 2.0 Polskiego Funduszu Rozwoju dla Mikro, Małych i Średnich Firm” ( dowód: odpowiedź na zgłoszenie k. 30).

Odmowa wypłaty subwencji na rzecz (...) sp. z o.o. sp. k. związana była z negatywną rekomendacją, jaką PFR otrzymał od Centralnego Biura Antykorupcyjnego. ( dowód: zeznania świadka K. K. k. 283-283v).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o przeprowadzone dowody z dokumentów, nie znajdując podstaw do kwestionowania ich prawdziwości i autentyczności.

W sprawie przeprowadzono także dowód z zeznań świadka K. K.. Świadek zeznawał w sposób spójny, logiczny oraz zgodny z resztą przedstawionego materiału dowodowego. Świadek posiadał wiedzę co do procedur związanych z udzielaniem subwencji przez PFR i w tym zakresie Sąd, ustalając stan faktyczny, uznał zeznania jako miarodajne dla ustalenia stanu faktycznego.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 1 i 5 k.p.c. pominął wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność wykazania, że powód spełniał wymogi przewidziane do udzielenia mu subwencji, tj. w szczególności fakt, że na dzień złożenia wniosku posiadał status mikrofirmy, nie posiadał zaległości podatkowych czy w zakresie składek na ubezpieczenie społeczne. Należy podkreślić, że pozwany nie kwestionował w żaden sposób tych okoliczności, podstawa decyzji odmownej wynikała z § 11 ust. 11 Regulaminu i związana była z negatywną rekomendacją Centralnego Biura Antykorupcyjnego.

Ponadto, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 1 k.p.c., Sąd pominął wniosek o zwrócenie się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Pierwszego Urzędu Skarbowego w K. o przedłożenie deklaracji podatkowych oraz zaświadczeń o niezaleganiu w podatkach/składkach powoda – zważywszy, że pozwany nie kwestionował formy dokumentów przedłożonych przez powoda.

Na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominięciu podlegał także wniosek powoda o zobowiązanie pozwanego do dostarczenia na rozprawę kompletnego wniosku powoda. Fakt złożenia wniosku o subwencję stanowił okoliczność całkowicie bezsporną między stronami.

W końcu, Sąd na podstawie art. 235 ^{( 2)} § 1 pkt 1 i 5 k.p.c. pominął wniosek pozwanego o zwrócenie się do Centralnego Biura Antykorupcyjnego o przedstawienie informacji, dokumentów dotyczących szczegółowego uzasadnienia rekomendacji CBA w zakresie blokady wypłaty subwencji finansowej – uznając, iż przeprowadzenie tego dowodu zmierzało jedynie do przedłużenia postępowania. Jak wynika z przeprowadzonych w sprawie dowodów, procedura przyznawania subwencji miała charakter uznaniowy, wnioskodawca nie był uprawniony do zaskarżenia negatywnej decyzji PFR – powyższą kwestię Sąd rozwija w części prawnej uzasadnienia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód domagał się od pozwanego zapłaty kwoty 324 000,00 zł, argumentując, że jest to maksymalna kwota subwencji, jaką powód mógł uzyskać, gdyby jego wniosek został rozpatrzony pozytywnie przez pozwanego.

Powód nie wskazał podstawy dochodzonego przez siebie roszczenia, natomiast jego stanowisko procesowe sprowadza się do twierdzenia, iż oczekuje on przyznania subwencji finansowej w określonej wysokości, co w wyniku rzekomo błędnej decyzji pozwanego nie nastąpiło. Należy zatem wywodzić, że powód żądał naprawienia szkody w oparciu o art. 417 k.c., ewentualnie art. 471 k.c.

Zgodnie z art. 417 § 1 k.c. za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Cytowany przepis przewiduje zatem odpowiedzialność odszkodowawczą za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, zdefiniowanym jako „niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej”. Przepis ten stanowi ogólną podstawę odpowiedzialności władz publicznych za ich władcze działania, która nie znajduje zastosowania lub znajduje ograniczone zastosowanie tylko wówczas, gdy ustawodawca odrębnym unormowaniem określa konsekwencje niektórych działań organów władz publicznych.

Doktryna wyróżnia trzy sfery, które można zakwalifikować jako wykonywanie władzy publicznej w rozumieniu art. 417 § 1 k.c., tj. sferę działań, w zakresie której państwo i jednostki samorządu terytorialnego mogą korzystać z przymusu w celu realizacji swoich kompetencji - działania Policji i innych służb mundurowych, egzekucja cywilna i administracyjna, sferę działań organizacyjnych – organizacja funkcjonowania służby zdrowia, ubezpieczeń społecznych, szkolnictwa, ruchu drogowego, itd. oraz sferę relacji, w których organy administracji zajmują pozycję nadrzędną (władczą) w stosunku do obywatela - wydawanie zezwoleń, licencji, koncesji ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 11 grudnia 2014 roku, I ACa 861/14). Wykonywaniem władzy publicznej są jednak tylko działania zlecone wprost przez ustawodawcę jako ustawowy obowiązek (kompetencja), a nie jedynie potencjalne uprawnienie, rozumiane jako swobodna możliwość zaspokajania przez stronę pozwaną potrzeb obywateli w danym zakresie ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 31 października 2012 roku, I ACa 1095/12).

W konsekwencji, art. 417 k.c. reguluje wyłącznie odpowiedzialność za szkodę powstałą wskutek funkcjonowania państwa i jednostek samorządu terytorialnego w sferze określanej jako „imperium”, tj. działania i zaniechania polegające na wykonywaniu funkcji władczych wynikających z realizacji zadań władzy publicznej mieszczących się w kompetencji określonych podmiotów uregulowanych w przepisach ustrojowych. Poza zakresem tej regulacji pozostaje zaś kwestia odpowiedzialności za działania państwa i jednostek samorządu terytorialnego w sferze „dominium”, czyli obejmującej działalność gospodarczo-majątkową. W tym zakresie obowiązki wymienionych podmiotów realizowane są bowiem działaniami nie władczymi.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z 4 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju ( Dz.U.2019.1572, ze zm), PFR wykonuje działalność gospodarczą we własnym imieniu i na własny rachunek, zgodnie z zasadami dobrej praktyki handlowej, dążąc w długim terminie do osiągnięcia rynkowej stopy zwrotu z zainwestowanego kapitału. Do zadań PFR należy ponadto wykonywanie zadań powierzonych przez organy administracji rządowej, inne jednostki wykonujące zadania publiczne lub jednostki samorządu terytorialnego, w szczególności w związku z sytuacjami kryzysowymi, w tym rozprzestrzenianiem się choroby zakaźnej wywołanej wirusem SARS-CoV-2 (dalej jako „COVID-19”). Stosownie zaś do art. 12 ust. 1 i ust. 1a pkt 7 Ustawy, PFR udziela finansowania, w szczególności mikroprzedsiębiorcom oraz małym i średnim przedsiębiorcom spełniającym warunki określone w załączniku I do rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 Traktatu ( Dz.Urz. UE L 187 z 26.06.2014, str. 1, z późn. zm.). Finansowanie, o którym mowa w ust. 1, stanowiące pomoc państwa spełniającą przesłanki określone w art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, przeznacza się na zapobieganie lub naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi, innymi sytuacjami kryzysowymi, w tym rozprzestrzenianiem się COVID-19. W myśl art. 21a ust. 1 u.o.s.i.r. Rada Ministrów może powierzyć PFR realizację rządowego programu udzielania wsparcia finansowego, w szczególności w formach, o których mowa w art. 13 ust. 1, lub w formach bezzwrotnych przedsiębiorcom - w związku ze skutkami COVID-19.

Mając na względzie treść powyższych przepisów, w ocenie Sądu, art. 417 k.c. nie mógł stanowić podstawy odpowiedzialności PFR. Sąd w pełni podziela argumentację Sądu Apelacyjnego w Warszawie, wyrażoną w wyroku z 12 stycznia 2024 r. w sprawie o sygn. akt VII AGa 1082/22, zgodnie z którą działalność PFR w zakresie wykonania programu rządowego Tarcza Finansowa 2.0 Polskiego Funduszu Rozwoju dla mikro, małych i średnich firm nie spełnia żadnego z kryteriów pozwalających uznać ją za wykonywanie władzy publicznej. W szczególności zaś analiza treści art. 21a ustawy z 4 lipca 2019 r. o systemie instytucji rozwoju, na podstawie którego powierzono PFR realizację określonych zadań z zakresu administracji publicznej, nie pozwala przyjąć, że zadania te miały charakter władczy. Przedsiębiorcy brali udział w opisanym Programie na zasadach określonych w umowie subwencji finansowej i Regulaminie, a zatem czynności związane z przyznawaniem subwencji miały wyłącznie charakter cywilnoprawny.

Ponadto na zasadach określonych w ustawie o systemie instytucji rozwoju PFR przyznawał subwencje finansowe w określonej wysokości. Zatem ustawa kreowała możliwość uzyskania przez powoda od pozwanego w okresie trwania programu subwencji, która była co do zasady zwrotna. Zatem brak było jakichkolwiek podstaw prawnych i faktycznych, by powód miał tę kwotę uzyskać od pozwanego na innych zasadach w szczególności przytoczonych w pozwie.

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela także zapatrywania Sądu Apelacyjnego w sprawie o sygn. akt VII AG 1082/22, iż decyzja odmowna nie może być uznana za bezprawną. Jak wyjaśnił świadek K. K., proces udzielania subwencji miał charakter uznaniowy, a decyzja odmowna znajdowała oparcie w § 11 ust. 11 Regulaminu. Zawarta Umowa oraz Regulamin nie dawały powodowi podstaw do wzruszenia takiej decyzji, natomiast wobec wygaśnięcia Umowy o subwencję z 26 lutego 2021 r., koniecznym stawało się powtórzenie całej procedury, tj. złożenie kolejnego wniosku. Nie sposób zatem uznać, aby powód doznał jakiekolwiek szkody w wyniku działania (zaniechania) pozwanego.

W niniejszej sprawie nie można było także uznać, aby pozwany zobowiązany był do wypłaty żądanej kwoty na zasadach kontraktowych, tj. art. 471 k.c. Jak wskazano wcześniej, umowa, na którą powołuje się powód, wygasła wskutek decyzji odmownej pozwanego i nie kreuje pomiędzy stronami jakichkolwiek praw i obowiązków. Ponadto program zakończył się 30 czerwca 2021 r. Na marginesie wypada zauważyć, że nic nie wskazuje na to, aby decyzja pozwanego została oparta o błędne bądź niedopuszczalne przesłanki.

Niezależnie od powyższego, powód nie wykazał także wysokości dochodzonego przez siebie roszczenia. Rację ma strona pozwana, wskazując, iż wypłata odszkodowania w wysokości hipotetycznie należnej, maksymalnej subwencji, mogłaby prowadzić do bezpodstawnego wzbogacenia powoda i stwarzała ryzyko naruszenia kompensacji szkody. Kwota odszkodowania nie podlegałaby rygorom charakterystycznym dla subwencji, tj. powód nie musiałby rozliczać się z jej stosownego wydatkowania bądź też liczyć się z koniecznością jej zwrotu – którą to możliwość przewidywała uchwała z 27 kwietnia 2020 r. ( zob wyroki Sądu Najwyższego z 15 czerwca 2020 r., II CSKP 380/22, z 9 lipca 2020 r., V CSK 502/18 oraz z 15 kwietnia 2021 r., V CSKP 63/21).

Z uwagi na powyższe, Sąd uznał, że powód nie wykazał zasady oraz wysokości swojego żądania. Powyższe skutkowało oddaleniem powództwa, o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt 2 wyroku, zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sporu. Wobec oddalenia powództwa, powód jest stroną przegrywającą, obowiązaną do zwrotu na rzecz pozwanego kosztów jego celowej obrony. Koszty procesu poniesione przez pozwanego obejmowały kwotę 10 800,00 zł tytułem wynagrodzenia pełnomocnika będącego Radcą Prokuratorii Generalnej, ustalonego w oparciu o § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.) oraz kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Mając na względzie powyższe, orzeczono jak w sentencji wyroku.

SSO Patrycja Czyżewska

(...)

SSO Patrycja Czyżewska