Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 grudnia 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Anna Rzepkowska - Żuk

po rozpoznaniu w dniu 28 grudnia 2023 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy M. P.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

o wysokość emerytury

w związku z odwołaniem M. P.

od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W.

z dnia 4 kwietnia 2023r. Nr (...)

1.oddala odwołanie,

2.zasądza od M. P. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. kwotę 180,00 (sto osiemdziesiąt złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sędzia Anna Rzepkowska - Żuk

Sygn. akt XIV U 1024/23

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 kwietnia 2023 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3 marca 2023 r. od dnia 1 marca 2023 r. tj. od miesiąca, w którym został zgłoszony wniosek ustalił M. P. prawo do emerytury i jej wysokości wraz z podwyższeniem z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą w Policji (decyzja k. 18 a.r.).

Odwołanie od ww. decyzji wniósł M. P. zaskarżając decyzję w całości. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów art. 32 Konstytucji RP, tj. naruszenie zasady równości obywatela wobec prawa poprzez uchwalenie ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 r., w której nie uchwalono waloryzacji uposażeń funkcjonariuszy służb mundurowych podległych MSWiA od 1 stycznia 2023 r.; naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 2 Konstytucji RP, polegające na obniżeniu przysługującego świadczenia emerytalnego, co narusza zasadę ochrony praw nabytych i ochronę sprawiedliwości społecznej, a także zasadę zaufania obywatela do państwa i tworzonego przez nie prawa oraz niedziałania prawa wstecz, wynikającego z zasady demokratycznego państwa prawnego; naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 67 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP polegające na obniżeniu przysługującego świadczenia emerytalnego, co stanowi nieproporcjonalne i nieuzasadnione naruszenie przysługującego prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego; naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 30 oraz art. 47 Konstytucji RP w zw. z art. 8 Konwencji o Ochronie Prawa Człowieka i Podstawowych Wolności polegające na potraktowaniu po tylu latach służby w Policji jako osobę chcącą wyłudzić od Państwa waloryzację uposażenia, a później waloryzację prawnie przysługującej emerytury; naruszenie przepisów prawa materialnego tj. art. 32 ust. 1 w zw. z art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji RP w zw. z art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności w zw. z art. 14 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności polegające na nieuzasadnionym, dyskryminującym zróżnicowaniu uprawnień o charakterze majątkowym, polegające na innym traktowaniu przy waloryzacji uposażenia w 2023 r. niż pozostałych funkcjonariuszy i pozostałe grupy zawodowe tzw. strefy budżetowej.

Mając powyższe na uwadze, odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez zastosowanie do wyliczenia należnej emerytury podwyżki przysługującej wszystkim pozostałym w służbie policjantom czyli 7,8% od stycznia 2023 r. (9,36% od marca 2023 r. do grudnia 2023 r.) (odwołanie k. 3-5).

W odpowiedzi na odwołanie, Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wniósł o jego oddalenie oraz zasądzenie od Odwołującego się na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (odpowiedź na odwołanie k. 7-9).

W odpowiedzi na odpowiedź na odwołanie, Odwołujący się wskazał, że Sąd w ramach tzw. „rozproszonej kontroli konstytucyjnej” powinien orzec, że stosowanie art. 41 ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 r. było wadliwe i nie powinno mieć miejsca (pismo Odwołującego się k. 20).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący M. P. (urodzony (...)) w dniu 3 marca 2023 r. złożył wniosek o przyznaniem emerytury i renty inwalidzkiej. Odwołujący został zwolniony ze służby z dniem 22 lutego 2023 r. podstawie art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji. Okres służby odwołującego się wynosi 19 lat i 3 dni: od dnia 2 czerwca 1999 r. do dnia 23 maja 2000 r. – Zasadnicza Służba Wojskowa; od dnia 24 maja 2000 r. do dnia 7 grudnia 2001 r. – inne okresy służby wojskowej np. przeszkolenie – 1 rok, 6 miesięcy i 15 dni; od dnia 28 sierpnia 2006 r. do 22 lutego 2023 r. – służba w Policji (MO) (wniosek; zaświadczenie o przebiegu służb dla celów emerytalnych; wysługa w a.r.). Zaskarżoną decyzją z dnia 4 kwietnia 2023 r. Dyrektor Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji ustalił Odwołującemu się prawo do emerytury i jej wysokości od 1 marca 2023 r. tj. od miesiąca, w którym został wniosek wraz z podwyższeniem z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą w Policji (decyzja k. 18 ar.).

Sąd ustalił, że „Projekt ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023” został przyjęty przez rząd w dniu 28 września 2022 r., skierowany do Sejmu w dniu 30 września 2022 r., opublikowany na stronie gov.pl w dniu 30 września 2022 r.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy w tym w aktach rentowych i osobowych, albowiem dokumenty te nie budziły wątpliwości stron zarówno, co do ich prawdziwości oraz zawartości merytorycznej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. z 2022 r., poz. 2666) kwoty bazowe ustalone w ustawie budżetowej na rok 2023 dla żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy oraz funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej stosuje się do obliczenia ich uposażeń w okresie od dnia 1 marca 2023 r. do dnia 31 grudnia 2023 r.

Ustęp 2 stanowi, że do obliczenia uposażeń żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy oraz funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej należnych od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. stosuje się kwoty bazowe ustalone w ustawie budżetowej na rok 2022 z dnia 17 grudnia 2021 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 270).

Ustęp 3 stanowi, że uposażenie żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy oraz funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej wypłacane w okresie od dnia 1 marca 2023 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. podlega każdorazowemu zwiększeniu o 1/5 kwoty różnicy pomiędzy uposażeniem należnym na dzień 1 marca 2023 r. obliczonym na podstawie kwoty bazowej ustalonej w ustawie budżetowej na rok 2023 odpowiednio dla żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy oraz funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej a uposażeniem należnym na dzień 1 stycznia 2023 r. obliczonym zgodnie z ust. 2.

Ustęp 5 stanowi, że podwyższenie uposażeń żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy oraz funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej, wraz ze zwiększeniem, o którym mowa w ust. 3, następuje w ciągu 3 miesięcy po dniu ogłoszenia ustawy budżetowej na rok 2023, z wyrównaniem od dnia 1 marca 2023 r.

W niniejszej sprawie odwołujący nie zgodził się ze sposobem obliczenia wysokości emerytury wskazując, że jest ona bezprawnie zróżnicowana w stosunku do emerytur osób, które odejdą ze służby od dnia 1 marca 2023 r. przez to zaniżona, gdyż wobec niego zastosowano kwotę bazową z roku 2022, a wobec tych odchodzących od dnia 1 marca 2023 r. kwotę bazową z roku 2023, co jego zdaniem stanowi dyskryminację. W odpowiedzi na odpowiedź na odwołanie, Odwołujący wniósł dokonanie przez Sąd tzw. rozporoszonej kontroli konstytucyjności ww. przepisu i następczo o stwierdzenie niekonstrukcyjności całego ww. art. 41.

Sąd Okręgowy wskazuje, że przepisy prawa przewidują dwa mechanizmy kontroli zgodności ustaw z konstytucją, tj. „scentralizowany” – sprawowany przez Trybunał Konstytucyjny na podstawie Konstytucji RP – o charakterze generalnym, abstrakcyjnym, zakładający możliwość wyeliminowania z porządku prawnego przepisu ustawy z uwagi na jego niezgodność z konstytucją oraz „zdecentralizowany”, tj. rozproszony – sprawowany przez sądy powszechne oraz sądy administracyjne na podstawie art. 8 ust. 2 w zw. z art. 178 ust. 1 Konstytucji – o charakterze indywidualno-konkretnym, zakładający możliwość odmowy zastosowania przepisu ustawy z uwagi na jego niezgodność z konstytucją w indywidualnej sprawie, jednak bez eliminowania przepisu z porządku prawnego. Dwa mechanizmy kontroli nie są zatem względem siebie konkurencyjne, ani sprzeczne (wyrok SN z dnia 7 kwietnia 1998 r. I PKN 90/98), a sąd jest obowiązany do oceny konstytucyjności przepisu ustawy w ramach ustalania, który przepis obowiązującego prawa będzie zastosowany do rozstrzygnięcia danego stanu faktycznego w indywidualnej sprawie. Wynika to bowiem z treści art. 8 ust. 2 Konstytucji, który stanowi o bezpośrednim stosowaniu przepisów ustawy zasadniczej (wyrok SN z dnia 8 sierpnia 2017 r. I UK 325/16).

Sądy orzekają w oparciu o normy prawne, nie zaś wyłącznie w oparciu o przepisy. Norma będąca podstawą rozstrzygnięcia musi być budowana zarówno z norm konstytucyjnych, jak i przepisów rangi ustawowej. W ten sposób unikamy problemu pomijania konstytucji i naruszania nakazu bezpośredniej jej stosowalności, jednocześnie w proces interpretacji włączone zostają zasady konstytucyjne. Jeżeli jednak podstawą orzekania w danej sprawie miałyby być przepisy poddawane już kontroli konstytucyjnej przed Trybunałem Konstytucyjnym, to wyłącznie właściwym jest tenże Trybunał Konstytucyjny.

Istniejący pogląd, w myśl którego jedynie Trybunał Konstytucyjny władny jest do uznawania niekonstytucyjności przepisu ustawowego, nie ma charakteru absolutnego w doktrynie i orzecznictwie. Zwraca się bowiem uwagę, że orzekanie o zgodności ustaw z Konstytucją (art. 188 ust. 1 Konstytucji RP) nie jest tożsame z oceną konstytucyjności przepisu mającego zastosowanie w konkretnej sprawie przez sąd orzekający. Odmowa zastosowania przepisu ustawy uznanego przez sąd za sprzeczny z Konstytucją nie narusza zatem kompetencji Trybunału Konstytucyjnego. Przedmiotem orzekania sądu jest bowiem indywidualny stosunek społeczny, a Trybunał Konstytucyjny orzeka o prawie. Wykonując władzę sądowniczą (art. 10 ust. 2 Konstytucji) sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości (art. 175 ust. 1 Konstytucji), zaś Trybunał, orzekając o zgodności ustaw z Konstytucją, wykonuje bardziej władzę ustawodawczą – ustawodawcy negatywnego – niż sądowniczą (mimo że art. 10 ust. 2 Konstytucji zalicza go do władzy sądowniczej). (vide uchwała Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2001 r., III ZP 12/01, OSNAPiUS 2002 Nr 2, poz. 34 z glosą częściowo krytyczną B. Nity, Przegląd Sądowy Nr 5, poz. 153). Natomiast do czasu wydania w tym przedmiocie orzeczenia obowiązuje zasada domniemania konstytucyjności norm prawnych (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2016 r., sygn. akt K 47/15; wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 kwietnia 2005 r., sygn. akt K 42/02). Do bezpośredniego stosowania Konstytucji przez sąd (art. 8 ust. 2) dochodzi najczęściej wówczas, gdy sąd stwierdzi istnienie konfliktu między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi a przepisem ustawy, który ma zastosować.

Praktyka odmawiania stosowania przez sądy ustaw, które są zdaniem sądów niekonstytucyjne, wynika z przywoływanej zasady nadrzędności Konstytucji wyrażonej w art. 8 ust. 1 i nakazu bezpośredniego jej stosowania, wyrażonego w art. 8 ust. 2 Konstytucji RP. W wyroku z dnia 7 kwietnia 1998 r., I PKN 90/98 Sąd Najwyższy stwierdził, że sądy powszechne są uprawnione do badania zgodności stosowanych przepisów ustawowych z Konstytucją. Uznanie, że sądy powszechne nie są uprawnione do badania zgodności ustaw z Konstytucją, a w konsekwencji do zajmowania stanowiska w kwestii ich zgodności jak też niezgodności z Konstytucją, jest wyraźnie sprzeczne z art. 8 ust. 1 Konstytucji RP, który zobowiązuje do bezpośredniego stosowania jej przepisów, przy czym pod pojęciem „stosowanie” należy rozumieć w pierwszym rzędzie sądowe stosowanie prawa (zob. także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 sierpnia 2001 r., III RN 189/00, OSNP 2002 Nr 6, poz. 130. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2023 r. (sygn. akt II PSKP 37/22) podkreślono, że do bezpośredniego stosowania Konstytucji przez sąd (art. 8 ust. 2) dochodzi najczęściej wówczas, gdy sąd stwierdzi istnienie konfliktu między normami (zasadami, wartościami) konstytucyjnymi a przepisem ustawy, który ma zastosować. I tak, do bezpośredniego zastosowania Konstytucji sensu stricto doszło w wyroku Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego (obecnie Izba Pracy i Ubezpieczeń Społecznych) z dnia 7 grudnia 1999 r., I PKN 438/99 (OSNAPiUS 2000 nr 12, poz. 475 z glosą L. Florka, OSP 2000 Nr 11, poz. 174), w którym odmówiono zastosowania w sprawie regulacji ustawowej zawartej w art. 240 § 3 pkt 1 k.p. Do pominięcia przepisu ustawowego jako sprzecznego z Konstytucją doszło też w sprawie zakończonej postanowieniem z 26 maja 1998 r., III SW 1/98 (OSNAPiUS 1999 nr 17, poz. 528 z glosą M. Zubika, Przegląd Sejmowy 1998 nr 5, s. 214), w której Sąd Najwyższy, aprobując uprawnienie do bezpośredniego stosowania Konstytucji przez sądy i możliwość niestosowania przez nie ustaw z nią sprzecznych, uznał, że Prezydium Sejmu nie ma kompetencji do odmowy przyjęcia wniosku o przeprowadzenie referendum (zob. też wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2000 r., II CKN 272/00, LEX nr 530757). Podobnie w wyroku z dnia 8 października 2015 r., III KRS 34/12 (OSNP 2017 nr 9, poz. 119 z glosą aprobującą M. Wiącka, OSP 2016 Nr 11, poz. 103) Sąd Najwyższy uznał, że sąd - jeżeli jest to niezbędne do rozpatrzenia sprawy (art. 45 ust. 1 Konstytucji) - może odmówić zastosowania przepisów ustawy niezgodnych z Konstytucją w przypadku, gdy przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu odpowiednie pytanie prawne co do zgodności przepisów ustawy z Konstytucją, lecz nie doszło do jego rozstrzygnięcia. W tym przypadku nie chodzi bowiem o przeprowadzanie przez Sąd Najwyższy – „w zastępstwie” Trybunału Konstytucyjnego - oceny konstytucyjności przepisów ustawowych, lecz o „odmowę zastosowania” przepisów, które są niezgodne (zwłaszcza w sposób oczywisty) z przepisami (wzorcami) Konstytucji RP.

Rozważając problematykę rozproszonej kontroli konstytucyjności prawa, należy podkreślić, że następuje ona na tle konkretnego stanu faktycznego w konkretnej sprawie.

Koncentruje się więc na procesie wykładni i stosowania prawa. W tym zakresie wykorzystywanie koncepcji rozproszonej kontroli konstytucyjności prawa służy zapobieganiu wydawania orzeczeń na podstawie niezgodnych z Konstytucją przepisów ustawy, prowadzących do niesprawiedliwego rozstrzygnięcia, a więc ochronie praw podmiotów uczestniczących w prowadzonym przed sądem postępowaniu. Możliwość odmowy zastosowania przez sąd normy oczywiście niezgodnej z Konstytucją stanowi wyraz nie tylko realizacji idei konstytucjonalizacji prawa oraz adekwatnej ochrony praw i wolności jednostki, ale także poszanowanie zasady bezpośredniego stosowania Konstytucji (zob. P. Kardas, Rozproszona kontrola konstytucyjności prawa w orzecznictwie Izby Karnej Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych jako wyraz sędziowskiego konstytucyjnego posłuszeństwa, Czasopismo Prawa Karnego i Nauk Penalnych, s. 28-29). Oznacza to, że Sąd dokonując wykładni przepisów prawa w zgodzie z Konstytucją nie decyduje o uchyleniu obowiązywania konkretnego przepisu prawnego, nie zastępuje też ustawodawcy w jego kompetencjach, tylko ocenia, czy przepisy aktów prawnych niższego rzędu nie naruszają uprawnień przyznanych podmiotom w Konstytucji w realiach konkretnej, rozpoznawanej przez sąd sprawy.

Należy też zwrócić uwagę na orzecznictwo sądów administracyjnych, w których wyrażono pogląd, że sędziowie mają prawo (a obowiązek, gdy z powodu utraty mocy obowiązującej aktu normatywn ego nie może wypowiedzieć się Trybunał Konstytucyjny) na podstawie art. 8 ust. 2 Konstytucji RP o bezpośrednim jej stosowaniu czyli wydawania wyroków wprost na podstawie Konstytucji RP. Sędzia sądu administracyjnego może w indywidualnej sprawie odstąpić od stosowania przepisu ustawy podatkowej, który uznaje za sprzeczny z Konstytucją oraz może pominąć sprzeczny z nią i ustawą akt podstawowy, bowiem w demokratycznym państwie prawnym niedopuszczalne jest, aby lex falsa lex est, (wyrok NSA w Poznaniu z dnia 14 lutego 2002 r., I SA/Po 461.01, OSP 2003 Nr 2, poz. 17 z glosą aprobującą J. Mikołajewicza). Natomiast w uchwale z dnia 12 czerwca 2000 r., (OPS 6/00, ONSA 2001 Nr 1, poz. 4) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że bezpośrednie stosowanie Konstytucji nie prowadzi do konfliktu między normą konstytucyjną a postanowieniami ustawy zwykłej, ale sprowadza się do przyjęcia normy konstytucyjnej jako zasadniczej podstawy rozstrzygnięcia. Dlatego też, sądy rozstrzygające konkretny spór korzystają z możliwości odmowy zastosowania przepisu ustawy (uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 16 października 2006 r., I FPS 2/06, ONSAiWSA 2007 Nr 1, poz. 3; OSP 2007 Nr 11, poz. 133, z glosą P. Stanisławiszyna).

Zgodnie z tym, co wskazuje się w literaturze, obowiązek badania konstytucyjności normy ustawowej wynika z jej hierarchicznej wyższości nad normą ustawową. Sąd nie może stosować przepisu ustawowego sprzecznego z Konstytucją, jeśli ma wątpliwości co do jej konstytucyjności to musi to zweryfikować, by nie narazić się na stosowanie norm niekonstytucyjnych (M. Gutowski, P. Kardas, „Wykładnia i stosowanie prawa w procesie opartym na konstytucji” Warszawa 2017, str. 26). Sąd zgadza się również z poglądem, że jeżeli po dokonaniu analizy konstytucyjności normy sąd nie ma wątpliwości co do niezgodności danego przepisu z Konstytucją i istnieje możliwość bezpośredniego zastosowania przepisu konstytucyjnego, nie zachodzi wtedy obowiązek skierowania przez sąd pytania do Trybunału Konstytucyjnego (R. Hauser, J. Trzciński, „Prawotwórcze znaczenie przeczeń Trybunału Konstytucyjnego w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego”, Lexis Nexis, Warszawa 2008 r., s. 26).

Mając powyższe na uwadze, Sąd dokonał analizy treści przywołanego już art. 41 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 (Dz. U. 2022 poz. 2666) i ocenił, że nie sposób uznać go za przepis rażąco sprzeczny z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji, na które powołuje się Odwołujący się.

W niniejszej sprawie odwołujący nie zgodził się ze sposobem obliczenia wysokości emerytury wskazując, że powyższego przepisu wynika, że osoby, które odeszły na emeryturę od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. będą miały zaniżoną wysokość emerytury. Zdaniem Odwołującego się przepis art. 41 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 narusza art. 2 i art. 32 Konstytucji RP, bowiem pozbawia go możliwości uzyskania wyższej emerytury, której podstawa byłaby obliczona na podstawie nowych, korzystniejszych przepisów.

Zgodnie z art. 2 Konstytucji RP Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej.

Odwołujący w uzasadnieniu odwołania wskazał, że decyzję o odejściu z Policji podjął w październiku 2022 r. po uzyskaniu pełnej wysługi i dokładnym przemyśleniu swojej decyzji W kalkulacji należnej emerytury uwzględnił planowaną podwyżkę uposażeń. Natomiast w dniu 1 grudnia 2022 r. ukazała się Ustawa o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023 r. dotycząca m.in. waloryzacji uposażeń funkcjonariuszy służb mundurowych podległych MSWiA od dnia 1 stycznia 2023 r. Waloryzację otrzymali tylko funkcjonariusze, którzy pełnili służbę po dniu 1 marca 2023 r. w kwocie przeznaczonej na pełny rok tj. 12 miesięcy. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji uzasadniało to mówiąc, że był to mechanizm, który ma powstrzymać przed odejściem funkcjonariuszy.

Wobec argumentacji odwołującego jakoby wprowadzony mechanizm był dla niego rażąco niesprawiedliwy oraz sprzeczny z zasadą państwa prawa, Sąd dokonał analizy wskazanego przepisu biorąc pod uwagę precedensowość mechanizmu wprowadzonego w ustawie budżetowej na rok 2023 r. oraz zarzuty odwołującego sformułowane przez niego wyłącznie na tle Konstytucji RP.

Na wstępie należy zaznaczyć, że kwestie związane z ubezpieczeniem społecznym regulowane są w art. 67 ust. 1 Konstytucji RP, zgodnie z którym obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego, a zakres i formy zabezpieczenia społecznego określa ustawa. Z uwagi na pozostawienie kwestii ubezpieczeń społecznych w wyłącznych kompetencjach państwa członkowskiego UE, nie regulują ich żadne unijne przepisy. Ustawodawca może zatem dowolnie kształtować prawo dotyczące ubezpieczeń społecznych o ile jest ono zgodne z najwyższym polskim aktem prawnym, czyli Konstytucją RP.

Odwołujący podnosi naruszenie art. 2 oraz art. 32 Konstytucji, czyli niezgodność mechanizmu z art. 41 ustawy okołobudżetowej z zasadą państwa prawa oraz zakazem dyskryminacji. Niewątpliwie zgodnie z art. 32 Konstytucji RP wszyscy są wobec prawa równi oraz wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne, jak również nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny. Wprowadzone przez ustawodawcę rozwiązanie, aby wzrost uposażeń obejmował jedynie żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy w służbie czynnej na dzień 1 marca 2023 r. nie można traktować jako dyskryminacji. Wprowadzając daną regulację prawną zawsze ustawodawca określa ramy czasowe od których ona zacznie obowiązywać. W każdym przypadku pewna grupa osób nie będzie podlegać nowym przepisom z uwagi na ich temporalny zakres. Niewątpliwie, nowym rozwiązaniem jest przesunięcie podwyżki kwoty bazowej z dnia 1 stycznia - jak to miało zwykle miejsce - na dzień 1 marca. Głównym powodem, dla którego się zdecydowano na to przesunięcie, jak wskazuje ustawodawca jest chęć zatrzymania większej liczby żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy w służbie czynnej. W obecnej sytuacji geopolitycznej i w związku z trwającym konfliktem zbrojnym na terenie Ukrainy ustawodawca wprowadza mechanizmy, które mają na celu zagwarantować bezpieczeństwo obywateli. Nie można również nie wspomnieć o trwającym już od blisko 2 lat kryzysie migracyjnym na granicy Rzeczpospolitej Polskiej z Republiką Białorusi. W związku z tym, że istnieje realne zagrożenie nienaruszalności granic Rzeczpospolitej ustawodawca chcąc zapewnić bezpieczeństwo i porządek publiczny dąży do zwiększenia liczby funkcjonariuszy i żołnierzy zawodowych. Co więcej, dla zapewnienia bezpieczeństwa obywateli ważnym jest, aby służbę pełniły osoby, które są do tego odpowiednio przeszkolone oraz posiadają wieloletnie doświadczenie w tym zakresie.

Należy pamiętać, że konstytucyjnych zasad sprawiedliwości społecznej i równości wobec prawa nie można rozumieć w odniesieniu do świadczeń z ubezpieczenia społecznego w ten sposób, że wszyscy mają prawo do takich samych świadczeń. Równość wobec prawa oznacza jednakowe traktowanie osób spełniających takie same warunki. Jeżeli ustawa przyznaje uprawnienia określonemu kręgowi osób spełniających wymagane warunki, osoby nienależące do tego kręgu nie mogą powoływać się na zasadę równości, skoro wymaganych warunków nie spełniają. Równość wobec prawa należy rozumieć jako równość szans, a nie równość w zakresie wszystkich uprawnień (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2022 r., sygn. akt III AUa 528/21). W art. 41 ustawy okołobudżetowej wprowadzono warunek otrzymania kwoty bazowej z wyższą waloryzacją, jeśli żołnierz zawodowy lub funkcjonariusz odejdzie na emeryturę po dniu 1 marca 2023 r.

Dokonując analizy, Sąd ma na względzie art. 5 Konstytucji RP, zgodnie z którym: „Rzeczpospolita Polska strzeże niepodległości i nienaruszalności swojego terytorium, zapewnia wolności i prawa człowieka i obywatela oraz bezpieczeństwo obywateli, strzeże dziedzictwa narodowego oraz zapewnia ochronę środowiska, kierując się zasadą zrównoważonego rozwoju”. Przytoczony artykuł określa podstawowe cele Rzeczypospolitej. Sformułowane zostały one w postaci zasad o charakterze programowym. Wskazują kierunki działania państwa, nie określają jednak środków i sposobów ich realizacji. W art. 5 Ustrojodawca nakłada na wszystkie organy władzy publicznej obowiązek realizacji wskazanych celów. Ustalenie treści tego obowiązku nie jest możliwe wyłącznie w oparciu o treść przywołanego art. 5 Konstytucji RP. Wymaga to odwołania się do innych przepisów Konstytucji RP oraz reguł ich wykładni. Ustalenie treści i sposobu realizacji wskazanych zasad wymaga też odwołania się do wiedzy o charakterze pozaprawnym. Struktura normy programowej sprowadza się do stwierdzenia, że jeśli mamy dany stan rzeczy X, to Z powinien usiłować osiągnąć cel (stan rzeczy) F (T. Gizbert-Studnicki, A. Grabowski, Normy programowe w Konstytucji [w:] Charakter i struktura norm Konstytucji, red. J. Trzciński, Warszawa 1997, s. 99 i 102). Adresatem powyższych obowiązków są wszystkie polskie organy władzy publicznej.

Należy wskazać, że dla określenia treści celów wskazanych w art. 5 Konstytucji RP istotne znaczenie ma jej systematyka. Przepis ten jest usytuowany po przepisie wyrażającym zasadę zwierzchnictwa Narodu oraz po określeniu sposobów sprawowania władzy zwierzchniej, wyznacza więc najważniejsze cele państwa wskazane przez suwerena. Tym samym zawiera również charakterystykę państwa. Wśród zasad – celów znajdują się takie, które występują również w konstytucjach innych państw, oraz takie, które są specyficzne dla polskiej państwowości. Zasady z art. 5 Konstytucji RP są ściśle powiązane z jej preambułą. Polskie historyczne doświadczenia spowodowały, że na pierwszym miejscu w art. 5 wskazana została zasada ochrony niepodległości i zasada nienaruszalności terytorium. Niepodległość jest konieczna do zapewnienia odrębnego bytu państwa polskiego. Koniecznym elementem niepodległego państwa jest odrębne terytorium. Organy władzy publicznej mają obowiązek ochrony niepodległości i odrębności terytorium jako warunku koniecznego realizowania władzy suwerennej. Strzeżenie niepodległości i terytorium oznacza, że na terytorium państwa polskiego władzę sprawują polskie organy władzy publicznej lub organy przez nie upoważnione.

Obowiązek działania państwa w celu zapewnienia ochrony wolności i praw człowieka odzwierciedla wyrażoną w art. 30 Konstytucji RP zasadę ochrony jego godności. Zasadę, która stanowi podstawę katalogu praw człowieka oraz całej konstytucyjnej aksjologii. W zakresie art. 5 Konstytucji RP mieszczą się również prawa wynikające z wiążących Polskę umów międzynarodowych oraz prawa przyznane na mocy aktów normatywnych, o których mowa w art. 208 ust. 1 Konstytucji. Ściśle związany z ochroną wolności i praw jest nakaz zagwarantowania przez państwo bezpieczeństwa obywateli. Bezpieczeństwo należy rozumieć szeroko, jako stan dający poczucie pewności i stabilności oraz ochrony. W zakres tego pojęcia wchodzi m.in. bezpieczeństwo, polityczne, militarne, socjalne, ekologiczne. (Tuleja Piotr, Komentarz Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej, wyd. II, art. 5) Wykładania art. 5 Konstytucji RP prowadzi do wniosku, że władze państwowe mają nakaz zapewnienia bezpieczeństwa własnym obywatelom, jednak zakres tego obowiązku jest jeszcze szerszy i państwo polskie powinno zapewnić bezpieczeństwo każdej osobie przebywającej na terytorium RP. Mając na względzie aktualną sytuację geopolityczną w jakiej znajduje się państwo Polskie w tym konflikt zbrojny na terytorium Ukrainy, a więc tuż za polską wschodnią granicą oraz kryzys migracyjny na granicy z Republiką Białorusi oraz istniejące ryzyko pogłębiania się konfliktów za wschodnią granicą, władze państwowe powinny zapewnić w jak najbardziej skuteczny sposób bezpieczeństwo swoim obywatelom. Władze państwowe są więc zobowiązane przedsięwzięć takie środki, które pomogą utrzymać porządek publiczny w kraju oraz zagwarantują nienaruszalność jego terytorium. Do wszystkich tych zadań powołani są żołnierze zawodowi i funkcjonariusze. Nie jest więc zaskoczeniem, że ustawodawca wprowadza mechanizmy, które mają na celu zatrzymanie w czynnej służbie jak największej liczby żołnierzy i funkcjonariuszy, bowiem osoby pełniące służbę przez czas niezbędny do uzyskania prawa do świadczeń emerytalnych posiadają odpowiednią wiedzę i doświadczenie, które jest nie do przecenienia w sytuacji ryzyka potencjalnego konfliktu zbrojnego. Nie sposób też zarzucić, że rosnąca waloryzacja, którą przewidział ustawodawca jest wymierzona przeciwko funkcjonariuszom, którzy odeszli ze służby. Mechanizm ten został zastosowany przez ustawodawcę, aby zatrzymać doświadczonych żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy, ma być „zachętą” dla osób pozostających w czynnej służbie, aby zostać w niej jak najdłużej, co z kolei przełoży się na wysokość uposażenia. Zdaniem Sądu, takie rozwiązanie nie jest wymierzone przeciwko funkcjonariuszom, którzy odeszli ze służby, nie ma na celu również ich dyskryminacji. Mechanizm ten bowiem ma na celu gratyfikację doświadczonych funkcjonariuszy dłużej służących w trudnym i niespokojnym okresie.

Z art. 5 Konstytucji RP nie wynikają adresowane do organów władzy publicznej jednoznaczne nakazy lub zakazy postępowania. Ma on jednak znaczenie normatywne zarówno w procesie stanowienia, jak i stosowania prawa. Skoro ustawodawca i inne organy stanowiące prawo mają obowiązek realizować cele wskazane w art. 5, przepis ten może służyć do rozstrzygania wątpliwości pojawiających się w procesie wykładni celowościowej. W szczególności wtedy, gdy powstają wątpliwości dotyczące ratio legis regulacji (Tuleja Piotr, Komentarz Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej, wyd. II, art. 5). Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Ustawodawca wprowadzając nowy mechanizm waloryzacji świadczeń i okresu jego obowiązywania realizuje cele wskazane w art. 5 Konstytucji RP. Właśnie wskazany artykuł 5 rozstrzyga tu pojawiające się wątpliwości dotyczące ratio legis ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach (…), bowiem ustawodawca wprowadził regulacje, która ma na celu zachęcenie do pozostania w służbie czynnej jak największej liczby żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy, co w świetle konfliktu zbrojnego na Ukrainie, kryzysu migracyjnego na granicy z Republiką Białorusi i realnego możliwego zagrożenia innymi czynnikami mogącymi destabilizować sytuację w kraju jest działaniem bardzo pożądanym i uzasadnionym. Nie sposób nie zgodzić się z faktem, że większa liczba czynnych żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy, którzy postanawiają pozostać w służbie pomimo możliwości przejścia na zaopatrzenie emerytalne daje większą gwarancję zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego. Ustawodawca decydując się na wprowadzenie tego mechanizmu, ma świadomość, że w sytuacji niestabilnej oraz ryzyka konfliktu gwarancję bezpieczeństwa zapewniają dobrze wyszkoleni żołnierze i funkcjonariusze, którzy posiadają odpowiednie doświadczenie. Dlatego też, realizując zadania wynikające z art. 5 Konstytucji RP ustawodawca zdecydował o wprowadzeniu takiej regulacji, chcąc nie tylko zachęcić do pozostania w służbie, ale też dodatkowo nagrodzić osoby, które służą w trudnej sytuacji geopolitycznej.

Zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw. Z uwagi na powyższą argumentację Sąd nie znajduje tu zastosowania art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, bowiem nie sposób uznać wprowadzony w art. 41 ustawy z 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach (…) mechanizm za ograniczenie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw. Nawet jeśliby podjąć teoretyczne rozważania na ten temat to wprowadzona regulacja jest ustanowiona w ustawie, a ponadto konieczna dla bezpieczeństwa i porządku publicznego, co wyżej uzasadniono.

Należy mieć również na względzie, że z uwagi na złożoność materii związanej z ubezpieczeniami społecznymi, Konstytucja nie przesądziła o formach realizacji prawa do zabezpieczenia społecznego, pozostawiając ustawodawcy zwykłemu znaczny margines swobody określania poszczególnych wymogów i zasad przyznawania określonych świadczeń. Stąd ustawodawca w szczególności może tworzyć odrębne systemy dla służb mundurowych czy rolników. (por. L. Garlicki [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, red. L. Garlicki, t. III, Warszawa 2003, uwagi do art. 67, s. 5-6; L. Garlicki, S. Jarosz-Żukowska, [w:] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, red. L. Garlicki, M. Zubik, t. II, Warszawa 2016, uwagi do art. 67, s. 710) Takie rozwiązanie jest uzasadnione koniecznością reagowania na zachodzące w państwie zmiany gospodarcze i związane z tym możliwości realizowania zobowiązań państwa wobec obywateli, co byłoby niemożliwe w przypadku określenia jednego modelu tego zabezpieczenia na poziomie Konstytucji. Tę zasadę podkreślił Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 marca 2008 r. (SK 58/06). Podobnie we wcześniejszym wyroku z dnia 7 września 2004 r. (sygn. akt SK 30/03) Trybunał Konstytucyjny wskazał na tle art. 67 Konstytucji RP, że nie da się wyprowadzić konstytucyjnego prawa do jakiejkolwiek konkretnej postaci świadczenia na rzecz emerytów.

W ocenie Sądu Okręgowego, powyższa analiza pozwala stwierdzić, że przepis w oparciu, o który została wydana zaskarżona decyzja nie narusza istoty prawa do zabezpieczenia społecznego, a tym samym art. 41 jest zgodny z art. 67 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. W orzeczeniu z dnia 20 listopada 1995 r. (sygn. akt K 23/95, OTK w 1995 r., t. II, poz. 33, s. 121) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że „ocena celowości i trafności rozstrzygnięć parlamentu wykracza poza zakres kompetencji sądownictwa konstytucyjnego. Obowiązek wyboru najbardziej trafnych rozstrzygnięć spoczywa na parlamencie, który ponosi odpowiedzialność polityczną za sposób wykorzystywania kompetencji prawotwórczych”. W orzeczeniu z dnia 24 lutego 1997 r. sygn. akt K 19/96, OTK ZU Nr 1/1997, poz. 6, s. 40 Trybunał Konstytucyjny wskazał, że „Skoro do kompetencji ustawodawcy należy stanowienie prawa odpowiadającego założonym celom politycznym i gospodarczym oraz przyjmowanie takich rozwiązań prawnych, które jego zdaniem będą najlepiej służyły realizacji tych celów, to zadaniem Trybunału Konstytucyjne nie jest orzekanie o merytorycznej trafności rozwiązań przyjmowanych przez ustawodawcę”.

Jak to już wskazano, z samego prawa sformułowanego w art. 67 ust. 1 Konstytucji RP nie można wyprowadzić żadnego wzorca systemu ubezpieczeń społecznych lub pomocy społecznej ani tym bardziej rozwiązań szczegółowych. Nie można z niego wyprowadzić też prawa do jakiegokolwiek konkretnego świadczenia (por. wyrok TK z dnia 6 lutego 2002 r., SK 11/01, OTK-A 2002, Nr 1, poz. 2; wyrok TK z dnia 2 lutego 2000 r., II UKN 349/99, OSNP 2001, Nr 11, poz. 398). Konstytucja pozostawiając ustawodawcy dość dużą swobodę w regulowaniu tych materii, określa przesłanki i granice dla tej regulacji. Granice swobody ustawodawcy wyznacza zakaz naruszania istoty prawa do zabezpieczenia społecznego. Istotę prawa do zabezpieczenia społecznego po osiągnięciu wieku emerytalnego Trybunał Konstytucyjny zdefiniował zaś jako obowiązek zagwarantowania minimum poziomu świadczeń osobom, które osiągnęły wiek emerytalny i zaprzestały w związku z tym aktywności zawodowej (por. wyrok z dnia 7 lutego 2006 r., SK 45/04, OTK-A 2006, Nr 2, poz. 15). „Przez minimum świadczeń TK rozumie jednakże świadczenia w wysokości umożliwiającej uprawnionym zaspokojenie nie tylko ich podstawowych potrzeb. Trybunał podkreśla w tym miejscu, że o jakości danego systemu zabezpieczenia społecznego świadczy przede wszystkim wysokość średniego świadczenia emerytalnego, uwzględniającego wysokość średnich przychodów pracowniczych, a także zagwarantowanie mechanizmów zapewniających utrzymanie ekonomicznej realności wypłat emerytur w długiej, kilkupokoleniowej perspektywie czasowej” (wyrok z dnia 27 stycznia 2010 r., SK 41/07, OTK-A 2010, Nr 1, poz. 5).

Reasumując, z Konstytucji wynika jedynie prawo do minimalnej ochrony w zakresie zabezpieczenia społecznego, a to w przedmiotowej sprawie jest zachowane, skoro z art. 18 ustawy o emeryturach mundurowych jasno wynika, że nie może ona być niższa niż najniższa emerytura (i wyższa niż przeciętna emerytura) z powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych.

W odwołaniu odwołujący podnosił, że „W kalkulacji należnej mi emerytury uwzględniłem również planowaną waloryzację uposażeń. Natomiast w dniu 1 grudnia 2022 r. ukazała się Ustawa o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2022 r., dotycząc m.in. waloryzacji uposażeń funkcjonariuszy służb mundurowych podległych MSWiA od dnia 1 stycznia 2023 r.”. Jednakże Sąd ustalił, że projekt ww. ustawy był już podany do wiadomości w dniu 30 września 2022 r. W tym dniu do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej wpłynął druk nr 2654 odnośnie projektu ustawy o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023, gdzie w art. 38 ust. 1 wskazano, „że kwotę bazową określoną w art. 9 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy budżetowej na rok 2023 stosuje się do obliczenia uposażeń żołnierzy zawodowych i funkcjonariuszy w okresie od dnia 1 marca 2023 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. 2. Kwotę bazową określoną w art. 9 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy budżetowej na rok 2023 stosuje się do obliczenia uposażeń funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej w okresie od dnia 1 marca 2023 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. 3. Do obliczenia uposażeń żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy oraz funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej należnych od dnia 1 stycznia 2023 r. do dnia 28 lutego 2023 r. stosuje się kwoty bazowe ustalone w ustawie budżetowej na rok 2022 r. 4. Uposażenie żołnierzy zawodowych, funkcjonariuszy oraz funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej wypłacane w okresie od dnia 1 marca 2023 r. do dnia 31 grudnia 2023 r. podlega każdorazowemu zwiększeniu o 1/5 kwoty różnicy pomiędzy uposażeniem należnym na dzień 1 marca 2023 r. obliczonym odpowiednio z ust. 1 i 2 a uposażeniem należnym na dzień 1 stycznia 2023 r. obliczonym zgodnie z ust. 3”.

Ponadto przed podjęciem służby funkcjonariusz składa pisemne ślubowanie następującej treści: ,,Ja, obywatel Rzeczypospolitej Polskiej, świadom podejmowanych obowiązków policjanta, ślubuję : służyć wiernie Narodowi, chronić ustanowiony Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej porządek prawny, strzec bezpieczeństwa Państwa i jego obywateli, nawet z narażeniem życia. Wykonując powierzone mi zadania, ślubuję pilnie przestrzegać prawa, dochować wierności konstytucyjnym organom Rzeczypospolitej Polskiej, przestrzegać dyscypliny służbowej oraz wykonywać rozkazy i polecenia przełożonych. Ślubuję strzec tajemnic związanych ze służbą, honoru, godności i dobrego imienia służby oraz przestrzegać zasad etyki zawodowej ". (art. 27 ust. 1 ustawy z 6 kwietnia 1990 r. o Policji).

Słownik języka polskiego wskazuje, że służba to poświęcenie się jakiejś sprawie . Funkcjonariusz zatem ślubuje wierne poświęcenie swojej ojczyźnie. Jak to już kilkukrotnie podkreślano, Rzeczpospolita Polska znajduje się teraz w szczególnym momencie historycznym, który wymaga takiego poświecenia od funkcjonariuszy. Funkcjonariusze, którzy mimo świadomości powagi sytuacji ojczyzny decydują się na odejście ze służby wybierają interes własny. Skoro to czynią mocą własnej decyzji to niezrozumiałe jest odwoływanie się do argumentu, że są dyskryminowani w stosunku do funkcjonariuszy, którzy kontynuują służbę Ojczyźnie.

Nie bez znaczenia dla oceny sytuacji odwołującego, jest to, że mógł on cofnąć swoje oświadczenie. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale w składzie siedmiu sędziów z dnia 5 grudnia 2011 r. I OPS 4/11 „Pisemne zgłoszenie przez funkcjonariusza wystąpienia ze służby na podstawie art. 60 ust. 3 ustawy z dnia 24 maja 2022 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. Nr 74, poz. 676 ze zm.) jest, oświadczeniem woli, do którego ma zastosowanie art. 61 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny.”. A zgodnie z tym przepisem oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w takie sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. W innej sytuacji oświadczenie woli złożone drugiej stronie wiąże osobę, która oświadczenie takie złożyła i może być skutecznie odwołane za zgodę adresata (wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 października 2010 r. II SA/Wa 473/10)”. Wprawdzie ww. uchwała zapadła na gruncie art. 60 ust. 3 ustawy z 24 maja 2002 r. o Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu to z uwagi na istotne podobieństwo obu regulacji prawnych – uchwała znajduje zastosowanie także do policjantów i funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej.

Reasumując, w stosunku do odwołującego prawidłowo zastosowano obowiązujący przepis art. 41 ust. 3 ustawy z dnia 1 grudnia 2022 r. o szczególnych rozwiązaniach służących realizacji ustawy budżetowej na rok 2023.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w wyroku.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania na podstawie art. 98 § 1 i §1 ¹ k.p.c. w związku § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. ( t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 265).

Sędzia Anna Rzepkowska- Żuk