Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: sędzia del. Wojciech Pudełko

Protokolant: stażysta Wiktoria Piekut

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 listopada 2023 r. w Warszawie

sprawy z powództwa M. C.

przeciwko Miejskim Zakładom (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

o odszkodowanie za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu oraz o wynagrodzenie

na skutek apelacji wniesionej przez powoda M. C.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Żoliborza w W., VII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 12 października 2022 roku, sygn. akt VII P 991/20

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od powoda M. C. na rzecz strony pozwanej Miejskich Zakładów (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 1 350 zł (tysiąc trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia w przedmiocie zwrotu kosztów procesu do dnia zapłaty.

sędzia del. Wojciech Pudełko

Sygn. akt XIII Pa 41/23

UZASADNIENIE

wyroku z 27 listopada 2023 roku

M. C. w pozwie z 15 grudnia 2020 r. (data nadania), skierowanym przeciwko Miejskim Zakładom (...) S. A. z siedzibą w W., wniósł o zasądzenie 44 261,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powód domagał się od pozwanego:

1.  39 361,40 zł tytułem odszkodowania za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu bądź wyrównania części wynagrodzenia,

2.  (...) zł tytułem niewypłaconego wynagrodzenia zasadniczego za kwiecień 2020 r.,

3.  (...) zł tytułem niewypłaconego wynagrodzenia zasadniczego za lipiec 2020 r.

W uzasadnieniu pozwu pełnomocnik podniósł, że powód był zatrudniony u pozwanego jako kierowca na czas nieokreślony na ½ etatu od 1 maja 2008 r. do końca września 2020 r. Otrzymywał wynagrodzenie od stycznia 2019 r. w kwocie 2450 zł miesięcznie, był zaszeregowany zgodnie z umową o pracę do 7 kategorii zaszeregowania zakładowego regulaminu wynagradzania. Regulamin wynagradzania przewidywał dla tej kategorii zasadnicze wynagrodzenie miesięczne od 3200 do 6800zł, bez wskazania jakichkolwiek szczegółowych zasad różnicowania wynagrodzenia w ramach tej kategorii.

W ocenie powoda pozwany wypłacając mu wynagrodzenie niższe od kwoty 6800 zł miesięcznie, kierował się kryteriami całkowicie uznaniowymi i postępował niezgodnie z art. 18 ^3c § 1 kp, zgodnie z którym pracownicy mają prawo do jednakowego wynagrodzenia za pracę jednakową lub pracę o jednakowej wartości. Pozwany te zasadę naruszył wypłacając powodowi wynagrodzenie niższe niż innym osobom świadczącym analogiczną pracę, tj. innym kierowcom autobusów zatrudnionym u pozwanego. Ponadto w kwietniu i lipcu 2020 r. pozwany nie wypłacił powodowi części wynagrodzenia za pracę opierając się na błędnej interpretacji ustaw epidemiologicznych (k. 3).

W odpowiedzi na pozew z 30 kwietnia 2021 r. (data nadania) pozwany Miejskie Zakłady (...) S. A. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że powód nie uprawdopodobnił, że był nierówno traktowany przez pozwanego w zakresie otrzymywanego wynagrodzenia. Podnosił, że powód nie wskazał innych pracowników, którzy byliby wynagradzani korzystniej od niego. Powód nie uprawdopodobnił również, że rzekome zróżnicowanie spowodowane było niedozwoloną przepisami prawa przyczyną. Zdaniem pozwanego powód dochodząc odszkodowania z tytułu naruszenia zasady równego traktowania powinien najpierw wykazać, że był w zatrudnieniu dyskryminowany, a dopiero następnie pracodawcę obciąża dowód, że przy różnicowaniu pracowników kierował się obiektywnymi przesłankami. Jednocześnie pracownik dochodzący wyrównania wynagrodzenia w takiej sytuacji powinien wykazać, że wykonywał jednakową pracę lub pracę o jednakowej wartości co pracownik wynagradzany korzystniej. Powód nie wskazał również pracowników, którzy otrzymują wyższe od niego wynagrodzenie. Ponadto pozwany zaprzeczył jakoby kierował się kryteriami uznaniowymi przy ustalaniu wynagrodzenia powoda w kwocie niższej niż maksymalnie przewidziana. Podkreślił, iż powód nie wskazał, że rzekome zróżnicowanie wynagrodzenia miało podstawę w niedozwolonej przyczynie, takiej jak dyskryminowanie ze względu na płeć, wiek, rasę, religie, niepełnosprawność, zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony, wymiar czasu pracy itp. Podkreślił, że powód otrzymywał wynagrodzenie odpowiadające wynagrodzeniu innych pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowców autobusu. Odnosząc się do twierdzeń powoda dotyczących niewypłacenia wynagrodzenia zasadniczego za miesiąc kwiecień i lipiec 2020 r. wskazał na sposób w jaki zostało wyliczone wynagrodzenie powoda za sporny okres (k. 19).

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Żoliborza w W. VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, po rozpoznaniu sprawy VII P 992/20, wyrokiem z 12 października 2022 roku w pkt 1 oddalił powództwo a w pkt 2 zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2700 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(wyrok – k. 301 a.s.)

Sąd I instancji ustalił, że pozwany jest stołeczną spółką komunalną zajmującą się świadczeniem usług przewozów autobusowych (bezsporne). Zatrudnia pracowników z trzech głównych grup zawodowych: kierowców autobusów, pracowników na stanowiskach robotniczych i pracowników na stanowiskach nierobotniczych.

Powód M. C. był zatrudniony w Miejskich Zakładach (...) od 13 lutego 2006 r. na stanowisku kierowcy autobusu w wymiarze ½ etatu, ostatnio na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony 4 sierpnia 2008 r.

Od 1 czerwca 2014 r. u pozwanego obowiązywał regulamin wynagradzania z wprowadzanymi sukcesywnie zmianami (k. 150), zgodnie z którym podstawowym składnikiem wynagradzania było wynagrodzenie zasadnicze (§ 3 ust. 1), ustalane tak aby odpowiadało rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom pracownika wymaganym przy jej wykonywaniu (§ 4 ust. 1). Pracownikom zatrudnionym w niepełnym wymiarze czasu pracy przysługuje wynagrodzenie zasadnicze w wysokości proporcjonalnej do wymiaru czasu pracy, ustalonego w umowie o pracę i inne składniki wynagrodzenia na zasadach określonych w Regulaminie (§ 4 ust. 4).

Według Taryfikatora Stanowisk i Kategorii Zaszeregowania, stanowiącego załącznik do regulaminu, stanowisko kierowcy autobusu należało do siódmej kategorii zaszeregowania (k. 174), co według Tabeli kategorii zaszeregowania i wynagrodzenia zasadniczego oznaczało wynagrodzenie zasadnicze od 3200 do 6800 zł brutto (k. 176v).

Od momentu wejścia w życie regulaminu, powód otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze według kategorii 7 tj. (...) zł.

W kolejnych latach wynagrodzenia dla siódmej kategorii zaszeregowania stopniowo wzrastały i wynosiły od kwietnia 2018 r. od 3200 zł do 7400 zł, a od listopada 2019 r. od 3700 zł do 8400 zł.

Zmiany te nie przekładały się jednak bezpośrednio na podwyższenia wynagrodzeń kierowców (zwane przeszeregowaniami) które regulowane były odrębnymi i szczegółowymi aktami wewnętrznymi.

W szczególności uchwałą Nr (...)zarząd spółki wprowadził od 1 lipca 2015 r. nowe stawki miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego dla kierowców autobusów, zakładające między innymi zmianę ze stawki 3350 zł na 2500 zł

Od 1 lipca 2015 r. powód otrzymywał wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1750 zł brutto miesięcznie.

Uchwałą nr 389/ (...) z 16 października 2015 r. zarząd wprowadził zmiany stawek wynagrodzeń kierowców ze stawki 3000 zł brutto/miesiąc do stawki 3500 zł brutto/miesiąc oraz ze stawki 3500 zł brutto/miesiąc do stawki 3700 zł brutto/miesiąc.

Od 1 listopada 2015 r. miesięczne zasadnicze wynagrodzenie powoda wynosiło (...) zł brutto miesięcznie.

9 marca 2016 r. zarząd pozwanej spółki wprowadził podwyżki wynagrodzeń dla pracowników. Kierowcy autobusu w grupach zaszeregowania 3700 zł brutto, 3900 zł brutto i 4100 zł brutto według stanu zatrudnienia przed 1 listopada 2015 r. otrzymali podwyżki wynagrodzenia zasadniczego w kwocie 200 zł brutto w przeliczeniu na pełen etat. Wypłata wynagrodzenia nastąpiła z wynagrodzeniem za miesiąc kwiecień 2016 r. z wyrównaniem od 1 marca 2016 r.

Pismem z 14 września 2016 r. powód zwrócił się do prezesa zarządu z wnioskiem o przeszeregowanie go grupy z wynagrodzeniem zasadniczym o stawce 3900 zł / miesiąc od 1 lipca 2016 r.

Kierownik Oddziału Przewozów (...) w wyjaśnieniach skierowanych do Dyrektora ds. Przewozów poinformował przełożonego, że powód nie otrzymał podwyżki wynagrodzenia zasadniczego do 1 lipca 2016 r., ponieważ nie spełnił w okresie od 1 stycznia 2015 r. do 30 czerwca 2016 r. wymogów takich jak do nagrody rocznej, o której mowa w § 19 ust. Regulaminu Wynagradzania - powód wykorzystał bowiem nieplanowany urlop 25 czerwca 2015 r., zgłoszony na mniej niż 24 godziny przed jego wykorzystaniem.

O powyższym powód został poinformowany pismem z 19 października 2016 r.

Faktycznie jednym z kryteriów oceny pracownika przy przyznawaniu podwyżek było otrzymanie dwóch nagród rocznych. Przy ocenie brane pod uwagę były absencje, kary dyscyplinarne, jakość pracy.

Od 1 listopada 2016 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło (...) zł.

Uchwałą Nr (...) z 22 listopada 2016 r. zarząd pozwanego zmodyfikował kryteria do uzyskania przeszeregowania, wskazując na konieczność nieprzerwanego zatrudnienia, otrzymania w okresie 24 miesięcy premii regulaminowej w pełnej wysokości oraz otrzymanie nagrody.

7 czerwca 2017 r. zarząd pozwanej zatwierdził kolejną zmianę stawek miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego dla kierowców autobusów, podwyższając stawkę 3900 zł do 4000 zł.

Od 1 lipca 2017 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło 2000 zł.

Na podstawie pkt 2 ppkt c porozumienia zawartego 4 kwietnia 2018 r. między pozwanym pracodawcą a organizacjami związków zawodowych wprowadzono podwyżkę wynagrodzenia zasadniczego kierowców między innymi ze stawki 4000 zł do 4600 zł.

Od 1 kwietnia 2018 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło(...)zł, a od 1 listopada 2018 r. (...) zł.

Zarząd pozwanej 30 stycznia 2019 r. zatwierdził kolejną zmianę stawek miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego dla kierowców autobusów – między innymi stawka wynagrodzenia wynosząca 4800 zł uległa podwyższeniu do 4900 zł.

Od 1 stycznia 2019 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda wynosiło (...) zł.

29 września 2020 r. strona pozwana określiła zasady przeszeregowania nagrodowego od 1 listopada 2020 r. pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowcy autobusu, wskazując warunki nieprzerwanego zatrudnienia i otrzymania nagród albo premii.

Na wezwanie sądu strona pozwana złożyła ilościowe zestawienie płacowe pracowników zatrudnionych na stanowisku kierowcy autobusu w okresie od stycznia 2016 r. do września 2020 r.

Wynika z niego, że w 2016 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda w 2016 r. na tle innych kierowców wynagrodzenie powoda kształtowało się na średnim poziomie. Największą grupę stanowili kierowcy zarabiający 3500 zł, następnie 3700 zł, 3900 zł – (...) oraz 4300 zł i 4500 zł

Również w drugim półroczu 2017 r. wynagrodzenie zasadnicze powoda na tle innych kierowców kształtowało się na średnim poziomie. Największą grupę stanowili kierowcy zarabiający 3700 zł, następnie 3800 zł, 3900 zł, 4000 zł– (...), 4200 zł, 4400 i 4500 zł - w której to grupie znajdowała się zdecydowanie najmniejsza liczba kierowców.

Wynagrodzenie zasadnicze powoda w 2018 r. na tle innych kierowców kształtowało się na dość wysokim poziomie. Największą grupę stanowili kierowcy zarabiający 4400 zł, następnie 4600 zł– (...) i 4800 zł - w której to grupie również od listopada znajdował się powód oraz 5000 zł i 5100zł, w której znajdowała się zdecydowanie najmniejsza liczba kierowców.

Wynagrodzenie zasadnicze powoda w 2019 r. na tle innych kierowców kształtowało się na wysokim poziomie. Największą grupę stanowili kierowcy zarabiający 4500 zł, następnie 4700 zł, 4900 zł– (...) i 5200 zł - w której to grupie znajdowała się zdecydowanie najmniejsza liczba kierowców.

W poniższej tabeli sąd porównał określone w załącznikach do regulaminu wynagradzania „widełki” dotyczące wynagrodzenia zasadniczego dla siódmej kategorii zaszeregowania (kolumny B i C), faktyczne stawki wynagrodzenia otrzymywane przez kierowców autobusów (kolumny D i E) oraz stawkę wynagrodzenia zasadniczego powoda (kolumna F) i stanowiące jej 50% - wynagrodzenie zasadnicze powoda wynikające z dokumentów personalnych (kolumna G).

Miesiąc	Wynagrodzenie zasadnicze dla siódmej kategorii zaszeregowania		Faktyczne stawki wynagrodzenia zasadniczego kierowców autobusów		Stawka wynagrodzenia zasadniczego powoda	Wynagrodzenie zasadnicze powoda
	min.	max.	min.	max.
A	B	C	D	E	F	G
styczeń 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 100 zł	(...) zł	(...) zł
luty 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 100 zł	(...) zł	(...) zł
marzec 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 300 zł	(...) zł	(...) zł
kwiecień 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 300 zł	(...) zł	(...) zł
maj 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 300 zł	(...) zł	(...) zł
czerwiec 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 300 zł	(...) zł	(...) zł
lipiec 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
sierpień 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
wrzesień 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
październik 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
listopad 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
grudzień 2016 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
styczeń 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
luty 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
marzec 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
kwiecień 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
maj 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
czerwiec 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 500 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
lipiec 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 700 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
sierpień 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 700 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
wrzesień 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 700 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
październik 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 700 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
listopad 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 700 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
grudzień 2017 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 700 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
styczeń 2018 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 700 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
luty 2018 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 700 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
marzec 2018 r.	3 200 zł	6 800 zł	3 700 zł	4 500 zł	(...) zł	(...) zł
kwiecień 2018 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 400 zł	5 100 zł	(...) zł	(...) zł
maj 2018 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 400 zł	5 100 zł	(...) zł	(...) zł
czerwiec 2018 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 400 zł	5 100 zł	(...) zł	(...) zł
lipiec 2018 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 400 zł	5 100 zł	(...) zł	(...) zł
sierpień 2018 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 400 zł	5 100 zł	(...) zł	(...) zł
wrzesień 2018 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 400 zł	5 100 zł	(...) zł	(...) zł
październik 2018 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 400 zł	5 100 zł	(...) zł	(...) zł
listopad 2018 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 400 zł	5 100 zł	(...) zł	(...) zł
grudzień 2018 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 400 zł	5 100 zł	(...) zł	(...) zł
styczeń 2019 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...)zł	(...) zł
luty 2019 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
marzec 2019 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
kwiecień 2019 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
maj 2019 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
czerwiec 2019 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
lipiec 2019 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
sierpień 2019 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
wrzesień 2019 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
październik 2019 r.	3 200 zł	7 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
listopad 2019 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
grudzień 2019 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
styczeń 2020 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
luty 2020 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
marzec 2020 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
kwiecień 2020 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
maj 2020 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
czerwiec 2020 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
lipiec 2020 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
sierpień 2020 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł
wrzesień 2020 r.	3 700 zł	8 400 zł	4 500 zł	5 200 zł	(...) zł	(...) zł

Strona pozwana naliczając wynagrodzenie powoda w kwietniu 2020 r. przyjęła 168 normę godzinową dla pełnego etatu. W przeliczeniu normy do wymiaru etatu, na jaki zatrudniony był powód , tj. ½, wynosiła ona 84 godziny. Powód za1/2 etatu otrzymywał wynagrodzenie w kwocie (...) zł brutto. Wypłacone powodowi wynagrodzenie w kwocie uwzględniało również sprawowaną opiekę nad dziećmi i urlop wypoczynkowy(...) zł.

Ostatecznie za kwiecień powód otrzymał (...) zł netto.

Normą godzinową w miesiącu lipcu było 184 godz. przy wymiarze czasu pracy na pełen etat co daje 92 godz. dla ½ etatu. Powód za ½ etatu otrzymywał wynagrodzenie w kwocie (...) zł brutto. Z uwagi na złożenie przez powoda oświadczenia o korzystaniu z dodatkowego zasiłku opiekuńczego z powodu Covid - 19 w dniach 31 maja - 11 czerwca 2020 r.; 7 - 24 lipca 2020 r. wypełnionego z datą 22 lipca 2020 r. w wynagrodzeniu za lipiec wystąpił dodatkowy element w postaci retro wypłaconego wynagrodzenia za maj i czerwiec 2020 r. (...) zł.

Ostatecznie za lipiec powód otrzymał(...)zł netto.

29 czerwca 2020 r. powód złożył pozwanemu oświadczenie o rozwiązanie umowy o pracę za wypowiedzeniem.

Wynagrodzenie powoda liczone jak ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wynosiło(...) zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd pierwszej instancji ustalił przede wszystkim na podstawie złożonych do akt dokumentów, w tym dokumentów znajdujących się w aktach osobowych powoda. Dokumenty przedłożone przez strony niniejszego postępowania stanowią materiał dowodowy obiektywny, w pełni wiarygodny, ich autentyczność i treść nie była kwestionowana przez żadną ze stron, co skutkowało uznaniem przez Sąd wszystkich złożonych dokumentów za w pełni wartościowy materiał dowodowy.

Sąd Rejonowy oparł się również na zeznaniach świadków: W. W. (k. 95 - 96, B. R. (k. 96 - 98), K. P. (k.98), które w jego ocenie zasługiwały na obdarzenie ich walorem wiarygodności w całości. Sąd I instancji miał przy tym na uwadze, że powód przedstawiał subiektywne odczucia odnośnie zaistniałej sytuacji, jednak w zakresie, w jakim jego zeznania dotyczyły okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy znajdowały one potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym i stanowiły wartościowy materiał dowodowy.

Sąd pierwszej instancji – powołując w ocenie prawnej zgłoszonego żądania przepisy art. 18 ^3a k.p., art. 18 ^3b k.p., art. 18 ^3e k.p., art. 18 ^3d k.p., art. 11 ² k.p., art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka i Sądu Najwyższego - uznał, że powództwo podlegało oddaleniu. W ocenie Sądu Rejonowego powód M. C. nie uprawdopodobnił, że pozwany pracodawca naruszył wobec niego zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, w szczególności nie wskazał konkretnego pracownika zatrudnionego na tym samym stanowisku, który miałby znacząco wyższą stawkę wynagrodzenia zasadniczego.

Zdaniem Sądu I instancji warunki zatrudnienia powoda powinny być bowiem rozpatrywane nie na tle całej siódmej kategorii zaszeregowania, ale na tle konkretnej grupy kierowców autobusów. Jak wynika jasno z ilościowego zestawienia płacowego, stawki kierowców były dość zbliżone, różnice między najwyższymi a najniższymi przez większość czasu wynosiły około 16%.

Nadto w okresie od stycznia 2016 r. do września 2020 r. wynagrodzenie powoda na tle innych kierowców kształtowało się na dobrym poziomie, wręcz ponadprzeciętnym. Wynagrodzenie powoda w trakcie jego zatrudnienia u strony pozwanej nigdy nie znajdowało się na najniższym poziomie, kształtowało się co najmniej na poziomie znajdującym się pośrodku najniższych i najwyższych wynagrodzeń pracowników o takiej samej kategorii zaszeregowania i stanowisku. Natomiast w latach 2018 - 2020 osiągnęło zdecydowanie ponadprzeciętny poziom plasując się na jednym poziomie przed najwyższymi stawkami wynagrodzeń.

Odnosząc się natomiast do twierdzeń powoda dotyczących niewypłacenia wynagrodzenia zasadniczego za miesiące kwiecień i lipiec 2020 r. Sąd I instancji zauważył, że strona pozwana już w odpowiedzi na pozew przedstawiła precyzyjny sposób wyliczeń, na podstawie którego dokonano naliczenia i wypłaty wynagrodzenia. Kwoty netto otrzymane przez powoda łącznie z tytułu wynagrodzenia i świadczeń z ubezpieczeń społecznych pozostawały na stałym poziomie między 2000 zł za 2500 zł.

Powód, ani jego profesjonalny pełnomocnik mimo zobowiązania Sądu I instancji w żadnym zakresie nie odniósł się do powyższych wyliczeń, nie kwestionował ich zasadności czy wysokości. Nie zmienił ani nie sprecyzował roszczenia w tym zakresie. Mając na uwadze powyższe powództwo również w tym zakresie pozostało nieudowodnione.

O kosztach procesu Sąd pierwszej instancji orzekł na postawie art. 98 k.p.c., § 9 ust. 1 pkt . 1 w zw. z § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz.U. poz. 1800 z późń. zm.).

(uzasadnienie – k. 306-319 a.s.)

Wyrok Sądu I instancji został w całości zaskarżony apelacją powoda.

Wyrokowi zarzucono naruszenie:

- art. 233 k.p.c. poprzez dowolne przyjęcie, sprzecznie z materiałem dowodowym, że powód nie uprawdopodobnił dyskryminacji płacowej, podczas gdy prawidłowa subsumpcja zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosków przeciwnych;

- art. 11 ² k.p. i art. 18 ^3d k.p. poprzez ich niezastosowanie w sytuacji dyskryminacji płacowej powoda.

W związku z tymi zarzutami, strona powodowa wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz obciążenie pozwanego kosztami postępowania za obie instancje, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(apelacja – k. 322-323 a.s.)

W odpowiedzi na apelację, pełnomocnik pozwanego (adwokat) wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odpowiedź na apelację – k. 334-339 a.s.)

Sąd Okręgowy w Warszawie zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 15 zzs ¹ ust. 1 pkt 4 ustawy z 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U.2020.1842 t.j.) w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich, w sprawach rozpoznawanych według przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, w pierwszej i drugiej instancji sąd rozpoznaje sprawy w składzie jednego sędziego; prezes sądu może zarządzić rozpoznanie sprawy w składzie trzech sędziów, jeżeli uzna to za wskazane ze względu na szczególną zawiłość lub precedensowy charakter sprawy. W dniu 26 kwietnia 2023 r. w sprawie o sygn. akt III PZP 6/22 zapadła uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego, w której wskazano, iż rozpoznanie sprawy cywilnej przez sąd drugiej instancji w składzie jednego sędziego ukształtowanym na podstawie wyżej przywołanego art. l5zzs ¹ ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczegółowych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U.2020.1842 t.j.) ogranicza prawo do sprawiedliwego rozpoznania sprawy (art. 45 ust. 1 Konstytucji RP), ponieważ nie jest konieczne dla ochrony zdrowia publicznego (art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP) i prowadzi do nieważności postępowania (art. 379 pkt 4 k.p.c.). Powyższej uchwale nadano moc zasady prawnej i ustalono, że przyjęta w uchwale wykładnia prawa obowiązuje od dnia jej podjęcia. Z uwagi na fakt, iż w niniejszej sprawie wystąpiła szczególna zawiłość powstała na tle składu sądu właściwego do jej rozpoznania przewodniczący zwrócił się do Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie, w trybie art. 15zzs ¹ ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczegółowych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych o zarządzenie rozpoznania sprawy w składzie trzech sędziów (zarządzenie – k. 341 a.s.). Zarządzeniem nr 986/2023 z dnia 22 maja 2023 r. Prezes Sądu Okręgowego w Warszawie zarządził rozpoznanie niniejszej sprawy pod sygn. akt XIII Pa 41/23 w składzie trzech sędziów zawodowych, ze względu na szczególną zawiłość. Zarządzenie weszło w życie z dniem podpisania. (zarządzenie Prezesa Sądu Okręgowego w Warszawie – k. 342 a.s.).

Stosownie do art. 367 ¹ § 1 k.p.c., który został wprowadzony ustawą z dnia 7 lipca 2023 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego, ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych, ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2023 r., poz. 1860) i wszedł w życie w dniu 28 września 2023 r. - sąd odwoławczy rozpoznaje apelację w składzie jednego sędziego z wyjątkiem spraw:

1) o prawa majątkowe, w których wartość przedmiotu zaskarżenia choćby w jednej z wniesionych apelacji przekracza milion złotych,

2) rozpoznawanych w pierwszej instancji przez sąd okręgowy jako właściwy rzeczowo, z uwzględnieniem pkt 1,

3) rozpoznawanych w pierwszej instancji w składzie trzech sędziów na podstawie art. 47 § 4

- które podlegają rozpoznaniu w składzie trzech sędziów.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 powołanej ustawy z dnia 7 lipca 2023 r. w postępowaniach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy sąd rozpoznaje sprawę w składzie zgodnym z przepisami ustawy zmienianej w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Jeżeli na podstawie przepisów dotychczasowych do rozpoznania sprawy wyznaczono skład trzech sędziów, dalsze jej prowadzenie przejmuje sędzia wyznaczony jako sprawozdawca. Czynności dokonane przez sąd w składzie zgodnym z przepisami dotychczasowymi pozostają w mocy. Sąd rozpoznaje sprawę w składzie zgodnym z przepisami dotychczasowymi, jeżeli przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy doszło do zamknięcia rozprawy.

Zważywszy na powyższą regulację niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu przez sąd w składzie jednego sędziego.

Sformułowany w apelacji sporządzonej przez adwokata zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie został prawidłowo postawiony, ponieważ nie wskazuje na to jakie fakty Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo ustalił, lub których faktów nie ustalił, nadto nie wykazuje sprzeczności jakichkolwiek ustaleń Sądu Rejonowego ze skonkretyzowanym materiałem dowodowym, nie wykazuje nieprawidłowości logicznych, ani sprzeczności w odniesieniu do zasad doświadczenia życiowego. Stosownie do art. 368 § 1 ¹ k.p.c. w zarzutach co do podstawy faktycznej rozstrzygnięcia należy wskazać fakty ustalone przez sąd pierwszej instancji niezgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy lub istotne dla rozstrzygnięcia fakty nieustalone przez sąd pierwszej instancji. W kwestii zgodności ustaleń sądu z rzeczywistością stanowisko apelującego nie może być zatem ogólnikowe, lecz powinno w konkretny sposób odnosić się do skonkretyzowanych okoliczności danej sprawy.

Tymczasem podnoszony przez powodowa zarzut art. 233 § 1 k.p.c. nie został przez niego sprecyzowany, a wobec tego nie sposób wywnioskować, w zakresie których konkretnych dowodów przeprowadzonych przez Sąd pierwszej instancji, miałyby zostać przekroczone granice ich swobodnej oceny. Strona powodowa, stawiając zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. ograniczała się wyłącznie do wskazania, że ustalenia Sądu I instancji są wadliwe. W niniejszej sprawie powód – poza samym sformułowaniem wskazanego zarzutu – zaniechał również jakiegokolwiek jego uzasadnienia. Powód poprzestał jedynie na sformułowaniu o jego nierównym traktowaniu bez powołania się na pracowników, do których można porównać powoda. Powyższe okoliczności sprawiają że dokonanie oceny prawidłowości zaskarżonego wyroku w kontekście tego zarzutu nie jest możliwe. Zadaniem Sądu odwoławczego nie jest z pewnością podejmowanie prób odgadnięcia intencji skarżącego, zwłaszcza jeśli jest on reprezentowana przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym, do którego zadań należy precyzyjne i zrozumiałe sformułowanie zarzutu podnoszonego w wywodzonym środku zaskarżenia.

Jak wynika z bogatego i jednolitego orzecznictwa prawidłowe postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wskazania przez stronę skarżącą konkretnych zasad (logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego, całokształtu zebranego materiału dowodowego, przeprowadzenia określonych dowodów niezgodnie z zasadami procedury cywilnej, na przykład niezgodnie z zasadą bezpośredniości) lub przepisów, które sąd naruszył przy ocenie określonych dowodów (por. np. wyroki SN: z dnia 16 grudnia 2005 r., III CK 314/05, Lex nr 172176 i z dnia 13 października 2004 r., III CK 245/04, Lex nr 174185). Gdy zarzut dotyczy błędnej oceny dowodu (art. 233 § 1 k.p.c.), konieczne jest wskazanie przez skarżącego opartych na realiach sprawy przyczyn, dla których uważa on, że ocena dowodu dokonana przez sąd pierwszej instancji, jest wadliwa (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2001 r., IV CKN 970/00, niepubl.). Trzeba wskazać dowód (np. konkretnego świadka) i określić kwestie, co do których jego ocena ma być błędna (np. kwestie, których dotyczy zeznanie świadka). Jakkolwiek w praktyce z punktu widzenia efektywności i sprawności postępowania jest korzystne, gdy skarżący wskazuje konkretny fragment zapisu dźwięku albo obrazu i dźwięku bądź konkretne karty akt sprawy (protokołu) utrwalające przeprowadzony dowód, którego ocenę kwestionuje, to jednak przepisy kodeksu postępowania cywilnego nie nakładają na niego takiej powinności (uchwała Sądu Najwyższego z 23 marca 2016 roku sygn. akt III CZP 102/15).

Zgodnie z art. 382 k.p.c. sąd drugiej instancji orzeka na podstawie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji oraz w postępowaniu apelacyjnym. Przepis ten nie stanowi samodzielnej podstawy działania sądu drugiej instancji, gdyż swoją funkcję merytoryczną (rozpoznawczą) sąd ten spełnia – w zależności od potrzeb oraz wniosków stron – stosując (przez odesłanie zawarte w art. 391 k.p.c.) właściwe przepisy o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji.

Art. 382 k.p.c. nie nakłada przy tym na sąd drugiej instancji obowiązku przeprowadzenia postępowania dowodowego, lecz sąd ten jest władny samodzielnie dokonać ustaleń faktycznych bez potrzeby uzupełniania materiału dowodowego zebranego przed sądem pierwszej instancji, o ile zachodzą ku temu potrzeby (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 1999 r., III CKN 254/98, LEX nr 521901; z dnia 2 marca 2000 r., III CKN 257/00, LEX nr 530723 i z dnia 17 lipca 2008 r., II CSK 102/08, LEX nr 447689).

Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował ustalenia i rozważania poczynione przez Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku oraz przyjął je za własne co oznacza, że nie zachodzi konieczność ich szczegółowego powtarzania (por. wyroki Sądu Najwyższego z 27 marca 2012 r., III UK 75/11, LEX nr 1213419; z 14 maja 2010 r., II CSK 545/09, LEX nr 602684; z 27 kwietnia 2010 r.).

Nie budzi zastrzeżeń sądu odwoławczego dokonana przez sąd I instancji ocena dowodów z załączonych do akt dokumentów oraz zeznań przesłuchanych w sprawie osób. Sąd I instancji dokonał oceny materiału dowodowego zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 233 § 1 k.p.c., tj. według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zabranego w sprawie materiału dowodowego. Natomiast strona powodowa nie zdołała wykazać, aby doszło do naruszenia art. 233 k.p.c.

Apelacja powoda nie wykazała błędów w ustaleniach poczynionych przez Sąd pierwszej instancji odnośnie do faktów w postaci obowiązujących u pracodawcy kategorii i stawek zaszeregowania, w tym kategorii i stawek zaszeregowania wynikających z obowiązujących u pracodawcy autonomicznych źródeł prawa pracy jak i faktycznych wynagrodzeń uzyskiwanych przez kierowców, oraz ustalonych przez Sąd Rejonowy kryteriów różnicowania wynagrodzenia. Nie uszło uwadze Sądu II instancji, że powód jeszcze na etapie postępowania przed Sądem Rejonowym, będąc reprezentowanym przez pełnomocnika będącego adwokatem, nie sprostał obowiązkowi, ustosunkowania się do dokumentów przedłożonych przez pozwaną i nie sprecyzował podstawy faktycznej dochodzonego roszczenia. W szczególności nie wskazał konkretnych pracowników, którzy uzyskiwali wynagrodzenie wyższe od powoda, w stosunku do których możliwa byłaby tak ocena przez Sąd I instancji co do równego traktowania i co do których strona pozwana mogłaby podjąć obronę poprzez wykazanie, że różnicowanie było uzasadnione obiektywnymi kryteriami. Powód nie wykazał się inicjatywą dowodową w powyższym przedmiocie i tym samym Sąd Rejonowy słusznie przyjął, że nie uprawdopodobnił nierównego traktowania w zatrudnieniu w sferze warunków wynagrodzenia. Sąd Rejonowy dysponując materiałem dowodowym przedłożonym zasadniczo jedynie przez stronę pozwaną, którego wiarygodność i autentyczność nie budziła wątpliwości, słusznie uznał roszczenie powoda wywodzone z zarzucanego nierównego traktowania za nieuprawdopodobnione. Sąd I instancji szczegółowo prześledził przedłożoną dokumentację w sprawie oraz ustalił poziom wynagrodzenia powoda i innych pracowników zatrudnionych w spółce a należących do tej samej kategorii zaszeregowania. Ustalenia te nie zostały przez powoda skutecznie podważone w apelacji. Sąd pierwszej instancji ustalił, że różnice w wynagradzaniu pracowników były uzasadnione istniejącą polityką awansową u pozwanego pracodawcy, co wynikało z uchwał zarządu strony pozwanej. Ustalając wynagrodzenie powoda pozwany kierował się obiektywnymi kryteriami różnicowania wynagrodzenia pracownika w stosunku do pozostałych pracowników, ściśle związanymi z pracą, w szczególności jej jakością, stosunkiem pracownika do obowiązków i stażem pracy. Są to kryteria na podstawie, których pracodawca ma prawo dokonać dyferencjacji w wysokości wynagrodzenia. powyższe wynika z brzmienia art. 78 § 1 k.p. zgodnie, z którym wynagrodzenie za pracę powinno być tak ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość i jakość świadczonej pracy. Jednocześnie należy zauważyć, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że zasada równych praw pracowników z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków (art. 11 ² k.p.) uzasadnia weryfikację ustalenia nierównych wynagrodzeń za pracę na podstawie art. 78 § 1 k.p., który wymaga ustalenia wynagrodzenia w sposób odpowiadający w szczególności rodzajowi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym przy jej wykonywaniu, a także z uwzględnieniem ilości i jakości świadczonej pracy. Z istoty stosunku pracy wynika różnicowanie wysokości wynagrodzenia za pracę poszczególnych pracowników. Oznacza to, że co do zasady, przy ustalaniu wysokości wynagrodzenia nie można przyjąć wynagrodzeń innych pracowników, gdyż wynagrodzenie ma charakter zindywidualizowany. Tym bardziej weryfikację ustalenia nierównych wynagrodzeń za pracę nie może odbywać w oparciu o średnią zarobków otrzymywanych przez pracowników wykonujących te same obowiązki. Weryfikacja ustalenia czy otrzymywane przez pracownika wynagrodzenie narusza zasadę równych praw pracowników z tytułu jednakowego wypełniania takich samych obowiązków, może odbywać się jedynie w porównaniu do konkretnego pracownika, ponieważ w procesie tym badane są wszystkie elementy wpływające na jego wartość. Zasada równości pracowników w stosunkach pracy wchodzi bowiem w grę w przypadkach, gdy pracownicy pełnią "jednakowo takie same obowiązki (postanowienie Sądu Najwyższego z 1 lipca 2021 r. III PSK 80/21). Z art. 78 § 1 k.p. nie wynika norma zakazująca różnicowania indywidualnych wynagrodzeń w danej kategorii zaszeregowania i różnicowania wynagrodzeń na stanowiskach w kolejnych kategoriach zaszeregowania, przy czym w pewnym zakresie (przedziale) wysokość nominalnego wynagrodzenia może być nawet taka sama dla zatrudnionego w niższej kategorii zaszeregowana i dla zatrudnionego w wyższej kategorii zaszeregowania, gdy wynika to z takich samych wartości mnożników kwoty bazowej (wyrok Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 2021 r. II PSKP 19/21). Sąd Okręgowy, w kontekście sformułowanych zarzutów naruszenia art. 11 ² k.p. i art. 18 ^3d k.p., podziela ocenę prawną dokonaną przez Sąd pierwszej instancji, zgodnie z którą uprawdopodobnienie nierównego traktowania w zatrudnieniu wymagało co najmniej wskazania konkretnych pracowników zatrudnionych na tym samym stanowisku, co do których powód był gorzej traktowany, przy czym nie stanowi uprawdopodobnienia nierównego traktowania w zatrudnieniu jedynie wskazanie na to, że regulamin wynagradzania przewiduje w kategorii zaszeregowania przedział wynagrodzeń zaś powód nie otrzymywał maksymalnego wynagrodzenia przewidzianego dla danej kategorii zaszeregowania. Podkreślenia wymaga, że wynagrodzenie powoda nigdy nie znajdowało się na najniższym poziomie, kształtowało się ono co najmniej na poziomie znajdującym się pośrodku najniższych i najwyższych wynagrodzeń pracowników o takiej samej kategorii zaszeregowania i stanowisku. Powód zaś w niniejszej sprawie nie uprawdopodobnił, że jest wynagradzany mniej korzystnie od innych kierowców autobusów. Nie wskazał na pracowników, którzy otrzymują wyższe od niego wynagrodzenie. Powód do pozwu załączył jedynie tabele przedstawiająca stawki wynagrodzenia zasadniczego obowiązujące dla odpowiednich kategorii zaszeregowania. W ocenie Sądu II instancji nie stanowi to jednak o uprawdopodobnieniu nierównego traktowania. Jednocześnie powód skutecznie nie zakwestionował - wynikających ze wskazanych przez Sąd Rejonowy dowodów osobowych i dokumentów – ustalonych kryteriów, którymi pracodawca kierował się przy różnicowaniu wynagrodzeń. Z uwagi na nieuprawdopodobnienie przez powoda naruszenia przez pozwanego zasady równego traktowania w zatrudnieniu, roszczenie powoda podlegało oddaleniu. W sporach, w których pracownik wywodzi swoje roszczenia z faktu naruszenia zasady równego traktowania w zatrudnieniu, spoczywa na nim obowiązek przytoczenia takich okoliczności faktycznych, które uprawdopodobnią nie to, że jest lub był wynagradzany mniej korzystnie od innych pracowników wykonujących pracę jednakową lub jednakowej wartości (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2011 r., II PK 77/11; z dnia 18 kwietnia 2012 r., II PK 196/11; z dnia 10 maja 2012 r., II PK 227/11).

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł na podstawie art. 385 k.p.c. jak w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy w Warszawie orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i § 1 ¹ k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód zobowiązany jest do zwrotu pozwanemu pracodawcy kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej, o których Sąd orzekł na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 9 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 2 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów (Dz.U. z 2015. 1800 z późń. zm.).

sędzia del. Wojciech Pudełko