Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 1

Sygnatura akt

XII K 254/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

VIII

B. M.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności karno-skarbowej z art. 65 § 1 k.k.s. podlega, kto nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi wyroby akcyzowe stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63-64, art. 69 § 1 lub 3, art. 69a, art. 73 lub art. 73a, lub pomaga w ich zbyciu, albo te wyroby akcyzowe przyjmuje lub pomaga w ich ukryciu. § 3 przywołanego przepisu przewiduje łagodniejszą odpowiedzialność, jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości.

Przestępstwo skarbowe z art. 63 § 2 k.k.s. popełnia, kto wbrew przepisom ustawy sprowadza na terytorium kraju wyroby akcyzowe bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2023 r. poz. 1542, z późn. zm.), do której odsyła art. 53 § 30d k.k.s., wyrobami akcyzowymi są m.in. wyroby tytoniowe określone w załączniku nr 1 do ustawy, w tym papierosy (pkt 42 załącznika nr 1). Zgodnie z treścią art. 114 ustawy o podatku akcyzowym w zw. z pkt 10 załącznika nr 3 do tej ustawy, papierosy podlegają obowiązkowi oznaczenia znakami akcyzy.

W przedmiotowej sprawie bezsporne jest, że papierosy zakupione przez oskarżoną zostały sprowadzone z terytorium Białorusi i nie oznaczone polskimi znakami akcyzy. Stanowiły zatem przedmiot czynu zabronionego w określonego w art. 63 § 2 k.k.s. Nabycie, przechowywanie, przewożenie oraz wprowadzenie do obrotu tych papierosów wyczerpywać będzie zatem dyspozycję art. 65 § 1 k.k.s.

Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego, oskarżona zakupiła w/w papierosy od L. N., dokonała zatem ich "nabycia". Oskarżona "przechowywała" także te papierosy, "przewoziła" je oraz wprowadziła do obrotu. Wyczerpała zatem znamiona czynu z art. 65 § 1 k.k.s.

Zgodnie z art. 53 § 14 k.k.s., mała wartość jest to wartość, która w czasie popełnienia czynu zabronionego nie przekracza dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Minimalne wynagrodzenie w 2021 r. wynosiło 2.800 zł, co oznacza, że jego 200-krotna wartość wynosiła 56.000 zł. Mając zatem na uwadze, że narażony na uszczuplenie przez oskarżoną podatek akcyzowy i podatek od towarów i usług wynosiły odpowiednio 32.197 zł oraz 8.071 zł, stwierdzić należy, iż narażony na uszczuplenie podatek był małej wartości, co uzasadnia zakwalifikowanie czynu oskarżonej jako przestępstwa skarbowego z art. 65 § 3 k.k.s.

Z kolei art. 54 § 1 k.k.s. przewiduje odpowiedzialność dla podatnika, który uchylając się od opodatkowania, nie ujawnia właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie składa deklaracji, przez co naraża podatek na uszczuplenie. § 3 przywołanego przepisu przewiduje łagodniejszą odpowiedzialność, jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu.

Oskarżona była podatnikiem podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2024 r. poz. 361, z późn. zm.). Bezspornym jest, że oskarżona nie ujawniła właściwemu organu faktu obrotu papierosami (tj. przedmiotu i podstawy opodatkowania), przez co naraziła podatek na uszczuplenie, wyczerpując tym samym znamiona czynu z art. 54 § 1 k.k.s.

Zgodnie z art. 53 § 6 k.k.s. w zw. z art. 53 § 3 zd. pierwsze k.k.s., ustawowy próg to kwota stanowiąca równowartość pięciokrotności minimalnego wynagrodzenia w czasie popełnienia czynu zabronionego. 5-krotna wartość minimalnego wynagrodzenia w 2021 r. wynosiła 14.000 zł. Mając zatem na uwadze, że narażony na uszczuplenie przez oskarżoną podatek od towarów i usług wynosił 8.071 zł, stwierdzić należy, iż narażony na uszczuplenie podatek nie przekraczał ustawowego progu, o którym mowa w art. 53 § 6 k.k.s., co uzasadnia zakwalifikowanie czynu oskarżonej jako wykroczenia skarbowego z art. 54 § 3 k.k.s.

Odpowiedzialności z art. 91 § 1 k.k.s. podlega, kto nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi towar stanowiący przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 86-90 § 1, lub pomaga w jego zbyciu albo ten towar przyjmuje lub pomaga w jego ukryciu. § 4 przywołanego przepisu przewiduje łagodniejszą odpowiedzialność, jeżeli kwota należności celnej lub wartość towaru w obrocie z zagranicą, co do którego istnieje reglamentacja pozataryfowa, nie przekracza ustawowego progu.

Przestępstwo skarbowe z art. 86 § 4 k.k.s. popełnia, kto, nie dopełniając ciążącego na nim obowiązku celnego, przywozi z zagranicy lub wywozi za granicę towar bez jego przedstawienia organowi celnemu lub zgłoszenia celnego, przez co naraża należną celną na uszczuplenie, jeżeli kwota należności celnej narażonej na uszczuplenie lub wartość towar w obrocie z zagranicą, co do którego istnieje reglamentacja pozataryfowa, nie przekracza ustawowego progu.

Sprowadzone z Białorusi papierosy nie zostały przedstawione polskiemu organowi celnemu, przez co narażono należność celną na uszczuplenie. Mając przy tym na uwadze, że narażona na uszczuplenie należność celna w przypadku papierosów nabytych przez oskarżoną wyniosła 1.058 zł, stwierdzić należy, iż należność ta nie przekraczała ustawowego progu, o którym mowa w art. 53 § 6 k.k.s., przez co nieprzedstawienie tych papierosów organowi celnemu należało zakwalifikować z art. 86 § 4 k.k.s.

Jak wyżej wskazano, oskarżona "nabyła", "przechowywała", "przewoziła" oraz wprowadziła do obrotu papierosy, stanowiące przedmiot czynu z art. 86 § 4 k.k.s. Wyczerpała tym samym znamiona czynu z art. 91 § 1 k.k.s. Mając przy tym na uwadze, że w przypadku w/w papierosów kwota należności celnej nie przekroczyła ustawowego progu, o którym mowa w art. 53 § 6 k.k.s., zachowanie oskarżonej należało zakwalifikować jako wykroczenie skarbowe z art. 91 § 4 k.k.s.

Zgodnie z art. 7 § 1 k.k.s. jeżeli ten sam czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach kodeksu, przypisuje się tylko jedno przestępstwo skarbowe lub tylko jedno wykroczenie skarbowe na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Mając na uwadze, iż czynności sprawcze oskarżonej dotyczyły papierosów, stanowiących jednocześnie przedmiot przestępstwa skarbowego sprowadzenia wyrobów akcyzowych bez oznaczenia ich znakami akcyzy oraz przedmiot przestępstwa przywozu z zagranicy towaru bez przedstawienia go organowi celnemu, jak również oskarżona nie ujawniła właściwemu organowi przedmiotu i podstawy opodatkowania w związku z obrotem tymi papierosami, zastosowanie art. 7 § 1 k.k.s. w przedmiotowej sprawie jest uzasadnione.

Art. 6 § 2 k.k.s. dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu w wykonaniu tego samego zamiaru lub z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uważa się za jeden czyn zabroniony. W realiach przedmiotowej sprawy oskarżona wielokrotnie nabywała papierosy, stanowiące przedmiot przestępstwa skarbowego z art. 63 § 2 k.k.s. oraz wykroczenia skarbowego z art. 86 § 4 k.k.s., oraz nie ujawniała w związku z tym właściwemu organowi przedmiotu i podstawy opodatkowania, a czynności sprawcze oskarżona podejmowała w okresie niewiele ponad 3 miesięcy, uzasadnione jest ustalenie, że miała ona z góry powzięty zamiar dokonywania obrotu w/w papierosami. Zasadne jest zatem przyjęcie kwalifikacji z art. 6 § 2 k.k.s.

Sąd dokonał korekty opisu zarzucanego oskarżonej czynu poprzez ustalenie, że wyroby akcyzowe nabyła od innych ustalonych osób, albowiem osoby te występowały w charakterze oskarżony w przedmiotowym postępowaniu.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

B. M.

VIII

VIII

Wymierzając oskarżonej karę Sąd kierował się dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 12 § 2 k.k.s. i art. 13 § 1 k.k.s., które nakazują baczyć nie tylko na to, aby kara nie przekraczała stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu, ale także by uwzględniała rodzaj i rozmiar ujemnych następstw czynu, motywację i sposób zachowania się sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, sposób jego życia przed popełnieniem czynu zabronionego.

W dacie popełnienia czynu obowiązywały następujące sankcje karne:

- za czyn z art. 54 § 3 k.k.s. - kara grzywny za wykroczenie skarbowe,

- za czyn z art. 65 § 3 k.k.s. - kara grzywny do 720 stawek dziennych,

- za czyn z art. 91 § 4 k.k.s. - kara grzywny za wykroczenie skarbowe.

Zgodnie z art. 47 § 1 k.k.s. oraz art. 48 § 1 k.k.s. kara grzywny za wykroczenie skarbowe wymierzana jest kwotowo, w granicach od 1/10 do 20-krotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia. Biorąc pod uwagę, iż wysokość minimalnego wynagrodzenia w dacie czynu (2.800 zł) była niższa od obowiązującej w czasie orzekania (4.300 zł), Sąd kierując się dyspozycją art. 2 § 2 k.k.s. jako podstawę obliczenia kary przyjął wysokość minimalnego wynagrodzenia obowiązującą w dacie czynu.

Oznacza to, że za wykroczenie skarbowe można by wymierzyć oskarżonej karę grzywny w wysokości od 280 zł do 56.000 zł.

Zgodnie z art. 23 § 1 k.k.s. karę grzywny za przestępstwo skarbowe sąd wymierza w granicach od 10 stawek dziennych do 720 stawek dziennych. Stosownie do § 3 przywołanego przepisu wysokość stawki dziennej w przypadku kary grzywny za przestępstwo skarbowe wynosi od 1/30 do 400-krotności wysokości minimalnego wynagrodzenia, co oznacza, że maksymalna kara grzywny grożąca oskarżonej może wynieść 806.400.000 zł.

Stosownie do dyspozycji art. 7 § 2 k.k.s. sąd wymierza karę na podstawie przepisu przewidującego karę najsurowszą, a jeżeli zbiegające się przepisy przewidują zagrożenia takie same - na podstawie przepisu, którego znamiona najpełniej charakteryzują czyn sprawcy.

W przedmiotowej sprawie najsurowszą karę przewiduje art. 65 § 3 k.k.s.

Wina oskarżonej nie budzi wątpliwości Sądu. Oskarżona w chwili dokonania czynu była osobą dorosłą i w pełni poczytalną. W ocenie Sądu nie działała ona w sytuacji motywacyjnej odmiennej od normalnej i można było wymagać od niej zachowania zgodnego z prawem. Oskarżona zarzucanego jej czynu dopuściła się działając w zamiarze bezpośrednim popełnienia przestępstwa, tzn. chciała jego popełnienia.

Stopień społecznej szkodliwości czynu oskarżonej należy uznać za umiarkowany. Na niekorzyść oskarżonej przemawia rodzaj i charakter naruszonego dobra, waga naruszonego obowiązku finansowego, postać zamiaru (zamiar bezpośredni) oraz motywacja sprawcy (chęć osiągnięcia korzyści majątkowej), jednak niewielka wysokość uszczuplonej należności publicznoprawnej, sposób i okoliczność popełnienia czynu, jak również dotychczasowa niekaralność oskarżonej (k. 71) przemawiają w ocenie Sądu za przyjęciem niewysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu.

W świetle powyższych okoliczności Sąd uznał za uzasadnione zaakceptowanie wniosku oskarżonej i wymierzenie jej kary 80 stawek dziennych grzywny. Kara ta, ukształtowana bliżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, odpowiada w ocenie Sądu stopniowi winy oskarżonej oraz społecznej szkodliwości jej czynu. Bierze także pod uwagę jej dotychczasową niekaralność. W ocenie Sądu taka kara będzie wystarczająca dla osiągnięcia wobec oskarżonej celów kary. Złożenie wniosku w trybie art. 338a k.p.k. wskazuje w ocenie Sądu na fakt, iż oskarżona rozumie naganność swojego zachowania, przez co proponowana kara w wystarczającym stopniu zniechęci ją do popełniania podobnych przestępstw w przyszłości. Tak ukształtowania kara spełni zatem swoje cele zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak również w zakresie prewencji ogólnej, wskazując społeczeństwu, że dokonywanie oszustw podatkowych nie pozostanie bez konsekwencji.

Kierując się dyrektywami art. 23 § 3 k.k.s. Sąd ustalił wysokość dziennej stawki grzywny na kwotę 100 zł, mając na uwadze sytuację majątkową oskarżonej i wysokość jej dochodów.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IX

W pkt IX wyroku rozstrzygnięto o wynagrodzeniu adw. J. J. (3) za obronę z urzędu oskarżonej B. M.. Z uwagi jednak na okoliczność, iż w wyroku nieprawidłowo obliczono należną obrońcy kwotę wynagrodzenia, Sąd rozstrzygnął tą kwestię postanowieniem wydanym w trybie art. 626 § 2 k.p.k., stąd też w przedmiotowym uzasadnieniu nie ma potrzeby odniesienia się do tej kwestii.

Podpis