Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 maja 2017 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie w XII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSO Marzena Tomczyk-Zięba

Protokolant: sekr. sąd. Iwona Krótkiewicz

przy udziale Jolanty Pydyniak i Marii Syty – Prokuratorów Prokuratury Okręgowej w Warszawie

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 16.05.2017 r. i 31.05. 2017 r.

sprawy P. S.

syna J. i W. z domu I.

urodzonego w dniu (...) w W.

skazanego prawomocnie:

1.  Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 09 czerwca 2000 r. Sygn. akt VI K 904/99 za przestępstwo określone w art. 43 ust. 3 Ustawy z dnia 24.04.1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w dniu 16 lutego 1998 r. na karę 7 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 100 zł jedna stawka, za przestępstwo określone w art. 11§1 dkk w zw. z art. 256§1 dkk w zw. z art. 4§1 kk popełnione w dniu 18 lutego 1998 r. na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo określone w art. 276 kk popełnione w dniu 18 lutego 1998 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; wobec skazanego orzeczono karę łączną 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; wyrokiem z dnia 28 marca 2001 r. w sprawie Sygn. X Ka 121/01 Sąd Okręgowy w Warszawie zmienił wyrok Sądu Rejonowego tylko w ten sposób, że przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w dniu 16 lutego 1998 r. zakwalifikował z art. 43 ust.3 Ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 13§1 kk w zw. z art. 43 ust. 3 powołanej Ustawy w zw. z art. 12 kk;

2.  Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 lipca 2009 r. Sygn. akt VIII K 74/08 za przestępstwo określone w art. 240§1 kk popełnione w bliżej nieustalonym dniu w listopadzie 2005 r. jednak przed 19 listopada 2005 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za przestępstwo określone w art. 239§1 kk popełnione w okresie od 06 stycznia 2007 r. do 21 lutego 2007 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz za przestępstwo określone w art. 278§2 kk popełnione w dniu 22 lutego 2007 r. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny po 100 zł jedna stawka; wobec skazanego orzeczono karę łączną 3 lat pozbawienia wolności; wyrokiem z dnia 9 września 2010 r. w sprawie II AKa 195/10 Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, w ten sposób, że uchylił orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności i w miejsce czynu z art. 278§2 kk uznał skazanego P. S. za winnego popełnienia czynu z art. 293§1 kk w zw. z art. 292§1 kk popełnionego w bliżej nieustalonym czasie, jednak nie później niż w dniu 21 lutego 2007 r., skazał go za ten czyn na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i orzekł w stosunku do skazanego karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 02 kwietnia 2012 r. Sygn. akt. XVIII K 261/09 za przestępstwo określone w art. 13§1 kk w zw. z art. 282 kk popełnione w sierpniu 2003 r. na karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 zł jedna stawka.

Wyrokiem łącznym z dnia 20 maja 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach Sygn. akt VIII K 74/08 i Sygn. akt XVIII K 261/09 i orzekł wobec skazanego karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary, Sąd zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie Sygn. akt 74/08 od dnia 21.02.2007 r. do dnia 12.07.2007 r. oraz od dnia 02.04.2011 r. do dnia 20.05.2013 r.; w zakresie kary orzeczonej wyrokiem w sprawie Sygn. akt VI K 904/99 Sąd umorzył postępowanie;

4.  Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 października 2013 r. Sygn. akt XVIII K 221/13 za przestępstwo określone w art. 272 kk i art. 273 kk i art. 18§2 kk w zw. z art. 229§3 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk popełnione w okresie od 20 stycznia 2003 r. do 27 maja 2003 r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych; za przestępstwo z art. 230a§1 kk i art. 273 kk i art. 18§2 kk w zw. z art. 229§3 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk popełnione w okresie od 5 grudnia 2006 r. do 2 lutego 2007 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł; na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk orzeczono wobec skazanego karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł; na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 5 lat;

5.  Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 lutego 2014 r. Sygn. akt VIII K 351/10 za przestępstwo określone w art. 258§2 kk popełnione w okresie co najmniej od 1 stycznia 2002 r. do 21 lutego 2007 r. na karę 3 lat pozbawienia wolności;

6.  Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Woli w Warszawie z dnia 06 lipca 2016 r. Sygn. akt III K 352/14 za przestępstwo określone w art. 18§3 kk w zw. z art. 279§1 kk popełnione w dniu 7 lipca 1997 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności; za przestępstwo określone w art. 263§2 kk popełnione w dniu 8 października 1997 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 kk i art. 86§1 kk orzeczono wobec skazanego kare łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

orzeka

1.  Rozwiązuje kary łączne pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach Sygn. VI K 904/99 (pkt 1) i Sygn. III K 352/14 (pkt 6);

2.  Na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 kk w zw. z art. 4§1 kk i art. 568a§1 pkt 2 k.p.k. i art. 569 § 1 k.p.k. łączy kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach: Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 09 czerwca 2000 r. Sygn. akt VI K 904/99 i Sądu Rejonowego dla Warszawy - Woli w Warszawie z dnia 06 lipca 2016 r. Sygn. akt III K 352/14 i orzeka wobec skazanego P. S. karę łączną 8 (ośmiu) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Rozwiązuje karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem w sprawie Sygn. VIII K 74/08 (pkt 2);

4.  Na podstawie art. 85 kk, art. 86§1 kk w zw. z art. 4§1 kk i art. 568a§1 pkt 2 k.p.k. i art. 569 § 1 k.p.k. łączy kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach: Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 lipca 2009 r. Sygn. akt VIII K 74/08, Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 02 kwietnia 2012 r. Sygn. akt. XVIII K 261/09 i Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 lutego 2014 r. Sygn. akt VIII K 351/10 i orzeka wobec skazanego P. S. karę łączną 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności;

5.  Na podstawie art. 63§1 kk w zw. z art. 4§1 kk i art. 577 kpk na poczet orzeczonej w pkt 2 kary łącznej 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności zalicza skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie Sygn. VI K 904/99 od dnia 16 lutego 1998 r. do dnia 28 listopada 2001 r. i od dnia 12 lipca 2007 r. do dnia 2 kwietnia 2011 r. oraz w sprawie Sygn. III K 352/14 od dnia 8 października 1997 r. do dnia 6 listopada 1997 r.;

6.  Na podstawie art. 63§1 kk w zw. z art. 4§1 kk i art. 577 kpk na poczet orzeczonej w pkt 4 kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności zalicza skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie Sygn. akt XII K 33/13 (wyrok łączny) od dnia 2 kwietnia 2011 r. do dnia 14 maja 2015 r. i od dnia 21 lutego 2007 r. do dnia 12 lipca 2007 r. oraz w sprawie Sygn. VIII K 351/10 od dnia 1 czerwca 2016 r. do dnia 31 maja 2017 r.

7.  Na podstawie art. 576 § 1 k.p.k. w pozostałym zakresie wyroki, które zostały objęte niniejszym wyrokiem łącznym podlegają odrębnemu wykonaniu;

8.  Na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w pozostałym zakresie tj. w zakresie kary orzeczonej wyrokiem wydanym w sprawie Sygn. XVIII K 221/13;

9.  Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwalnia skazanego P. S. od uiszczenia kosztów postępowania w sprawie i obciąża nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt XII K 59/17

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 31 maja 2017 roku

Pismem z dnia 07 marca 2017 r. (data stempla pocztowego) adw. K. P., reprezentujący skazanego P. S. zwrócił się do tutejszego Sądu o wydanie wobec skazanego wyroku łącznego obejmującego prawomocne wyroki: Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie sygn. akt VI K 904/99, Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt VIII K 74/08, Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt XVIII K 261/09, Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt XII K 33/13, Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt VIII 351/10, Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie sygn. akt IV K 639/12, Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie sygn. akt III K 352/14 oraz wymierzenie skazanemu kary łącznej nie przekraczającej 8 lat pozbawienia wolności i kary grzywny przy zastosowaniu pełnej absorpcji. (k. 3-4 – wniosek o wydanie wyroku łącznego)

Na rozprawie w dniu 31 maja 2017 r. Prokurator wniósł o wydanie wyroku łącznego i połączenie wyroków ze spraw: Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieście w Warszawie sygn. akt VI K 904/99, Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt VIII K 74/08, Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt XVIII K 261/09, Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt VIII K 74/08, Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt XVIII K 261/09, Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt XVIII K 221/13, Sądu Okręgowego w Warszawie sygn. akt VIII K 351/10 oraz Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie sygn. akt III K 352/14 i wymierzenie kary łącznej w wymiarze 11 lat pozbawienia wolności.

Obrońca skazanego P. S. podtrzymał stanowisko, jak we wniosku o wydanie wyroku łącznego. (k. 140v. – protokół rozprawy)

Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego na rozprawie głównej, Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

P. S. został skazany następującymi prawomocnymi wyrokami:

1.  Wyrokiem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 09 czerwca 2000 r. Sygn. akt VI K 904/99 za przestępstwo określone w art. 43 ust. 3 Ustawy z dnia 24.04.1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w dniu 16 lutego 1998 r. na karę 7 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny po 100 zł jedna stawka, za przestępstwo określone w art. 11§1 dkk w zw. z art. 256§1 dkk w zw. z art. 4§1 kk popełnione w dniu 18 lutego 1998 r. na karę 9 miesięcy pozbawienia wolności oraz za przestępstwo określone w art. 276 kk popełnione w dniu 18 lutego 1998 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; wobec skazanego orzeczono karę łączną 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; wyrokiem z dnia 28 marca 2001 r. w sprawie Sygn. X Ka 121/01 Sąd Okręgowy w Warszawie zmienił wyrok Sądu Rejonowego tylko w ten sposób, że przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii popełnione w dniu 16 lutego 1998 r. zakwalifikował z art. 43 ust.3 Ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 13§1 kk w zw. z art. 43 ust. 3 powołanej Ustawy w zw. z art. 12 kk;

2.  Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 lipca 2009 r. Sygn. akt VIII K 74/08 za przestępstwo określone w art. 240§1 kk popełnione w bliżej nieustalonym dniu w listopadzie 2005 r. jednak przed 19 listopada 2005 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności, za przestępstwo określone w art. 239§1 kk popełnione w okresie od 06 stycznia 2007 r. do 21 lutego 2007 r. na karę 2 lat pozbawienia wolności oraz za przestępstwo określone w art. 278§2 kk popełnione w dniu 22 lutego 2007 r. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny po 100 zł jedna stawka; wobec skazanego orzeczono karę łączną 3 lat pozbawienia wolności; wyrokiem z dnia 9 września 2010 r. w sprawie II AKa 195/10 Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, w ten sposób, że uchylił orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności i w miejsce czynu z art. 278§2 kk uznał skazanego P. S. za winnego popełnienia czynu z art. 293§1 kk w zw. z art. 292 § 1 kk popełnionego w bliżej nieustalonym czasie, jednak nie później niż w dniu 21 lutego 2007 r., skazał go za ten czyn na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i orzekł w stosunku do skazanego karę łączną 2 lat i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

3.  Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 02 kwietnia 2012 r. Sygn. akt. XVIII K 261/09 za przestępstwo określone w art. 13§1 kk w zw. z art. 282 kk popełnione w sierpniu 2003 r. na karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 100 zł jedna stawka.

Wyrokiem łącznym z dnia 20 maja 2013 r. Sąd Okręgowy w Warszawie połączył kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach Sygn. akt VIII K 74/08 i Sygn. akt XVIII K 261/09 i orzekł wobec skazanego karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności; na poczet orzeczonej kary, Sąd zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie Sygn. akt 74/08 od dnia 21.02.2007 r. do dnia 12.07.2007 r. oraz od dnia 02.04.2011 r. do dnia 20.05.2013 r.; w zakresie kary orzeczonej wyrokiem w sprawie Sygn. akt VI K 904/99 Sąd umorzył postępowanie;

4.  Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 października 2013 r. Sygn. akt XVIII K 221/13 za przestępstwo określone w art. 272 kk i art. 273 kk i art. 18 § 2 kk w zw. z art. 229 § 3 kk w zw. z art. 11§2 kk w zw. z art. 12 kk popełnione w okresie od 20 stycznia 2003 r. do 27 maja 2003 r. na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 200 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 złotych; za przestępstwo z art. 230a §1 kk i art. 273 kk i art. 18 § 2 kk w zw. z art. 229 § 3 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk popełnione w okresie od 5 grudnia 2006 r. do 2 lutego 2007 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł; na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczono wobec skazanego karę łączną 2 lat pozbawienia wolności i 250 stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 50 zł; na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby wynoszący 5 lat;

5.  Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 lutego 2014 r. sygn. akt VIII K 351/10 za przestępstwo określone w art. 258 § 2 kk popełnione w okresie co najmniej od 1 stycznia 2002 r. do 21 lutego 2007 r. na karę 3 lat pozbawienia wolności;

6.  Wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy - Woli w Warszawie z dnia 06 lipca 2016 r. sygn. akt III K 352/14 za przestępstwo określone w art. 18 § 3 kk w zw. z art. 279§1 kk popełnione w dniu 7 lipca 1997 r. na karę 1 roku pozbawienia wolności; za przestępstwo określone w art. 263 § 2 kk popełnione w dniu 8 października 1997 r. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności; na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk orzeczono wobec skazanego kare łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Z opinii o skazanym, wydanej przez Dyrektora Aresztu Śledczego W. - S. ( k. 57-58) wynika, że zachowanie skazanego w warunkach izolacji więziennej oceniono jako przeciętne. Skazany P. S. nie był karany dyscyplinarnie, nie był też nagradzany, korzystał przy tym z udzielonych ulg. Wobec przełożonych stara się prezentować postawę regulaminową, prawidłowo wywiązuje się z wydawanych mu poleceń. W sposób właściwy przestrzega porządku wewnętrznego i regulaminu organizacyjno – porządkowego wykonania kary pozbawienia wolności. W kontaktach ze współosadzonymi jest zgodny, nie odnotowano na tym tle negatywnych zachowań. U skazanego nie stwierdzono uzależnienia od alkoholu ani środków odurzających. Podczas odbywania kary w Areszcie Śledczym W. – S. nie był zatrudniony. Nie prezentował zachowań agresywnych, ani autoagresyjnych, nie stosowano wobec niego również środków przymusu bezpośredniego. Skazany P. S. utrzymuje stały kontakt za pośrednictwem dostępnych form tj. rozmów telefonicznych, widzeń oraz korespondencji z żoną, córkami i szwagrem. Może liczyć przy tym na wsparcie emocjonalne i materialne ze strony rodziny. Jego stopień demoralizacji należy oceniać jako znaczny. Na temat popełnionych przestępstw wypowiada się w sposób krytyczny.

Z wywiadu środowiskowego sporządzonego przez zawodowego kuratora sądowego w Sądzie Rejonowym w Pruszkowie (k.125-127) wynika, że skazany, mieszkając w miejscowości B. prowadził normalny tryb życia. Pozostaje w związku małżeńskim z J. S., z którego pochodzi dwoje jego dzieci: W. i J.. Nie nadużywał alkoholu, ani środków odurzających, w miejscu zamieszkania zachowywał się spokojnie, a jego relacje z rodziną i sąsiadami były poprawne. Skazany P. S. od czasu opuszczenia jednostki penitencjarnej, tj. od maja 2015 r. do czasu ponownego osadzenia, co nastąpiło w dniu 01 czerwca 2016 r. nigdzie nie pracował i pozostawał na utrzymaniu żony. Po zwolnieniu z zakładu karnego ma pełną możliwość powrotu do miejsca zamieszkania.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów stanowiących materiał dowodowy: wniosek o wydanie wyroku łącznego (k. 3-4), odpisy wyroków (k. 18-21), obliczenie kary (k. 22), zawiadomienie o zwolnieniu ze sprawy (k. 23), odpisy wyroków (k. 25-31), karta karna (k. 32-34), informacja o pobytach i orzeczeniach (k. 42-46), odpisy wyroków (k. 50-53), obliczenie kary (k. 54), pismo z SR dla Warszawy – Woli w Warszawie (k. 55), opinia o skazanym (k. 57-65), odpisy wyroków (k. 68-84), odpisy wyroków (k. 90-102), odpisy wyroków (k. 104-113), odpisy wyroków (k. 115-117), wywiad środowiskowy (k. 125-127), a także w całości akta spraw: XII K 33/13, VIII K 74/08, XVIII K 221/13, III K 352/14.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Na wstępie niniejszych rozważań należy wskazać, że wydając wyrok łączny w niniejszej sprawie Sąd orzekał na podstawie przepisów Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015 r. (sprzed nowelizacji dokonanej na mocy Ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 396), która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r., przy uwzględnieniu zmian dokonanych Ustawą z dnia 11 marca 2016 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 437), po dokonaniu wyboru pomiędzy dwoma reżimami prawnymi, w oparciu o zasadę wyrażoną w art. 4§1 k.k. nakazującą, w wypadku zmiany ustawy, stosowanie ustawy obowiązującej poprzednio, w razie stwierdzenia, iż jest ona względniejsza dla sprawcy.

Po dokonaniu porównania dwóch reżimów prawnych, Sąd doszedł do przekonania, że w niniejszej sprawie należy stosować przepisy tzw. „stare” obowiązujące w dacie popełniania przez skazanego poszczególnych przestępstw, a także w dacie wyrokowania w większości spraw, gdyż są one względniejsze dla sprawcy. Do takiego przekonania Sąd doszedł po dokładnej analizie treści przepisów art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed jak i po 1 lipca 2015 r.

Zgodnie z treścią art. 85 k.k. sprzed nowelizacji: jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa

I tak pod rządami „starego” reżimu prawnego, węzłem kary łącznej objęte mogły zostać kary orzeczone w sprawach o sygn.: VI K 904/99 i III K 352/14. Skazany dopuścił się bowiem pięciu czynów przestępnych będących przedmiotem wyroków zapadłych w w/wym. sprawach przed dniem 9 czerwca 2000 r., stanowiącym granicę czasową zbiegu przestępstw. Dzień 9 czerwca 2000 r. jest to bowiem data wydania pierwszego nieprawomocnego wyroku zapadłego co do tych czynów (w sprawie o sygn. akt VI K 904/99). Po rządami „starego” reżimu prawnego, węzłem kary łącznej objęte mogły zostać także kary orzeczone w sprawach o sygn.: VIII K 74/08, XVIII K 261/09 i VIII K 351/10. Skazany bowiem dopuścił się wszystkich czynów przestępnych będących przedmiotem wyroków w wymienionych sprawach po 9 czerwca 2000 r. a przed 16 lipca 2009 r. Dzień 16 lipca 2009 r. jest to data wydania pierwszego nieprawomocnego wyroku zapadłego co do tych czynów (w sprawie o sygn. akt VIII 74/08). Zatem orzekając na podstawie tzw. „starych” przepisów Sąd mógł połączyć w węzły kary łącznej prawie wszystkie wyroki skazujące, które zapadły wobec skazanego P. S. (oprócz wyroku skazującego na karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania w sprawie sygn. XVIII 221/13).

Pod rządami natomiast „nowego” reżimu prawnego, w którym ustawodawca całkowicie przemodelował dotychczasową konstrukcję realnego zbiegu przestępstw, odstępując od dyrektywy pierwszego wyroku jako podstawowej przesłanki zbiegu, a opierając zbieg przestępstw na karach dotychczas niewykonanych (częściowo lub całkowicie), łączeniu podlegałyby tylko kary pozbawienia wolności wymierzone w sprawach o sygn.: VIII K 351/10 oraz III K 352/14, gdyż w tych sprawach kary nie zostały względem skazanego wykonane. Pod rządami nowych przepisów łączeniu podlegałaby również kara orzeczona w sprawie XVIII K 221/13 (w wymiarze – po przeliczeniu zgodnie z art. 89 § 1 b k.k. – 1 roku pozbawienia wolności), mimo tego że jej wykonanie zostało warunkowo zawieszone. Kara taka bowiem jest karą wymierzoną i podlegającą wykonaniu w rozumieniu art. 85 § 1 k.k.

Następnie Sąd badał, po pierwsze, możliwy do orzeczenia wymiar kary łącznej, po drugie – konieczność zaliczenia okresów rzeczywistego pozbawienia wolności. To bowiem wymiar kary pozbawienia wolności faktycznie pozostałej do odbycia ostatecznie przesądzać będzie o tym, która ustawa jest dla skazanego względniejsza (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lipca 2015 r., sygn. akt III KK 24/15).

Aktualnie skazanemu pozostała do odbycia kara pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 1 miesiąca. Orzekając na podstawie nowych przepisów i mając na uwadze treść art. 86§1 k.k. granice kary łącznej zamykałyby się w przedziale od 3 lat pozbawienia wolności (kara najsurowsza) do 5 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności (suma kar). Sąd zatem z pewnością nie orzekłby wobec skazanego kary innej aniżeli ta, która pozostała mu do odbycia.

Inna sytuacja ma miejsce gdy Sąd stosuje stare przepisy, większe są bowiem możliwości łączenia kar i zaliczenia na ich poczet kar już rzeczywiście odbytych. I tak łącząc kary w sprawach o sygn.: VI 904/99 i III K 352/14 i wymierzając skazanemu karę łączną 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, na jej poczet Sąd zaliczył w całości karę odbytą w sprawie o sygn. VI K 904/99 czyli 7 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i 1 miesiąc kary pozbawienia wolności odbytej w sprawie o sygn. akt III K 352/14. Faktycznie zatem skazany z tej kary łącznej ma do odbycia 11 miesięcy pozbawienia wolności. Łącząc kary w sprawach o sygn.: VIII K 74/08, XVIII K 261/09 i VIII K 351/10 i wymierzając skazanemu kare łączną 7 lat pozbawienia wolności, na jej poczet, Sąd zaliczył skazanemu w całości kary odbyte w sprawach o sygn.: VIII K 74/08, XVIII K 261/09 – objęte wyrokiem łącznym w sprawie o sygn. XII K 33/13 czyli w sumie 4 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 1 rok kary pozbawienia wolności odbytej w sprawie o sygn. VIII K 351/10. W sumie zatem na poczet kary łącznej 7 lat, zaliczono skazanemu okres 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Do odbycia z tej kary łącznej pozostaje zatem 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Razem z dwóch kar łącznych pozostaje skazanemu do odbycia 2 lata i 5 miesięcy pozbawienia wolności, a zatem zdecydowanie mniej niż przy łączeniu kar na podstawie „nowych” przepisów. Stosując „stare” przepisy Sąd nadto umorzył postępowanie w zakresie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania orzeczonej w sprawie o sygn. XVIII K 221/13.

Na podstawie powyższego, Sąd wykluczył, aby reżim prawny w zakresie łączenia kar, obowiązujący po 1 lipca 2015 r., był dla sprawcy względniejszy. Sąd uznał, że w niniejszej sprawie zastosowanie znajdą przepisy w brzmieniu sprzed nowelizacji, która weszła w życie w dniu 1 lipca 2015 r.

Wydając orzeczenie w niniejszej sprawie, Sąd kierował się wytycznymi zawartymi w mającej moc zasady prawnej uchwale Sądu Najwyższego z dn. 25 lutego 2005r., I KZP 36/04, OSNKW 2005/2/13. Zgodnie z cytowaną uchwałą „zwrot zanim zapadł pierwszy wyrok” odnosi się do pierwszego chronologicznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnego (kolejnych) przestępstw”. Wskazana uchwała odrzuca zatem tzw. „konfiguracyjną” interpretację art. 85 k.k. i wskazuje, że cezurą doboru wyroków jest data chronologicznie pierwszego z wyroków, tj. – graniczny moment czasowy pozwalający na przyjęcie, że dwa lub więcej przestępstw do tego momentu pozostają w zbiegu.

Oznacza to w szczególności, iż w sprawie o wydanie wyroku łącznego sąd nie jest uprawniony do łączenia kar zgodnie ze wskazaniami skazanego, ani też takich, które w danej konfiguracji są dla niego najkorzystniejsze, ale powinien brać pod uwagę, stosownie do materialnoprawnych regulacji art. 85 k.k., ciągi przestępstw pozostających w realnym zbiegu zamykane kolejnymi wyrokami skazującymi. Sąd działa w tym przedmiocie z urzędu, niezależnie od wniosku skazanego.

Sąd badając poszczególne zapadłe wobec P. S. wyroki doszedł do przekonania, że granicę pierwszego z realnych ciągów przestępstw, stanowi data wyroku Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie w sprawie o sygn. akt VI K 904/99, który zapadł w dniu 9 czerwca 2000 r. Przedmiotem rozpoznania Sądu w tej sprawie były przestępstwa, których skazany P. S. dopuścił się w następujących datach: I czyn – popełniony w dniu 16 lutego 1998 r., II czyn – popełniony w dniu 18 lutego 1998 r., III czyn – popełniony w dniu 18 lutego 1998 r. Przedtem popełnione zostały przez skazanego czyny objęte także wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie w sprawie o sygn. akt III K 352/14: I czyn – w dniu 07 lipca 1997 r., II czyn – popełniony w dniu 08 października 1997 r.

Granicę drugiego ciągu wyznacza z kolei wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 16 lipca 2009 r. sygn. akt VIII K 74/08, który to ciąg obejmuje czyny objęte tym wyrokiem (czyn I - popełniony w bliżej nieustalonym dniu w listopadzie 2005 r., jednak przed 19 listopada 2005 r., II czyn – popełniony w okresie od dnia 06 stycznia 2007 r. do dnia 21 lutego 2007 r., III czyn – popełniony nie później niż 21 lutego 2007 r.), czyn objęty wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 02 kwietnia 2012 r. sygn. akt XVIII K 261/09, popełniony w sierpniu 2003 r. oraz czyn objęty wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 12 lutego 2014 r. sygn. akt VIII K 351/10, popełniony w sierpniu 2003 r.

W odniesieniu do tych przestępstw niewątpliwie spełniona została przesłanka „czasowa” z art. 85 k.k. Powyższe zestawienie wskazuje, że przestępstwa, jakich dopuścił się P. S. tworzą dwa zbiegi realne. Uwzględniając fakt, iż w zakresie każdego z nich wymierzono skazanemu kary podlegające łączeniu, należało dojść do wniosku, że zachodzą warunki do wydania wyroku łącznego poprzez orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności.

Dokonując rozstrzygnięć odnośnie wymiaru kary, Sąd kierował się treścią art. 86 § 1 k.k. oraz wszelkimi okolicznościami, które miały wpływ na jej ukształtowanie. Z treści wskazanego przepisu wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak – w przypadku kary pozbawienia wolności - 15 lat pozbawienia wolności.

Kary jednostkowe pozbawienia wolności, które w niniejszej sprawie podlegają połączeniu w ramach pierwszego ciągu wynoszą odpowiednio:

- 7 lat pozbawienia wolności (czyn I wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie sygn. akt VI K 904/99);

- 9 miesięcy pozbawienia wolności (czyn II wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie sygn. akt VI K 904/99);

- 6 miesięcy pozbawienia wolności (czyn III wyrok Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w Warszawie sygn. akt VI K 904/99);

- 1 rok pozbawienia wolności (czyn I wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie sygn. akt III K 352/14);

- 6 miesięcy pozbawienia wolności (czyn II wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy – Woli w Warszawie sygn. akt III K 352/14);

Suma wszystkich podlegających łączeniu kar jednostkowych pozbawienia wolności wynosi 9 lat i 9 miesięcy, co stanowi górną granicę łącznej kary pozbawienia wolności. Dolną granicę kary łącznej stanowi kara 7 lat pozbawienia wolności.

W ramach drugiego ciągu kary jednostkowe pozbawienia wolności wynoszą odpowiednio:

- 1 rok pozbawienia wolności (czyn I wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie VIII K 74/08);

- 2 lata pozbawienia wolności (czyn II wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie VIII K 74/08);

- 6 miesięcy pozbawienia wolności (czyn III wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie VIII K 74/08);

- 2 lata i 3 miesiące pozbawienia wolności (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie XVIII K 261/09);

- 3 lata pozbawienia wolności (wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie VIII K 351/10);

Suma wszystkich podlegających łączeniu kar jednostkowych pozbawienia wolności wynosi w tym przypadku 8 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności. Dolną granicę kary łącznej stanowi kara 3 lata pozbawienia wolności.

Orzekając o wymiarze kary, Sąd miał na uwadze utrwalone orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, jak również jednolite stanowisko doktryny, wielokrotnie wyrażone w literaturze przedmiotu. I tak w celu rozstrzygnięcia, która z zasad wymiaru kary łącznej – zasada absorpcji, asperacji czy kumulacji – powinna znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie, Sąd badał związek podmiotowo-przedmiotowy między poszczególnymi przestępstwami, za które orzeczono kary podlegające łączeniu, a w tym w szczególności tożsamość rodzajową naruszonego dobra, związek między czasem i miejscem popełnienia przestępstwa, podobieństwa w sposobie jego popełnienia, tożsamość ewentualnych współsprawców oraz tożsamość pokrzywdzonych. Stwierdzenie bliskiego związku podmiotowo-przedmiotowego mogłoby bowiem świadczyć o tym, że w abstrakcyjnie rozumianym odczuciu społecznym przestępstwa, za które orzeczono kary podlegające łączeniu odbierane byłyby jako „jedna całość”, co z kolei przemawiałoby za zastosowaniem zasady absorpcji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 maja 2001 r., sygn. II AKa 63/01, Prok. i Pr. 2002 nr 7, poz. 20; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 kwietnia 2014 r., sygn. II AKa 44/14).

Sąd miał również na uwadze utrwalony w orzecznictwie pogląd, że zasada pełnej kumulacji oraz pełnej absorpcji stosowana być powinna jedynie w sytuacjach wyjątkowych, wymagających szczególnego uzasadnienia, a za priorytet uważać należy zasadę asperacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 15 maja 2008 r., sygn. II AKa 98/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 47; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 maja 2008 r., II AKa 129/08, KZS 2008, Nr 9, poz. 48, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. II AKa 12/14, KZS 2014 nr 7-8, poz. 90).

Po przeanalizowaniu powyższych przesłanek, Sąd doszedł do przekonania, że okoliczności niniejszej sprawy przemawiają za zasadnością zastosowania w sprawie zasady asperacji i wymierzył skazanemu P. S. odpowiednio kary łączne: 8 lat i 6 miesięcy (za pierwszy zbieg przestępstw) oraz 7 lat pozbawienia wolności (za drugi zbieg przestępstw).

Przestępstwa objęte pierwszym węzłem kary łącznej zostały popełnione na przestrzeni 8 miesięcy, a więc w bliskiej odległości czasowej, jednak godziły w bardzo różne dobra prawne: art. 43 ust. 3 ustawy z dnia 24.04.1997 r., art. 276 kk, art. 279§1 kk, art. 263§2 kk. Przestępstwa objęte drugim węzłem kary łącznej zostały natomiast popełnione na przestrzeni ponad 5 lat (od stycznia 2002 do lutego 2007), ponadto również godziły w różne dobra prawne: art. 240 § 1 k.k., art. 239§1 k.k., art. 293§1 kk w zw. z art. 292§1 kk, art. 282 k.k., art. 272 k.k., art. 229§3 k.k., art. 230a§1 k.k., art. 258§2 k.k. Okoliczności te w sposób jednoznaczny przemawiają za niemożliwością miarkowania kary zgodnie z zasadą absorpcji, która powinna być właściwa dla skazanych, popełniających przestępstwa zbliżone czasowo i pod względem przedmiotowym.

Kolejną okolicznością, jaką należało uwzględnić przy wymiarze kary łącznej, jest zachowanie się skazanego w zakładzie karnym albo w środowisku, w którym znajduje się po prawomocnym skazaniu (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27.06.1973 roku sygn. IV KR 122/73, opubl. OSNKW nr 12/1973 poz. 159).

Opinia o skazanym P. S., którą można ocenić jako umiarkowanie pozytywną, świadczy nie tyle o skutecznym przebiegu wobec skazanego procesu resocjalizacji, ale raczej o przystosowaniu się skazanego do przebywania w warunkach izolacji więziennej. Poprawne zachowanie skazanego w warunkach zakładu karnego winno stanowić typową konsekwencję wykonywania orzeczonej wobec skazanego kary pozbawienia wolności, mającej zmierzać do osiągnięcia w stosunku do sprawcy pozytywnych celów zapobiegawczych i wychowawczych. Jak wynika z opinii Dyrektora Aresztu Śledczego W. – S., skazany wobec funkcjonariuszy przyjmuje postawę regulaminową. Sąd wymierzając karę łączną wziął pod uwagę wywiad środowiskowy, sporządzony przez Zespół Kuratorskiej Służby Sądowej w Sądzie Rejonowym w Pruszkowie z którego wynika, że skazany prowadzi normalny tryb życia. Zważywszy na zauważalne przejawy poprawnego zachowania skazanego w warunkach odbywanej przez niego kary, Sąd uznał, iż zastosowanie w jego przypadku zasady kumulacji kar również nie byłoby celowe.

Przy wymierzaniu kary skazanemu, Sąd miał także na uwadze ilość konfliktów z prawem, w które skazany wchodził w przeszłości. Nie ulega wątpliwości, iż P. S. był pięciokrotnie karany za przestępstwa o znacznym stopniu szkodliwości społecznej. Na marginesie należy dodać, że wobec skazanego w grudniu 2016 r. zapadł również nieprawomocny wyrok 11 lat pozbawienia wolności (sprawa SO w Warszawie o sygn. XVIII K 178/09). Z tych wszystkich względów Sąd uznał, że negatywne zachowania skazanego P. S. nie miały w jego życiu charakteru epizodycznego, takie postępowanie należy ocenić jako stałe i systematyczne kroczenie drogą przestępstwa przez skazanego.

Zdaniem Sądu, aby założone cele kary pozbawienia wolności, którymi kierował się Sąd przy jej orzeczeniu zostały osiągnięte, koniecznym jest poddanie skazanego dalszemu oddziaływaniu resocjalizacyjnemu w warunkach zakładu karnego w takim wymiarze, w jakim zostało to określone niniejszym wyrokiem. Dopiero wówczas możliwe będzie, w ocenie Sądu, osiągnięcie pozytywnych zmian w postawie skazanego.

Sąd nie znalazł uzasadnionych przesłanek, aby za pierwszy i drugi ciąg przestępstw orzec kary pozbawienia wolności w wymiarze niższym niż w/w orzeczone kary, gdyż przyjęcie innego poglądu powodowałoby niesłuszne premiowanie skazanych, tym bardziej, że fakt odbycia przez skazanego P. S. wprowadzonych do wykonania wyroków jest normalną konsekwencją nieprzestrzegania przez niego obowiązujących przepisów prawa karnego. Wymierzone kary łączne pozbawienia wolności we wskazanym wymiarze, zdaniem Sądu, odzwierciedlają zarówno rozmiar kar podlegających łączeniu orzeczonych wyrokami jednostkowymi, bliskość czasową wszystkich czynów, różnorodność naruszanych dóbr prawnych, jak i postawę skazanego w czasie pobytu w zakładzie karnym. Przywołane okoliczności upoważniają do stwierdzenia, że wymierzone kary łączne stanowić będą prawidłową i całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą oraz celową – z punktu widzenia prewencyjnego – reakcją na popełnione przez niego czyny.

Na podstawie art. 576§1 k.p.k. Sąd orzekł, że wyroki, które zostały objęte niniejszym wyrokiem łącznym podlegają odrębnemu wykonaniu. Sąd umorzył postępowanie w zakresie kary orzeczonej w sprawie o sygn. XVIII K 221/13 albowiem połączenie tej kary z innymi byłoby dla skazanego niekorzystne, a nadto brak było możliwości orzeczenia wobec skazanego kary łącznej z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, już chociażby z uwagi na wymiar kar orzeczonych wyrokami, z którymi należałoby połączyć karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 5 lat (w sprawie sygn. XVIII K 261/09 orzeczono karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, która jest dolną granicą kary łącznej).

Realizując dyrektywy ustawowe, Sąd na podstawie art. 63 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i art. 577 k.p.k. zaliczył P. S. na poczet na poczet orzeczonej w pkt 2 kary łącznej 8 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie sygn. VI K 904/99 od dnia 16 lutego 1998 r. do dnia 28 listopada 2001 r. i od dnia 12 lipca 2007 r. do dnia 02 kwietnia 2011 r. oraz w sprawie o sygn. III K 352/14 od dnia 08 października 1997 r. do dnia 06 listopada 1997 r. Z kolei na poczet orzeczonej w pkt 4 kary łącznej 7 lat pozbawienia wolności zalicza skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie Sygn. akt XII K 33/13 (wyrok łączny) od dnia 02 kwietnia 2011 r. do dnia 14 maja 2015 r. i od dnia 21 lutego 2007 r. do dnia 12 lipca 2007 r. oraz w sprawie o sygn. akt VIII K 351/10 od dnia 01 czerwca 2016 r. do dnia 31 maja 2017 r.

Sąd zwolnił skazanego P. S. od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., albowiem skazany przebywa długotrwale w Areszcie Śledczym i nie ma żadnych dochodów, w związku z tym nie byłby w stanie ich ponieść.

Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.