Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UWŁ

Sygnatura akt

XII K 12/24

Jeżeli został złożony wniosek o uzasadnienie wyroku jedynie co do rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych, można wypełnić część 3–8 formularza

1.  USTALENIE FAKTÓW

1.1. Wyroki wydane wobec skazanego

Lp.

Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny

Data wyroku albo wyroku łącznego

Sygnatura akt sprawy

Sąd Rejonowy w Pruszkowie

01 grudnia 2004 r.

II K 912/01

Sąd Rejonowy w Grodzisku Mazowieckim

05 maja 2005 r.

II K 525/02

Sąd Rejonowy w Pruszkowie

25 stycznia 2007 r.

II K 996/06

Sąd Rejonowy w Pruszkowie

14 maja 2007 r.

II K 539/05

Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie

15 lutego 2008 r.

III K 2513/06

Sąd Rejonowy w Pruszkowie

07 maja 2009 r.

II K 421/08

Sąd Rejonowy w Grodzisku Mazowieckim

04 listopada 2009 r.

II K 347/07

Sąd Rejonowy w Grodzisku Mazowieckim – wyrok łączny

07 października 2011 r.

II K 357/11

Sąd Okręgowy w Warszawie

15 marca 2017 r.

XII K 177/12

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

11 czerwca 2018 r.

III K 3/18

Sąd Okręgowy w Warszawie – wyrok łączny

25 sierpnia 2020 r.

XVIII K 114/20

Sąd Rejonowy w Pruszkowie

21 lutego 2023 r.

II K 131/23

Sąd Rejonowy w Pruszkowie

14 czerwca 2023 r.

II K 1939/20

1.2.  Inne fakty

1.2.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.2.1.1.

przesłanka podmiotowa – umiarkowana prognoza kryminalistyczna.

opinia o skazanym

106-107

1.2.1.2.

przesłanka przedmiotowa – brak związku przedmiotowo-podmiotowego popełnionych przestępstw.

informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego

132-139

odpisy wyroków

32-33

36-58

62

64-65

67

70

72-73

76-79

81

83-85

93-94

96-100

104-105

1.2.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

---------

--------

2.  OCENA DOWODÓW

2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.2.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.2.1.1.

opinia o skazanym

⚫

karę pozbawienia wolności odbywa w zakładzie typu zamkniętego w systemie zwykłym, nie jest zainteresowany zmianą systemu na programowanego oddziaływania;

⚫

kilkanaście razy nagradzany regulaminowo;

⚫

nie karany dyscyplinarnie;

⚫

wobec przełożonych zachowuje się właściwie i regulaminowo;

⚫

utrzymuje właściwe relacje interpersonalne ze współosadzonymi;

⚫

nie pracuje – uczy się na IV roku Liceum Ogólnokształcącego;

⚫

deklaruje przynależność do podkultury przestępczej – nie odnotowano negatywnych zachowań na tym tle;

⚫

nie przejawia zachowań agresywnych, ani samoagresywnych;

⚫

wobec popełnionych przestępstw wypowiada się w sposób krytyczny.

1.2.1.2.

informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego, wyroki

⚫

popełnione przez skazanego przestępstwa wymierzone były przeciwko porządkowi publicznemu, przeciwdziałaniu narkomanii, mieniu oraz rodzinie i opiece;

⚫

przestępstwa jakich dopuścił się skazany nie cechuje bliskość czasowa – czyny objęte niniejszym wyrokiem łącznym, zostały popełnione przez skazanego na przestrzeni prawie dwunastu lat.

2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów

(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.2.1 albo 1.2.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------

--------------------

----------------

3.  PODSTAWA KARY ŁĄCZNEJ

Lp.

Sąd, który wydał wyrok albo wyrok łączny, data wydania wyroku albo wyroku łącznego i sygnatura akt sprawy

Kary lub środki karne podlegające łączeniu

1.

Sąd Okręgowy w Warszawie, 25 sierpnia 2020 r., sygn. akt XVIII K 114/20

10 lat pozbawienia wolności

Kary jednostkowe:

5 lat pozbawienia wolności, 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, 1 rok pozbawienia wolności połączone w 9 lat pozbawienia wolności (XII K 177/12);

1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności (III K 3/18)

2.

Sąd Rejonowy w Pruszkowie, 14 czerwca 2023 r., sygn. akt II K 1939/20

4 miesiące pozbawienia wolności

Zwięźle o powodach połączenia kar lub środków karnych z wyjaśnieniem podstawy prawnej

W związku z tym, że czyny, których dopuścił się K. K., popełnione zostały w okresach od połowy maja 2007 r. do 29 października 2010 r., od połowy maja 2007 r. do 29 października 2010 r., od końca czerwca 2008 r. przez okres dwóch miesięcy co najmniej do końca sierpnia 2008 r., w dniu 29 maja 2017 r. oraz w okresie od dnia 01 grudnia 2018 r. do dnia 15 marca 2020 r. Sąd w oparciu o przepis art. 4 k.k. dokonał oceny stanu prawnego pod kątem zastosowania wobec skazanego względniejszych przepisów prawnych.

Wydając wyrok łączny w niniejszej sprawie Sąd orzekał na podstawie przepisów Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym do dnia 24 czerwca 2020 r. (sprzed nowelizacji dokonanej na mocy ustawy ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 roku, poz. 1086). Sąd doszedł do przekonania, że w przedmiotowej sprawie należy stosować przepisy obowiązujące od dnia 01 lipca 2015 r. do dnia 24 czerwca 2020 r., gdyż są one względniejsze dla sprawcy. Zgodnie z treścią art. 4 § 1 k.k. jeżeli w czasie orzekania obowiązuje ustawa inna niż w czasie popełnienia przestępstwa, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. W przypadku niniejszej sprawy Sąd badał stan prawny korzystniejszy dla skazanego pomiędzy trzema reżimami orzekania w przedmiocie kary łącznej – stanu prawnego obowiązującego przed dniem 1 lipca 2015 r., pomiędzy dniem 1 lipca 2015 r. a dniem 24 czerwca 2020 r., oraz stanem prawnym obowiązującym po dniu 24 czerwca 2020 r., albowiem stosownie do art. 81 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz. U. z 2020 roku, poz. 1086) obecnie obowiązujące (od dnia 24 czerwca 2020 r.) przepisy dotyczące orzekania w przedmiocie kary łącznej stosuje się jedynie do kar prawomocnie orzeczonych po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej, czyli dnia 24 czerwca 2020 r., a wobec K. K. takie trzy orzeczenia zostały wydane.

Sąd zauważył, że zastosowanie przepisów obowiązujących od dnia 24 czerwca 2020 r., które to przepisy przywróciły de facto główne zasady łączenia kar sprzed 1 lipca 2015 r., bądź do dnia 1 lipca 2015 r., powodowałyby konieczność umorzenia postępowania, albowiem na kanwie tych przepisów nie dałoby się objąć żadnych kar w węzeł kary łącznej. Natomiast stosując przepisy obowiązujące pomiędzy dniem 01 lipca 2015 r. a dniem 24 czerwca 2020 r. można było włączyć do wspólnego węzła kary łącznej niewykonane kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami w sprawach o sygn. akt XVIII K 114/20 (który to wyrok połączył jednostkowe kary pozbawienia wolności spraw o sygn. akt XII K 177/12 oraz III K 3/18) oraz II K 1939/20, co biorąc pod uwagę art. 4 § 1 k.k. korzystniej wpływa na sytuację prawną skazanego K. K..

Stosownie do art. 85 k.k. w brzmieniu przed dniem 24 czerwca 2020 r. jeżeli sprawca popełnił dwa lub wię­cej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łącze­niu, sąd orzeka karę łączną (§ 1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i pod­legające wykonaniu, z zastrzeżeniem art. 89 k.k., w całości lub w części kary lub kary łączne za popełnione przestępstwa, niezależnie od czasu orzeczenia kar podlegających łączeniu (§ 2). Za kary podlegające wykonaniu należy rozumieć: kary wykonywane na moment wydania wyroku łącznego (np. aktualnie wykonywana kara pozbawienia wolności) oraz kary oczekujące na wprowadzenie do wykonania (np. kolejne kary pozbawienia wolności). Podnieść przy tym należy, że w sprawie nie zaszły negatywne przesłanki do połączenia ww. kar pozbawienia wolności, o których mowa w art. 85 § 3 k.k.

Zdaniem Sądu, pod rządami reżimu prawnego obowiązującego pomiędzy dniem 1 lipca 2015 r., a dniem 24 czerwca 2020 r., węzłem kary łącznej pozbawienia wolności objęte mogły zostać kary pozbawienia wolności orzeczone w sprawach o sygn. akt XVIII K 114/20 oraz II K 1939/20, gdyż kary orzeczone powyższymi wyrokami nie zostały jeszcze wykonane i podlegają wykonaniu. Do ww. węzła kary łącznej – zgodnie z art. 87 § 1 k.k. – mogła zostać włączona także kara ograniczenia wolności (z przeliczeniem wskazanym w art. 87 § 1 k.k.) orzeczona w sprawie o sygn. akt II K 131/23, jednakże Sąd uznał, że w sytuacji gdy skazany K. K. nie mógł wykonać orzeczonej kary ograniczenia wolności – z uwagi na wykonywanie przez niego w tym czasie kary pozbawienia wolności – włączenie kary ograniczenia wolności do ww. węzła kary łącznej de facto spowodowałoby jej zamianę na karę pozbawienia wolności, co powodowałoby uniemożliwienie wykonania przez skazanego kary ograniczenia wolności. Jednocześnie wskazać należy, iż Sąd wydając wyrok łączny brał pod uwagę treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 kwietnia 2019 r., sygn. akt K 14/17 (LEX nr 2645349). Podkreślenia wymaga fakt, iż Sąd orzekając karę łączną, w myśl art. 85a k.p.k., bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania, Sąd Okręgowy w Warszawie połączył w węzeł kary łącznej kary pozbawienia wolności orzeczone wyrokami o sygn. akt XVIII K 114/20 (z uwzględnieniem wchodzących w jej skład kar) oraz II K 1939/20.

4.  WYMIAR KARY

Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy wymiarze kary łącznej

Orzekając w przedmiocie wymiaru kary, Sąd kierował się art. 86 § 1 k.k. oraz wszelkimi okolicznościami, które miały wpływ na jej ukształtowanie. Zgodnie z treścią art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 24 czerwca 2020 r., Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lat ograniczenia wolności albo 20 lat pozbawienia wolności.

Wobec powyższego, granice wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności za przestępstwa objęte powyższym zbiegiem wynoszą od 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności (najwyższa kara jednostkowa orzeczona w sprawie XII K 177/12) – w przypadku zastosowania zasady pełnej absorpcji, do 13 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności – w przypadku zastosowania zasady pełnej kumulacji. Jednocześnie Sąd na uwadze miał tzw. ślad kary łącznej, który kształtował granice wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności za przestępstwa objęte powyższym zbiegiem od 10 lat pozbawienia wolności (kara łączna orzeczona w sprawie o sygn. akt XVIII K 114/20) do 10 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd uwzględnił utrwalone orzecznictwo sądów powszechnych i Sądu Najwyższego, jak również jednolite stanowisko doktryny. Rozstrzygając co do tego, która z zasad wymiaru kary łącznej – zasada absorpcji, asperacji czy kumulacji – powinna znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie, Sąd badał następujące okoliczności: ilość przestępstw, co do których orzeczono kary podlegające łączeniu, związek podmiotowo-przedmiotowy między poszczególnymi przestępstwami, a w tym w szczególności tożsamość rodzajową naruszonego dobra, związek między czasem i miejscem popełnienia przestępstwa, podobieństwa w sposobie jego popełnienia, tożsamość ewentualnych współsprawców oraz tożsamość pokrzywdzonych. Stwierdzenie bliskiego związku podmiotowo-przedmiotowego mogłoby bowiem świadczyć o tym, że w abstrakcyjnie rozumianym odczuciu społecznym przestępstwa, za które orzeczono kary podlegające łączeniu odbierane byłyby jako „jedna całość”, co z kolei przemawiałoby za zastosowaniem zasady absorpcji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 9 maja 2001 r., sygn. II Aka 63/01, Prok. i Pr. 2002 nr 7, poz. 20; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 24 kwietnia 2014 r., sygn. II Aka 44/14). Sąd miał przy tym na uwadze utrwalony w orzecznictwie pogląd, że zasada pełnej kumulacji oraz zasada pełnej absorpcji stosowana być powinna jedynie w sytuacjach wyjątkowych, wymagających szczególnego uzasadnienia, a za priorytet uważać należy zasadę asperacji (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 15 maja 2008 r., sygn. II Aka 98/08, KZS 2008, Nr 12, poz. 47; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 maja 2008 r., II Aka 129/08, KZS 2008, Nr 9, poz. 48, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 25 lutego 2014 r., sygn. II Aka 12/14, KZS 2014 nr 7-8, poz. 90).

W świetle powyższego, Sąd uznał, że specyfika niniejszej sprawy przemawia za zasadnością zastosowania zasady asperacji i wymierzenia skazanemu K. K. kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 10 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności.

Orzekając w zakresie wymiaru kary łącznej, Sąd miał na uwadze przede wszystkim brak związku podmiotowo-przedmiotowego między popełnionymi przestępstwami wchodzącymi w węzeł kary łącznej pozbawienia wolności oraz znaczne oddalenie czasowe ich popełnienia. Nadto, Sąd miał na uwadze okoliczność negatywnie wpływającą na wymiar kary łącznej, a wynikającą z karty karnej skazanego. Dotychczas K. K. był skazywany jedenastokrotnie, co pokazuje, iż nie przestrzegał on obowiązującego w społeczeństwie porządku prawnego oraz miał doń stosunek lekceważący.

Wymierzając skazanemu karę łączną, Sąd miał na uwadze także opinię, jaka została wydana odnośnie skazanego przez Zastępcę Dyrektora Aresztu Śledczego w W.. Opinia, którą można ocenić jako umiarkowaną, co świadczy, zdaniem Sądu, o nieprawidłowym przebiegu wobec skazanego procesu resocjalizacji. Przeciętne zachowanie osadzonego w warunkach zakładu karnego nie powinno stanowić typowej konsekwencji wykonywania orzeczonej wobec skazanego kary pozbawienia wolności, która w swoim założeniu ma zmierzać do osiągnięcia w stosunku do sprawcy pozytywnych celów zapobiegawczych i wychowawczych. Nie uszło uwadze Sądu jednakże to, że skazany prezentuje krytyczną postawę do popełnionych przestępstw.

Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności, Sąd zastosował przy łączeniu kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec skazanego K. K. zasadę asperacji i wymierzył mu karę łączną 10 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki do kumulacji kar, albowiem byłaby to dolegliwość, która przekraczałaby potrzeby resocjalizacyjne wobec skazanego. Z drugiej zaś strony, w ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do absorpcji kar, albowiem orzeczenie kary łącznej przy zastosowaniu zasady absorpcji, prowadziłoby do stanu bezkarności za część popełnionych przez skazanego przestępstw. Wymierzając skazanemu karę łączną pozbawienia wolności, Sąd uznał, że kara ta spełni zarówno ustawowe zadania wychowawcze i zapobiegawcze wobec skazanego, jak i zadania w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara ta, zdaniem Sądu, nie może absolutnie być uznana jako zbyt surowa. Tym bardziej, iż wydany wobec K. K. wyrok łączny w niniejszej sprawie skróci czas odbywania kary pozbawienia wolności przez skazanego przynajmniej o 1 miesiąc.

5.  WYMIAR ŚRODKA KARNEGO

Przytoczyć okoliczności, które sąd uwzględnił przy łącznym wymiarze środka karnego

-------------------

6.  INNE ROZSTRZYGNIĘCIA ZAWARTE W WYROKU ŁĄCZNYM

Zwięźle o powodach uzasadniających inne rozstrzygnięcia z wyroku łącznego, w tym umorzenie postępowania, zaliczenie okresów na poczet kary łącznej

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył skazanemu okresy rzeczywistego pozbawienia wolności ze sprawy o sygn. akt XVIII K 114/20 od dnia 13 lutego 2012 r. do dnia 20 lutego 2012 r., od dnia 29 maja 2017 r. g. 12:45 do dnia 10 sierpnia 2017 r. g. 12:20 oraz od dnia 16 marca 2020 r. do dnia 11 czerwca 2024 r.

III.

Sąd ustalił, że w pozostałym zakresie połączone wyroki podlegają odrębnemu wykonaniu.

IV.

Na podstawie art. 572 k.p.k. Sąd umorzył postępowanie, co do objęcia wyrokiem łącznym kary orzeczonej wyrokiem w sprawie o sygn. akt II K 912/01, II K 525/02, II K 996/06, II K 539/05, III K 2513/06, II K 421/08, II K 347/07, II K 357/11 oraz II K 131/23, a także kary grzywny w sprawie o sygn. akt XII K 177/12.

7.  KOSZTY PROCESU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze i § 17 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia z dnia 14 maja 2024 r., Sąd zasądził na rzecz adw. S. M. – obrońcy z urzędu – kwotę 240 zł powiększoną o podatek VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną K. K..

VI.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 616 § 1 pkt 1 i § 2 pkt 2 k.p.k., Sąd zwolnił K. K. od ponoszenia kosztów sądowych w przedmiocie wydania wyroku łącznego, przejmując je na rachunek Skarbu Państwa, albowiem skazany jest pozbawiony wolności, przez co jego możliwości zarobkowe są znacznie ograniczone.

8.  PODPIS

SSO Beata Najjar