Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 817/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w Warszawie z dnia 27 marca 2024 r., sygn. akt III K 449/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

A.. R. B. występujący jako obrońca oskarżonego Ł. K. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. mającą mieć wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt. 2 k.p.k.), w szczególności art. 7, 366 §1 i art. 410 k.p.k. polegającą na dokonaniu wadliwej oceny treści korespondencji email oskarżonego Ł. K. z dnia 5 czerwca 2017r. w kontekście postanowień §1 lit. d umowy zlecenia z dnia 20 kwietnia 2017r. oraz treści art. art. 11 ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o usługach detektywistycznych, czego konsekwencją był mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę (art. 438 pkt. 3 k.p.k.), polegający na uznaniu, że przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona sprawstwa polecającego w sytuacji, gdy oskarżeni D. I. i M. P. nie byli związani treścią emaila oskarżonego Ł. K. w sposób uniemożliwiający bez określonych konsekwencji niewypełnienie polecenia;

2. mającą mieć wpływ na treść wyroku obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt. 2 k.p.k.), w szczególności art. 7, 366 §1 i art. 410 k.p.k. polegającą na wadliwym przyjęciu jakoby zachowanie polegające na zainstalowaniu lokalizatora GPS w pojeździe stanowiącym własność podmiotu zlecającego taką czynność i uzyskania w ten sposób dostępu do danych o bieżącej lokalizacji takiego pojazdu stanowiło działanie w celu uzyskania informacji, do której właściciel pojazdu nie jest uprawniony oraz czynność ustawowo zastrzeżoną dla organów i instytucji państwowych, czego konsekwencją był mający wpływ na treść wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę (art. 438 pkt. 3 k.p.k.), polegający na uznaniu, że przypisany oskarżonemu czyn wyczerpuje znamiona sprawstwa polecającego w sytuacji, gdy zlecenie zawarte w emailu oskarżonego Ł. K. z dnia 5 czerwca 2017r. nie zawierało w swej treści polecenia dokonania czynu zabronionego o znamionach zawartych w przyjętych za podstawę skazania art. 267 §1 i 3 k.k. oraz art. 45 ustawy o usługach detektywistycznych.

A.. J. T. występujący jako obrońca Ł. K. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na nieuzasadnionym jakimikolwiek ujawnionymi na rozprawie głównej okolicznościami przyjęciu, że oskarżeni M. P. i D. I. oraz oskarżony Ł. K., działając na podstawie zlecenia (...) sp. z o.o., pracodawcy pokrzywdzonej i zarazem leasingobiorcy samochodu marki (...) o numerze rejestracyjnym (...), nie mieli uprawnienia do uzyskania informacji o miejscu położenia tego samochodu oraz o sposobie wykonywania obowiązków pracowniczych pracownika - pokrzywdzonej E. N., podczas gdy z treści prawa leasingu (użytkowania) oraz stosunku pracy wynika, że pracodawca takie uprawnienia posiada i może je przenieść na inne osoby, w tym swoich pełnomocników;

2. obrazę przepisów prawa materialnego w zakresie innym, niż kwalifikacja prawna czynu, mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na niewłaściwym zastosowaniu art. 2 pkt 43 w zw. z pkt 52 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne w zw. z art. 19 ust. 6 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji i art. 7 ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o usługach detektywistycznych, poprzez przyjęcie apriorycznie i bez jakiegokolwiek uzasadnienia, że zamontowany przez oskarżonych M. P. i D. I., na zlecenie oskarżonego Ł. K., nadajnik GPS, stanowił telekomunikacyjne urządzenie końcowe, korzystanie z którego zostało zastrzeżone ustawowo dla upoważnionych do wykonywania kontroli operacyjno-rozpoznawczej organów państwowych, podczas gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów, dokonywana w zgodzie z zasadami i metodami wykładni zawężającej (w tym teleologicznej) prowadzi do wniosku, że montaż tego rodzaju nadajnika GPS nie jest zastrzeżoną dla organów państwowych czynnością operacyjno-rozpoznawczą;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, że oskarżony Ł. K. działał w zamiarze zlecenia oskarżonym D. I. i M. P. zachowania realizującego znamiona czynu zabronionego, podczas gdy z ujawnionych na rozprawie głównej okoliczności, wyjaśnień oskarżonego oraz z uzasadnienia wyroku (s. 15) wynika, że zdaniem sądu winą oskarżonego było to, że nie zweryfikował czy założenie nadajnika GPS przez detektywów było zgodne z prawem, co świadczy o faktycznym przypisaniu mu co najwyżej nieumyślności działania (i to w formie niedbalstwa);

4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, że zawarta między niezależnymi przedsiębiorcami (radcą prawnym reprezentującym spółkę adwokacko-radcowską a agencją detektywistyczną) umowa kreuje „stosunek zależności", o jakim mowa w art. 18 § 1 cz. 4 k.k., podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu, zaprezentowana zresztą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, wskazuje, że stosunek ten musi tworzyć taką presję psychiczną na adresacie polecenia, że czuje się on zmuszony do jego wykonania, zaś w przypadku umowy zlecenia zawartej między przedsiębiorcami o żadnym stosunku zależności mowy być nie może;

5. obrazę przepisu prawa materialnego w zakresie innym, niż kwalifikacja prawna, mającą wpływ na treść wyroku, a to art. 20 k.k. poprzez jego niezasadne pominięcie i przyjęcie, że „stwierdzenie przestępczego działania oskarżonych detektywów musiało rzutować na ocenę zachowania Ł. K.", co jest sprzeczne z indywidualnym i osobistym charakterem odpowiedzialności karnej oraz brakiem akcesoryjności odpowiedzialności współdziałających, co stanowi fundament regulacji zasad współdziałania przestępnego w polskim prawie karnym, co skutkowało powierzchownością i pobieżnością rozważań sądu meriti w zakresie oceny;

6. obrazę przepisu postępowania, a to art. 7 k.p.k., poprzez sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania uznanie wyjaśnień Ł. K. za niewiarygodne w części, w jakiej wskazywał on, że celem zamontowania nadajnika GPS w pojeździe użytkowanym przez pokrzywdzoną było, obok kontroli sposobu wykonywania przez nią pracy, monitorowanie położenia tego pojazdu, podczas gdy wniosek taki wynika logicznie z istoty i funkcji takiego nadajnika a nadto znajdował potwierdzenie w zeznaniach świadków niepowiązanych z Ł. K., w tym świadka I. G.;

7. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, a to art. 6 w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu, na jakiej podstawie sąd ustalił, że oskarżony Ł. K. świadomie kierował działaniami D. I. i M. P., o których wiedział, że stanowią realizację znamion czynu zabronionego lub co najmniej przewidywał to i godził się na to, co uniemożliwia rzeczowe prześledzenie toku rozumowania orzekającego sądu.

Obrońca oskarżonej M. P. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez błędną, sprzeczną z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenę materiału dowodowego, przede wszystkim wyjaśnień oskarżonych, korespondencji e-mail prowadzonej między oskarżonymi a przedstawicielami (...), treści raportów przygotowanych przez detektywów oraz zeznań pracowników (...), w zakresie, w jakim:

a) Sąd nie dostrzegł, iż całokształt zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego przeczy twierdzeniu, iż zachowanie oskarżonej miało na celu uzyskanie jakichkolwiek informacji, do których uzyskania nie była uprawniona 一 zarówno treść zarzutu, jak i sentencja wyroku w zakresie dotyczącym oskarżonej nie wskazują na to, by jej zachowanie było ukierunkowanie na inny cel niż uzyskanie informacji o bieżącym położeniu pojazdu matki (...), stanowiącym wyłączną własność (...), a uprawnienie do ewentualnego pozyskiwania tych danych oskarżona uzyskała bezpośrednio od właściciela pojazdu;

b) Sąd nie dostrzegł, iż zgromadzony materiał dowodowy, co wynika z treści uzasadnienia wyroku nie zawierającego żadnej wzmianki na temat, o którym mowa w niniejszym podpunkcie, nie pozwala na stwierdzenie czy i ewentualnie jakie dane, których źródłem był nadajnik GPS, zostały pozyskane przez oskarżoną, co w konsekwencji czyni absurdalnym twierdzenie, iż dane te były komukolwiek przekazywane;

c) Sąd pominął okoliczność, iż zarówno przekazywane przez detektywów raporty, jak i korespondencja prowadzona między detektywami a podmiotami działającymi z ramienia (...) nie zawierają żadnych treści, których pochodzenie można powiązać z nadajnikiem GPS;

2) będący konsekwencją powyższego naruszenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na uznaniu, iż:

a) oskarżona zamontowała urządzenie GPS w celu uzyskiwania informacji, do których nie była uprawniona;

b) oskarżona uzyskała jakiekolwiek informacje w wyniku zamontowania urządzenia GPS;

c) oskarżona przekazała komukolwiek jakiekolwiek informacje pozyskane za pośrednictwem nadajnika GPS.

Obrońca oskarżonego D. I., zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. w oparciu o art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez:

- naruszenie art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 45 Konstytucji RP polegające na wadliwym sporządzeniu uzasadnienia wyroku wbrew dyspozycji wskazanego przepisu, przejawiającym się w lukach, brakach i niewyjaśnieniu w stopniu należytym, na podstawie, jakich dowodów uznano winę oskarżonego D. I. w zakresie zarzucanego mu czynu oraz w zaniechaniu dokonania analizy prawnej, w szczególności zaś nie przybliżeniu, dlaczego Sąd uznał, że swym zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona czynu z art. 45 ustawy o usługach detektywistycznych i art. 267 § 1,3 i 4 k.k. zwłaszcza jakie zachowanie oskarżonego świadczyło, że miało ono na celu uzyskanie jakichkolwiek informacji, do których uzyskania nie był uprawniony, że użycie lokalizatora GPS było nieuprawnione, na jakiej podstawie Sąd uznał, że tego rodzaju urządzenie GPS jest urządzeniem zastrzeżonym dla służb, brak wyjaśnienia, jakie dane - których źródłem był lokalizator GPS zostały zgromadzone, utrwalone i przekazane przez oskarżonego - nie tylko uniemożliwiło prześledzenie toku rozumowania Sądu i weryfikację poczynionych ustaleń, ale wręcz utrudniło dokonanie prawidłowej oceny treści zaskarżonego wyroku, tym samym naruszając prawo do obrony oskarżonego i do rzetelnego procesu.

- naruszenie art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów wbrew zasadom prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i skoncentrowanie się przez sąd I instancji wyłącznie na dowodach obciążających oskarżonego, a przez to bezpodstawne uznanie, że oskarżony działał bez uprawnienia, używając urządzenia, którego nie miał prawa użyć i ujawnił informacje które uzyskał z wykorzystaniem tego urządzenia - podczas gdy ocena materiału dowodowego, przede wszystkim wyjaśnienia oskarżonych, M. P. i D. I. oraz Ł. K., korespondencji e-mail prowadzonej pomiędzy oskarżonymi a przedstawicielami (...), treści raportów przygotowanych przez detektywów oraz zeznań pracowników (...) w zakresie, w jakim: materiał dowodowy potwierdził/wiarygodność oskarżonego, że jego zachowanie było ukierunkowane tylko i wyłącznie na uzyskanie informacji o bieżącym położeniu pojazdu m-ki (...), stanowiącym wyłączną własność (...),

II. na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia a zarazem mających wpływ na jego treść, będący wynikiem naruszenia wymienionych przepisów postępowania polegających na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów poprzez dokonanie dowolnej, wybiórczej i tendencyjnej a nie swobodnej oceny dowodów, całkowitym zlekceważeniu faktu nieprzyznawania się przez oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu nieusunięciu wątpliwości nasuwających się w trakcie postępowania, niewyjaśnieniu wszelkich istotnych okoliczności sprawy, niewykazaniu, jakimi metodami Sąd doszedł do przekonania o winie oskarżonego, podczas gdy cały materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie nie dowodzi nawet pośrednio popełnienia zarzucanego D. I. czynu w wyżej wymienionym zakresie, a w szczególności nie wykazano:

- braku uprawnień przez oskarżonego do posługiwania się lokalizatorem GPS w ramach świadczonych usług detektywistycznych;

- że urządzenie GPS gromadziło i utrwalało informacje, do których posiadania nie był uprawniony oskarżony;

- że urządzenie GPS było urządzeniem „zastrzeżonym dla służb";

- że urządzenie GPS, jakoby zastąpiło bezpośrednią obserwację i przez to błędnym założeniu, że oskarżony dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa, mimo iż prawidłowa ocena materiału dowodowego nie daje podstaw do przyjęcia takiej tezy, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania za czyn, do którego się konsekwentnie nie przyznawał.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty wywiedzione przez obrońców oskarżonych są zasadne.

Sąd odwoławczy omówi zarzuty podniesione przez wszystkich obrońców łącznie albowiem mają one tożsamy charakter, zatem przedstawienia odrębnych rozważań byłoby niecelowe.

Sąd odwoławczy podziela stanowisko skarżących wyrażone we wszystkich wniesionych apelacjach, że uzasadnienie sporządzone przez Sąd I instancji jest lakoniczne i faktycznie niemożliwe jest odtworzenia na jego podstawie przebiegu rozumowania, które skutkowały wydaniem zaskarżonego wyroku. Chociaż wadliwe uzasadnienie samo w sobie nie mogło stanowić podstawy do wzruszenia zaskarżonego rozstrzygnięcia, to zawarte w nim braki unaoczniły błędy popełnione przez Sąd I instancji, których konsekwencją była zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie wszystkich oskarżonych. Sąd I instancji w ogóle nie przedstawił rozważań w przedmiocie tego, że wszyscy oskarżeni uzyskiwali przy pomocy zamontowanego urządzenia GPS informacje, do których nie byli uprawnieni, a powyższa okoliczność stanowi podstawę do ustalenia, czy doszło do popełnienia czynu zabronionego stypizowanego w art. 267 § 1, 3 i 4 kk, a co za tym idzie trafnie zostały podniesione zarzuty odnośnie błędów w ocenie dowodów i ustaleń faktycznych w powyższym zakresie. Jak wynika bowiem z wyjaśnień wszystkich oskarżonych potwierdzonych również zeznaniami świadków pracowników (...) oraz załączoną do akt sprawy dokumentacją w tym korespondencją pomiędzy oskarżonymi a pracownikami wyżej wskazanej spółki, wszyscy oskarżeni działali na zlecenie pracodawcy pokrzywdzonej (...) sp. z o.o.. Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia pominął okoliczność, że pojazd mechaniczny marki (...) nr. rej. (...), na którym zostało zamontowane urządzenie GPS było użytkowane w ramach umowy leasingu przez (...), pracodawcę pokrzywdzonej. Pojazd mechaniczny został powierzony E. N. wyłącznie jako pracownikowi, w celu wykonywania zadań służbowych. Sąd odwoławczy podziela stanowisko wyrażone w doktrynie, które zostało przytoczone przez skarżących, że „W art. 267 § 3 k.k. ustawodawca wskazał, że sprawca nie może być uprawniony do uzyskania informacji. O braku uprawnienia do zapoznania się z informacją decydować będzie wola dysponenta informacji, która została w odpowiedni sposób zamanifestowania. Wskazać należy przy tym dwa problemy. Po pierwsze może zdarzyć się tak, że dana informacja, którą określony podmiot chce uzyskać zachować w zachować w tajemnicy nie pozostaje w jego wyłącznej dyspozycji (…). Uzyskanie ich w drodze opisanej w art. 267 § 3 nie realizuje znamion przestępstwa, chyba, że ustawa ogranicza dostęp do tejże informacji ze względu na konieczność poszanowania innych wartości (…). Poza zakresem art. 267 § 3 pozostają zachowania polegające na monitorowaniu pracy pracowników , jeśli stanowią realizację uprawnień kontrolnych pracodawcy” ( A. Ludera – Ruszel. Standardy ochrony pracowniczego prawa do prywatności w orzecznictwie Trybunały Praw Człowieka, PiP 2016, z. 4 s. 58 – 59). W tym miejscu trafnie zauważył obrońca adw. R. B., że oskarżonym postawiono zarzut działania w okresie od czerwca 2017 r. do dnia 6 sierpnia 2017 r., a zatem zanim weszły bardziej restrykcyjne przepisy w Kodeksie Pracy w przedmiocie monitorowania pracowników przez pracodawcę, a w szczególności art. 22 ^{( 3)} § 1, 3 i 4 k.p. w zw. z art. 22 ^{( 2 )}§ 7 k.p. zobowiązujące pracodawcę do poinformowania pracownika o zainstalowaniu nadajnika GPS w służbowym samochodzie, wyżej wskazane przepisy weszły bowiem w życie dopiero od 25 maja 2018 r. Nie ulega wątpliwości, że (...) jako pracodawca miał prawo wiedzieć, czy jego pracownik prawidłowo wykonuje swoje obowiązki, a także w jaki sposób jest użytkowany przez pracownika powierzony mu pojazd mechaniczny, a w okresie objętym zarzutem sposób pozyskania powyższych informacji nie był ściśle uregulowany. Podkreślić należy przy tym, że nadajnik GPS został zamontowany właśnie na pojeździe mechanicznym powierzonym pracownikowi, a tym samym w oczywisty sposób nie mógł służyć do uzyskania innych informacji niż ustalenie miejsca jego położenia. Sąd I instancji poniechał uzasadnienia dlaczego nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych w powyższym zakresie, poprzestając na enigmatycznym stwierdzeniu, że skoro w jego ocenie GPS był urządzeniem zarezerwowanym dla państwowych organów do czynności operacyjno - rozpoznawczych, to wyjaśnienia oskarżonych są niewiarygodne, chociaż powyższa kwestia w zasadzie nie ma wpływu na ustalenie intencji oskarżonych. Nie sposób również przyjąć, że prywatność pokrzywdzonej została naruszona. Zaznaczyć bowiem trzeba, że GPS został założony na pojeździe mechanicznym powierzonym pokrzywdzonej przez pracodawcę i mógł określić lokalizację pokrzywdzonej, bądź jego innego użytkownika wyłącznie w trakcie poruszania się nim. Sama zaś okoliczność śledzenia przez detektywów pokrzywdzonej nie została objęta zarzutami i znajdowała się poza rozważaniami Sądu I instnacji.

W odniesieniu do statusu nadajnika GPS, Sądowi odwoławczemu znane jest stanowisko Sądu Najwyższego wskazujące na to, że w rozumieniu art. 19 ust. 6 ustawy o Policji korzystanie z tego urządzenia jest zastrzeżone dla organów państwowych do czynności operacyjno – rozpoznawczych, a zatem stosujący je detektyw dopuszcza się czynu zabronionego z art. 45 w zw. z art. 7 ustawy o usługach detektywistycznych (vide: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., sygn I KZP 17/13, OSNKW 2014/1/5). Tym nie mniej jak słusznie podnoszą skarżący nie sposób pominąć, że zarówno wyżej wskazane przepisy jak i przywołane stanowisko odnosiły się do czasów kiedy urządzenia typu GPS nie były popularne, ani w powszechnym użyciu. Obecnie zaś nadajniki GPS stanowią narzędzie powszechnie użytkowane, w szczególności przez właścicieli lub leasingodawców pojazdów mechanicznych, powierzanych do użytkowania innym podmiotom. W związku z powyższym dla ustalenia wystąpienia czynu z art. 45 w zw. z art. 7 ustawy o usługach detektywistycznych nie jest wystarczające, tak jak uczynił to Sąd I instancji, jedynie powierzchowne stwierdzenie, że oskarżeni M. P. i D. I. korzystali z nadajnika GPS, żeby śledzić pokrzywdzoną. Zaznaczyć bowiem trzeba, że nadajnik GPS został zamontowany na pojeździe mechanicznym użytkowanym w ramach umowy leasingu przez zleceniodawcę oskarżonych (...) a jednie powierzonym pokrzywdzonej do wykonywania pracy. Podkreślenia wymaga, że samo zamontowanie nadajnika GPS przez pracodawcę w samochodzie „służbowym”, nawet zlecone zewnętrznemu podmiotowi, nie stanowi czynu nielegalnego, ani wbrew prawu, a jest w obecnych czasach dość powszechne. Podobnie sytuacja ma się z monitorowaniem pracy wykonywanej przez osobę zatrudnioną ze strony pracodawcy, szczególnie, że powyższa kwestia nie była w okresie objętym zarzutem ściśle uregulowana. Zatem nawet jeśli tego czynu dopuścili się zatrudnieni przez (...) detektywi, to nie sposób stwierdzić, że ich czynność była zastrzeżona wyłącznie dla organów państwowych wykonujących czynności operacyjno – rozpoznawcze w rozumieniu art. 45 ustawy o usługach detektywistycznych. Zyskali oni bowiem uprawnienie do założenia nadajnika GPS od zleceniodawcy (...), a spółka jako użytkownik pojazdu w ramach umowy leasingu była do powyższej dyspozycji uprawniona.

Z uwagi na to, że czyn Ł. K., był związany z czynem zarzucanym oskarżonym M. P. i D. I., a wobec nie stwierdzenia, żeby swoim działaniem wyczerpywali oni znamiona przestępstwa, rozważania w odniesieniu do zarzutów w przedmiocie podżegania, bądź sprawstwa polecającego są bezprzedmiotowe.

Wniosek

Wszyscy obrońcy wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie reprezentowanych przez nich oskarżonych.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ zarzuty są zasadne wniosek zasługiwał na uwzględnienie.

3.2.

Oskarżyciel publiczny zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i środkach karnych na niekorzyść oskarżonych D. I., M. P. i Ł. K..

Oskarżyciel publiczny zarzucił:

1) w odniesieniu do D. I.:

— niezastosowanie środka karnego w postaci zakazu wykonywania określonego zawodu, tj. wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług detektywistycznych, w sytuacji gdv oskarżony D. I. przy popełnieniu przestępstwa nadużył wykonywanego zawodu

w postaci świadczenia usług detektywistycznych;

— rażącą niewspółmierność wymierzonej kary grzywny w ilości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda, w sytuacji gdy przy prawidłowym uwzględnieniu dyrektyw wymiaru kąty, a w szczególności społecznej szkodliwości czynu, a także możliwości realizacji celów kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, zasadne było orzeczenie wobec D. I. kary grzpvny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych po 30 (trzydzieści) złotych każda;

2) w odniesieniu do M. P.:

- niezastosowanie środka karnego w postaci zakazu wykonywania określonego zawodu, tj. wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług detektywistycznych, w sytuacji gdy oskarżona M. P. przy popełnieniu przestępstwa nadużyła wykonywanego zawodu w postaci świadczenia usług detektywistycznych,

— rażącą niewspółmierność wymierzonej kary grzywny w ilości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda, w sytuacji gdy przy prawidłowym uwzględnieniu dyrektyw wymiaru kary, a w szczególności społecznej szkodliwości czynu, a także możliwości realizacji celów kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, zasadne bvło orzeczenie wobec M. P. kary grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych po 30 (trzydzieści) złotych każda;

3) w odniesieniu do Ł. K.:

— niezastosowanie środka karnego w postaci zakazu wykonywania określonego zawodu, tj. zawodu radcy prawnego, w sytuacji gdy oskarżony Ł. K. przy popełnieniu przestępstwa nadużył wykonywanego zawodu radcy prawnego, będącego zawodem zaufania publicznego;

— rażącą niewspółmierność wymierzonej kary grzywny w ilości 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny po 20 (dwadzieścia) złotych każda, w sytuacji gdy przy prawidłowym uwzględnieniu dyrektyw wymiaru kary, a w szczególności społecznej szkodliwości czynu, w tym także biorąc pod uwagę, iż Ł. K. przy popełnieniu przestępstwa nadużył wykonywanego przez siebie zawodu radcy prawnego, będącego zawodem zaufania publicznego oraz jako podmiot profesjonalny wykonujący zawód prawniczy, a więc posiadający wiedzę z zakresu obowiązujących przepisów, polecił wykonanie czynu zabronionego, a nadto przy uwzględnieniu możliwości realizacji celów kary w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej, zasadne było orzeczenie wobec Ł. K. kary grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na podstawie art. 436 k.p.k. Sąd odwoławczy odstąpił od rozpoznania zarzutów podniesionych przez oskarżyciela publicznego, albowiem rozważania w ich przedmiocie są niecelowe wobec faktu, że kontrola instancyjna wykazała zasadność zarzutów wywiedzionych przez obrońców oskarżonych, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku i ich uniewinnieniem, a tym samym bezprzedmiotowością kar i środków karnych.

Wniosek

Oskarżyciel publiczny wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1) zmianę punktu I. wyroku poprzez wymierzenie D. I. kary grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych po 30 (trzydzieści) złotych każda;

2) zmianę punkcie II. wyroku poprzez wymierzenie M. P. kary grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych po 30 (trzydzieści) złotych każda;

3) zmianę punktu III. wyroku poprzez wymierzenie Ł. K. kary grzywny w wysokości 300 (trzystu) stawek dziennych po 100 (sto) złotych każda;

4) orzeczenie wobec:

- oskarżonego D. I. środka karnego w postaci zakazu wykonywania określonego zawodu, tj. wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług detektywistycznych na okres 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się orzeczenia;

- oskarżonej M. P. środka karnego w postaci zakazu wykonywania określonego zawodu, tj. wykonywania działalności gospodarczej w zakresie usług detektywistycznych na okres 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się orzeczenia;

— oskarżonego Ł. K. środka karnego w postaci zakazu wykonywania określonego zawodu, tj. zawodu radcy prawnego na okres 3 (trzech) lat od uprawomocnienia się orzeczenia;

w pozostałym zakresie wnosząc o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec odstąpienia od rozpoznania zarzutów wywiedzionych przez oskarżyciela publicznego, wnioski również pozostawiono bez rozpoznania.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok został zmieniony w ten sposób, że uniewinniono wszystkich oskarżonych od przypisanych im czynów.

Zwięźle o powodach zmiany

Kontrola odwoławczy wykazała, że zarzuty wywiedzione przez obrońców oskarżonych są zasadne. Szersze rozważania w przedmiocie zmiany zaskarżonego wyroku zostały przedstawione w sekcji „zarzuty i wnioski” pkt. 3.1. niniejszego uzasadnienia.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Na podstawie art. 618 § 1 pkt. 11 k.p.k. Sąd odwoławczy zasądził od Skarbu Państwa na rzecz M. T. kwotę 840 zł podwyższoną o stawkę podatku VAT tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu w instancji odwoławczej oskarżonemu D. I.. Wysokość wynagrodzenia została ustalona podstawie § 17 ust. 2 pkt. 4 w zw. z § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa labo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

3.

Na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 632 pkt. 2 k.p.k. wobec uniewinnienia oskarżonych kosztami procesu obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS