Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca:	Sędzia (del.) Anna Bednarek
Protokolant:	Aneta Obcowska

po rozpoznaniu w dniu 10 stycznia 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) GmbH w B. (N.)

przeciwko (...) Company A. w D. (I.)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 29 września 2023 r., sygn. akt II C 423/23 upr

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda (...) GmbH w B. (N.) na rzecz pozwanego (...) Company (...) w D. (I.) kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty.

Anna Bednarek

Sygn. akt V Ca 4004/23

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 10 stycznia 2025 r.

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja jako bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie, a podniesione w niej zarzuty nie mogą skutkować zmianą, bądź uchyleniem zaskarżonego wyroku. Sąd Rejonowy w toku postępowania nie dopuścił się żadnego z zarzucanych mu uchybień, a rozstrzygnięcie – zarówno co do podstawy faktycznej jak i prawnej – jest w ocenie Sądu Okręgowego słuszne i w pełni odpowiadające przepisom prawa. Sąd I instancji dokonał trafnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Do ustalonego stanu faktycznego zastosowane zostały właściwe przepisy prawa materialnego, które zostały też prawidłowo zinterpretowane. W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy podzielając ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego, przyjmuje je za własne.

Zdaniem Sądu Okręgowego na gruncie niniejszej sprawy stan faktyczny został ustalony przez Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, która wymaga, aby sąd oceniał materiał dowodowy w sposób logiczny, spójny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego, dlatego też za bezzasadne należało uznać zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Natomiast analizując treść zarzutów podniesionych w apelacji dojść należy do wniosku, iż stanowią one jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami poczynionymi w toku niniejszej sprawy przez Sąd Rejonowy.

Na gruncie niniejszej sprawy strona powodowa zarzucała, iż Sąd I instancji błędnie ustalił i ocenił, że powód nie wykazał, aby zawarł umowę przelewu wierzytelności z R. N. (art. 509 § 1 k.c. i 511 k.c.). W ocenie Sądu Okręgowego zaś, istotnie w sprawie niniejszej strona powodowa nie wykazała swojej legitymacji czynnej, bowiem materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy nie zawiera dowodu potwierdzającego zawarcie umowy cesji przez powoda i pasażera wskazanego w pozwie lotu. Jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy, w orzecznictwie przyjmuje się, że przelew wierzytelności nie może być skutecznie dokonany w drodze jednostronnej czynności prawnej, a powód nie wykazał, aby jako cesjonariusz złożył cedentowi oświadczenie o nabyciu wierzytelności związanych z opóźnionym lotem, tym samym nie wykazał faktu zawarcia umowy cesji. W aktach sprawy bowiem znajduje się wyłącznie dokument zatytułowany „Assignment form”, zawierający oświadczenie i podpis jedynie R. N..

Wskazać przy tym należy, że rację ma powód podnosząc, że umowa cesji może być zawarta w każdy sposób. Nie zmienia to jednak faktu, iż okoliczność jej zawarcia w toku procesu winna być udowodniona, bowiem jej istnienie warunkuje ocenę w zakresie posiadania legitymacji procesowej czynnej do wytoczenia powództwa. O ile strony zawarły umowę w innej formie, to koniecznym jest przedłożenie dowodów, że strony złożyły oświadczenia woli co do zawarcia rzeczonej umowy cesji. W sprawie niniejszej powód, na którym spoczywał ciężar dowodu w tym zakresie (art. 6 k.c. w zw. z art. 322 k.p.c.), dowodu takiego nie zaoferował. Taki stan rzeczy skutkować musiał oceną, iż powód nie posiadał legitymacji czynnej.

Mając na uwadze, jak wskazano wyżej, iż dowody zaoferowane zarówno przed Sądem I nie były wystarczające dla możliwości stwierdzenia, czy doszło do zawarcia przez powoda umowy cesji roszczeń przysługujących mu wobec pozwanych linii lotniczych na mocy art. 385 k.p.c. należało orzec o oddaleniu apelacji powoda.

Z tych względów bezprzedmiotowym było odnoszenie się do pozostałych podniesionych w apelacji zarzutów, w szczególności co do tego czy w sprawie zaistniały nadzwyczajne okoliczności zwalniające przewoźnika z obowiązku wypłaty powodowi odszkodowania.

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. stosownie do zasady odpowiedzialności za wynik postępowania. Na koszty powstałe po stronie pozwanego złożyły się: kwota 450 zł wynikająca z § 2 pkt 3 w z. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązującym w dacie wniesienia apelacji.

Anna Bednarek