Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:

Sędzia (del.) Renata Jabłońska

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2023 r. w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa I. Z.

przeciwko (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 23 lutego 2023 r., sygn. akt II C 42/22

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

a) w punkcie 1. „oddala powództwo w całości,”,

b) eliminuje z treści sentencji dotychczasowy punkt 2.,

e) dotychczasowy punkt 3. oznacza jako punkt 2. i nadaje mu treść: „zasądza od powoda I. Z. na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 287 zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu.”;

zasądza od powoda I. Z. na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 235 zł (dwieście trzydzieści pięć złotych) wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt V Ca 3094/23

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 października 2021 r. I. Z. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki z o.o. z siedzibą w W. kwoty 300 euro wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 5 października 2021 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanym w dniu 22 listopada 2021 r. pod sygn. I Nc 4013/21 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla m. st. Warszawy w Warszawie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wyrokiem z dnia 23 lutego 2023 r., sygn. akt II C 42/22, Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie w punkcie 1. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 euro z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 października 2021 r. do dnia zapłaty, w punkcie 2. w pozostałym zakresie powództwo oddalił, w punkcie 3. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 387 wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 270 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sporządzenie uzasadnienia wyroku okazało się niemożliwe i Prezes Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie zawiadomił o tym pozwaną w trybie art. 331 § 4 k.p.c.

Apelację od ww. wyroku wniosła strona pozwana zaskarżając orzeczenie w części – tj. co do pkt 1 i 3.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwana zarzuciła:

1) obrazę przepisów prawa procesowego, która mogła mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnej analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego i pominięcie przy tej ocenie, że Powód w niniejszej sprawie dochodził odszkodowania z tytułu opóźnienia lotu Z A. do K. z dnia 5 października 2021 r., podczas gdy wraz z pozwem ani dalszymi pismami procesowymi nie przedstawił żadnych dowodów wskazujących na fakt posiadania potwierdzonej rezerwacji na taki lot, opłacenia przelotu takim lotem ani na fakt ponad 3-godzinnego opóźnienia takiego lotu, co powinno skutkować ustaleniem faktycznym, że Powód nie udowodnił swojego roszczenia co do zasady, a w konsekwencji prowadzić do oddalenia powództwa,

b) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 245 k.p.c. poprzez dowolną ocenę dowodu z umowy o wypłatę natychmiastowej rekompensaty, zawartej pomiędzy Pozwaną Spółką a Powodem i uznanie, wbrew treści zawartej umowy, na mocy której Powód zrzekł się dalszych roszczeń w stosunku do Pozwanej Spółki w związku z opóźnieniem spornego lotu, Pozwana jest zobowiązana do wypłaty na rzecz Powoda dalszego odszkodowania z tego tytułu,

2) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 7 ust. 1 lit. b) i art. 3 ust. 2 Rozporządzenia 261/2004 w zw. z art. 6 k.c. poprzez uwzględnienie powództwa w sytuacji, gdy Powód nie wykazał jego zasadności, tj. nie udowodnił dysponowania potwierdzoną rezerwacją na lot z A. do K. z dnia 5 października 2021 r., opłacenia przelotu takim lotem ani zaistnienia ponad 3 godzinnego opóźnienia takiego lotu,

b) art. 65 § 1 i 2 polegające na dokonaniu błędnej wykładni oświadczenia woli Powoda zawartego w umowie o wypłatę natychmiastowej rekompensaty w sposób sprzeczny z jej treścią i w konsekwencji błędne uznanie, że wbrew treści zawartej umowy, na mocy której Powód zrzekł się dalszych roszczeń w stosunku do Pozwanej Spółki w związku z opóźnieniem spornego lotu oraz oświadczył, że przed podpisanym umowy ugody został należycie poinformowany o swych prawach w związku z opóźnieniem lotu, Pozwana jest zobowiązana do wypłaty na rzecz Powoda dalszego odszkodowania z tego tytułu,

c) art. 7 ust. 1 lit. b) Rozporządzenia 261/2004 w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 5 ust. 1 lit. c Rozporządzenia 261/2004 poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że Pozwana była zobowiązana do wypłacenia Powodowie dodatkowego odszkodowania z tytułu opóźnienia lotu (...), pomimo zawarcia przez strony ugody w tej kwestii,

d) art. 917 k.c. w zw. z art. 353 ¹ k.c. i pominięcie faktu, że strony niniejszego postępowania świadomie i dobrowolnie zawarły ugody, na mocy których poczyniły sobie wzajemne ustępstwa co do łączącego je stosunku prawnego, a więc powództwo podlegało oddaleniu z uwagi na skutecznie podniesiony przez Pozwanego zarzut powagi rzeczy ugodzonej.

Wobec powyższego pozwana wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie poprzez w pkt 1. oddalenie powództwa w całości i w pkt 3. zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanego kosztów postępowania za pierwszą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Ponadto wniosła o zasądzenie od Powoda na rzecz Pozwanej zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie zachodziły podstawy do zmiany zaskarżonego orzeczenia poprzez oddalenie powództwa w całości oraz do zasądzenia kosztów od powoda na rzecz pozwanego za obie instancje.

Przed przystąpieniem do rozpoznania sprawy należało w pierwszej kolejności rozważyć, jakie są skutki zaistniałej w tej sprawie niecodziennej sytuacji, w której Sąd Rejonowy nie sporządził pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Zgodnie z art. 331 § 4 k.p.c. jeżeli sporządzenie uzasadnienia okaże się niemożliwe, prezes sądu zawiadamia o tym stronę. W takim przypadku termin do wniesienia środka zaskarżenia biegnie od dnia doręczenia tego zawiadomienia, o czym należy pouczyć stronę. Stronie niezastępowanej przez adwokata, radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej wraz z tym pouczeniem doręcza się pouczenie przewidziane w § 3. Przepis art. 327 § 5 stosuje się.

W piśmie z dnia 31 lipca 2023 r., którym zawiadomiono pełnomocnika pozwanego o niemożności sporządzenia uzasadnienia, nie wskazano dokładnej przyczyny powodującej, że sporządzenie uzasadnienia nie jest możliwe. Przepisy prawa nie nakładają jednak obowiązku wskazania takiej przyczyny. Nie budzi zaś wątpliwości, że przed wystosowaniem ww. pisma Wiceprezes Sądu Rejonowego musiał dokonać weryfikacji, jakie są przyczyny niemożności sporządzenia uzasadnienia, czy mają charakter długotrwały, czy nie i na tej podstawie musiał dokonać oceny, czy sporządzenie uzasadnienia jest możliwe, czy nie. W oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dokumenty, brak jest podstaw do zanegowania przez Sąd Okręgowy oceny dokonanej przez Wiceprezesa Sądu Rejonowego. W tej sytuacji zarządzenie Wiceprezesa Sądu Rejonowego należało ocenić jako w pełni prawidłowe i wręcz konieczne do tego, aby umożliwić stronom poddanie zaskarżonego orzeczenia kontroli instancyjnej oraz uzyskanie prawomocnego orzeczenia, rozstrzygającego sprawę.

Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Najwyższego wyrażony w uchwale z dnia 9 lutego 2000 r. (III CZP 38/99), że nieusuwalny brak uzasadnienia wyroku nie stanowi przeszkody do rozpoznania sprawy na skutek apelacji wniesionej od tego wyroku. W uzasadnieniu tej uchwały trafnie podniesiono, że „w sytuacji, gdy zaskarżony wyrok nie zawiera uzasadnienia, pomimo zgłoszenia przez stronę odpowiedniego wniosku, sąd drugiej instancji nie może powstrzymać się od rozpoznania sprawy na skutek apelacji, aczkolwiek brak uzasadnienia niewątpliwie rodzi określone trudności w przeprowadzeniu kontroli instancyjnej. Niemniej jednak sąd nie jest pozbawiony możliwości poddania kontroli postępowania pierwoszoinstancyjnego i przyjętego rozstrzygnięcia na podstawie materiału dotychczas zebranego oraz oceny podjętych w toku procesu czynności. Sąd drugiej instancji rozpoznaje sprawę jako sąd apelacyjny. Kontrolując prawidłowość zaskarżonego orzeczenia, pełni również funkcję sądu merytorycznego, który w zasadzie może rozpoznać sprawę od początku, uzupełnić materiał dowodowy lub powtórzyć już przeprowadzone dowody”.

Mając na uwadze realia niniejszej sprawy, w szczególności bacząc, że poza dowodem z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, Sąd Rejonowy nie przeprowadził innych dowodów, zaś spór stron sprowadzał się do oceny prawnej „Umowy o wypłatę natychmiastowej rekompensaty” z dnia 13.08.2021 r., Sąd Okręgowy uznał, że dokonanie instancyjnej kontroli zaskarżonego orzeczenia bez pisemnego uzasadnienia – jakkolwiek znacznie utrudnione – jest możliwe bez uszczerbku dla rzetelności postępowania.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny.

I. Z. (dalej także jako powód) posiadał ważną rezerwację i był pasażerem lotu o numerze (...) z A. do K. zrealizowanego przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (dalej także jako pozwana), który planowo miał się rozpocząć dnia 13 sierpnia 2021 roku o godzinie 16:40. (o koliczność bezsporna, a nadto dowód: karta pokładowa k. 6)

Lot nr (...) z dnia 13 sierpnia 2021 roku uległ opóźnieniu w przylocie do miejsca docelowego w wymiarze przekraczającym 3 godziny. (o koliczność bezsporna)

Odległość, liczona metodą trasy po ortodromie, pomiędzy lotniskami, pomiędzy którymi odbywał się ww. przelot, była większa niż 1500 km, mniejsza niż 3500 km. (o koliczność bezsporna)

W dniu 13 sierpnia 2021 r. I. Z. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. „Umowę o wypłatę natychmiastowej rekompensaty”, na podstawie której pozwana wypłaciła powodowi w dniu 1 września 2021 r. 100 euro, zaś powód oświadczył, że kwota rekompensaty zaspokaja wszystkie jego roszczenia związane z opóźnieniem lotu i z chwilą jej otrzymania zrzeka się wobec pozwanej obecnie bądź na przyszłość jakichkolwiek roszczeń z jakichkolwiek tytułów – w szczególności odszkodowania, zadośćuczynienia, zwrotu jakichkolwiek poniesionych kosztów – wynikających z opóźnienia lotu lub związanych z opóźnieniem lotu. Powód jednocześnie oświadczył, że został poinformowany o przysługujących mu prawach i jest świadomy treści przepisów rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, w szczególności art. 7 tegoż rozporządzenia. (o koliczność bezsporna, a nadto dowody: umowa k. 18-18v, potwierdzenie transakcji k. 19)

Pismem datowanym na 1 września 2021 r. I. Z. wezwał (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. do zapłaty kwoty stanowiącej równowartość 400 euro z odsetkami ustawowymi – tytułem odszkodowania za opóźniony lot (...). Pismem datowanym na 28 września 2021 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. odmówiła uznania dalszych roszczeń tj. ponad kwotę wypłaconą na podstawie zawartej ugody. (o koliczność bezsporna, a nadto dowody: wezwanie k. 7, odpowiedź k. 8)

Ww. okoliczności faktyczne nie były sporne. Spór dotyczył oceny prawnej ww. umowy z dnia 13.08.2021 r. zawartej przez strony. Pozwany powoływał się na powagę rzeczy ugodzonej, zaś powód powołując się na art. 15 ust. 2 ww. Rozporządzenia nr 261/2004 wskazywał, że zawarta umowa nie może stanowić przeszkody w dochodzeniu kwoty 300 euro tytułem uzupełnienia należnego mu odszkodowania w związku z opóźnieniem lotu ponieważ nie został on prawidłowo pouczony o przysługujących mu prawach.

W świetle powyższego należy ocenić, że kluczową dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy była kwestia dalszej możliwości dochodzenia przez powoda odszkodowania wynikającego z Rozporządzenia nr 261/2004, pomimo zawarcia w dniu 13 sierpnia 2021 r. przez niego „Umowy o wypłatę natychmiastowej rekompensaty”, stanowiącej ugodę pozasądową, na podstawie której pozwana Spółka wypłaciła na rzecz powoda kwotę 100 euro, zaś powód zrzekł się wobec niej wszelkich roszczeń związanych z opóźnieniem lotu.

Treść rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego wskazuje, że Sąd ten doszedł do przekonania, że pomimo zawarcia ww. umowy, powodowi przysługuje kwota 300 euro w związku z opóźnieniem ww. lotu. Kwotę tą Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 października 2021 r. do dnia zapłaty (punkt 1 wyroku). W punkcie 2. wyroku Sąd Rejonowy oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Porównanie treści pkt 1 wyroku i żądania pozwu wskazuje, że Sąd Rejonowy ocenił jako niezasługujące na uwzględnienie żądanie odsetek ustawowych za opóźnienie za okres od 5 października 2021 r. do 28 października 2021 r. W tym zakresie jednak (tj. co do 2 punktu) wyrok Sądu Rejonowego uprawomocnił się, i nie był on przedmiotem oceny Sądu Odwoławczego.

Przechodząc do analizy zasadności zarzutów apelacji w pierwszej kolejności należy podkreślić, że nie budzi wątpliwości, że żądanie pozwu, jak i przeprowadzone postępowanie, dotyczyło lotu o numerze (...) z A. do K. zrealizowanego przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. w dniu 13 sierpnia 2021 roku. Co prawda na wstępie uzasadnienia pozwu powód wskazał, że przewóz miał nastąpić w dniu 5 października 2021 r., jednakże na dowód tego powołał dokument podróży, w którym widnieje data 13.08.2021 r. Także pozostałe załączone do pozwu dokumenty wskazują, że w istocie żądanie pozwu związane było z lotem z dnia 13.08.2021 r. Co istotne, również sama pozwana nie miała wątpliwości, że żądanie pozwu dotyczy lotu z dnia 13.08.2021 r. W sprzeciwie od nakazu zapłaty, jak i w toku dalszego postępowania przed Sądem Rejonowym, przywoływała okoliczności związane z lotem z dnia 13.08.2021 r., w tym z odszkodowaniem wypłaconym powodowi w związku z opóźnieniem tego właśnie lotu. W świetle powyższego nie zasługiwał zatem na uwzględnienie zarzut pozwanej obrazy przepisów prawa procesowego wskazany w punkcie 1) ppkt 1) lit. a) apelacji.

Pozostałe zarzuty apelacji były o tyle zasadne, że doprowadziły do zmiany orzeczenia w zaskarżonej części.

W ocenie Sądu Okręgowego w realiach niniejszej sprawy nie można było, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego, uznać, że powód nie został należycie poinformowany o przysługujących mu prawach przed zawarciem ugody pozasądowej w przedmiocie odszkodowania z tytułu opóźnienia lotu. Podkreślenia bowiem wymaga, że § 1 ust. 2 ugody wskazuje, iż powód składając podpis pod ugodą oświadczył, że został poinformowany o przysługujących mu prawach i jest świadomy treści przepisów Rozporządzenia (WE) nr 261/2004, w szczególności art. 7 tegoż Rozporządzenia. Ponadto treść § 2 ust. 2 i 3 zawartej ugody wskazuje na fakt, że powód zaakceptował kwotę 100 euro, uznając, że zaspokaja wszystkie jego roszczenia związane z opóźnieniem lotu oraz zrzekł się jakichkolwiek roszczeń, w szczególności odszkodowania, zadośćuczynienia, zwrotu jakichkolwiek poniesionych kosztów związanych z opóźnieniem lotu.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że zawarcie ugody pomiędzy stronami nie budziło żadnych wątpliwości, fakt ten nie był także kwestionowany przez strony. Początkowo strona powodowa wskazała, że pozwana nie poinformowała pasażerów o przysługujących im prawach. Następnie - po ujawnieniu (przy sprzeciwie od nakazu zapłaty) przez pozwanego treści ww. ugody pozasądowej, w tym zapisu ww. § 1 ust. 2, strona powodowa wskazała, że pasażer nie został należycie poinformowany o przysługujących mu prawach, w tym do wysokości należnego odszkodowania. Że już po podpisaniu ugody pasażer powziął informację, iż kwotą faktycznie przysługującą mu z tytułu zdarzenia jest kwota 400 euro, nie zaś ¼ należnego odszkodowania. Oraz że otrzymana kwota odszkodowania jest rażąco zaniżona w wyniku wprowadzenia powoda w błąd i obecnie powód dochodzi uzupełnienia odszkodowania w kwocie 300 euro. Podkreślenia jednak wymaga, że powód nie przedstawił żadnych dowodów, by uchylił się od skutków prawnych swojego oświadczenia woli zawartego w ww. ugodzie. Zatem zawarcie ugody pozasądowej, w niniejszej sprawie kreuje stan powagi rzeczy ugodzonej, zaś jej wykonanie doprowadziło do wygaśnięcia stosunku prawnego, w zakresie którego zawarto ugodę.

W tym miejscu zasadne jest przywołać, że ugodę należy uznać za dwustronne oświadczenie woli, czyli umowę. Kończy ona spór w sposób kompromisowy, wyjaśniając niepewność w odniesieniu do stosunku prawnego istniejącego między skonfliktowanymi stronami. Tym samym ugoda może zostać zawarta tylko wtedy, gdy między stronami istnieje już stosunek prawny. Jej celem jest uchylenie niepewności, zapewnienie ich wykonania albo uchylenie wynikającego ze stosunku prawnego sporu, który już zaistniał bądź może zaistnieć w przyszłości. Ugoda jest czynnością prawną, której podstawę materialnoprawną stanowią przepisy art. 917 kc i 918 kc. Ugoda taka co prawda nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej, gdyż ta przynależna jest tylko prawomocnym orzeczeniom stanowiącym osądzenie sprawy, jednakże kształtuje ona stan prawny wyrażający się w rzeczy ugodzonej. Stąd też w razie wytoczenia powództwa o roszczenie objęte treścią ugody pozwany może podnieść zarzut rzeczy ugodzonej, co też uczynił w niniejszej sprawie.

Należy podkreślić, że nie można zniweczyć ugody bez uzasadnionych przyczyn. Przyczyny takie są sformalizowane i wymagają wystąpienia określonych przepisami przesłanek. Ugoda nie może być instytucją prowizoryczną, niepewną ze względu na możliwość łatwego jej wzruszenia przez strony lub jedną z nich (por. wyrok SN z dnia 11 września 1990 r., II CR 420/90, LEX nr 9036). W szczególności do skutecznego podważenia ugody nie prowadzi samo zakwestionowanie jej w treści pisma procesowego. Ugody nie niweczy też samo wniesienie pozwu z żądaniem objętym ugodą.

Powód podnosił, że brak zapłaty zryczałtowanego odszkodowania w pełnej wysokości stoi w sprzeczności z art. 7 Rozporządzenia (WE) nr 261/2004. Wskazywał także na zastosowanie w niniejszej sprawie klauzuli ograniczającej odpowiedzialność przewoźnika w rozumieniu art. 15 ust. 2 Rozporządzenia nr 261/2004.

Stosownie do art. 7 ust. 1 Rozporządzenia: "W przypadku odwołania do niniejszego artykułu, pasażerowie otrzymują odszkodowanie w wysokości:1) 400 EUR dla wszystkich lotów o długości do 1.500 kilometrów; 2) 400 EUR dla wszystkich lotów wewnątrz wspólnotowych dłuższych niż 1.500 kilometrów i wszystkich innych lotów o długości od 1.500 do 3.500 kilometrów; 3) 600 EUR dla wszystkich innych lotów niż loty określone w lit. a) lub b). Przy określaniu odległości, podstawą jest ostatni cel lotu, do którego przybycie pasażera nastąpi po czasie planowego przylotu na skutek opóźnienia spowodowanego odmową przyjęcia na pokład lub odwołaniem lotu".

Jednakże powód decydując się na zawarcie ugody pozasądowej z pozwaną uregulował swoje wzajemne stosunki dotyczące opóźnienia ww. lotu. Powód złożyli jasne i czytelne oświadczenie, że przyznana mu kwota w wysokości 100 euro zaspakaja całkowicie jego roszczenia związane z opóźnieniem lotu oraz, że zrzeka się wszelkich dalszych roszczeń obecnych i przyszłych. Przy takim ujęciu przyjąć więc należało, że wykonanie tej ugody doprowadziło do wygaśnięcia stosunku prawnego łączącego obie strony przedmiotowej czynności prawnej, czyli stanu, w którym dochodzone roszczenie nie istnieje.

Zdaniem Sądu Okręgowego z uwagi na to, że w § 1 ust. 2 ugody powód oświadczył, że został poinformowany o przysługujących mu prawach i jest świadomy treści przepisów Rozporządzenia nr 261/2004, w szczególności jego art. 7, chybiony był zarzut zastosowania klauzul ograniczających odpowiedzialność przewoźnika. Zgodnie z art. 15 ust. 2 Rozporządzenia nr 261/2004 powód został prawidłowo poinformowany o swoich prawach, co poświadczył własnoręcznym podpisem, mimo to zgodził się na odszkodowanie niższe od przewidzianego w tym Rozporządzeniu. Zatem powód nie jest już uprawniony do podjęcia niezbędnych kroków przed sądami lub właściwymi organami w celu uzyskania odszkodowania uzupełniającego.

Powód podpisując ugodę pozasądową oświadczył, że jest świadomy treści przepisów Rozporządzenia nr 261/2004, przyjął świadczenie pozwanego wynikające z tej ugody, i nie tylko nie uchylił się od skutków prawnych swojego oświadczenia woli wyrażonego w ww. ugodzie, ale nawet nie podjął jakichkolwiek działań w tym kierunku, zaś działanie podjęte pochopnie, z brakiem dostatecznego namysłu, nie dotknięte przy tym wadami oświadczenia woli, nie podlega ochronie.

Reasumując wskazać należy, iż strony niniejszego procesu skutecznie zawarły ugodę, a literalna wykładania treści zawartego w niej oświadczenia powoda wskazuje, że powód świadomie zrzekł się dochodzenia wszelkich roszczeń związanych z opóźnieniem lotu w dniu 13 sierpnia 2021 r. W związku z tym podniesiony przez pozwanego zarzut powagi rzeczy ugodzonej należało uznać za skuteczny.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzekł jak w pkt. 1 sentencji i zmieniając zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego oddalił powództwo, uznając, że powodowi nie przysługuje dalsza możliwość dochodzenia zryczałtowanego odszkodowanie przewidzianego w art. 7 ust. 1 lit. rozporządzenia nr 261/2004 z uwagi na powagę rzeczy ugodzonej. Jednocześnie wobec oddalenia powództwa, a zarazem wobec braku związania zakazem orzekania na niekorzyść określonym w art. 384 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, zasądził od powoda I. Z. na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 287 zł wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia do dnia zapłaty, tytułem zwrotu kosztów procesu. Na koszty te złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika profesjonalnego ustalone w oparciu o § 2 pkt 2) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na zasądzoną od powoda na rzecz strony pozwanej tytułem tych kosztów kwotę 235 zł składają się: wynagrodzenie pełnomocnika strony pozwanej, będącego radcą prawnym – 135 zł (§ 2 pkt 2) w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych), oraz opłata sądowa od apelacji - 100 zł.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji.