Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 sierpnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Kanigowska-Wajs

Protokolant: Kamil Reluga

po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko (...) z siedzibą w K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Warszawy – Śródmieścia w Warszawie

z dnia 6 grudnia 2024 r., sygn. akt I C 881/24 upr

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia co do kosztów do dnia zapłaty.

Sygn. akt: V Ca 846/25

UZASADNIENIE

wyroku z 7 sierpnia 2025 r.

Biorąc pod uwagę, że Sąd II instancji nie zmienił ani nie uzupełnił ustaleń faktycznych Sądu I instancji, jak również nie przeprowadził postępowania dowodowego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 387 § 2 ¹ k.p.c. w zw. z art. 327 ¹ § 2 k.p.c., w brzmieniu obowiązującym od 7 listopada 2019 r., zważył, co następuje:

Niniejsza sprawa jest rozpoznawana w trybie art. 505 ¹ k.p.c., tj. w postępowaniu uproszczonym.

Zgodnie zaś z brzmieniem art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. jeżeli sąd drugiej instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego, uzasadnienie wyroku winno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż zarzuty, na których się opierała nie mogły prowadzić do wzruszenia zakwestionowanego wyroku. Sąd pierwszej instancji nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień, a wyrok ten jest w ocenie sądu odwoławczego trafny zarówno co do podstawy faktycznej, jak i co do oceny prawnej oraz zasługuje na pełną akceptację. Stąd też w niniejszej sprawie Sąd II instancji na podstawie art. 382 k.p.c. przyjął ustalenia faktyczne oraz co do zasady, wnioski prawne Sądu Rejonowego za własne.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c., należy wskazać,
że jest on chybiony. Przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne
z regułami logiki bądź doświadczeniem życiowym. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne
z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne (vide: wyrok SN
z 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Natomiast nie czyni tego zarzutu skutecznym przedstawianie przez skarżącego własnej wizji stanu faktycznego w sprawie,
opartej na dokonanej przez siebie odmiennej ocenie dowodów, a nawet możliwość
w równym stopniu wyciągnięcia na podstawie tego samego materiału dowodowego odmiennych wniosków (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 10 lipca
2008 r. VI ACa 306/08, Legalis 121397). Zdaniem Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy należycie ocenił dowody zgromadzone w niniejszej sprawie, nie przekraczając granic wyznaczonych normą art. 233 k.p.c. i dając temu wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Pomimo postawienia zarzutu przekroczenia zasad swobodnej oceny dowodów apelujący nie wykazał, że Sąd ocenił wskazane dowody niezgodnie z logiką i doświadczeniem życiowym.

W odniesieniu do rozważań prawnych Sądu Rejonowego Sąd II instancji
w całości podzielił ocenę prawną sformułowaną przez Sąd I instancji. W związku
z powyższym podniesione w apelacji zarzuty naruszenia prawa materialnego
są niezasadne.

W niniejszej sprawie stan faktyczny pozostawał niekwestionowany,
natomiast istota sporu sprowadzała się zasadniczo do ustalenia przyczyny odwołania lotu. Pozwany twierdził, że przyczyną były niekorzystne warunki atmosferyczne, które wystąpiły na lotnisku w K.. Temu twierdzeniu pozwanego zaprzeczał powód podnosząc, że w tym samym czasie na lotnisku w K. warunki pogodowe umożliwiły lądowanie o czasie dwóch samolotów obsługujących loty o nr (...) (linie lotnicze R.) i nr (...) (linie lotnicze A.).

Opóźnienie w przylocie nie kreuje po stronie pasażerów prawa do odszkodowania, jeżeli przewoźnik lotniczy jest w stanie dowieść, że odwołanie lub duże opóźnienie lotu zostało spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków (art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów (dalej jako: rozporządzenie), to jest okoliczności, które pozostają poza zakresem skutecznej kontroli przewoźnika lotniczego (vide: ETS w wyroku z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawach połączonych C-402/07 i C 432/07). Wobec powyższego przewoźnik lotniczy jest zwolniony z obowiązku wypłaty pasażerom odszkodowania na podstawie art. 5 ust. 1 lit. c i art. 7 rozporządzenia nr 261/2004, wówczas gdy dowiedzie, że odwołanie lub opóźnienie lotu wynika z nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków.

Na takie właśnie okoliczności, powoływał się apelujący, wskazując, że przyczyną opóźnienia lotu było wystąpienie niekorzystnych warunków atmosferycznych. Apelujący podniósł, iż powyższe jest okolicznością niezawinioną przez przewoźnika lotniczego.

Przyjęcie przyczyny wynikającej z warunków atmosferycznych znacząco utrudniających ruch lotniczy mogłoby spowodować wystąpienie przesłanki egzoneracyjnej „nadzwyczajnych okoliczności” wynikającej z art. 5 ust. 3 Rozporządzenia 261/2004. Jednakże w niniejszej sprawie nie zostało to wykazane.

Zgodnie z utrwaloną linię orzeczniczą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przepisy przywołanego Rozporządzenia należy interpretować w ten sposób, że do celów stosowania prawa do odszkodowania, pasażerów opóźnionych lotów należy traktować jak pasażerów odwołanych lotów oraz że mogą oni powoływać się na prawo do odszkodowania przewidziane w art. 7 tego Rozporządzenia, jeżeli z powodu w/w lotów poniosą stratę czasu wynoszącą co najmniej trzy godziny, tzn. jeżeli przybędą do ich miejsca docelowego co najmniej trzy godziny po pierwotnie przewidzianej przez przewoźnika lotniczego godzinie przylotu. Niemniej, takie opóźnienie nie rodzi po stronie pasażerów prawa do odszkodowania, jeżeli przewoźnik lotniczy jest w stanie dowieść, że odwołanie lub duże opóźnienie lotu było spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków, to jest okoliczności, które pozostają poza zakresem skutecznej kontroli przewoźnika lotniczego (vide: Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawach połączonych C-402/07 i C 432/07).

W ocenie Sądu Okręgowego, słusznie przyjął Sąd Rejonowy, że o ile zjawiska pogodowe w K. stanowiły okoliczność nadzwyczajną i całkowicie niezależną od pozwanego przewoźnika, o tyle jednak pozwany nie dowiódł, by przedsięwziął wszelkie racjonalne środki by uniknąć ich wpływu na lot (...) i tym samym zapobiec opóźnieniu w dotarciu pasażerów do celu. W szczególności pozwany nie wykazał, że lot z M. do K. był wówczas niemożliwy i najbardziej racjonalnym działaniem było jego przekierowanie na lotnisko w W.. Przeczy temu przede wszystkim załączony przez powoda dowód w postaci wydruku z tabeli przylotów na lotnisko w K. w dniu 26 sierpnia 2023 r., z których wynika, że na godz. 23:20 (na planową godzinę przylotu rejsu nr (...)) wylądowały o czasie dwa inne loty, obsługiwane przez dwóch różnych przewoźników tj. R. oraz A.. Jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy, co najmniej dwaj inni przewoźnicy oceniali ryzyko związane z lądowaniem w K. tego wieczoru odmiennie od pozwanego. Należy zauważyć, że niekorzystne warunki pogodowe w K. doprowadziły do faktycznego opóźnienia wielu innych lotów. W godzinach od 23:00 do 23:55 takich opóźnionych lotów było sześć, przy czym każdy z nich zakończył swój rejs na lotnisku w K.. Z kolei tylko lot obsługiwany przez pozwanego został przekierowany na lotnisko w W.. Z pism załączonych przez pozwanego nie wynika, aby istotnie w tym przypadku było to koniecznością lub aby przekierowanie samolotu na inne lotnisko stanowiło najracjonalniejsze rozwiązanie.

Tym samym nietrafny okazał się zarzut dotyczący naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 231 k.p.c., jak również art. 5 ust.3 wskazanego rozporządzenia. W konsekwencji Sąd Okręgowy uznał, iż powód w sposób wystarczający wykazał, że ziściły się przesłanki do przyznania mu odszkodowania na podstawie art. 7 powołanego rozporządzenia.

Mając powyższe na uwadze, wobec bezzasadności zarzutów apelacji podlegała ona oddaleniu zgodnie z art. 385 k.p.c., o czym orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej orzeczono na podstawie
art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za radcowskie z dnia 22 października 2015 r., zasądzając od strony powodowej na rzecz strony pozwanej kwotę 450 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia
się orzeczenia o kosztach do dnia zapłaty. O odsetkach ustawowych za opóźnienie orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Zarządzenie z 20 sierpnia 2025 r.: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda, bez pouczenia, za pośrednictwem PI.