Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodnicząca:	Sędzia (del.) Anna Bednarek
Protokolant:	Kamila Bartnicka

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2025 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko (...) z siedzibą w D. Oddział w P.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie

z dnia 19 października 2023 r., sygn. akt XVI C 1511/23 upr

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz pozwanego (...) z siedzibą w D. Oddział w Polsce kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie do dnia zapłaty.

Anna Bednarek

Sygn. akt V Ca 59/24

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Mokotowa w Warszawie wyrokiem z dnia 19 października 2023 r. oddalił powództwo w całości i zasądził od powódki (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz pozwanego (...) kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Z powyższym wyrokiem nie zgodziła się strona pozwana, zaskarżyła go w całości podnosząc zarzuty natury procesowej i materialnej oraz wniosła o zmianę wyroku poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 400 EUR wraz z odsetkami od dnia 11 września 2022 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki zwrotu kosztów postępowania za obie instancje.

W związku z faktem, iż przedmiotowa sprawa rozpoznana została według przepisów o postępowaniu uproszczonym, a Sąd Okręgowy nie przeprowadził postępowania dowodowego Sąd II instancji ograniczono uzasadnienie wyroku do wyjaśnienia jego podstawy prawnej wyroku na podstawie art.505 ¹³ k.p.c. z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy w toku postępowania nie dopuścił się żadnego z zarzucanych mu uchybień, a rozstrzygnięcie – zarówno co do podstawy faktycznej, jak i prawnej – jest w ocenie Sądu Okręgowego słuszne i w pełni odpowiadające przepisom prawa. Sąd I instancji dokonał trafnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i na tej podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne. Do ustalonego stanu faktycznego zastosowane zostały właściwe przepisy prawa materialnego, które zostały też prawidłowo zinterpretowane. W tym stanie rzeczy, Sąd Okręgowy podzielając ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego, przyjmuje je za własne.

Zdaniem Sądu Okręgowego na gruncie niniejszej sprawy stan faktyczny został ustalony przez Sąd Rejonowy prawidłowo, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów, która wymaga, aby sąd oceniał materiał dowodowy w sposób logiczny, spójny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego, dlatego też za bezzasadne należało uznać zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten przyznaje sądowi swobodę w ocenie zebranego materiału dowodowego, zaś zarzut naruszenia tego uprawnienia tylko wtedy można uznać za usprawiedliwiony, jeżeli sąd zaprezentuje rozumowanie sprzeczne z regułami logiki, bądź doświadczenia życiowego. Dla skuteczności zarzutu naruszenia ww. przepisu nie wystarcza samo twierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Jeżeli zaś z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00).

Na gruncie niniejszej sprawy strona powodowa zarzucała, iż Sąd I instancji błędnie nie zastosował przepisu art. 7 ust. 1b w zw. z art. 6 ust. 1c ppkt iii) w zw. z art. 8 ust. 1aRozporzadzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. i odmowę zasądzenia odszkodowania za opóźniony o co najmniej 5 godzin lot. Powódka stała na stanowisku, że pasażer ma prawo odstąpić od umowy przewozu (rezygnacji z podróży) i jednocześnie żądać od przewoźnika obok roszczenia o odszkodowanie, zwrotu pełnego kosztu biletu. Niezależnie od tego, powódka twierdziła, że jej poprzednik prawny posiadał potwierdzoną rezerwację na lot na trasie P. Ł. ((...))– M. (...)( (...)) w dniu 01.07.2022 r. oraz stawił się planowo na odprawę pasażerów. Uzasadniając swoje żądanie strona powodowa powoływała się na wyrok wydany przez Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawie C-756/181.

Sąd Okręgowy pragnie podkreślić, że cytowany przez powoda wyrok wprost wskazywał, iż odszkodowanie przysługuje o ile, pasażer został przewieziony przy pomocy opóźnionego lotu. Tymczasem, jak słusznie wywodził Sąd Rejonowy, dokumentacja przedłożona przez pozwanego przewoźnika dowodziła, że poprzednik prawny powoda nie został przewieziony przy pomocy wymienionego w pozwie lotu ( No show k. 76). Wobec zakwestionowania tej okoliczności, to na powodzie spoczywał ciężar dowodu, iż pasażer rzeczywiście podróż odbył. Obowiązkowi temu powód jednak nie sprostał i nie przedstawił żadnego dowodu na tę ostatnią okoliczność. W szczególności za dowód odbycia lotu nie może być uznany dowód odprawy dokonany on-line. Co więcej, dołączenie wydrukowanej karty odprawy na lot przez pasażera (w odróżnieniu od wydruku karty pokładowej wręczanej pasażerom w trakcie procedury check-in na lotnisku) nie stanowi nadto dowodu, że pasażer stawił się na lotnisku do odprawy. Potencjalne wielogodzinne oczekiwanie na lotnisku przez poprzednika prawnego powoda oraz odstąpienie od umowy z tamże z powodu opóźnienia także nie zostało wykazane przez powoda. Skoro materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie dawał Sądowi I instancji podstaw do dokonania odpowiednich ustaleń, to Sąd ten musiał wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądania.

Konsekwencją powyższych ustaleń musiała być ocena, iż odszkodowanie powodowi na opóźniony lot nie przysługuje. Argumentacja zatem powoda zawarta w apelacji nie zasługiwała na podzielenie. Nie dopatrując się naruszenia przepisów prawa procesowego, ani materialnego w wyroku Sądu Rejonowego, apelację jako niezasadną należało oddalić na podstawie art.385 k.p.c.

O kosztach postępowania w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. O odsetkach ustawowych za opóźnienie od powyższej kwoty orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c.

Anna Bednarek

1 „Rozporządzenie (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiające wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylające rozporządzenie (EWG) nr 295/91, a w szczególności jego art. 3 ust. 2 lit. a), należy interpretować w ten sposób, że pasażerom lotu opóźnionego przy przylocie o co najmniej trzy godziny i posiadającym potwierdzoną rezerwację na ten lot nie można odmówić odszkodowania zgodnie z tym rozporządzeniem jedynie na tej podstawie, że w chwili wystąpienia o odszkodowanie nie udowodnili oni swojej obecności przy odprawie na ten lot, w szczególności przy pomocy karty pokładowej, chyba że zostanie wykazane, że pasażerowie ci nie zostali przewiezieni przy pomocy opóźnionego lotu, o którym mowa, co podlega weryfikacji przez sąd krajowy.”