Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 kwietnia 2025 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Bożena Chłopecka

Protokolant: sekretarz sądowy Oliwia Goliszewska

po rozpoznaniu w dniu 21 stycznia 2025 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Zarządu Zasobów Mieszkaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji

przeciwko (...) sp. z o.o. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 195.597 zł (sto dziewięćdziesiąt pięć tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie:

1)  od kwoty 145.674 zł od dnia 2 czerwca 2017r do dnia zapłaty,

2)  od kwoty 49.923 zł od dnia 20 lutego 2024r. do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala co do odsetek,

III.  ustala, że pozwany w całości ponosi koszty postepowania, z tym, że ich wyliczenie pozostawia referendarzowi sądowemu.

Sygn. akt I C 2204/20

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 czerwca 2020 roku Skarb Państwa reprezentowany przez Zarząd Zasobów Mieszkaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zobowiązany jest do zapłaty na rzecz powoda Skarbu Państwa kwoty 145.674 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 2 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztami procesu ustalonymi według norm przepisanych, przy czym wniósł o odrębne rozstrzygnięcie o kosztach procesu należnych Skarbowi Państwa-Zarządowi Zasobów Mieszkaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz o kosztach zastępstwa procesowego należnych Skarbowi Państwa -Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej.

W przypadku rozpoznania sprawy w postępowaniu zwykłym lub w razie skutecznego wniesienia przez pozwanego zarzutów powód wniósł o zasądzenie od pozwanego w/w kwoty.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwany w okresie od dnia 11 sierpnia 2006 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku użytkował nieruchomości, wobec których powód sprawował w latach 2006-2016 w imieniu Skarbu Państwa trwały zarząd jako posiadacz w złej wierze bez tytułu prawnego. Wobec zawarcia w dniu 6 kwietnia 2017 roku umowy dzierżawy sporną kwestią pozostała kwestia zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie za okres sprzed obowiązywania umowy dzierżawy. Wysokość wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości zostało ustalone w oparciu o opinię wydaną przez biegłego rzeczoznawcę L. F. sporządzoną na zlecenie powoda /pozew k. 3-12/.

W dniu 2 lipca 2020 roku Sąd Okręgowy w Warszawie w sprawie oznaczonej sygn. akt INc 83/20 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu /nakaz zapłaty k. 95/.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 27 lipca 2020 roku pozwany innogy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że władał przedmiotową nieruchomością w dobrej wierze jako następca prawny Zakładu (...) S.A. (obecnie innogy (...) S.A. Skarb Państwa, będący wówczas właścicielem nieruchomości posadowił na nieruchomości zlokalizowanej w W. przy ul. (...)- stację nr (...), na nieruchomości zlokalizowanej w W. przy ul. (...)-stację nr (...), na nieruchomości zlokalizowanej w W. przy ul. (...)-stację nr (...) , które zdaniem pozwanego zostały nieodpłatnie przekazane poprzednikowi prawnemu pozwanego w celu wykorzystywania na cele energetyczne. Pozwany podniósł ponadto zarzuty nieudowodnienia wysokości roszczenia, kwestionując zarówno wyliczenia co do rozmiaru nieruchomości, będącej w posiadaniu pozwanego, jak stawek przyjętych za podstawę obliczenia wynagrodzenia, a tym samym wysokości dochodzonego roszczenia. Pozwany podniósł również zarzut zasiedzenia służebności przesyłu w dobrej wierze, w stosunku do których wszedł w posiadanie, względnie służebności gruntowej o treści odpowiadającej służebności przesyłu. Pozwany podniósł również zarzut przedawnienia roszczeń powoda, jak również zarzut współkorzystania przez powoda z energii elektrycznej dostarczanej za pośrednictwem stacji trafo / sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 101-105v./.

Na rozprawie w dniu 29 marca 2022 roku pełnomocnik pozwanej poinformowała o zmianie nazwy pozwanej Spółki na (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. /protokół rozprawy k. 211/.

Pismem z dnia 7 listopada 2023 roku powód zmodyfikował żądanie pozwu, w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 195.597 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 2 czerwca 2017 roku do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda Skarbu Państwa kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym na podstawie art. 32 ust. 3 ustawy o Prokuratorii Generalnej SP o odrębne rozstrzygnięcie o kosztach procesu należnych Skarbowi Państwa-Zarządowi Zasobów Mieszkaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz kosztach zastępstwa procesowego należnych Skarbowi Państwa-Prokuratorii Generalnej RP /pismo k. 331-332/.

W dalszym toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska w sprawie /pismo pozwanego k. 344-345, protokół rozprawy k. 380/.

Sąd Okręgowy w Warszawie ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany (...) Sp. z o.o. w W. (poprzednio (...) Sp. z o.o., później innogy (...) Sp. z o.o. ) posiadał stacje transformatorowe na nieruchomościach położonych w W., wobec których powód sprawował w latach 2006-2016 w imieniu Skarbu Państwa trwały zarząd. Były to nieruchomości położone przy ul. (...), przy ul. (...), przy ul. (...), przy ul. (...).

Przy ul. (...) w W. posadowiona jest stacja transformatorowa numer (...). Nieruchomość ta jest oznaczona jako działka ew. nr (...) z obrębu (...) o pow. 262 m ^{( 2)} i znajduje się w trwałym zarządzie powoda na podstawie decyzji Kierownika Urzędu Rejonowego w W. Nr (...) z dnia 14 lipca 1998 r. w związku z decyzją Starosty Powiatu (...) Nr (...) z dnia 8 lipca 2002 r. o umorzeniu postępowania administracyjnego w sprawie przeniesienia trwałego zarządu z uwagi na to, iż trwały zarząd z mocy prawa przeszedł z jednostki likwidowanej tj. Jednostki Wojskowej Nr (...) - Garnizonowej Administracji (...) MSWiA na rzecz jej następcy prawnego i organizacyjnego tj. (...) MSWIA. Zarząd Zasobów Mieszkaniowych MSWiA jest zatem następcą prawnym Jednostki Wojskowej Nr (...). Garnizonowej Administracji (...) MSWIA, a nie bezpośrednio Dowództwa Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSWiA, które było odrębna Jednostką Wojskową Nr (...) dowody: decyzja k. 20-21, decyzja k. 40-42, decyzja k. 43-45/.

Przy ul. (...) posadowiona jest stacja transformatorowa numer (...). Nieruchomość ta jest oznaczona jako działka ew. nr (...) z obrębu (...) o pow. 9 675 m ^{( 2)} i po raz pierwszy oddana została w trwały zarząd Zarządu Zasobów Mieszkaniowych MSWIA na czas oznaczony - na okres 2 lat, na podstawie decyzji Prezydenta (...) W. Nr (...) z dnia 6 lipca 2006 r., na mocy której wygaszony został trwały zarząd sprawowany uprzednio przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji i ustanowione prawo trwałego zarządu na rzecz (...) MSWiA. Zarząd Zasobów Mieszkaniowych MSWIA zatem jest następcą prawnym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, a nie Dowództwa Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSWIA, które było odrębna Jednostką Wojskową Nr (...). Od 2006 roku prawo trwałego zarządu (...) MSWiA do tej nieruchomości ustanawiane było już kilkukrotnie na czas oznaczony z uwagi na roszczenia do przedmiotowej nieruchomości, w tym na podstawie decyzji Prezydenta (...) W. Nr (...) z dnia 14 sierpnia 2008 roku, decyzji Prezydenta (...) W. Nr (...) z dnia 08 marca 2013 roku, decyzji Prezydenta (...) W. Nr (...) z dnia 23 lutego 2016 roku, decyzji Prezydenta (...) W. Nr (...) z dnia 29 marca 2019 roku / dowody: decyzja k. 25-27, decyzja k. 28-30, pismo k. 31-32, decyzja k. 33-36, decyzja k. 37-39/.

Przy ul. (...) oraz ul. (...) posadowiona jest stacja transformatorowa numer (...). Nieruchomość ta jest oznaczona jako działka ew. nr (...) z obrębu(...) o pow. 13.831 m 2 znajduje się w trwałym zarządzie (...) MSWIA na podstawie decyzji Prezydenta (...) W. Nr (...) z dnia 15 września 2006 r., na mocy której wygaszony został trwały zarząd sprawowany uprzednio przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji i ustanowione prawo trwałego zarządu na rzecz (...) MSWIA. Zarząd Zasobów Mieszkaniowych MSWIA jest następcą prawnym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, a nie Dowództwa Nadwiślańskich Jednostek Wojskowych MSWIA, które było odrębną Jednostką Wojskową Nr (...) dowody: decyzja k. 22-24/.

W dniu 20 stycznia 2016 roku Zarząd Zasobów Mieszkaniowych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji skierował do poprzednika prawnego pozwanego (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. pismo zawierające wniosek o uregulowanie zasad korzystania przez (...) z części nieruchomości tj. pomieszczeń w których znajdują się stacje transformatorowe / dowód: pismo wraz z potwierdzeniem odbioru k. 18-19/.

W odpowiedzi na wniosek powoda o uregulowanie zasad korzystania z nieruchomości, w których znajdują się stacje transformatorowe (...) zwróciło się z prośbą o przedstawienie propozycji takiego korzystania / dowód: pismo k. 46-46v./.

W wyniku prowadzonych negocjacji strony w dniu 6 kwietnia 2017 roku zawarły umowę dzierżawy nr (...), na podstawie której nieruchomości, w których znajdują się stacje transformatorowe Nr (...) (przy ul. (...) o pow. 29,01 m ²), Nr (...) (przy ul. (...) (o pow. 26,22 m ²), Nr (...) (przy ul. (...) oraz przy ul. (...) o pow. 21,6 m ²), Nr (...) (przy ul. (...) o pow. 21,61m ²) zostały wydzierżawione pozwanemu na okres 3 lat od 1 kwietnia 2017 roku do 31 marca 2020 roku. Ponadto dzierżawca zobowiązał się do zapłaty opłaty za korzystanie z przedmiotu dzierżawy od dnia 11 sierpnia 2016 roku do dnia 31 marca 2017 roku / dowody: pismo k. 47, pismo k. 48, pismo k. 49-49v., pismo k. 50-51, pismo k. 52, pismo k. 53, pismo k. 54, umowa dzierżawy k. 89-90/.

Pismem z dnia 26 kwietnia 2017 roku powód skierował do pozwanego wezwanie do zapłaty kwoty 234.221,64 zł tytułem odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości położonych w W. przy ul. (...) oraz ul. (...) i ul. (...), w których zlokalizowane są stacje transformatorowe stanowiącej własność pozwanego. W piśmie wskazano ponadto, że odszkodowanie to obejmuje okres 10 lat liczony od dnia 11 sierpnia 2006 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku, a jego wysokość została określona w oparciu o stawki brutto czynszu wyszczególnione w § 7 ust. 1 umowy dzierżawy nr (...) z dnia 6 kwietnia 2017 roku. Pozwany odebrał przedmiotowe pismo w dniu 2 maja 2017 roku / dowód: wezwanie do zapłaty k. 55, potwierdzenie odbioru k. 57/.

Do chwili obecnej pozwany nie uregulował należności z tytułu użytkowania nieruchomości będących własnością powoda /okoliczności bezsporne/.

Spółka (...) Sp. z o.o. zmieniła pierwotnie nazwę na (...) sp. z o.o., a potem na (...) Sp. z o.o. w W. / dowód: KRS pozwanej nr (...).

Wartość rynkowa wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości położonych w W. przy ul. (...), ul. (...), ul. (...) , ul. (...) za okres od 11 sierpnia 2006 roku do 10 sierpnia 2016 roku wynosi 195.597 zł / dowód: opinia biegłego z zakresu wyceny nieruchomości D. K. – k. 225-274, opinia uzupełniająca – k. 310-313/.

Sąd ustalił stan faktyczny na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów, których wiarygodność nie budziła wątpliwości stron, jak również na podstawie dopuszczonych i przeprowadzonego dowodu z opinii biegłego z zakresu wyceny nieruchomości .

Za spójną i rzetelną Sąd uznał opinię biegłego z zakresu wyceny nieruchomości D. K.. Biegły sporządził opinię zgodnie z tezą zakreśloną przez Sąd w postanowieniu dowodowym zgodnie z zasadami wyznaczanymi przez ustawę o gospodarce nieruchomościami oraz rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie wyceny nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego. Biegły odniósł się w sposób wyczerpujący także do uwag stron i wskazał, dlaczego jego zdaniem uwagi te nie rzutują na oszacowanie ceny nieruchomości. Wyjaśnienia złożone przez biegłego Sąd uznał za rzetelne, wywody poczynione przez biegłego za logiczne i spójne, a zatem wnioski wyprowadzone z opinii Sąd przyjął w całości za własne i na ich podstawie dokonał stosownych ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Podstawą prawną roszczenia są przepisy art. 225 k.c. w związku z art. 224 § 2 k.c. na mocy, których właścicielowi służą roszczenia między innymi o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy czy zwrot uzyskanych i nieuzyskanych z powodu złej gospodarki pożytków. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie jest należnością jednorazową. Oblicza się je według cen rynkowych, biorąc pod uwagę warunki oraz czas bezumownego korzystania.

W niniejszej sprawie strona powodowa wywodziła, iż pozwany w okresie od dnia 11 sierpnia 2006 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku władał częściami nieruchomości położonych przy ul. (...), przy ul. (...), przy ul. (...), przy ul. (...) bez tytułu prawnego, przez cały okres posiadania był on posiadaczem w złej wierze, a zatem zasadne jest żądanie wynagrodzenia z tytułu bezumownego korzystania.

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew i kolejnych pismach kwestionowała niniejsze powództwo w całości co do zasady, wskazując na istnienie po swojej stronie posiadania w dobrej wierze, jak również podnosiła zarzut zasiedzenia służebności przesyłu na przedmiotowym gruncie, skutkiem czego brak było podstaw do żądania zapłaty na bezumowne korzystanie.

Stosownie do treści art. 7 k.c. jeżeli ustawa uzależnia skutki prawne od dobrej lub złej wiary, domniemywa się istnienie dobrej wiary. Istota dobrej wiary jako klauzuli generalnej wymaga uwzględnienia różnego rodzaju istotnych prawnie okoliczności faktycznych, które nie mogą w oderwaniu od konkretnego stanu faktycznego być oceniane jednorazowo i w sposób jednakowy. Obalenie tego domniemania spoczywa na stronie, która z okoliczności istnienia złej wiary wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Obalenie domniemania dobrej wiary wymaga udowodnienia, że osoba, której dobra wiara jest kwestionowana, o określonym fakcie wiedziała lub powinna była wiedzieć.

Wzruszenie domniemania dobrej wiary nastąpić może w szczególności przez wytoczenie powództwa, w którym powód kwestionuje stan faktyczny, który jest podstawą określonego przeświadczenia albo wszczęcie postępowania administracyjnego, w którym kwestionowany jest ten fakt. Jak trafnie zaznaczył Sąd Najwyższy w wyroku z 29 kwietnia 2015 roku (V CSK 434/14, Legalis) samo wszczęcie postępowania o uchylenie decyzji administracyjnej stanowiącej podstawę nabycia nieruchomości, nie powoduje automatycznie, że posiadacz tej nieruchomości przestaje być posiadaczem w dobrej wierze, tym niemniej godzi się zauważyć, że skierowanie względem posiadacza decyzji administracyjnej obdarzonej przymiotem prawomocności stanowi okoliczność uzasadniającą obalenie dobrej wiary po jego stronie.

Przekładając powyższe na grunt przedmiotowej sprawy należy zauważyć, iż od chwili przekształcenia poprzednika prawnego pozwanego z wydzielonej części przedsiębiorstwa państwowego w spółkę prawa handlowego nie został wydany żaden akt o charakterze decyzji ostatecznej, który pozwalałby na potwierdzenie istnienia po stronie pozwanego lub jego poprzedników prawnych przeświadczenia o istnieniu tytułu prawnego do dzierżenia przedmiotowej nieruchomości.

Status pozwanego w niniejszym postępowaniu wynika po części z okoliczności bezspornych (fakt korzystania nieodpłatnie przez pozwanego z w/w nieruchomości w okresie od dnia 11 sierpnia 2006 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku) oraz braku udowodnienia przez pozwanego, iż opisana sytuacja uległa zmianie.

Na uwzględnienie nie zasługiwał przede wszystkim zarzut zasiedzenia służebności przesyłu, względnie służebność gruntowa przez pozwanego oraz że był posiadaczem w dobrej wierze. Stosownie do brzmienia art. 292 w zw. z art. 305 ⁴ k.c. nabycie służebności przesyłu przez zasiedzenie może mieć miejsce w przypadku, gdy podmiot prawa cywilnego korzysta z trwałego i widocznego urządzenia przesyłowego znajdującego się na, nad lub pod powierzchnią nieruchomości służebnej – po upływie 20 lat posiadania służebności uzyskanego w dobrej wierze, a 30 lat – w złej wierze. O dobrej lub złej wierze posiadacza służebności przesyłu in statu usucapiendi przesądza stan istniejący w dacie uzyskania posiadania tej służebności. W konsekwencji należy przyjąć, że powzięcie przez posiadacza służebności w dobrej wierze wiedzy o tym, że nie przysługuje mu służebność przesyłu, po uzyskaniu posiadania, nie ma wpływu na długość okresu posiadania służebności przesyłu niezbędnego do jej nabycia przez zasiedzenie ( mala fides superveniens non nocet) (tak: Sąd Najwyższy w postanowieniu z 22 kwietnia 2016 r., II CSK 512/15, Legalis).

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż zgodnie ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym nie upłynął termin przewidziany do zasiedzenia służebności zarówno w dobrej, jak i w złej wierze. Mając na uwadze ustalenia poczynione w toku niniejszego postępowania uznać należy, iż skoro pozwany nie wykazał w toku niniejszego postępowania, iż przysługuje mu uprawnienie do nieodpłatnego korzystania z w/w nieruchomości to roszczenie powoda co do zasady uznać należy jako zasadne. Pozwany korzystał bowiem bez tytułu prawnego z nieruchomości. Miał tego pełną świadomość przez cały okres w jakim władał tymi nieruchomościami, a zatem cały czas, niezmiennie towarzyszyła mu zła wiara. Na niekorzyść pozwanego przemawia również fakt, iż pozwany zawarł z powodem w dniu 6 kwietnia 2017 roku umowę dzierżawy pomieszczeń w nieruchomościach, w których znajdują się stacje transformatorowe. Zdaniem Sądu to uregulowanie prawa do pomieszczeń przez pozwanego świadczy o tym, że pozwana Spółka jak i jej poprzednicy nie posiadali przekonania, że mają prawo do nieruchomości odpowiadające treści służebności przesyłu.

Powyższe stanowi, iż żądanie powoda ma swoje oparcie co do zasady w przepisie art. 225 k.c. w zw. z art. 224 § 2 k.c., a zatem pozwany jest obowiązany do wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, a kwestią do rozstrzygnięcia pozostaje wyłącznie wysokość należnego wynagrodzenia za bezumowne korzystanie za okres dochodzony w niniejszym postępowaniu tj. od dnia 11 sierpnia 2006 roku do dnia 10 sierpnia 2016 roku. Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy obejmuje to wszystko, co uzyskałby właściciel, gdyby rzecz wynajął, wydzierżawił lub oddał do odpłatnego korzystania na podstawie innego stosunku prawnego. W piśmiennictwie dominuje pogląd o konieczności uwzględnienia średniej stawki rynkowej (por. T. Dybowski, Ochrona własności, s. 188–189, J. Ignatowicz, w: Resich, Komentarz, t. I, 1972, s. 605; S. Rudnicki, G. Rudnicki, Komentarz do Kodeksu cywilnego. Księga Druga. Własność i inne prawa rzeczowe, Warszawa 2011, s. 401, zob. też wyr. SN z 11.2.2010 r., I CSK 312/09, Legalis).

Dla określenia kwoty należnej z tego tytułu właścicielowi właściwe są ceny obowiązujące w dacie ustalenia wynagrodzenia, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

W niniejszej sprawie wysokość wynagrodzenia ustalił Sąd wysokość wynagrodzenia w oparciu o opinię biegłego z zakresu wyceny nieruchomości, którą Sąd w całości podzielił, a wnioski z niej wyprowadzone przyjął za własne. Biegły D. K. obliczył wartość rynkową wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z nieruchomości położonych w W. przy ul. (...), ul. (...), ul. (...) , ul. (...) za okres od 11 sierpnia 2006 roku do 10 sierpnia 2016 roku ma kwotę 195.597 zł.

Z uwagi na to, że świadczenie w postaci wynagrodzenia za bezumowne korzystanie powstaje albo w chwili, w której posiadacz w dobrej wierze dowiaduje się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy lub o wezwaniu go do zwrotu rzeczy organowi państwowemu (art. 224 § 2 i art. 228 KC), albo w chwili, w której posiadaczowi bezumownemu można przypisać złą wiarę, a więc od początku posiadania lub od określonego momentu zmiany dobrej wiary w trakcie w posiadania (por. E. Gniewek, w: System PrPryw, t. 3, 2013, s. 908, Nb 180), dopuszczalne jest żądanie odsetek od pozostawania posiadacza w złej wierze w opóźnieniu w zapłacie wynagrodzenia. Powód w pozwie wskazał, iż odsetki dochodzone są od dnia 2 czerwca 2017 roku jako od dnia, w którym upłynął termin wynikający z przedsądowego wezwania do zapłaty.

Zgodnie bowiem z treścią art. 455 k.c., jeżeli termin do spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Równocześnie zgodnie z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W świetle powyższego zasadne było więc żądanie odsetek od momentu upływu terminu wskazanego w żądaniu zapłaty kwoty 145.674 zł, a zatem odsetki w tym zakresie zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu. Natomiast co do kwoty 49.923 zł odsetki uwzględniono od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pisma zawierającego modyfikację powództwa tj. od dnia 20 lutego 2024 roku.

Dalej idące żądanie zapłaty w zakresie odsetek podlegało oddaleniu jako bezzasadne /pkt II wyroku/.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Rozliczenie kosztów na podstawie art. 108 k.p.c. pozostawiono referendarzowi sądowemu /pkt III wyroku/.