Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 czerwca 2024 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Piotr Królikowski

Protokolant: Agata Chmielewska

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2024 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa J. G.

przeciwko (...) Sp. k. z siedzibą w W.

o ochronę dóbr osobistych

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda J. G. na rzecz pozwanej (...) Sp. k. z siedzibą w W. kwotę 4.320,00 zł (cztery tysiące trzysta dwadzieścia złotych 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

sędzia Piotr Królikowski

Sygn. akt: I C 1804/21

UZASADNIENIE WYROKU

z 11 czerwca 2024 r. (k. 295)

Pozwem skierowanym 30.06.2020 r. (data stempla pocztowego) do Sądu Okręgowego w Warszawie J. G. domagał się od (...) sp. k. w W.:

1)  zobowiązania pozwanego do opublikowania na własny koszt oświadczenia o następującej treści „(...)Sp. K. przeprasza J. G. za naruszenie jego dóbr osobistych poprzez zamieszczenie na portalu (...) serii artykułów pt.: „(...)”, „(...)”, „(...)”, „(...)” zawierających informacje niesprawdzone oraz niezgodne z prawdą, podważające jego dobre imię, reputację oraz renomę profesjonalnego sportowca.” Przy czym, oświadczenie to powinno zostać zamieszczone w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia wg wyboru pozwanego w serwisie internetowym pod adresem (...) przez 7 kolejnych dób; oświadczenie powinno zostać zamieszczone w postaci odrębnej informacji, wyodrębnionej graficznie (ramka), na górze głównej strony serwisu oraz posiadać wymiary 7 cm x 7 cm albo w serwisie sportowym (...) przez 7 kolejnych dób; oświadczenie powinno zostać zamieszczone w postaci odrębnej informacji, wyodrębnionej graficznie (ramka), na górze głównej strony serwisu oraz posiadać wymiary 7 cm x 7 cm;

2)  zobowiązanie pozwanego do usunięcia z serwisu (...) artykułów pt: „(...)” opublikowanego (...) r., „(...)” opublikowanego (...) r., „(...)” opublikowanego (...) r., „(...)” opublikowanego (...) r. oraz „(...)” opublikowanego (...)r. oraz usunięcia negatywnych komentarzy opublikowanych pod ww. artykułami oraz z konta (...) serwisu społecznościowego (...) odnośników oraz (...)do powołanych wyżej artykułów. Realizacja zobowiązania powinna nastąpić nie później niż w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia,

ewentualnie

zobowiązanie Pozwanego do opatrzenia artykułów pt. „(...)” opublikowanego (...) r., „(...)” opublikowanego (...) r., „(...)” opublikowanego (...) r., „(...)” opublikowanego (...) r. oraz „(...)” opublikowanego (...) r. wzmianką o treści „niniejszy artykuł zawiera nieprawdziwe treści naruszające dobra osobiste J. G.” oraz do usunięcia negatywnych komentarzy do ww. artykułów oraz z konta (...) serwisu społecznościowego (...) odnośników oraz(...) do powołanych wyżej artykułów. Realizacja zobowiązania powinna nastąpić nie później niż w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia,

3)  upoważnienie powoda do publikacji wg własnego wyboru oświadczenia wskazanego w pkt 1 w przedstawionej formie, na koszt pozwanego, jeśli oświadczenie nie zostanie opublikowane we wskazanym terminie i formie,

4)  zasądzenie od pozwanego na cel społeczny – Fundacji (...), Biuro Fundacji w Z. ul. (...), (...)-(...) Z. KRS (...) na rzecz M. C. kwoty 50.000 zł (pięćdziesiąt tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia (...)

a także zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa prawnego wg norm przepisanych. (pozew k. 3 – 109)

Powód zarzucił pozwanemu jako wydawcy serwisu internetowego (...) naruszenie dóbr osobistych w postaci godności, dobrego imienia, reputacji oraz renomy profesjonalnego sportowca. Powód jest (...), zawodnikiem znanym i utytułowanym, który grał w barwach (...) jako kapitan drużyny. Ze względu na okres pandemiczny piłkarze drużyny prowadzili z Zarządem negocjacje swoich kontraktów – początkowo wszystkich reprezentował powód ale później rozmowy i aneksowanie umów odbywały się indywidulanie. Powód zgodził się na obniżenie jego wynagrodzenia o (...) za okres od 14.03.2020 do 30.04.2020 r. a pomimo tego pozwany opublikował informację, że powód jako jedyny zawodnik nie zgodził się na jakąkolwiek obniżkę uposażenia – tymczasem na obniżkę nie zgodził się inny zawodnik. Powód wydał w tej sprawie oświadczenie które zostało przemilczane przez pozwanego – natomiast pozwany opublikował serię artykułów w których celowo przedstawiał powoda w negatywnym świetle. Publikacje sugerują, że powód jako kapitan i reprezentant drużyny (...) w swoich działaniach kieruje się wyłącznie egoistycznymi pobudkami: ochroną własnych interesów w obliczu utraty wynagrodzenia oraz obawą o swoją przyszłość w drużynie co w konsekwencji narusza dobra osobiste powoda. W rzeczywistości powód jak prawdziwy kapitan, a zatem osoba reprezentująca drużynę, starał się uzgodnić wspólne warunki obniżenia wynagrodzenia dla wszystkich zawodników, jego działania nigdy nie doprowadziły do konfliktu w drużynie a on sam nigdy nie odrzucił propozycji Klubu dotyczącej obniżenia wynagrodzenia z powodu pandemii koronawirusa, jedynie podjął negocjacje dokładnie tak samo jak inni zawodnicy.

W odpowiedzi na pozew (...) sp. k. w W. (dalej także jako: Wydawca) wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu ( odpowiedź na pozew k. 125 – 201).

Pozwany przyznał, że w okresie od (...) r. do (...) r. opublikował serię artykułów dotyczących precedensowych negocjacji władz klubu (...) z zawodnikami klubu na temat obniżenia wysokości wynagrodzeń w związku z ograniczeniem działalności sportowej i zawieszeniem rozgrywek (...)Pozwany przyznał również, iż jest właścicielem portalu (...), którego formułą z założenia jest prezentowanie informacji dotyczących sportu poprzez formę artykułów opartych na swobodnym języku oraz treściach pełnych aluzji i humoru, tworzonych przez młody zespół. Portal posiada także oficjalny profil w serwisie (...). Większość artykułów na portalu to felietony. Wydawca odniósł się do treści publikacji wskazując źródła na których zostały oparte w związku z czym stwierdził, iż nie nastąpiło naruszenie dobrego imienia powoda, w związku z ich publikacją. Artykuły mają charakter neutralny i koncentrują się wokół jednego z najistotniejszych zagadnień w sytuacji światowego futbolu czyi kryzysu i kłopotów finansowych klubów pozbawionych przychodów w sposób większy niż znaczny. Zarazem pozwany wskazywał, że publikacja spornych materiałów prasowych nie naruszyła dobrego imienia powoda – w żadnym z artykułów nie postawiono kategorycznej tezy, która kwestionowałaby jego kompetencje jako zawodnika i profesjonalisty. Powód nie wykazał w jaki konkretnie sposób treść publikacji miałaby naruszać jego dobra osobiste – felietony jedynie relacjonowały zdarzenia w duchu podzielanej przez kibiców troski o swoje kluby w dobie pandemii Covid, nie skupiały się także na powodzie. Konflikty wokół negocjacji kontraktowych wynikających z nadzwyczajnych zdarzeń związanych z sytuacją pandemiczną w żaden sposób nie podważyły profesjonalizmu powoda jako profesjonalnego (...), czego dowodem jest także jego dalsza kariera zawodowa. Zarzuty powoda wyrywają również poszczególne zdania z kontekstu całej publikacji. Każdy z materiałów został przygotowany w oparciu o ogólnodostępne informacje, stanowiły także przedmiot weryfikacji dziennikarskiej w związku z czym nie mają charakteru bezprawnego. Oparcie się przez pozwanego na wypowiedziach przedstawicieli klubu udzielanych innym mediom także należy uznać za wystarczające dla zachowania rzetelności. Ponadto publikacje były zamieszczane w ważnym celu społecznym. Z danych audytorskich (...) zobowiązania z tytułu wynagrodzeń w klubach piłkarskich stanowiły (...) obciążenia budżetu klubu (...). Środowisko piłkarskie oraz sektor finansowy wyrażały niepokój o przyszłość funkcjonowania polskiej piłki nożnej co było przedmiotem wielu publikacji prasowych. Publikacje (...) wpisują się w publiczną debatę o powyższych kwestiach, jaka toczy się na łamach prasowych. Ponadto pozwany powoływał się na brzmienie art. 10 EKPCz w zakresie wolności wypowiedzi prasowej z punktu widzenia interesu społecznego i obywatelskiego. Pozwany zarzucał nieadekwatność roszczeń majątkowych powoda zawartych w pozwie.

W toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest (...), o znanym i ugruntowanym dorobku zawodowym, który w (...) r. tj. w okresie opublikowania na portalu (...) spornych materiałów prasowych był kapitanem drużyny (...). Pozwany jest administratorem i wydawcą serwisu (...) specjalizującego się w kwestiach związanych ze sportem. (bezsporne, regulamin serwisu (...) k. 94 – 95, wydruk z (...)k. 105 – 108, wydruk z CI KRS pozwanego k. 135 - 141). Serwis ten nie jest zarejestrowany w rejestrze dzienników i czasopism (k. 96 – 97). W serwisie są publikowane materiały prasowe o charakterze felietonów – krótkich tekstów na tematy sportowe, utrzymanych w tonie osobistym, pisanych lekko i efektownie, relacje oraz innego rodzaju publicystyka. Często portal korzysta z doniesień innych mediów oraz oficjalnych komunikatów podawanych przez poszczególne kluby (zeznania K. S. (1) k. 288v – 289v znacznik 01:09:03 – 01:50:48).

W związku ze stanem epidemicznym dnia (...) r. odwołano (...) do (...) r. włącznie. Rada Nadzorcza Spółki (...) S.A. w W. na wniosek wszystkich klubów podjęła uchwałę z (...) r. w sprawie zasad ograniczenia wynagrodzenia zawodników w związku z nadzwyczajną zmianą okoliczności związanych ze stanem pandemii SARS-COV-2. Stwierdzono w niej, że Kluby są uprawnione do obniżenia wynagrodzenia piłkarzy o (...) procent, jednak do kwot nie niższych niż (...) złotych brutto w przypadku umów o pracę lub umów cywilnoprawnych dla zawodników nieprowadzących działalności gospodarczej oraz do (...) złotych netto dla piłkarzy rozliczających się z klubami na podstawie faktury VAT. Obniżki wynagrodzeń piłkarzy miały obowiązywać od (...) r. do minimum pierwszego meczu(...) rozgrywanego jako impreza masowa z udziałem publiczności, jednak nie krócej niż do zakończenia sezonu rozgrywkowego 2019/2020 lub do dnia 30 czerwca 2020 r. – zależnie od tego, które z tych zdarzeń nastąpi później (bezsporne, notoria).

Powołując się na tę uchwałę, (...) skierowała do zawodników Klubu pisma z 30.03.2020 r. o obniżeniu wynagrodzenia o (...), wskazując że niestawiennictwo Klubie i nieuregulowanie kwestii formalnych dotyczących wynagrodzenia kontraktowego będzie skutkowało całkowitym brakiem jego wypłaty (pismo k. 46). W odpowiedzi na powyższe powód skierował korespondencję email do J. F. (1), właściciela klubu informując, że jako kapitan drużyny zgłasza gotowość drużyny do negocjacji warunków zawarcia aneksów do umów, w związku z sugerowanymi przez (...) działaniami w zakresie obniżenia wynagrodzenia z kontraktów. W odpowiedzi J. F. (1) nie wyraził zainteresowania propozycją powoda, a poinformował jedynie że w wykonaniu uchwały każdy zawodnik otrzymał propozycję obniżenia wynagrodzenia w (...) Powód w odpowiedzi zanegował możliwość jednostronnego obniżenia wynagrodzenia i zaproponował negocjacje (korespondencja email k. 78 – 79, 82, korespondencja sms k. 85 – 86). Klub nie był zainteresowany negocjacjami powodem jako reprezentantem całej drużyny w sytuacji, gdy nie chciał on wesprzeć jego stanowiska. Zawodnicy nie mogli liczyć na żadne rekompensaty. Za drużynę i treningi odpowiadał M. P. (zeznania J. F. (1) k. 275 – 275v znacznik 00:06:42 – 00:20:30, zeznania J. T. (1) k. 276 – 276v znacznik 00:26:15 – 00:47:34).

Powód pismem z 03.04.2020 r. zakwestionował podstawy prawne obniżenia jego wynagrodzenia, powołując się na brzmienie art. 495 §1 k.c. oraz zapisy kontraktów łączących strony. Powód zaproponował obniżenie jego wynagrodzenia za marzec 2020 r. o (...) przy czym postulował aby różnica została wypłacona innym pracownikom klubu, który otrzymują najniższe wynagrodzenia i znacznie bardziej odczuwają skutki kryzysu. W zakresie wynagrodzenia za kwiecień i maj 2020 r. lub do pierwszego spotkania wznowionego sezonu 2019/2020 r., zaproponował obniżenie wynagrodzenia o (...), jednak nie dłużej niż do 31.05.2020 r. (pismo powoda z 03.04.2020 r. k. 47).

Korespondencją e-mail z 16.04.2020 r. (...) poinformował powoda, że wszyscy zawodnicy i sztab szkoleniowy zgodzili się na zaproponowaną przez Klub obniżkę wynagrodzenia o (...) począwszy od 14 marca 2020 r. – podkreślono, że propozycja ta jest ostateczna (korespondencja k. 80 – 81). N. D. informował powoda, że on nie podpisywał żadnych dokumentów dotyczących zmiany kontraktu, zawodnik ten miał ponad półroczną przerwę w grze. Z tego względu nie proponowano mu obniżenia wynagrodzenia, które już wówczas było obniżone do (...) (wydruk k. 87, zeznania D. G. k. 244 znacznik 01:03:14, zeznania J. T. (1) k. 276v znacznik 00:47:34, zeznania M. P. k. 249v znacznik 00:10:56).

Tego samego dnia na portalu (...) opublikowano artykuł pt. (...) ( (...) , wydruk publikacji k. 48 – 52). W publikacji zawarto sformułowania takie jak:



(...)



(...)



(...)



(...)



(...)

Artykuł był komentowany przez czytelników (21 komentarzy).

Artykuł na (...) nie był pierwszym który poinformował o konflikcie pomiędzy powodem a władzami klubu – dzień wcześniej (tj (...) r.) napisała o tym (...) w tekście M. K. pt „(...)”, zaś samą informację jako pierwszy nagłośnił właściciel (...) w (...) emitowanym w (...)(zeznania K. S. (1) k. 289 znacznik 01:29:57 – 01:32:58, okoliczność niekwestionowana przez stronę powodową).

Kolejną korespondencją z 23.04.2020 r. Powód proponował obniżenie jego wynagrodzenia o (...)w okresie 14.03 – 30.03.2020 r. oraz za miesiąc kwiecień 2020. W odniesieniu do maja 2020 r. powód proponował obniżkę wynagrodzenia z rekompensatą wypłaconą w późniejszym okresie – po zakończeniu sezonu. Klub nie chciał prowadzić żadnych negocjacji obstając przy(...) obniżce bez żadnych dodatkowych warunków. Twierdził, że inne warunki byłyby niezgodne z uchwałą (...). (korespondencja e-mail k. 83 – 84).

Kolejna publikacja ukazała się na łamach (...) (...) r. pt. „(...)” ( (...) wydruk publikacji k. 53 – 58). W treści materiału prasowego zawarto następujące fragmenty:



(...)



(...)



(...)

– (...)

(...)



(...)

(...)



(...)

Ten artykuł był także komentowany (31 komentarzy).

W dniu 28.04.2020 r. powód przekazał mediom swoje oświadczenie odnośnie do sytuacji związanej z kwestią obniżenia jego wynagrodzenia o (...) - udzielił także wywiadu (...)W odpowiedzi na powyższe ówczesny trener (...) M. P. poinformował kibiców, że odbiera powodowi opaskę kapitana zarzucając mu brak szacunku wobec pozostałych zawodników jak również sztabu szkoleniowego ze względu na brak akceptacji czasowej redukcji wynagrodzenia ( (...) , wydruk publikacji k. 98 – 104, oświadczenie k. 109).

Kolejna publikacja została zamieszczona 28.04.2020 r. i nosi tytuł „(...)” ( (...) wydruk publikacji k. 59 – 53). W materialne prasowym zawarto następujące zwroty:



(...)



(...)

„(...)

(...)



(...)



(...)

Materiał prasowy został skomentowany 26 razy.

Kolejna publikacja została umieszczona na stronie (...) również 28.04.2020 r. i nosi tytuł „(...)” ( (...) k. 64 – 74). Zawarto w niej następujące zdania i zwroty:



(...)



(...)



(...)



(...)



(...)

(...)



(...)



(...)



(...)

(...)

(...)



(...)

Artykuł został skomentowany 62 razy.

(...)

Ostatnia z publikacji ukazała się 28.05.2020 r. i została zatytułowana „(...)” ( (...) wydruk materiału prasowego k. 75 – 77). W publikacji zawarto następujące zwroty:



(...)



(...)



(...)



(...)



(...)



(...)

Artykuł został skomentowany siedmiokrotnie.

J. G. występował po artykułach w pierwszym składzie (...), choć nie we wszystkich meczach, następnie od lipca 2020 r. udzielono mu urlopu – powód nie grał w składzie (...), gdy zdobywała (...) Powód ze względu na osobistą znajomość K. S. (1) z trenerem P. traktował publikacje na (...) jako celowe niszczenie jego osoby. Powód nie mógł udzielać informacji mediom, natomiast D. G. - żona powoda – aktywnie dementowała wiadomości publikowane w prasie. (zeznania D. G. k. 276v – 277v znacznik 00:52:44 – 01:11:31, zeznania powoda k. 286v – 288v znacznik 00:08:16 – 01:05:15).

Kwestia obniżek wynagrodzeń dla zawodników, w tym (...) była przedmiotem żywego zainteresowania prasy, która w licznych publikacjach odnosiła się do sytuacji nie tylko w klubie powoda ale także w innych klubach. Informacje na ten temat zamieszczał także sam klub na swoim (...) profilu (wydruk z serwisu (...) k. 145 – 146, wydruk z portalu (...) k. 148 – 150 (...)k. 159-160, wydruk z serwisu (...) k. 162 – 167, (...) k. 169 – 172, (...)k. 174 – 178, zeznania K. S. (1) k. 288v – 289v znacznik 01:09:03 – 01:50:48).

Powód finalnie jako jedyny nie podpisał żadnego porozumienia z klubem (...) odnośnie do obniżenia wynagrodzenia (zeznania M. P. k. 249v znacznik 00:10:32, zeznania J. F. (1) k. 275v znacznik 00:07:48, 00:18:14, zeznania J. T. (2) k. 276 znacznik 00:26:54, zeznania powoda k. 287 znacznik 00:18:38, zeznania K. S. (1) k. 289 znacznik 01:29:57 – 01:32:58). Powód odszedł z drużyny (...)rozwiązując kontrakt przed czasem za porozumieniem stron, o czym prasa poinformowała (...) r. – powód nie komentował tego komunikatu ze względu na zawarte porozumienie (wydruk artykułu (...) k. 174 – 178, zeznania J. T. (1) k. 276 znacznik 00:31:00, zeznania powoda k. 286v – 288v znacznik 00:08:16 – 01:05:15). Powód miał problem ze znalezieniem klubu w (...) - przeszedł do (...)– wg portalu(...) powód miał najwyższy kontrakt w swoim zespole i jeden z wyższych w całej lidze. Obecnie gra w (...), a więc na niższym o jeden poziomie rozgrywkowym niż (...) (wydruk artykułu k. 199 – 201, zeznania K. S. (1) k. 289v znacznik 01:44:12 – 01:50:48).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny w pierwszym rzędzie na podstawie dokumentów zgormadzonych w aktach sprawy, w szczególności załączonych do pozwu i odpowiedzi na pozew, których autentyczności i rzetelności nie kwestionowały strony a i Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do odmówienia im mocy dowodowej.

Sąd Okręgowy oparł się także na zeznaniach świadków słuchanych w toku postępowania:



J. F. (1) (protokół k. 275 – 275v znacznik 00:06:42 – 00:20:30) – Sąd dał im wiarę w zakresie w jakim świadek pamiętał szczegóły renegocjacji kontraktów, okoliczność że powódjako jedyny grający w drużynie i jej kapitan nie podpisał aneksu obniżającego wynagrodzenie o (...) świadek zeznawał logicznie i spójnie z dokumentacją, zgodnie z posiadaną wiedzą, wynikającą z zajmowanego stanowiska w dacie zdarzeń,



J. T. (1) (protokół k. 276 znacznik 00:26:15 - 00:47:34), Sąd dał im wiarę jedynie w zakresie, w jakim były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami pozostałych świadków i stron tj świadek potwierdził że powód nie podpisał aneksu o obniżeniu (...) wynagrodzenia, że prowadzona była korespondencja email na temat zmiany warunków kontraktu powoda, o oczekiwaniu świadka ze powód wesprze władze klubu w relacjach z zawodnikami. W pozostałym zakresie tj w części w jakiej świadek twierdził, że powód nie przyszedł na spotkanie, które mu zaproponowano, stąd decyzja o rozmowie z każdym z zawodników osobno oraz w zakresie w jakim świadek twierdził, że powód podburzał pozostałych zawodników przeciwko władzom klubu – Sąd uznał za niewiarygodne, bowiem nie znalazło to potwierdzenia w pozostałym materiale dowodowym, a świadek w znacznej mierze przedstawił swoją subiektywną percepcję zachowania powoda.



M. P. (protokół k. 249 – 250 znacznik 00:06:42 – 00:17:29), Sąd dał im wiarę w przeważającym zakresie, wyłączywszy twierdzenia o tym, że powód nie kontaktował się z zarządem, bowiem co innego wynikało z korespondencji e-mail zgromadzonej w aktach sprawy;



D. G. (protokół k. 276v – 277v znacznik 00:52:44 – 01:11:31) Sąd dał im wiarę w części, tj. co do zasady w zakresie w jakim świadek zrelacjonował przebieg zdarzeń dotyczących okresu pomiędzy 30.03.2020 r. a 16.04.2020 r. tj. zanim sprawa zawarcia aneksu przez powoda została upubliczniona, natomiast niewiarygodne były jej twierdzenia o tym to powód zainicjował kontakt z Klubem w celu wsparcia go w trudnej sytuacji, wynikającej z zawieszenia rozgrywek (00:55:43) a także o tym, że powód od początku wyrażał zgodę na zawarcie aneksu obniżającego wynagrodzenie o (...)na takich warunkach jak w stosunku do innych zawodników (01:05:39) – twierdzenia te nie znalazły żadnego potwierdzenia w toku postępowania. Sąd dał wiarę świadkowi który zeznawał, o tym, że klub nie chciał prowadzić żadnych negocjacji z powodem, że stopniowo był marginalizowany w treningach po odebraniu mu opaski kapitana. Sąd oceniając wiarygodność świadka miał na względzie, że jedna z publikacji wskazanych w pozwie dotyczyła bezpośrednio krytyki działań medialnych świadka – świadek posługiwał się często domysłami i przypuszczeniami odbiegającymi od materiału dowodowego co mogło wynikać w ocenie Sądu z osobistego nastawienia do strony pozwanej.

Sąd oparł się też na zeznaniach stron:



J. G. (protokół k. 286v – 288v znacznik 00:08:56 – 01:05:15) którym dał wiarę w zakresie w jakim były one zgodne z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym zgromadzonym w aktach sprawy – powód co do zasady relacjonował stanowisko w sposób zbieżny z żądaniami i uzasadnieniem pozwu;



K. S. (1) – członka zarządu pozwanej Spółki (k. 288v – 289v znacznik 01:09:03 – 01:50:48) którym Sąd dał wiarę w całości. Pozwany w sposób spójny z dokumentacją przedstawił sekwencję zdarzeń związanych z publikacjami poszczególnych materiałów prasowych objętych powództwem, opisał proces doboru tematów i redagowania tekstów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie w żadnej części.

Pomiędzy stronami niesporna była treść publikacji prasowych objętych powództwem, których treść została zobrazowana wydrukami załączonymi do pozwu, fakt że 27 marca 2020 roku Rada Nadzorcza spółki (...) Spółka Akcyjna podjęła uchwałę o możliwości jednostronnego obniżenia przez kluby (...) wynagrodzenia kontraktowego zawodników o (...) do końca sezonu rozgrywkowego i że powołując się na tę uchwałę kluby sportowe, w tym (...), oczekiwała zawarcia przez zawodników aneksów do kontraktów zgodnych z treścią tej uchwały. Pomimo zarzutów powoda o braku rejestracji (...) w rejestrze jako czasopisma elektronicznego niesporna była legitymacja pozwanego jako wydawcy, na podstawie art. 38 ust. 1 Prawa Prasowego. Sporne było czy pozwany dochował staranności dziennikarskiej w związku z przygotowaniem publikacji oraz czy ich skutkiem było naruszenie dóbr osobistych, czy działania pozwanego miały charakter bezprawny i w związku z tym można mu przypisać winę w rozumieniu art. 24 §1 k.c.

Zasada ochrony dóbr osobistych człowieka wyrażona została w art. 23 k.c., w myśl którego dobra osobiste człowieka pozostają pod ochroną prawa cywilnego, niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach. Katalog chronionych dóbr osobistych wymieniony w art. 23 k.c. ma przy tym jedynie charakter przykładowy, na co wskazuje sformułowanie „w szczególności”, nie jest to więc katalog wyczerpujący. W tym katalogu wymienione zostały wyraźnie zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska. Zgodnie z art. 24 § 1 k.c. ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w Kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny. Przepis art. 24 § 1 k.c. formułuje przy tym domniemanie bezprawności naruszenia dóbr osobistych, zatem to na pozwanym ciąży obowiązek wykazania, że jego działanie naruszające dobra osobiste powoda nie było bezprawne. W myśl art. 448 § 1 zd. 1 k.c. w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia. Sąd jest zobowiązany ustalić zakres cierpień pokrzywdzonego, a przy ocenie tej przesłanki nie może abstrahować od wszystkich okoliczności towarzyszących powstaniu krzywdy. Znikomość ujemnych następstw może być podstawą oddalenia powództwa o przyznanie zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego.

Znikomość ujemnych następstw może być podstawą oddalenia powództwa o przyznanie zadośćuczynienia na rzecz pokrzywdzonego. Co do zasady przy ocenie czy doszło do naruszenia dobra osobistego decydujące znaczenie ma zatem nie tylko subiektywne odczucie osoby żądającej ochrony prawnej ale także to, jaką reakcję wywołuje w społeczeństwie to naruszenie. Kryteria oceny naruszenia muszą być obiektywne, a tym samym muszą uwzględniać odczucia szerszego grona uczestników i powszechnie przyjmowane, zasługujące na akceptację normy postępowania. Inaczej mówiąc – o tym czy istotnie zostało dokonane naruszenie dobra osobistego, decyduje obiektywna ocena konkretnych okoliczności, nie zaś subiektywne odczucie osoby zainteresowanej. Przy ustalaniu faktu naruszenia dóbr osobistych należy stosować różnorodne kryteria ale doniosłe znaczenie ma w tym zakresie opinia społeczna oraz racjonalne i rozsądne poglądy. Stanowisko judykatury i doktryny w tym zakresie jest zgodne, przyjmuje się bowiem, że ocena czy nastąpiło naruszenie dobra osobistego jakim jest stan uczuć, godność nie może być dokonana według miary indywidualnej wrażliwości zainteresowanego ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z 11.03.1997, III CKN 33/97, OSNCP 1997/67/93).

Obowiązkiem każdego jest powstrzymanie się od działań naruszających cudze dobra osobiste, czemu towarzyszy uprawnienie pokrzywdzonego do żądania zaniechania tych naruszeń względnie usunięcia ich skutków. W konsekwencji na pokrzywdzonym ciąży jedynie obowiązek wykazania, że jego dobro osobiste zostało zagrożone lub naruszone, natomiast sprawca, dążąc do uwolnienia się od odpowiedzialności, powinien udowodnić, że jego działanie nie miało cech bezprawności. Przez działanie bezprawne rozumie się zachowanie sprzeczne z normami prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Brak bezprawności działania nie oznacza wprawdzie braku zagrożenia lub naruszenia dobra osobistego, niemniej jednak wyłącza odpowiedzialność tego, kto wykazał, że nie działał bezprawnie.

Powód wskazywał, że w artykuły opublikowane na portalu internetowym pozwanej spółki znalazły się treści godzące w jego dobra osobiste w postaci godności, dobrego imienia oraz reputacji jako (...)

Wskazać trzeba wobec tego, że na cześć (dobre imię) składa się aspekt wewnętrzny nazywany godnością osobistą – obejmującą wyobrażenie człowieka o własnej wartości oraz oczekiwanie szacunku ze strony innych ludzi, oraz zewnętrzny, obejmujący dobrą sławę (dobrą opinię) innych ludzi czy też szacunek, którym obdarza daną osobę otoczenie. Naruszenie czci zewnętrznej ma miejsce w przypadku przypisania innej osobie postępowania lub właściwości, które mogą wpłynąć negatywnie na ocenę tej osoby przez innych. Z naruszeniem czci zewnętrznej (zniesławieniem) mamy do czynienia w przypadku, gdy wypowiedź naruszająca cześć dotrze do innych osób (przynajmniej jednej) niż tylko osoba zniesławiana ( tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 08.5.2014 r., V CSK 361/13, OSNC-ZD 2015, nr C, poz. 38). Znieważenie (naruszenie czci wewnętrznej) ma miejsce przede wszystkim w przypadku, gdy znieważenie dokonane zostało w obecności osoby, której wypowiedź dotyczy, ale także w sytuacji, gdy wypowiedź zniesławiająca miała miejsce w okolicznościach wskazujących, że zniesławiający powinien liczyć się z możliwością, iż treść tej wypowiedzi dotrze do osoby, której dotyczy. Ochrona czci (dobrego imienia) obejmuje przy tym wszystkie dziedziny życia – życie osobiste, zawodowe i społeczne. Naruszeniem czci może być zniesławiająca wypowiedź dotycząca zarówno życia rodzinnego, jak i aktywności zawodowej lub gospodarczej.

Powód wskazywał, że publikacje pozwanego odbierał jako osobistą nagonkę na niego, m. in. ze względu na znajomość osobistą K. S. (1) z M. P. – trenerem(...) który pełnił także funkcję wiceprezesa (...) i który podjął decyzję o pozbawieniu powoda funkcji kapitana na skutek odmowy powoda zawarcia aneksu do kontraktu na warunkach wskazanych przez Klub, z powołaniem się na uchwałę Rady Nadzorczej (...). Powód wskazywał, że w pierwszej kolejności jego dobra osobiste naruszała nieprawdziwa informacja o tym, iż jako jedyny (...) odmówił obniżenia mu wynagrodzenia o (...) a ponadto że artykuły przedstawiają go jako osobę chciwą, dbającą jedynie o własne interesy, co naruszyło jego reputację także jako kapitana drużyny.

Dla oceny żądań dochodzonych pozwem niezbędne było ustalenie, czy publikacja spornych artykułów prasowych, zawierającego wskazane wyżej treści dotyczące powoda była działaniem bezprawnym. W wypadku, gdy naruszenie dobra osobistego następuje w ramach określonej wypowiedzi zbadanie, czy naruszenie jest bezprawne, musi być dokonane przy uwzględnieniu gwarantowanego konstytucyjnie (art. 54 ust. 1 Konstytucji RP) oraz konwencyjnie (art. 10 ust. 1 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka
i podstawowych wolności) prawa (wolności) wyrażania poglądów. Sąd dokonując takiego badania musi wtedy – w okolicznościach sprawy – rozważyć, czy wzgląd na ochronę prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, czci oraz dobrego imienia (art. 47 Konstytucji RP i art. 8 Konwencji) uzasadnia ingerencję w prawo (wolność) wyrażania swoich poglądów (opinii), uwzględniając, że ograniczenie tego ostatniego prawa musi mieć odpowiednie uzasadnienie (por. art. 31 ust. 3 Konstytucji RP i art. 10 ust. 2 Konwencji).

W kontekście relacji dóbr osobistych do publikacji dziennikarskich należy przytoczyć art. 6 ust. 1 oraz art. 41 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (tekst jedn. Dz.U.
z 2018 r., poz. 1914). Stosownie do tych przepisów prasa jest zobowiązana do prawdziwego przedstawiania omawianych zjawisk (art. 6 ust. 1). Publikowanie rzetelnych, zgodnych
z zasadami współżycia społecznego ujemnych ocen dzieł naukowych lub artystycznych albo innej działalności twórczej, zawodowej lub publicznej służy realizacji zadań określonych
w art. 1 ustawy (tj. wolności wypowiedzi i urzeczywistniania prawa obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej)
i pozostaje pod ochroną prawa; przepis ten stosuje się odpowiednio do satyry i karykatury (art. 41).

Prawo prasowe określa powinności dziennikarza, przypisując mu obowiązek szczególnej staranności i rzetelności przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych (art. 12 ust. 1 pkt 1) oraz działania zgodnie z etyką zawodową i zasadami współżycia społecznego (art. 10 ust. 1). W orzecznictwie Sądu Najwyższego przesądzono już, że naruszająca cudze dobra osobiste wypowiedź dziennikarza o faktach, choćby była nieprawdziwa, nie jest bezprawna, jeżeli przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych działał w obronie społecznie uzasadnionego interesu oraz wypełnił obowiązek zachowania szczególnej staranności i rzetelności ( uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 18.02.2005 r., sygn. III CZP 53/04, OSNC 2005/7-8/114).

W wypadku publikacji prasowych społecznie uzasadniony interes wyraża się przede wszystkim w urzeczywistnianiu zasad jawności życia publicznego i prawa społeczeństwa do informacji. Dotyczy on sfery „życia publicznego”, a więc takiej, w ramach której można mówić o istnieniu potrzeby otwartej debaty publicznej ważnej w demokratycznym społeczeństwie, jak i o takim prawie do uzyskiwania informacji, które wymaga realizacji przez środki masowego przekazu. Natomiast w celu stwierdzenia, czy dziennikarz spełnił obowiązek wynikający z art. 12 ust. 1 Prawa prasowego, czyli zachował szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, najistotniejsze znaczenie ma – na etapie zbierania materiałów prasowych – rodzaj i rzetelność źródła informacji (dziennikarz nie powinien opierać się na źródle, którego obiektywizm lub wiarygodność budzi wątpliwości), sprawdzenie zgodności z prawdą uzyskanych informacji przez sięgnięcie do wszystkich innych dostępnych źródeł i upewnienie się co do zgodności informacji z innymi znanymi faktami oraz umożliwienie osobie zainteresowanej ustosunkowania się do uzyskanych informacji, zaś na etapie wykorzystania materiałów prasowych – wszechstronne, a nie selektywne przekazanie informacji, przedstawienie wszystkich okoliczności i niedziałanie pod z góry założoną tezę, a także rozważenie powagi zarzutu, znaczenia informacji z punktu widzenia usprawiedliwionego zainteresowania społeczeństwa oraz potrzeby (pilności) publikacji.

W przypadku wypowiedzi ocennych, których nie da się zweryfikować według kryterium prawdziwości lub fałszu, warunkiem ich zgodności z prawem jest (zgodnie z art. 41 ustawy Prawo prasowe) rzetelność oceny. Znaczenie wówczas mają motywy, którymi kierowała się osoba rozpowszechniająca ocenę czy opinię. Potrzebne jest zatem ustalenie, czy celem jej działania było dokuczenie osobie, której dotyczą wyrażone sądy, jej poniżenie bądź podważenie jej dobrej opinii, którą się cieszy, czy też celem tym była obrona uzasadnionego interesu społecznego ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z 26.08.2009 r., I CSK 528/08). Prawo do krytyki nie może być jednak wykonywane w taki sposób, aby naruszało bezprawnie dobre imię lub cześć krytykowanego. Przekraczając granice wyznaczające legalność krytyki (satyry), dziennikarz naraża się na poniesienie odpowiedzialności za naruszenie cudzych, prawem chronionych, dóbr osobistych. Także więc satyra podlega ocenie z punktu widzenia zasad współżycia społecznego i rzetelności ( zob. orzeczenie Sądu Najwyższego z 25.03.2019 r., I CSK 25/18).

W ocenie Sądu działania pozwanego nie miały charakteru bezprawnego. Treści zawarte w materiałach prasowych, które powód zidentyfikował jako naruszające jego dobra osobiste, należy zakwalifikować z jednej strony jako wypowiedzi prawdziwe, zaś w pozostałym zakresie należy je przyporządkować jako zwroty oceniające. Istotnie postawa powoda w pierwszych publikacjach była oceniana krytycznie. Jednak oceny te nie są przesadnie krytyczne wobec powoda ani nie można uznać, iż publikacje były tworzone „pod tezę” – wręcz przeciwnie – widać staranie wyważenia pomiędzy racjami powoda a racjami Klubu. Redakcja tworząca wpisy posługuje się przy tym - w ramach konwencji przyjętej w portalu - językiem kolokwialnym, stylem gawędziarskim, imitującym rozmowy między kibicami o kwestiach istotnych z ich punktu widzenia. Sąd podziela pogląd wyrażony przez członka zarządu pozwanej, iż kwestionowane artykuły mają formę felietonu, a więc gatunku publicystycznego, krótkiego utworu dziennikarskiego utrzymanego w osobistym tonie, lekkiego w formie, wyrażającego punkt widzenia autora. Felieton porusza i komentuje aktualne tematy społeczne, zwracając uwagę na ujemne zjawiska w życiu codziennym. Często wykorzystuje w tym celu elementy satyry, ironii, humoru itp. (źródło – (...)). Należy je więc oceniać w kontekście art. 41 Prawa Prasowego, wskazującego iż satyra podlega ochronie prawnej o ile realizuje ogólne dyrektywy wyrażone w art. 1 Prawa Prasowego i jest rzetelna oraz z godna z zasadami współżycia społecznego.

Przede wszystkim twierdzenie, że powód jako jedyny (...) nie podpisał aneksu obniżającego jego wynagrodzenie o (...) jest prawdziwe. Powód wprawdzie deklarował gotowość prowadzenia negocjacji z klubem, ale warunki jakie przedstawił nie były tymi, które wynikały z uchwały Rady Nadzorczej (...) i tymi, które zaproponował Klub. Bezspornie także powód stosownego aneksu nie zawarł – wprawdzie świadek D. G. i sam powód wskazywali, iż J. G. był gotów do tego, aby jego wynagrodzenie obniżono o (...), jednakże gotowość ta nie przełożyła się na fakty. Ponadto, jak wynika nawet z treści korespondencji kierowanej przez powoda do władz Klubu warunki obniżki o(...) zdecydowanie nie były takie, na jakie przystali pozostali gracze. To że powód wyrażał gotowość obniżenia jego wynagrodzenia i chciał negocjować warunki w tym zakresie, nie oznacza, że twierdzenia zawarte w kwestionowanych artykułach były obiektywnie nieprawdziwe, bowiem nie zawarto w nich twierdzeń, że powód takich negocjacji prowadzić nie chce. Kwestionowany zwrot nie przestaje być również prawdziwy w związku z faktem, że jednemu z zawodników nie przedstawiono propozycji obniżenia wynagrodzenia, a to tylko z tego powodu że było ono już obniżone o (...). Bez wątpienia z osób w klubie (...), którym przedstawiono propozycję zawarcia aneksu, jedynie powód takiego nie podpisał.

W pozostałym zakresie powód nie wykazał aby wypowiedzi przez niego kwestionowane a odnoszące się do faktów m. in. do jego wieku, zarobków w klubach (...) i (...) były nieprawdziwe. Kwestia kolejności zdarzeń z (...) r. – czy najpierw oświadczenie prasie przedstawił powód czy też M. P. wcześniej ogłosił swoją decyzję o pozbawieniu powoda funkcji kapitana drużyny, nie ma żadnego znaczenia i nie świadczy o naruszeniu dóbr osobistych powoda. W pozostałym zakresie wypowiedzi kwestionowane prze J. G. mają charakter oceny. Oznacza to, że wypowiedzi tych nie można weryfikować według kryterium prawdy lub fałszu. Zamiast tego, zgodnie z przytoczonym art. 41 ustawy Prawo prasowe i orzecznictwem sądowym, należało ustalić, czy przedstawione w artykule oceny są rzetelne. W ocenie Sądu, niewątpliwie tak właśnie jest.

Przypomnieć należy, że zarówno w orzecznictwie polskim, jak i Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, przyznaje się węższą ochronę osobom publicznym, szerzej rozpoznawalnym właśnie dzięki rodzajowi prowadzonej działalności. Podejmując działalność publiczną osoba musi liczyć się z tym, że jej działania będą przedmiotem zainteresowania
i mogą być poddane krytyce ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18.05.2016 r.,
VI ACa 612/15, Legalis nr 2123075). Dotyczy to zarówno osób fizycznych, jak i osób prawnych. Wobec tego w stosunku do osób publicznych wolność wyrażania opinii jest szersza, w związku z czym osoby takie w większym od przeciętnego zakresie muszą tolerować wypowiedzi krytyczne wobec własnej działalności. Nikt nie może wymagać od innych ludzi wyłącznie afirmacji swojej osoby lub postępowania. Jeżeli ktoś podejmuje działalność w sferze publicznej lub wykonuje zawód publicznego zaufania, nie może też żądać milczenia i powstrzymywania się od wyrażania ocen przez osoby zainteresowane, lecz musi godzić się na poddanie swojej aktywności krytyce ( zob. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 12.05.2008 r., Sk 43/05, OTK-A 2008, nr 4, poz. 57, wyroki Europejskiego Trybunału Praw Człowieka z 08.07.1986 r., Nr 9815/82, LEX nr 81012 i z 02.02.2010 r.,
Nr 571/04, LEX nr 551622, orz. SN z 18.01.2013 r., IV CSK 270/12, OSNC 2013/7-8/94). Wolność wyrażania opinii służy bowiem debacie publicznej, która jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania społeczeństwa demokratycznego. W jej trakcie następuje wymiana poglądów oraz informacji dotyczących spraw budzących zainteresowanie opinii publicznej, w tym dotyczących osób pełniących funkcje publiczne. Z tego względu ochrona wolności wypowiedzi ma na celu ważny interes społeczny. W przypadku styku prawa do swobodnej wypowiedzi publicznej i prawa do ochrony czci i dobrego imienia należy przyjąć, iż ranga i poziom ochrony tych praw jest jednakowy i żadne z nich nie ma charakteru absolutnego.

Nie budziło wątpliwości, że w okresie od marca do maja 2020 r. gdy powstawały sporne artykuły, prowadzona była dyskusja publiczna w przedmiocie wynagrodzeń piłkarzy, wobec ograniczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, w tym działalności sportowej, po wybuchu pandemii Covid - 19. Powód jako kapitan drużyny (...), były reprezentant (...)w (...) jest osobą publiczną. Kluby piłkarskie nie mogły w tym okresie prowadzić normalnej działalności, wobec zawieszenia rozgrywek sportowych do końca kwietnia 2020 r., a następnie wprowadzenia ograniczeń dotyczących udziału publiczności w tego rodzaju imprezach. Wobec tego zmuszone były do podjęcia działań mających na celu opanowanie złej sytuacji finansowej, powstałej na skutek braku możliwości rozgrywania meczów i osiągania dochodów z tego tytułu. Spory i dyskusje dotyczące tego problemu dotykały szereg klubów sportowych w których także przyjęto różne metody porozumienia się z zawodnikami. Działania takie polegały m.in. na wypracowaniu kompromisów z piłkarzami w zakresie obniżenia ich zarobków. Przedmiotowe artykuły powstały na gruncie zainteresowania opinii publicznej sytuacją pomiędzy władzami (...) i powodem, który nie godził się na forsowaną przez Klub obniżkę wynagrodzenia – istotnie Klub nie chciał prowadzić żadnych negocjacji z zawodnikami, stawiając ich w sytuacji albo podpisanie aneksu albo pozostanie bez wynagrodzenia. Serwisy sportowe szeroko komentowały postawę piłkarza, głos w tej sprawie zabierał prezes zarządu klubu oraz jego trener, którzy wskazywali, że jedynym zawodnikiem, który nie wyraził zgody na obniżenie wynagrodzenia jest J. G. i negatywnie oceniali taką postawę. Zarazem po przedstawieniu oświadczenia powoda (...) r. w tekstach zawarto także krytyczną ocenę sposobu traktowania zawodników (...) – w tym powoda – przez ówczesne władze Klubu, wskazując iż w istocie nie podjęto z nim negocjacji co budzi wątpliwości pod względem moralnym i prawnym.

Analizując poszczególne artykuły należy wskazać, że krytyka zachowania powoda nie była zaś ani szczególnie ostra, ani napastliwa, lecz wyrażona w sposób umiarkowany, a nadto odniesiona do faktów odnoszących się do istoty i tła sporu pomiędzy piłkarzem i klubem, opisanych w artykułach, również w miarę ujawniania kolejnych informacji dotyczących szczegółów konfliktu pomiędzy zawodnikiem a klubem. O takim obiektywnym odbiorze publikacji pozwanego świadczą także komentarze zamieszczone przez internautów pod tekstami, które stanowią element dyskusji na temat konfliktu pomiędzy powodem a Klubem. Nie można zatem stwierdzić, by publikacja artykułów wynikała wyłącznie z chęci zaszkodzenia powodowi. Zdania wyszczególnione przez powoda w pozwie w oderwaniu od treści całych artykułów mogą sprawiać takie wrażenie, jednakże zostały one wyrwane z kontekstu z pominięciem fragmentów korzystnych dla powoda. Artykuły zdecydowanie nie mają charakteru pisanych „pod tezę”, nie znalazły także potwierdzenia sugestie powoda o tym, że na fakt iż ukazania się czy ich treść wpływ miała osobista znajomość pomiędzy K. S. (1) a trenerem M. P.. Nie było to też ujawienie tych informacji opinii publicznej, a jedynie komentarz do faktów będących już przedmiotem debaty publicznej. Jako pierwszy informację o sporze podał portal (...) publikując swój materiał dzień wcześniej, niż ukazał się pierwszy z materiałów pozwanego. Według relacji (mającej potwierdzenie także w treści jednego z artykułów prasowych zamieszczonych w aktach sprawy) K. S. (1) informację jako pierwszy podał właściciel (...), która rywalizuje z drużyną z (...) i w 2020 r. przegrała w finale z (...)mecz o (...). Zdaniem Sądu oceny zachowania powoda, przedstawione przez redakcję w artykułach, miały uzasadnioną podstawę faktyczną i były sformułowane w istotnej sprawie, pozostającej w tamtym czasie w zainteresowaniu społeczeństwa, o czym świadczą także publikacje na ten sam temat zamieszczane przez inne media. Krytyka zachowania powoda nie wykracza poza granice wyrażone w zasadach współżycia społecznego, a artykuły były oparte na wiarygodnych źródłach których nie sposób uznać za nierzetelne. Mieszczą się więc w granicach wolności wypowiedzi zakreślonych w art. 1 Prawa Prasowego i prawa do satyry wyrażonej w art. 41 tej ustawy. Z tego względu korzystają z ochrony przyznanej przez przywołane wyżej przepisy prawa, realizując funkcje prasy w inicjowaniu debaty publicznej i komentowaniu spraw o istotnym społecznie znaczeniu.

Wobec tego nie można przypisać pozwanemu jako wydawcy portalu internetowego, na którym ukazał się artykuł, bezprawności postępowania, co wyłącza odpowiedzialność względem powoda za naruszenie dóbr osobistych. Z tego też względu oddaleniu podlegały także pozostałe roszczenia pozwu, o czym orzeczono jak w sentencji w punkcie 1.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 108 §1 k.p.c. w zw. z art. 98 §1 i §1 ¹ k.p.c. Powód, jako przegrywający sprawę w całości, obowiązany jest zwrócić pozwanemu koszty procesu na które składają się wynagrodzenie pełnomocnika procesowego pozwanego w zakresie roszczenia niemajątkowego w kwocie 720 zł i w zakresie roszczenia majątkowego w kwocie 3.600 zł, ustalonych na podstawie § 8 ust. 1 pkt. 2 i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Z tych przyczyn postanowiono jak w sentencji w punkcie 2.

Sędzia Piotr Królikowski