Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Warszawa, dnia 7 marca 2025 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący sędzia Marcin Polit

Protokolant stażysta Zuzanna Kurek

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2025 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa E. Z.

przeciwko (...) Bank (...) S.A. w W.

o ustalenie i zapłatę

I.  umarza postępowanie w części obejmującej żądanie zasądzenia od pozwanego na rzecz powódki kwoty 309,40 zł (trzysta dziewięć złotych i czterdzieści groszy) wraz z odsetkami;

II.  w pozostałej części oddala powództwo;

III.  odstępuje od obciążenia powódki obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 347/24

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do tut. Sądu w dniu 18 lutego 2024 roku (data stempla pocztowego – k. 24) skierowanym przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej: (...), Bank) powódka E. Z. wniosła o:

1.  ustalenie treści stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu gotówkowego nr (...) z dnia 18 stycznia 2023 roku zawartej pomiędzy E. Z., a (...), poprzez ustalenie, że kredyt udzielony na podstawie umowy nr (...) z dnia 18 stycznia 2023 roku jest kredytem darmowym w rozumieniu art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim w związku ze złożeniem przez kredytobiorcę w dniu 3 listopada 2023 roku oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego,

2.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 18 505,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 listopada 2023 r. do dnia zapłaty tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego na rzecz pozwanego w okresie od dnia 18 stycznia 2023 roku do dnia 17 stycznia 2024 roku tytułem odsetek i innych kosztów kredytu nr(...)z dnia 18 stycznia 2023 roku z uwagi na złożenie przez konsumenta w dniu 3 listopada 2023 roku oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego;

3.  zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

Jako wartość przedmiotu sporu powódka określiła kwotę 132 051 zł, przy czym wartość roszczenia o ustalenie stanowi równowartość całkowitego kosztu kredytu wynosząca 113 545,17, zaś roszczenie o zapłatę stanowi sumę uiszczonych przez kredytobiorcę odsetek oraz prowizji stanowiącą 18 505,58 zł (pozew – kk. 3-7).

W odpowiedzi na pozew z dnia 12 kwietnia 2024 roku (data stempla pocztowego – k. 113) pozwany podniósł zarzut niewłaściwego określenia przez powoda w pozwie wartości przedmiotu sporu, wskazując, że powinna ona wynosić 131 741,35 zł, a więc niższa o kwotę 309,65 zł, albowiem suma uiszczonych przez kredytobiorcę odsetek oraz prowizji stanowi kwotę 18 196,18 zł. Nadto wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. Wskazał m.in., iż:



w całości kwestionuje roszczenie co do istnienia i wysokości,



wystąpienie przez powoda z żądaniem pozwu stanowi nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.) i jako takie nie zasługuje na ochronę,



umowa o kredyt nie narusza przepisów wskazanych w art. 45 ust. 1 u.k.k. (w tym w szczególności nie narusza art. 30 ust. 1 u.k.k.), stąd po stronie konsumenta nie zaktualizowało się uprawnienie do skorzystania z tzw. sankcji kredytu darmowego (odpowiedź na pozew – kk. 32-34).

Postanowieniem z dnia 13 maja 2024 roku tut. Sąd postanowił sprawdzić wartość przedmiotu sporu podaną przez powoda w pozwie i zarządzić w tym celu dochodzenie (postanowienie – k. 114).

Pismem z dnia 28 maja 2024 roku powódka zmodyfikowała powództwo w ten sposób, że w miejsce dotychczas dochodzonego roszczenia głównego o zapłatę, wnosi o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kwoty 18 196,18 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 listopada 2023 roku do dnia zapłaty tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego na rzecz pozwanego w okresie od dnia 18 stycznia 2023 roku do dnia 17 stycznia 2024 roku tytułem odsetek i innych kosztów kredytu nr (...) z dnia 18 stycznia 2023 roku z uwagi na złożenie przez konsumenta w dniu 3 listopada 2023 roku oświadczenia o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego. Oznaczało to cofnięcie pozwu w części, w zakresie kwoty 309,65 zł. W pozostałym zakresie podtrzymała powództwo (modyfikacja powództwa – kk. 117-121).

Pozwany podtrzymał w całości dotychczasowe stanowisko w piśmie z dnia 10 czerwca 2024 roku (pismo z 10.06.2024 – kk. 127-129).

Postanowieniem z dnia 28 czerwca 2024 roku tut. Sąd ustalił wartość przedmiotu sporu na kwotę 131 742 zł (postanowienie – k. 131).

W dalszym toku postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 stycznia 2023 roku została zawarta między E. Z. a (...) Umowa o kredyt gotówkowy nr (...). Jak ustalono w ramach warunków kredytu (pkt 1), kwotę udzielonego kredytu wskazano 136 774,87 zł, przy czym zastrzeżono, że: „Całkowitą kwotę kredytu do wypłaty udostępnimy w dniu wejścia w życie umowy”, oraz że kwotę 136 091 zł Bank wypłaci przelewem na 4 różne rachunki bankowe, w poszczególnych kwotach:



10 880 zł tytułem spłaty kredytu gotówkowego,



87 188 zł tytułem spłaty kredytu gotówkowego,



25 014 zł tytułem spłaty kredytu gotówkowego,



13 000 zł (na konto, z którego zgodnie z pkt 1.7 pobierane są raty kredytu; pkt 1.1-1.2).

Jako całkowity koszt kredytu wskazano 113 545,17 zł, w tym:

1)  683,87 zł – tytułem prowizji za udzielenie kredytu pobieranej z kwoty udzielanego kredytu przelewem na nasz rachunek, w chwili wypłaty kredytu,

2)  112 861,30 zł – tytułem odsetek od kredytu (pkt 1.3).

Jako całkowitą kwotę do zapłaty (sumę całkowitej kwoty kredytu oraz całkowitego kosztu kredytu) wskazano 249 636,17 zł (pkt 1.4). Liczba rat kredytu (kapitałowo-odsetkowych) wyniosła 120 (pkt 1.5), w związku z czym umowa obowiązuje do dnia 17 stycznia 2033 roku (pkt 1.11). Jako sposób spłaty kredytu wskazano miesięczne raty równe (z wyjątkiem ostatniej, która może być ratą wyrównującą) określone w „Harmonogramie spłaty kredytu” (pkt 1.6). Oprocentowanie w stosunku rocznym miało być zmienne i wynosić 13.49% (pkt 1.7), zaś rzeczywista roczna stopa oprocentowania (RRSO) – 14.50% (całkowity koszt kredytu ponoszony przez kredytobiorcę, wyrażony jako wartość procentowa całkowitej kwoty kredytu w stosunku rocznym; pkt 1.9). Przeznaczeniem kredytu była spłata zobowiązań oraz finansowanie potrzeb konsumpcyjnych (pkt 1.12).

Zgodnie z pkt 10 umowy, E. Z. zobowiązała się zapewnić na koncie określonym w pkt 1.7 umowy wystarczającą ilość pieniędzy na spłatę kredytu w kwotach i terminach wskazanych w harmonogramie. Harmonogram spłat rat stanowił załącznik nr 3 do umowy.

Zgodnie z pkt 25 umowy, E. Z. zobowiązała się do całkowitej spłaty wskazanych konsolidowanych zobowiązań z własnych pieniędzy. Taki obowiązek wystąpi, jeśli na podstawie umowy Bank przekaże kwotę, która nie będzie wystarczająca do całkowitej spłaty trzech opisanych zobowiązań z tytułu kredytów gotówkowych.

Zgodnie z pkt 50 umowy: „Umowa wchodzi w życie, pod warunkiem, że podejmiemy pozytywną decyzję kredytową. W przypadku pozytywnej decyzji, wypłacimy pieniądze zgodnie z postanowieniami pkt 1 umowy. W przypadku decyzji negatywnej, powiadomimy Cię przez SMS.”

Zmiana wysokości wymagalnych należności może nastąpić w przypadku zmiany oprocentowania, o której Bank jest obowiązany powiadomić kredytobiorcę w ciągu 21 dni (pkt 4), w przypadku zmiany taryfy, na podstawie której pobierane są opłaty i prowizje, o czym z kolei Bank powiadamia nie później niż 2 miesiące przed proponowaną datą jej wejścia w życie (pkt 8-9), a także na skutek naliczenia odsetek od należności przeterminowanych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (w przypadku niespłacenia rat kredytu w wymagalnym terminie – pkt 18-22 umowy).

(umowa kredytu – kk. 8-11; kk. 50-52; harmonogram spłaty kredytu – kk. 9v.-10; kk. 60-61)

Umowa pełniła funkcję umowy o kredyt konsolidacyjny. Została zawarta drogą elektroniczną (zeznania powódki – protokół kk. 152v.-153).

W reklamacji z dnia 26 października 2023 roku pełnomocnik E. Z. zarzucił, że w przedmiotowej umowie kredytu nie zostało wskazane, czy kredytobiorcy przysługuje możliwość bezpłatnego otrzymania harmonogramu, co stanowiło naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 8 u.k.k. Nadto zarzucił, że konsekwencją brzmienia pkt 50 umowy jest to, że konsument nie wie, ile czasu trwać będzie wydanie decyzji kredytowej i w jakim terminie po wydaniu tej ostatecznej decyzji zostaną mu wypłacone środki, co oznacza, że doszło do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 5 u.k.k. W związku z powyższym kredytobiorca wezwał Bank do zapłaty kwoty stanowiącej równowartość zapłaconych przez kredytodawcę odsetek oraz innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy, tj. prowizji (reklamacja – kk. 12-13).

Jednocześnie E. Z. złożyła datowane na dzień 23 października 2023 roku oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego, w związku z naruszeniem w umowie nr (...)z dnia 18 stycznia 2023 roku przepisów ustawy o kredycie konsumenckim. W ramach oświadczenia wniosła o zwrot kwot uiszczonych tytułem odsetek i innych kosztów kredytu oraz ustalenie nowego harmonogramu spłat obejmującego jedynie zwrot kwoty rzeczywiście jej udostępnionej, powiększonej o koszty należne podmiotom trzecim (oświadczenie – k. 15).

W odpowiedzi na reklamację z dnia 23 listopada 2023 roku Bank wskazał, iż umowa przewiduje, w jakich przypadkach klient otrzymuje harmonogram. Określa także zasady i terminy spłaty kredytu, w szczególności kolejność zaliczania rat kredytu konsumenckiego i na poczet należności kredytodawcy. Pouczono o możliwości złożenia wniosku o wydanie zaświadczenia (odpowiedź na reklamację – k. 17)

Umowa była wykonywana – kwota kredytu została wypłacona w sposób wskazany w umowie, a następnie raty kredytu były regularnie spłacane przez kredytobiorcę zgodnie z harmonogramem. Od dnia 17 lutego 2023 roku (tj. od dnia uiszczenia pierwszej raty kredytu) do dnia 17 stycznia 2024 roku, E. Z. dokonała spłaty odsetek w wysokości 17 521,31 zł oraz prowizji w wysokości 683,87 zł (fakt przyznany przez powódkę, ponadto historia spłat kredytu – kk. 75-76; zestawienie wpłat – k. 77).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie załączonych do akt sprawy, wymienionych wyżej dokumentów. Sąd dał wiarę tym dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a spór sprowadzał się do prawnej oceny zapisów umowy łączącej strony. Zeznania strony powodowej stanowiły niewielkie uzupełnienie zgromadzonego materiału dowodowego w postaci opisanych dokumentów, w wyżej opisanym zakresie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W odpowiedzi na pozew pozwany podniósł zarzut niewłaściwego określenia przez powoda w pozwie wartości przedmiotu sporu, wskazując, że powinna ona wynosić 131 741,35 zł, a więc niższa o kwotę 309,65 zł, na skutek czego powód pismem z dnia 28 maja 2024 roku zmodyfikował powództwo i cofnął w tej części pozew przed rozpoczęciem rozprawy. W konsekwencji na podstawie art. 355§1 w zw. z art. 203§1 k.p.c. postępowanie należało umorzyć, o czym orzeczono jak w punkcie I sentencji wyroku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.k.k. kredytem konsumenckim jest kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się także umowę o kredyt niezabezpieczony hipoteką, który jest przeznaczony na remont domu albo lokalu mieszkalnego, w tym w wysokości większej niż wysokość określona w ust. 1 (ust. 1a). Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności: 1) umowę pożyczki, 2) umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego, 3) umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia, 4) umowę o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia, 5) umowę o kredyt odnawialny (ust. 2). Zgodnie z ww. ustawą, na etapie zawierania umowy kredytodawcę obciążają liczne obowiązki związane z formą umowy (art. 29 ust. 1), doręczeniem jej egzemplarza konsumentowi (art. 29 ust. 2) oraz kształtowaniem treści dokumentu umowy (art. 29 ust. 3, art. 30-34 u.k.k.).

Zgodnie zaś z art. 45 ust. 1 u.k.k. w razie uchybienia przez kredytodawcę określonym obowiązkom informacyjnym na etapie przedkontraktowym, wynikającym z przepisów art. 29 ust. 1 (forma pisemna) art. 30 ust. 1 pkt 1-8, 10, 11, 14-17, art. 31-33 (umowa o kredyt wiązany lub w formie odroczonej płatności, umowa o kredyt w rachunku, umowa restrukturyzacyjna), art. 33a (maksymalna wysokość opłat i odsetek) i 36a-36c u.k.k. (maksymalna wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu, odroczenie spłaty zadłużenia, koszty kredytu przy udzieleniu kolejnych kredytów przed dokonaniem spłaty kredytu wcześniejszego), konsumentowi (po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia) przysługuje uprawnienie do zwrotu kwoty kredytu w wysokości kapitału, bez konieczności zapłaty na rzecz kredytodawcy odsetek oraz pozostałych kosztów zastrzeżonych w umowie kredytu (określonych w art. 5 pkt 6 u.k.k.), co czyni z umowy kredytu de facto stosunek nieodpłatny (tak: M. Grochowski, Komentarz do art. 45 [w:] K. Osajda (red.), Ustawa o kredycie konsumenckim. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 2019, Nb 1).

Celem komentowanego przepisu jest przede wszystkim prewencja szczególna oraz ogólna. Przepis ten ma mobilizować kredytodawcę do przestrzegania określonych obowiązków, jakie nałożono na niego w ustawie o kredycie konsumenckim. Omawiany przepis ma również na celu ochronę interesów konsumenta, oferując mu atrakcyjny instrument dochodzenia uprawnień wobec kredytodawcy, gdy nie wykona on albo nienależycie wykona pewne obowiązki. Wskutek zastosowania takiej sankcji kredytodawca zostaje pozbawiony przychodów z tytułu określonej umowy o kredyt konsumencki – dochodzi więc do utraty zarobku planowanego w ramach danej transakcji. Sankcji kredytu darmowego nie uregulowano jednak na zasadzie ryzyka lub odpowiedzialności absolutnej. Sankcja kredytu darmowego ma proporcjonalny charakter jedynie wtedy, gdy dotyczy naruszenia, które może podważyć możliwość (zdolność) oceny przez konsumenta zakresu jego zobowiązania. Sankcja ta nie powinna zatem obejmować dowolnych obowiązków informacyjnych. Musi zostać ograniczona do informacji, które mają wpływ na decyzję finansową konsumenta odnośnie do zaciągnięcia określonego kredytu (kwota kredytu, rodzaj kredytu, okres kredytowania, terminy spłaty kredytu, odsetki oraz inne koszty ponoszone przez konsumenta, wymagane zabezpieczenia i ubezpieczenia, warunki przedterminowej spłaty itd.). Naruszenia dotyczące udzielenia takich informacji negatywnie oddziałują lub mogą oddziaływać na prawidłowość procesu decyzyjnego konsumenta wtedy, gdy ocenia on konsekwencje finansowe umowy zawieranej z kredytodawcą (T. Czech [w:] Kredyt konsumencki. Komentarz, wyd. IV, LEX/el. 2025, art. 45). Także z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości wynika, że omawiana sankcja powinna się odnosić jedynie do tych elementów, które są istotne dla oceny przez konsumenta zakresu zaciągniętego zobowiązania z tytułu kredytu konsumenckiego; umowę taką uważa się za nieoprocentowaną i bezpłatną, jeżeli brak przewidzianego przepisami prawa elementu informacyjnego może podważyć możliwość dokonania przez konsumenta oceny zakresu ciążącego na nim zobowiązania. Niewykluczone jest zatem odstąpienie od tej sankcji w wypadku stwierdzenia naruszeń, jeżeli niewątpliwie nie miały one wpływu na decyzję o zawarciu umowy i świadomość konsumenta co do istotnych warunków zawieranej umowy (zob. wyrok TS z 9.11.2016 r., C-42/15, (...) A.S. v. (...), (...) 2016, nr 11, poz. I-842; wyrok TS z 13.02.2025 r., C-472/23, (...) SP. Z O.O. PRZECIWKO (...) S.A., LEX nr 3827620).

Powódka oparła swoje powództwo o naruszenie dwóch przepisów: zarzuciła pozwanemu naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 5 i 8 u.k.k. Odnośnie do zarzutu opartego na art. 30 ust. 1 pkt 8 u.k.k. (w zw. z art. 37 ust. 1 u.k.k.) wskazała, że w przedmiotowej umowie kredytu nie zostało zapisane, że kredytobiorcy przysługuje możliwość bezpłatnego otrzymania harmonogramu, co stanowiło naruszenie art. 30 ust. 1 pkt 8 u.k.k.

Zgodnie z art. 37 ust. 1 u.k.k. w przypadku umowy o kredyt konsumencki zawartej na czas określony, przez cały czas jej obowiązywania, konsument ma prawo do otrzymania, na wniosek, w każdym czasie bezpłatnie harmonogramu spłaty. Istotnie, w ramach przedmiotowej umowy kredytu literalnie nie zawarto informacji odpowiadającej treści tego przepisu. Oceniając jednak owe naruszenie z punktu widzenia ww. rozważań utrwalonych w doktrynie i orzecznictwie, odnoszących się do celu art. 45 ust. 1 u.k.k., należy uznać, iż naruszenie to nie może wpływać na decyzję powódki – jako konsumentki – w przedmiocie zawarcia przedmiotowej umowy. Trudno bowiem oczekiwać, iż w praktyce powódka nie miała możliwości uzyskania bieżącej wiedzy w przedmiocie wysokości należnych rat kredytu, a że miała taką możliwość świadczy samo pismo z dnia 23 listopada 2023 roku (k. 17). W świetle zasady proporcjonalności również nie można uznać za słuszne, by pozwany jako kredytodawca miał utracić wszelkie przychody z tytułu odsetek oraz pozaodsetkowych kosztów kredytu z tego tylko tytułu, że w umowie literalnie nie zawarto zapisu o możliwości uzyskania informacji nt. aktualnego harmonogramu spłaty rat kredytu, tym bardziej biorąc pod uwagę, iż harmonogram spłat rat stanowił załącznik nr 3 do umowy (kk.9v.-10v.), zaś w praktyce zmiana wysokości wymagalnych należności może nastąpić albo na skutek naliczenia odsetek od należności przeterminowanych (w przypadku niespłacenia rat kredytu w wymagalnym terminie – pkt 18-22 umowy), w przypadku zmiany oprocentowania, o której zresztą pozwany na mocy umowy jest obowiązany powiadomić kredytobiorcę w ciągu 21 dni (pkt 4), bądź w przypadku zmiany taryfy, na podstawie której pobierane są opłaty i prowizje, o czym z kolei pozwany powiadamia nie później niż 2 miesiące przed proponowaną datą jej wejścia w życie (pkt 8-9 umowy). Nadto z uwagi na fakt, iż umowa została zawarta drogą elektroniczną (w myśl art. 7 prawa bankowego) trudno przypuszczać, iż mając dostęp do bankowości elektronicznej powódka nie miała możliwości uzyskania tą drogą aktualnego harmonogramu spłaty kredytu. W przekonaniu Sądu, z uwagi na nieistotność tego uchybienia, nie może ono być podstawą do skorzystania z sankcji kredytu darmowego.

Drugi zarzut powódki polegał na tym, że konsekwencją brzmienia pkt 50 umowy jest niewiedza, ile czasu trwać będzie wydanie pozytywnej decyzji kredytowej i w jakim terminie po wydaniu tej decyzji zostaną mu wypłacone środki, co oznacza, że doszło do naruszenia art. 30 ust. 1 pkt 5 u.k.k. W tym kontekście należy jednak mieć na uwadze cel udzielenia powódce kredytu. Jak przyznała sam powódka, umowa pełniła funkcję umowy o kredyt konsolidacyjny. Sposób wypłaty kwoty kredytu został określony w ten sposób, że kwoty 10 880 zł, 87 188 zł i 25 014 zł miały być wypłacone na trzy osobne rachunki bankowe tytułem spłaty kredytów gotówkowych, a jedynie kwota 13 000 zł miała być wypłacona na rachunek bankowy powódki (pkt 1.7, pkt 10 umowy). Co wynika również wprost z pkt 1.12 oraz pkt 25 umowy, celem uzyskania kredytu była całkowita spłata wcześniejszych konsolidowanych zobowiązań z tytułu kredytów gotówkowych. W tym kontekście absolutnie zrozumiałym jest sformułowanie określone w pkt 1.2 umowy, zgodnie z którym: „Całkowitą kwotę kredytu do wypłaty udostępnimy w dniu wejścia w życie umowy”. Wnioskując po myśli art. 231 k.p.c. taki zapis był uzasadniony tym, że w momencie formułowania umowy (zawieranej drogą elektroniczną) nie było do końca wiadome, jaka będzie dokładna kwota poszczególnych wymagalnych zobowiązań, które powinny być na skutek uzyskania przedmiotowego kredytu spłacone – w tym celu w pkt 50 umowy zastrzeżono uprzednie wydanie przez pozwany Bank decyzji kredytowej, od której uzależniona była finalna wypłata środków. W ocenie Sądu ww. zapisy, w świetle tak określonego celu umowy, nie powodowały dla powódki jako konsumentki żadnych negatywnych konsekwencji, które mogły wpłynąć na podjęcie decyzji przez powódkę o zawarciu przedmiotowej umowy. W konsekwencji również ten zarzut nie mógł podlegać uwzględnieniu.

Z uwagi na powyższe, oświadczenie skierowane przez powódkę do pozwanego złożone w trybie art. 45 w zw. z art. 30 u.k.k. nie było skuteczne, a nawet gdyby uznać przeciwnie, to w przekonaniu Sądu uzasadnionym jest odstąpienie od tej sankcji, albowiem opisane naruszenia nie miały wpływu na decyzję o zawarciu umowy i świadomość konsumenta co do istotnych warunków zawieranej umowy. To skutkuje tym, iż roszczenie pieniężne wywodzone na podstawie tych przepisów (tytułem zwrotu świadczenia nienależnego spełnionego na rzecz pozwanego, tj. zwrotu odsetek i innych kosztów kredytu) nie może być skutecznie dochodzone. Logicznie wynika z powyższego, iż także powództwo o ustalenie dochodzone po myśli art. 189 k.p.c. nie może podlegać uwzględnieniu, gdyż brak jest jakiegokolwiek interesu prawnego w jego dochodzeniu – brak jest bowiem niepewności co do uprawnienia skorzystania z sankcji kredytu darmowego na podstawie art. 45 ust. 1 u.k.k., albowiem takie uprawnienie, na podstawie ww. przesłanek, nie przysługuje powódce.

Mając na uwadze wszystkie powyższe rozważania, należało orzec jak w punkcie II sentencji wyroku.

Z uwagi jednak na fakt, iż lektura zapisów umowy, przy przyjęciu wyłącznie literalnej wykładni, a zatem z pominięciem rozważań dotyczących zasady proporcjonalności i istotnego wpływu na decyzję konsumenta o zawarciu umowy w świetle art. 45 ust. 1 u.k.k., rzeczywiście może prowadzić do wniosku, iż z uwagi na brak opisanych elementów informacyjnych w umowie zaistniały przesłanki do skorzystania z sankcji kredytu darmowego, Sąd uznał, iż uzasadnione jest odstąpienie od obciążenia powódki kosztami procesu z uwagi na zasady słuszności po myśli art. 102 k.p.c., o czym orzeczono jak w punkcie III sentencji wyroku.