Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 czerwca 2023 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Ligoń-Krawczyk

Protokolant: sekretarz sądowy Ewa Kocielnik

po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2023 r. w Warszawie

na rozprawie sprawy z powództwa D. B., K. R., N. G.

przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Edukacji i Nauki

o ochronę dóbr osobistych

oddala powództwo,

zasądza od D. B., K. R., N. G. solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 4.320 (cztery tysiące trzysta dwadzieścia) złotych tytułem zawrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt I C 293/22

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 kwietnia 2022 r. D. B., K. R. i N. G., reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosły przeciwko Skarbowi Państwa, reprezentowanemu przez Ministra Edukacji i Nauki, o nakazanie pozwanemu:

dopełnienia czynności niezbędnych do usunięcia skutków naruszeń dóbr osobistych poprzez:

podjęcie czynności niezbędnych do zapewnienia powodom możliwości kontynuowania w szkole publicznej nauki języka (...) jako języka mniejszości narodowej w formie dodatkowej nauki mniejszości w warunkach jak dotychczas, tj. w wymiarze trzech godzin tygodniowo,

opublikowanie na koszt pozwanego w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku sądowego w niniejszej sprawie oświadczenia o treści:

„OŚWIADCZENIE MINISTRA EDUKACJI I NAUKI

W wykonaniu orzeczenia sądowego w sprawie o ochronę dóbr osobistych przepraszam Powodów – dzieci należące do mniejszości narodowej (...) za naruszenie ich dóbr osobistych w postaci godności i tożsamości narodowej poprzez ograniczenie wymiaru pobieranej przez nich nauki języka (...) jako języka mniejszości wskutek wydania Rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 4 lutego 2022 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie warunków i sposobu wykonywania przez przedszkola, szkoły i placówki publiczne zadań umożliwiających podtrzymywanie poczucia tożsamości narodowej, etnicznej i językowej uczniów należących do mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym, które zmniejszyło wymiar nauki języka (...) jako języka mniejszości z trzech do jednej godziny tygodniowo, gdzie reedukacja ta dotyczyła wyłącznie języka (...) spośród wszystkich języków mniejszości narodowych i etnicznych.”

które to oświadczenie powinno zostać wyemitowane w terminie 7 dni od uprawomocnienia się orzeczenia na antenie telewizji (...) w postaci 30-sekundowego spotu zawierającego treść ww. oświadczenia w formie graficznej, czcionką Arial w kolorze czarnym na białym tle, interlinia 1,5 wyodrębnionego graficznie w ramce koloru czarnego (grubość ramki 2 ¼ pt) o białym tle, zajmującego 100% powierzchni planszy i ekranu telewizyjnego, pod wyśrodkowanym tytułem „OŚWIADCZENIE MINISTRA EDUKACJI I NAUKI” napisanym czcionką Arial w kolorze czarnym, a nadto odczytanego przez lektora, w liczbie 50 spotów, wyemitowanych w godzinach od 8:00 do 22:00, w okresie następujących bezpośrednio po sobie 7 dni (wzór oświadczenia stanowi załącznik nr 23 do pozwu);

zapłatę kwoty 20.000 zł na rzecz (...) w Polsce, wpisanego do Rejestru Stowarzyszeń Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...);

podjęcie czynności niezbędnych do odwrócenia niebezpieczeństwa grożącej szkody poprzez zapewnienie powodom możliwości kontynuowania w szkole publicznej nauki języka (...) jako języka mniejszości narodowej w formie dodatkowej nauki języka mniejszości w warunkach jak dotychczas, tj. w wymiarze trzech godzin tygodniowo.

Strona powodowa wniosła też o zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z powodów zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia je zasądzającego do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że niniejsze postępowanie dotyczy nauczania języka (...) jako języka mniejszości w formie dodatkowej nauki języka mniejszości, której wymiar określał załącznik nr 3 do Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 18 sierpnia 2017 r. w sprawie warunków i sposobu wykonywania zadań umożliwiających podtrzymywanie poczucia tożsamości narodowej, etnicznej i językowej. Zgodnie ze wskazanym załącznikiem, w wersji obowiązującej od 1 września 2022 r., liczba godzin nauki języka mniejszości narodowej w formie dodatkowej nauki języka jest jednolita dla wszystkich mniejszości i wynosi trzy godziny tygodniowo. W dniu 4 lutego 2022 r. Minister Edukacji Narodowej wydał jednak Rozporządzenie zmieniające wskazane rozporządzenie z dnia 18 sierpnia 2017 r., które odmiennie uregulowało zasady nauczania języka mniejszości nauczanego w formie dodatkowej lekcji w ten sposób, że w przypadku (...) mniejszości narodowej zredukowało liczbę godzin nauki z trzech do jednej tygodniowo, pozostawiając bez zmian sytuacje pozostałych mniejszości narodowych. Następnie w dniu 10 lutego 2022 r. Minister Edukacji i Nauki wydał Rozporządzenie, zmieniające Rozporządzenie w sprawie sposobu podziału czynności oświatowej subwencji, mocą którego obniżył wartość wagi przypisanej mniejszości (...), a która to waga jest istotna przy wyliczaniu wysokości subwencji dla samorządów. Zdaniem powodów, nowy sposób regulacji kwestii nauczania języka (...) jako jednego z języków uznanych mniejszości narodowych jest dyskryminujący, sprzeczny z zasadami prawidłowej legislacji, a także niezgodny zarówno z prawem krajowym, jak i międzynarodowym oraz unijnym (pozew, k. 3-51).

W odpowiedzi na pozew z dnia 29 września 2022 r. Skarb Państwa reprezentowany przez Ministra Edukacji i Nauki, zastępowany przez Prokuratorię Generalną Rzeczypospolitej Polskiej, wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz Skarbu Państwa reprezentowanego przez Ministra Edukacji i Nauki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego na rzecz Skarbu Państwa – Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej według norm prawem przepisanych. Strona pozwana zaprzeczyła, aby dobra osobiste powodów zostały naruszone w wyniku wejścia w życie wskazanych w pozwie rozporządzeń Ministra Edukacji i Nauki, aby prawo do pobierania nauki w określonym zakresie stanowiło dobro osobiste oraz by wskazane w pozwie rozporządzenie Ministra Edukacji i Nauki uniemożliwiały naukę języka (...) przez powodów. W ocenie strony pozwanej prawo do nauki określonego przedmiotu nie stanowi dobra osobistego. Pozwany przyznał, że poczucie przynależności narodowej, godność osobista stanowią oczywiście dobra osobiste, niemniej nie zostały one naruszone wydaniem wskazanych w pozwie rozporządzeń Ministra Edukacji i Nauki. Pozwany wskazał, rozporządzenia (jak i inne źródła prawa powszechnie obowiązującego) korzystają z domniemania ich konstytucyjności, zatem do czasu jego uchylenia we właściwym trybie (tj. poprzez orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego) brak jest możliwości skutecznego kwestionowania ich zgodności z prawem (w zakresie roszczeń opartych na art. 24 k.c.) jak fakt ich wydania nie może być uznany za delikt legislacyjny (w rozumieniu art. 417 ^{( 1)} § 1 k.c.). Wydanie rozporządzenia stanowiło konsekwencję rozwiązań zawartych w ustawie budżetowej, zaś Minister Edukacji i Nauki nie jest organem przyjmującym ustawę budżetową. W uzasadnieniu podniesiono nadto, że nie sposób też uznać, że zasada trójpodziału władz dozwalała, żeby sąd powszechny miał kompetencję do nakazania prawodawcy (Ministrowi Edukacji i Nauki) wydania rozporządzenia o określonej treści, zaś poza możliwością wydania rozporządzenia Minister Edukacji i Nauki nie ma możliwości nakazania określonym szkołom prowadzenia zajęć w konkretnym wymiarze czasowym. Zdaniem pozwanego, biorąc pod uwagę wypracowane w orzecznictwie i doktrynie pojęcia dóbr osobistych za takie nie może być uznane prawo do nauki określonego języka. Wskazane w pozwie rozporządzenie Ministra Edukacji i Nauki nie dotykają kwestii tożsamości narodowej czy godności powodów. Zakres i sposób nauczania języka (...) jako języka mniejszości (w tym zakres finansowania takich zajęć) nie zaprzecza tożsamości narodowej powodów, ani nie jest skierowany przeciwko ich godności. Wobec faktu, że powodowie wskazując, że szkoda została wyrządzona przez wydanie aktu normatywnego nie legitymują się prejudykatem w postaci orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego pozwany wniósł o oddalenie powództwa o odszkodowanie. Pozwany wskazywał też, że rozporządzenie zmniejsza wymiar godzin nauczania języka mniejszości narodowej w przypadku uczniów należących do mniejszości (...), jednak uczniowie nadal mają możliwość nauki języka (...) w dotychczasowym wymiarze godzin (3 i więcej) pod warunkiem, że nauczanie to będzie realizowane w formie nauki w dwóch językach (polskim i niemieckim) lub w języku niemieckim. W ocenie Ministra, zmiany wprowadzone do Rozporządzenia jako dotyczące jedynie jednej z trzech ogólnie dostępnych i możliwych do realizacji w szkołach form nauczania, nie przekreślają w żaden sposób możliwości kontynuowania nauki dla mniejszości (...) (odpowiedź na pozew, k. 234-246).

Do czasu zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie (protokół rozprawy z 19 maja 2023 r., k. 315).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 grudnia 2021 r. Sejm uchwalił ustawę budżetową na rok 2022 (Dz. U. z 2022 r., poz. 270), która zakładała zmniejszenie środków finansowych w części 82 – Subwencje ogólne dla jednostek samorządu terytorialnego, w dziale (...), w rozdziale (...) przeznaczonych na naukę języka (...) jako języka ojczystego dla uczniów należących do mniejszości (...) o kwotę 39.800 tys. zł z przeznaczeniem na zwiększenie wydatków w części 83 – Rezerwy celowe na utworzenie nowej pozycji pn. „Środki na nauczanie języka polskiego w N.” (rozdz. (...), w tym dotacje i subwencje 29.850 tys. zł i wydatki bieżące jednostek budżetowych 9.950 tys. zł.

Rozporządzeniem Ministra Edukacji i Nauki z dnia 4 lutego 2022 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie warunków i sposoby wykonywania przez przedszkola, szkoły i placówki publiczne zadań umożliwiających podtrzymanie poczucia tożsamości narodowej, etnicznej i językowej uczniów należących do mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym (Dz. U. 2022 poz. 276), z dniem 1 września 2022 r. zmniejszono wymiar nauki języka (...) jako języka mniejszości narodowej, realizowanej w formie dodatkowej nauki języka, z 3 godzin do 1 godziny tygodniowo. Powyższa zmiana dotyczyła wyłącznie mniejszości (...).

W kolejnym rozporządzeniu Ministra Edukacji i Nauki z dnia 10 lutego 2022 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2022 (Dz.U. 2022 poz. 352) określono zmniejszenie wartości wag służących naliczaniu subwencji dla uczniów lub słuchaczy należących do mniejszości (...).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów. Sąd w całości dał wiarę dokumentom wymienionym w stanie faktycznym, bowiem żadna ze stron nie kwestionowała ich autentyczności, a Sąd nie miał podstaw do podważenia ich wiarygodności bądź zawartej w nich treści z urzędu.

Sąd, na rozprawie w dniu 19 maja 2023 r., oddalił wniosek dowodowy strony powodowej o dopuszczenie dowodu z zeznań stron, na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c., jako nieistotny dla rozstrzygnięcia sprawy (protokół rozprawy z 19 maja 2023 r., k. 315) oraz z przyczyn jakie legły u podstaw nieuwzględnienia żądania pozwu, o czym w dalszej części uzasadnienia.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Powództwo nie zasługiwały na uwzględnienie.

Strona powodowa w niniejszym postępowaniu domagała się podjęcia przez pozwanego Ministra Edukacji i Nauki czynności niezbędnych do usunięcia skutków naruszeń dóbr osobistych poprzez: podjęcie czynności niezbędnych do zapewnienia powodom możliwości kontynuowania w szkole publicznej nauki języka (...) jako języka mniejszości narodowej w formie dodatkowej nauki mniejszości w warunkach jak dotychczas, tj. w wymiarze trzech godzin tygodniowo, opublikowanie oświadczenia o wskazanej w pozwie treści, zapłatę kwoty 20.000 zł na rzecz (...) w Polsce oraz podjęcia czynności niezbędnych do odwrócenia niebezpieczeństwa grożącej szkody poprzez zapewnienie powodom możliwości kontynuowania w szkole publicznej nauki języka (...) jako języka mniejszości narodowej w formie dodatkowej nauki języka mniejszości w warunkach jak dotychczas, tj. w wymiarze trzech godzin tygodniowo.

Strona pozwana z kolei zaprzeczyła, aby dobra osobiste powodów zostały naruszone w wyniku wejścia w życie wskazanych w pozwie rozporządzeń Ministra Edukacji i Nauki, aby prawo do pobierania nauki w określonym zakresie (nauki określonego przedmiotu) stanowiło dobro osobiste oraz by wskazane w pozwie rozporządzenie Ministra Edukacji i Nauki uniemożliwiały naukę języka (...) przez powodów wskazując przy tym, że wydanie rozporządzenia stanowiło konsekwencję rozwiązań zawartych w ustawie budżetowej, zaś Minister Edukacji i Nauki nie jest organem przyjmującym ustawę budżetową. Nadto strona pozwana wskazała, iż rozporządzenia (jak i inne źródła prawa powszechnie obowiązującego) korzystają z domniemania ich konstytucyjności, zatem do czasu uchylenia tego domniemania we właściwym trybie (tj. poprzez orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego) brak jest możliwości skutecznego kwestionowania ich zgodności z prawem (w zakresie roszczeń opartych na art. 24 k.c.) jak fakt ich wydania nie może być uznany za delikt legislacyjny (w rozumieniu art. 417 ^{( 1)} § 1 k.c.).

Zgodnie z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U.1997.78.483) wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

Stosownie do treści art. 35 ust. 1 Konstytucji RP Rzeczpospolita Polska zapewnia obywatelom polskim należącym do mniejszości narodowych i etnicznych wolność zachowania i rozwoju własnego języka, zachowania obyczajów i tradycji oraz rozwoju własnej kultury.

Roszczenie w niniejszej sprawie zostało oparte na przepisach o naruszeniu dóbr osobistych w zw. z art. 448 k.c. i art. 439 k.c., przewidującego możliwość żądania odwrócenia grożącego niebezpieczeństwa.

Zgodnie z art. 23 k.c., zgodnie z którym dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Przepis art. 24 § 1 k.c. przewiduje natomiast, że ten czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Za bezprawne uważa się każde działanie naruszające dobro osobiste, jeżeli nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności usprawiedliwiających je, zaś do okoliczności wyłączających bezprawność naruszenia dóbr osobistych zalicza się:

1) działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa,

2) wykonywanie prawa podmiotowego,

3) zgodę pokrzywdzonego (ale z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w niektórych przypadkach) oraz

4) działanie w obronie uzasadnionego interesu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 3 grudnia 2019 r., sygn. akt V ACa 336/19, Lex nr 2923433; wyrok Sadu Najwyższego z 19 października 1989 r., sygn. II CR 419/89, LexisNexis nr 296329, OSP 1990, nr 11-12, poz. 377).

Działanie Ministra Edukacji i Nauki polegające na wydaniu rozporządzenia z dnia 4 lutego 2022 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie warunków i sposoby wykonywania przez przedszkola, szkoły i placówki publiczne zadań umożliwiających podtrzymanie poczucia tożsamości narodowej, etnicznej i językowej uczniów należących do mniejszości narodowych i etnicznych oraz społeczności posługującej się językiem regionalnym (Dz. U. 2022 poz. 276) oraz rozporządzenia z dnia 10 lutego 2022 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2022 stanowiło działanie w ramach porządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obowiązujące przepisy prawa, i było wynikiem uchwalonej przez Sejm w dniu 17 grudnia 2021 r. ustawy budżetowej na rok 2022 (Dz. U. z 2022 r., poz. 270). Sam wybór dokonany przez Ministra Edukacji i Nauki z której puli środki te mają zostać uszczuplone i argumentacja z tym związana nie może, w ocenie Sądu, przesądzać o tym, że działania Ministra Edukacji i Nauki, który wydanymi rozporządzeniami ograniczył środki przewidziane na nauczanie języka (...) jako języka mniejszości, stoją w sprzeczności z porządkiem prawnym.

Rozporządzenie z dnia 4 lutego 2022 r. zmniejsza wymiar godzin nauczania języka mniejszości narodowej w przypadku uczniów należących do mniejszości (...), jednak uczniowie ci nadal mają możliwość nauki języka (...) w dotychczasowym wymiarze godzin (3 i więcej) pod warunkiem, że nauczanie to będzie realizowane w formie nauki w dwóch językach (polskim i niemieckim) lub w języku niemieckim. Zgodzić należy się z argumentacją strony pozwanej, że zmiany wprowadzone do ww. Rozporządzenia jako dotyczące jedynie jednej z trzech ogólnie dostępnych i możliwych do realizacji w szkołach form nauczania, nie przekreślają w żaden sposób możliwości kontynuowania nauki dla mniejszości (...)

Twierdzenia strony powodowej, iż wskutek zmniejszenia liczby godzin nauki języka (...) jako języka mniejszości naruszone zostały dobra osobiste powodów w postaci godności i poczucia tożsamości narodowej, w tym dziedzictwa kulturowego i historycznego, w ocenie Sądu, nie zostały wykazane.

O ile za zasadne należy uznać stanowisko, iż do dóbr osobistych zaliczamy tożsamość i godność narodową, o tyle w ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, by dobra te doznały uszczerbku wskutek zmniejszenia liczby godzin nauki języka mniejszości narodowej w formie dodatkowej nauki języka (...) z 3 godzin tygodniowo do 1 godziny tygodniowo, w związku z wydaniem aktu normatywnego przez uprawniony do tego organ. Niezależnie od powyższego nauka języka nadal może być realizowana w zakresie 4 godzin w miesiącu (jedna godzina tygodniowo). Podkreślić należy, że język jest jednym, ale nie jedynym elementem kształtującym tożsamość narodową obok takich jak: kultura, pamięć, pochodzenie, miejsce urodzenia itp.

Strona pozwana odnosząc się do zgłoszonego przez powodów roszczenia o odszkodowanie stała na stanowisku, że strona powodowa nie legitymowała się prejudykatem w postaci orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.

Wskazać należy, że jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie aktu normatywnego, jej naprawienia można żądać po stwierdzeniu we właściwym postępowaniu niezgodności tego aktu z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą, o czym stanowi art. 417 ¹ § 1 k.c. Przepis ten potwierdza deklarację odpowiedzialności za bezprawie legislacyjne. Poza wymogiem stwierdzenia niekonstytucyjności aktu normatywnego "we właściwym postępowaniu" nie wprowadzono jakichkolwiek innych szczególnych przesłanek dla powstania roszczenia odszkodowawczego. Nie oznacza to, by zastosowanie reguł ogólnych prawa cywilnego w każdym przypadku bezprawia legislacyjnego pozwalało na dochodzenie odszkodowania przez każdego potencjalnego adresata wadliwie wydanej normy prawnej. Jak podniesiono w doktrynie (Iwona Karasek: Komentarz do ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Lex/ el 2004) oprócz wydania bezprawnego aktu prawnego o zindywidualizowanym zakresie adresatów, dla powstania odpowiedzialności konieczny jest ponadto związek przyczynowy pomiędzy wydanym aktem prawnym a szkodą. Z reguły jednak szkoda tylko wówczas jest powiązana kauzalnie z wydanym aktem prawnym, gdy powstaje ona na skutek działań wykonawczych podejmowanych na podstawie takiego bezprawnego aktu prawnego, przykładowo przez wydanie na ich podstawie decyzji czy orzeczeń (co stwarza odpowiedzialność z art. 417 ¹ § 2 k.c.).

Reasumując, rację ma strona pozwana, iż brak stwierdzenia we właściwym postępowaniu niezgodności aktu podstawowego – rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą stoi na przeszkodzie dochodzeniu roszczenia o odszkodowanie. Ferowana przesz stronę powodową koncepcja rozproszonej kontroli konstytucyjności wywodzona bezpośrednio z Konstytucji RP, tj. z art. 8 i art. 178 Konstytucji, nie ma zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż Sąd nie widzi podstaw do stwierdzenia niekonstytucyjności rozporządzenia Ministra Edukacji i Nauki z dnia 4 lutego 2022 r. (Dz. U. 2022 poz. 276) i z dnia 10 lutego 2022 r. (Dz.U. 2022 poz. 352) jako aktów normatywnych wydanych na podstawie upoważnienia zawartego w ustawie oraz stanowiących konsekwencję rozwiązań przyjętych w ustawie budżetowej na 2022 r. Wydanie wskazanych aktów normatywnych nie doprowadziło też w ocenie Sądu do powstania jakiejkolwiek sytuacji wyrządzającej powodom szkodę, gdyż zmniejszenie liczby godzin nauki języka (...) jako języka mniejszości nie stanowiło pozbawienia możliwości pobierania przez nich nauki tego języka.

Z powyższych względów, na mocy przytoczonych w uzasadnieniu przepisów, Sąd oddalił powództwo o czym orzekł w pkt I wyroku.

Konsekwencją rozstrzygnięcia żądania wyrażonego w pozwie było rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu. Sąd rozstrzygnął o kosztach procesu na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. Zważywszy na rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie, uznać należało że stroną przegraną jest strona powodowa. Na zasądzoną w punkcie II sentencji wyroku kwotę 4.320 zł tytułem zwrotu kosztów procesu poniesionych przez pozwanego, składają się koszty wynagrodzenia radcy prawnego Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa zgodnie z § 8 ust. 1 pkt 2) i § 2 pkt 5) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800).