Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

VIII AKa 333/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z dnia 12 czerwca 2023 r., sygn. akt V K 85/20

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na bezpodstawnym odmówieniu wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej, czego konsekwencją było uniewinnienie oskarżonego K. B. od popełnienia zarzucanego mu czynu, podczas, gdy prawidłowa ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie daje podstaw do przyjęcia takiego rozstrzygnięcia.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja okazała się zasadna.

Trafny pozostaje zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia. Ustalenia co do braku możliwości przypisania sprawstwa czynu oskarżonemu uznać należy za dowolne, gdyż – jak słusznie zarzuca prokurator – Sąd pierwszej instancji bezpodstawnie odmówił wiary zeznaniom pokrzywdzonej, która dokonała identyfikacji sprawcy.

Ustalenia faktyczne nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów tylko wtedy, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej lub logicznej i jest zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nieuwzględnienie lub nienależyte uwzględnienie kryteriów obiektywnych w postaci reguł logiki, wiedzy, czy doświadczenia życiowego w procesie oceny dowodów lub pominięcie części istotnych dowodów powoduje, że taką ocenę należy uznać dowolną, a nie swobodną.

Sąd Okręgowy uznał, że stan dowodów zgromadzonych w sprawie nie pozwala na pewne ustalenie faktów co do udziału oskarżonego w zdarzeniu. Podważając walor dowodowy zeznań A. B. Sąd I instancji stwierdził, że zeznania pokrzywdzonej były rozbieżne, w szczególności dotyczyło to okoliczności doznania obrażeń, identyfikacji sprawcy i narzędzia (noża), które miało być użyte. Co do identyfikacji sprawcy pokrzywdzona była pewna, iż rozpoznała oskarżonego /poza początkowymi zeznaniami przed Sądem/, nie potrafiła jednak w sposób logiczny, jasny i konsekwentny zrelacjonować okoliczności, w jakich spostrzeżenia miały miejsce. Brak było przy tym obiektywnych dowodów, które posłużyłyby do weryfikacji kolejnych zeznań. Sąd Okręgowy nadto podkreślił, że oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconego czynu, zaś świadkowie M. K. (1), M. L. i A. P. (1) udzielili mu alibi, a ich depozycje w tym zakresie były zgodne.

W ocenie Sądu Okręgowego zebrany materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie w jakich okolicznościach i kto spowodował obrażenia ciała w postaci rany kłutej ściany brzucha, których doznała pokrzywdzona w dniu 27 grudnia 2019 r. Stanowisko to nie zasługuje na akceptację. Sąd I instancji nie dokonał bowiem wszechstronnej oceny zgromadzonych dowodów zgodnie z regułami określonymi w art. 7 k.p.k. W takiej zaś sytuacji nie mogą być uznane za trafne – jako co najmniej przedwczesne – będące jej wynikiem poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, które sprowadzają się do stwierdzenia, że brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu udziału w przedmiotowym zdarzeniu.

Nie ulega wątpliwości, że w procesie karnym przy dokonywaniu tej oceny należy brać pod uwagę zasadę domniemania niewinności i wiążącą z tym regułę in dubio pro reo, ale jednocześnie - w kontekście trafnej reakcji karnej - należy uwzględniać dyrektywy, o których mowa w art. 4 i 7 k.p.k., aby wydane orzeczenie pozostawało w zgodzie z zasadą obiektywizmu i prawdy materialnej.

Nie kwestionując - co do zasady - wynikającego z art. 7 k.p.k. uprawnienia Sądu meriti do uznania jednych dowodów za wiarygodne oraz odmówienia przymiotu wiarygodności innym, wskazać należy, że realizacja tego uprawnienia nie może oznaczać dowolności oceny. Sąd winien kierować się zasadą obiektywizmu, prawidłowego rozumowania oraz niesprzeczności, a zajmując stanowisko co do istotnych w sprawie kwestii przytaczać rzeczowe i logiczne argumenty. W sytuacji bowiem, gdy – jak w rozpoznawanej sprawie – występuje przeciwstawienie jednych dowodów innym na Sądzie I instancji ciąży obowiązek przeprowadzenia wnikliwej, rzetelnej analizy wiarygodności poszczególnych dowodów z uwzględnieniem dyrektyw, o których mowa w art. 7 k.p.k. Sąd I instancji z równą starannością i stosując te same kryteria zobligowany jest rozważyć dowody korzystne i niekorzystne dla oskarżonego, ocenić ich znaczenie dla potrzeb ustaleń oraz odnieść się do nich w pisemnym uzasadnieniu wyroku.

Słusznie podnosi prokurator, że Sąd I instancji bezpodstawnie odmówił wiary zeznaniom A. B.. Zakwestionowanie waloru dowodowego zeznań pokrzywdzonej, a w konsekwencji wyeliminowanie tego dowodu z podstawy ustaleń, uznać należy za nieprawidłowe. Jak słusznie wywodzi prokurator pokrzywdzona była konsekwentna w zakresie dotyczącym wskazania osoby oskarżonego K. B. jako sprawcy spowodowania u niej obrażeń ciała. Relacja pokrzywdzonej zawiera przy tym istotne szczegóły pozwalające na odtworzenie przebiegu zdarzenia w dniu 27 grudnia 2019 r. Oskarżony został przez nią wskazany jako sprawca już w toku pierwszych zeznań złożonych bezpośrednio po zajściu (k. 9-11). Zeznania A. B. co do identyfikacji sprawcy były stanowcze, a przy tym możliwe do oceny i weryfikacji, gdyż opisując przebieg zdarzenia wskazała na czym opiera dokonane rozpoznanie (k. 63-64, 478-480, 481, 482).

Biorąc pod uwagę opisywane przez w/w okoliczności zdarzenia trudno jest zakwestionować twierdzenia pokrzywdzonej co do tego, że widziała sprawcę i była w stanie go rozpoznać. Istotne znaczenie ma w tym zakresie okoliczność, że pokrzywdzona wiedziała jak wygląda oskarżony, gdyż toczyło się inne postępowanie karne w związku ze zdarzeniem z dnia 21 października 2018 r. (a.o. k. 31-32), a sam oskarżony przyznał, że zna A. B. (wyjaśnienia - k. 112).

Zeznania A. B. korespondują z relacją świadków K. K. i M. S. (1), a także funkcjonariuszy Policji R. G., D. K., P. P. i R. L.. Osoby te nie były bezpośrednimi świadkami zdarzenia, jednakże pokrzywdzona informowała ich, że to oskarżony był sprawcą czynu. Dodatkowo z relacji M. S. (2) i K. K. wynika, że we wcześniejszym okresie K. B. groził pokrzywdzonej zabójstwem (k. 17v i 28v).. Całokształt ujawnionych okoliczności wskazuje na szczerość i spójność wypowiedzi pokrzywdzonej. Sąd Apelacyjny nie dostrzega takich okoliczności, które mogłyby zdyskredytować wiarygodność zeznań pokrzywdzonej.

Oczywistym jest, że w procesie karnym dowód bezpośredni wskazujący na sprawstwo może okazać się niewystarczający do przypisania winy osobie postawionej w stan oskarżenia. Niemniej jednak ocena wiarygodności tego dowodu winna być zgodna z dyrektywami, o których mowa w art. 7 k.p.k. Ukształtowanie przekonania Sądu co do faktycznej podstawy wyroku winno nastąpić po dokonaniu wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz wynikających z tych dowodów okoliczności, zgodnie z zasadami logiki, prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego.

Zeznania można by było odrzucić, gdyby cechowały się brakiem precyzji, były niekonsekwentne, wewnętrznie lub z innymi dowodami sprzeczne. Tymczasem zeznania A. B. są spójne, logiczne oraz zasadniczo konsekwentne. Ocena ta dotyczy w szczególności okoliczności związanych z przebiegiem oraz identyfikacją sprawcy zdarzenia. W toku przesłuchania na rozprawie – tonując początkowo swoje zeznania w obawie przed oskarżonym (k. 360) – wskazała w sposób całkowicie pewny, że K. B. był sprawcą tego czynu (k. 478-482).

Sąd Okręgowy niesłusznie zdyskredytował zeznania pokrzywdzonej przyjmując za wiążące wnioski wynikające z opinii biegłej psycholog. Opinia nie miała charakteru rozstrzygającego, lecz pomocniczy. Opinia biegłej dr M. G. jest częściowo niejasna, a niektóre z zawartych w niej sformułowań i konkluzji wskazują na przekroczenie kompetencji procesowych (k. 507-525 i 529-531). Przedmiotem czynności i stanowiska zajętego przez biegłego biorącego udział w przesłuchaniu świadka na podstawie art. 192 § 2 k.p.k. nie może być ocena wiarygodności zeznań, lecz potwierdzenie lub wykluczenie występowania takich cech stanu psychicznego świadka, które mogą wpływać na treść zeznań i to tylko wówczas, gdy rozpoznanie tego stanu, jak i ustalenie możliwości jego wpływu na treść relacji świadka wymaga wiadomości specjalnych ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2015 r., II KK 89/15). Biegły powołany na podstawie tego przepisu służyć może sądowi pomocą jedynie przy ocenie psychicznych predyspozycji świadka do prawidłowego czynienia i odtwarzania spostrzeżeń. Taka też była rola biegłego w niniejszej sprawie. Opinia nie mogła zatem stanowić samodzielnej podstawy ustaleń, gdyż te winny opierać się na przeprowadzonych w toku rozprawy głównej dowodach. Zadaniem biegłego psychologa biorącego udział w przesłuchaniu jest wyłącznie wypowiedzenie się w kwestii rozwoju umysłowego świadka, jego funkcji poznawczych, zdolności postrzegania lub odtwarzania postrzeżeń, natomiast kwestia oceny zeznań zastrzeżona jest dla organu procesowego. Na gruncie art. 192 § 2 i 4 k.p.k. ustawa wyraźnie rozdziela kompetencje biegłego psychologa i sądu orzekającego. Biegły psycholog może co najwyżej wypowiedzieć się czy takie zeznania są prawdziwe w tym sensie, że o ich zgodności z rzeczywistością przekonany jest sam świadek, W konsekwencji, wiadomości specjalne uzyskane od biegłego psychologa, w zestawieniu z relacją świadka oraz wymową pozostałego materiału dowodowego w sprawie pozwalają wyłącznie sądowi ocenić, czy zeznania świadka są wiarygodne. Biegły nie może zatem wypowiadać się w kwestii wiarygodności zeznań świadka, ponieważ ustalenie czy zeznania świadka odpowiadają rzeczywistemu przebiegowi zdarzenia należy do organu procesowego. Zadaniem psychologa powołanego na podstawie art. 192 § 2 k.p.k. jest jedynie przedstawienie, po przeprowadzeniu stosownych badań, opinii co do cech stanu psychicznego i osobowości świadka.

Dostrzegając mankamenty wydanej w sprawie opinii wskazać należy, że w ocenie biegłej psycholog „ A. B. dysponuje mieszczącą się w granicach normy sprawnością procesów poznawczych, posiada potencjalnie prawidłową zdolność spostrzegania, zapamiętywania i odtwarzania spostrzeżeń. Zeznania są zgodne, a zmienne informacje dotyczą tylko pewnych fragmentów. Od początku konsekwentnie wskazuje sprawcę i opisuje okoliczności zdarzenia w podobny sposób (…) Teoretycznie kontakty A. B. z oskarżonym mogły mieć wpływ na treść jej zeznań, ale to nie znaczny, że są to zeznania niezgodne z rzeczywistymi doświadczeniami (…)” (opinia ustna - k. 530-531). Konkludując biegła zaopiniowała, że z psychologicznego punktu widzenia nie stwierdziła u A. B. tendencji do podania treści zmyślonych, oderwanych od rzeczywistości i nierealistycznych (k. 531).

Zmienność relacji pokrzywdzonej, na którą powołuje się Sąd I instancji, nie jest zatem uwarunkowana skłonnością do intencjonalnego posługiwania się kłamstwem, nie wynika również z czynników chorobowych. Nie stwierdzono u A. B. zaburzeń w sferze poznawczej, co mogłoby ujemnie rzutować na stopień wiarygodności jej zeznań. W konsekwencji, poczynione przez Sąd I instancji ustalenia i wnioski jawią się jako nieprawidłowe, gdyż wszechstronna analiza dowodów dokonana w ich wzajemnym powiązaniu daje podstawę do ustaleń zgodnych z relacją pokrzywdzonej.

Pominięcie okoliczności faktycznych wynikających z zeznań pokrzywdzonej rzutuje na sposób dokonania oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego. Sąd Okręgowy w uzasadnieniu wskazał, iż świadkowie M. K., M. L. i A. P. udzielili oskarżonemu alibi, który twierdził, że w czasie zdarzenia przebywał w innym miejscu. Również w tym zakresie stanowisko Sądu należy uznać za nieprzekonujące. W świetle powyższych uwag dotyczących oceny zeznań pokrzywdzonej oraz całokształtu ujawnionych okoliczności twierdzenia oskarżonego nie mają niepodważalnego charakteru.

Sąd odwoławczy dostrzega, że nawet negatywna weryfikacja przedstawionego w sprawie alibi nie dowodzi sprawstwa czynu bądź istotnego związku z takim czynem przestępczym ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 29 marca 2006 r., II AKa 291/05, KZS 2006, Nr 9, poz. 43). Okoliczności wskazujące na brak związku oskarżonego z czynem winny być jednak w znacznym stopniu uprawdopodobnione.

Nie dokonując w tym miejscu oceny czy zebrane dowody pozwalają na pewne ustalenie winy, skorzystanie z reguły, o której mowa w art. 5 § 2 k.p.k., nie było prawidłowe. Podkreślić należy, że zasada wyrażona w tym przepisie nie może stanowić podstawy do uproszczonego traktowania wątpliwości. Dotyczy ona bowiem nie wszystkich wątpliwości, jakie mogą pojawić się w toku prowadzonego postępowania, lecz jedynie tych, których nie sposób rozstrzygnąć w oparciu o treść zgromadzonych w sprawie dowodów, płynących z nich wniosków, zasad wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego ( postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 sierpnia 2009 r. w sprawie II KK 36/09, OSNKW 80/09).

Uchybienia w zakresie nieprawidłowej oceny materiału dowodowego przełożyły się na trafność poczynionych ustaleń faktycznych. Omówione uchybienia są wystarczające do stwierdzenia wadliwości zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zaistnienie przesłanek określonych w art. 437 § 2 k.p.k., które uzasadniały wydanie wyroku kasatoryjnego przed sądem odwoławczym (wystąpienie przeszkody w postaci reguły ne peius z art. 454 § 1 k.p.k. oraz konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości). Zasadność zarzutu apelacji.

Na skutek wadliwej oceny materiału dowodowego doszło do błędnych ustaleń faktycznych, które legły u podstaw uniewinnienia oskarżonego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

---------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Uwzględniając warunki dopuszczalności orzekania kasatoryjnego przez Sąd odwoławczy wskazać należy, że punktem wyjścia jest ocena przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania nie tylko pod kątem potrzeby ponownego przeprowadzenia czynności dowodowych i pozadowodowych, ale także w aspekcie czy przeprowadzone postępowanie sądowe spełniło standard rzetelnego procesu.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego zwraca się uwagę, że względna przyczyna odwoławcza może również stanowić o naruszeniu prawa strony do rzetelnego procesu ( postanowienie SN z dnia 19 grudnia 2000 r., III KZ 85/00, postanowienie SN z dnia 5 marca 2019 r., IV Ko 8/19, nie publikowane). Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości może być konsekwencją wadliwości przebiegu przewodu sądowego przeprowadzonego przez Sąd I instancji z uwagi na naruszenie określonych przepisów procesowych. Niewątpliwie na gruncie art. 437 § 2 zdanie drugie k.p.k. chodzi o potrzebę ponownego przeprowadzenia czynności w przewodzie sądowym z różnych przyczyn, zarówno dowodowych, jak i pozadowodowych (por. D. Świecki, Komentarz do kodeksu postępowania karnego). Ponowne przeprowadzenie przewodu sądowego w całości z przyczyn dowodowych dotyczy sytuacji, gdy sąd pierwszej instancji nieprawidłowo przeprowadził lub ocenił dowody, albo gdy sąd pierwszej instancji w ogóle nie ujawni żadnych dowodów, choć oprze na nich wyrok.

Postępowanie przed sądem pierwszej instancji powinno zostać przeprowadzone ponownie, jeżeli w kontekście wszystkich okoliczności istotnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia w kwestii odpowiedzialności karnej, było ono w istocie całkowicie nieprzydatne dla osiągnięcia tego celu, z obiektywnego punktu widzenia nie prowadzące do możliwości poczynienia trafnych ustaleń faktycznych ( Komentarz do kodeksu postępowania karnego pod red. J. Skorupki).

Sąd odwoławczy miał na uwadze stanowisko wyrażone w uchwale Składu Siedmiu Sędziów Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 22 maja 2019 r. w sprawie I KZP 3/19, gdzie stwierdzono, że konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości, o której mowa w art. 437 § 2 zdanie drugie in fine k.p.k., jako powód uchylenia przez sąd odwoławczy zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania zachodzi wówczas, gdy orzekający sąd pierwszej instancji naruszył przepisy prawa procesowego, co skutkowało, w realiach sprawy, nierzetelnością prowadzonego postępowania sądowego, uzasadniającą potrzebę powtórzenia (przeprowadzenia na nowo) wszystkich czynności procesowych składających się na przewód sądowy w Sądzie pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy w sposób nieuprawniony odmówił waloru wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej A. B. pomijając okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonego.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Wystąpienie przeszkody w postaci reguły ne peius, o której mowa w art. 454 § 1 k.p.k., uniemożliwia Sądowi odwoławczemu orzekanie reformatoryjne. W realiach niniejszej sprawy jedynym możliwym rozstrzygnięciem pozostaje uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy powtórzy postępowanie dowodowe w całości, eliminując błędy i uchybienia zaistniałe w toku dotychczasowego postępowania oraz należycie wyjaśniając, a następnie wszechstronnie rozważając wszystkie istotne okoliczności stosownie do tego, o czym była mowa w uzasadnieniu.

Należy szczegółowo przesłuchać oskarżonego, pokrzywdzoną i świadków, dążąc do pełnego wyjaśnienia okoliczności przedmiotowego zdarzenia. Przesłuchanie pokrzywdzonej, tak jak dotychczas, winno odbyć się przy udziale biegłego psychologa, a ewentualnie także biegłego innej specjalności, o ile wystąpią ku temu przesłanki określone w art. 192 § 2 k.p.k.

W miarę potrzeby Sąd Okręgowy dopuści też inne dowody, o ile konieczność ich przeprowadzenia ujawni się w dalszym toku postępowania. W oparciu o zgromadzony i należycie ujawniony materiał dowodowy, oceniony stosownie do wskazań art. 4 i 7 k.p.k., z uwzględnieniem również uwag poczynionych powyżej, jak też z rozważeniem pozostałych twierdzeń podniesionych w apelacji, Sąd I instancji winien dokonać pełnych ustaleń faktycznych, przeprowadzić wnikliwą, szczegółową, bezstronną, logiczną i wszechstronną analizę i ocenę materiału dowodowego mając na uwadze, że ocena dowodów, w tym poziomu wiarygodności zeznań pokrzywdzonej, nie leży w kompetencjach biegłego psychologa, lecz jest zastrzeżona dla Sądu.

Jeśli natomiast zajdzie konieczność sporządzenia na piśmie uzasadnienia wyroku Sąd I instancji zadba o to, by spełniało ono wymogi określone w art. 424 k.p.k., zwłaszcza zaś by dawało możliwość dokonania pełnej, merytorycznej kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia oraz prawidłowości rozumowania, które doprowadziło Sąd do określonych ustaleń i wniosków. Przedstawiona argumentacja opierać się musi na pełnej i rzeczywistej treści dowodów ocenianych w oparciu o tożsame kryteria oraz uwzględniać wszystkie wynikające z nich okoliczności. Należy zwrócić uwagę tak na dowody odciążające, jak i obciążające unikając ocen, które cechuje dowolność odzwierciedlająca błędy natury faktycznej lub logicznej.

Dopiero ponowne przeprowadzenie wszystkich istotnych w sprawie dowodów, a także kompleksowa analiza całości materiału dowodowego pozwoli Sądowi I instancji wypracować przekonanie co do faktycznej podstawy rozstrzygnięcia, aby ostateczne stanowisko Sądu pozostawało pod ochroną art. 7 k.p.k.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------

--------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Z uwagi na wydanie wyroku o charakterze kasatororyjnym Sąd odwoławczy nie rozstrzygał o kosztach procesu, nie jest to bowiem orzeczenie kończące postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 626 § 1 k.p.k.

7.  PODPIS

SSA Sławomir Machnio SSA Adam Wrzosek SSO del. Anna Grodzicka

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

całość wyroku – uniewinnienie

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☐

Zmiana